22.12.06

Γουί χαβ νοου στέιτ

(ομίχλη στη Μάγχη, αποκλεισμένη η Ευρώπη)

Κοίτα να δεις τι γίνεται άμα δεν έχεις το φραπέ στο συλλογικό DNA σου. Εχει ομίχλη εντάξει; Πας στο αεροδρόμιο για να ταξιδέψεις, να κάνεις Χριστούγεννα με όποιους κάνεις κέφι, οκ; Ελα όμως που έχει ομίχλη. Και όταν έχει ομίχλη στα αεροδρόμια δεν τους σηκώνονται τα αεροπλάνα. Και η πτήση σου ματαιώνεται. Αλλά εσύ δεν έχεις τον φραπέ εκεί που σου 'λεγα στην αρχή. Και περιμένεις. Στωικά. Εχεις και μερικούς δεκάδες άλλους γύρω σου με το ίδιο πρόβλημα, μείνατε αμανάτι κάπως θα βολευτείτε τελικά αλλά δεν ξέρεις πώς. Σου την πέφτει ο ρεπόρτερ με το μαρκούτσι. "Τι να κάνουμε έχει ομίχλη" λες διότι δεν έχεις το φραπέ κτλ κτλ. Αν όμως τον έχεις (το φραπέ); Ε ρε γλέντια. Πρώτα πρώτα θα τα χώνεις στην Ολυμπιακή (ασχέτως αν πετάς με Air France για παράδειγμα) λόγω συνήθειας.

Μετά ανάβεις το μάρμπουρο κάτω ακριβώς από το σήμα που λέει πως απαγορεύεται το κάπνισμα. Μετά την τελευταία τζούρα σβήνεις τη γόπα στο μάρμαρο. Πίνεις μια γουλιά από το χαρτινοπλαστικό ποτήρι με τον αφρό του φραπέ να έχει κολλήσει στα εσωτερικά τοιχώματα. Φωνάζεις. Τα δικαιώματά μου ρε. Ποια δικαιώματάσουρε, τα παράπονά σου στην ομίχλη. Οχι να μου φέρετε C-130 να φύγω είναι ανάγκη, σηκώστε τα Σούπερ Πούμα. Γαμώ τις ιδέες. Συμφωνούν και οι γύρω σου. Θέλουν όλοι Σούπερ Πούμα. Και Αντίντας. Και Ασίξ Τάιγκερ. Ερχεται το μαρκούτσι με το ρεπόρτερ στην άλλη άκρη. Δεν έχουμε κράτος, τόση ώρα εδώ δεν μας λένε τι να κάνουμε (τράβα για κατούρημα, ξέρω 'γω;), είμαστε στο έλεος του Θεού (το σωστό να λέγεται), είμαι 3 ώρες άυπνος, είναι ανάγκη να φύγω, να καταβρέξει την ομίχλη η πυροσβεστική, δεν έχουμε κράτος, το κράτος παρέλυσε από την ομίχλη. Αυτά και κάμποσα ακόμα αν έχεις το φραπέ στο αποτέτοιο που ΄λεγα πιο πριν. Γι' αυτό μεγάλη ομίχλη δεν κατεβαίνει προς τα δω, ακούει φραπέ και σου λέει άσε πού να μπλέκουμε τώρα, καλά είμαστε και στην Αγγλετέρα...

Trivia

Μπορεί τώρα να είναι και urban legend αλλά κάπου στη δεκαετία του '50 είχε γίνει ένα παρόμοιο στη Βρετανία με την ομίχλη και είχαν βγει οι τοπικές εφημερίδες με τίτλους περίπου "Ομίχλη στη Μάγχη - Αποκλεισμένη η Ευρώπη". Γνωρίζεις κάτι σχετικό;

14.12.06

Ουφ!!

(ώρα για συγγνώμες)

Ναι καλά κύριε Blogger μου όλα αυτά για τα νέα λαλίδια και τσουμπλέκια στην beta σας αλλά δεν μου είπατε πως θα κάνατε τα μισά ελληνικά μαντάρα και τα άλλα μισά θα τα αφήνατε στην ηρεμία τους να κάμω και εγώ τα κουμάντα μου. Ούτε μου είπατε πως θα ξαναφρεσκάρατε όλα τα posts με αποτέλεσμα σε καναδυο aggregators να γίνει τσι πουτανός. Θα μου πείτε "beta είναι μη ζητάς τα ρέστα", δίκιο, δίκιο, και να πω πως δεν την έχω ξαναπατήσει με τις beta να πεις πάει στο διάολο και, άτιμο κεφάλι, δεν μου 'κοψε να κάμω ένα refresh να δω αν όλα είχαν πάει καλά. Συγγνώμη, νομίζω πως τώρα έστρωσαν τα πράματα τριγύρω...

Σημείωσις: Το έπαθαν και αλλού, θα μου πεις, "παρηγοριά είναι αυτό;", έλαμουντε.

Απορία ημέρας

(μαντιλάκι;)

Πόσο μεγάλη είναι πια αυτή η μύτη της Αστυνομίας...

1.12.06

Τα γουρούνια τα μοσχάρια

(τώρα τα 'χω πεντακόσια)

Αντικειμενικά μιλώντας οι αγελάδες δεν έχουν σχεδιαστεί για κλειστούς χώρους. Στην Ινδία τις έχουν για ιερά ζώα αλλά δεν τις βάζουν και στο σπίτι τους, δεν πάει ρε παιδί μου αγελάδα στο καθιστικό, πώς να το κάνεις τώρα, δεν ταιριάζει με το σεμέν και τη φωτογραφία του γάμου στο τραπεζάκι. Εδώ καλά καλά δεν μπορούν οι έρημες να ανεβούν τις σκάλες, δεν σου συζητάω τώρα για κανένα μινιόν μοσχαράκι, έτσι κούτσικα που είναι ούτε το κουμπί του ορόφου δεν φτάνουν να πατήσουν στο ασανσέρ. Θα μου πεις, ούτε και οι σκύλοι φτάνουν, ναι, αλλά ξέρω σκύλο που άμα μπαφιάσει να κάνει βόλτες στην είσοδο της πολυκατοικίας που τον έχει υιοθετήσει κάνει ένα φραπ (φραπ είναι ο ήχος του χαμηλού άλματος, τι να σου κάνω blog έχω όχι εκπομπή στην τηλεόραση) και με τη φόρα κατεβάζει το πόμολο, ανοίγει η πόρτα, βγαίνει ο μάγκας να τσακωθεί με τις γάτες. Πού ‘χα μείνει, α ναι, στις αγελάδες, που δεν είναι για μέσα και αν θέλεις απόδειξη ορίστε.

Οι επιστήμονες λένε ότι τα αέρια που παράγουν τα ζώα στα εκτροφεία (αν δεις ένα ντοκιμαντέρ γι’ αυτά τα πράγματα για την υπόλοιπη ζωή σου θα τη βγάζεις με χαρούπια) όχι απλώς επιβαρύνουν το περιβάλλον αλλά ευθύνονται σε καλό ποσοστό για την ιστορία με το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Λογικόν, όλη μέρα στην ακινησία το μοσχάρι, δεν μπορεί να κάνει ρούπι, χλαπακιάζει, χλαπακιάζει και το ρίχνει σε διαγωνισμούς πορδής με τα άλλα μοσχάρια που είναι και πολύ γουρούνια αν κρίνει κανείς από τους τρόπους τους. Επίσης, όταν φεύγουν οι εργάτες τα μοσχάρια παραγγέλνουν πίτσες και μπύρες, βλέπουν μπάλα και ρεύονται ξύνοντας την κοιλιά τους και λέγοντας πρόστυχα ανέκδοτα για τις αγελάδες. Είμαι σίγουρος πως και πάλι η επιστήμη θα σώσει την κατάσταση με κάποια ορμόνη που θα μουδιάζει τα έντερα και τα μοσχάρια θα κλάνουν εσάνς Σανέλ νούμερο 5 από τα αυτιά. Πρωτοξείδια και μεθάνια σε τούτο εδώ το link.

(και αυτό που μόλις διάβασες ήταν το υπ’ αριθμόν 500 post τούτου εδώ του blog, να τα χιλιάσω βρε)

Η χαρά του μπάτσου

(ολίγον σινεφίλ)

Patriot Act! I love it, I love it!

Κοίτα να δεις κάτι πράγματα. Κυβερνά η μαυρίλα τις ΗΠΑ και κάτι καλόπαιδα στο Χόλιγουντ θυμήθηκαν πως κινηματογράφος δεν είναι μόνο να μαζεύουμε φράγκα βάζοντας τις μηχανές των ειδικών εφέ να δουλεύουν διπλοβάρδιες. Η ατάκα ακούγεται στο Departed (ελληνιστί, Πληροφοριοδότης) δια στόματος Alec Baldwin που υποδύεται έναν από τους αρχιμπάτσους και ο οποίος είναι ενθουσιασμένος για τα χέρια που του λύνουν οι νόμοι της κυβέρνησης Μπους.

Θα μου πεις τώρα εσύ, το δύσπιστο μυαλό, πως μπορεί να είναι και το άλλοθι της βιομηχανίας που λέει «ορίστε, σας πήξαμε τόσα χρόνια με τον Πόλεμο των Αστρων, τον Αρχοντα των Δαχτυλιδιών, τους Χάρι Πότερ κτλ κτλ πάρτε τώρα και κάτι ας το πούμε πιο ψαγμένο μη λέτε πως σας κάνουμε και τα μυαλά πουρέ». Αντε πες πως είναι και έτσι. Μα και πέρυσι το Syriana π.χ. άλλοθι ήταν; Να σου πω τι νομίζω, αυτή η μαυρίλα στις ΗΠΑ έχει ξυπνήσει κάποιους που ήταν μακάριοι και κάτι καλό βγαίνει (πότε πότε; συνέχεια; θα δείξει) από τις οθόνες και τα ηχεία.

27.11.06

H Χορωδία των Παραπόνων

(κάπελα, α καπέλα)

Ξυπνάει ένας τύπος στραβά, κατεβάζει τα δέοντα καντήλια στην κίνηση, πλακώνεται με το διευθυντή, γυρίζει σπίτι, παίζει και κάτι αγγλικανικά χριστοκάντηλα με το σπιτονοικοκύρη, νεύρα, νεύρα, γκρίνια, γκρίνια, it’s been a bad day please don’t take a picture που λένε και οι REM. Και μετά; Ούτε αυτοκτόνησε ούτε στο κρατητήριο είναι, έφτιαξε μια χορωδία ο άνθρωπος και βρήκε και ο ίδιος την υγειά του και οι συμπολίτες του (δεν ξέρω αν έγινε έτσι, σπέκουλα κάνω).

Η Χορωδία Παραπόνων του Μπέρμινγχαμ βγαίνει στη σκηνή του YouTube και βγάζει τη γλώσσα στη μουντάδα
Θέλω τα λεφτά μου πίσω
η δουλειά μου είναι σκατένια
και το λεωφορείο των 6.30 δεν έρχεται στην ώρα του.
Γιατί δεν μου δίνουν περισσότερα λεφτά;
η ζωή ήταν καλή παλιά
Διψάω
Εδώ το βίντεο διάρκειας 8.53.

A, έχει και μια Χορωδία με Ελσινκιανούς (ή Ελσινκαίους, πώς να λένε άραγε τους κατοίκους του Ελσίνκι;)

Να κάνουμε μια και εδώ να στηθούμε κάτω από τη Βουλή να τους πάρουμε τ' αυτιά και αν αγριευτούν οι μπάτσοι και μας ψεκάσουν κανένα πρόβλημα, θα βγει τραγούδι με συναίσθημα...

24.11.06

Εισοδηματική πολιτική

(χε)

Σπουδές, πτυχία, μεταπτυχιακά, λιώνει ο κώλος σου στα αμφιθέατρα και τις αίθουσες ανάγνωσης, μαθηματικά και στατιστική χέρι χέρι να σου αλλάζουν τα φώτα δις ημερησίως και κάποια στιγμή πας μια βόλτα από το πατρικό σου και η μάνα σου σού φτιάχνει ένα καφεδάκι όπως μονάχα εκείνη ξέρει, να τον πίνεις και να αγαλλιάζει η ψυχή σου. Από μια τηλεόραση ακούγεται το ρεπορτάζ για τις επενδύσεις, την αναπτυξιακή πολιτική και, βέβαια, τη φορολογική πολιτική της κυβέρνησης για το νέο έτος. Θες να πεις το σχόλιό σου, να καταθέσεις την ακαδημαϊκή σου γνώση, να σ’ ακούσουν και αυτοί οι έρμοι οι γονείς να πουν πως δεν πήγαν τόσων χρόνων οι κόποι τους χαμένοι, πας για τη δεύτερη ρουφηξιά του καφέ που, σοφότερος απ’ όλους τελικά, το ‘χει πιάσει το μήνυμα.

Είναι αυτό ελευθερία λόγου;

(άντε πάλι)

Επί τροχάδην: Δημοσιεύεται από γυναίκα στο forum του Αθηνοράματος ένα σχόλιο για την ταινία «Γύρνα Πίσω» του Π. Αλμοδοβάρ (άσχετο, την ταινία την είδα, μου φάνηκε ακραία γυναικεία, δεν μου πολυ-άρεσε, γούστα είναι αυτά) και από κάτω δημοσιεύεται ένα σχόλιο-απάντηση στο προηγούμενο με πολλά, πάρα πολλά μπινελίκια. Τα δύο σχόλια διανέμονται στο Δίκτυο σε μορφή εικόνας, ήτοι jpg κάμε ένα κλικ να το δεις.

Το Αθηνόραμα σχολιάζει (αντιγράφω εδώ γιατί μπορεί να κατεβεί αύριο μεθαύριο και να το ψάχνεις και να με βλαστημάς που βαρέθηκα να κάνω ένα copy paste):
Σχετικά με το γνωστό viral e-mail από τις κριτικές της ταινίας "Γύρνα Πίσω"

Δεχτήκαμε πολλά τηλεφωνήματα και e-mails σχετικά με το γνωστό viral που κυκλοφόρησε τις τελευταίες μέρες. Επειδή ακούστηκαν πολλά (ακόμα κι ότι το βγάλαμε επίτηδες για να "απολαύσουμε" τη δημοσιότητα) θεωρούμε ότι οφείλουμε να πάρουμε θέση για την αποφυγή παρεξηγήσεων.

Το μήνυμα γράφτηκε την Τετάρτη 1/11 στις 8:29 το βράδυ και αφαιρέθηκε από τη σελίδα την ίδια κιόλας ημέρα.

Η ημέρα και ώρα που φαίνεται στο πάνω μέρος της εικόνας (11/01/2006 08:30 ΡΜ που αντιστοιχεί σε 1/11/2006 8:30 μμ) είναι η ημερομηνία στην οποία φτιάχτηκε το screenshot και απέχει 1 λεπτό από την ημέρα και ώρα που το μήνυμα καταχωρήθηκε στο αθηνόραμα (1/11/2006 8:29:26 μμ).

Η πολύ μικρή διαφορά ανάμεσα στα δύο κάνει σαφές πέραν αμφιβολίας ότι ο συγγραφέας του μηνύματος είναι αυτός που ξεκίνησε και τις αποστολές του screenshot.

Το αθηνόραμα ελέγχει όλα τα μηνύματα που γράφονται στις κριτικές του κοινού σύμφωνα με τους όρους και τις οδηγίες που δημοσιεύει στις σελίδες του και τις οποίες μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Πιστεύουμε στη δύναμη του Internet ως μέσο ανοιχτού διαλόγου και κατάθεσης απόψεων και γι' αυτό δίνουμε τη δυνατότητα σε όποιον θέλει να γράψει την άποψή του ελεύθερα, επώνυμα ή ανώνυμα, χωρίς απαίτηση να "γίνει μέλος" σε κάποια λίστα και χωρίς έλεγχο από τη μεριά μας πριν τη δημοσίευση. Γι' αυτό και όλα τα μηνύματα δημοσιεύονται αμέσως με την αποστολή τους. Αν κάποιοι εκμεταλλεύονται αυτή την ελευθερία για να βγάλουν τα απωθημένα τους το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους εκφράσουμε τη συμπάθειά μας και περαστικά. :)

αθηνόραμα.gr

ΥΓ. Όπως πάντα παραμένουμε ανοιχτοί σε απόψεις και προτάσεις στο webmaster@athinorama.gr.
Εντάξει; Εντάξει. Είναι λογοκρισία η ενέργεια του Αθηνοράματος; Αντιγράφω (το ‘λιωσα το ctrl+c σήμερα) από την online έκδοση του λεξικού του Τριανταφυλλίδη:
«λογοκρισία: ο προληπτικός έλεγχος που ασκείται συνήθ. από μια αρχή σε προϊόντα του γραπτού ιδίως λόγου αλλά και σε θεάματα ή ακροάματα (βιβλία, έντυπα, εφημερίδες, επιστολές, κινηματογραφικά ή θεατρικά έργα κτλ.) με δικαίωμα επέμβασης στο περιεχόμενό τους (διαγραφές, τροποποιήσεις, απαγόρευση δημοσιοποίησης, κυκλοφορίας κτλ.)»
Κατά τον ορισμό δεν πρόκειται περί λογοκρισίας, αφού το Αθηνόραμα αρνείται τα περί προληπτικού ελέγχου, πάει αυτό. Είναι κίνηση κατά της ελευθερίας του λόγου; Οχι, όχι, όχι (δηλαδή, όχι στον κύβο). Θα βγουν κάποιοι ultras να μιλήσουν για αντιδημοκρατικές παρεμβάσεις και δεν συμμαζεύεται; Δεν θα εκπλαγώ, πάμε να χάσουμε το νόημα των λέξεων, όπως εμμέσω (αν δεν κάμω λάθος) παρατηρεί και ο αγαπητός Αντρέας.

Τι’ ν’ η πατρίδα μου

(και φάσκοντας)

Τι είναι η πατρίδα μου, μην είναι οι μπάτσοι (cut: Los Angeles) μην είναι τα φώτα των αυτοκινήτων που περνώντας μπροστά από το Χίλτον αντανακλούν για δευτερόλεπτα στο Δρομέα (cut: ζωή με δανεικά), μην είναι ο Μπαλάσκας και ο Πρετεντέρης, ο Βύρων και ο Βενιζέλος, ο Μάκης και ο Νίκος, οι χαρωποί και χαρωπές της πρωινής μου τηλεόρασης;

Βρε μπας και είναι η πατρίδα μου οι συμπολίτες μου που ψάχνουν για κάρτα στάθμευσης στη Σόλωνος διπλοπαρκάροντας στο Κολωνάκι (cut: thank u 4 nothing), ο γείτονας με το σκύλο εξορισμένο στο μπαλκόνι, εγώ που πέταξα τη γόπα από το παράθυρο, τα σπασμένα πεζοδρόμια που άφησαν πίσω τους οι κομάντο της ΔΕΗ...

Μωρέ μην είναι η πατρίδα μου το πέλαγος των blogs, η Athens Voice και η Lifo (cut: Espresso), ένα ρέγκε πεντάλεπτο βράδυ στο Σταυρό του Νότου (κάτι είναι μες στ’ αμπάρι / μήπως είναι γιοματάρι / δεν μπορώ να πω / άμα δεν το πιω), τα ιδρωμένα φώτα στη γενική πρόβα σε μια σκηνή θεάτρου...

Λες να’ ναι η πατρίδα μου οι δυο ξένοι εργάτες στην οικοδομή που οι σλάβικες και ελληνικές λέξεις τους ανάκατες χορεύουν στο γιαπί, ο Νανόπουλος και ο Γραμματικάκης και ο Παπαδημητρίου του Μπρέκλεϊ...

Μην είναι πατρίδα μου τα παιδιά του Second Life που όταν κάνουν logoff γράφουν στίχους σε Java, με τον αέρα του Δικτύου να φέρνει κάπου στου Γκύζη νότες της Καλιφόρνια...

Ασε, νομίζω πως ξέρω...

12.11.06

Η λογική πήγε για τσιγάρα (παρτ γου)

(τι το θέλω αφού με πειράζει)

Και αφού βρέθηκα για άλλη μια φορά στο «Βήμα» ξαναπήγα στη στήλη των Νέων Εποχών και έπεσα πάλι στον ογκόλιθο Γιάννη Μαρίνο που δεν παρακολουθώ επακριβώς τι θέλει να πει, θα φταίει που τον έχω πάρει από στραβό μάτι τον άνθρωπο. Κάτι λέει για τον αντιρατσισμό, μπλέκεται μετά η αγάπη προς την εθνική ομογένεια («αννταμπά!» αναφώνησε η μαϊμού που ήταν απορροφημένη, έλυνε σουντόκου) και καταλήγει «Και ποιος επιτέλους αρμόδιος θα επέμβει στη διαπαιδαγώγηση μεγάλων και μικρών από τα ασύδοτα ριάλιτι σόου και γενικά την εκπόρνευση μεγάλων και μικρών από την εκτός ελέγχου τηλεόραση και τον ανεξέλεγκτο νέο Μεγάλο Αδελφό, το Internet;»

Δεν το συζητώ, για να κλείσεις τη ρημαδοτηλεόραση πρέπει να σου βαρέσει την πόρτα ο εισαγγελέας, μονάχος σου δεν μπορείς να το κάνεις. Ηταν και αυτό το «ανεξέλεγκτο» για το Δίκτυο που κοτσάρησε ο μέγιστος στο φινάλε έδεσε το κυδωνάκι (άσχετο, δοκίμασέ το με καρύδι θα με θυμηθείς), το βλέπω το πράμα να μου σκάνε σπίτι οι φρουροί του έθνους από την adsl πόρτα και δεν θα ‘χω πού να τους βολέψω τους ανθρώπους. Αυτά διάβαζα στη μαϊμού και της ήρθε μια σκοτοδίνη άλλο πράγμα, ούτε το σουντόκου δεν πρόλαβε να λύσει. Ρε δεν πας καλά σου λέω.

Η λογική πήγε για τσιγάρα (παρτ βου)

(τρομαγμένος, αμήχανος και μετέωρος)

Διαβάζω στο «Βήμα» για την έρευνα του Παντείου σε μαθητές 2.200 σχολείων όλης της χώρας, αυτό που διάβασες στην παρένθεση αποπάνω είναι ο τίτλος του θέματος της εφημερίδας, πριν πας να το δεις (θα σου δώσω link να σε στείλω σούμπιτο μη μου ανησυχείς). Λοιπόν, το 1,7% των μαθητών εμπιστεύεται τα κόμματα (λες και στους ενήλικες είναι μεγαλύτερο το ποσοστό), το 5,9% την κυβέρνηση (μην επαναλαμβάνομαι), 9,2% τους συνδικαλιστές (σαφές), το 15,8% την παιδεία (μάλλον την εκπαίδευση ήθελαν να πουν, προχωράω), το 17,1% τα ΜΜΕ (και πολύ που είναι), 17,5% την Αστυνομία (φαντάσου να μην τους ψέκαζαν οι μπάτσοι, θεούς θα τους είχαν κάνει), 19,9% την Εκκλησία (ρε γαμώτο, το διάολο πότε θα τον βάλουν στις έρευνες;) 23,9% τη Δικαιοσύνη και, τέλος, 29,1% τις Ενοπλες Δυνάμεις. Α, 14,7% δεν εμπιστεύται κανένα θεσμό.

Τώρα αυτά, συν μια απάντηση για την αστυνόμευση, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο ανθός του έθνους διακατέχεται από συντηρητικές τάσεις. Αντί να χαίρεσαι δηλαδή που 70% δεν εμπιστεύεται τους στραταίους, 80% τους παπάδες, 82,5% τους μπάτσους κ.τ.λ. κ.τ.λ. κάνε τις αφαιρέσεις κάθεσαι και μυξοκλαίς για κάτι απίστευτες μειονότητες που στην καλύτερη εκφράζουν κάτι λιγότερο από το 1/3 του δείγματος. Ρε δεν πας καλά...

Link σου υποσχέθηκα, link σου δίνω.

Η λογική πήγε για τσιγάρα

(πόνημα που ολοκληρώνεται σε ν μέρη, όπως μου έρθει)

Τέσσερις μαθητές κατηγορούνται για το βιασμό συμμαθήτριάς τους.
Η υπόθεση εκκρεμεί στη Δικαιοσύνη.
Συνεδριάζει το συμβούλιο καθηγητών αποβάλει άπαντες, πάει να πει και τους πέντε.
Η υπόθεση εκκρεμεί στη Δικαιοσύνη.
Γίνεται ένας μικρός χαμός.
Η υπόθεση εκκρεμεί στη Δικαιοσύνη.
Ξανασυνεδριάζουν οι καθηγητές, ανακαλεί την προηγούμενη απόφαση για ολιγοήμερο σουτάρισμα των πέντε, ματαγίνεται σούσουρο διότι ανεστάλη και η ποινή των τεσσάρων.

Των κατηγορουμένων; Των κατηγορουμένων, αφού η υπόθεση εκκρεμεί στη Δικαιοσύνη. Τώρα πες μου αν θα εμπιστευόσουν για δασκάλους του παιδιού σου καθηγητές που στα διαλείμματα το παίζουν δικαστές.

2.11.06

Πόσα θες για να μας τρελάνεις;

(και μετά πες μου αν δέχεσαι πιστωτικές)

Πουρνό πουρνό με τα κομπρεσέρ του φυσικού αερίου να σακατεύουν για τρίτη φορά στα τελευταία δύο χρόνια το δρόμο που μένω (δηλαδή, το δρόμο στον οποίο βρίσκεται η είσοδος της πολυκατοικίας στην οποία μένω, δεν μένω στο δρόμο, όχι ακόμα, πού θα πάει όμως, θα φτάσουν ως τα θεμέλια και θα βρεθώ με το μπαλκόνι να αγναντεύει τη σχάρα της ΕΥΔΑΠ), περνάω μπροστά από το ψιλικατζίδικο που έχει ήδη κρεμάσει τις απογευματινές εφημερίδες τις οποίες δεν καταλαβαίνω γιατί τις λέμε απογευματινές αφού είναι ψημένες από τις εννιά το πρωί, κάτσε να βάλω και καμιά τελεία δεν θα σου μείνει ανάσα στο τέλος και θα σε χάσω από αναγνώστη.

Καλύτερα τώρα; Προχωράω...

Εχει, λοιπόν, ένα πρωτοσέλιδο η Ελευθεροτυπία, σκέτος Χάρος σου λέω, "Χάνουμε 10 χρόνια ζωής!" διαβάζω, ρε λες να ήταν αυτά που έπεσαν προχθές κάτω από τον καναπέ, να θυμηθώ όταν γυρίσω σπίτι να τα πιάσω με το σκουπόξυλο, αλλά ένας διάολος με τριβέλιζε. Ρε γαμώτο, ρε γαμώτο, κάτι άλλο είχε γράψει κάποτε, από εδώ από εκεί, ε καλά, δεν τα 'παιξα κιόλας από την κούραση, βρε κοίτα να δεις που το βρήκα... Για ρίξε μια ματιά σε παρακαλώ...

29.10.06

Ενα άρθρο στο "Βήμα"

(βρε τι μαθαίνει κανείς)

"Η πολυύμνητη αντίσταση της Αριστεράς άρχισε οργανωμένα μόνον όταν ο Χίτλερ επετέθη απροσδόκητα κατά του συμμάχου του, Στάλιν. "

Συγγνώμη που σε πάω τώρα 60 χρόνια πίσω αλλά με την ανωτέρω περίοδο κλείνει το άρθρο του ο Γιάννης Μαρίνος στο Βήμα. Προηγούνται αυτής μερικές παράγραφοι στις οποίες στα γρήγορα ο αρθρογράφος αναφέρεται στο ρόλο του Ι. Μεταξά το βράδυ της 27ης-28ης Οκτωβρίου και τη στάση του Ν. Ζαχαριάδη (όχι αυτού που γράφει στην Athens Voice, του άλλου, του παλιού), δες το θέμα (παραδόξως πως δημοσιεύεται στην ενότητα με τίτλο "Νέες εποχές", οξύμωρο δεν είναι αυτό;)... Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πως η αντίσταση της Αριστεράς στην Ελλάδα άρχισε οργανωμένα (πριν ήταν ανοργάνωτη να υποθέσω) με την επιχείρηση Μπαρμπαρόσα. Τι διάολο, πώς πήρε τη γραμμή το (εκτός νόμου) ΚΚΕ από τη Μόσχα και πώς την κατέβασε στις μάζες, ενώ μεγάλο μέρος του μηχανισμού του ήταν για διακοπές στην Ακροναυπλία ή όπου αλλού; (παρακαλώ, όπου κάνω λάθος με διορθώνεις).

Θα μου πεις με τι κάθομαι και ασχολούμαι κυριακάτικο, είναι που έλειπα και δεν ξέρω αν κανείς αποφάσισε να ξαναγράψει την Ιστορία, πήρε το αυτί σου τίποτα;

Καλώς τα τα παιδιά με τα ράσα

(και έλεγα πού χαθήκανε)

Διαμαρτυρίες στη Θεσσαλονίκη για το πρόγραμμα του Τζίμη Πανούση και την αφίσα του με αρχιεπίσκοπο, μητροπολίτη και νομάρχη να φωνάζουν περί προσβολής των ιερών και οσίων. Καλά οι δύο πρώτοι έχουν και ένα κλαδικό ενδιαφέρον οι άνθρωποι, ο νομάρχης πάλι; Αυτή είναι όπως καταλαβαίνεις η απορία που σκάει μύτη στο μυαλό αλλά, από την άλλη πάλι, αφού έβαλε το χεράκι του ο Υψιστος και 'κονόμησε άλλα 4 χρονάκια στη νομαρχία ο νομάρχης αναμενόμενο τώρα δεν είναι να ανταποδώσει τη χάρη; Η διαδικασία όπως φαντάζομαι θα ξέρεις είναι λίγο πολύ αναμενόμνη. Διαμαρτύρεται το ιερατείο, σιγοντάρουν οι γνωστές οργανώσεις, όλο και κάποιος θα καταθέσει μήνυση και μετά ή θα αρχίσουν τα όργανα ή δεν θα αρχίσουν.

Στην πρώτη περίπτωση έχουμε κατά σειρά κατάσχεση των αφισών, διακοπή του προγράμματος, σύλληψη του Πανούση, στη δεύτερη κάποιος θα ανατρέξει σε παλαιότερες δικαστικές αποφάσεις θα βάλει τη μήνυση στο αρχείο (41ο συρτάρι κάτω αριστερά) και θα πάει να φτιάξει καφέ. Στο μεταξύ τα τηλεοπτικά δελτία θα έχουν βέβαια βρει το μήνα που θρέφει τους έντεκα και επειδή το 'χω το κληρονομικό χάρισμα τον Ανθμο τον κόβω να εμφανίζεται το ίδιο βράδυ σε 3-4 σταθμούς. Γιατί εκπλήσσεσαι δεν ξέρω, άλλωστε σε αυτόν εδώ τον τόπο ο καθένας έχει το δικαίωμα να λέει τη γνώμη του αρκεί αυτή η γνώμη να είναι σωστή.

Ετσι εξηγείται

(εξυπνάδες)

Η ποιότητα του σπέρματος, λέει, επηρεάζεται από το χρόνο χρήσης του κινητού τηλεφώνου. Τόσες φορές σου τα πρήζουν από το κινητό (από το σταθερό είναι δύσκολο, πρέπει πρώτα πρώτα να σε πετύχουν σπίτι) δεν θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά...

27.10.06

Τσου!!

(και πάλι τσου!)

Μαθητικές παρελάσεις tribute στη μεταξική 4η Αυγούστου... Ο κύριος νομάρχης στις τηλεοράσεις - πάλι... Σαλταρισμένοι ΜΑΤατζήδες ψεκάζουν διαδηλωτές... Κυβερνομπάτσοι σε κατάσταση προχωρημένου ντου... Μεταλλαγμένα ρύζια στο πιάτο - ψάρια στο ποτάμι...

Εχουμε να πούμε ακόμη πολλά όχι... Ευτυχώς...

Λευτεριά στους περιπτεράδες

(brothers in arms)

(Σον ANemo η πληρέστερη παράθεση σημειωμάτων για το θέμα, εδώ θα βρεις μόνο τα δικά μου 2 φραγκοδίφραγκα και μια άλλη άποψη, 'ντάξει;)

Κάτσε να δω αν το ‘πιασα σωστά. Ας πούμε πως δουλεύω στην Capuccino Latte και γράφω πως ο Αναστάσης Σκορδοπούτσογλου της Ευανθίας και του Χαράλαμπου γαμιέται πατώκορφα. Μη με ρωτάς πώς το ξέρω, έχω τις πηγές μου. Τυπώνεται η φυλλάδα που λες και διανέμεται στα περίπτερα. Ανεβάζουν ο περιπεταάς την εφημερίδα στα μανταλάκια (ως οφείλουν και βάσει του νόμου) και πριν κάνει κικιρίκου ο κόκορας σκάνε μύτη πέντε-έξι μπάτσοι και μαζεύουν τον περιπτερά, κατάσχουν τα φύλλα της Capuccino Latte και μαζί και πέντε ματσάκια με τσίχλες γιατί υπήρχε και ένα tip περί διακίνησης Ε με γεύση μέντας. Γιατί; Γιατί ο Αναστάσης Σκορδοπούτσογλου (της Ευανθίας και του Χαράλαμπου) δεν μήνυσε εμένα (τουλάχιστον όχι ακόμη) αλλά τον περιπτερά. Μαλακία; Χοντρή. Ποιος φταίει; Ο εισαγγελέας που διέταξε τη σύλληψη; Οι μπάτσοι που την εκτέλεσαν; Ο μηνυτής; Σκατά στον κύβο, η ιστορία μπάζει από παντού και σίγουρα αυτός που δεν φταίει είναι ο περιπτεράς. Είναι μεγάλη η ανηφόρα μπροστά αλλά, που θα πάει δεν είναι και η πρώτη, θα την καβαντζάρουμε ρε γαμώτο.

Στο μεταξύ:

ο συνήγορος του διαβόλου

Ενίσταμαι κε πρόεδρε: Μια στιγμή, μια στιγμή... Χθες στο blogme.gr διάβαζα την εξιστόρηση των τραβολογημάτων του για την οποία βεβαίως θα έχετε πάρει χαμπάρι από διπλανά μετερίζια. Σήμερα η σελίδα μάς τελείωσε και αντ’ αυτής υπάρχει ένα ασαφές «το blogme.gr λογοκρίθηκε» πράγμα που σαφέστατα δεν βοηθά καθόλου στο να ειπωθεί στους απ’ έξω η (μάλλον δυσάρεστη) ιστορία. Πάνω που η κοινότητα των απανταχού συντρόφων βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού και η όλη υπόθεση (ισχύει με την προϋπόθεση ότι πληροφορύμαι ορθώς και δεν έχω πέσει σε καμία λούμπα) ψάχνεται από την αρχή, το site που είναι στο επίκεντρο εξαφανίζεται από προσώπου δικτύου και αν είσαι τυχερός μπορεί να το βρεις μόνο μέσω του Google με πολλά αν και εφόσον.

Εν πάση περιπτώσει και παρά το γεγονός ότι ο Αντ. Τσιπρόπουλος δεν μου είναι τίποτα (ούτε ο μηνυτής, ούτε ο original poster) το λογικό και σοφό εδώ είναι να παρατεθεί η προηγούμενη σελίδα του blogme.gr για τους εξής λόγους:

1. η ιστορία μάλλον θα τραβήξει σε μάκρος και θα επιστρέφουμε σε αυτήν κατά καιρούς 2. η υπόθεση μάλλον έχει ξεφύγει από την προσωπική σφαίρα και τείνει να αφορά κάτι ίσως (τι ίσως μωρέ μαλάκα σ’ έπιασε σήμερα να κάνεις το διπλωμάτη) σημαντικότερο, την ελεύθερη διάχυση της πληροφορίας. 3. ίσως (φιρί φιρί το πας) να μη γνωρίζουμε απολύτως όλα τα δεδομένα

Αυτό το τελευταίο τώρα μπορεί και να σε παραξενεύει αλλά εξήγησέ μου γιατί η γλαφυρότατη (και νομίζω εντός ορίων, δεν ξέχεσε και κανέναν ο άνθρωπος) περιγραφή της περιπέτειας του Αντ. Τσιπρόπουλου βγήκε offline μόνο προσωρινά μέχρι να βρει καταφύγιο ως αντίγραφο σε άλλα blogs.

10.10.06

Οι συμπολίτες μου

(τα ζώα)

Θα ‘ταν πριν από είκοσι μέρες περίπου όταν βγαίνοντας από το σπίτι σκόνταψα σε ένα πρασινωπό μπογαλάκι που δεν έμοιαζε για φυλλάδιο ντελιβεράδικου. Το παίρνω, είχε μια τσάντα από κάτι σαν ψάθα και ένα φυλλάδιο για την ανακύκλωση, το οποίο διένειμε πόρτα πόρτα η νομαρχία ή η ένωση νομαρχιών κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Εκλογές έρχονται, βρε τσου πούστιδοι σκέφτηκα τώρα το θυμήθηκαν να μας πουν κάτι για την ανακύκλωση. Ανοίγω το φυλλάδιο, φάτσα κάρτα ο δήμαρχος στη μια πλευρά, απέναντι με το χέρι στην τσέπη και-γαμώ-την-άνεση-σου-λέω, ένας μάλλον αντιδήμαρχος, μάλλον υπεύθυνος για το πρόγραμμα, μη σε γελάσω. Τέλος πάντων, λέει το φυλλάδιο πως η ανακύκλωση έφτασε και στη γειτονιά μου και πως καλό θα ήταν στη σακούλα (την ψάθινη ή απ’ ό,τι άλλο διάολο υλικό είναι) να βάζω αλουμίνια, γυαλιά και μπουκάλια, όχι σακουλιασμένα όλα αυτά και να τα ρίχνω σε έναν μπλε κάδο. Βγαίνω στο δρόμο, παπάρια είχε μπλε κάδο όχι, λέω να γκρινιάξω, μπα χέστο, πού ξέρεις, μπορεί να μας αφήσουν κανέναν κάδο αύριο μεθαύριο.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν ούτε αύριο ούτε μεθαύριο, ο μπλε κάδος έσκασε μύτη απέναντι από το σπίτι την επόμενη εβδομάδα, δεν γαμιέται, δεν άργησαν και τόσο πολύ, τι στο θεό, στην Κυψέλη μένω, άργησαν και λίγο (για την ανακύκλωση γενικώς άργησαν καμιά εικοσαριά χρόνια, άλλο καπέλο τούτο, υμίψηλο), άντε να μπούμε στο τριπ της ανακύκλωσης, τη Γη δεν την κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας τη δανειστήκαμε από τους απογόνους μας αλλά που να ‘ξεραν οι έρημοι πώς στη διάρκεια του δανεισμού την έχουμε γαμήσει πατώκορφα. Αντε να λευτερώσω λίγο βάρος από το κάρμα μου, μαζεύω τις επόμενες μέρες κάτι αλουμίνια και κάτι άδεια μπουκάλια, τα ξεχνάω και κάνα δυο ακόμη μέρες στο μπαλκόνι, αφού δεν τα κατοίκησε κανένα μαμούνι πάλι καλά.

Με τα πολλά και να μη στα πολυγράφω κατεβαίνω πριν λίγες μέρες χαρωπός χαρωπός με την τσάντα μισογεμάτη να κάμω το καθήκον μου στη Φύση. Παπάρια (δις στο ίδιο post; Μα είναι δυνατόν;) και αυτή την φορά στον κύβο (εεεε, παρεκτρέπεστε πια). Ο μπλε κάδος εκεί ήταν αλλά οι συμπολίτες μου από τις γύρω πολυκατοικίες τον είχαν τιγκάρει στα κλασικά οικιακά σκουπίδια και το γαμώ και τα αστεία είναι ότι το κανονικό σκουπιδιάρικο μάλλον δεν αδειάζει τους μπλε κάδους. Χε, χε, πάρτι θα κάνανε οι γάτες, αφού το καπάκι δεν έκλεινε με καμία κυβέρνηση ούτε καν εθνικής ενότητας. Αν το έβλεπες από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία ο κάδος έμοιαζε να είχε ξεσκιστεί στα γέλια και γαμώ σου λέω. Είμαι σχεδόν σίγουρος πως πήραν μεν την τσάντα και το φυλλάδιο αλλά είναι ικανοί να τα πέταξαν στα σκουπίδια.

Ναι, είναι οι ίδιοι που τώρα στις εκλογές λένε πως θέλουν πράσινο, θέλουν αλάνες, θέλουν της παναγιάς τα μάτια, αν τους τάξεις και water park στον ακάλυπτο τούμπες θα κάνουν, θέλουν μέσα στα άλλα και ανακύκλωση γιατί το άκουσαν το πρωί να το λέει ένας στη Μενεγάκη και ένας άλλος το βράδυ στις ειδήσεις την ώρα που ξερόβηχε ο Κακαουνάκης γιατί ήταν μισάνοιχτο το παράθυρο. Αλλά αυτό το «θέλουν» που σου λέω τώρα είναι γενικό και αφηρημένο, είναι κάτι σαν το «θέλεις Δημοκρατία;», πώς αμέ, θέλω, αλλά να μου βρεις και κάποιον να μου σβήσει την κλήση και έναν άλλο να γελάσω την Εφορία και έναν άλλο να χτίσω στο ρέμα να μπει η καημένη η κόρη μου κάτω από ένα κεραμίδι μπας και την παντρέψουμε, καλύτερα θα ‘ναι, άσε, αν δεις την κόρη μου θα καταλάβεις. Κάπως έτσι είναι και τούτο, «θες ανακύκλωση;» ναι αμέ, γουστάρω, καιγαμώ, μέσα σου λέω, μα τι κάνει το κρά κρά κράτος και δεν προωθεί την ανακύκλωση... Οταν κάποια στιγμή έρχεται η γαμημένη η ώρα και ένας κάποιος ενόψει εκλογών (μην μου ξεχνιέσαι) στήνει ένα μηχανισμό για να μαζέψει μπουκάλια και τζάντζαλα, του τραβάς ένα ξεχέσιμο που είναι όλο δικό του γιατί, π.χ, βάλανε έναν ακόμα κάδο και τώρα δεν έχω πού να παρκάρω το αμάξι... Εμ με κάτι τέτοια, σκατά δήμαρχο θα βγάλουμε (βγάλουνε, το σκέφτομαι) και το Χριστό να κάναμε δήμαρχο πάλι μπουρδέλο θα γίνονταν... Κουτσά στραβά ένα δήμαρχο θα βρούμε και ένα νομάρχη μια νομαρχέσα θα τη βρούμε την άκρη, πολίτες όμως πότε θα βρούμε... Σιχτίρ (τέλος φιλιππικού, ουφφφ)...

26.9.06

H αλήθεια του πολιτικού λόγου

(flipside)

Το κακό είναι ότι πολλές φορές κινδυνεύεις να γράψεις κάτι που έχει ήδη γραφτεί αλλού, αλλά μιας και δεν πρόκειται και για τον Αμλετ… Διάβασέ το στα γρήγορα και όταν φτάσεις στο τέλος του κειμένου έχει οδηγίες, θα έλεγα να τις ακολουθήσεις.

Στο κόμμα μας, πραγματοποιούμε αυτό που υποσχόμαστε. Μόνο οι ανόητοι θα μπορούσαν να πιστέψουν ότι δεν αγωνιζόμαστε κατά της διαφθοράς. Διότι, ένα είναι βέβαιο για μας: Η τιμιότητα και η διαφάνεια είναι προϋπόθεση για να πετύχουμε τους στόχους μας. Αποδεικνύουμε ότι πλανάται όποιος πιστεύει πως οι μαφιόζοι θα συνεχίσουν να μετέχουν στην κυβέρνηση όπως στο παρελθόν. Διασφαλίζουμε, χωρίς ίχνος αμφιβολίας, ότι η κοινωνική δικαιοσύνη θα είναι ο κύριος σκοπός της διακυβέρνησής μας. Παρά ταύτα, υπάρχουν ακόμα ανόητοι άνθρωποι που πιστεύουν πως θα είναι δυνατόν να εξακολουθεί κανείς να κυβερνά με παλαιοπολιτικά τερτίπια. Όταν αναλάβουμε την εξουσία, θα κάνουμε το παν ώστε να τεθεί τέρμα στις προνομιακές καταστάσεις και στην ευνοιοκρατία δεν θα επιτρέψουμε σε καμιά περίπτωση να πεθάνουν της πείνας τα παιδιά μας Θα πραγματοποιήσουμε τα σχέδιά μας ακόμα και να στερέψουν πλήρως οι οικονομικοί πόροι θα ασκήσουμε την εξουσία ώσπου θα έχετε καταλάβει ότι από δω και πέρα είμαστε η «ΝΕ.ΠΟ», η «Νέα Πολιτική».

Εφτασες ως εδώ; Ωραία γύρνα τώρα διαβάζοντας το κείμενο από την τελευταία γραμμή και προς τα πίσω. Όχι μωρέ μη διαβάζεις από δεξιά προς τα αριστερά, πάρε μόνο τις αράδες ανάποδα.

24.9.06

Μια βοήθεια και μια ρύθμιση ανάγκης

(δεν το ήθελα, με ανάγκασαν) Συμπολεμιστές, σύντροφοι, περαστικοί, καλοί μου άνθρωποι μια ερώτηση σας κάνω και αν μπορείτε να απαντήσετε. Ψάχνω για αναδιπλούμενο (για εύκολη μεταφορά) bluetooth πληκτρολόγιο με υποστήριξη ελληνικών που να μπορεί να δουλέψει με φορητό χωρίς να τρώει τις μπαταρίες τη μία πίσω από την άλλη. Εναλλακτικά, μήπως έχει πάρει το μάτι σας κανένα παρόμοιο ασύρματο τζάντζαλο μόνο με το numeric keypad (ξέρεις, τα πλήκτρα τέρμα δεξιά στο κανονικό πληκτρολόγιο); Πάσα βοήθεια δεκτή. Το δεύτερο, επειδή με τα spam στα σχόλια δεν βγαίνει άκρη, ενεργοποίησα το verification, ξέρεις αυτή τη χαζομάρα που πρέπει να πατάς τα γράμματα που εμφανίζει μια τυχαία εικόνα, για να δημοσιευτεί μετά το σχόλιό σου. Μαλακία είναι (το verification), το ξέρω, αλλά δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, συμπάθα με...

Επιστροφή στο γαλακτικό χωριό

(Εγώ τον Πανάγο δεν τον ξέρω, ένα Θανάση ήξερα από παλιά και κάθε φορά που με ρωτάγανε γι’ αυτόν έκανα την πάπια)

Που λες, έλειπα καιρό και γύρισα που να μην έσωνε και αφού απόφαγα τα λυσσιακά μου, ενσκήψαν οι Πανάγοι, οι κουμπάροι, τα γάλατα και η ζωή κύκλους κάνει, πριν από 1,5 χρόνο χοντρικά ήταν τα μουχλιασμένα γιαούρτια της ΦΑΓΕ, τώρα είναι το γαλα(κ)τικό καρτέλ, κατά το τέλος του 2007 αρχές του ’08 θα έχουν κηρύξει επίσχεση εργασίας τα αιγοπρόβατα, χοντρικά κατά το 2010 θα γίνει μια ιστορία με την κανέλα και θα τρώμε το ρυζόγαλο σκέτο στα μούτρα. Αλλο είναι το θέμα.

Θυμήθηκαν όλοι πως δεν λειτουργεί ο ανταγωνισμός και, να σου πω τώρα, να και αν λειτουργεί να και αν δεν λειτουργεί και θα με ρωτήσεις με το δίκιο σου, αν έχω γίνει τόσο γαϊδούρι ξεσαμάρωτο πια (by the way που έλεγε και ο Κίμων, το γάλα γαϊδούρας είναι καρτελιασμένο;)...

Δεν έχει να κάνει με τη μεταμόρφωσή μου σε γάιδαρο ή μουλάρι, είναι που αυτό το «λειτουργεί ο ανταγωνισμός» τοποθετείται κομματάκι απρόσωπα στις προτάσεις και όπως είχαμε θυμίσει και σε μια παλαιότερη εκπομπή, πού στο διάολο είναι το τέιπ και δεν τη βρίσκω, τα ελληνικά είναι μια έξυπνη γλώσσα μη βλέπεις που τη γαμούμε πατόκορφα. Για να λειτουργήσει ένα ψυγείο θέλει ρεύμα, ένα αυτοκίνητο θέλει καύσιμα και άλλα τζάντζαλα, ο ανταγωνισμός τι στο θεό (και ποιον απ’ όλους τους θεούς, παρακαλώ να εξειδικευτεί) θέλει για να πάρει μπροστά; Αν είναι να τον βάλουμε στην πρίζα πες το ρε παιδί, έχω ένα μαγαζί με ηλεκτρολογικά κάτω από το σπίτι, χρυσά παιδιά αυτοί που το ‘χουν, να μας φτιάξουν μια μπαλαντέζα. Παπάρια από την Κάτω Καλαβρία συνάδελφε, συνοδοιπόρε, συναγωνιστή, ο ανταγωνισμός δεν θέλει ρεύμα, αθρώπους (ναι, αθρώπους) θέλει.

Πες ότι έχω ένα χωράφι με ραδίκια και δίπλα στο δικό μου είναι ένας που το χωράφι του βγάζει επίσης ραδίκια. Είμαστε οι μόνοι ραδικοπαραγωγοί στη χώρα, κάποια στιγμή θα βρεθούμε στο καφενείο του χωριού θα πούμε να πουλάμε τα ραδίκια μισό ευρώ το κιλό, θα ‘ρθει ο κόσμος στη λαϊκή να ψωνίσει. Ξαναβρισκόμαστε μετά από κάνα τέρμηνο στο καφενείο «ρε σύ Μήτσο (Μήτσο το λένε το παληκάρι), δεν το πάμε στο 1 ευρώ το κιλό το ραδίκι να δούμε τι θα γίνει έτσι για δοκιμή». Ω του θαύματος έρχεται το πόπολον και ψωνίζει. Δυο ευρώ, τρία ευρώ, και πάει λέγοντας, ξεπουλάμε κάθε βδομάδα. Μας έρχεται μετά πεσκέσι η επιτροπή ανταγωνισμού η η ειδική επιτροπή ζαρζαβατικών και μας βάζει ένα κωλοδάχτυλο τόσο μετά συγχωρήσεως και καλά μας κάνει. Δεν μου λες ρε παληκάρ, σύντροφε κ.τ.λ, εγώ εντάξει είμαι αρπακτικό γεράκι και επειδή τα ραδίκια γίνηκαν της μόδας μαδάω τον κόσμο, αυτός ο κόσμος γιατί στον κόρακα αγοράζει τα ραδίκια μου σε τιμές φρέσκιας παπάγιας; Διότι είναι μαλάκας, θα πεις. Ε να που έρχεσαι στα λόγια μου.

Ο καταναλωτής είναι μαλάκας (μισό να ρουφήξω μια τζούρα από τη φραπεδιά, σε λίγο θα σου πω και πως δεν έχουμε κράτος), είναι ικανός να σου διαμαρτύρεται τα Χριστούγεννα για την τομάτα που έχει 3 ευρώ το κιλό.

Ε μην την πάρεις γαμώ την ψυχή σου. Πόσο έχει το γάλα; 1,20; Γιατί ρε πούστη μου αφού έχει 1,20 πας και το αγοράζεις; Κόφτο μια βδομάδα, δυο, τρεις, θα μου πεις τι θα πίνει το παιδί, ουίσκι; Πάρε εβαπορέ, δυο τρεις γενιές στην Ελλάδα μεγάλωσαν με το εβαπορέ, εντάξει δεν πήραμε και το μπόι του Διαμαντίδη αλλά, τέλος πάντων δεν μας μάζευαν με τα ποδάρια πάνω σαν κοκόρους από τα πεζοδρόμια τα συνεργεία του Δήμου. Ο ανταγωνισμός, λέω εγώ τώρα, θέλει δύο πράγματα, πρώτα πρώτα παραγωγούς, εντάξει, αλλά και καταναλωτές που δεν είναι πρόβατα που τα αρμέγουν (πάλι στα γάλατα ήρθε η κουβέντα). Τώρα, αν θέλουμε να λέμε ότι οι ανεξάρτητες αρχές είναι κάτι σαν ο προσωπικός μας χωροφύλακας που κάνει ντα όποιον μας πειράζει, το ‘χουμε δει στραβά το όλο θέμα. Και να σου πω και κάτι άλλο;

Παίρνω ένα μπουκάλι γάλα τη βδομάδα και αν δεν το ‘χω καταναλώσει στο μεταξύ το πίνω ως το τέλος της επόμενης. Ρε γαμώτο μια φορά να τρέξω με τα βρακιά λυμένα στη χέστρα, ούτε μία τι στο διάολο αν έχω τίποτα αντισώματα να τα δώσω στην επιστήμη. Γαμώτο, για το φθινόπωρο ήθελα να σου πω...

9.8.06

Προσεχώς καρπούζι μενταγιόν

(εμ, τι περίμενες προχωράει ο κόσμος)

Και έρχονται εκείνες οι στιγμές που αισθάνεσαι σαν τον Κόκορα του Αρκά που όταν ένα κλωσόπουλο του ζήτησε μπάφο εκείνος σκέφτηκε πως μάλλον είναι πολύ καιρός που έλειπε από τον κόσμο και έχει χάσει τις εξελίξεις. Σου λένε, λοιπόν, να βάλεις το καρπούζι στο ψυγείο. Μπελάς, αν το έχεις κάνει μια φορά και αν δεν έχεις τζάμπο ψυγείο καταλαβαίνεις.

Ανοίγεις το ψυγείο, κάνεις μια διευθέτηση των πραγμάτων που είναι μέσα, τα φρούτα που τα ‘χες κάτω τα στέλνεις στην κορυφή μαζί με τα βούτυρα και τα τυριά, στριμώχνεις όπως όπως τα μπουκάλια να κάνεις χώρο να μπει το τέρας στη συντήρηση. Πρέπει να το κάνεις και στα γρήγορα μη χάσει τη δροσιά του το ψυγείο και αρχίσει να μυξοστάζει, άσε που θα διαμαρτυρηθούν τα αυγά...

Εχεις φτιάξει, λοιπόν, τον απαιτούμενο χώρο και πας να βάλεις μέσα τον καρπό που κάθε φορά που τον βλέπεις παραδέχεσαι τη σοφία της μητέρας Φύσης που δεν έκανε τις καρπουζιές ψηλές σαν δέντρα, να πέφτουν τα φρούτα και να θερίζουν κόσμο και ντουνιά, ενιγουέι τι έλεγα; Α ναι, πας να βάλεις το καρπούζι στο ψυγείο.

Κοιτάς τις σακούλες απ’ το μανάβη, μωρέπου ‘ν’ το το θηρίο; Οσο να ‘ναι ένα καρπούζι σε μια κουζίνα δεν μπορεί να παραπέσει, θέλω να πω, εντάξει, μπορεί να κυλήσει αλλά, διάολε, και μυωπία να ‘χεις, του πούστη, θα το δεις το ρημάδι, δεν είναι και μια σταλιά. Δεν είναι μια σταλιά…

Καλά και ‘συ σαν εμένα είσαι, έλειπες καιρό. Πάει ξέχνα το, δεν είναι πια τα καρπούζια όπως τα ‘ξερες, εκείνα τα μεγάλα πράγματα των 5, 6, 10 κιλών που έπιανες δυο και δεν ήθελες γυμναστήριο για μια βδομάδα. Βρε, σου λέω, έχουν αλλάξει. Δεν έχουν εκείνες τις εναλλαγές με τις ρίγες, μία χλωροπράσινη, μια πρασινοκίτρινη, μια χλωροπράσινη, μια πρασινοκίτρινη. Εχουν το άλλο χρώμα εκείνο το σκούρο το πράσινο αλλά αυτό δεν είναι πρωτοτυπία, εκτός αν στο μεταξύ έχουν βγει σομόν καρπούζια, αλλού είναι το θέμα.

Είναι μικρά έχουν και άλλο όνομα, sugar baby τα λένε (ή μήπως, baby sugar, δεν θυμάμαι πώς μου το’ παν). Πας στο μανάβη, ξέρεις, το λεβεντονιό με την μπάκα να καλύπτει τη ζώνη στο σορτσάκι που άμα το δαγκάσει σκύλος θα λυσσάξει και του λες κάτι σαν «κυρ Μήτσο δώμου ένα σούγκαρ μπέιμπι», να περάσει μπάτσος απ’ έξω, να σας νομίσει για κύκλωμα παιδεραστών και να σας πάει σούμπιτους μέσα. Πόσο μπέιμπι είναι το σούγκαρ μπέιμπι;

Πώς ήταν το καρπούζι θυμάσαι; Καμία σχέση, τώρα έχουν γίνει μίνιμαλ, είναι urban design, μπαίνεις στο ταξί και ο ταρίφας δεν το παίρνει χαμπάρι, πρόοδος σου λέω. Πώς να στο περιγράψω, είναι σαν μικρό αργίτικο πεπόνι στο πιο στρογγυλεμένο του. Α, του κοτσάρουν και ετικέτα με τα στοιχεία του, να γνωριστείτε βρε παιδί.

Τι λες; Αν το 'χω φάει; Οχι ακόμη, περιμένω να το συνηθίσω πρώτα, ανοίγω το ψυγείο, το βλέπω, το μετράω μπας και μεγάλωσε από χθες, μήπως να το κλωσήσω;

Σε λίγο καιρό να μου το θυμηθείς θα τα βγάζουν σε νούμερα, extra small, small, medium, δεν θα ‘χει large, large θα είναι το άλλο το παραδοσιακό. Τώρα, αν μένεις σε κανένα Λονδίνο ή στην Αμέρικα μπορεί και να γελάς που ο μπούρτζος στην Αθήνα ανακάλυψε το 2006 τα καρπούζια μινιόν, τι να σου πω, άμα δω και κανένα πλανόδιο μανάβη να διαλαλάει από το διαλυμένο τηλεβόα τα σούγκαρ μπέιμπι και να φορά και καμιά Gucci σαγιονάρα, θα την κάνω από την πόλη να μπει το φθινόπωρο και να περιμένω νέες εκπλήξεις από τίποτα σταφύλια γκράντε.

Μωρέ τι το σκέφτομαι, την κάνω, τα λέμε το Σεπτέμβρη, το κλειδί είναι κάτω από το χαλάκι και αν θυμηθείς να μου ποτίσεις και τη γλάστρα (με τα σούγκαρ μπέιμπι, τελικά λες να’ ναι μπίζνα οπορτούνιτι;) αν το θυμηθείς, φιλιά...

Techno-tip για εγκλωβισμένους

(μη μου πεις πως δεν στα λέω)

Ανεβαίνεις την Κηφισίας, στο δεύτερο φανάρι της Φιλοθέης, στο ύψος του Habitat, κάνεις αριστερά. Ανεβαίνεις τη λεωφόρο που δεν θυμάμαι το όνομά της, στη δεύτερη μεγάλη διασταύρωση έχει ένα σαμαράκι που το φόραγε προϊστορικό γαϊδούρι απόγονος των βροντοσαύρων, λίγη προσοχή.

Στην πλατεία που θα συναντήσεις κάνεις δεξιά, αμέσως μπαίνεις σε μια άλλη, μεγαλύτερη πλατεία. Κάνεις σχεδόν τα 3/4 του κύκλου, αμέσως μετά το περίπτερο που θα δεις στο αριστερό σου χέρι θα κάνεις δεξιά. Στο πρώτο στενό θα μπεις δεξιά και στα 100 μέτρα περίπου θα βρεις την Παλιά Αγορά της Φιλοθέης, σιγά το νέο. Δεν ξέρω πώς και γιατί, ο τύπος που το ‘χει έχει εγκαταστήσει ένα τσαμπέ Wi-Fi να γλύφεις και τα δάχτυλά σου.

Δίνει μια ονομαστική ταχύτητα 54 Mbps, θα κάνεις τη δουλειά σου άνεταμε τα τζιτζίκια να σου σιγοντάρουν. Βαβούρα δεν έχει, ο καφές είναι από μέτριος ως αξιοπρεπής ανάλογα με τα κέφια τους, αν βρεις και εδώ πρόβλημα στο παρκάρισμα, τι να σου πω, σ’ έχουν φασκελώσει όλοι οι θεοί αντάμα, φύγε από την πόλη όσο προλαβαίνεις.

16.7.06

Απορία ημέρας

(κάτι ερωτήσεις)

Δεν το καταλαβαίνω απολύτως και μπορεί να κάνω λάθος, αλλά αν το έχω πιάσει σωστά με βάση όσα ακούω τριγύρω σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, το μείζον μας πρόβλημα είναι αν το πετρέλαιο θα πάει στα 80, 90, 100 ή 800 δολάρια το βαρέλι και όχι αν η Βηρυττός ή η Ιερουσαλήμ γίνουν σιάδι (ίσωμα, ρε παιδί μου). Ε;

Βυρηττό και Χάιφα γωνία

(τα ευκόλως εννοούμενα)

Κάθε γειτονιά έχει έναν νταή που καλό θα ήταν να μην τον προκαλέσει κανείς. Τον προσβάλει κάποιος; Τραβάει μαχαίρι. Τον χαστουκίζεις; Τραβάει όπλο. Τον χτυπάς; Τραβάει πολυβόλο. Οχι πως ο νταής έχει άδικο, κάποιος τον έβλαψε. Τι αντίδραση, όμως! Εκτιμάς πραγματικά τους δυνατούς που δεν χρησιμοποιούν αμέσως τη δύναμή τους. Δυστυχώς οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις για άλλη μια φορά μοιάζουν με τον νταή της γειτονιάς. Απήχθη ένας στρατιώτης στη Γάζα; Ολη η Γάζα θα πληρώσει. Οκτώ στρατιώτες σκοτώνονται και δύο απάγονται στο Λίβανο; Ολος ο Λίβανος θα πληρώσει. Μία, μόνο μία είναι η γλώσσα που μιλάει το Ισραήλ – η γλώσσα της βίας.

Σχόλιο της αριστερής ή αριστερών αποχρώσεων ισραηλινής εφημερίδας Ha’aretz (*), ψαρεμένο στα νερά του BBC. Στο μεταξύ το αίμα κυλάει και δεν έχει σημασία αν είναι αίμα αθώων ή ενόχων, το χρώμα είναι ίδιο. Οπως ίδιο και το μίσος που γεννιέται...

(*) Ασταθέστατο site, ψάξε από Google.

13.7.06

Οχι και τόσο γέρικο ροκ

(proxy)

Ζήτημα αν όλοι μαζί φτάναμε τους 3.000 κόσμο χθες το βράδυ για τους Roxy Music. Κακό πράγμα οι συναυλίες σε μισοάδεια γήπεδα, σε πιάνει μια στενοχώρια και μου φαίνεται τελικά πως το Καραϊσκάκη δεν τα πάει καλά με τις μουσικές. Στους Massive Attack σχεδόν γέμισε το ένα πέταλο (δεν θα σου γκρινιάξω τώρα για τα ηχητικά και το λίγο εκείνης της συναυλίας), στον 50 Cent μου ‘πανε πως ήταν περίπου άλλοι τόσοι (αυτοί που ξέρουν μου λένε για 5.000 νοματαίους)...

Πριν λοιπόν αρχίσουν τα όργανα χθες το βράδυ κοιταζόμασταν σαν να ‘χαμε έρθει σε μνημόσυνο κάποιου ξεχασμένου από τους ανθρώπους. Εντάξει, κάτι έγινε μόλις ανέβηκαν στη σκηνή, κέφι είχε, δύναμη είχε, ζωντάνια είχε (τι στο διάολο ο Brian Ferry βάζει τις φωνητικές χορδές στο μούσκιο το βράδυ;) και ένα ανκόρ είχε και ένα γρήγορο πέρασμα από όλη τους την πορεία έκαναν. Μόνο που αυτές οι ρημάδες οι άδειες οι κερκίδες... Σήμερα έχει Archive (σκοινί κορδόνι το πήρα με τα φεστίβιτις φέτος), θα σου πω αν θα ‘χει διαφορά...

25.6.06

Οδικός χάρτης κουλουβάχατα

(πω πω Βενιζέλοι...)

Αντε και πες πως μετονομάζεται η Βασιλίσσης Σοφίας σε Ανδρέα Παπανδρέου και η Βασιλίσσης Αμαλίας σε Κων/νου Καραμανλη και άντε πες πως μας το φυτεύουν στο κεφάλι και ως δια μαγείας χρησιμοποιούμε από την επόμενη κιόλας μέρα τα νέα ονόματα. Και καλά με τον Καραμανλή, πες πως δεν θα τα μπερδέψει κανείς, μία λεωφόρο Καραμανλή έχουμε στο Μενίδι και μία οδό μεταξύ Περάματος και Κερατσινίου. Από Παπανδρέου να δεις τι γίνεται. Εχουμε 4 δρόμους και λεωφόρους με το όνομα του Ανδρέα σε Λιόσια, Ρέντη, Βάρη και Γλυφάδα (ταξική ομόνοια, γουάου) και 19 με το όνομα του πατέρα του, του Γεωργίου, συν μία πλατεία Γ. Παπανδρέου στη Νέα Ερυθραία.

Κάτσε τώρα που τα θυμήθηκα να σου πω και τα υπόλοιπα. Ο κόντε Καποδίστριας έπεσε χτυπημένος μπαμπέσικα στο Ναύπλιο αλλά η πατρίς μάλλον θέλει να ξεχάσει αυτό το ατυχές περιστατικό και το όνομα του κυβερνήτη είναι σε 44 δρόμους κάθε διαστάσεων στο Λ.Α. (Λεκανοπέδιο Αττικής, ευφυολόγημα είναι αυτό τώρα;).

Ο Οθωνας είναι σε 16 δρόμους, ο στρατηγός Μακρυγιάννης σε 45 (ναι, αλλά αυτός δεν κυβέρνησε, α,τώρα που το βρήκα, ο Κολοκοτρώνης είναι σε 62), ο Χαρ. Τρικούπης σε 29, ο Ν. Πλαστήρας σε 41, ο Παπάγος σε 27 (τι Παπάγος τι Πλαστήρας σού λένε μετά) και ο Βενιζέλος σε 66 (χώρια το αεροδρόμιο). Η πλάκα, τώρα, με το Βενιζέλο είναι πως ενώ το όνομά του υποτίθεται πως έχει δοθεί στο δρόμο a.k.a. Πανεπιστημίου και καθώς στο παρελθόν είχε γίνει μια προσπάθεια να μετονομαστεί η Βασιλίσσης Σοφίας, το οδόραμα του Flash (απ’ όπου τα μάζεψα όλα τούτα, τι κάνει ο άνθρωπος κ.τ.λ. κ.τ.λ.) βγάζει στην Αθήνα ως Βενιζέλου ένα μίζερο και κακορίζικο στενό στους Αμπελοκήπους πίσω από την Τσόχα. Ασχετος ο συνειρμός, αλλά ο Ελύτης είναι σε 3 δρόμους, ο Σεφέρης σε 23, ο Ρίτσος σε 8, ο Παλαμάς σε 42, ο Καβάφης σε 13, ο Καζαντζάκης σε 27 και ο Ομηρος σε 35.

12.6.06

Μαζική Επίθεση... άλλη φορά

(κομσί, κομσά)

Τηλεγραφικά: Γήπεδο (όχι Στάδιο) Καραϊσκάκη, Παρασκευή βράδυ. Περίπου 8.000 στη συναυλία των Massive Attack. Με τα πάνω και τα κάτω της... Ηχος μέτριος... Ελειπε η σπιρτάδα... 'Η έτσι μου φάνηκε... Ο αναμενόμενος χαμός στο Unfinished Sympathy... Βοήθησε το ψυχοβγάλτικο της εισαγωγής... Συμπαθητικά ήταν, σαν το ξαφνικό φθινόπωρο που έχει κάτσει στη σκάλα του καλοκαιριού. Αλλά ως εκεί... Λες να το γεμίσουν οι Roxy Music; Μια απορία και αυτή...

7.6.06

Εχεις ένα δεκάρικο;

(restore...) Η ιστορία του Αλεξ... το λακριντί στα ΜΜΕ... flashback:

Το σχολείο μου ήταν σχολείο σχεδόν ολοήμερο, άνοιγε το πρωί έκλεινε μετά τις 9-10 το βράδυ, φύλακα για τη νύχτα δεν είχε. Δυο βήματα από την πλατεία Βάθη, Βάθης πώς σκατά τη λένε... Δυο νηπιαγωγεία, άλλα τόσα δημοτικά, ένα κανονικό αλλά απογευματινό λύκειο, ένα εσπερινό γυμνάσιο δηλαδή νυχτερινό, σε κοινή αυλή με δύο κτίρια που το παλαιότερο είχε και μαρμάρινη επιγραφή. Θεμελιώθηκε (ή εγκαινιάστηκε;) από τον Γ. Παπανδρέου, υπουργό Παιδείας το 1931 στην κυβέρνηση Βενιζέλου. Στους σεισμούς του ’81 γλίτωσε στο παρατσάκ την κατεδάφιση, για ένα χρόνο περίπου τη βγάλαμε στο δεύτερο κτίριο του συγκροτήματος, από το υπόγειο ως τον τρίτο όροφο. Τσιμεντωμένη αυλή με έναν τεράστιο καλοθρεμμένο ευκάλυπτο στη μια άκρη, μάλλον είχαν διαρροές οι αποχετεύσεις από τις διπλανές τουαλέτες, είχε γίνει το δέντρο θηρίο. Μας είχε γράψει και η «Πρώτη» ξέρεις, όχι για τον ευκάλυπτο... Εγραφε περίπου ότι σε ένα σχολείο στην Αθήνα 2.000 μαθητές (τόσους μας είχε βγάλει) κινούνται σε έκταση 2.000 τετρ. μέτρων, σε κάθε κεφάλι αναλογούσε λιγότερος χώρος από εκείνο που παραχωρεί το ελληνικό κράτος στους νεκρούς. Νομίζω πως το είχε γράψει ο Παύλος ο Τσίμας, για μάς έγραφε... Είχαμε κάνει και πορείες, είχαμε βάλει μπροστά τα Κνιτάκια γιατί δεν ξέραμε πώς διάολο πάνε στο υπουργείο Παιδείας. Περπατούσαμε μέσα στους δρόμους, κάμερες δεν μας ακολουθούσαν, μετά από χρόνια έμαθα πως βρήκε ο οργανισμός σχολικών κτιρίων ένα γειτονικό κτίριο. Τέλος πάντων χαλάλι ο ποδαρόδρομος... Δεκαετία ’80, τρία χρόνια στο γυμνάσιο απέναντι από το πηγμένο συγκρότημα, ο θεός να το κάνει συγκρότημα. Μια παρέα πιτσιρικάδων χάνονταν στις τουαλέτες. Σακούλες με βενζινόκολλα άλλαζαν χέρια, έλεγαν, χάπια, συμπλήρωναν. Πρέζα το σχολείο δεν είχε, είχε η πλατεία δίπλα. Τους γονείς μας φρόντιζε να τους τρομοκρατήσει ο Δαλιανίδης. Η ΕΡΤ/ΥΕΝΕΔ έδειχνε ένα βράδυ μια άλλη ταινία με έναν τζάνκι να ετοιμάζει τη δόση του. Επαθαν overdose οι τηλεθεατές, δεν άντεξαν τη φρίκη φάτσα κάρτα στο σαλόνι τους, έσπασαν τα τηλέφωνα στην Αγία Παρασκευή, ειδοποίησαν τον εισαγγελέα, η προβολή έμεινε στη μέση. Ο υπεύθυνος προγράμματος έλαβε το μήνυμα, το ‘ριξε στο Δαλιανίδη... Τρόμαξε και η γυμνασιάρχης είπε να λάβει μέτρα προστασίας, έβαλε λαμαρίνες στα κάγκελα που χώριζαν το γυμνάσιο. Τα βάψανε στο χρώμα των κάγκελων, σκούρο πράσινο. Για ένα χρόνο κάθε διάλειμμα ξεκινούσε με το βαθύ πράσινο της λαμαρίνας να σου σκάει στα μούτρα... Να αποκόψουμε τους εξωσχολικούς, δικαιολογήθηκε η γυμνασιάρχης και άντε να της πεις πως το μόνο που ήθελες ήταν να βλέπεις στο δρόμο... Τους εξωσχολικούς που ποτέ δεν είδαμε μέσα. Ιστορίες με δράκους για σύριγγες φορτωμένες ηρωίνη που οι άγνωστοι πετούσαν σε παρέες παιδιών για να τα εθίσουν...

Τα άλλα παιδιά πάντως χάνονταν στις τουαλέτες. Οταν έφευγαν από το σχολείο τους έβρισκες συνήθως στη Βικτώρια, κυρίως, με μια φαλτσέτα ή με κάτι σαν φαλτσέτα στο χέρι. Ψευτοπέτσινα μπουφάν. Τσαμπουκάδες στις καφετέριες με κανένα ποτήρι να σπάει στις βρώμικες πλάκες πάνω στην αντάρα.... Χάνονταν για δυο τρεις ημέρες εμφανίζονταν ξανά σαν να μην έτρεχε τίποτα. Στην αρχή απαιτούσαν «δώσμου ένα δεκάρικο», με τον καιρόο τόνος της φωνής άλλαζε «ρε φίλε, έχεις να μου δώσεις ένα δεκάρικο» και στα μάτια ένα «βλέμμα απλανές» όπως είχαν πεις στους καθηγητές να περιγράφουν το βλέμμα του εξαρτημένου όταν μιλούσαν στα παιδιά για «τις ολέθριες επιπτώσεις του χασίς και των άλλων ναρκωτικών»... Ενας ένας άρχισαν να εξαφανίζονται. Κάτι απόηχοι να μιλάνε για κλινικές, για αποτοξίνωση, για φυλακές και αναμορφωτήρια, παιδιά 13, 14, 15 χρονών τότε. Εμειναν (μείναμε, μάλλον) οι άλλοι οι λιγότερο θυμωμένοι, δαρβινικό ίσως... Το λύκειο, στο σχολείο ρεφενέ, αν το τελειώσαμε οι μισοί απ’ όσοι είχαμε πρωτοβρεθεί έξι χρόνια πριν είναι ζήτημα. Νεκρό από τσαμπουκά δεν άκουσα να είχαμε ποτέ, ψέματα, σβήσε το άκουσα, δεν είχαμε, όχι, ποτέ... Είχαμε από νοθευμένες δόσεις όχι όμως στην πλατεία Βάθη, Βάθης πώς σκατά τη λένε. Στις φυλακές μπορεί, στα αναμορφωτήρια ίσως, τι να σου πω. Συμμορίες ανηλίκων λες... Αστα να πάνε στο διάολο, τα θυμήθηκα και δεν ξέρω και αν αξίζει που τα θυμήθηκα...

Ανθολόγιο κλισέ

(λεξιλογικός πλούτος)

Σιγά μην περίμενες να στα γράψω, αλλά πάρε μερικά να σου βρίσκονται, να ξέρεις και τι ακούς δηλαδή...

Ανήλικα παιδιά: Φυσικά υπάρχουν και τα ενήλικα παιδιά, π.χ. όταν λέμε «ψιτ, παιδί» αναφερόμενοι στο σερβιτόρο του καφενέ για να μας πατήσει τον αργιλέ.

Αθώα θύματα: Ολοι ξέρουμε πως υπάρχουν και ένοχα θύματα, όπως επίσης θύματα που άσκησαν έφεση.

Θρασύτατοι ληστές: Σε πείσμα της τηλεοπτικής εγκληματολογίας δεν έχουν εμφανιστεί συνεσταλμένοι ληστές που θα προσέγγιζαν το (αθώο) θύμα τους κοκκινίζοντας και λέγοντας «εμ, συγγνώμη, μπορώ να πάρω λίγο την τσάντα σας και να σας σύρω δέκα μέτρα στην άσφαλτο;»

Αφωνη η κοινή γνώμη: Οταν δεν προκύπτει κάτι εξαιρετικό η κοινή γνώμη δεν βάζει γλώσσα μέσα της. Αλήθεια λέω, την έχω γειτόνισσα, γλωσσού σου λέω...

Αποκλείει η κυβέρνηση: Μεταφράζεται σε δύο διαφορετικά πράγματα. Είτε η κυβέρνηση θα πράξει τελικά αυτό που αποκλείει υπό την πίεση της (άφωνης;) κοινής γνώμης, είτε θα πέσει γερό ψέκασμα ή ματσούκι από τους μπάτσους στην περίπτωση που ζητήσετε αυτό για το οποίο γίνεται λόγος - μουλάρια.

Αλλος ένας χρόνος: Προμηνύει δυσάρεστη εξέλιξη, κυρίως στα οικονομικά θέματα, βράσε ρύζι, άλλως γάματα...

Ανθρωποκυνηγητό έχει εξαπολύσει η Αστυνομία: Παρκάρεις σε στενό πάνω από τα Εξάρχεια; Ελα ‘δω μη σου γα^$*& την Πα#»$(! παλιοπ%^$@# και βγάλε τα χέρια από το παράθυρο να σε βλέπω

Βρισκόμαστε στο σημείο: Που πριν από τρεχαγύρευε πότε έγινε τροχαίο/ληστεία, πάντα με αθώα θύματα. Οι περαστικοί ασυναίσθητα φτιάχνουν τη φράντζα μην τυχόν βγουν στο γυαλί από σπόντα το βράδυ.

Απίστευτη ταλαιπωρία: Την τελευταία ημέρα της προθεσμίας στην Εφορία, την Τράπεζα, το ΚΤΕΟ, την Πολεοδομία ή την Εκκλησία (ακολουθεί Σαρακοστή). Βλέπουν οι μουντρούχοι κάμερα, δεν υπάρχει κρα-κρα-κράτος αλαλάζουν, οι κόνδορες κάνουν απειλητικούς κύκλους πάνω από τα κεφάλια των υπαλλήλων που με απόγνωση βλέπουν τον αφρό του φραπέ να στεγνώνει επικίνδυνα.

Στα ύψη: Στις περιόδους μη αιχμής συμπληρώνεται συνήθως από λαχανικό ή φρούτο που είναι εκτός εποχής. Ασε κύριε αποτέτοιε μου, limitup κάνανε σήμερα τα πορτοκάλια Ισραήλ...

Το τσεκούρι της εξέλιξης

(συνέχεια από το προηγούμενο)

Γαμώτο...

1.6.06

Φσσσστ!!

(μπόινγκ)

Σύνταγμα, μέρα απόγευμα κατά τις 5 και βάλε. Κόσμος πάει και ‘ρχεται και οι περισσότεροι φτερνίζονται και όσοι δεν φτερνίζονται τρίβουν τα μάτια τους. Ψάχνεις να βρεις πού είναι ο Χριστόδουλος με στρινγκ και τρίβουν όλοι τα μάτια τους, τζίφος. Στο μεταξύ αρχίζει και σε τρώει η μύτη σου. Σε ξανατρώει, αν είναι προμήνυμα για καβγά θα χορτάσω ξύλο, ασήκωτο θα με κάνουν. Ποιοι όμως...

Μια κυρία δίπλα μιλάει στο κινητό της «έριξαν καπνογόνα», ποια καπνογόνα μαντάμ... Το μόνιμο μπέρδεμα της γραβάτας με τα σώβρακα, τα δακρυγόνα τα λένε καπνογόνα και τα βέλη στις πινακίδες και τους δρόμους τα λένε τοξάκια. Είχαν πορεία, λέει, πιο πριν κατά τα άγρια μεσημέρια με ντάλα τον ήλιο από πάνω, οι φοιτητές και έφτασαν κάπου ως τη Βουλή, τους περίμεναν απ’ έξω τα ΜΑΤ και επειδή δεν ήθελαν να μπουκάρει κανείς και μαγαρίσει το μαγαζί, τους ψέκασαν. Εχουν γίνει οι μπάτσοι μη μου άπτου, μοδίστρες τους έκανε ο Πολύδωρας, πάει ο παλιός καιρός που σ’ έπαιρναν στο κατόπι κραδαίνοντας το γκλομπ να σου σπάσουν κανένα παϊδι με την ασπίδα. Τώρα έχουν άλλη μόδα, με το που κάνεις πως τους πλησιάζεις σε ψεκάζουν. Τι σκατά, κατσαρίδα είμαι;

Είναι και ο καθένας τους καμιά 80αριά κιλά όταν μπαίνει στην υπηρεσία, βάλε τα σουβλάκια όταν έχουν βάρδια στην Μπουμπουλίνας και τις κοκακόλες, σε δυο τρία χρόνια έχει γίνει ο μπούλης τρίκωλος. Πρόσθεσε εξαρτύσεις, άρβυλα, μάσκες και κέρατα δίφορα, το μόνο που δεν μπορείς να πεις για τον μπάτσο είναι πως δεν σου γεμίζει το μάτι. Τον πλησιάζεις να ρωτήσεις πού είναι η Εδουάρδου Λω, πάρε έναν ψεκασμό και άμα κρυολογήσεις το 2007 να με χέσεις. Ακούνητος ο Ματατζής που τον εβάλαμε με μέσο γιατί δεν τα ‘παιρνε το παιδί τα γράμματα και υποχρεωθήκαμε στο βουλευτή, πατάει το κουμπί τσίμπα ένα νέφος για προσωπική χρήση να σου βρίσκεται.

Καλοκαίρι είναι, φυσάει με το σταγονόμετρο, περνάνε δυο ώρες από τον τσαμπουκά και μετά έχεις απορία γιατί όλοι φτερνίζονται σαν τα γατιά λες και τους σκέφτηκαν οι παλιές τους αγάπες και το ΙΚΑ που τσεκάρει το τεφτέρι με τα βερεσέδια.

Ντιντήδες γίνανε και οι μπάτσοι, την κωλοδεξιά μου μέσα...

26.5.06

Ανοξείδωτο ρεμπέτικο

(τα τυχερά της ακρόασης

Στα 105,2 MHz, σχολιογραφική / αυτογνωσιακή κρίση του (αγνώστου, βοηθάτε) καλλιτέχνη

Παίζουνε χιπ χοπ φλογέρα
ντίσκο χαουζ με λυράρη
κι εγώ που άκουγα παντερα
παίζω μεταλ Βαμβακάρη
γίναν όλα αχταρμάς
και η μουσική ενας κώλος
που θα χέζει όλο λεφτά...

Το δέντρο της επανάστασης

(γουατ ιζ ρονγκ γουιδ δισ πίκτσουρ;)

Χε, χε!!

Ξέρεις πως είναι, περνάς σχεδόν κάθε μέρα από το ίδιο σημείο. Σε τραβάνε από το μανίκι οι εικόνες μήπως και σου τραβήξουν την προσοχή, κάποια στιγμή θα τα καταφέρουν. Λοιπόν, ένα δέντρο μπροστά από το γκαράζ. Ο ιδιοκτήτης μάλλον θα ήθελε να το ξεφορτωθεί, μιας και είναι αδύνατο να μπει και να βγει αυτοκίνητο χωρίς να πάρει παραμάζωμα το δέντρο και το πρόβλημα όπως καταλαβαίνεις δεν είναι τι θα γίνει με το δέντρο αλλά που θα γίνει κώλος το αμάξι, θέμα προτεραιτοτήτων...

Αν παρατηρήσεις την εικόνα κάτω δεξιά, δεν υπάρχει καν ράμπα για να διευκολύνει την είσοδο / έξοδο. Γιατί να βάλεις τη ράμπα; Είναι το δέντρο μπροστά, ακούνητο, ίσως η αίτηση που θα το κάνει οδοντογλυφίδες να κοιμάται στο συρτάρι κάποιου δημοτικού υπαλλήλου - γραφειοκρατία με οικολογικές ευαισθησίες.

24.5.06

Εγώ! Οχι, εγώ!

(ας ρωτήσουμε και τα μπαρμπούνια)

1. Δηλαδή, αν κάποιος έρμος πρόκειται να βρεθεί μεσοπέλαγα στο Αιγαίο πρέπει να διαλέξει σε τι σκατά νερά θα πέσει. Αν τον δείξει ο Θεός (ή σπάσει ο Διάολος το ποδάρι του) και βρεθεί στα διεθνή ύδατα θα είναι από πάνω του ένα ελληνικό και ένα τουρκικό ελικόπτερο που θα γαμωσταυρίζονται (βρες το αντίστοιχο στο μουσουλμανικό, δεν το 'χω εύκαιρο) ποιος θα τον μαζέψει σαν ταρίφες που τσακώνονται για το ποιος θα πάρει τον πελάτη από τη Σταδίου.

2. Κεγαμό, οι πιλότοι είναι σε ετοιμότητα λεπτών, σηκώνονται τα αεροπλάνα σε ντε-τε, γίνεται της τρελής πάνω από τη θάλασσα και αν γίνει η στραβή και πέσει κανένας ή βρεθεί ένας με γαργάλημα στο δάχτυλο, μπαίνουν μπροστά οι διπλωμάτες και οι υπουργοί και μπαλώνουν το θέμα στο τσάκα τσάκα. Οσο για τον οποιονδήποτε μακαρίτη, μια σύνταξη, άντε και ένα μνημείο και τ' όνομά του σε ένα δρόμο στη μέση του τίποτα και όξω από την πόρτα... Νεξτ!

3. Σεβασμός στην τήρηση στάσης καλής γειτονίας... Εξαρτάται πώς αντιλαμβάνεσαι τη στάση...

19.5.06

Γνωστής αλυσίδας καταστημάτων

(από τα βλήτα θα το βρούμε το κακό...) Κάθε φορά που ένας μεγάλος του εμπορίου ή της βιομηχανίας συλληφθεί να κάνει κάτι παράνομο ή παράτυπο μπαίνει μπροστά μια φοβερά καλλιτεχνίζουσα προστασία. Κυρίως στους ιδιωτικούς σταθμούς της τηλεόρασης το σχετικό ρεπορτάζ ξεκινά περίπου ως εξής:

"Κλιμάκιο της νομαρχίας μετά από επιτόπια έρευνα σφράγισε το κατάστημα γνωστής αλυσίδας.." ή

"Γνωστή εταιρεία αποφάσισε την απόσυρση του προϊόντος της μετά από καταγγελίες για..."

Κάπως έτσι (τι κάπως έτσι, ακριβώς έτσι) η είδηση γίνεται μη είδηση. Στην τελικότερη των τελικών αναλύσεων η είδηση είναι πληροφορία (αποτέλεσμα επεξεργασίας δεδομένων, αν το δεις μηχανογραφικά) που έχει τουλάχιστον ένα στοιχείο χρησιμότητας για τον αποδέκτη και αν κάνω λάθος διόρθωσέ με...

Την περασμένη Τετάρτη, λοιπόν, προέκυψε το θέμα της δηλητηρίασης κάποιων ανθρώπων που είχαν φάει χόρτα ανακατεμμένα με ένα ζιζάνιο. Η κρατική ΕΡΤ έπαιξε το θέμα κα-νο-νι-κά στο πρωινό της πρόγραμμα (που έτυχε να το παρακολουθήσω). "Στο κατάστημα του Βερόπουλου στο Κουκάκι... βλήτα με διαβολόχορτο... τόσοι άνθρωποι στο νοσοκομείο, τόσοι στην εντατική, ένας με κώμα..."

Από περιέργεια έστησα αυτί στις ειδήσεις του Mega την ίδια ημέρα. "Τόσοι στο νοσοκομείο/εντατική, ένας με κώμα, από κατανάλωση βλήτων... τα προμηθεύτηκαν από κατάστημα μεγάλης αλυσίδας σουπερμάρκετ στο Κουκάκι"... Για να μην αδικήσω και κανένα, στο ρεπορτάζ που ακολουθούσε υπήρχε σαφής αναφορά στο Βερόπουλο αλλά γίνονταν όσο πιο ανώδυνα ήταν δυνατό (θα μου πεις τώρα, είναι αυτό τεκμηριωμένο σχόλιο; όχι δεν είναι απολύτως) και αν ήσουν τυχερός θα άκουγες το όνομα της εταιρείας το πολύ μία φορά.

Αν θυμάσαι την υπόθεση με τα μουχλιασμένα γιαούρτια της ΦΑΓΕ, πάλι στην αρχή το θέμα προβλήθηκε τηλεοπτικώς τουλάχιστον με αόριστη αναφορά στην εταιρεία. Μετά τις διαστάσεις που πήρε η υπόθεση, θέλοντας και μη, άρχισαν οι ονομαστικές αναφορές...

Ετσι γίνεται σε όλα τα μέσα; Οχι, π.χ. στην περίπτωση με τα βλήτα οι εφημερίδες της επόμενης ημέρας ανέφεραν και το Βερόπουλο. Δες το Εθνος, την Ελευθεροτυπία, ή τα Νέα. Οχι πως σε άλλες περιπτώσεις οι εφημερίδες δεν το κάνουν, να ένα παράδειγμα (προς τη μέση του κειμένου).

Εξαιρετικά συγκεκριμένη μεθοδολογία: Το όνομα της εταιρείας δεν αναφέρεται παρά σε εξαιρετικές περιπτώσεις στον τίτλο (βλ. περίπτωση Vodafone με τις υποκλοπές), στο κείμενο μπορείς να το βρεις ακόμα και να επαναλαμβάνεται αν χρειαστεί. [Δοκίμασε αυτή την αναζήτηση στο Google για να καταλάβεις τι εννοώ (διευκρίνισις: εδώ παίζουμε πια μόνο με Mozilla, αν έχεις Internet Explorer κάνε ένα δυο κλικ να βρεις την υγειά σου)...]

Δεν ξέρω τι συμβαίνει σε άλλες χώρες. Ψάχνοντας έπεσα στα κυρίως αμερικανοκεντρικά , αλλά ενδιαφέροντα:

Α, μην ξεχάσω, μια ολίγη μέσω Google News.

Παλιούτσικο...

(μπας και ξεσυννεφιάσει)

Πίθηκος και σαύρα αραγμένοι σε ένα δέντρο κάνουν έναν μπάφο, κάποια στιγμή γυρίζει η σαύρα λέει κάτι σαν "μαλάκα, έχει στεγνώσει ο στόμας μου πάω να πιω νερό", κατεβαίνει από το δέντρο πάει κατά το ποτάμι τη βλέπει ο κροκόδειλος να πηγαίνει κάπως παράκεντρα.

- Τι έπαθες ρε;

- Ασε κροκο..., κορκο, κροδο... (χμμ). Ασε αλιγάτορα (merge με ένα παλιό επεισόδιο από καρτούν), κάναμε ένα γάρο με τον πίθηκα και 'χω σκάσει στη δίψα...

- Σκατομοναχοφαγάδες, θέλω και 'γω, πού 'ναι η μαϊμού;

- Εκεί στο δέντρο...

Βγαίνει ο κροκόδειλος, φτάνει κάτω από το δέντρο, τον βλέπει ο πίθηκας που δεν πιστεύει αυτό που βλέπει και ρωτάει:

"Καλά ρε μαλάκα, πόσο νερό ήπιες;"

16.5.06

Απορία του συρμού

(συγγνώμη)

Μωρέ ο τραγουδιστής τούτων εδώ δεν σου φέρνει στο μυαλό κάτι σαν Ντέμης Ρούσος με ανεμοβλογιά;

12.5.06

(Αλλη) μια καταστροφή που μας έστησε

(αψού)

Θα γίνει τέτοιο κακό τύφλα να 'χει ο Αρμαγεδδών (σαν λίγο έμμετρο βγήκε τούτο)... Κλειδώστε αμπαρώστε τα πουλιά σας, για καλό και για κακό ψεκάστε το πουλάκι του Γιαννάκη... Να πλένετε καλά με σαπούνι τα αβγά (τα καλάθια όμως;)...

Σχεδόν ένα χειμώνα μας ζάλισαν τον έρωτα (που όπως κάθε πρωτοετής της Ιατρικής γνωρίζει προκαλεί πρήξιμο στα ούμπαλα, στα αρχίδια και στο συκώτι), με τη γρίπη των πουλερικών που θα μας γαμούσε αφού πρώτα θα μας έριχνε ένα γερό χέρι ξύλο. Για να μην τρέχουμε τσάμπα κάθε τρεις και λίγο στον μπιντέ σε αναμονή του πηδήματος, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες, μας υποσχέθηκαν ότι η καταστροφή θα έρχονταν κατά την άνοιξη, όταν τα αποδημητικά πουλιά θα επέστρεφαν στην Ευρώπη. Μαντρώσανε τις πάπιες του Εθνικού Κήπου εκεί που παλιά είχαν κάτι ελάφια, αλλά ξέχασαν να το σκεπάσουν από πάνω και τα περιστέρια κλωθογύριζαν ανάμεσα σε κάτι πάπιες με σύνδρομο κατάθλιψης και κάτι χήνες που έκαναν βόλτα πάνω κάτω μέσα σε εντελώς τρελά νεύρα που έβλεπαν το νερό δίπλα και δεν μπορούσαν να τσαλαβουτήσουν με την ησυχία τους. Προληπτικά μέτρα. Επαιρνε η νοικοκυρά από τη λαϊκή δέκα αβγά, τα 'βαζε να μουλιάσουν σε νερό με απορρυπαντικό κανένα μισάωρο, μην είναι η κοτσιλιά ο Χάρος ζιπαρισμένος... Μαμά γιατί το τηγανητό αβγό μυρίζει σαπουνίλα; Τρώγε σκασμένο μη σε κλείσω στο κοτέτσι...

Κότα ελεύθερη δεν έβλεπες, πουλάγανε όμως κοτόπουλα ελευθέρας βοσκής στο σουπερμάρκετ, γαμώ την τρέλα μου και δώστου τα πάνελ στην τηλεόραση, οι κοτετσολόγοι να έχουν κατσικωθεί στα σαλόνια των εφημερίδων, κακός χαμός, παράγγελνες κοτόσουπα αβγολέμονο και σου 'κοβε το συμβόλαιο η ασφαλιστική εταιρεία...

Αποτέλεσμα; Μεδέν, νάδα, νιέντε... Τον πούλο... Ισως του χρόνου να 'μαστε πιο τυχεροί αλλά από αυτή τη φάμπρικα ρε γαμώτο πόσοι να έγιναν πιο πλούσιοι... Αυτοί ή αυτοί, μπορεί και άλλοι...

10.5.06

Αικταιλούντε αίργα

(στο πιλοφόρι, το πι πώς το γράφεις;) Οπως καταλαβαίνεις γίνονται κάτι μικρομερεμέτια εδώ να ανοίξει λίγο ο τόπος, πρόσεχε μην και σκοντάψεις σε κανένα μαδέρι... Υπόσχομαι ότι θα σουλουπώσω τη λίστα με τα links στη δεξιά κολώνα, αν στο μεταξύ δεις να 'χω κάνει καμιά παπαριά κάνε μου τη χάρη και ρίξε ένα σύνθημα θα με υποχρεώσεις, να 'σαι καλά...

9.5.06

Bullηδες

(μούξινος...) Cow parade, 77 αγελάδες στις πλατείες και τους δρόμους της Αθήνας. Σαν να λέμε, η Τέχνη παίρνει τους δρόμους... Πάνω σε αγελάδες. Σαν αυτές που βοσκάνε καμιά φορά στη νησίδα στη λεωφόρο στον Ασπρόπυργο πάνω από την Αττική Οδό. Αγελάδες σαν εκείνη στο γιαούρτι... Αγελάδες; Μισό λεπτό, έχουν κέρατα οι αγελάδες; Παιδί της πόλης είμαι (και έχει περάσει καιρός απ' όταν πέρασα από τον Ασπρόπυργο), δεν ξέρω, αλλά νομίζω πως οι αγελάδες δεν έχουν κέρατα, οι ταύροι έχουν, αλλά οι αγελάδες; Θέλω να πω, γεμίζει η Αθήνα bullηδες-καλλιτεχνία, το τρώμε κατάμουτρα και τους λέμε και ευχαριστώ από πάνω... Μήπως είναι bull parade;

8.5.06

Η πατρίς κινδυνεύει

(φωτιά και τσεκούρι, κ.λ.π. κ.λ.π.) Πρώτα πρώτα είναι ξεφτίλα και μόνο να καταδέχεται κανείς να συζητήσει αν ένας μουσουλμάνος μπορεί ή όχι να διεκδικήσει δημόσιο αξίωμα, αυτά τα πράγματα δεν τα κουβεντιάζεις, είναι δεδομένα. Μισό λεπτάκι όμως γιατί με αυτά και με εκείνα το ΠΑΣΟΚ πάει να μας κάνει να ξεχάσουμε αυτά που το ίδιο είτε έπραξε είτε επί μακρόν ανέχθηκε χωρίς να απομακρύνεται από τον τρόπο σκέψης του κάθε Παπαθεμελή, Καλαντζή, Ανθιμου… Λοιπόν, στη φτωχή πλην τίμια και βαθιά δημοκρατική (γράφουμε και καμιά παπαριά πότε πότε) χώρα υπάρχουν οι δήμοι/κοινότητες, οι νομαρχίες, οι περιφέρειες και αυτό που θα λέγαμε κεντρικό κράτος. Τους κλειδοκράτορες όλων πλην περιφερειών τους εκλέγει το πόπολο με τις γνωστές διαδικασίες, έλα τώρα να πάμε στις νομαρχίες, οι οποίες είναι 50 (τσάκω και ένα trivia να σου ‘βρισκεται) και τώρα που το βρήκα, οι δήμοι/κοινότητες ήταν 1833 στις εκλογές του 2002. Ερώτηση: Πόσους νομάρχες έχουμε; Μην το ψάχνεις, είναι περισσότεροι από 50. Γιατί; Οταν σκάλιζαν το σχέδιο Καποδίστριας έπεσαν οι μάστορες στην «ιδιομορφία» της Θράκης, που όπως θυμάμαι από το σχολείο έχει τρεις νομούς, Εβρο, Ξάνθη, Ροδόπη, σωστά; Στους δύο τελευταίους νομούς το ποσοστό του πληθυσμού που είναι μουσουλμάνοι ξεπερνά τους χριστιανούς και επειδή το κράτος φοβήθηκε μην εκλεγεί κανένας νομάρχης που θα σπεύσει να αποφασίσει την απόσχιση της περιοχής του και την ένταξή της στη διοικητική περιφέρεια του Αφιον Καραχισάρ ή, έστω, της Ανδριανούπολης βγήκε ο άσος από το μανίκι που ακούει στο όνομα υπερνομαρχία. Και έτσι, κόλλησαν η Ροδόπη με τον Εβρο και η Ξάνθη κούμπωσε θέλοντας και μη με την Καβάλα και τη Δράμα, (που μόνο Θράκη δεν είναι) μη μας προκύψει ο οχτρός intra portas και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Μάλλον κάποιος σφύριξε πως το κόλπο δεν θα έπιανε αν προσέφευγε κανείς στα ευρωπαϊκά όργανα και ότι μετά δεν θα μας ξέπλενε ούτε ο Δούναβης πλημμυρισμένος, έτσι, βγήκε ο βαλές μπαστούνι από το άλλο μανίκι, ήτοι, υπερνομαρχία Αθηνών-Πειραιώς. Αυτά για την ιστορία, όπως για την ιστορία επίσης να (θυμηθούμε κάποια στιγμή να) μιλήσουμε για τις μετακινήσεις στρατευμένων στις «ευαίσθητες εθνικά» περιοχές για την επιτόπια άσκηση του εκλογικού δικαιώματος με ό,τι συνεπάγονταν αυτό ή για τον ασφυκτικό έλεγχο από στρατό και αστυνομία των προσβάσεων προς τα Πομακοχώρια ή για τη δυνατότητα επιστροφής στην Ελλάδα μόνον των «Ελλήνων το γένος» προσφύγων του Εμφυλίου. Φυσικά τίποτε από αυτά δεν αναιρεί τη μαλακία του νυν υπουργού Μακεδονίας-Θράκης ή του πάπαρδου που είχε άποψη ή του Χριστόδουλου που παραλίγο να κατέβαζε γραμμή στο εκλογικό σώμα της περιοχής. Οσο για την πέτρα του "σκανδάλου" έδωσε μια συνέντευξη στην οποία κάποια από τα ανωτέρω τα πέρασε στα μαλακά, μάλλον για να μη βάλει δεύτερες σκέψεις στο Γιώργο, που μιας και το 'φερε η κουβέντα, εύκολα το 'κανε το γκουβέρνο να τσουρομαδιέται μονάχο του, το σωστό να λέγεται.

3.5.06

Οι περσινοί μας ασθενείς

(μη μείνει η ρετσινιά) Πέρασαν ένα δύσκολο καλοκαίρι πέρυσι... Πληγές άνοιξαν, έτρεχε το πύον, σχεδόν ανεξίτηλα σημάδια... Φωνή δεν είχαν μα αν την είχαν σίγουρα θα τρόμαζες να την άκουγες, την έβλεπες την αγωνία πάνω τους και εμείς; Αμηχανία στην καλύτερη περίπτωση, και σαν να νομίζω πως κάπου διάβασα για μελλούμενες ευθανασίες. Ενας χρόνος μετά... Κάτι θα κάνουμε λένε τώρα όσοι ίσως θα ‘πρεπε να είχαν κάνει κάτι πέρυσι... Ισως φέτος τα πεύκα να μην πονέσουν...

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς από το κότερο

(εφ' όπλου και απόπλου) Κοίταξε, πρόκειται οπωσδήποτε για πρόοδο. Η Ενωση Εφοπλιστών Ακτοπλοϊας κήρυξε απεργία για τις 16 Μαϊου. Μαλακία ρε γαμώτο, αν το 'χαν αποφασίσει μια βδομάδα νωρίτερα θα 'χαν και χρόνο να φτιάξουν το πανό τους και να κατέβουν στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ για την εργατική Πρωτομαγιά. Μόλις που προλαβαίνουν να ψευτο-οργανωθούν και να πάνε στις εργασίες του Φόρουμ. Ωρα είναι να κάνουν και παράπονα για το "Ροδάνθη"...

2.5.06

Descending candles

(και καντήλια να κατεβαίνουν) Εβλεπε και ξανάβλεπε ο καλός Αμερικανός το τελεμάρκετινγκ για τη Βίβλο σε 10 DVD, το σκέφτηκε από ‘δω το πήγε από ‘κει, τι να κάνει για να σώσει την ψυχή του και την ψυχή των παιδιών του, τα ακούμπησε τα 275 δολάρια για να αποκτήσει τη σειρά και να μπει το φως της αληθείας σπίτι του. Διαβάζει σήμερα στο Reuters ότι η σειρά (συνολικής διάρκειας 26 ωρών, ο Μπεν Χουρ ήταν τρέιλερ) αποτελεί την απάντηση στην κινηματογραφική μεταφορά του Κώδικα ντα Βίντσι και πως τα DVD όπως είναι πακέτο θα πωλούνται από 140.000 εκκλησιές στις ΗΠΑ, βεβαίως και μέσω του Ιντερνέτ (νέτ, νέτ) αντί 49,95 δολαρίων όνλι.
Κομματάκι άσχετο, το Βατικανό ζήτησε από τους ανά τον κόσμο Καθολικούς να μποϋκοτάρουν την ταινία, καιρό είχε να κατεβάσει γραμμή η Αγία Εδρα, αναμένουμε και την (τα) ΔΙΣ...
Ε, το κατεβάζει ή δεν το κατεβάζει το εξαπτέρυγο στο κεφάλι του πρώην παραγωγού της Paramount που δηλώνει τώρα ξαναγεννημένος Χριστιανός; Με το καλό και ο (τι έφταιγε και αυτός;) Βησσαρίωνας σε DVD... Ασύνορα πράγματα...

Μια άλλη παντιέρα είναι εφικτή

(καλλιτεχνίζουσας πολιτικής ανησυχία) Μια άλλη Ευρώπη; Αμέ… Και με μια άλλη σημαία; Μπάστα μισό, άντε και αλλάξαμε τη σημαία αυτομάτως θα καταργηθεί όλο αυτό το γραφειοκρατικό, δύσκαμπτο και δυσκίνητο τουμπουρλούκι; Εδώ που στα γράφω τώρα (τα’ παμε αυτά, δεν στα λέω στα γράφω) η παρούσα σημαία με τον κύκλο των 12 αστεριών είναι απολύτως αντιπροσωπευτική για έναν τόσο μονολιθικής (καλά, μπορεί να μην είναι και η σωστή λέξη) δομής οργανισμό, αλλά ο αγαπητός κύριος Maarten Vanden Eynde με αρωγό του την κυρία Natascia Ferretti έχει μια διαφορετική άποψη, την καταθέτει και θα την δεις να κυματίζει στις 9 Μαϊου, την Ημέρα της Ευρώπης (όχι θα γλίτωνε νόμιζες η ήπειρος από τη μόδα των επίσημων ημερών) σε διάφορες πόλεις. Κάθε αστέρι αντιστοιχεί στη θέση μιας από τις 15 πρωτεύουσες της παλιάς Ε.Ε. και κάπως έτσι δημιουργείται ένας αφηρημένος ουρανός γεμάτος αστέρια ή ένας διαφορετικός αστερισμός, διάλεξε και πάρε. Οχι κάπως έτσι - έτσι ακριβώς... Στα μέρη μας η σημαία θα κυματίσει στο «ΔΕΣΤΕ», ρίξε και μια ματιά εδώ και τα λέμε. Αν ήμουν πιτσιρικάς στο σχολείο και μου ζητούσε ο δάσκαλος να τη ζωγραφίσω μάλλον θα βλαστήμαγα αλλά μιας και δεν έχω πια τέτοια υποχρέωση μπορώ να πω πως μου καλοφαίνεταi...

1.5.06

Πάρτι ναρκωτικών στην Αθήνα

(ντεμέκ) Ελα σου ‘χω ζουμί από τα τηλε-παράθυρα των επόμενων ημερών.
«ΠΑΡΤΙ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ» διαβάζεις στην οθόνη σου, ζωντανές συνδέσεις με τον τόπο του εγκλήματος που έχει αποκτήσει το δικό του νέφος. Εκατοντάδες ανυποψίαστοι νέοι πέφτουν θύματα των αδίστακτων εμπόρων, που διοργάνωσαν μια-και-καλά εκδήλωση αφύπνισης με ύποπτα μουσικά συγκροτήματα και ανεξάρτητους παραγωγούς αγροτικών προϊόντων ως προκάλυμμα. Για άλλη μια φορά το κράτος μας στέκεται στις επάλξεις και επιστρατεύει όλους τους διαθέσιμους μηχανισμούς προστασίας, ήτοι ΜΑΤ, ΥΜΕΤ, κλούβες και λοιπά συμπράγαλα για να προστατεύσει τις παραδοσιακές αξίες της πατρίδος, της θρησκείας, της οικογενείας. Αγανακτισμένοι οικογενειάρχες έχουν συγκεντρωθεί έξω από το χώρο όπου παλιά μύριζε η καβαλίνα και το σανό και που τώρα έχει μεταβληθεί σε άντρο διακίνησης ναρκωτικών, απειλώντας να σπάσουν τον ισχυρό αστυνομικό κλοιό των τριών τροχονόμων. Δίπλα μικρά παιδάκια (τόσο δα σου λέω) παίζουν ανυποψίαστα ανάμεσα σε παρατημένες τζιβάνες (φτου σου κοπρίτη που την πέταξες κάτου). Σε ζωντανή σύνδεση από τη διπλανή καντίνα οι ρεπόρτερ μας δίνουν τη μάχη της ενημέρωσης και της διαφύλαξης των ιερών και οσίων τούτης της φυλής. Μόλις δέκα ημέρες μετά το χαρμόσυνο μήνυμα του Πάσχα η απειλή του θανάτου έξω από τα σπίτια μας. Δίνουμε τώρα το λόγο στο Στρατάρχη Χριστόδουλο που θα απαγγείλει και τις ποινές.
Εν συντομία: Athens 2006 Legalise Cannabis Protestival. Στον πρώην Ιππόδρομο. Στις 5, 6, και 7 Μαϊου και στο πλαίσιο του Global Marijuana March 2006. Συνδέσεις; Οσες θες, α, πάρε και ένα ψήφισμα να σου βρίσκεται. Vamos?

13.4.06

Ακοσμον

(καλό;) Δεν έχει και πολλές αναπνοές ως το καλοκαίρι (και άμα μου βρεις ποια παραλία είναι τούτη εδώ...)

Τριάντα αργύρια...

(breaking the law) Κοίτα να δεις που με το Ευαγγέλιο του Ιούδα θα βρουν φάμπρικα οι Judas Priest. Σοβαρότερες απόψεις στις 11.500 σελίδες (ελπίζω να βλέπετε το link) που δείχνει ο αγαπημένος μας διαδικτυακός καταδότης...

Ενα μανταλάκι για τη μύτη

(και μια ωραία ατμόσφαιρα) Μύρισε ζέστη ο πόντικας, είχε βαρεθεί να κυλιέται ανάμεσα στα σκουπίδια, μπήκε στη μηχανή γλιστρώντας κάτω από το καπό, γύρισε ο ανυποψίαστος οδηγός το κλειδί, πήγε στον παράδεισο ο πόντικας να κυλιέται όση ώρα κάνει κέφι ανάμεσα σε σκουπίδια και να τρέχει χωρίς να τον ανησυχεί αν τον κυνηγάνε γάτες, ξέγνοιαστος. Είπα ‘ξέγνοιαστος’ και θυμήθηκα το χλιμίντζουρα, που συνάντησα χθες το απόγευμα στο δρόμο. Περνούσε ο λεβεντονιός μπροστά από το σκουπιδομάνι, έκοψε ταχύτητα και με περισσή χάρη πέταξε μια δεμένη νάιλον σακούλα με κάτι μπουκάλια μέσα. Η σακούλα έπεσε με χάρη στο κενό που σχημάτιζαν κάτι άλλες σακούλες στο πεζοδρόμιο δίπλα στον κάδο, σιζ πουάν για τον χλιμίντζουρα που ύστερα (θα) ρεύτηκε και συνέχισε ατάραχος το δρόμο του στρίβοντας στο πρώτο στενό. Μια εσάνς αποσύνθεση σε ξυπνάει το πρωί όπως ανεβαίνει σιγά σιγά από το κάτω μπαλκόνι και μπερδεύεται γλυκά με τις κουρτίνες. Κάτι βαριεστημένα σκουπιδιάρικα είναι αλήθεια πως έκαναν γκεστ σταρ εμφάνιση στους δρόμους της γειτονιάς. Οι οδηγοί υπέγραψαν αυτόγραφα και έφυγαν καταχειροκροτούμενοι, ενώ νοικοκυρές πετούσαν σακούλες από τα μπαλκόνια για το καλό κατευόδιο. Εβλεπες τις μεσημεριανές γριούλες που γύριζαν από τη λαϊκή με τα σέσκουλα στο καρότσι, ανέβαιναν κούτσα κούτσα από το δρόμο, το πεζοδρόμιο γλιστρούσε από τα ζουμιά που έτρεχαν οι σακούλες. Ξυστά περνούσαν οι γριες, να πάρουν την εσάνς σπίτι. Αντε να βρεις τόσο μπεταντίν να καθαρίσεις τα σέσκουλα.

5.4.06

Κλικ...

(από ψηλά) Δεν ήταν τόσο που η εικόνα έφτανε ως πέρα στη θάλασσα, αλλά έλαμπαν οι ταράτσες και, όσο αστείο και αν ήταν, το εφέ το έφτιαχναν οι ηλιακοί θερμοσίφωνες. Μεσημέριαζε...

Στην Πόλη με Eurobor

(σταθερά κυμαινόμενο) Νομίζω πως αρχίζω να καταλαβαίνω το σχέδιο. Η ελληνική τράπεζα αγοράζει την τουρκική και μετά τους πανηγυρικούς τρέχουν στην αγορά της γείτονος μοναδικά και απίστευτα στεγαστικά δάνεια με προνομιακό επιτόκιο. Υποθηκεύουν οι Τουρκαλάδες τα σπίτια, μετά αρχίζει το στρίμωγμα, ανεβαίνουν τα επιτόκια, δεν μπορούν να πληρώσουν τις δόσεις, παίρνει τα σπίτια η τράπεζα. Ε, σιγά σιγά, πού θα πάει, θα την αγοράσουμε την Πόλη και ο Καραντζαφέρης θα μείνει χωρίς επιχειρηματολογία, τσουπ, κονόμησε άλλα 4 χρόνια η ΝΔ.

30.3.06

Κι όταν ακούω μπιραλλάχ

(καλά με το τζαμί, με τα τζάμια να δούμε τι θα γίνει) Να μη λειτουργήσει το τζαμί στο κέντρο της Αθήνας κάτω από την Ακρόπολη γιατί δεν θα ταιριάζει με τον Παρθενώνα (τι διάολο, ταγέρ είναι ή συνδυασμός ζώνη-παπούτσια;). Να πάει μακριά, όξω από την πόλη. Μάιστα, στην Παιανία να πάει; Α, όχι, στην Παιανία είναι κοντά στο αεροδρόμιο θα ‘ρχεται ο τουρίστας και θα νομίζει ότι οι Ελληνες έγιναν σουνίτες. Μωρέ μήπως να πάει στη Μακρόνησο να ξεμπερδεύουμε. Μωρέ δεν πάτε να πνιγείτε που σας πειράζει το τζαμί αλλά είστε ΟΚ με τη Μητρόπολη (γιατί καλέ μου κύριε αν δεν θες τον ένα ναό στο κέντρο γιατί να θες τον άλλο; Δεν πάει, δεν στέκει). Στο λέω και αυτό γιατί η πεφωτισμένη Δεξιά πάει να ντριπλάρει την κατάσταση:
Μανώλης Κοττάκης, «Απογευματινή»: «Διαφωνώ με την επαναλειτουργία του τζαμιού στο Μοναστηράκι για λόγους ιστορικούς και όχι θρησκειολογικούς. Στην περιοχή αυτή έχει αφήσει τα ίχνη της η Ιστορία. "Μιλούν" στον επισκέπτη τα μνημεία. Μιλούν και του διηγούνται την κουλτούρα της συνύπαρξης πολιτισμών και θρησκειών. Οι ξένοι επισκέπτες μας "χαζεύουν" τον Παρθενώνα, "παρατηρούν" την ορθόδοξη αρχιτεκτονική της εκκλησίας του Αγίου Φιλίππου, αλλά και της Καπνικαρέας (λίγο παραπάνω) και βεβαίως προσέχουν το τζαμί που βρίσκεται εκεί από το 18ο αιώνα και προώρισται να λειτουργήσει ως μουσείο. Ολη αυτή η περιοχή που εντάσσεται στο έργο της ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων δεν μπορεί να "επιβαρυνθεί" με λειτουργία τζαμιού. Ειδικώς, τώρα που επίκειται η λειτουργία του Μουσείου Ακροπόλεως. Ο χώρος πρέπει να εκπέμπει μία πολυχρωμία, αλλά πρέπει να έχει και συγκεκριμένη ιστορική ταυτότητα».
Κ και με τους άλλους που φοβούνται πως με το τζαμί θα μας έρθουν και τα τσάρτερ της Αλ Κάιντα τι κάνουμε; Εχει βρωμίσει ο τόπος από φανατικούς λέμε-τώρα-χριστιανούς αλλά άντε αν σου βαστάει τράβα να κλείσεις τη Χρυσοπηγή και τα λοιπά παραμάγαζα. Ούτε πού θα καταλάβεις για πότε θα σε βάλουν κάτω οι κυράδες με τους κότσους να σου βγάλουν αντίχριστε τα μάτια με τις παραμάνες να δεις το φως το αληθινό.

29.3.06

Εκλειψιασμοί...

(με κάτι τέτοια δεν πας μπροστά) Είναι ένα μοναδικό αστικό φαινόμενο και μη μου λες να προσέχω τι γράφω, αυτοί να προσέχουν τι λένε που το μόνο Καστελόριζο που ήξεραν ήταν τα εστιατόρια και θυμήθηκαν το νησί όλοι τώρα που ήταν να γίνει η συντέλεια του κόσμου αλλά τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη και πήγε να συντελέσει τον πιο κάτω Γαλαξία. Το θυμάσαι το Καστελόριζο; Εμένα, μόνο πως στο χάρτη της Ελλάδας που είχαμε στο σχολείο το είχαν κοτσάρει σε ένα πλαίσιο κάτω στην άκρη, λες και μας ήρθε στην επικράτεια τσόντα την ώρα που τυπώναμε το χάρτη και δεν προλαβαίναμε να αλλάξουμε τις κλίμακες. Αυτή η μαλακία να δείξουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη την ηπειρωτική Ελλάδα, να τη βλέπει ο σκράπας από το τελευταίο θρανίο και να καμαρώνει, αλλά να μην μπορεί να διακρίνει πως και εκείνες οι σκατοκουκίδες εκεί κάτω δεξιά ή κάτω αριστερά είναι και αυτές τόπος μας... Ωραίος της ημέρας ο δήμαρχος, κοινοτάρχης -τι είναι δεν ξέρω βάλανε τελευταία τον κόντε Καποδίστρια να του κάμουνε δεύτερη κηδεία έτσι όπως πάνε- του Καστελορίζου, που βγήκε σε ένα ραδιόφωνο και χοντρικά είπε «ωραία, τώρα που τελείωσε η έκλειψη δεν την κάνετε σιγά σιγά οι επισκέπτες... δεν έχουμε να σας ταϊσουμε και τίποτα... λίγα ψάρια μείνανε». Του Βησσαρίωνα έγινε στο Καστελόριζο και θα κυνηγάνε τα λέπια οι άνθρωποι...
[David Gilmour, νέος δίσκος μετά από δέκα χρόνια και βάλε σιωπής, από το About Face λίγο καιρό μετά τον καβγά στους Pink Floyd. Πρώτο κομμάτι, Castellorizon, τίμιον, να το ακούσεις στην πρώτη ευκαιρία]

Γκουχ, γκουχ, εχχμμμ, γκουχ...

(από την πόρτα σου περνώ...) Και έλεγα και ‘γω πού χάθηκα τόσον καιρό και με ανησύχησα...

28.2.06

Τρώγοντας....

(θα με φάνε αυτές οι σκέψεις) Και έρχεται η ώρα να πας να ρημαδοφάς, δεν σου λέω τώρα πρώτο ραντεβού και δεν συμμαζεύεται, βρίσκεστε δυο, τρεις, τέσσερις, πέντε το πολύ φίλοι, γκόμενες/οι, κολλητάρια, φιλενάδες και λέτε πως δεν θα κάνει κάποιος λάντζα απόψε (γιατί το να μαγειρεύεις για φίλους είναι μια χαρά αλλά εκείνο το συμμάζεμα και το πλύσιμο, ώρες ώρες είναι γάμησέ τα). Πού; Ανοίγεις τον κατάλογο με τα μαγαζιά που έχεις επισκεφθεί στο πρόσφατο παρελθόν, το ίδιο κάνουν και οι επίλοιποι, ιταλικό ή μεξικάνικο; Μήπως κάτι σε Tex-Mex ή σε ισπανικό που ‘ναι και της μόδας τώρα τελευταία; Τούρκικο; Μαροκινό, λιβανέζικο; Ο γύρος του κόσμου γύρω από ένα τραπέζι συσκέψεων που μαζεύει τα σάλια. Περνάει και η ώρα, τα στομάχια σε συγχορδία, τρέχουνε τα σάλια και στέγνωσε το στόμα, άντε να μην τα πολυλογούμε πάμε σε ένα φλου. Πρόσεξε τώρα, όταν λέμε φλου, δεν σου λέω fusion όπου μπορεί να βρεις τηγανητό κατσίκι με σάλτσα από άγριες τουλίπες, αλλά φλου. Πες το ένα εστιατόριο της προκοπής που δεν έχει ούτε άδεια παραμονής ούτε και την ελληνική σημαία φάτσα μόστρα στο κούτελο των σερβιτόρων, κάτι στο ενδιάμεσο εντάξει; Τσούκου τσούκου, τηλέφωνα και κρατήσεις αν το καλεί η ημέρα, φτάνεις με την παρέα των λιμασμένων έτοιμοι να κολατσίσετε τα τραπεζομάντηλα. Ωρα αλήθειας... Η κολεκτίβα της πείνας ανοίγει τους καταλόγους, σε γενικές γραμμές δεν πολυπροσέχεις τις τιμές, ώσπου έρχεται η ώρα που θυμάσαι την τελευταία σου γκουρμέ και ντίρλα επίσκεψη στην Κρήτη και ετοιμάζεσαι να προσθέσεις στην ατέρμονη λίστα των «πρώτων» τον ταπεινό ντάκο. Ο ντάκος, στο λέω αν τυχόν που δεν νομίζω αλλά, λέω, αν, είναι βρεγμένο παξιμάδι στον πάτο τριμένη τομάτα, ξινομυζήθρα, λάδι, ρίγανη, άντε και καμιά ελιά. Γλιστράει το μάτι σου στον κατάλογο των τιμών, δεν φταις εσύ φταίει ο Θεός που δεν το ‘φτιαξε το μάτι να ‘χει πατούρες και πάει όπου του κάτσει. Πέντε ευρώ ο ντάκος, κάτσε ρε μπάρμπα γαμώ την τρέλα μου, κοντά ενάμισι χιλιάρικο με τις παλιές δραχμές για λίγο παξιμάδι και τα συναφή, μη στα ξαναγράφω και στα πρήζω; Μόνο αν μάζευαν τις τομάτες 25χρονες παρθένες, σπάνιες οι 25χρονες παρθένες ακριβές θα είναι για να τις πάρεις στη δούλεψή σου να το καταλάβω. Αλλά κόβω το κεφάλι μου (όποιο να ‘ναι, άσ’ τις λεπτομέρειες) τις τομάτες τις έχει μαζέψει κανένας 55άρης κρητίκαρος με δυο πήχες μουστάκι ή κανένας μετανάστης που δουλεύει στα θερμοκήπια και τα μποστάνια και πάει στις πουτάνες μια φορά το τρίμηνο. Και να σου πω να σου φέρουνε τον ντάκο σε πορσελάνινο πιάτο που θα το σπάσουν μετά μπροστά σου να πάει και 10 ευρώ, έτσι γιατί ξύπνησες καλά σήμερα και νιώθεις λαρτζομαλάκας. Κάτσε, έχει και συνέχεια Μετά απ’ όλα αυτά αρχίζει να σου κόβεται η όρεξη, διαγράφεις τον ντάκο προχωράς στο θέμα της παραγγελίας, τρως, αλλά την επόμενη φορά θα παραγγείλεις πίτσα. Γιατί πίτσα; Γιατί έχεις ήδη δει τον πληθωρισμό στην τσέπη κάτσε τώρα να τον δεις και στο φαϊ. Η πίτσα, που λες, είναι φαγητό των φτωχών. Εφτιαχναν οι άνθρωποι μια ζύμη, άνοιγαν το ψυγείο ή ό,τι είχαν για ψυγείο, έβγαζαν ότι είχε μέσα το ξάπλωναν ψιλοκομμένο πάνω από τη ζύμη, βουρ στο φούρνο, καθίστε να περιδρομιάσουμε. Επιναν και κανένα λίτρο κρασί που το ‘φτιαχναν οι ίδιοι, φούσκωνε η ζύμη στο στομάχι, χόρταιναν, πάμε για ύπνο και αύριο αχάραγα για το χωράφι. Ερχεσαι λοιπόν στην Αθήνα του 2006 και η πίτσα έχει γίνει λαμέ βασίλισσα της νύχτας, η Ζωζώ Σαπουντζάκη στην κυριολεκτικά ψημένη εκδοχή της. Τυρί; Εντάξει. Τομάτα; Σαφώς. Κανένα αλλαντικούλι; Αντε να πάει στο καλό. Και μετά αρχίζει η χλαπαταγή. Πίτσα με γύρο. Πίτσα με παστουρμά, πίτσα με τρια-τέσσερα τυριά και δυο τρεις πρασινάδες μην και κολλήσει στο λαιμό του πελάτη και τον χάσουμε. Με σολωμό. Με κρέμα γάλακτος και παρμεζάνα. Γαμώτο ξέχασαν να βάλουν μακαρόνια ανάμεσα. Με σάλτσα μπάρμπεκιου και ψιλοκομμένο κοτόπουλο, πάλι δεν μου ‘βαλαν γαριδάκια. Σκέψου να ‘ρχονταν ένας ξένος που δεν ξέρει τι καπνό φουμάρουμε στην περιοχή, μπαίνει σε ένα εστιατόριο, σε βλέπει να τσακίζεις τον ντάκο, πλησιάζει, ρωτάει:
- Excuse me sir, how much will you pay for this? Ρωτάει, γιατί κάνει μια έρευνα για το πανεπιστήμιο του χωριού του. - 5 euroth, του λες και του το λες «euroth» όχι γιατί μόλις έσπασες έναν κοφτήρα στο παξιμάδι αλλά επειδή είσαι μπουκωμένος.
Φεύγει ο άνθρωπος πάει πιο κάτω, μια παρέα τρώει πίτσες αλλά τι πίτσες. Με μοσχάρια, ανανάδες, κοτόπουλα, πίτσες με κινέζικο, πίτσες με μεσανατολίτικα, πίτσες με τριών ειδών λουκάνικα. Και δεν με νοιάζει που ο άνθρωπος θα νομίσει πως εμείς εδώ κάτω έχουμε αφθονία αγαθών άρα και χρημάτων, χέστηκα γι’ αυτό, με ανησυχεί που ο εν λόγω μπορεί να είναι από τίποτα Βρυξέλες, και μας κόψει εντελώς το Δ’ ΚΠΣ εξαιτίας μιας παραφορτωμένης πίτσας και θα 'χουμε άλλα ντράβαλα...

27.2.06

Α-γνωστοι δρόμοι

(εν μέση οδώ) Σχεδόν κάθε μέρα περνάω από τα ίδια στενά. Δεν είναι η γειτονιά που μένω είναι η άλλη, του γραφείου. Ξέρω τις ρουτίνες της, η λαϊκή τις Δευτέρες για μισό χρόνο σμπαραλιάζει τον πιο φαρδύ δρόμο της περιοχής. Τιγκάρει στα διπλοπαρκαρισμένα που με ένα πρόχειρο σημείωμα στο εσωτερικό του παρμπρίζ ζητούν συγγνώμη για το μπάχαλο και με έναν αριθμό κινητού απεύχονται την ώρα ανάγκης. Τρίτες ως Πέμπτες βρίσκεις σχετικά εύκολα σε ένα μαγικό διάστημα της ημέρας, λίγο το πρωί, λίγο το μεσημέρι, καθόλου το απόγευμα. Τις Παρασκευές είναι πολύ πιο εύκολο αλλά φεύγοντας σε περιμένει στις λεωφόρους ο εξάγγελος αλαλαγμός του Σαββατοκύριακου. Μπορώ να σου πω αν το ψιλικατζίδικο στον πρώτο παράλληλο έχει Craven μεγάλο και ασημένια χαρτάκια σε τιμή κάτω του μισού ευρώ (απάντηση: ναι - όχι) ή αν το σουπερμάρκετ στη γωνία έχει και κανέναν καφέ της προκοπής εκτός από τους στιγμιαίους ενός συνοικιακού μπακάλικου. Τα βλέπεις εκείνα τα δυο βαρέλια με τη σανίδα στη μέση; Κρατάνε θέση για το φορτηγό του επιπλάδικου που όλη μέρα μυρίζει φυσίματα από βερνίκι. Εκείνη η καρέκλα δίπλα στο πεζοδρόμιο τη βλέπω κάθε μέρα, μπορώ να σου ορκιστώ πως πιο συχνά βλέπω την καρέκλα παρά ένα αυτοκίνητο στη θέση της. Το συνεργείο με το απαγορευτικό της στάθμευσης; Ακυρον, έχει κλείσει εδώ και χρόνια αυτό το μαγαζί παρκάρεις. Οχι σε αυτό το στενό θα στριμωχτείς φεύγοντας. Αλλη μια οικοδομή τελειώνει. Σε λίγες μέρες αλβανικά, ρουμάνικα, πολωνικά και ρώσικα θα ακούγονται στο νέο λάκο που θα ανοίξει λίγο πιο πάνω. Γκρέμισαν ένα ξεχασμένο χαμόσπιτο τις προάλλες, αν βιαστείς να περάσεις μπορεί να προλάβεις ακόμη τους σωρούς με τα μπάζα. Εχει βάλει και την ταμπέλα του ο εργολάβος. Σε λίγο θα το χτίσουν πάλι, όχι το χαμόσπιτο, κάτι άλλο πιο μεγάλο με κεντρική θέρμανση, αλουμίνια, πλακάκια δαπέδου, αναμονές για κρυφούς φωτισμούς στα έπιπλα της κουζίνας και στα γεισώματα. Με βαριές πόρτες που κλειδώνουν με τρίαινες σε τρία σημεία. Μπορώ να σου πω αν αυτό το καφενείο έχει λόγο ύπαρξης ή απλώς περιμένει τη σύνταξη του αφεντικού του και πώς θα βγεις από το αδιέξοδο που χώθηκες χωρίς να στραπατσαριστείς. Μόνο μη με ρωτήσεις πως λένε τους δρόμους. Δεν ξέρω κανέναν τους, τους γνωρίζω από τα γλιτσιασμένες σπασμένες πλάκες στα πεζοδρόμια και τις πρόχειρα παραγεμισμένες λακούβες στην άσφαλτο αλλά τα ονόματά τους, όχι...

Κάνε μου λιγάκι "μου"

(μούξινος, μοσχάρι) Δεν το ήξερα, το άκουσα για πρώτη φορά πριν από κάμποσες εβδομάδες και σήμερα διάβασα γι' αυτό στο Εψιλον τσι Ελευθεροτυπίας. Για το Cow Parade ο λόγος. Βάζουμε κάμποσα ομοιώματα αγελάδων σε δημόσιους χώρους (πλατείες, πεζοδρόμους κτλ κτλ), φωνάζουμε και μερικούς καλλιτέχνες να ζωγραφίσουν ή τέλος πάντων να κάνουν την παρέμβασή τους σε καθένα από τα ομοιώματα, φωνάζουμε για να το χορηγήσουν (το σπονσοράρουν) και μερικές εταιρείες που προφανώς ψάχνουν να γράψουν έξοδα για τη φορολογική τους δήλωση και όλο τούτο το πράγμα το λέμε πως είναι η μεγαλύτερη δημόσια εκδήλωση τέχνης παγκοσμίως. Αυτό διαβάζω στο site του Cow Parade. Μάλιστα και τώρα τι εννοεί λέγοντας παγκοσμίως. Ξεκίνησε απ' το Τσικάγο το '99 πήγε το 2000 στη Ν. Υόρκη, στο Κάνσας μετά και πιο μετά στο Χιούστον και μιας και επισκέφθηκε τις δύο τελευταίες μητροπόλεις του παγκόσμιου πολιτισμού θα ολοκλήρωνε τον κύκλο του αλλά μάλλον πήρε χαμπάρι την ιστορία ένας μάγκας, πήγε την ιστορία το 2002 στο Λονδίνο και από εκεί τσούκου τσούκου σε λίγο θα υποδεχθούμε τα υπερμεγέθη μοσχάρια στα μέρη μας. Το ότι η Αθήνα είναι κομματάκι στάβλος ήταν γνωστό, αλλά τέτοια επιβεβαίωση... Στο τέλος, λένε οι υπεύθυνοι του Cow Parade oι αγελάδες πωλούνται σε δημοπρασία και τα έσοδα πηγαίνουν σε φιλανθρωπικούς σκοπούς. Βλέπεις ο πλούσιος ο λεφτάς που του ξεχειλάνε τα γιούρα απ' την κωλοτρυπίδα (τα μπατζάκια τα 'χει ράψει από κάπου αλλού πρέπει να φύγουν) δεν μπορεί να πάει π.χ. στη Unicef και να της δώσει μια επιταγή, όχι μάστορα, πρέπει να πάρει και αυτός κάτι, ακόμη και μια ζωγραφισμένη αγελάδα να την κατσικώσει (την αγελάδα;) δίπλα στην πισίνα να πάρει ο χώρος μια πινελιά τέχνης καλή είναι. Τα λοιπά τα βλέπεις εδώ. Το ωραίο στο σχετικό θέμα του Εψιλον ήταν ότι στη διπλανή σελίδα από εκείνη με το θέμα για τις αγελάδες υπήρχε μια διαφήμιση για κάτι βιολογικά τυριά με τη φωτογραφία μιας ολοζώντανης κατσίκας που δεν έδειχνε να μασάει από τέχνη ή ταραμά.

20.2.06

Αλυσίδα (;) πολιτισμού (;)

(ή το άλλο πρόσωπο του Ιανού) Μια αφίσα από το κέντρο της Αθήνας. Αν δεν βγάζεις τα ψιλά γράμματα (σόρι, μίκρυνα την εικόνα για να χωρέσει) κάτω από τη φωτογραφία της αφίσας: "ΔΕΝ πληρώνομαι υπερωρίες, ΔΕΝ μου επιτρέπεται να χρησιμοποιώ το τηλέφωνό μου, ΔΕΝ πάω στην τουαλέτα αν δεν ζητήσω πρώτα άδεια, ΔΕΝ δουλεύω ποτέ οκτάωρο" και από εκεί και πέρα το κείμενο αναφέρεται σε κάποια μικροκομπίνα αν αντιλαμβάνομαι σωστά με τον ΟΑΕΔ. Οι Σαλονικιοί της γειτονιάς ίσως ξέρουν κάτι περισσότερο... ΥΓ: Ασχετο με το θέμα, αλλά ψιλογαμιέται το blogger τελευταία ή είναι ιδέα μου;

15.2.06

Και 'γινε το μπορντέλο παιδική χαρά

(να μη σου τα ζαλίσω και 'γω λίγο;) "Φτου ξελευτερία" αναφώνησε ο Γ. Βουλγαράκης μόλις έμαθε ότι πάει στο υπουργείο Πολιτισμού (το γράφει στο site του το Mega αλλά με αυτές τις Τζάβες και Μάβες που έχει δεν μπορώ να σου δώσω κατευθείαν link). Μετά από ενδελεχή ανάλυση της δήλωσης του ανθρώπου που (αν υπάρχει Θεός και έχει χιούμορ) μπορεί να μας φέρει τα Μάρμαρα (στο κεφάλι) μπορώ να φανταστώ πώς έγινε ο ανασχηματισμός. Στάθηκε ο Καραμανλής στη μέση, α μπε μπα μπλομ του κιθε μπλομ με κάτι φωτογραφίες των υπουργών του και τα 'βγαζε (όχι ρε τα ρούχα του, αυτό μας έλειπε). Στο διπλανό δωμάτιο ο Ρουσόπουλος έπαιζε το αλάτι ψιλό αλάτι χοντρό έχασα τη μάνα μου και πάω να τη βρω με τον Παναγιωτόπουλο (είναι πια σαφές γιατί ο τελευταίος πήρε τομπούλο) και στον πίσω κήπο του Μαξίμου ο Σπηλιωτόπουλος με την Ντόρα έπαιζαν την τυφλόμυγα (ο Σπήλιος έκτοτε αγνοείται ανάμεσα στις λαχανίδες). Παιδική χαρά σου λέω...

Σαν να μην πέρασε ένας αιώνας

(κύκλους κάνει) Αν σε φέρει ο δρόμος απ' το Γκάζι και κάνεις κέφι μπες στην έκθεση φωτογραφίας με θέμα την Αθήνα του 20ου αιώνα και ούτε που θα πάρεις χαμπάρι για πότε θα έχεις περάσει κανένα δίωρο τσαλαβουτώντας με την Ιστορία. Η έκθεση αποτελείται κυρίως από φωτογραφίες (λογικό, τι σκατά έκθεση φωτογραφίας θα ήταν αλλιώς) αλλά και από πολλά πρωτοσέλιδα αθηναϊκών (ή πανελλήνιας κυκλοφορίας) εφημερίδων, καθώς και από μερικούς σκόρπιους χάρτες. Λοιπόν, τη δεκαετία του '20 είχαν free papers στην Αθήνα και οι χάρτες που τυπώνονταν λίγο πριν την καταστροφή της Σμύρνης εμφάνιζαν μια Μακεδονία που ξεκινούσε αρκετά πιο πάνω από τα σημερινά βόρεια σύνορα της Ελλάδας. Ναι, είναι δύο άσχετες μεταξύ τους παρατηρήσεις...

Ποντικίσιος νεολογισμός

(καλό...) Δεν το είχα ξανακούσει ή ξαναδιαβάσει, το είδα για πρώτη φορά σε ένα email που αναγγέλει την online εμφάνιση της εφημερίδας Ποντίκι: Διανέτι, αντί Internet, Ιντερνετ, Ιντερνέτ, διαδίκτυο. Και γαμώ τις λέξεις - διανέτι άσε που έχει και large πληθυντικό: διανέτια, καμία σχέση με το στεγνό ακαδημαϊκό και εντελώς υποθετικό διαδίκτυα. Βλέπεις, διανέτια μπορούμε να βρούμε κάπως (πρόχειρη σκέψη: "θα σε κάνω ρεζίλι στα διανέτια") αλλά διαδίκτυα τσου... Διανέτι. Γουστάρω...

Η άτσαλη τέχνη της εξαπάτησης

(Ιράκ, πάλι) Πρόσεξε τώρα... Διέρρευσε μια έκθεση του ΟΗΕ σχετικά με τις συνθήκες κράτησης στο Γκουαντάναμο Μπέι και η κατακλείδα, λένε τώρα τα δημοσιεύματα, είναι αναμενόμενη - Γιάνκηδες κλείστε το στρατόπεδο... Υπάρχει μια εξαιρετική απαρίθμηση και παρουσίαση των σχετικών δημοσιευμάτων στο Christian Science Monitor, ρίξτου μια ματιά, ρίξτου, μην κάθεσαι και με κοιτάς. Ο Λευκός Οίκος αντέδρασε προσπαθώντας να υποτιμήσει την έκθεση του ΟΗΕ. Τη χαρακτήρισε ως συρραφή διηγήσεων και, το καλύτερο, στον Scotsman: η αμερικανική κυβέρνηση λέει περίπου ότι όλα όσα λένε οι εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ καλά τα λένε μόνο που αναφέρονται στην περίοδο ειρήνης και όχι στην περίοδο πολέμου. Ουπς, πατάτα. Βλέπεις, οι ΗΠΑ ποτέ δεν κήρυξαν τον πόλεμο κατά του Ιράκ, αλλά η κομψή προσπάθεια εξαπάτησης καταγράφεται και μόνο και μόνο για την προσπάθεια παίρνει βαθμό 6,75. Ψάξτο, όχι μη με κοιτάς, ψάξτο, Κακαουνακιάδες και Τραγκιάδες γίνονται στην λαντ οβ δε φρι...

10.2.06

Νάιλον ντέφια, ψόφια κέφια...

(πιάσε μάστορα το φτυάρι) Πρώτα ήρθε ο ψόφος... Μετά πέρασαν οι ψόφιοι κοριοί... Από το βάθος διακρίνονται οι ψόφιοι κύκνοι... Τα όρνια μάς κάνουν σκιά (χμμ, ψιλοαμφίσημο βγήκε τούτο)...

Διανυκτερεύοντας

(κουδούνι) Μια καλύτερη συνταγή φαρμακείου για καλύτερη αναπνοή ή για καλύτερο βάδισμα και ό,τι μεσολαβεί ανάμεσά τους - σίγουρα θα υπάρχει... Ενας τέλειος ύπνος σινεμασκόπ που θα κάνει τα όνειρα να μοιάζουν με τα 'προσεχώς' διαφημιστικής υπερπαραγωγής που θα τελειώνει λίγο πριν ζεσταθεί το λάδι του πρωινού - χρυσή υποψηφιότητα για fast forward... Πόση ώρα λες πώς (δεν) θα αντέξεις την υποδοχή των Massive Attack... Και δεν σε καλημέρισα ακόμα...

Σε κατηφορική ανάγνωση (υπο)κλοπών

(και καλή μας ακρόαση) Δηλαδή να καταλάβετε το software δεν είναι δικό μας είναι από τους πέρα πάνω μαχαλόπαιδες, που εδώ που σας τα λέμε τώρα και μιας και το 'φερε η κουβέντα δεν είναι και τα πιο αθώα παιδιά στον κόσμο. Για να καταλάβετε και μη σας ξεφύγει παραπέρα όταν ο φουκαράς ο Νόμπελ τίναξε τα πέταλα και έγινε όλη αυτή η ιστορία με τα βραβεία του, όλα τα βραβεία τα δίνουν οι Σουηδοί αλλά το Νόμπελ Ειρήνης αν θέλετε να ξέρετε το δίνουν οι Νορβηγοί που τους Σουηδούς δεν τους συμπαθούν καθόλου είναι και αυτή η παλιοϊστορία με το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και εκεί πάνω στη Σκανδιναβία τους κοιτούν τους Σουηδέζους με μισό μάτι, αλλά τις Σουηδέζες πάλι δεν τις ανησυχεί αυτό και βγαίνουν ξεκάλτσωτες στους -12 βαθμούς Κελσίου και δεν ξέρω και 'γω πόσους Φαρενάιτ, δεν σας λέω ψέματα και δεν καταλαβαίνουν μήτε Χριστό μήτε κοριό. Αλλά εδώ τώρα που τα λέμε έχουν, που λέτε, οι Σουηδοί αυτό το software των νόμιμων υποκλοπών που εκείνοι δεν θέλαν να μας το πουλήσουν ούτε και 'μεις κάναμε κέφι να τ' αγοράσουμε γιατί δεν είχαμε εύκαιρο γύρω στο ενάμισο μιλιόνια γιούρα να το ψωνίσουμε, είχε φύγει και τ' αφεντικό να γεμίσει πετρόλαδο τη θαλαμηγό που τον περίμενε ο Πέτρος, ο Γιώργος και ένας μακρινοξάδελφος του Σωκράτη και δεν πρόκανε ο αθρώπατος. Και κάπου 'δω κάπως χάσαμε την μπάλα γιατί περιμέναμε το απαγορευτικό να βγει από το λιμεναρχείο αλλά αντ' αυτού έκαμε καλό καιρό και ο αφεντικός βγήκε μεσοπέλαγα και δεν έπγιανε το κινητό του. Και κάπως έτσι γίνηκε και πήρε η μάκινα των σωστών υποκλοπών μπροστά και μηδέ καταλάβαμε γιατί εκείνη την ώρα περνούσε ο Σάκης ο Ρουβάς από τη ρούγα και όλες οι τσούπρες των γραφείων είχαν στηθεί στις φανέστρες και φωνάζαν "Σάκηηηη!!!". Και το software που κάνει πολλά μιλιόνια γιούρα πήρε μπρος γιατί κάποιος, μα τον Αη Τράγκα σου λέω, πάτησε εφτά νούμερα ο αδικιοφορισμένος και πήγαν τα νούμερα και 'πεσαν, πού νομίζεις, πάνω στην ώρα που ο Κώστας ο Καραμανλής παράγγελνε στη μάνα των παιδιών του να πάρει Pampers, αλλά από την πρεσβεία το πήραν στραβά γιατί νομίζαν πως βγήκε στη ρούγα πάλι ο Κοσκωτάς και κουβαλεί ευρά μέσα σε κουτιά από σκατόπανα που τα πήρε η γυναίκα του κυβερνήτη μας να ξεσκατίσει τα παιδιά. Και ζαλίστηκε όπου λες ο πράκτορας και πήρε το κινητό να κατέβει στην πλατεία να πιει μιαν τζιτζιμπίρα και δυο τρία ουίσκια που κακό να μην τον έβρει και 'κει κακό δεν τον βρήκε μον' τονε βρήκε ο Κορωνιάς που έψαχνε να βρει καπιτάνιο για τη σκάφη του που κακή αδικιά να μην τσου 'βρει και ο μουρδούλης μπιορδεύτηκε, άφηκε το κινητό δίπλα στο άγαλμα τσι Αλίκης και 'φυγε να γίνει θαλασσόλυκος και γνωρίστηκε μ' ένανε Σουηδέζο που δεν ήξερε αλλά έμαθε πως στην Κεφαλονιά δεν έχουνε ρεύμα και 'βγάλανε τα σπερματσέτα να φωτίζουνε τουλάχιστο τη φανέστρα μη και φανεί ο Σάκης και να ζεστάνουνε τα κλιτσιά τους κ' αγριεύτηκε ο έρμος ο μουρδούλης. Πήρε ένα δευτεροξάλελφο στο τηλέφωνο και κανονίσανε να πάρει ρεύμα το νησί που να το φουντάρει ο διάολος μα είναι κρίμας τόσοι αθρώποι να πάνε αφόντου και τσου λυπήθηκε ο βόρειος και πήρε στο κινητό του τον Κορωνιά που πολύ απόρησε ο άθρωπος που τονε βρήκε τούτος ο ξένος και τον ερώτησε πώς τόνε βρήκε και τη συνέχεια τη διάβασες στις εφημερίδες και γινήκαμε βουρδούγιο μεγάλο. (ουφ...)