Προσευχή...

(αλλιώτικη...) Θα σου πω όπως το καταλαβαίνω. Δεν πιστεύω σε θεό όπως στον είπαν, να σου πω όμως πώς περιγράφω αυτόν που ξέρω. Γέρο σίγουρα, παθιασμένο οπωσδήποτε, μπαίνει σε εστιατόρια, εκθέσεις, μπαρ, γραφεία, μουσεία, εργοστάσια, παραφυλάει μέχρι ν' ακούσει κάτι που του κάνει σε ενδιαφέρον, ακούει βλαστήμιες, όνειρα, ευχές, κατάρες, δακρύζει, γελά, πηγαίνει για πιο κάτω... Είναι κάτι σαν το αμάλγαμα που θα έβγαζες αν συνδύαζες τον Ομηρο με τον Μπουκόφσκι - ένας τύπος που έχει τις δικές του ιστορίες, κλειστές στα μάτια των πολλών, φωτεινές για (... κλείσε τα μάτια, δεν χρειάζεται να σου πω για ποιους)... Σου μιλάω για ένα θεό που δεν μπορεί να συγχωρέσει τον εαυτό του. Ενα βράδυ τσακώθηκε με το μεγαλύτερο γιο του και αυτός έφυγε από το σπίτι. Εγινε ο βοριάς και από τότε γκρεμίζει σε κάθε ευκαιρία την ανάσα του πατέρα του, μα αυτός δεν έμαθε... Κλείδωσε ένα βράδυ έξω απ' το σπίτι την κόρη του - την όστρια. Εκείνη δεν του το συγχώρεσε και, εδώ που τα λέμε, γιατί να κάνει κάτι τέτοιο.... Εμαθε τριγυρίζοντας τις αγορές, ακούγοντας τα κουτσομπολιά για τ' όνομά του, ήθελε να πει κάτι... Ενας θεός που τα γένια του μούσκεψαν απ' την αλμύρα... Αγαπάει το φως όπως απλώνεται πάνω στη γη... Μαζί, απλώνονται και οι σκιές... Αγαπάει τις σκιές που ξαποσταίνουν οι ηλιοκαμμένοι... Αγαπάει τη δροσιά που έρχεται μαζί με το σκοτάδι... Αγαπάει το φως που σκορπάει τις σκιές και η ιστορία ξεκινά από την αρχή.... Ενας θεός που θα 'θελε να 'ναι άνθρωπος να χαστουκίσει με το χέρι του τη γη, στο τελευταίο ζεϊμπέκικο της ζωής του να τη βλαστημίσει, να ξυπνήσει το χώμα, να το κάνει να βλαστήσει, να το κάνει να ζητήσει συγγνώμη για όσους έκρυψε... Ο θεός δεν κουμαντάρει το χώμα, το χώμα δεν κουμαντάρει τον άνθρωπο, ο άνθρωπος κουμαντάρει τίποτα, μα ο άνθρωπος είναι καπετάνιος... Ο δικός μου θεός, σηκώνει το ποτήρι στη δική του προσευχή, μία απ' αυτές που παίρνει θέλω και μπορώ τα σηκώνει με ένα ελαφρύ φύσημα στον αέρα και τα κάνει σύννεφα, αητούς και αστέρια...

I don’t believe in an interventionist god But I know, darling, that you do But if I did I would kneel down and ask him Not to intervene when it came to you Not to touch a hair on your head To leave you as you are And if he felt he had to direct you Then direct you into my arms Into my arms, o lord... And I don’t believe in the existence of angels But looking at you I wonder if that’s true But if I did I would summon them together And ask them to watch over you To each burn a candle for you To make bright and clear your path And to walk, like christ, in grace and love And guide you into my arms Into my arms... And I believe in love And I know that you do too And I believe in some kind of path That we can walk down, me and you So keep your candle burning And make her journey bright and pure That she will keep returning Always and evermore (Into my arms, Nick Cave)

Μεγάλη Εβδομάδα; Ζωή... Σκέτη... Ούτε μεγάλη ούτε μικρή, απλώς ζωή, εκεί που τα κεφαλαία υποκλίνονται ελαφρώς στα πεζά - εκεί που η μέρα αναδύεται ελαφρώς κολακευμένη...