30.9.07

O ψηφιακός πολιτισμός των Ελλήνων και οι μπάμιες

(σινεφίλ μακαρόνι)

Παρασκευή βράδι στα μούβις και όχι σε όποια όποια μούβις στις Νύχτες Πρεμιέρας, ναι σε εκείνο το καταραμένο της Σταδίου με τα 9 ευρώ το εισιτήριο (που απ’ ό,τι έχω καταλάβει όλοι έκαναν μια αύξηση τσούκου τσούκου στα 8, το Απόλλων πήγες στα εννιά ένεκα ψηλοτάβανο). Ας όψεται που είχα κάτι τέρμινα να δω τον Γιάννη, άσε που και το θέμα έμοιαζε ενδιαφέρον, «στιγμές ψηφιακού πολιτισμού» που σε απλούστερα ελληνικά, επτά σκηνοθέτες σε ισάριθμες ταινίες μικρού μήκους σχολίαζαν τη σχέση των Ελλήνων με την τεχνολογία. Καθίσαμε ήρθε και ο κύριος Ανδρεαδάκης και μας είπε πέντε λόγια, ήρθε και ο κύριος Ασημακόπουλος από την ειδική γραμματεία ψηφιακού σχεδιασμού (καλά, όταν λασκάρετε λίγο κάντε κάτι με αυτό το όνομα, όχι το Ασημακόπουλος αυτό μια χαρά είναι, το άλλο το «ειδική γραμματεία…» είναι πολύ κάπως βρε αδερφάκι μου) σβήνουν κάποια στιγμή τα φώτα:

Το τρίτο καλύτερό μου: Η ταινία όπου εμφανίζονται 5 πιτσιρίκια το ‘να δίπλα στ’ άλλο το καθένα με ένα Nintendo στο χέρι (όχι Wii θα ‘πεφτε η κατά λάθος σφαλιάρα σύννεφο) και να ακούγονται επί 4-5 λεπτά τα μπλιμπλίκια του Pac Man και των παλιών arcade. Σηκώνουν το βλέμμα τα πιτσιρίκια παγώνει η εικόνα και μεταφέρονται τα πρόσωπά τους στον πίνακα της συντεχνίας των υφαντουργών (:), έργου ενός Ολλανδού ζωγράφου που δεν μπορώ να θυμηθώ με καμία δύναμη...

Το δεύτερο καλύτερό μου: Τύπος με ρούχα της δεκαετίας του ’40-’50 (; ίσως, δεν είμαι ενδυματολόγος) μιλάει εντελώς ακατάληπτα σε ένα παλιό τηλέφωνο, εκείνα τα μαύρα με το ρότορα, μετά κάθεται να γράψει στη γραφομηχανή του. Κυρίως χρησιμοποιεί το αριστερό τμήμα του πληκτρολογίου, ποιος ξέρει τι μαλακίες γράφει, πάντως ελληνικά δεν είναι. Μετά τον πιάνει και ένας πόνος. Ανασηκώνεται από την καρέκλα. Ο πόνος πάει ως το παράθυρο να δει αν έρχεται κανείς και επιστρέφει με φόρα. Ο δικός μας κάνει διάφορες κουλές κινήσεις, κολικός θα είναι λες, πάει ο έρμος θα λιώσει τώρα. Πέφτει από την καρέκλα και χτυπιέται στο πάτωμα, κρίση επιληψίας άραγε; Ανασηκώνεται λίγο κάθεται στα τέσσερα, κάπως σαν να ηρεμεί λίγο και μετά σκούζει. Μπα, ούτε επιληψία, τον έστησε το φάντασμα του σπιτιού και του τον φοράει κανονικότατα, φως φανάρι. Η κάμερα γυρίζει στον τουρλωμένο κώλο προφίλ απ’ όπου σιγά σιγά βγαίνει ένα κινητό τηλέφωνο που δέχεται κλήση. Το πιάνει ο πάσχων και, χωρίς να πονάει πια, μιλάει φυσιολογικά. Υποθέτω πως η ιδέα του σκηνοθέτη βασίζεται στην ευχή «άμα δεν το κάνεις να βουλώσεις θα στο βάλω στον κώλο» που κάνουν όλοι όσοι βρίσκονται σε αίθουσα κινηματογράφου και κάθονται δίπλα στον αφηρημένο/δημοφιλή/μαλάκα (ή όλα αυτά μαζί) ...

Το πρώτο (και μακρύτερο όμως) καλύτερό μου ήταν η ταινία, όπου ένας Κινέζος με μια SLR φωτογραφική μηχανή περπατά μάλλον στη Νέα Υόρκη και κάποια στιγμή η κάμερα γυρίζει σε διάφορους τηλεοπτικούς δέκτες που δείχνουν ρεπορτάζ από το αστυνομικό δελτίο, συν και κάποια εμβόλιμα πλάνα από αίθουσα ασκήσεων κουνγκ-φου. Και περπατάει ο Κινέζος, και δώστου περπάτημα ο Τσιν-Τι Γουόκερ (ετεροθαλής αδελφός του Τζόνι), έχουνε λιώσει οι σόλες του και βγαίνει και κάπου ψιλοεξοχικά και μετά σε ένα λιμάνι, δίπλα από τις παρκαρισμένες Mack νταλίκες, πάρε και δυο τρια κοντινά πλάνα στο πρόσωπο του Ασιάτη (τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως να μην ήταν και Κινέζος, μπορεί να ήταν Κορεάτης, δεν έδειξε διαβατήριο, λυπάμαι), σηκώνει τη μηχανή κάτι τραβάει, περπατάει, περπατάει, γαμώ (τα καντήλια μου) ήτανε, τίτλοι τέλους. Δεν ενθυμούμαι το σκηνοθέτη αλλά στις συστάσεις των ηθοποιών υπήρχε και ο «Αντίπαλος Kung-Fu», που μπορεί πια να διαδεχθεί στη μεταμοντέρνα σημειολογία (να θυμηθώ να αραιώσω την ανάγνωση της Λίφο) το «Μάνα Ρέιβερ». Επίσης, στη συμπαραγωγή μετείχε και η Σώτη Τριανταφύλλου, που αν το έχω πιάσει σωστά αποτελεί την εξωτραγουδιστική εκδοχή της Χάρις Αλεξίου (πάει να πει, τη βρίσκεις παντού) και μετά μου είπαν πως μπορεί η ταινία να αναφέρονταν στο τελευταίο της βιβλίο αλλά αυτό δεν έχει ουδεμία σχέση με τον ψηφιακό πολιτισμό και τα συμπαρομαρτούντα. Θα πέσαμε θύματα ενέδρας, ποιος ξέρει...

Να μην ξεχάσω, 3 από τις ταινίες που προβλήθηκαν είχαν ως θέμα το κινητό τηλέφωνο. Ως εκ τούτου και οι σκηνοθέτες των συγκεκριμένων ταινιών θεωρούν πως η σχέση του Ελληνα με την τεχνολογία είναι καθαρά καταναλωτική και, μάλιστα, στην πιο προβλέψιμα καταναλωτική μορφή της. Κοίτα που σου έβγαλα και ηθικό δίδαγμα. Τι λέμε τώρα, άμα ο άνθρωπος σκαμπάζει από Τέχνη...

19.9.07

Κουφάλα νεκροθάφτη, άνεργος θα μείνεις

(σκουριάζουνε τα φτυάρια;)

Ηρθε στο email και μιας και ο χρόνος βοηθούσε έκανα το τεστ. Και δεν είναι τόσο που η πραγματική μου ηλικία, λέει ο τέστερ, είναι 21,6 χρόνια αλλά που προβλέπει πως θα κάνουμε παρέα για άλλα 19.500 μερόνυχτα, πράγμα που σημαίνει πως τινάζω τα πέταλα (ή θα σπρώχνω τις μαργαρίτες που λένε οι Αυστραλοί ή θα μετράω τα ραδίκια ανάποδα που λένε οι Ελληνες) γύρω στα 90 έτη. Μένουν χοντρικά άλλα 53 χρονάκια στον πλανήτη Γη, συν καμιά 150αριά που φιλοδοξώ να πάρω δανεικά από το Διάολο (μιας και ο Θεός δεν δίνει ούτε του πατέρα του νερό) τα πιάνω σίγουρα τα 240, αυτό δεν είναι ηλικία τελική ταχύτητα ΒΜW είναι...

17.9.07

Εκλογών συμπεράσματα και ελπίδες

(με τις υγείες μας)

Συναγερμός συντρόφοι, ένας blogger "χτυπά" την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ...

Αν και με το Γρηγόρη Ψαριανό στη Βουλή δεν πέσουν καντήλια στην ολομέλεια, ε, δεν μας σώζει τίποτα πια... Κάτι μου λέει πως θα το κανάλι της Βουλής θα μπει στις μετρήσεις της AGB...

Καίγεται το σύμπαν, χάνονται δάση, ζώα, άνθρωποι, σπίτια, περιουσίες, και τα δύο μεγάλα κόμματα εξακολουθούν να πιάνουν 80% και βάλε και κάτι ψιλά; Μπεεεεεεε!!!

Άυτοί που ξεσηκώνονται στο κομματικό ξεκατίνιασμα στις υποκίτρινες γειτονιές της μπλογκογειτονιάς τα πιστεύουν αυτά που γράφουνε ή το κάνουνε για να γεμίζει σχόλια ο τόπος;

Οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως ανήκοντες στη "μεγάλη δημοκρατική παράταξη" εννοούν πως οι άλλοι είναι φασίστες, γερμανοτσολιάδες, ταγματασφαλίτες;

Εφόσον η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στο νικητή και με δεδομένο ότι ούτε ο νικητής ούτε ο χαμένος είπαν μια καλή κουβέντα ο ένας για τον άλλο, πιθανολογώ πως ο ηττημένος στερείται αξίας και ο νικητής δόξας.

Το να λες πως σε αυτές τις εκλογές ηττήθηκε ο δικομματισμός είναι σαν να ορμάς στα τείχη της Βαβυλώνας με μόνο όπλο ένα κουτάλι. Της σούπας μεν αλλά κουτάλι...

15.9.07

Αυτά τα πράγματα δενγίνονται

(only net)

Να με συγχωρείς για την ίσως άκομψη σύνδεση δύο διαφορετικών θεμάτων, μόνο που όταν βλέπεις τέτοια πράγματα δεν σου μένει παρά (αφού σπάσεις το γειτονικό φαρμακείο για να τιγκάρεις υπογλώσσια) να βγεις από χαρά ξεβράκωτος στην πλατεία και να βγάλεις σπάταλα τη γλώσσα σε όσους σου λένε συγκαταβατικά πως αυτό που θες ή λες ή σκέφτεσαι ή ονειρεύεσαι δεν γίνεται...

12.9.07

Αποχή; Ε όχι πάλι...

(και με δαγκωνιά)

Ωστε λοιπόν το δίλημμα είναι ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Δεν είναι και η πρώτη μαλακία που άκουσα στη ζωή μου, δεν θα είναι και η τελευταία. Να στο ‘ξομολογηθώ, στις προηγούμενες εκλογές ούτε καν που κοίταξα να δω πού ψηφίζω.

Τώρα βουρλίζομαι που ακούω τους ΠΑΣΟΚους να τάζουν ό,τι τους κατεβεί στο κεφάλι έχοντας στο ρόστερ τους όλους αυτούς που ήταν στο γκουβέρνο το 2004 και πιο πριν. Ξαναβουρλίζομαι με όσα ακούω από την κυβέρνηση που δεν έχει μπει καν στον κόπο να μου πει τι στο Χριστό θα κάνει άμα βγει. Μάλλον θα είναι που το πρόγραμμα σκάλωσε στο τυπογραφείο όπως εκείνο το βιβλίο Ιστορίας... Μωρέ μήπως το έκαναν ένθετο στον κατάλογο της ΙΚΕΑ; Μπα ούτε εκεί είναι.

Αποχή και φέτος; Μπα, δεν θα πάρω. Αλλωστε και να ήθελα δεν υπήρχε περίπτωση μετά τη νέα μαλακία, ακούς εκεί ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Δεν κατάλαβα μάγκα μου, το μαχαίρι στο λαιμό μου βάζεις; Και άμα δηλαδή γουστάρω ο κυρίαρχος λαός να κυβερνήσει κολλεγιά ο Αλαβάνος (λέμε τώρα), με την Παπαρήγα στο Οικονομίας (ξαναλέμε τώρα) και τον Καρατζαφέρη στο Αμυνας (μπρρ) τι θα πεις; Reboot στις εκλογές; Οχι κύριος, υπάρχει και άλλος δρόμος εκτός από ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Για την ακρίβεια, υπάρχουν μπόλικοι δρόμοι. Οπως βγαίνεις αριστερά. Γαμίδια πια...

10.9.07

Του σινεμά τα εννιάευρα

(άξιον!) Μετά από τόσες ημέρες στην εξορία του Αιγαίου σκέφτηκε, που λες, ο blogger να έρθει σε επαφή με ορισμένες πολιτιστικές αξίες ξεκινώντας από τον κινηματογράφο. Ωραία; Εύγε του blogger θα πεις και θα υπερθεματίσεις (έλα τώρα, υπερθεμάτισε λίγο, έτσι μπράβο, ευχαριστώ) αν πληροφορηθείς πως πήγε να δει το Zodiac, όχι αυτό με την εξωλέμβιο (ευχαριστώ και πάλι). Δίνει που λες και ραντεβού με τους επίλοιπους όξω από το Αττικόν, το επί της οδού Σταδίου γνωστό και το οποίο είχα να επισκεφτώ άμα δεν κάνω λάθος από τις περσινές Νύχτες Πρεμιέρας (και συ χέστηκες τώρα γι’ αυτό, ξέρω). Μετά τα τι κάνετε και πώς είστε και καλέ μαύρισες αλλά δεν μαύρισες τόσο όσο περιμέναμε (δηλαδή τι περιμένατε, να αλλάξω και φυλή με 3 βδομάδες στη θάλασσα;) στηνομάστενε στο ταμείο. Και έρχεται η κατραπακιά. 9 ευρώ το κεφάλι που σημαίνει 27 ευρώ στο σύνολο διότι είμασταν και τρεις νομάτοι. Τώρα, κανονικά εδώ λες χαίρεται στην ταμία, κάνεις μεταβολή και παίρνεις τομπούλο, έλα όμως που το πνεύμα το διψασμένο κρατούσε τα πόδια στηλωμένα στο γκισέ. 9 ευρώ, το αντιλαμβάνεσαι; 3.120 και κάτι ψιλά παλιές δραχμές δηλαδή. Γιατί; Επειδή είναι το Αττικόν; Και τι έχει δηλαδή το Αττικόν; Εχει θεωρεία θα μου πεις. Μάλιστα, έχει θεωρεία. Αμα θες θεωρεία και δεν σου αρκεί η πράξη, 10 έουροζ πλιζ. Σου κόπηκε η όρεξη ε; Θα μου πεις πως είναι ψηλοτάβανο με αναπαυτικές κόκκινες πολυθρόνες, πράγμα που θα έβγαζε ίσως νόημα άμα οι πολυθρόνες ήταν κολλημένες στο ταβάνι να απολαμβάνεις τη θέα από ψηλά, μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι... Για τον εξαερισμό να μη στο λέω, είχαν ρυθμίσει το θερμοστάτη προσομοιώνοντας συνθήκες θερινού κινηματογράφου στη νύχτα του μεγάλου καύσωνα. Κατάλαβες; Κατάλαβα να λες αλλά δεν φταις εσύ, εγώ φταίω που ήθελα πολιτισμούς. Αρα; Αττικόν... Η ταινία; Α ναι, ήταν και αυτή. Ωραία ήταν αυτή, σένια...

8.9.07

Στη φάρμα της Γιαγιάς Πρεμούρας

(Νακ Μακ Φιγκλς που χρειάζονται)

Το βογκητό κουτρουβάλησε στο ξέφωτο, απ’ άκρη σ’ άκρη, θρηνητικό όσο κι ένας μήνας μονάχα με Δευτέρες.

«... ρρρρρρρααααααααουουουουουουου...»

Ακούστηκε σαν ζώο που πονάει φριχτά. Ομως στην πραγματικότητα ήταν ο Οχι-και-τόσο-μεγάλος-όσο-ο-μίντιουμ-Τζοκ-αλλά-μεγαλύτερος-από-τον-μικρό-Τζοκ-Τζοκ, που καθόταν πάνω σε μια στοίβα χιονιού με το ένα του χέρι πιεσμένο στην καρδιά τoυ και το άλλο τεντωμένο, πολύ θεατρικά.

Στριφογύριζε κι αυτός τα μάτια του.

«... ουουουουουουουου...»

«Αχ, πράμα σκληρό ο στοχασμός», είπε ο Κλεφτρόναλντ σκεπάζοντας τ’ αυτιά του με τα χέρια του.

«... κι είναι βαρύς ο χωρισμός... απ’ τη Νεραϊδοχώρα, που με παράπονο πολύ...» βόγκηξε ο μαχητής, «βλέπουμε να ‘χει διαλυθεί, απ’ άκρου σ’ άκρο τώρα...»

Στον αέρα τα ιπτάμενα πλάσματα σταμάητσαν την επίθεση κι άρχισαν να πανικοβάλλονται. Κάποια από αυτά πετώντας έπεφταν το ένα πάνω στο άλλο.

«Με τόσο μεγάλο αρρριθμό καθημερρρινών ατυχημάτων» απήγγειλε ο Οχι-και-τόσο-μεγάλος-όσο-ο-μίντιουμ-Τζοκ-αλλά-μεγαλύτερος-από-τον-μικρό-Τζοκ-Τζοκ, «όπου μετά λύπης μου περρριλαμβάνεται και μια επιδρρρομή ιπτάμενων πλασμάτων, κατά τα άλλα ελκυστικών...»

Τα πετούμενα τσίριζαν.Κάποια βρόνητξαν στο χιόνι, αλλά όσα ήταν ακόμα σε θέση να πετάξουν έφυγαν σμάρι ανάμεσα στα δέντρα.

«...που ζήσαμε όλοι σήμερα, αλλά κρίμα... κρίμα να το γιορρρτάζουμε με τόσο άθλια ρίμα!» φώναζε ξοπίσω τους ο Οχι-και-τόσο-μεγάλος-όσο-ο-μίντιουμ-Τζοκ-αλλά-μεγαλύτερος-από-τον-μικρό-Τζοκ-Τζοκ.

Κι έγιναν καπνός.

Οι Φιγκλ σηκώνοντας από το έδαφος. Κάποιοι αιμορραγούσαν στα σημεία όπου τους είχαν δαγκώσει τα ξωτικά. Κάμποσοι είχαν κουλουριαστεί στο χώμα και βογκούσαν.

Η Τίφανι κοίταξε το δάχτυλό της. Το δάγκωμα του ξωτικού είχε αφήσει δυο μικροσκοπικές τρύπες.

«Ελα μωρέ, σιγά τα λάχανα» φώναξε ο Κλεφτρόναλντ από κάτω. «Κανέναν δεν παραπλάνησαν, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις παιδιών, που δεν έβαλαν εγκαίρως τα χέρια τους στ’ αυτιά τους».

«Είναι καλά;»

«Α, θα ‘ναι μια χαρά με λίγη ψυχολογική στήριξη».

Πάνω στη στοίβα του χιονιού, ο Ουίλιαμ χτύπησε τον Οχι-και-τόσο-μεγάλο-όσο-ο-μίντιουμ-Τζοκ-αλλά-μεγαλύτερο-από-τον-μικρό-Τζοκ-Τζοκ στον ώμο με φιλική διάθεση.

«Αυτό, αγόρι μου» είπε με καμάρι, «ήταν από τα χειρότερα δείγματα ποίησης που έχω ακούσει εδώ κια καιρό. Ηταν προσβλητικό για το αυτί και βάσανο για την ψυχή. Οι δυο-τρεις τελευταίοι στίχοι χρειάζονται λίγη δουλειά ακόμα, αλλά το μουγκρητό το πέτυχες τέεελεια. Και με... και με πολύ αξιέπαινη προσπάθεια! Θα σε κάνουμε μενεστρέλο στο άψε σβήσε, εσένανε!»

Ο Οχι-και-τόσο-μεγάλος-όσο-ο-μίντιουμ-Τζοκ-αλλά-μεγαλύτερος-από-τον-μικρό-Τζοκ-Τζοκ κοκκίνησε πανευτυχής.

(Χιλιάδες Νάνοι κι Ενα Τηγάνι, του Τέρι Πράτσετ)

*στροφή

(πόσες χρονιές έχει ο χρόνος;)

Πώς, ήρθε και ο θρήνος της καταστροφής, «κρίμα από το Θεό παιδί μου, τόσοι άνθρωποι...», και δεν περίμενε το βαπόρι της γραμμής για να φτάσει στην Ανατολή. Καμμένοι τόποι που όλο και άπλωναν, εξαφανίζοντας τα πάντα και αφήνοντας κάτι φωτογραφίες σε σκληρούς δίσκους με πράσινα μέρη, πού να ‘χουν πάει τάχατες; Τώρα; Τώρα το πλυντήριο βουίζει ξεπλένοντας την άμμο από τα Δωδεκάνησα, 25 ΜΒ μηνυμάτων στο email χτυπούν ανυπόμονα το πόδι τους απαιτώντας ανάγνωση, νέες φωτογραφίες περιμένουν ξεδιάλεγμα και, κάποιες, το κλικ μιας μοίρας αριστερά για να βρουν την οριζόντια τους δικαίωση. Καλωσόριζαν το πρωί οι αφίσες των κομμάτων στο λιμάνι κάτω από γυμνούς χωμάτινους σκληρούς λόφους, τι στο καλό, εκλογές μόνο στην Αθήνα θα έχει, τόσο καιρό στα μικρονήσια ένας υποψήφιος εμφανίστηκε όλος όλος, βολεύτηκε σε μια ανοιχτωσιά πάνω από την κεντρική πλατεία, μίλησε και έφυγε.

Α, ήρθαν και κάτι SMS ένας υποψήφιος και υπουργός σήμερα ήθελε να βρεθούμε στη Σαλονίκη και να μιλήσουμε «για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες της συμπρωτεύουσας». Λάθος σε όλα και στο φύλο και στην πόλη, μαντάρα τα ‘κανε ο κυβερνών...

Στο μεταξύ, κάτι τηλεοράσεις έπαιζαν την Πέμπτη το ντιμπέιτ κρυμμένες πίσω από τοίχους, με τον ήχο χαμηλωμένο σχετικά, διότι κύριε αποτέτοιε μου πώς να τον συγκινήσεις τον ξεχασμένο σου ψηφοφόρο στην Ανατολή που πρέπει πάντα όταν είναι σπίτι να ακούει πρώτα πρώτα τη θάλασσα απ΄έξω, άμα σταματήσει να την ακούει θα στριφογυρίζει στο κρεβάτι του ανήσυχα; Πώς είναι ο άνθρωπος της πόλης που μένει δίπλα στα τρένα ή πάνω από τη λεωφόρο και άμα ησυχάσει ο τόπος πετιέται ορθός απ’ το στρώμα αλαφιασμένος από τη σιωπή; Περίπου έτσι και τώρα παλεύω και πάλι να συνηθίσω τον αλλιώτικο αέρα, τη μυρωδιά έξω από τα διαμερίσματα. Δεν είμαι και σίγουρος αν το αναρριχώμενο χάρηκε που με είδε, τρεις βδομάδες με το αυτόματο πότισμα πήρε μεγάλη θάρρητα. Κάτι πρασίνισε εδώ αλλά καλά τα γράφω πριν το paste στο blog το password όμως το θυμάμαι;