30.9.05

Στη χώρα του θυμού

(και με φιτίλι ένα δυνατό σημείωμα) Τρεις χιλιάδες εξακόσια ρολόγια το καθένα ρυθμισμένο σε διαφορά ενός δευτερολέπτου από κάθε άλλο. Τη δωδεκάτη ώρα φωνάζει κάποιο πρώτο και στο δεύτερο χτύπο του έρχεται ένα δεύτερο, στο δεύτερο χτύπο του δεύτερου έρχεται κάποιο τρίτο, σε κάποια στιγμή σε όλο το εξηντάλεπτο ένα ρολόι θα έχει αναγγείλει την αρχή του από διαφορετικό σημείο μέχρι ξανά το πρώτο ρολόι να χτυπήσει την πρώτη ώρα για να ακολουθήσει και πάλι ένα ηχητικό ντόμινο σε ένα μέρος που η σιωπή θα έχει εγκαταλείψει ζαλισμένη, μην ξέροντας τελικά ποιος από τους δευτερολεπτοδείκτες είπε την αλήθεια – αν υπάρχει αλήθεια, αν υπήρξε ποτέ αλήθεια... Τετρακέφαλα δελτία ειδήσεων χωνεύουν τη λίγη αλήθεια που ξέφυγε από τις μυλόπετρες των talk-show, με τα ψιλά που άφησαν ελεημοσύνη πρωινάδικα και μεσημεριανάδικα...Σακουλιασμένες εφημερίδες φόντο σε DVD πρώτης και δεύτερης διανομής, υφυπουργοί που ζητούν εκπτώσεις στην έκπτωση, αντιπολιτευόμενοι με μνήμη χρυσόψαρων, μη με διακόπτετε αφού δεν σας διέκοψα, επιτόκια υπόσχονται ευτυχείς ενώσεις πολυμερών... Κλειστή η χωματερή, στους κάδους σακούλες αναμονής, ανάγκης, αδιαφορίας, βιασύνης... Στενά ή ανύπαρκτα πεζοδρόμια αφού είναι σίγουρο πως το μέλλον θα μεγαλώσει σε μεγάλες βεράντες και ευρύχωρα σαλόνια και δεν χρειάζεται να φάει τα γόνατά του σε πλατείες, χώματα και ρημαγμένου γρασιδιού παρτέρια... Είναι πιο ασφαλές έτσι, στα χορτάρια τριγυρίζουν μικρόβια και μαμούνια, το σαλόνι απολυμάνθηκε προχτές, το παιδί θα παίξει μπάλα με τους φίλους του στα PlayStation Portable όσο κρατάνε τα σχολικά διαλείμματα. Θα μάθει από νωρίς να κάνει Save (όχι Store αλλά Save, κατάλαβες)... Περιούσιος λαός, ένας από τους εκλεκτούς έστω, εθνικοί θρίαμβοι, παραμύθι με σύνορα δηλαδή λες και ο Κοντορεβυθούλης κουβαλούσε διαβατήριο για να μην απελάσουν, τι άραγε... Το πρωί στον πάγκο πουλάνε τις ψευδαισθήσεις που πούλησες λίγο πιο πίσω, αναρωτιέμαι αν θ' αγοράσεις...
Οταν κάποιο βράδυ... (Στην Κ., Παύλος Σιδηρόπουλος)
Καλημέρα;

Μπιιιιιιιιπ!!!!

(έτσι να κάνει ο κώλος σου και να 'ναι 3 το πρωί και να 'χεις και παρέα να γίνεις ρεντίκολο - γαϊδούρι) Κορνάριζε λυσσασμένα στο φανάρι, στο πρώτο άντε δεύτερο δέκατο του δευτερολέπτου μετά την αλλαγή από κόκκινο σε πράσινο (όχι δεν αργώ να φύγω όταν είμαι πρώτος, είναι θέμα ευγένειας στους υπόλοιπους που ακολουθούν, καμιά φορά και ανταγωνισμού αλλά αυτό σε άλλο σημείωμα). Στην αρχή θα μπορούσες να σκεφτείς (είναι αυτό το μαλακισμένο το τεκμήριο αθωότητας) πως του ξέφυγε και πάτησε την κόρνα κατά λάθος. Το γνωστό φαινόμενο (που λέει πως στις διασταυρώσεις της Αθήνας ο ήχος από την κόρνα τρέχει ταχύτερα απ' ό,τι το φως του σηματοδότη) εμφανίστηκε όμως στη δεύτερη διασταύρωση, στην τρίτη, από χριστοcadillac άλλο τίποτα και στο τέλος ο υπαίτιος εμφανίστηκε σε όλο το μεγαλείο του διότι ως εκείνη τη στιγμή το μόνο που θα μπορούσες να δεις ήταν τα μούτρα ενός βανοειδούς (aka λεωφορειάκι). Με τα δέοντα σιχτιρίσματα να τον συνοδεύουν στην πορεία του (τι έφταιγαν οι υπόλοιποι επιβαίνοντες; τίποτα, αλλά...) προέκυψε ότι το βανοειδές ανήκει στο Κέντρο Ψυχικής Υγιεινής. Με τέτοιους υστερικούς οδηγούς που κάνουν τα νεύρα κρόσια στους υπόλοιπους θα έχουν σίγουρα στο Κέντρο δουλειές με φούντες. Ρε γαμώτο με τόσα μπιπ μπιπ έχω αρχίσω να ταυτίζομαι με το κογιότ και να καταλαβαίνω τον πόνο του...

29.9.05

Φόρος νύχτας

(και να 'ταν ο μόνος) Στην αρχή είναι ήρεμος, μπερδεύεται ανάμεσα στα πόδια παιχνιδιάρικα, ανεβαίνει δυο τρια πέτρινα σκαλιά, κοντοστέκεται, περιμένει. Αν δεν ήξερα πως είναι γάτος θα ορκιζόμουν πως είναι σκύλος. Είναι γύρω στα δυο τρία χρόνια που βρισκόμαστε πότε πότε. Κάθε φορά έχει μια διαφορά σε σχέση με την προηγούμενη εμφάνισή του, διαφορές στη γούνα, στο χρώμα, στην ουρά, στην κίνηση, ωστόσο είμαι σίγουρος πως πάντα πρόκειται για τον ίδιο γάτο. Κάθε φορά όμως η κατάληξη είναι ίδια, με κρατάει με τα νύχια και τα δόντια του από το χέρι ή το πόδι, συνήθως από το χέρι. Δεν θέλει να μου κάνει ζημιά, απλώς να με ακινητοποιήσει ξέροντας πως ξέρω πως σε μια απότομή μου κίνηση ίσως μου σκάσει καμιά ξεγυρισμένη γρατζουνιά. Χθες το βράδυ η ιστορία επαναλήφθηκε. Μόνο που αυτή τη φορά έτσι όπως με είχε πιάσει άκουγα την ανάσα του να βγαίνει δυνατά και με κόπο. Κάποια στιγμή η αναπνοή του σαν να σταμάτησε και η περίεργη λαβή του χαλάρωσε. "Πέθανε" μου είπε ένας περαστικός που είχε δει όλη τη σκηνή. Οταν γύρισα να κοιτάξω ο γάτος είχε εξαφανιστεί... Κάτι όνειρα ώρες ώρες...

Επιχείρηση Αντιστάθμισμα

(πολιτικός τυφώνας) Μετά την Κατρίνα, τη Ρίτα οι Αμερικανοί έρχονται αντιμέτωποι με τη μεγαλύτερη απειλή – τους Ρεπουμπλικανούς χαρτογιακάδες (μπροστά στους οποίους ο Ρεγκούζας και ο Φλωρίδης είναι απλοί γοποσυλλέκτες). Στο ερώτημα πώς θα χρηματοδοτηθεί η ανοικοδόμηση της Νέας Ορλεάνης και η αποκατάσταση των ζημιών που προκλήθηκαν κυρίως στη Λουιζιάνα η δεξιά του Μπους απαντά με περικοπές σε μια σειρά προγραμμάτων ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, παρεμβάσεων στις τοπικές κοινότητες, εκπαίδευσης ενηλίκων, έρευνας κ.ο.κ. Σε μια περίπτωση οι συντάκτες της εισήγησης (που ονομάζεται Operation Offset) προτείνουν την κατάργηση των ομοσπονδιακών κονδυλίων για τη δημιουργία ασφαλέστερων και χωρίς ναρκωτικά σχολείων με το σκεπτικό ότι "μελέτες δείχνουν πως τα σχολεία είναι μεταξύ τνω ασφαλέστερων χώρων στη χώρα και σχετικώς ελεύθερα από ναρκωτικά" 4,8 δισ. δολάρια θα εξοικονομηθούν, λένε οι Ρεπουμπλικανοί, από την κατάργηση του μέτρου. Η λίστα των προτεινόμενων περικοπών περιλαμβάνει επίσης κατάργηση του προγράμματος Energy Star (για την πιστοποίηση προϊόντων που εξοικονομούν ενέργεια), ψαλίδισμα στη χρηματοδότηση του Center for Disease Control (το αμερικανικό Κέντρο Ελέγχου Ειδικών Λοιμώξεων) την ακύρωση του προγράμματος της NASA για επιστροφή στη Σελήνη, τον περιορισμό της χρηματοδότησης στο διεθνές πρόγραμμα για την αντιμετώπιση του AIDS και την κατάργηση του ομοσπονδιακού προγράμματος επικοινωνίας κατά των ναρκωτικών ("δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία που να αποδεικνύουν πως αυτές οι εκστρατείες έχουν αποτέλεσμα στην πρόληψη ή τον περιορισμό της χρήσης των ναρκωτικών" αναφέρουν οι συντάκτες της έκθεσης). Διαβάζοντας το κείμενο σε κάποιες περιπτώσεις θα σηκώσεις τους ώμους (κάποια πράγματα ίσως να είναι όντως υπερβολικά, όπως μια γέφυρα στην Αλάσκα που κοστίζει 200 εκατ. δολάρια), αλλά στις περισσότερες ή θα υψώσεις τα φρύδια από έκπληξη ή θα σου σηκωθεί η τρίχα. Οι Ρεπουμπλικανοί λένε πως με την υιοθέτηση της πρότασης το 2006 θα εξοικονομηθούν 102 δισ. και ως το 2015 θα έχουν συνολικά εξοικoνομηθεί 950 δισ. Αν θα υπάρχουν Αμερικανοί τότε δεν το λένε. Τι ρώτησες; Α, η έκθεση είναι εδώ μέσω Google.

28.9.05

Εικόνα γυαλιού

(σε φιμέ σελίδα) Πάνω σε έναν καθρέφτη χωρισμένο σε πλέγματα τα σύννεφα κοιτάζονται και παρακαλάνε τον αέρα να μη βιάζεται και να τ' αφήσει να καμαρώσουν λίγο ακόμα... Εχουν και τα γυάλινα κτίρια τη χρησιμότητά τους...
Once in a blue moon something good comes along (Once in a blue moon, Van Morrison)
Είσαι να παίξουμε κυνηγητό με τον ήλιο;

Ενας αιώνας μετά...

(Ε;) Είχε πει ότι “ο Θεός είναι φινετσάτος, αλλά δεν είναι κακοπροαίρετος” και όταν ένας συνάδελφός του τον ρώτησε τι εννούσε απάντησε λέγοντας πως η Φύση κρύβει τα μυστικά της λόγω της στοιχειώδους αλαζονείας της αλλά δεν χρησιμοποιεί τερτίπια. Εκατό χρόνια μετά τη δημοσίευση της διασημότερης ίσως εξίσωσης στον κόσμο (και 50 χρόνια μετά το θάνατο του ίδιου) το PBS θυμάται τον Αϊνστάιν, αν και να σου πω κόλλησα σε μια σελίδα για τον ίδιο και τις απόψεις του σχετικά με τη θρησκεία και το θείο. Ολα αυτά ενώ η Guardian καταπιάνεται με το μπεστ σέλερ μιας ακόμη διασημότητας από το χώρο της Φυσικής

27.9.05

Μορφικό

(λόγου;) Με μάτια ανοιχτά βλέπεις περισσότερα... Ισως... Αλλά χρειάζεται να παλέψεις...
Κι ύστερα χάθηκα μακριά, χάθηκα σε ολάνθιστα περιβόλια παρέα με τους δερβίσηδες γύρω από τη φωτιά χορεύοντας και τραγουδώντας (Το όνειρο, Δήμος Μούτσης)
... Καλή σου μέρα...

Με τσαγάκι μυρωδάτο

(πσστ, βάζω ζεστό νερό, είσαι;) Κάνναβις, χασίσι, μαύρο, legalize it, όταν συμβεί στα πέριξ φωτιές να καίνε, μην πετάς την τζιβάνα, τρίφυλλο, διφυλλάκι, υδροπονική, κάνναβη, χασισάκι το άγιον, ντουμάνι, ποιος Θανάσης, αντιαπαγόρευση, some call it kanja, κλωστική κάνναβη, καναβούρι, δενδρύλιο, οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη, κόκκαλο, ντίρλα, κροκόδειλος, μην τ' ανακατεύεις, προσοχή στα σπόρια, επιθυμία για γλυκόζη, στο φούρνο με τυρί τσένταρ, γλάστρα, Ηλεία, Καλαμάτα, Ξάνθη, σκάστο, υπό την επήρρεια, χρήση κατοχή, χωρίς εγγύηση, προθάλαμος της άσπρης και της ψωλής τα φώτα, εξάρτηση και τα εννιάμερα του κώλου, ζάλη, μεθύσι, στόμα στεγνό, htc, πίνουν οι μάγκες αργιλέ, κατάσχεση, προσαγωγή, εγγύηση, ευφορική ιδιότητα, αλκοόλ, Timothy, William, σύνδρομο στέρησης, ντουμάνι, τόνους έντεκα γεμάτο, φύσα ρούφα τράβατονε, δώσε φόκο, βαγγελίστρα μου, ροκάς πήγε και έγινε και ρούφαγε χασίσι, οι νόμοι καταργούνται στα οδοφράγματα, αφού σας είναι πια γνωστό, hazy day dream away, το χόρτο του Θεού, ένα πιτσιρίκι είναι αραγμένο, μπουρί, βαρέθηκα... Αν περάσει ο εισαγγελέας και σε ρωτήσει πες πως είμαι εδώ λίγο πιο πάνω και πως έχω μια δουλειά. Αν επιμείνει και θες να τον ξεφορτωθείς, πες του πως φτιάχνω τσάι...

Ο καθένας με τον πόνο του

(και την τρέλα του) Συνδικαλιστής έσκουζε το βράδυ σε ένα από τα ιδιωτικά κανάλια (νομίζω του ΑΝΤ1, δεν είμαι σίγουρος) γιατί, λέει, η αποστολή της εθνικής ομάδας μπάσκετ δεν ήρθε στην Αθήνα με πτήση της Ολυμπιακής αλλά με της Aegean. Καλά, αυτός (μαζί και όσοι έχουν την ίδια άποψη με αυτόν) ζει στον ίδιο πλανήτη μ΄εμάς τους επίλοιπους ή μόλις σφράγισε διαβατήριο;

26.9.05

Εθνικό (:) όνειρο

(άμα γυαλίζει το μάτι) Διαβάζω στο matrix που συνήθως εμφανίζει τις πληροφορίες για την κυκλοφορία.
Ελλάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης Πλατεία Ομονοίας κλειστή
Μήνυμα δύο σε ένα, ψέματα, τρία σε ένα. Η επιτυχία μιας εθνικής ομάδας, η κυκλοφοριακή πραγματικότητα και τι σημαίνει το ένα για το άλλο (διακρίνω πάντως κάτι χαριτωμένο στο μήνυμα), αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το τι πρέπει ακριβώς να πανηγυρίσουμε ...
Παρένθεση: το πρώτο πληθυντικό είναι το πρόσωπο της επιτυχίας που ξαφνικά από τη μια στιγμή στην άλλη γίνεται συλλογική (εγώ δεν ξέρω τίποτε, απλώς έβλεπα), για την αποτυχία κρατάμε συνήθως το δεύτερο πληθυντικό σε ακραίες περιπτώσεις το τρίτο.
... το χρυσό μετάλλιο ή το τελευταίο λεπτό του ημιτελικού και την απίστευτη ανατροπή; Τη δεύτερη πρωτιά σε διάστημα 14 μηνών στην Ευρώπη σε ομαδικό άθλημα ή τη δυναμική επιστροφή στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας ενός αθλήματος που τα τελευταία χρόνια ψιλοαγνοούσαμε; Τους πολλούς πατεράδες μιας επιτυχίας ή τη γλυκιά εκδίκηση του Παναγιώτη Γιαννάκη που είχε φύγει από τη θέση του προπονητή της εθνικής το 1999; Νομίζω πως τα δεύτερα είναι σημαντικότερα από τα πρώτα και όλα λίγο πολύ έχουν ως σημείο αναφοράς το δίστιχο (και όχι δύστυχο) “εφτά φορές να πέφτεις και να σηκώνεσαι οκτώ”. Καλά, χωράνε πολλά τσιτάτα εδώ και την όλη δουλειά την έκανε εκείνος που ένα λεπτό πριν τη λήξη του ημιτελικού κάποιος από την ομάδα είπε στους υπόλοιπους ότι μπορούν. Οσο για τα περί εθνικής επιτυχίας κ.τ.λ., συγγνώμη , είναι τριάντα, πενήντα, χίλιοι τρελοί που θέλουν να ζήσουν τα όνειρά τους κόντρα στα όνειρα των άλλων (των γονιών τους, των δασκάλων τους, των, των, των). Και το καταφέρνουν. Και αυτό είναι πάρα πάρα πολύ ωραίο ΥΓ1: Τιμημένο και τιμημένο... Γαμημένο είναι, τους βγήκε η ψυχή για να το πάρουν ΥΓ2: Σχεδιαστικά πάντως αυτό το Κύπελλο δεν είναι κομματάκι κιτς; ΥΓ3: Ανατροπή παρόμοια με εκείνη του ημιτελικού με τη Γαλλία είχε συμβεί το '86 στον ημιτελικό του Μουντομπάσκετ της Ισπανίας μεταξύ Σοβιετικής Ενωσης και Γιουγκοσλαβίας (πριν οι δύο χώρες σκορπίσουν στον άνεμο) με τους Σοβιετικούς να είναι 9 πόντους πίσω λιγότερο από ένα λεπτό πριν τη λήξη. Τρία τρίποντά τους (σίγουρα ο Τιχονένκο και ο Σαμπόνις είχαν βάλει από ένα) και δύο λάθη των Γιουγκοσλάβων (ένα μπρος-πίσω και ένα βήματα, νομίζω πως καλά θυμάμαι) που δεν σκόραραν ως τη λήξη της κανονικής διάρκειας έστειλαν το παιχνίδι στην παράταση, όπου οι Σοβιετικοί κέρδισαν με έναν πόντο διαφορά.

23.9.05

Ποιος Καλατράβα τώρα...

(δημιουργία) Δύο ουράνια τόξα (το δεύτερο αχνοφαίνεται στα αριστερά, στο λόγο μου δεν είναι εφεδιά) στο κάδρο του παραθύρου ή τι γίνεται όταν το χρώμα χαράζει το γρανίτη. Ενιωσα προνομιούχος. Και χάρηκα. Και είπα να το μοιραστούμε...

Η σιωπή των ποταμών

(λασπωμένο γλυκό νερό σε καταστολή) Μια μέρα τα φυλακισμένα ποτάμια της πόλης, αυτά που σιγοβράζουν κάτω από τα οπλισμένα σκυροδέματα και την άσφαλτο, μπορεί να νευριάσουν και να σηκωθούν αφρίζοντας για να κατευοδώσουν στο Σαρωνικό ράγες, ανισόπεδους, αυτοκίνητα και, πάνω απ' όλα, την ύβρι μας. Λίγο μετά το πέρασμα της καταιγίδας ένα φρεάτιο της Καλιρρόης είχε μεταβληθεί σε πρόχειρο συντριβάνι και από κάτω ο Ιλισός πρέπει να μούγκριζε προσευχές στο Νηρέα, τον Ποσειδώνα, το θεό Αχελώο και τις Νύμφες των νερών για να του δώσουν κι άλλη δύναμη. Δεν του 'γινε η χάρη σήμερα. Κάποια άλλη φορά ίσως...
Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στ' ακρογιάλια η σκοτεινάγρα του βυθού ξεχνιέται στον αφρό (Ερωτικός Λόγος, Γιώργος Σεφέρης)
Καλημέρα... Ομπρέλα πήρες;

W.C. ανδρών

(σύντροφε που κατουράς, σκέψου πως κρατάς στα χέρια σου το μέλλον της Ελλάδας) Εννιά στις δέκα γυναίκες πλένουν τα χέρια τους πριν βγουν από την τουαλέτα. Το αντίστοιχο ποσοστό στους άνδρες είναι γύρω στο 75%. Μετά και από αυτό το θαυμάσιο εύρημα κατανόησαν και οι τελευταίοι γιατί δεν χειροφιλούν οι γυναίκες. Περιμένω με αγωνία τα αποτελέσματα έρευνας που θα ρίξει φως σε μερικές ακόμη σκοτεινές πλευρές της διαδικασίας:
  • Γιατί ένα αξιοσημείωτο ποσοστό ανδρών δεν μπορεί να στοχεύσει με επιτυχία εντός της μεγάλης γούρνας (της λεκάνης ντε) που βρίσκεται ακριβώς από κάτω;
  • Γιατί ένα μικρότερο ποσοστό που εντάσσεται στο προηγούμενο αξιοσημείωτο κάνει τα εύκολα δύσκολα και μειώνει τον ωφέλιμο χώρο της γούρνας αφήνοντας κατεβασμένο το κάθισμα με αποτέλεσμα το κατάβρεγμα που μοιραία ακολουθεί να περιλαμβάνει πλακάκια ή και παπούτσια;
  • Γιατί ένας ουρών δεν κλειδώνει την πόρτα κατά τη χρήση, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να 'ρθει αγκαλιά με το καζανάκι στην περίπτωση που μπει κανένας φορτσάτος;
Α και μια αρχιτεκτονική απορία. Γιατί σε μέρη όπως το Χίλτον ή το αεροδρόμιο της Αθήνας που είναι τίγκα στους γρανίτες, τα μάρμαρα, τα μυστήρια ξύλα και δεν ξέρω τι άλλο, τους έπιασε η καρμοιριά και δεν έχτισαν πλήρεις μεσοτοιχίες (απ' το ταβάνι ως το πάτωμα) ανάμεσα στις καμπίνες με αποτέλεσμα να μην είσαι ακριβώς μόνος σου εκεί που ακόμη και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (πώς; η φράση δεν τροποποιήθηκε μετά το δημοψήφισμα;) είναι σαν την καλαμιά στον κάμπο; Είπε κανείς πως χρειαζόμαστε αλληλοϋποστήριξη;

22.9.05

Instrumental

(με όσο το δυνατό λιγότερα) Βαριά η σκέπη και δεν μπορώ να δω την ελεημοσύνη των πέντε αστεριών που δίνει κάθε βράδυ στους φτωχούς των μπαλκονιών και φωνάζουν για την προσοχή του ουρανού... Λίγο από μουσικές ταινιών, το 2046, το Old Boy, τον παπού Morricone, λίγο από ήχους χωρίς λόγια... Και αν έχεις τίποτε άσχημα “μήπως” μπορεί και να τα ταξιδέψει πιο πέρα η βροχή... Καλημέρα...

Και μη χειρότερα...

(ποιος θυμάται το ΣΠΙΧ;) Το αμέσως προηγούμενο σημείωμα αποδεικνύει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι οι επιστήμονες που προειδοποιούν τους γονείς για τους κινδύνους που κρύβουν τα blogs για τα βλαστάρια τους έχουν χίλια δίκια, μη σου πω και δεκατρεις χιλιάδες. Και μάλιστα θα διατυπώσω αίφνης δριμύτατο κατηγορώ κατά όλων εκείνων των γονέων που όχι μόνο αφήνουν απρόστατευτα τα παιδιά τους αλλά βάζουν το Διάολο στο σπίτι τους διατηρώντας (θα πέσει φωτιά και θα μας κάψει τις οθόνες) άκουσον άκουσον οι ίδιοι blog. Δεν βλέπουν και κυρίως δεν ακούνε όλους αυτούς τους καλούς και χρηστούς
(την κοινωνία μου μέσα σήμερα για μέρα, γαμώ το φελέκι μου όλοι οι άρρωστοι και χτυπημένοι μαζί χτυπάνε)
επιστήμονες που μαζεύτηκαν στη Σαλονίκη και με προεξάρχουσα την πρόεδρο της Ελληνικής Καταναλωτικής Οργάνωσης (αυτή έχει το φοβερό ακρωνύμιο ΕΚΑΤΟ, κάποια στιγμή είχε και site, αλλά μετά συνειδητοποίησε τους κινδύνους για τη νεολαία και μάλλον το κατέβασε) Τάνια Κυριακίδη που εξήγησε τους κινδύνους που υπάρχουν για τα παιδιά που κρατάνε blog (και λογικά σκεπτόμενος και για τα παιδιά που διαβάζουν, προσθέτω). Πσστ, φιλαράκο, σε σένα το λέω, σου πω ρε, έλα πιο κοντά μωρέ μη μας ακούσουν, πω πω αδερφάκι μου δεν σκαμπάζεις, γουστάρεις να πάμε για κάνα πιτσιρίκι είναι ένα καλό blog εδώ λίγο πιο κάτω. Η είδηση υπάρχει σε link στο Μακεδονικό Πρακτορείο αλλά το΄ χει γυρίσει σε συνδρομητική υπηρεσία, οπότε θα πας ως τον manifesto για να τη διαβάσεις από εκεί, μην ξεχάσεις να γυρίσεις εδώ, σε περιμένω για το άλλο που σου 'λεγα, μη φωνάζεις γαμώ την πουτάνα μου και μας πάρει κάνα αυτί και 'χουμε τραβήγματα... Φέρε και καραμέλες γιατί μου σώθηκαν.

Quis custodiet ipsos custodes

(πού πα' ρε Χαραλάμπη...) Το ΕΣΡ παρεμβαίνει καταλυτικά, δεν είναι δυνατόν τα πρότυπα της νεολαίας να αποτελούν ομοφυλόφιλοι άνδρες και γυναίκες, gays and dykes που λένε και στο μακρινό Αίνταχο. Λίγους μήνες μετά από το πρόστιμο των 100.000 ευρώ που έριξε στο Mega για το φιλί μεταξύ δύο ανθρών ηθοποιών στη σειρά “κλείσε τα μάτια” το συμβούλιο ακονίζει και ξανά το χατζάρι της ηθικής. Αυτή τη φορά ο κίνδυνος είναι μια τσίχλα, δηλαδή όχι ακριβώς η τσίχλα, η διαφήμιση της τσίχλας στην οποία "δύο γυναίκες φιλιούνται ή τείνουν να φιληθούν" (καλά και γαμώ τις διατυπώσεις αν είναι έτσι στις επίσημες δηλώσεις) από τον ΑΝΤ1 στις 21 Ιουλίου. Το ΕΣΡ ασχολείται με το θέμα μετά από καταγγελία μέλους του (θέλω να τον/την γνωρίσω προσωπικά, έχω περιέργεια) και ο πρόεδρος Δημήτρης Χαραλάμπης λέει θα διερευνηθεί το θέμα με την προβολή της διαφήμισης και στους υπόλοιπους τηλεοπτικούς σταθμούς. Ορθόν! Η επιβίωση του έθνους ανά τους αιώνες θα κινδυνεύσει διότι μετά από τέτοιες διαφημίσεις τα κοριτσάκια θα το γυρίσουν στο πλακομούνι και τα αγοράκια θα λουγκρίζουν ασύστολα – μα με κάτι κακογαμημένους που 'χουμε μπλέξει...

21.9.05

Στιγμή στην πόλη

(τι σου κάνει η έλλειψη φωτισμού) Στην άκρη μιας από τις παρακατιανές πλατείες, αυτές που χέρι ανάπλασης δεν τις άγγιξε στην προ-ολυμπιακή φρενίτιδα. Ενας ρηχός λάκος με κομμάτια από πλαστικούς σωλήνες που φιλοδοξούν κάποια στιγμή να ποτίσει λουλούδια σε αυτό το εδώ και καιρό υπό κατασκευή παρτέρι.Οι απέναντι πολυκατοικίες βάζουν τα δυνατά τους για να μοιάζουν σαν σκηνικό από τις πόλεις των κόμικς της Marvel ή το Blade Runner ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Δεν θες και πολλά για να σε πιάσει το όνειρο... Στην επιστροφή, ο Γιάννης Αγγελάκας ξαναχτυπά με ένα βαλκανικό ταξίμι που είναι μαζί και χάλκινο ροκ και πάει περίπου έτσι:
Να φτιάξω μια φωλιά ψηλά στον ουρανό να κατεβαίνω όταν θέλω να γελάσω σιγά μην κλάψω σιγά μη φοβηθώ
... όμορφο... (just fyi, αυτό είναι το υπ' αριθμό 300 σημείωμα στο blog, όχι πως έχει σημασία)

20.9.05

Στα ιδρωμένα σοκάκια

(κύριε, κύριε...) Οσο τα λόγια χάνονταν μέσα από μια έντονα παραδομένη φωνή, άφηναν κάτι σαν ίσκιο, κυρίως όμως σκόνη που φεύγει πίσω από κουρασμένα σακάκια και αγκαλιές του καπνού που με θάρρος βγαίνουν για να αναμετρηθούν με τον αέρα... Φώτα που το ένα σβήνουν πίσω από το άλλο αφήνοντας πίσω τους περιγράμματα...
There's an iron cross still hanging down from around her neck There's a marchin' band still playin' in that vacant lot (Senor, Bob Dylan)
... σε μια καλημέρα που τριγυρίζει...

Προσωπικές υποθέσεις

(μην περιμένεις κουτσομπολιό, κυριολεκτώ) Για να σε δω τώρα. Τι μπορείς να πεις εναντίον μιας μεταμόσχευσης καρδιάς; Συκωτιού; Νεφρών; Κερατοειδών χιτώνων; Ναι, ναι, ναι; Προσώπου; Οπα εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, θα θυμηθείς ίσως πως ένας γενικός κανόνας που έχει υιοθετηθεί απ' όλους (όλους;) λέει πως απαγορεύεται η μεταμόσχευση γεννητικών οργάνων, αλλά εδώ σου μιλάω για πρόσωπο, να πάρεις τη φάτσα ενός (προφανώς) μακαρίτη και να τη φορέσεις. Γιατί να το κάνεις; Ας πούμε ότι η Φύση ή ο Θεός είχαν πάρει ληγμένα την ώρα της δημιουργίας σου ή, ακόμη χειρότερα, ο φύλακας άγγελός σου και όλο αυτό το αφηρημένο πράγμα που ονομάζουμε τύχη έπαιζαν μπαρμπούτι μεταξύ τους λίγο πριν από τη στιγμή που ένα ασθενοφόρο σε κουβάλαγε στο νοσοκομείο με εγκαύματα δευτερο-τριτου βαθμού στο πρόσωπο, το κεφάλι, το λαιμό... Νομίζω πως σε μια τέτοια περίπτωση η πλαστική χειρουργική έχει προσπαθήσει να βοηθήσει την κατάσταση προς το καλύτερο αλλά δεν έχει καταφέρει και πολλά πράγματα. Τι σου μένει λοιπόν σε έναν κόσμο που μιλά για “προσωπικότητα” ας πούμε και έχει ανάγει την όραση (διότι αυτό αν θες είναι το θεμελιώδες ζήτημα) σε κυρίαρχη αίσθηση, υποβιβάζοντας την όσφρηση ή τη γεύση; Σε μια άλλη γλώσσα -ίσως πιο φτωχή από τη δική μας χωρίς να είμαι απολύτως σίγουρος για τη σημασία της φτώχειας και του πλούτου- το ρήμα “αντιμετωπίζω” και η λέξη “πρόσωπο” είναι η ίδια - face... Δύσκολη η ερώτηση σε κάθε περίπτωση και ίσως η απάντηση να μην έχει κανένα απολύτως νόημα σε ένα τόσο στενάχωρο πλαίσιο. Στο Κλίβελαντ ετοιμάζονται για την πρώτη μεταμόσχευση προσώπου. Υπάρχουν 12 υποψήφιοι, άνδρες και γυναίκες, που πάσχουν από μιας βαριάς μορφής δυσμορφία στο πρόσωπο (αλήθεια, πώς ορίζεται το άσχημο και το όμορφο;). Απ' αυτούς ένας ή μία θα βρεθεί στο χειρουργικό τραπέζι. Πιθανότητες επιτυχίας; 50 / 50 λένε οι γιατροί. Αν όλα πάνε καλά ο/η αποδέκτης του μοσχεύματος θα ζήσει μια ζωή λαμβάνοντας κατασταλτικά του ανοσοποιητικού συστήματος, αξίζει τελικά τον κόπο; Συμβούλια ιατρικής δεοντολογίας σε Βρετανία και Γαλλία απάντησαν αρνητικά, διαφορετική ήταν η άποψη του αμερικανικού νοσοκομείου και της δικής του επιτροπής ηθικής ή όπως αλλιώς τη λένε. Σε κάθε περίπτωση κάποιοι άνθρωποι παίζουν το ρόλο ενός είδους υπερβατικής εξουσίας που δεν ελέγχεται από κανένα. Μιλούν με τους κανόνες της ηθικής και θα καθορίσουν τη ζωή 11+1 ανθρώπου, ποιας ηθικής όμως; Της Χριστιανικής, της Μουσουλμανικής, της Δυτικής, της Αφρικανικής, αρχίζει να μοιάζει με παραλογισμό. Από την άλλη, θα πεις πως οι υποψήφιοι λήπτες είναι μέλη της ίδιας κοινωνίας και έχουν δικαίωμα να διεκδικήσουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής όπως την ορίζει η ίδια η κοινωνία στην οποία ζουν. Δεν το επέλεξαν να ζήσουν σε αυτή, έτυχε, κατά πάσα πιθανότητα δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι καλύτερο για τη μορφή τους, είναι όμως αυτό ένα δικαίωμα που αξίζει ο ίδιος ο διεκδικών να διεκδικήσει; Ειλικρινά δεν μπορώ να σου δώσω απάντηση. Με πειράζει, πάντως, που οι γιατροί στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουν ένα λόγο περισσότερο από θεραπευτικό. Οι λήπτες του μοσχεύματος δεν μπορούν να δουν το ίδιο το μόσχευμα, άλλωστε και αν το έβλεπαν η προσαρμογή του επάνω τους θα ήταν εντελώς διαφορετική, τα οστά τους δεν πρόκειται να μεταβληθούν. Ετσι, το πρόσωπο που θα δουν δεν θα είναι ίδιο με εκείνο που θα υπάρχει πάνω τους αν προκριθούν για την επέμβαση. Δύσκολο θέμα. Αν θες ρίξε μια ματιά στο θέμα όπως καλύπτεται από ειδησεογραφικής πλευράς και μετά αν έχεις όρεξη ρίξε μια ματιά και στο Let's Face It που ίσως έχει κάτι περισσότερο να πει.

19.9.05

Για τα πλήκτρα της ζάλης

(ή για της ζάλης τα πλήκτρα) Μισοζωγραφισμένοι πίνακες... Τσιγάρα που γίνονται περιμένοντας στο φανάρι... Αναπνοές... Αρώματα... Ζωή ζωγραφισμένη στον ντροπαλό χορό κουρτίνας... Κόκκινος δίσκος πάνω από την απογευματινή θάλασσα της πόλης, με φάρους σε αρχαία μάρμαρα να παίζουν εναλλάξ το κόκκινο και το ελαφρώς γαλάζιο μα πιο πολύ πράσινο φως στο αντίο και καλωσήρθες των λιμανιών... Σιωπή από τους κυβόλιθους στις ρίζες των μεγάρων και τους προβολείς τους... Απόηχοι των καλοκαιρινών μπλουζ που σκιές καπνού τις ξεπροβοδίζουν και σου γυρίζουν μια καλημέρα σου...

Ενα πιο πράσινο περιβάλλον. Λες;

(μου αρέσουν αυτές οι υποψήφιες ανατροπές) Ηταν και είναι τα φράγκα μέχρι να καταλάβουν πως το χρήμα δεν αναπνέεται αλλά να σου πω την ιστορία σχεδόν από την αρχή και όσο την έχω καταλάβει. Το προτόκολο του Κιότο ορίζει ότι κάθε χώρα και οι ρυπογόνες βιομηχανίες πρέπει να μειώσουν δραστικά τα επίπεδα εκπομπής διοξειδίου του άνθρακα και συναφών αερίων ως το 2012 (κράτα μια πισινή για το χρόνο δεν είμαι απολύτως σίγουρος). Σε αυτή τη συμφωνία στήθηκε μια άλλη που κωδικοποιήθηκε ως “χρηματιστήριο ρύπων”. Μια χώρα (ή μια βιομηχανία) που παράγει περισσότερους ρύπους απ' όσους της αναλογούν είτε θα πληρώσει κάποιο πρόστιμο είτε θα αγοράσει “πιστώσεις ρύπων” από μια άλλη χώρα / βιομηχανία που θα εκπληρώνει όσα ορίζει το προτόκολο, αυτά σε πολύ απλά λόγια. Η υπόθεση του “χρηματιστηρίου ρύπων” έχει προχωρήσει αρκετά αλλά στο μεταξύ βγαίνει ένας τύπος από το πουθενά (δεν νομίζω πως είναι και ο μόνος) και αρχίζει να χαλάει όλη τη σάλτσα με την οικονομική πια εκμετάλλευση της ρύπανσης. Μετά από 11 χρόνια ενασχόλησης με το αντικείμενο ο αγαπητός Joe Williams ο πρεσβύτερος κατασκεύασε μια συσκευή που προστίθεται εύκολα και γρήγορα σε κάθε όχημα που χρησιμοποιεί κινητήρα εσωτερικής καύσης. Το δημιούργημά του χρησιμοποιεί αποσταγμένο νερό και μια σειρά χημικών και μέσω μιας διαδικασίας ηλεκτρόλυσης (θα σου δώσω και link για τα περαιτέρω περίμενε λίγο) αυξάνει θεαματικά την απόδοση του κινητήρα. Σημείωσε, τώρα, πως ανεξαρτήτως μηχανής και με τα σημερινά δεδομένα, χρησιμοποιούμε μόνο το 35% των δυνατοτήτων που προσφέρει το καύσιμο, όλο το υπόλοιπο μένει είτε ως κατάλοιπο στον κινητήρα είτε χάνεται από την εξάτμιση. Ο Williams ισχυρίζεται πως η εφεύρεσή του αυξάνει την απόδοση του καυσίμου στο 97% με -εύκολο να το καταλάβει οποιοσδήποτε- αντίστοιχη μείωση στους εκπεμπόμενους ρύπους. Η συσκευή του εγκαθίσταται σχετικά εύκολα και το μόνο που χρειάζεται είναι ανανέωση με νερό κάθε 80 ώρες λειτουργίας του κινητήρα. Στον Καναδά το ψάχνουν αρκετά σοβαρά το θέμα δες και εδώ.

16.9.05

Πρώτη βροχή

(ομπρέλα;) Τις πρώτες σταγόνες τις πέρασε για αστείο που πέταγε κάποιο συντριβάνι εκεί κοντά – μόνο που δεν υπήρχε πλατεία τριγύρω. Ηρθαν και άλλες αμέσως μετά. Κι άλλές σχεδόν πριν προλάβει καλά καλά να σκεφτεί τις προηγούμενες. Ετρεξε κάτω από τα μπαλκόνια να σκεφτεί τι θα κάνει, ευτυχώς δεν ήταν κάπου σε μια πόλη της Ευρώπης – τα μπαλκόνια είναι σπάνια υπόθεση στις περισσότερες και όταν υπάρχουν είναι τόσο στενά που δεν βοηθούν καθόλου στη βροχή. Βρήκε ένα που του προσέφερε μια αίσθηση καταφυγίου, ψευδαίσθηση ήταν, ένα λούκι φλυαρούσε ακατάπαυστα δίπλα – με νερό. Από τα βρεγμένα πόδια προτίμησε το βρεγμένο κεφάλι, το πρώτο του βήμα ήταν αρκετό να τον βγάλει και πάλι κάτω από τα σύννεφα που ήταν απασχολημένα να βάφουν πιο γκρι το ένα το άλλο και έτσι δεν πρόσεξαν αν συνέβαινε κάτι άξιο λόγου κάτω απ' αυτά.Η βροχή μετρούσε ώμους και φιλούσε μάτια, ψιθυρίζοντας τα παραμύθια που τραγουδάει ένα φύλλο όταν ξεκουράζεται... Σήκωσε το ακουστικό στο καρτοτηλέφωνο της γωνίας. Οσο πατούσε τα δέκα πλήκτρα που θυμόταν χάζευε τα σχέδια και τα ξηλωμένα αυτοκόλλητα στο μέταλλο που κρατούσε όρθια την πλάτη της συσκευής. Η φωνή από την άλλη πλευρά ήταν αχρείαστα απότομη αλλά μπορεί γι' αυτό να 'πιασε τόπο. @Τσακίσου και έλα από εδώ, θα δούμε τι θα γίνει...@ Αν κοιτούσε κανείς εκείνη την ώρα θα έβλεπε το καλοκαίρι να σταματάει ένα ταξί και να μπαίνει μέσα...
"Τότε Εκείνος μου έστειλε ένα καράβι τη νύχτα / που με πήγε σ' ένα κρυφό λιμάνι" (Home, Simple Minds)
...

15.9.05

Στον τηλέγραφο

(μισο-άηχα) Ενδιαφέρον, τα όνειρα έχουν κόκκινο χρώμα. Και μπλε. Και πράσινο. Μα κυρίως κόκκινο. Εχουν και πρόσωπα. Πολλά πρόσωπα ή λίγα. Μα κυρίως χρώμα. Εχουν φώτα και σκιές, έχουν εκπλήξεις, καμιά φορά έχουν και άγχος για να κάνεις ένα βήμα. Μα πιο πολύ έχουν χρώμα. Μελί. Μοβ. Κίτρινο. Μα κυρίως κόκκινο... And I dream (Texas)

Σαν δεν ντρέπονται – οι σοσιαλισταί

(Αλογοσκούφης που τους χρειάζεται) Ο σοσιαλιστής Γάλλος πρόεδρος υποσχέθηκε στους αγρότες της χώρας ένα κάτι σαν επίδομα σε αντιστάθμισμα με τις αυξήσεις στις τιμές των πετρελαίων. Επίσης ζήτησε από τις σοσιαλιστικές εταιρείες λιανικής να περιορίσουν τα περιθώρια κέρδους. Οι πολυεθνικές όμως στην Αυστρία δεν σήκωναν το τηλέφωνο όταν τους έψαχνε ο καγκελάριος της χώρας, ο οποίος μετά είχε μια πολύ άτυχη στιγμή στην καριέρα του. Εκνευρισμένος (είχε ξυπνήσει από νωρίς, δεν είχε πιει καφέ και η γυναίκα του έλειπε, είχε πάγει για χόρτα στις Αλπεις) ανακοίνωσε πως αν δεν πέσουν οι τιμές λιανικής θα τραβήξει έναν εφάπαξ φόρο στα πρατήρια που θα τους ερθεί ο ουρανός σφοντύλι. Το μετάνιωσε αμέσως μετά και αποφάσισε μετά τη λήξη της θητείας του να πάει ασκητής σε παλιά πλατφόρμα άντλησης πετρελαίου στη Βόρεια Θάλασσα. Πάντως δεν πήρε πίσω τη φοβέρα του, υπάρχει και φιλότιμο. Οι νέες Μέκκες του φιλελευθερισμού, η Πολωνία και η Ουγγαρία, θυμήθηκαν το παλαιό σιδηρούν τους παρελθόν και παρενέβησαν με ωμότητα στις δυνάμεις της αγοράς μιλώντας για μειώσεις στο ΦΠΑ. Τον ίδιο ολισθηρό δρόμο έχει ακολουθήσει και το Βέλγιο που θα επιστρέψει mμέρος του ΦΠΑ από τα καύσιμα στα νοικοκυριά. Mon Dieu τι πικρά παρεμβατικός και κρυπτοκομμουνιστικός κατήφορος για τα κλέη της Ηπείρου μας (όχι αυτής με τα Γιάννινα και την Αρτα, της άλλης, της πιο μεγάλης), που το ένα μετά το άλλο πέφτουν στις παγίδες που έντεχνα έστησαν οι ερυθροί πεμπτοφαλαγγίτες. Βάστα Γιώργη, θα ξημερώσει η μέρα λεβεντιά μου που το πετρέλαιο θα πάει 100 $ το βαρέλι και θα παντελονιάζεις πασά μου 19 δολάρια στο βαρέλι... (τα ρέστα εδώ)

Ολυμπιακή: Ας συμμαζευτούμε λίγο

(διάβασε μη σου στείλω τον Κακαουνάκη) Είπα να μην ασχοληθώ διότι από μελάνι και bits που έχουν καεί για την ιστορία τούτη άλλο τίποτα. Περί Ολυμπιακής το ανάγνωσμα και λοξοκοιτάζοντας κάτι δελτία ειδήσεων τις τελευταίες μέρες διαπιστώνω: Στον Aaaalpha έπαιξε μια Κακαουνικιάδα με το καμάρι της λεβεντογέννας να σκούζει σαν βραχνοκόκορας και να την πέφτει στους συνδικαλισταρέους, με το ελαφρύ Χατζηνικολαϊοπεζικό να εξανίσταται δίκην υποστήριξης στο κρητικό πάντσερ. Στο Megla την επομένη αν δεν σφάλλω ο συνδικαλισταραίος με τ' όνομα Πατέστος (αυτός είναι το αντίστοιχο του Πολυζωγόπουλου στην Ολυμπιακή, ομοσπονδιάρχης) να τα χώνει στο Μάνο (το Στέφανο ντε) διότι άκου να δεις κάτι πράγματα τώρα ο Μάνος (ο Στέφανος) είναι φίλος του Βασιλάκη και αυτό τώρα είναι αμαρτία. Οπου Βασιλάκης δεν είναι εκείνος ο παλιός ο Βασιλάκης ο Καϊλας που τριγύριζε με το κασελάκι του λούστρου και το βράδυ διάβαζε για το πανεπιστήμιο όπου και έμπαινε με τα τσαρούχια (και το κασελάκι), τσου, είναι αυτός που είναι γενικός αφεντικός στην Aegean και όπως λένε και εδώ τα κιτάπια μου κάθε πρωί που ξυπνάει κατεβάζει ένα γαμώσταυρο στην Ολυμπιακή, που το ανεβάζει το βράδυ πριν πέσει, κάποιο τραύμα απ' τον εμφύλιο θα 'ναι. Ισως και απ' τα βερνίκια που κουβαλάει στο κασελάκι, δεν ξέρω. Κάτι παρόμοια πανηγύρια μεταδόθηκαν λάιβ (το λέω καλά;) και από τη συχνότητα (άλα τις) του Alter και αν κατάλαβες τίποτε από τη χλαπαταγή σε PAL / SECAM να μου το πεις να σε κάνω επίτιμο πρόεδρο στην Ολυμπιακή. Διαβάζω στο μεταξύ και σε λοιπά blogs διάφορα και ενδιαφέροντα. Κατ' αρχήν όπως λένε και κάτι φίλοι που δουλεύουν στ' αεροπλάνα (και δεν το λένε μόνον αυτοί) τα τρία καλύτερα πράγματα που μπορεί να συμβούν σ' ένα αεροπλάνο είναι:
α) ένας μηχανικός αεροσκαφών στο πιλοτήριο β) ένας πιλότος με εργαλεία στο χέρι γ) ένας πολιτικός που νομίζει πως έχει μια ωραία ιδέα για τις αερομεταφορές (θα συμπλήρωνα και δ) τα ελληνικά δελτία ειδήσεων αλλά θα με πεις κοινότυπο, όσο για το ε) συνδικαλιστής με απόψεις περί επιχειρησιακής ανάπτυξης, το θεωρώ δεδομένο).
Λοιπόόόόν παληκάρια και κοπελιές (έπρεπε να τα πω ανάποδα ε; σόρι) Οπως λέει και ο καλός μας κομισάριος ο αρμόδιος για το θέμα (που btw είχε φάει μια καμπάνα προ δεκαετίας για μια ιστορία με κακοδιαχείριση κομματικών κονδυλίων, την οποία ο μαλάκας είχε προσπαθήσει να “πνίξει” ώστε να διοριστεί χωρίς πολλά πολλά στην Επιτροπή, α, είχε αμνηστευτεί για την υπόθεση) το ακριβές ποσό που θα επιστραφεί στο δημόσιο από τις δύο Ολυμπιακές, την Ολυμπιακή υπηρεσιών και την άλλη των Αερογραμμών θα οριστικοποιηθεί σε διαπραγματεύσεις με τους δικούς μας μαλάκες που στις Βρυξέλες αν καταλαβαίνω σωστά έκαναν μαύρα μάτια να τους δουν. Αφού τελειώσει το παζάρι και πέσει η μπίλια κάπου θα πουν οι δικοί μας στους άλλους πως θα πάρουν τα φράγκα και εδώ ο κομισάριος λέει πως δεν χαλιέται να τα πληρώσουν οι δύο εταιρείες (που σκατόψοφο να 'χουν ακούω κάποιους να λένε) σε δόσεις. Σαν τον Κωτσόβολο δηλαδή, μόνο που οι Ολυμπιακές δεν θα μείνουν στο τέλος με το αρκουδίσιο και το ψυγείο, κατά τα άλλα θα υπογράψουν και συναλλαγματικές, δεν ξέρω. Για πόσα ευρώ μιλάμε; Για πολλά αν πιστέψω την ανακοίνωση της Επιτροπής αλλά τότε γιατί ο κομισάριος είπε περίπου "θα τα βρούμε βρε παιδιά μην κάνετε έτσι"; Ασε που πριν απ' αυτό το αλισβερίσι μπορεί η κυβέρνηση να πάει ως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και να ρίξει μια προσφυγή κάτω από την πόρτα. Πού θέλω να καταλήξω; Αν η κυβέρνηση δεν θέλει να πετάξει στη θάλασσα το πτώμα όλα όσα συζητάμε είναι μαλακίες στο πάτερο και όλα όσα είδαμε στην τηλεόραση τις τελευταίες ημέρες είναι για να γεμίζει το δελτίο ειδήσεων. Παραφράζοντας τον Mark Twain οι ανακοινώσεις σχετικά με το θάνατο της Ολυμπιακής περιέχουν στοιχεία υπερβολής (εκτός, το 'πα νομίζω, αν το γκουβέρνο έχει άλλη άποψη επί του θέματος).

14.9.05

Παραλίγο ψιθυριστά

(αντίπραξη στις φωνές) Στέρνα αδειανή το μυαλό, θα 'ναι από την ξαφνική επίσκεψη του καλοκαιριού που μπουκάρισε από το παράθυρο και το βρήκα να κάθεται σε μια πλεκτή καρέκλα στην άκρη του σαλονιού, παίζοντας με δυο παγάκια και τους κόμπους του οινοπνεύματος στο ποτήρι. Ισως πάλι ζητήσω το λόγο απ' το φεγγάρι που γονάτισε για να δει από πιο κοντά τους ίσκιους στους ίσιους δρόμους και τις καμπύλες στις γειτονιές των λεωφόρων.
Can't keep my eyes from the circling skies Tongue-tied and twisted Just an earth-bound misfit, I (Learning to fly, Pink Floyd)
Ελα πιο κοντά μη μας ακούσουν – καλημέρα...

13.9.05

Χρονοκαθυστέρηση

(και;) Με το “Run” των Snow Patrol στο δρόμο, συνεπή συνέχεια στο “Feel Like Makin' Love” των Bad Company... Και ας έκανε τόσον καιρό να ειπωθεί, ο καιρός δεν έχει καμία σημασία – ούτε εδώ...
Louder louder And we'll run for our lives I can hardly speak I understand Why you can't raise your voice to say Have heart my dear We're bound to be afraid Even if it's just for a few days Making up for all this mess (Run, Snow Patrol)
Νυχερινή καλημέρα ανακατεύει τα χαρτιά σου...

Νίκος Παπάζογλου – επιστροφή

(είναι κάτι στιγμές...) Τις επόμενες μέρες. Με νέο έργο (δεν τολμώ να το πω cd, φτωχιά λέξη). Ολοκληρωμένο. Τουλάχιστον αυτό άκουσα σε δύο ραδιόφωνα. Μάλλον σωστή η ενημέρωσή τους... Σε αναμονή...

Είναι ο τροχονόμος ταύρος;

(σιγά μην είναι και κριός) Ανεβαίνω για Αμπελόκηπους, βραδάκι κατά τις εννιά και ελάχιστα ψιλά, γίνεται της πουτάνας στους δρόμους (προς στιγμή σκέφτηκα να γράψω ότι γίνονταν της παλαβής αλλά μου φάνηκε λίγο). Πρώτοι και καλύτεροι οι συνχρήστες μου στο δρόμο, κανείς δεν μπαίνει στη λεωφορειολωρίδα διότι κανείς δεν ξέρει ότι μετά τις 9 το βράδυ τις καθημερινές η χρήση τους είναι ελεύθερη απ' όλους, θα μου πεις πού να το ξέρουν, όλη μέρα έβλεπαν το γάμο του Μάκη με το πιπίνι (στην ευχή, μου 'κατσε η χολή στο λαιμό) πού να ξέρουν τα βασικά. Το θέμα δεν ήταν από το λεωφορειόδρομο και μετά το θέμα ήταν πιο πριν, στα φανάρια του Χίλτον για παράδειγμα. Τρελό πανηγύρι στο όριο του gridlock
(οι συγκοινωνιολόγοι θα το λένε κάπως γιάπικα όπως υπερχείλιση πλέγματος ή κάτι τέτοιο, είναι η κατάσταση που τα αυτοκίνητα στη διασταύρωση μπερδεύονται τόσο περίεργα που θες μερικές ώρες για να ξεμπλέξεις και δυο τρια ελικόπτερα να πετάνε ξηρά τροφή στους εγκλωβισμένους)
και ο τροχονόμος στέκεται στη μέση και καμαρώνει τον ταρίφα που κάνοντας cruising περνά με το πιο βαθύ πορτοκαλί του φάσματος (γνωστό και ως δεν-γαμιέται-πορτοκαλί) και φυσικά μπλοκάρεται κάπου στη μέση γιατί στο μεταξύ έχουν ξεκινήσει οι άλλοι από το απέναντι φανάρι. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά βράδυ Δευτέρας; Ελα δεν θέλει πτυχίο ούτε μπάτσελορ (πάρτι), άλλαξε το ωράριο των κατασημάτων και ο κόσμος σχολάει αργότερα. Ομως κανένας παπάρας δεν σκέφτηκε πως η αλλαγή του ωραρίου
(εκτός από τους τύπους του ΠΑΜΕ που τη στήνουν καραούλι κάθε αργά απόγευμα Σαββάτου έξω από τα Carefour και την πέφτουν σε μαρουλάκια που αγοράστηκαν μετά την 6η απογευματινή)
θα άλλαζε και τις κυκλοφοριακές συνθήκες στην πόλη. Δεν ξέρω τι γίνεται στη Σαλονίκη που είναι και περισσότερο πόλη από τούτο το συμπούρμπουλο εδώ, πάντως να 'χουμε τριάντα σοβαρές διασταυρώσεις που θέλουν ρύθμιση στην ώρα αιχμής είναι ζήτημα. Πώς τα καταφέρνουμε εντελώς μονάχοι μας και το κάνουμε πουτάνα το μαγαζί δεν το 'χω πιάσει. Δεν έχει τροχονόμο; Τη βλέπεις τη γαμωδιασταύρωση ότι δεν πάει άλλο έχει μπουκώσει η ρημάδα, όχι θα πας να περάσεις και θα κλείσεις το κάθετο ρεύμα. Εχει τροχονόμο; Ασε χειρότερα θα τα κάνει και μετά, όταν αποσκατωθεί η υπόθεση θα στέκεται στη μέση ή ακόμη καλύτερα κρεμασμένος από την πόρτα του περιπολικού (the mantrahalos look) ή αραγμένος στη μοτοσικλέτα (the me ponan' ta arxidia mou look) και θα χαζεύει το βάθος του μποτιλιαρίσματος με ύφος αγελάδας που περιμένει ερωτική εξομολόγηση.

Σε μορφή αρνητικού

(μετά από τόσες καλημέρες) Με τη φωνή του Χρόνη Αηδονίδη... για νανούρισμα το κάνεις στην αρχή... μετά...
Eλα ύπνε, πάρ’το σε μετάξι επάνω βάλ'το σιγά Κι από μέλι γάλα νά’ν’ του ονείρου του η σκάλα πλατιά Βλέφαρό μου σκαλιστό αχ τυχερό μου μη χαράζεις άστρο της αυγής μη μου τρομάζεις (Βλέφαρό μου, Λίνα Νικολακοπούλου)

12.9.05

Αντί μονολόγου...

(βίρα...) Βιολιά χωρίς δοξάρια ανεβάζουν τις νότες σε έναν κόσμο βαθύ...
My body be your focus Your labour be my joy For everything's decided In the twinkle of an eye (Honeymooners, Lucky Jim)
... την ώρα που τα πλήκτρα λένε την ιστορία του χρόνου και τη γελούνε... καλημέρα...

11.9.05

13.000...

(... και συνεχίζει) Δεν τις μέτρησα μία μία, έχω ξεχάσει τους συμμιγείς αριθμούς για να το κάνω στο χέρι, πάντως Excel, OpenOffice και καναδυο φόρμες που βρήκα στο Δίκτυο συμφωνούν. Σήμερα συμπληρώνω στο κοντέρ 13.000 μέρες ζωής, πες πως είναι και αυτή μια περίπου γιορτή περίπου γενεθλίων ταγμένη στο δεκαδικό σύστημα. Ωραίος αριθμός με αυτό το “13” μπροστά άσε που στο οκταδικό σύστημα γράφεται ως 31310, ασύμμετρα χαριτωμένος. Δεκατρείς χιλιάδες, κάποιες πολύ καλές κάποιες πολύ κακές, πάρα πολλές ήταν μέτριες που πέρασαν και δεν άγγιξαν, το ως τώρα μερίδιό μου πάντως σε όλα (ή έστω στα περισσότερα) είναι δίκαιο, όχι πως δεν θέλω κι άλλο, δεν ήμουν άλλωστε ποτέ χαρακτήρας του μέτρου... Ευτυχώς δεν θα χρειαστεί να σβήσω κεράκια σε τούρτα... -- UPDATE --
Δεκατρείς χιλιάδες μέρες ίδια κι απαράλλαχτα Δεκατρείς χιλιάδες νύχτες όνειρα και θαύματα
(ευχαριστώ Archive)

9.9.05

Μια πιο μεγάλη έκρηξη

(-) Με τους παλιούς και νέους μας ήρωες να γεμίζουν τις θέσεις του λεωφορείου... Βιαστικές συντμήσεις ξεχασμένες στο λευκό περιθώριο των γραμμάτων μιας εφημερίδας για όση ώρα πίσω από το ανοιχτό παράθυρο χορεύουν οι σκιές των βουνών... Ξύλινοι άτλαντες κρατάνε στους ώμους τους το βάρος καλωδίων και δείχνουν στο βάθος του δρόμου... Η μακρινή ηχώ φωνάζει το τέλος της σιωπής...
Been travelling far and wide Wonder who’s gonna be my guide (Laugh I nearly died, Rolling Stones)
Δεν θέλω να κάνω το γύρο του κόσμου, θέλω να κάνω μια μεγάλη βόλτα στον κόσμο... Ομορφή σου μέρα...

Pray or prey

(όπα και το λογοπαίγνιο) Θα το καταλάβαινα αν ένας Αγιατολάχ της "καθυστερημένης", "φονταμενταλιστικής", "υστερικής", "ακροδεξιάς" Ανατολής κήρυσσε μια ημέρα προσευχής στη μνήμη των θυμάτων μιας καταστροφής. Σε κάποιες χώρες (δυστυχώς) ο ρόλος του πολιτικού ηγέτη μπλέκεται με εκείνον του θρησκευτικού, αυτό που στην Ευρώπη περίπου γνωρίσαμε ως Καισαροπαπισμός είναι συνηθισμένη πρακτική σήμερα σε άλλα μέρη. Οταν όμως ένας ηγέτης της "πεφωτισμένης" Δύσης κηρύσσει ημέρα προσευχής κάτι δεν πάει καλά με τον ηγέτη, το πολιτικό σύστημα, τη δημοκρατία, στο τέλος τέλος το λαό. Το κράτος δεν πιστεύει σε κανένα θεό και δεν προσεύχεται ούτε προσκαλεί σε προσευχές, το κράτος πράττει, δεν κάνει τίποτε λιγότερο ή τίποτε περισσότερο. Από την άλλη θα μου πεις το γνωστό με τους λαούς που έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν και δεν θα έχω να σου δώσω άδικο.

8.9.05

ΔΕΘ, ΔΕΘ!

(φαφούτικο)
"Στην Ελλάδα καταστρέφουμε ό,τι έχει σχέση με την παράδοση, αλλά ευτυχώς τηρούμε τελετουργικά και διαδικασίες. Τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά ψωνίζουμε και τζογάρουμε, την Τσικνοπέμπτη τσικνιζόμαστε, το Πάσχα σουβλίζουμε στις εξοχές με τις ανοικονόμητες τζιπάρες μας, τον Δεκαπενταύγουστο δεν κουνιέται φύλλο γιατί γιορτάζουμε την Παναγιά, αρχές Σεπτέμβρη κουβαλιέται όλη η κυβέρνηση στη Θεσσαλονίκη και πάει λέγοντας..."
Δια χειρός Αγγελου Στάγκου στο reporter.gr...

Σκάμμα, σκάμμα...

(άιντε να σε δω) Δεν το αντέχω, τον τελευταίο χρόνο έχουν σκάψει σε δρόμους πάνω από την πλατεία Εξαρχείων τόσες φορές που αρχίζω να υποψιάζομαι πως ψάχνουν τη συνέχεια του Σινικού Τείχους, πράγμα που αν τελικά συμβεί θα δικαιώσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον Λιακόπουλο (Καιρός γαρ Εγγύς, Καιρός γαρ Εγγύς 2, τώρα και σε βιντεοκασέτα το Καιρός γαρ Εγγύς 3, αμάν μας γκάστρωσε τούτος ο καιρός που όλο εγγύς είναι και όλο δεν έρχεται, ούτε της ΕΜΥ να 'τανε). Στη γειτονιά μου, πάλι, έχω σταμπάρει εδώ και μια βδομάδα κάτι πορτοκαλί διχτάκια γύρω από 2-3 τρύπες, αν κρίνω από το χρόνο που αυτές χάσκουν κάποιος μυστήριος επιστήμονας με ένα ακόμη πιο μυστήριο γεωτρύπανο έχει βάλει πλώρη για τα 25 χλμ κάτω από την επιφάνεια της Γης. Το φελέκι μου μέσα, μήπως ξαναπήραμε τίποτε σε Ολυμπιακούς Αγώνες πάλι και ξανασκάβουν εκεί που έσκαψαν και πέρυσι (και είχαν μεγάλη επιτυχία, α μέχρι και χώμα βρήκαν, ναι ναι, χώμα στην Αθήνα, αν μπορείς να το φανταστείς δηλαδή)...
Ring out the bells again Like we did when spring began (Wake me up when September ends, Green Day)
Οπα, μύρισε ο ήλιος, καλημέρα...

7.9.05

Κατευθείαν από το παράθυρο

(μα να μην έχω ένα φοντάν) Και εκεί που διαβάζω και ξαναδιαβάζω και ξαναματαδιαβάζω καμιά εικοσαριά σελίδες κρατώντας πρόχειρες σημειώσεις και άλλες ακόμη πιο πρόχειρες στον υπολογιστή, αυτό τώρα συμβαίνει για γύρω στις 4-5 ώρες , ακούω ένα ελαφρύ “τακ”. Σκέφτηκα πως θα ξέχασα να σφίξω τη βρύση και θα 'πεσε καμιά σταγόνα. Απορία. Γιατί δεν άκουσα νωρίτερα κάποιο άλλο “τακ”; Είχα και λίγο δυνατά τη μουσική (δουλειά στη μούγκα δεν μπορώ να κάνω), αλλά μιας και δεν χαμήλωσα το ραδιόφωνο λογικά θα έπρεπε να το είχα ξανακούσει. Α να και άλλο ένα “τακ”, όπα κι άλλο, πολύ κοντά με το προηγούμενο. Σηκώνω τα μάτια. Εχω μουσαφίρη, μάλλον μεθυσμένο. Μια από εκείνες τις μικρές τις πεταλούδες ή τέλος πάντων τις σαν πεταλούδες, στο νησί μου τις λέμε και λεφτερίδες, μπορεί και λευτερίδες ίσως και λεφτερίδια μη σε γελάσω. Παρένθεση, ενδιαφέρον όνομα για κάτι τόσο ταπεινό, τα περισσότερα απ' αυτά τα ζουζουνοειδή έχουν μονότονα και φτωχικά φτερά χρώματος καφετί, καταφρονεμένοι του ζωικού βασιλείου, κλείνει η παρένθεση. Είναι, λοιπόν το λεφτερίδι (ήταν να μην καταλήξω στην ορθογραφία και το γένος) και τριγυρνάει γύρω από το φωτιστικό του χολ διαγράφοντας άτακτους κύκλους, πότε δεξιόστροφους πότε αριστερόστροφους. Το κοιτάς λίγο και ζαλίζεσαι, εντάξει, τρόπος του λέγειν δεν κάνει και τα λουπ των Red Arrows. Κάποια στιγμή, σκοτισμένο από τις γυροβολιές, τραβάει για το ταβάνι ρίχνοντας κάτι κουτουλιές παράγοντας αυτά τα μικρά, ακανόνιστα “τακ”. Γυρίζω στις σελίδες μου. Σιωπή. Ρε μήπως τσουρουφλίστηκε στη λάμπα. Καμία σχέση, είπε να αράξει κάπου. Οπως περνούσα λίγο αργότερα σε αναζήτηση ποτηριού τρόμαξε (ή το τρόμαξα, εξαρτάται ποιον ακούς σε αυτή την ιστορία) και ξαναξεκίνησε τις πτήσεις γύρω από το αγαπημένο του φωτιστικό. Λεπτομέρεια, τόσην ώρα κάθονταν πάνω στο ραδιόφωνο...
Meet me in the morning when you wake up Meet me in the morning then you'll wake up (Bend and break, Keane)
Keep the good vibes..

Ε, τώρα μάλιστα

(άλλη μια τεχνοανακάλυψη) Ρε σεις, τούτο δω είναι καλό πράγμα. Ασύρματο πληκτρολόγιο με Bluetooth, συνδέεται στον υπολογιστή και κάθεσαι να γράψεις όπως γουστάρεις. Ειδικά αν έχεις φορητό υπολογιστή και κινδυνεύουν τα χέρια σου να σκεβρώσουν από το στρίμωγμα στα πλήκτρα σου λέω πως είναι ωραία πατέντα. Να μη σου πω επίσης ότι στα πιο πολλά φορητά πρέπει να στέκονται οι αντίχειρες κάπως σαν να δείχνουν το ταβάνι γιατί γειτονεύουν ανησυχητικά κοντά με το touchpad. Λίγο να ξεχαστείς, στέλνεις το κείμενο στο διάολο και ακόμη παραπέρα. Εχει ένα πρόβλημα πάντως το ασύρματο, πρέπει να 'χεις ένα καλό στοκ από μπαταρίες. Οχι, δεν τα θέλω όλα δικά μου, πειράζει όμως μωρέ που τα ονειρεύομαι;

6.9.05

Pequeno Vals Vienes

(πώς το 'πες αυτό;) Λόγια; Τι λόγια; Οταν ο Leonard Cohen συνάντησε τον Federico Garcia Lorca στη Νέα Υόρκη ή τη Βαρκελώνη (αρνούμαι να σκεφτώ άλλη πόλη για μια τέτοια συνάντηση) και ο πρώτος πήρε τις γραμμές του δεύτερου τι άλλο να θες να σου πω; Χωρίς πολλά, το πρωτότυπο, η μετάφρασή του στα αγγλικά... και το ζύμωμα από τον Καναδό...
And I'll bury my soul in a scrapbook, with the photographs there and the moss. And I'll yield to the flood of your beauty, my cheap violin and my cross. And you'll carry me down on your dancing to the pools that you lift on your wrist -- O my love, O my love Take this waltz, take this waltz, it's yours now. It's all that there is. (Take this waltz, Leonard Cohen)
Καλημέρα με βάλς; Γιατί όχι...

Ο νονός, ο νονός...

(ακούς εκεί, Νταίζη) Ζευγάρι γύρω στα 26-28 στη γωνιά του δρόμου, όχι δεν φιλιούνται, μέρα απόγευμα. Εκείνος προσπαθεί να στερεώσει με το “χταπόδι” ένα μικρό σάκο στο πίσω μέρος μιας μεγαλούτσικης ΒΜWοειδούς μοτοσικλέτας. Οσο προσπαθεί να τιθασεύσει το σάκο γυρίζει προς την κοπέλα και της λέει:
- Αυτή είναι η Νταίζη (υποθέτω πως αναφέρεται στη μοτοσικλέτα, δεν υπάρχει κάτι άλλο στο οποίο να μπορεί να αποδοθεί θηλυκή φύση εκεί κοντά) - Α, τι ωραίο όνομα!
Μάλλον ήταν η πρώτη τους κοινή έξοδος από την πόλη, αλλιώς δεν είχε νόημα να της συστήσει τη μηχανή. Πέρα απ' το κομματάκι σουρεαλιστικό του διαλόγου, γιατί άραγε οι άντρες (κυρίως, τι κυρίως δηλαδή, σχεδόν αποκλειστικά) έχουν τη διάθεση να δίνουν ονόματα σε ό,τι τους περιβάλλει, ξεκινώντας από το πουλί τους (όπως θέλει ένα κλασικό στερεότυπο) και φτάνοντας σε ο,τιδήποτε ο θείος Σίγκμουντ θα μπορούσε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να αποδώσει φαλλικές διαστάσεις (έτσι για να συνεχίσω επί των στερεοτύπων); Να, ποτέ δεν μπήκα σε αυτοκίνητο γυναίκας που να μου είπε (η γυναίκα, τα αυτοκίνητα δεν μιλάνε – ακόμα, πολλή τηλεόραση βλέπεις) π.χ. “και από 'δω η Φιρφιρίκα” όπως ποτέ δεν άκουσα από γυναικείο στόμα φράση του τύπου “πρόσεχε την κουτσουνέλα μου” (ευτυχώς - αν μπορούσε ποτέ να ειπωθεί κάτι τέτοιο). Μάλλον η ονοματοδοσία έχει να κάνει κάτι με την ιδιοκτησία, δεν το 'χω πιάσει ακριβώς. Μη μου το μπερδεύεις με τα χαϊδευτικά, άλλη υπόθεση αυτά, ναι, μάλλον αισθάνεσαι καλύτερα με κάτι όταν του δίνεις όνομα, σαν να δημιουργείς μια ξεκάθαρη σχέση εξάρτησης στην οποία δηλώνεις εξαρχής πως ελέγχεις την κατάσταση. Και καλά όλα αυτά αν αυτή η αμπελοφιλοσοφική ερμηνεία ψυχολογίας έχει μια έστω και στοιχειώδη βάση, από πού και ως πού όμως μια μοτοσικλέτα επαρκών κυβικών να ακούει στο Νταίζη;

5.9.05

Στην ανατολή...

(σαν απόπειρα ονείρου) Νύχτα χίλια κομμάτια που σκορπίζουν σε πεζοδρόμια και αυλές. Κλαδιά δέντρων που λικνίζονται και περιμένουν τον ήλιο να βάψει τους βράχους πορτοκαλί, γωνιά θάλασσας που ανεβαίνει σιγά σιγά στα μάτια, εκατομμύρια μικρές καταιγίδες που ανεβοκατεβαίνουν στο στήθος, χέρια που γράφουν δαχτυλίδια στον αέρα και στο βάθος σκιά σχεδίας που ξεχωρίζει από τους καπνούς...
Like the sound Of a windmill goin’ ’round (Soldier of fortune, Deep Purple)
Καλή σου μέρα, πού έχουν την αρχή τους οι δρόμοι;

Οι μέρες της Κατρίνας

(και οι νύχτες;) Εντάξει, η αντίδραση του πολιτειακού και ομοσπονδιακού μηχανισμού των ΗΠΑ ήταν για γέλια και όταν ο ΟΗΕ απευθύνει έκκληση στη διεθνή κοινότητα για χορήγηση βοήθειας στους Αμερικανούς δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις. Διαβάζω δεξιά και αριστερά ότι πέφτει η δημοτικότητα του Μπους, αυτό όμως συνέβαινε και στο παρελθόν, εντάξει, το πολύ πολύ να βομβαρδίσει τη Δαμασκό ή την Τεχεράνη, το φιλοθεάμον τηλεοπτικό κοινό θα δείξει για άλλη μια φορά την κατανόηση και τη συμπαράστασή του. Ναι και αυτό θα ξεχαστεί με δυο συναυλίες του MTV, ένα διεθνή τηλεμαραθώνιο για τα άστεγα / ορφανά παιδιά που άφησε πίσω του ο τυφώνας, αλήθεια, τι να κάνουν εκείνοι οι έρμοι του χριστουγεννιάτικου τσουνάμι; Βέβαια ο τυφώνας δεν προέκυψε ακριβώς στο ξεκούδουνο, δεν ξύπνησε ένα πρωί ο Ατλαντικός και είπε να ρίξει μια μπαλωθιά προς την ανατολική ακτή. Οταν χτύπησε τη Φλόριντα ο Κατρίνα ήταν κατηγορίας 1, άφησε κάτι ζημιές ύψους 600 εκατ. δολαρίων, αλλά ήταν ένας μικρός τυφώνας. Και μετά; Βρήκε τα πιο ζεστά νερά στον Κόλπο του Μεξικό και (αν καταλαβαίνω σωστά) σε συνδυασμό με τις υψηλές θερμοκρασίες της περιοχής ενισχύθηκε και έφτασε σε αυτό που ισοπέδωσε τη Νέα Ορλεάνη. Μια παρατήρηση πάντως δεν κρατιέμαι, θα την κάνω, οι μουσώνες στην Ασία ξεπαστρεύουν κόσμο και ντουνιά τακτικότατα, αλλά οι περιπέτειες των εκεί κατοίκων βολοδέρνουν μεταξύ 36ης και 84ης αναφοράς στα δελτία ειδήσεων. Θα μου πεις, άλλο το Μπαγκλαντές και άλλο οι ΗΠΑ, αλλά είναι επίσης άλλο ο Μπαγκλαντεσιανός και άλλο ο Αμερικανός;

2.9.05

Μικρές δίνες

(στα ρηχά του βυθού) Θάλασσα ελαφρώς ταραγμένη, τα απόνερα από ένα φουσκωτό που περνά στα 20-30 μέτρα, αργές κινήσεις σε όσο το δυνατόν καλύτερο συντονισμό με τον κόντρα κυματισμό. Οχι δύσκολο αλλά λίγο άβολο. Ο βράχος τριγυρισμένος από τη θάλασσα που όσο τον πλησιάζει θυμώνει και πέφτει με δύναμη στα πλευρά του, κάνοντας τις πεταλίδες να κολλήσουν τρομαγμένες στις εσοχές. Η επιστροφή δεν μπορεί να γίνει από τον ίδιο δρόμο, ο βράχος είναι κυρίως αργιλώδης – γλιστράει. Το ρετάλι από ένα παλιό σχοινί δεμένο σε ένα σκουριασμένο δαχτυλίδι... “Πέσε”. Γλιστράει. “Πέσε μην το κοιτάς”. Μόνο νερό περιμένει κάτω από τα λίγα μέτρα αέρα. Ετσι κι αλλιώς δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Μια ματιά στη στεγνή πλευρά του βράχου, ένα, δύο βήματα, βαθιά αναπνοή. Κενό. Μα κάτι δεν γίνεται σωστά. Να, το βρήκα, ανοίγω τα μάτια. Ασπρες μικρές δίνες μέσα στο νερό και μια βουή που γρήγορα γίνεται ησυχία. Στιγμές στην κυριολεξία τους...
Ποτάμι που κυλά τη θάλασσα ζητά παγώνει πριν με ρίξει στα βαθιά (Τι μου ζητάς, Μελίνα Κανά)
... καλημέρα και σε σένα...

1.9.05

Ενα τραγούδι για καλό μήνα (VII)

(στη φουρκέτα του χρόνου) Ελα να τηρήσουμε τις παραδόσεις – ο Σεπτέμβρης, αρχή της σχολικής χρονιάς και μετά από εκείνα τα 12, 16, 18, 20 ή περισσότερα χρόνια στα θρανία μας έμεινε συνήθειο. Ο Γενάρης μπορεί να έχει το σκήπτρο της αρχής αλλά αυτός ο τσόγλανος που έφαγε τρεις μήνες στην άμμο, τα χωράφια και τα αλώνια είναι που βάζει νέφτι στα ωράρια, στα προγράμματα, τουλάχιστον αυτό λένε οι παραδόσεις. Ο,τι έχει οργανωθεί στις σκιές του Ιούλη και πιο πίσω έρχεται τώρα να βγει στο φως, το πολύ πολύ να περιμένει ένα μήνα ακόμη για να αποκαλυφθεί. Σεπτέμβριος λοιπόν, ο μήνας της λογικής – υποτίθεται. Οι νύχτες ήδη μεγάλωσαν αισθητά. Ψάχνουμε για λίγο περισσότερο φως, τώρα στα στερνά της γιορτής, με το πάτωμα γεμάτο άδεια μπουκάλια και τους προσκαλεσμένους με ζαλισμένα φώτα και μια αρμύρα κόκκινη στα μάτια... Ενα ακόμη καλοκαίρι υποτίθεται πως ετοιμάζεται να γυρίσει το βαρύ του οπισθόφυλλο και, κλείνοντας, να πάρει μια μπορντό πόζα στη βιβλιοθήκη. Μισό λεπτό, παράβλεψη, το καλύτερο κομμάτι της γιορτής είναι αμέσως μετά από εκεί που όλοι λένε πως ήρθε η ώρα για το σχόλασμά της. Ποιος ήταν που σου είπε για καλό χειμώνα και καλό φθινόπωρο; Οχι, δεν θα το διαλύσουμε τώρα, έχει επιδόρπιο που δεν πρόλαβαν να το σερβίρουν, οι άνθρωποί μας ήταν απασχολημένοι με dry martini και mojito, τα πιο ζεστά κύματα οι πιο μαβιές θάλασσες, οι πιο παθιασμένοι ήλιοι έχουν τώρα σειρά, ποιες παραδόσεις μου λες...
Οποια χρώματα και αν έχεις στο μυαλό σου θα στα δείξω και θα τα δεις να λάμπουν (Lay lady lay, Bob Dylan)
... καλό σου μήνα και για συνέχεια μια καλημέρα που τη χορεύει ο αέρας...

Κι άλλα ξύλα στη φωτιά του monitor

(just my 2 cents, με κάθε ειλικρίνεια) Λοιπόν, μιας και το Δίκτυο δεν το 'χτισα αλλά το βρήκα έτοιμο όταν είχαν τελειώσει τα σοβατίσματα και είχαν μείνει κάτι μερεμέτια, δεν έβαλα εγώ τους κανόνες, τους βρήκα. Αυτό δεν σήμαινε ότι όλοι οι κανόνες ήταν (ή είναι) σωστοί, θα μου πεις τώρα πώς ορίζεις το σωστό και το λάθος, εξαιρετική ερώτηση. Στην πορεία πάντως χάρηκα πάρα πολύ γιατί κατάλαβα πως αυτοί ακριβώς οι κανόνες ήταν δυναμικοί, άλλαζαν με το πέρασμα του χρόνου, η εξέλιξή τους ήταν ευθέως ανάλογη της εμπειρίας που απολάμβαναν οι χρήστες του μέσου, στο παλιό Usenet το ζήσαμε πάρα πολύ καλά με τις διάφορες ψηφοφορίες που διοργανώνονταν για το αν θα έπρεπε να λειτουργήσει το X newsgroup. Στην τελική ανάλυση λειτουργούσε ως βασική αρχή που οι παλαιότεροι μετέφεραν στους νέους και αυτοί με τη σειρά τους στους πιο νέους κ.ο.κ. το αγγλοσαξονικής λιτότητας information wants to be free. Αυτό δεν άλλαξε και (εγώ, οκ;) δεν θέλω να αλλάξει. Γι' αυτό διαφωνώ με τον Ναυτίλο ή τον Crazy Monkey και μερικούς ακόμη που ζήτησαν να εξαιρεθούν από το “σάρωμα” του monitor... Πρόκειται για εξαιρετικούς δημιουργούς / παραγωγούς πληροφορίας (και το σχόλιο πληροφορία είναι, είναι αποτέλεσμα της επεξεργασίας δεδομένων ανεξαρτήτως αν ως δεδομένα θεωρούμε ειδήσεις, αρθρογραφία ή ό,τι άλλο, αυτά είναι τα data μας) και αυτή η πληροφορία πρέπει για χίλιους λόγους να είναι διαθέσιμη σε όσο το δυνατόν περισσότερους. Η αυτοεξαίρεση ή αυτοαπομόνωση (πες το όπως θες) δεν νομίζω πως είναι λύση αν για παράδειγμα εκτιμάς πως ο λόγος σήματος προς θόρυβο τείνει να πέσει κάτω από τη μονάδα. Κάπως έτσι η πρώτη και η δεύτερη (στην οποία ανήκω) φουρνιά του Δικτύου έχασε τη μάχη του Usenet (επιμένω πως το Usenet και τα blogs έχουν δύο σχεδόν παράλληλες πορείες που κατά καιρούς συγκλίνουν και απομακρύνονται για να συναντηθούν ξανά πιο κάτω), δεν πρέπει να το αφήσουμε να επαναληφθεί. Η πληροφορία από τη φύση της θέλει να είναι ελεύθερη και αυτός που διαβάζει το monitor το kinja ή όποιο άλλο εργαλείο, θέλει όση περισσότερη πληροφορία μπορεί να αντέξει δεν είμαστε εμείς που θα ορίσουμε αν θα μας βλέπει ή όχι. Ετσι κι αλλιώς αυτοί που δεν ενδιαφέρονται για εμάς βλέπουν τηλεόραση (σχηματικό αυτό, αντιλαμβάνεστε)... Αυτά, αντίλογοι;