Προσωπικές υποθέσεις

(μην περιμένεις κουτσομπολιό, κυριολεκτώ) Για να σε δω τώρα. Τι μπορείς να πεις εναντίον μιας μεταμόσχευσης καρδιάς; Συκωτιού; Νεφρών; Κερατοειδών χιτώνων; Ναι, ναι, ναι; Προσώπου; Οπα εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, θα θυμηθείς ίσως πως ένας γενικός κανόνας που έχει υιοθετηθεί απ' όλους (όλους;) λέει πως απαγορεύεται η μεταμόσχευση γεννητικών οργάνων, αλλά εδώ σου μιλάω για πρόσωπο, να πάρεις τη φάτσα ενός (προφανώς) μακαρίτη και να τη φορέσεις. Γιατί να το κάνεις; Ας πούμε ότι η Φύση ή ο Θεός είχαν πάρει ληγμένα την ώρα της δημιουργίας σου ή, ακόμη χειρότερα, ο φύλακας άγγελός σου και όλο αυτό το αφηρημένο πράγμα που ονομάζουμε τύχη έπαιζαν μπαρμπούτι μεταξύ τους λίγο πριν από τη στιγμή που ένα ασθενοφόρο σε κουβάλαγε στο νοσοκομείο με εγκαύματα δευτερο-τριτου βαθμού στο πρόσωπο, το κεφάλι, το λαιμό... Νομίζω πως σε μια τέτοια περίπτωση η πλαστική χειρουργική έχει προσπαθήσει να βοηθήσει την κατάσταση προς το καλύτερο αλλά δεν έχει καταφέρει και πολλά πράγματα. Τι σου μένει λοιπόν σε έναν κόσμο που μιλά για “προσωπικότητα” ας πούμε και έχει ανάγει την όραση (διότι αυτό αν θες είναι το θεμελιώδες ζήτημα) σε κυρίαρχη αίσθηση, υποβιβάζοντας την όσφρηση ή τη γεύση; Σε μια άλλη γλώσσα -ίσως πιο φτωχή από τη δική μας χωρίς να είμαι απολύτως σίγουρος για τη σημασία της φτώχειας και του πλούτου- το ρήμα “αντιμετωπίζω” και η λέξη “πρόσωπο” είναι η ίδια - face... Δύσκολη η ερώτηση σε κάθε περίπτωση και ίσως η απάντηση να μην έχει κανένα απολύτως νόημα σε ένα τόσο στενάχωρο πλαίσιο. Στο Κλίβελαντ ετοιμάζονται για την πρώτη μεταμόσχευση προσώπου. Υπάρχουν 12 υποψήφιοι, άνδρες και γυναίκες, που πάσχουν από μιας βαριάς μορφής δυσμορφία στο πρόσωπο (αλήθεια, πώς ορίζεται το άσχημο και το όμορφο;). Απ' αυτούς ένας ή μία θα βρεθεί στο χειρουργικό τραπέζι. Πιθανότητες επιτυχίας; 50 / 50 λένε οι γιατροί. Αν όλα πάνε καλά ο/η αποδέκτης του μοσχεύματος θα ζήσει μια ζωή λαμβάνοντας κατασταλτικά του ανοσοποιητικού συστήματος, αξίζει τελικά τον κόπο; Συμβούλια ιατρικής δεοντολογίας σε Βρετανία και Γαλλία απάντησαν αρνητικά, διαφορετική ήταν η άποψη του αμερικανικού νοσοκομείου και της δικής του επιτροπής ηθικής ή όπως αλλιώς τη λένε. Σε κάθε περίπτωση κάποιοι άνθρωποι παίζουν το ρόλο ενός είδους υπερβατικής εξουσίας που δεν ελέγχεται από κανένα. Μιλούν με τους κανόνες της ηθικής και θα καθορίσουν τη ζωή 11+1 ανθρώπου, ποιας ηθικής όμως; Της Χριστιανικής, της Μουσουλμανικής, της Δυτικής, της Αφρικανικής, αρχίζει να μοιάζει με παραλογισμό. Από την άλλη, θα πεις πως οι υποψήφιοι λήπτες είναι μέλη της ίδιας κοινωνίας και έχουν δικαίωμα να διεκδικήσουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής όπως την ορίζει η ίδια η κοινωνία στην οποία ζουν. Δεν το επέλεξαν να ζήσουν σε αυτή, έτυχε, κατά πάσα πιθανότητα δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι καλύτερο για τη μορφή τους, είναι όμως αυτό ένα δικαίωμα που αξίζει ο ίδιος ο διεκδικών να διεκδικήσει; Ειλικρινά δεν μπορώ να σου δώσω απάντηση. Με πειράζει, πάντως, που οι γιατροί στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουν ένα λόγο περισσότερο από θεραπευτικό. Οι λήπτες του μοσχεύματος δεν μπορούν να δουν το ίδιο το μόσχευμα, άλλωστε και αν το έβλεπαν η προσαρμογή του επάνω τους θα ήταν εντελώς διαφορετική, τα οστά τους δεν πρόκειται να μεταβληθούν. Ετσι, το πρόσωπο που θα δουν δεν θα είναι ίδιο με εκείνο που θα υπάρχει πάνω τους αν προκριθούν για την επέμβαση. Δύσκολο θέμα. Αν θες ρίξε μια ματιά στο θέμα όπως καλύπτεται από ειδησεογραφικής πλευράς και μετά αν έχεις όρεξη ρίξε μια ματιά και στο Let's Face It που ίσως έχει κάτι περισσότερο να πει.