31.12.07

Δυοχιλιάδεσοχτώ, δίχως εισπράκτορα και δίχως οδηγό

(άμα σου βγαίνουν οι ρίμες)

Ενα κατεστραμένο μίξερ... Μάλιστα, ένα μίξερ που τίναξε τα πέταλα προς το τέλος της ζύμης της βασιλόπιτας που δεν είναι βασιλόπιτα αλλά κέικ με φλουρί, φλουρί τώρα, λέμε και καμιά χαζομάρα να περνάει η ώρα, πού να το βρεις το φλουρί. Αμα δεν έχεις φτιάξει ακόμα, άκου με που παραλίγο να το πάθω, μην τυχόν σε πιάσουν τα κιμπαριλίκια και πας να βάλεις κανένα δίευρω μέσα στη ζύμη θα πάει τσουπ στον πάτο, άμα στήσεις αυτί μπορεί να το ακούσεις όταν θα αγγίξει το ταψί. Νομίζω πως το μισοεύρω είναι το σωστό νόμισμα, η αξία του νομίζω πως δεν έχει σημασία, άλλωστε το νόμισμα της πίτας αποσύρεται από την κυκλοφορία. Οχι λες; Ελα, σιγά μη σωθούμε τώρα με μισό ευρώ, να 'ταν τόσο εύκολο. Πού είχα μείνει; Α, στο μίξερ. Που λες, ναι, τα 'παιξε και ελλείψει εφεδρείας (πόσα μίξερ να έχει ένα σπίτι άλλωστε) τα βόλεψα με την κουτάλα, τώρα ανακάτεψα τη ζύμη ή την πλάκωσα στο ξύλο δεν ξέρω, αλλά δεν δείχνει να παρεξηγήθηκε. Φουσκώνει, καλά πάει, αλλά άμα συνεχίσω να το εκθειάζω γράφοντας εδώ, στο τέλος κάρβουνο θα κόψουμε για το καλόν του νέου έτους.

Ενα όμορφο 2008, γεμάτο και πλούσιο, σαν τα χιόνια του χειμώνα στα βουνά. Σε φιλώ... Α! Και να προσέχεις τα μίξερ :-)

10.12.07

Οταν σε πλευρίζουν χτύπα στα νώτα

(ιστορίες μη σχετικές)

Και, αυτή η ιστορία με τη "δίκη του Πλεύρη" ή όπως αλλιώς θες να την πεις τι άλλο είναι παρά απόδειξη πως δεν μπορούμε να ανεχτούμε το λόγο του άλλου και πως όχι και τόσο κατά βάθος είμαστε ένας συντηρητικός λαός με ένα ακόμα πιο συντηρητικό κράτος <<σκοτισμένοι δρόμοι μου έδειχναν το δρόμο για το σπίτι>>. Πού στο διάτανο πήγαν οι φιοριτούρες για την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης, σκατά στα μούτρα μας δηλαδή που θα καθίσουμε να συζητήσουμε και με τον εν λόγω. Τον νομιμοποιείς όταν τον καθίζεις στο σκαμνί <<να σου πω για την γεύση της άρμης στη γλώσσα σου>> τον κάνεις συνομιλητή σου. Και δεν είναι συνομιλητής μου ο τύπος, πολύ απλά γιατί πριν από 60 χρόνια που αιματοκυλίστηκε για τελευταία γκράντε φορά η Ευρώπη το δίλημμα ήταν "ναζί ή να ζει" και επικράτησε το δεύτερο, άσχετο τώρα που τα πράγματα έγιναν κώλος στην πορεία. <<η αψάδα του πρώτου σου καφέ>>. Χάσανε τότε οι ομοϊδέάτες σου κύριε αποτέτοιε μου; Χάσανε, τουμπεκί ψιλοκομμένο, μη μου κάθεσαι τώρα και μου κλαίγεσαι και μου ανοίγεις την κλεισμένη την ιστορία, πάει το παραμύθι, χάσατε, πήρατε τον πούλο, θα βρεθούμε στην Κόλαση να σας ρίξουμε και τα υπόλοιπα χρωστούμενα. <<θέλω να δαγκώσω τη νύχτα σου>> Ούτε έχει νόημα η αμφισβήτηση του Ολοκαυτώματος, δηλαδή για μισό λεπτάκι, αν δεν ήταν 6, 7, 8 εκατ. οι νεκροί αλλά σκέτοι 6, 7, 8 θα ήταν λιγότερο ειδεχθές το έγκλημα; Τι λες ρε μαλάκα μου, σαν να λέμε πως άμα σε σκοτώσουνε λίγο είναι ελαφρύτερο από το να σε σκοτώσουν πολύ. Και να σου πω και ένα ακόμα για να ξεμπερδεύουμε με τούτη την αρρώστια που μπορείς βέβαια να την πιπιλάς όσο θες,<<καστανιές το Νοέμβρη>> τι να κάνεις έχει και η Δημοκρατία τα προβλήματά της... Κύριε αποτέτοιε μου, σάλτα και γαμήσου που θες ν' ανοίξουμε και κουβέντα...

24.11.07

Πρωινό ξύπνημα

(μόλις που άγγιξε το χέρι της το τζάμι)

17.11.07

Ετοιμάζοντας την πρόποση

(και μετά...)

Και μετά, αναστήστε τα φαντάσματα, σερβίρετέ τους τα πιο καυτά κάρβουνα της ψυχής σας συνοδεύοντάς τα με το πιο άγριο αψέντι του μυαλού βουτηγμένα στη ζάχαρη της καρδιάς σας. Φέρτε μπροστά τους τους δρόμους, πιάστε τους από τους ώμους και κάντε τους επιτέλους να πουν όσα κρύβουν στα μπαλωμένα τους χρόνια. Και μετά, μετρήστε σημάδια στους αναστεναγμούς του δέρματος, πόρους στις κόχες των ματιών, κοιλάδες στα σοκάκια της γλώσσας. Και μετά, πάρτε τα χνάρια κάθε μαχαιριάς δικής σας και των άλλων βάλτε τα το ένα μπροστά στο άλλο και ανοίξτε δρόμο για το πιο πονεμένο καραβάνι. Και μετά, ανάψτε μια μεγάλη φωτιά με ερείπια από πεθαμένα πεύκα και βελανιδιές, φουντώστε τη με λόγια ποιητών και ανοίξτε το πιο μαύρο κόκκινο κρασί. Στάξτε το στη γη να πιεί να ζαλιστεί να χαθεί από το σκοπό της και να ομολογήσει τα όνειρα και τ’ όνομά της και έπειτα σηκώστε ψηλά το μπουκάλι να μακρύνει ο ίσκιος των χεριών μας απ’ το φεγγάρι και να φτάσει ως το Βέγα...

5.11.07

Η μαγκιά των 700

(τμήμα σταρχιδογραφίας, είστε σε γραμμή προτεραιότητας)

Ενας καλός άνθρωπος γράφει σήμερα στη στήλη του και, χοντρικά, απορεί γιατί δεν υπάρχουν νέοι και νέες που να θέλουν να δουλέψουν με βασικό μισθό 700 έουρος πλας νυχτερινά, πλας σαββατοκυριακάτικα σε τηλεπικοινωνιακή εταιρεία. Του φαίνονται καλά για αρχή, λέει. Εμ τότε γιατί ο καλός αυτός άνθρωπος δεν στέλνει στην εταιρεία (η Wind πρέπει να είναι, τρέχουν και κάτι σχετικές διαφημίσεις παντού τον τελευταίο καιρό) το γιό του, την κόρη του, το ανίψι του, κάποιον τέλος πάντων, αναρωτιέμαι… Πολλά και ποικίλα τα σχόλια (βεβαίως και ορισμένα σχολιανά), ένα από αυτά διερωτάται προς τι το παράπονο του καλού ανθρώπου. Λέει, ο σχολιαστής, ότι αφού η προσφορά δεν τα βρίσκει με τη ζήτηση (και να βγούμε να φάμε ένα βράδυ, προσθέτω, ενθυμούμενος το «Οβελίξ και Σία») γιατί η εταιρεία δεν ανεβάζει την προσφορά της μπας και βρει πρόθυμους υπαλλήλους; Σωστό το ερώτημα κατά τη γνώμη μου - γιατί ρε παιδιά δεν ανεβάζετε το μισθό να δούμε ποιος είναι ο μαλάκας, αυτός που έβαλε τα 700 ως προσφορά ή αυτοί που δεν πάνε; Στοιχηματίζω για τον πρώτο. Μην πεις καμιά (νεο)φιλελεύθερη παπαριά, πολύ απλά δεν ζεις με 700 έουρα το μήνα, το πολύ πολύ να επιζείς και όταν είσαι σε μια τέτοια δουλειά με κυλιόμενα ωράρια δεν μπορείς να πιάσεις δεύτερη, δεν θέλει και μυαλό.

Θα μου πεις πως με την υπερωριακή/νυχτερινή απασχόληση τα 700 γίνονται 1.000 και 1.200, πάει να πει να σου γίνει πρέπει ο κώλος τελάρο από το καθισιό μπας και καταφέρεις να πιάσεις διαμέρισμα σε όροφο και όχι στο τρίτο υπόγειο. Θα μου πεις πως τα δραματοποιώ, ναι τα δραματοποιώ, αυτός που λέει πως τα 700 είναι κεγαμώ τι κάνει; Φταίει, σου λένε, ο νέος που τα σταρχιδογράφει όλα αυτά...

30.10.07

Νυχτερινός αναγνώστης

(λάθρα)

Είναι κάποιοι άνθρωποι, συνήθως έχει περάσει καιρός απ’ όταν βγήκαν στη σύνταξη, που κάθονται έξω με μια εφημερίδα στη μία ή στις δύο τη νύχτα. Μια εφημερίδα με τα νέα της προ-προηγούμενης ημέρας, δεν τη διαβάζουν απλώς, δείχνουν να μελετούν κάθε μία λέξη χωριστά και να ψάχνουν σε όλη την υπόλοιπη σελίδα για να την ταιριάξουν με μιαν άλλη. Μπορεί γι’ αυτούς οι στήλες στο φύλλο του χαρτιού να είναι απλώς λεπτομέρεια, ίσως βέβαια το μόνο που κάνουν είναι να χαζεύουν μια φωτογραφία, έναν τίτλο, μια παράγραφο που όσο τη βλέπεις τόσο τα γράμματα χάνουν τη φυσική τους συστολή και χορεύουν. Τους βρίσκω στις καρέκλες του ντονατσάδικου ή στο διπλανό καφέ που βασικά μπαρ ήθελε να είναι αλλά ας όψεται... Πότε πότε σηκώνουν το βλέμμα, κατά κανόνα για να αγριοκοιτάξουν κανένα διαλυμένο παπί που τρέχει πάνω στους κυβόλιθους αλλά στον υπόλοιπο χρόνο είναι απορροφημένοι από τις τυπωμένες λέξεις. Μπορεί να ήπιαν διψασμένοι το μπουκάλι των ημερών τους ή να το άδειασαν σιγά σιγά, λέω όμως τώρα με το μυαλό μου πως παίζουν με τον καιρό που απλώνεται μέσα στο ποτήρι τους ή στο φλυτζάνι του καφέ... Στο φόντο να παίζει το Leaving Feeling; Γιατί όχι...

13.10.07

Και σας ευχαριστώ κύριε μετρό μου για τα ψάρια

(απολεπίσατε)

Μπαίνω λοιπόν στο μετρό και βλέπω κάτι διαφημιστικά με ψάρια, που έχουν τιγκάρει το τρένο στο εσωτερικό του. Στη μία φωτογραφία είναι ένα λαβράκι, πράγμα εξαιρετικό από εκπαιδευτικής σκοπιάς διότι άμα σου τύχει και βρεθείς σε κανένα ψηλό (χάι δηλαδή) εστιατόριο σου φέρνουν μια φέτα από ψάρι και επειδή εσύ έχεις μια δυσπιστία διότι θυμάσαι από την τηλεόραση του Σκάι πως τα λαβράκιαδεν κυκλοφορούν ως φέτες, σου κάνουν και τη σύσταση «παρακαλώ, το λαβράκι με πουρέ φακής και κρουτόν πατάτας για τον κύριο». Λες και εσύ, που στο μεταξύ προσπαθείς να θυμηθείς πόσα δεκάρικα ευρώ έγραφε δίπλα στο βιογραφικό του πιάτου στον κατάλογο, πως για να σου το συστήνουν έτσι προσωπικά πρέπει να βγάλεις και εσύ μια κάρτα, να δώσεις το χέρι σου στη φέτα να της πεις «χαίρω πολύ».

Επίσης μιας και έφερα την κουβέντα, θα έχεις παρατηρήσει πως τα ψάρια που σερβίρονται στα ψηλά (μην επαναλαμβάνομαι) εστιατόρια είναι ασπόνδυλα. Ωραία όλα αυτά αλλά πού είχα μείνει; Α ναι στις φωτογραφίες. Αυτές λοιπόν οι εκπαιδευτικές είναι ψηλά στο βαγόνι, ενώ έχει και κάτι σαν ταμπλό πάνω από τις πλάτες των καθισμάτων όπου ο φιλομαθής επιβάτης βλέπει προφίλ μια τσιπούρα (δεν το έγραφε αλλά είμαι βέβαιος πως περί τσιπούρας πρόκειται και θα εξηγήσω μετά), έχει και κάτι βελάκια που δείχνουν σε συγκεκριμένα σημεία ώστε να μάθουμε επιτέλους να διαλέγουμε ψάρι όχι στο εστιατόριο (το εξάντλησα αυτό το θέμα νομίζω) αλλά στο ψαράδικο. Εντάξει; Ωραία…

Πρώτα πρώτα το βαγόνι είναι τίγκα στα φωτογραφημένα ψάρια, που όπως μου λέει και μια ψυχή που τα ‘χει σπουδάσει αυτά τα πράγματα είναι παρά πολύ καλό για την εταιρεία διότι, λέει, πως έχει το πλεονέκτημα να είναι η μόνη διαφημιζόμενη και πως, τι θα κάνει ο επιβάτης, θα γίνει αποδέκτης του μηνύματος. Τώρα, λέω εγώ, αυτά είναι και λίγο μαλακίες, λες δηλαδή πως θα βλέπω για μισή ώρα ένα λαβράκι απέναντι και θα βγω από το βαγόνι σαν ζόμπι με τα χέρια τεντωμένα και το μάτι ανάποδα και θα φωνάζω «θελω ψά’ι, θέλω ψά’ι….»; Μαλακία ε; Χαίρομαι που τα συμφωνούμε.

Μια από τις υποδείξεις με τα βελάκια δείχνει πως τα βράγχια που, λέει, πρέπει να είναι «υγρά, ροζ ή κόκκινα», πράγμα που το εκλαμβάνω και ως σεξουαλικό υπο-μήνυμα που θα ΄λεγαν και οι διαφημιστές αλλά το αγνοώ μιας που αν έβλεπα ένα ψάρι το πιθανότερο θα ήταν πως θα ‘θελα να το φάω και όχι να το πηδήξω, οπότε χέστηκα για τα ροζ υγρά του βράγχια και τα σαρκώδη του χείλια. Για τα λέπια δεν θα στα πρήξω, μιας και τα λέπια δεν τα τρώω (γούστα είναι αυτά) αλλά θα επιμείνω στο μάτι. Το μάτι, λέει τώρα η ρεκλάμα, πρέπει να είναι λαμπερό.

Ελα όμως που, του μοντέλου που ποζάρει, το μάτι προδίδει μια τρικυμιώδη καριέρα ως λατζέρη σε ξενυχτάδικα που το πρωί τσοντάριζε το μεροκάματο δουλεύοντας στον μπουφέ πατσατζίδικου. Με άλλα λόγια, το μάτι είναι μια δυσοίωνη καφετιά λάσπη που θυμίζει βούρκο λιμανιού ή βρεγμένο τασάκι τίγκα στις γόπες (όχι τα ψάρια, τις άλλες). Πιθανόν το ψάρι να ήταν στα πολύ καλά του όταν έγινε το casting αλλά από την ταλαπωρία κάτω από τα φώτα να κουράστηκε βρε αδερφέ. Επίσης μπορεί κάποιος να νόμιζε πως θα φωτογράφιζαν μπριζόλες οπότε θεώρησε σωστό να αφήσει το ψάρι στο μπαλκόνι για να σιτέψει λίγο.

Όπως καταλαβαίνεις, άμα είσαι σε μετρό «όχημα διαφήμισης» κοντεύεις να χάσεις τη στάση που κατεβαίνεις, όπως παραλίγο να μου συμβεί με όλη αυτή την ψαρολογία...

12.10.07

Εχει και το 2007 τα κουλά του

(κοψοχέρικο)

Τώρα για τούτο εδώ τι να πεις; Υπάρχουν τόσοι και τόσοι που έχουν δώσει ό,τι είχαν και δεν είχαν για ένα σκοπό και πάνε και τους καπελώνει ένας αντιπρόεδρος που σήμερα ζεσταίνει καρέκλες σε διάφορα Δ.Σ... Κεγαμώ! Να σου πω πως το βλέπω, έχει γίνει της μόδας το κλίμα και η διάκριση έπρεπε να πάει στον πιο αναγνωρίσιμο άνθρωπο. Celebrity οικολογία δηλαδή και νομίζω πως και οι Αμερικανοί θα τη σχολίαζαν λέγοντας "this is gore"...

Την πρώτη νύχτα που άσπρισαν τα σύννεφα

(μουγκοί κεραυνοί)

Εχω τις λάμψεις του βραδινού ουρανού ακόμα στα μάτια μου και αυτοί που είναι ήδη στο μεθαύριο ψιθυρίζουν τις συλλαβές του φθινοπώρου... Όσο δυνάμωναν τα βιαστικά φώτα στο ταβάνι, πάνω από τα μάτια μου, άκουγα... Μοιάζει σαν να 'ρχεται επίσκεψη στο σπίτι ένας που τον ήξερες πριν από καιρό και τον έχασες ή σ' έχασε αλλά σε ξαναβρήκε, ακόμα και επειδή πήγαινε κάπου αλλού πέρασε από το δρόμο σου, σταμάτησε να σε ρωτήσει άμα διαβάζει σωστά το χάρτη του και είπε να σταθεί για λίγο παραπάνω - όσο θες όσο θέλει, όσο θέλετε... Πάνω κάτω, συμβαίνει πότε πότε, μπορεί και πάντα, όσο θα τα κοιτάς όλα αυτά πίσω από την πλάτη σου να ακούς τι όνειρα είδε σήμερα ξενυχτισμένος ο ήλιος...

9.10.07

Ανθρωπος είναι

(σιωπής)

Τι πάει να πει "άνθρωπος είναι και αυτός", χυδαίο είναι αυτό το "και αυτός". Σκέτο άνθρωπος είναι και υποφέρει, πάει και τελείωσε, τι να τις κάνεις τις φιοριτούρες... Δεν ξέρω αν σκέφτεται για το λάδι που σώνεται στο καντήλι του (αλλά όλων μας δεν σώνεται;), δεν ξέρω αν τον έχει πιάσει το παράπονο, δεν ξέρω απολύτως τίποτα για τον άνθρωπο... Αλλά, περαστική μου ματιά, άμα θες μια ιδέα, ό,τι και να 'ναι όποιος και να 'ναι ό,τι και να 'πε ό,τι και να μην έκανε, άνθρωπος είναι...

8.10.07

Οχι άλλο ΠΑΣΟΚ

(οιδηματικό πρόβλημα)

Δεν αντέχεται άλλο, δηλαδή, εγώ δεν το αντέχω άλλο εσύ δεν ξέρω, κάνε ό,τι καταλαβαίνεις. Αλλά δεν μπορώ, όχι άλλο ΠΑΣΟΚ γαμώ την ψυχή μου, πρωί, μεσημέρι, βράδυ όποιο γαμωράδιο ανοίξεις (πέραν των μουσικών καθένα από τα οποία το έχει βάλει σκοπό να μπει στο Γκίνες -το βιβλίο, όχι την μπίρα- ως ο σταθμός που έβγαλε τις περισσότερες ημέρες παίζοντας τα ίδια 15 τραγούδια) ή φυλλάδα ή πορτάλι, για τηλεόραση δεν το συζητώ διότι δεν ξέρω δεν απαντώ θα πάρω τη βοήθεια του κοινού, θα λένε κάτι για το ΠΑΣΟΚ. Και λένε σοβαρά και κοσμοϊστορικά πράματα

Δυο πλατφόρμες για την πορεία του ΠΑΣΟΚ ανέδειξε το Εθνικό Συμβούλιο, λέει το in.gr. Τι λε ρε τσίφτη, αλήθεια ε; Δυο πλατφόρμες... Ε, άντε με το καλό να περάσει και το τρένο. Ασε με κύριε in μου και κύριε skai μου για το σταυροδρόμι του ΠΑΣΟΚ. Να είχε φροντίσει να πάρει ένα χάρτη μαζί του να μη χαθεί το μαλακισμένο, ήθελε να το παίξει μεγάλος εξερευνητής μυγαμήκω. Οχι πως συμβαίνει μόνο τώρα ή μόνο χθες, ένα μήνα τώρα αυτός είναι ο πόνος και ο καημός μας τι θα γένει το ΠΑΣΟΚ και τι θα κάμουνε με το ΠΑΣΟΚ και τι θα κάνουμε χωρίς ΠΑΣΟΚ που ήταν μια κάποια λύσις, άσε ρε που ήταν λύσις, όσο και ο Λαναράς που θα αγόραζε την Μπένετον (τι θυμήθηκα τώρα, άτιμο πράγμα το μυαλό ποτέ δεν ξέρεις τι θα βρεις μέσα).

Εχει γίνει και της μόδας η ιστορία με τα blogs, έχω χάσει την μπάλα πόσα έχουν ξεφυτρώσει και δώστου ξεκατίνιασμα και δώστου προβληματισμό για τις εξελίξεις στο Κόμμα της Δημοκρατικής Παράταξης (όλοι οι άλλοι φασιστάκια είναι ρε πούστη μου;), ποιες εξελίξεις δηλαδή ένας καφές χύθηκε και έγινε της πουτάνας. Τόσο χάλια νεύρα καιρό είχα να δω σε άνθρωπο, φαντάσου τι θα πάθαινε άμα τον έπινε κιόλας.

Λέει ο ένας / η μία, πως "έπρεπε να πάμε σπίτια μας" (αυτοί να πάνε, εγώ σπίτι μου είμαι) και γιατί καλέ μου άθρωπε δεν έδωσες το σωστό το παράδειγμα να σε ακολουθήσουν; Θα χάλασαν τα ασανσέρ και σου λέει μετά ο άλλος ο προβληματισμένος, χέστο μωρέ τώρα πού να κατεβαίνω με τα πόδια τόσους ορόφους. Ενας μήνας αυτό το πράγμα και θα πάει άλλον ένα μήνα μετά και μετά άλλον ένα μήνα με τα απόνερα, ενώ στο μεταξύ θα έχει πουληθεί ο ΟΤΕ θα έχει κλείσει η Ολυμπιακή, θα έχουν βγάλει απόφαση για το ασφαλιστικό και θα παίρνουμε σύνταξη ανάλογα με τη χοληστερίνη μας και όσοι είμαστε αγοράκια δεν θα μπορούμε να ανεβάσουμε το παντελόνι πάνω από τα μπούτια να πάμε επιτέλους στο μικροβιολόγο να μας πει άμα γκαστρωθήκαμε και πότε θα βγούμε στη σύνταξη. Λογικό να σου στέκεται αναποφάσιστο το βρακί, πού να σου χωρέσουν δυο αρχίδια άμα έχουνε γίνει τσουρέκια από το πρήξιμο ένεκα τα γαμιστερά νέα από το μέτωπο της Χαριλάου Τρικούπη.

7.10.07

Ο κόσμος μπροστά από την κλειδαρότρυπα

(κι άμα είσαι καλός θα σου δείξω και πτώματα)

Συλλαμβάνεται κάποιος και η ρετσινιά του κακοποιού απλώνεται σε όλη του την οικογένεια, λες και η μάνα του, ο πατέρας του, τα αδέρφια του πρέπει όπως και δήποτε να έχουν σχέση. «Α μα είναι γιός του τάδε» λένε, όπου τάδε ένα γνωστό όνομα ή τέλος πάντων όχι πλήρως άγνωστο... Το outing όμως, το κράξιμο όμως, δεδομένο. Ξερά, χλωρά στα παπάρια μας άμα ο άνθρωπος που βρίσκεται στο επίκεντρο της ιστορίας είναι «επώνυμος» (τι χυδαίος όρος, λες και υπάρχουν ανώνυμοι) τελείωσε, ανάψτε την πυρά και το νου σας στη θράκα...

Στο μεταξύ, μια κοπέλα συλλαμβάνεται (;) με την κατηγορία (;) της κατοχής (;) ναρκωτικών (;) και επειδή έχουμε δει τον κώλο της σε εξώφυλλα έρχεται νέο κράξιμο, νέα διαπόμπευση σε συμβατικά και ηλεκτρονικά μύδια, blogs περιλαμβανομένων. Μια άλλη κοπέλα «δίνεται» στεγνά σε πρωτοσέλιδο επειδή κάνει (;) χρήση (;) ναρκωτικών (;), λες και αυτός ο πατέρας, αυτή η μάνα δεν ζορίζονται δεν ζουν το δικό τους δράμα. Ασε που σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχουν blogs που σηκώνουν τη σημαία της κάθαρσης και της ηθικής ή είναι εκείνα που πρώτα μοιράζουν καρβουνόσκονη δεξιά κι αριστερά κάνοντας τον κόσμο μουτζούρικο. Τι διαφορά έχει δηλαδή η Δρούζα (π.χ.) από το press-gr ή την ηθικοπλαστική κιτρινίλα του Πρώτου Θέματος;

Ελα τώρα, απλά πράγματα, γουστάρουμε να κοιτάμε από την κλειδαρότρυπα, να βλέπουμε το γονιό και στο δεύτερο πλάνο το με χειροπέδες πισθάγκωνα δεμένο παιδί του μπρούμυτα με το γόνατο του μπάτσου στην πλάτη του, γουστάρουμε πρώτο πλάνο το γονιό τον «επώνυμο» και πίσω η μικρή που τρυπιέται, γουστάρουμε το μοντέλο που μπλέκεται σε ιστορίες με βίζιτες (;) και κόκα...

Συντηρητικοί, κομπλεξικοί, πεινασμένοι πρόωροι εκσπερματιστές που βλέποντας αλλά μην μπορώντας να αγγίξουν τη σάρκα, μουσκεύουν με το σπέρμα τους το ιλουστρασιόν σαλόνι του περιοδικού ή βγαίνουν από το μπαλκόνι με το δάχτυλο τεντωμένο στο γείτονα που το παιδί του «χτύπησε» το παραδιπλανό υποκατάστημα... Βλέποντας από την κλειδαρότρυπα, έρχονται και τα σχόλια...

Ολες έτσι είναι, πουτάνες έτοιμες να δώσουν κώλο για να γίνουν εξώφυλλο και να βουτήξουν σε ένα βουνό άσπρης σκόνης, πώς θα κυβερνήσεις τον τόπο κύριε όταν το παιδί σου έχει βουτήξει στην πρέζα, πώς θα αρθρώσεις λόγο για το Ασφαλιστικό άμα ο γιός σου κλέβει τράπεζες, λες και ένας χειρουργός θα σκοτώσει τον ασθενή του επειδή το παιδί του τράκαρε προχθές το βράδυ σε τροχαίο και τραυμάτισε περαστικό. Αναγούλα... Αηδία...

1.10.07

Κόκκινο γκρι

(άσπρο στο χρώμα) Απέναντι ο Βαν Μόρισον έγνεφε στον ίσκιο και οι Ρόδες για την άσβεστη κάψα μιλούσαν που την έστελναν στ' αστέρια, μα μια βαρναλική κουβέντα των παλιών είχε κολλήσει ανάμεσα στα σκληρά φιλιά του φετεινού καλοκαιριού, ανέβαινε λες γεννημένη από πέτρινη μήτρα και με ορμή από άυπνες ανάσες έριχνε με φόρα το βάρος της στο χώμα κάνοντας το να ανθίσει παράταιρα στον καιρό...

30.9.07

O ψηφιακός πολιτισμός των Ελλήνων και οι μπάμιες

(σινεφίλ μακαρόνι)

Παρασκευή βράδι στα μούβις και όχι σε όποια όποια μούβις στις Νύχτες Πρεμιέρας, ναι σε εκείνο το καταραμένο της Σταδίου με τα 9 ευρώ το εισιτήριο (που απ’ ό,τι έχω καταλάβει όλοι έκαναν μια αύξηση τσούκου τσούκου στα 8, το Απόλλων πήγες στα εννιά ένεκα ψηλοτάβανο). Ας όψεται που είχα κάτι τέρμινα να δω τον Γιάννη, άσε που και το θέμα έμοιαζε ενδιαφέρον, «στιγμές ψηφιακού πολιτισμού» που σε απλούστερα ελληνικά, επτά σκηνοθέτες σε ισάριθμες ταινίες μικρού μήκους σχολίαζαν τη σχέση των Ελλήνων με την τεχνολογία. Καθίσαμε ήρθε και ο κύριος Ανδρεαδάκης και μας είπε πέντε λόγια, ήρθε και ο κύριος Ασημακόπουλος από την ειδική γραμματεία ψηφιακού σχεδιασμού (καλά, όταν λασκάρετε λίγο κάντε κάτι με αυτό το όνομα, όχι το Ασημακόπουλος αυτό μια χαρά είναι, το άλλο το «ειδική γραμματεία…» είναι πολύ κάπως βρε αδερφάκι μου) σβήνουν κάποια στιγμή τα φώτα:

Το τρίτο καλύτερό μου: Η ταινία όπου εμφανίζονται 5 πιτσιρίκια το ‘να δίπλα στ’ άλλο το καθένα με ένα Nintendo στο χέρι (όχι Wii θα ‘πεφτε η κατά λάθος σφαλιάρα σύννεφο) και να ακούγονται επί 4-5 λεπτά τα μπλιμπλίκια του Pac Man και των παλιών arcade. Σηκώνουν το βλέμμα τα πιτσιρίκια παγώνει η εικόνα και μεταφέρονται τα πρόσωπά τους στον πίνακα της συντεχνίας των υφαντουργών (:), έργου ενός Ολλανδού ζωγράφου που δεν μπορώ να θυμηθώ με καμία δύναμη...

Το δεύτερο καλύτερό μου: Τύπος με ρούχα της δεκαετίας του ’40-’50 (; ίσως, δεν είμαι ενδυματολόγος) μιλάει εντελώς ακατάληπτα σε ένα παλιό τηλέφωνο, εκείνα τα μαύρα με το ρότορα, μετά κάθεται να γράψει στη γραφομηχανή του. Κυρίως χρησιμοποιεί το αριστερό τμήμα του πληκτρολογίου, ποιος ξέρει τι μαλακίες γράφει, πάντως ελληνικά δεν είναι. Μετά τον πιάνει και ένας πόνος. Ανασηκώνεται από την καρέκλα. Ο πόνος πάει ως το παράθυρο να δει αν έρχεται κανείς και επιστρέφει με φόρα. Ο δικός μας κάνει διάφορες κουλές κινήσεις, κολικός θα είναι λες, πάει ο έρμος θα λιώσει τώρα. Πέφτει από την καρέκλα και χτυπιέται στο πάτωμα, κρίση επιληψίας άραγε; Ανασηκώνεται λίγο κάθεται στα τέσσερα, κάπως σαν να ηρεμεί λίγο και μετά σκούζει. Μπα, ούτε επιληψία, τον έστησε το φάντασμα του σπιτιού και του τον φοράει κανονικότατα, φως φανάρι. Η κάμερα γυρίζει στον τουρλωμένο κώλο προφίλ απ’ όπου σιγά σιγά βγαίνει ένα κινητό τηλέφωνο που δέχεται κλήση. Το πιάνει ο πάσχων και, χωρίς να πονάει πια, μιλάει φυσιολογικά. Υποθέτω πως η ιδέα του σκηνοθέτη βασίζεται στην ευχή «άμα δεν το κάνεις να βουλώσεις θα στο βάλω στον κώλο» που κάνουν όλοι όσοι βρίσκονται σε αίθουσα κινηματογράφου και κάθονται δίπλα στον αφηρημένο/δημοφιλή/μαλάκα (ή όλα αυτά μαζί) ...

Το πρώτο (και μακρύτερο όμως) καλύτερό μου ήταν η ταινία, όπου ένας Κινέζος με μια SLR φωτογραφική μηχανή περπατά μάλλον στη Νέα Υόρκη και κάποια στιγμή η κάμερα γυρίζει σε διάφορους τηλεοπτικούς δέκτες που δείχνουν ρεπορτάζ από το αστυνομικό δελτίο, συν και κάποια εμβόλιμα πλάνα από αίθουσα ασκήσεων κουνγκ-φου. Και περπατάει ο Κινέζος, και δώστου περπάτημα ο Τσιν-Τι Γουόκερ (ετεροθαλής αδελφός του Τζόνι), έχουνε λιώσει οι σόλες του και βγαίνει και κάπου ψιλοεξοχικά και μετά σε ένα λιμάνι, δίπλα από τις παρκαρισμένες Mack νταλίκες, πάρε και δυο τρια κοντινά πλάνα στο πρόσωπο του Ασιάτη (τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως να μην ήταν και Κινέζος, μπορεί να ήταν Κορεάτης, δεν έδειξε διαβατήριο, λυπάμαι), σηκώνει τη μηχανή κάτι τραβάει, περπατάει, περπατάει, γαμώ (τα καντήλια μου) ήτανε, τίτλοι τέλους. Δεν ενθυμούμαι το σκηνοθέτη αλλά στις συστάσεις των ηθοποιών υπήρχε και ο «Αντίπαλος Kung-Fu», που μπορεί πια να διαδεχθεί στη μεταμοντέρνα σημειολογία (να θυμηθώ να αραιώσω την ανάγνωση της Λίφο) το «Μάνα Ρέιβερ». Επίσης, στη συμπαραγωγή μετείχε και η Σώτη Τριανταφύλλου, που αν το έχω πιάσει σωστά αποτελεί την εξωτραγουδιστική εκδοχή της Χάρις Αλεξίου (πάει να πει, τη βρίσκεις παντού) και μετά μου είπαν πως μπορεί η ταινία να αναφέρονταν στο τελευταίο της βιβλίο αλλά αυτό δεν έχει ουδεμία σχέση με τον ψηφιακό πολιτισμό και τα συμπαρομαρτούντα. Θα πέσαμε θύματα ενέδρας, ποιος ξέρει...

Να μην ξεχάσω, 3 από τις ταινίες που προβλήθηκαν είχαν ως θέμα το κινητό τηλέφωνο. Ως εκ τούτου και οι σκηνοθέτες των συγκεκριμένων ταινιών θεωρούν πως η σχέση του Ελληνα με την τεχνολογία είναι καθαρά καταναλωτική και, μάλιστα, στην πιο προβλέψιμα καταναλωτική μορφή της. Κοίτα που σου έβγαλα και ηθικό δίδαγμα. Τι λέμε τώρα, άμα ο άνθρωπος σκαμπάζει από Τέχνη...

19.9.07

Κουφάλα νεκροθάφτη, άνεργος θα μείνεις

(σκουριάζουνε τα φτυάρια;)

Ηρθε στο email και μιας και ο χρόνος βοηθούσε έκανα το τεστ. Και δεν είναι τόσο που η πραγματική μου ηλικία, λέει ο τέστερ, είναι 21,6 χρόνια αλλά που προβλέπει πως θα κάνουμε παρέα για άλλα 19.500 μερόνυχτα, πράγμα που σημαίνει πως τινάζω τα πέταλα (ή θα σπρώχνω τις μαργαρίτες που λένε οι Αυστραλοί ή θα μετράω τα ραδίκια ανάποδα που λένε οι Ελληνες) γύρω στα 90 έτη. Μένουν χοντρικά άλλα 53 χρονάκια στον πλανήτη Γη, συν καμιά 150αριά που φιλοδοξώ να πάρω δανεικά από το Διάολο (μιας και ο Θεός δεν δίνει ούτε του πατέρα του νερό) τα πιάνω σίγουρα τα 240, αυτό δεν είναι ηλικία τελική ταχύτητα ΒΜW είναι...

17.9.07

Εκλογών συμπεράσματα και ελπίδες

(με τις υγείες μας)

Συναγερμός συντρόφοι, ένας blogger "χτυπά" την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ...

Αν και με το Γρηγόρη Ψαριανό στη Βουλή δεν πέσουν καντήλια στην ολομέλεια, ε, δεν μας σώζει τίποτα πια... Κάτι μου λέει πως θα το κανάλι της Βουλής θα μπει στις μετρήσεις της AGB...

Καίγεται το σύμπαν, χάνονται δάση, ζώα, άνθρωποι, σπίτια, περιουσίες, και τα δύο μεγάλα κόμματα εξακολουθούν να πιάνουν 80% και βάλε και κάτι ψιλά; Μπεεεεεεε!!!

Άυτοί που ξεσηκώνονται στο κομματικό ξεκατίνιασμα στις υποκίτρινες γειτονιές της μπλογκογειτονιάς τα πιστεύουν αυτά που γράφουνε ή το κάνουνε για να γεμίζει σχόλια ο τόπος;

Οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως ανήκοντες στη "μεγάλη δημοκρατική παράταξη" εννοούν πως οι άλλοι είναι φασίστες, γερμανοτσολιάδες, ταγματασφαλίτες;

Εφόσον η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στο νικητή και με δεδομένο ότι ούτε ο νικητής ούτε ο χαμένος είπαν μια καλή κουβέντα ο ένας για τον άλλο, πιθανολογώ πως ο ηττημένος στερείται αξίας και ο νικητής δόξας.

Το να λες πως σε αυτές τις εκλογές ηττήθηκε ο δικομματισμός είναι σαν να ορμάς στα τείχη της Βαβυλώνας με μόνο όπλο ένα κουτάλι. Της σούπας μεν αλλά κουτάλι...

15.9.07

Αυτά τα πράγματα δενγίνονται

(only net)

Να με συγχωρείς για την ίσως άκομψη σύνδεση δύο διαφορετικών θεμάτων, μόνο που όταν βλέπεις τέτοια πράγματα δεν σου μένει παρά (αφού σπάσεις το γειτονικό φαρμακείο για να τιγκάρεις υπογλώσσια) να βγεις από χαρά ξεβράκωτος στην πλατεία και να βγάλεις σπάταλα τη γλώσσα σε όσους σου λένε συγκαταβατικά πως αυτό που θες ή λες ή σκέφτεσαι ή ονειρεύεσαι δεν γίνεται...

12.9.07

Αποχή; Ε όχι πάλι...

(και με δαγκωνιά)

Ωστε λοιπόν το δίλημμα είναι ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Δεν είναι και η πρώτη μαλακία που άκουσα στη ζωή μου, δεν θα είναι και η τελευταία. Να στο ‘ξομολογηθώ, στις προηγούμενες εκλογές ούτε καν που κοίταξα να δω πού ψηφίζω.

Τώρα βουρλίζομαι που ακούω τους ΠΑΣΟΚους να τάζουν ό,τι τους κατεβεί στο κεφάλι έχοντας στο ρόστερ τους όλους αυτούς που ήταν στο γκουβέρνο το 2004 και πιο πριν. Ξαναβουρλίζομαι με όσα ακούω από την κυβέρνηση που δεν έχει μπει καν στον κόπο να μου πει τι στο Χριστό θα κάνει άμα βγει. Μάλλον θα είναι που το πρόγραμμα σκάλωσε στο τυπογραφείο όπως εκείνο το βιβλίο Ιστορίας... Μωρέ μήπως το έκαναν ένθετο στον κατάλογο της ΙΚΕΑ; Μπα ούτε εκεί είναι.

Αποχή και φέτος; Μπα, δεν θα πάρω. Αλλωστε και να ήθελα δεν υπήρχε περίπτωση μετά τη νέα μαλακία, ακούς εκεί ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Δεν κατάλαβα μάγκα μου, το μαχαίρι στο λαιμό μου βάζεις; Και άμα δηλαδή γουστάρω ο κυρίαρχος λαός να κυβερνήσει κολλεγιά ο Αλαβάνος (λέμε τώρα), με την Παπαρήγα στο Οικονομίας (ξαναλέμε τώρα) και τον Καρατζαφέρη στο Αμυνας (μπρρ) τι θα πεις; Reboot στις εκλογές; Οχι κύριος, υπάρχει και άλλος δρόμος εκτός από ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Για την ακρίβεια, υπάρχουν μπόλικοι δρόμοι. Οπως βγαίνεις αριστερά. Γαμίδια πια...

10.9.07

Του σινεμά τα εννιάευρα

(άξιον!) Μετά από τόσες ημέρες στην εξορία του Αιγαίου σκέφτηκε, που λες, ο blogger να έρθει σε επαφή με ορισμένες πολιτιστικές αξίες ξεκινώντας από τον κινηματογράφο. Ωραία; Εύγε του blogger θα πεις και θα υπερθεματίσεις (έλα τώρα, υπερθεμάτισε λίγο, έτσι μπράβο, ευχαριστώ) αν πληροφορηθείς πως πήγε να δει το Zodiac, όχι αυτό με την εξωλέμβιο (ευχαριστώ και πάλι). Δίνει που λες και ραντεβού με τους επίλοιπους όξω από το Αττικόν, το επί της οδού Σταδίου γνωστό και το οποίο είχα να επισκεφτώ άμα δεν κάνω λάθος από τις περσινές Νύχτες Πρεμιέρας (και συ χέστηκες τώρα γι’ αυτό, ξέρω). Μετά τα τι κάνετε και πώς είστε και καλέ μαύρισες αλλά δεν μαύρισες τόσο όσο περιμέναμε (δηλαδή τι περιμένατε, να αλλάξω και φυλή με 3 βδομάδες στη θάλασσα;) στηνομάστενε στο ταμείο. Και έρχεται η κατραπακιά. 9 ευρώ το κεφάλι που σημαίνει 27 ευρώ στο σύνολο διότι είμασταν και τρεις νομάτοι. Τώρα, κανονικά εδώ λες χαίρεται στην ταμία, κάνεις μεταβολή και παίρνεις τομπούλο, έλα όμως που το πνεύμα το διψασμένο κρατούσε τα πόδια στηλωμένα στο γκισέ. 9 ευρώ, το αντιλαμβάνεσαι; 3.120 και κάτι ψιλά παλιές δραχμές δηλαδή. Γιατί; Επειδή είναι το Αττικόν; Και τι έχει δηλαδή το Αττικόν; Εχει θεωρεία θα μου πεις. Μάλιστα, έχει θεωρεία. Αμα θες θεωρεία και δεν σου αρκεί η πράξη, 10 έουροζ πλιζ. Σου κόπηκε η όρεξη ε; Θα μου πεις πως είναι ψηλοτάβανο με αναπαυτικές κόκκινες πολυθρόνες, πράγμα που θα έβγαζε ίσως νόημα άμα οι πολυθρόνες ήταν κολλημένες στο ταβάνι να απολαμβάνεις τη θέα από ψηλά, μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι... Για τον εξαερισμό να μη στο λέω, είχαν ρυθμίσει το θερμοστάτη προσομοιώνοντας συνθήκες θερινού κινηματογράφου στη νύχτα του μεγάλου καύσωνα. Κατάλαβες; Κατάλαβα να λες αλλά δεν φταις εσύ, εγώ φταίω που ήθελα πολιτισμούς. Αρα; Αττικόν... Η ταινία; Α ναι, ήταν και αυτή. Ωραία ήταν αυτή, σένια...

8.9.07

Στη φάρμα της Γιαγιάς Πρεμούρας

(Νακ Μακ Φιγκλς που χρειάζονται)

Το βογκητό κουτρουβάλησε στο ξέφωτο, απ’ άκρη σ’ άκρη, θρηνητικό όσο κι ένας μήνας μονάχα με Δευτέρες.

«... ρρρρρρρααααααααουουουουουουου...»

Ακούστηκε σαν ζώο που πονάει φριχτά. Ομως στην πραγματικότητα ήταν ο Οχι-και-τόσο-μεγάλος-όσο-ο-μίντιουμ-Τζοκ-αλλά-μεγαλύτερος-από-τον-μικρό-Τζοκ-Τζοκ, που καθόταν πάνω σε μια στοίβα χιονιού με το ένα του χέρι πιεσμένο στην καρδιά τoυ και το άλλο τεντωμένο, πολύ θεατρικά.

Στριφογύριζε κι αυτός τα μάτια του.

«... ουουουουουουουου...»

«Αχ, πράμα σκληρό ο στοχασμός», είπε ο Κλεφτρόναλντ σκεπάζοντας τ’ αυτιά του με τα χέρια του.

«... κι είναι βαρύς ο χωρισμός... απ’ τη Νεραϊδοχώρα, που με παράπονο πολύ...» βόγκηξε ο μαχητής, «βλέπουμε να ‘χει διαλυθεί, απ’ άκρου σ’ άκρο τώρα...»

Στον αέρα τα ιπτάμενα πλάσματα σταμάητσαν την επίθεση κι άρχισαν να πανικοβάλλονται. Κάποια από αυτά πετώντας έπεφταν το ένα πάνω στο άλλο.

«Με τόσο μεγάλο αρρριθμό καθημερρρινών ατυχημάτων» απήγγειλε ο Οχι-και-τόσο-μεγάλος-όσο-ο-μίντιουμ-Τζοκ-αλλά-μεγαλύτερος-από-τον-μικρό-Τζοκ-Τζοκ, «όπου μετά λύπης μου περρριλαμβάνεται και μια επιδρρρομή ιπτάμενων πλασμάτων, κατά τα άλλα ελκυστικών...»

Τα πετούμενα τσίριζαν.Κάποια βρόνητξαν στο χιόνι, αλλά όσα ήταν ακόμα σε θέση να πετάξουν έφυγαν σμάρι ανάμεσα στα δέντρα.

«...που ζήσαμε όλοι σήμερα, αλλά κρίμα... κρίμα να το γιορρρτάζουμε με τόσο άθλια ρίμα!» φώναζε ξοπίσω τους ο Οχι-και-τόσο-μεγάλος-όσο-ο-μίντιουμ-Τζοκ-αλλά-μεγαλύτερος-από-τον-μικρό-Τζοκ-Τζοκ.

Κι έγιναν καπνός.

Οι Φιγκλ σηκώνοντας από το έδαφος. Κάποιοι αιμορραγούσαν στα σημεία όπου τους είχαν δαγκώσει τα ξωτικά. Κάμποσοι είχαν κουλουριαστεί στο χώμα και βογκούσαν.

Η Τίφανι κοίταξε το δάχτυλό της. Το δάγκωμα του ξωτικού είχε αφήσει δυο μικροσκοπικές τρύπες.

«Ελα μωρέ, σιγά τα λάχανα» φώναξε ο Κλεφτρόναλντ από κάτω. «Κανέναν δεν παραπλάνησαν, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις παιδιών, που δεν έβαλαν εγκαίρως τα χέρια τους στ’ αυτιά τους».

«Είναι καλά;»

«Α, θα ‘ναι μια χαρά με λίγη ψυχολογική στήριξη».

Πάνω στη στοίβα του χιονιού, ο Ουίλιαμ χτύπησε τον Οχι-και-τόσο-μεγάλο-όσο-ο-μίντιουμ-Τζοκ-αλλά-μεγαλύτερο-από-τον-μικρό-Τζοκ-Τζοκ στον ώμο με φιλική διάθεση.

«Αυτό, αγόρι μου» είπε με καμάρι, «ήταν από τα χειρότερα δείγματα ποίησης που έχω ακούσει εδώ κια καιρό. Ηταν προσβλητικό για το αυτί και βάσανο για την ψυχή. Οι δυο-τρεις τελευταίοι στίχοι χρειάζονται λίγη δουλειά ακόμα, αλλά το μουγκρητό το πέτυχες τέεελεια. Και με... και με πολύ αξιέπαινη προσπάθεια! Θα σε κάνουμε μενεστρέλο στο άψε σβήσε, εσένανε!»

Ο Οχι-και-τόσο-μεγάλος-όσο-ο-μίντιουμ-Τζοκ-αλλά-μεγαλύτερος-από-τον-μικρό-Τζοκ-Τζοκ κοκκίνησε πανευτυχής.

(Χιλιάδες Νάνοι κι Ενα Τηγάνι, του Τέρι Πράτσετ)

*στροφή

(πόσες χρονιές έχει ο χρόνος;)

Πώς, ήρθε και ο θρήνος της καταστροφής, «κρίμα από το Θεό παιδί μου, τόσοι άνθρωποι...», και δεν περίμενε το βαπόρι της γραμμής για να φτάσει στην Ανατολή. Καμμένοι τόποι που όλο και άπλωναν, εξαφανίζοντας τα πάντα και αφήνοντας κάτι φωτογραφίες σε σκληρούς δίσκους με πράσινα μέρη, πού να ‘χουν πάει τάχατες; Τώρα; Τώρα το πλυντήριο βουίζει ξεπλένοντας την άμμο από τα Δωδεκάνησα, 25 ΜΒ μηνυμάτων στο email χτυπούν ανυπόμονα το πόδι τους απαιτώντας ανάγνωση, νέες φωτογραφίες περιμένουν ξεδιάλεγμα και, κάποιες, το κλικ μιας μοίρας αριστερά για να βρουν την οριζόντια τους δικαίωση. Καλωσόριζαν το πρωί οι αφίσες των κομμάτων στο λιμάνι κάτω από γυμνούς χωμάτινους σκληρούς λόφους, τι στο καλό, εκλογές μόνο στην Αθήνα θα έχει, τόσο καιρό στα μικρονήσια ένας υποψήφιος εμφανίστηκε όλος όλος, βολεύτηκε σε μια ανοιχτωσιά πάνω από την κεντρική πλατεία, μίλησε και έφυγε.

Α, ήρθαν και κάτι SMS ένας υποψήφιος και υπουργός σήμερα ήθελε να βρεθούμε στη Σαλονίκη και να μιλήσουμε «για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες της συμπρωτεύουσας». Λάθος σε όλα και στο φύλο και στην πόλη, μαντάρα τα ‘κανε ο κυβερνών...

Στο μεταξύ, κάτι τηλεοράσεις έπαιζαν την Πέμπτη το ντιμπέιτ κρυμμένες πίσω από τοίχους, με τον ήχο χαμηλωμένο σχετικά, διότι κύριε αποτέτοιε μου πώς να τον συγκινήσεις τον ξεχασμένο σου ψηφοφόρο στην Ανατολή που πρέπει πάντα όταν είναι σπίτι να ακούει πρώτα πρώτα τη θάλασσα απ΄έξω, άμα σταματήσει να την ακούει θα στριφογυρίζει στο κρεβάτι του ανήσυχα; Πώς είναι ο άνθρωπος της πόλης που μένει δίπλα στα τρένα ή πάνω από τη λεωφόρο και άμα ησυχάσει ο τόπος πετιέται ορθός απ’ το στρώμα αλαφιασμένος από τη σιωπή; Περίπου έτσι και τώρα παλεύω και πάλι να συνηθίσω τον αλλιώτικο αέρα, τη μυρωδιά έξω από τα διαμερίσματα. Δεν είμαι και σίγουρος αν το αναρριχώμενο χάρηκε που με είδε, τρεις βδομάδες με το αυτόματο πότισμα πήρε μεγάλη θάρρητα. Κάτι πρασίνισε εδώ αλλά καλά τα γράφω πριν το paste στο blog το password όμως το θυμάμαι;

7.8.07

Η ανακαίνιση του γείτονα

(εσείς οι αποκάτω, γιατί πηδάτε τους αποπάνω;)

Είναι κάτι μέρες τώρα που ανεβαίνοντας για το σπίτι στον προηγούμενο όροφο μαζεύονται μπάζα. Ο από κάτω θα θεωρεί πως μιας και μπήκε ο Αύγουστος μπορεί να κάνει κάτι μερεμέτια στο διαμέρισμά του, τι μερεμέτια δηλαδή, από τα μπάζα υπολογίζω πως πρέπει να το έχει κάνει ίσιωμα να το έχει χτίσει και να το ‘χει ξανακάνει σιάδι… Κοπανάνε τα μαστόρια κάθε μέρα κατά τις εννιά με δέκα και φοβάμαι πως θα γίνει καμιά μαλακία, θα πάρουνε καμία στραβή πορεία στον τοίχο και θα μου βγουν στη βεράντα. Κάπως έτσι είχε γίνει με τη δεύτερη σήραγγα στο Αρτεμίσιο αν δεν κάνω λάθος. Τις προηγούμενες ημέρες δούλευε κυρίως καλέμι και σφυρί, από σήμερα όμως μπήκαν τα μεγάλα μέσα.

Κατά τις 8.30 το πρωί παίρνει μπρος ένας διάολος που τον άκουσα ως το φρονιμίτη πίσω. Αυτός πρέπει να είναι ο τελευταίος ήχος που ακούνε τα καρότα όταν τα βάζεις στο πολυμίξερ και πατάς το κουμπί (του πολυμίξερ, τα καρότα δεν έχουνε κουμπί). Γκρρουουουου!! Κόλαση. Κατέβασα κάτι καντήλια. Χωρίς αποτέλεσμα. Το γεωτρύπανο συνέχιζε να βράζει, τσαλαπατώντας τα καντήλια. Μετά σταμάτησε. Ξανάρχισε. Σταμάτησε. Ξανάρχισε. Σταμάτησε. Σιωπή. Ωραίο πράγμα η σιωπή. Αχ τι ωραία, ξαναβαραίνουν τα βλέφαρα. Μόνο το βουητό του ανεμιστήρα ακούγεται. Μμμμ, τι ωραία. Γκρρουουουου!! Όχι πάλι... Σχόλασε ο ύπνος για σήμερα. Πάω να φτιάξω καφέ, ρίχνω μια ματιά από το φωταγωγό. Μάστορας εναντίον τοίχου. Ο τοίχος αντιστέκεται αλλά ο μάστορας τον έχει στριμώξει για τα καλά. Η διαφορά δυναμικότητας των δυο αντιπάλων είναι εμφανής και η εμπειρία του μάστορα δεν αφήνει πολλά περιθώρια στον τοίχο που όπου να’ ναι θα καταρρεύσει, ανοίγοντας στο μάστορα το δρόμο για την ασταμάτηση επέλασή του στο διπλανό διαμέρισμα και ταυτόχρονα στη γειτονική πολυκατοικία.

Έναν καφέ και ένα τσιγάρο μετά και μερικά ακόμα δυσοίωνα «Γκρρουουουου!!»… Στα μπάζα έχουμε νέα εμφάνιση, μια χέστρα! Οου γιες, ο γείτονας ανακαινίζει το μπάνιο. ‘Η μήπως σκέφτεται να το μετακομίσει στο διάδρομο για να κερδίσει χώρο; Ανοίγει η πόρτα του διαμερίσματός του. Το σόου συνεχίζεται και τώρα στην κορυφή της πασαρέλας φίλες και φίλοι βλέπουμε μια μπανιέρα τεχνοτροπίας του 1960 με μίνιμαλ γραμμές-αναφορά στο αρτ ντεκό. ‘Η μήπως αναφορά στον Γκρέκο; Δεν σκαμπάζω από διακόσμηση, τι θέλω και μπλέκομαι; Φαντάζομαι το γείτονα να βγαίνει με το μπουρνούζι και να παίρνει το μπάνιο του στο διάδρομο. Φρίκη, ο άνθρωπος είναι και μεγάλος σε ηλικία, η γυναίκα του επίσης, αυτό να δω κανένα βράδυ και ορκίζομαι πως μετά δεν θα το ξαναβάλω το ρημάδι στο στόμα μου.

«Σας έχουμε αναστατώσει λίγο ε;» ρωτά επιχειρώντας να φορέσει ένα αφοπλιστικό χαμόγελο που δεν του πάει καθόλου μα καθόλου. Το σωστό ρήμα στην πρότασή του θα ήταν το «γαμήσει» το ξέρουμε και οι δύο, αλλά κανείς μας δεν κάνει τον κόπο να διορθώσει. Ασε που το «Γκρρουουουου!!» καλύπτει κάθε απόπειρα συνομιλίας. Αυτός κρατά μια μπανιέρα και παρακαλάει να μη ζεστάνει ο καιρός πριν μπει η καινούργια, εγώ κρατάω τα κλειδιά μου και φλερτάρω με την ιδέα του ξενοδοχείου, προσπαθώντας να απωθήσω την προηγούμενη σκέψη με το διαδρομιστικό μπάνιο. Τώρα που τον ξαναβλέπω είμαι απόλυτα σίγουρος πως θα πρόκειται για πάρα πάρα πολύ κακή ιδέα.

Φεύγω. Αυτό είναι καλό. Το βράδυ όμως θα ξαναγυρίσω και το πρωί θα είμαι πάλι εκεί. Εύχομαι ο μπιντές να βγει πιο γρήγορα. Τρέμω στην ιδέα των φουρνέλων...

25.7.07

Φως

(ωδή στους συνεπείς ανθρώπους)

Να γράφω αργά σαν το αίμα να το φοβάμαι που ανεβαίνει από τα δάχτυλα... Ενα σκοτάδι είχε πέσει νωρίτερα στις γειτονιές, κάτι δειλά φώτα έβλεπες στους κεντρικούς δρόμους και μόνο σε αυτούς και όχι σε όλους και όχι παντού τους... Με την ψυχή στα δόντια οδήγησα στα στενά, μην και βρω την τελευταία στιγμή μπροστά μου έναν πεζό, ένα παπί χωρίς φώτα, ένα ποδήλατο χωρίς φώτα, κάτω από υπέρλαμπρα κλεισμένα παράθυρα, κάτω από τους συμπιεστές των κλιματιστικών να μετρούν τη νύχτα με τις στροφές της φτερωτής τους. Περπάτησα μέσα στα σκοτάδια στη μέση του δρόμου και εγώ, να αποφεύγω τις καμουφλαρισμένες λακούβες και τις παρατημένες σακούλες σκουπιδιών στα πεζοδρόμια... Σκοτάδι στο δρόμο φως στα σπίτια, να μια αντίθεση-υπογραφή του πολιτισμού μας, της κουλτούρας μας, της νοοτροπίας μας. Η νύχτα που ο ιδιωτικός χώρος πάτησε το λαιμό του δημόσιου. Ηταν πιο σημαντικό να δουλεύουν οι τηλεοράσεις και τα κλιματιστικά από το να κυκλοφορείς στο δρόμο και να ντουφεκίζεις τα θερμόμετρα και αυτό το αιμοβόρο καλοκαίρι, έτσι έκριναν. Συνεπείς άνθρωποι αυτοί που το έκριναν, έτσι έκριναν και στην Πάρνηθα. Το κλιματιστικό ήταν πιο ιερό από τα κεφαλλονίτικα δέντρα και η υψηλή τάση της ΔΕΗ δούλευε πονώντας και δούλευε ιδρώνοντας όσο το δάσος από κάτω της ακουμπούσε το καμένο του κεφάλι στο χώμα. Συνεπείς άνθρωποι, δεν μπορείς παρά να το πεις... Τα λίγα μα δροσερά πάρκα μας έρημα από ανθρώπους που πλήρωναν για 5, 6, 7 βαθμούς χαμηλότερους στο δωμάτιό τους μην ξέροντας πως το ίδιο πράγμα το είχαν απέναντί τους ελεύθερο και απλόχερο για όλους... Από μια κορυφή έβλεπα τις σκοτεινές τρύπες από κάτω που πολύ αργότερα φωτίστηκαν. Την ώρα που οι συνεπείς άνθρωποι θα σκέφτηκαν πως οι νοικοκυραίοι πέφτουν για ύπνο και έχουν κλείσει πια την αγία τηλεόραση, γύρισαν το διακόπτη...

19.7.07

Φτου, πέταξα την μπακατέλα

(αλί)

Γαμώτο στον κύβο, πέταξα κάτι παλιά τηλέφωνα και τα 'στειλα στην ανακύκλωση γαμώτο στην τετάρτη, που αν το 'ξερα νωρίτερα θα 'χα βγάλει δεύτερο επίδομα αδείας. Ψιτ, κομμάτι μαλακία το μέτρο, οι δορυφόροι έχουν φωτογραφίσει τα πάντα πριν από το κινητό του νεοσύλλεκτου. Αλλά θα μου πεις, ποιος ασχολείται τώρα και τι θέλεις να κάνουμε και πώς θα βγει το μεροκάματο του στραταίου που κατέβασε την ιδέα. Πώς το έλεγε και ο μέγας Groucho Marx; Military intelligence is a contradiction in terms, άει γεια σου...

10.7.07

Η παρεξηγημένη αξία του κοτετσοσύρματος

(γαλβανιζέ προστασία) Μεγαλειώδες, ελπιδοφόρο, υπέροχο... Ολα όσα έγιναν τις τελευταίες μέρες στις οθόνες και στο Σύνταγμα και όσα προηγήθηκαν, όπως και όσα θα ακολουθήσουν προγραμματισμένα ή μη. Ομως να σου πω κάτι για το πράσινο. Πριν από κάμποσα χρόνια (το '90; το '91; το '92; το '93; θα λαθέψω) κάηκε η μισή Κέρκυρα, πράγμα παράξενο άμα σκεφτείς πως μιλάς για το πιο ποτισμένο νησί της Ελλάδας. Κάπως έγινε και κάηκε η μισή, τι τον Ξενοκράτη φώναξαν, τι πυροσβεστικά τι φαντάρους από την Ηπειρο (η φρουρά του νησιού χωράει σε ένα μεγαλούτσικο τζιπ), κάηκε και δεν έμεινε κολυμπηθρόξυλο. Ευτυχώς στο νησί δεν έχει κατσίκια που κυκλοφορούν αδέσποτα, βλέπεις οι κάτοικοι ασχολούνται με τους tour operators και έχουν ξεχάσει τη γη. Τώρα κάτι πάει να γίνει με τα λιόδεντρα, τέλος πάντων να μην ξεφεύγω. Μιας λοιπόν και με τη γη οι πατριώτες μου δεν τα 'χουν και πολύ καλά, την έχουνε μόνο για να την πατούν και να χτίζουν ρουμτουλετατζίδικα όσο το δυνατόν πιο κοντά στο κύμα έχοντας αφήσει την ενδοχώρα λίγο πολύ στην ερημιά της, ούτε αναδασώσεις γίνηκαν ούτε τίποτα. Ούτε βγήκε ο Σουφλιάς της εποχής να υποσχεθεί μέτρα και λεφτά. Ελα που 'γινε το θαύμα και σε 4-5 χρόνια εκεί που πριν έβλεπες καρβουνίλα ξαναπρασίνισε ο τόπος με δεντράκια που μήνα με το μήνα χρόνο με το χρόνο παίρνανε μπόι. Τώρα; Τώρα ούτε που το θυμάσαι πότε κάηκε το νησί.

Γι' αυτό σου λέω, άστην την Πάρνηθα στην ησυχία της. Πες του Σουφλιά να αφήσει τα 30 εκατ. ευρώ στην άκρη και να τα κάνει τίποτε άλλο, σουβλατζίδικο π.χ. να χαρεί και τη χοληστερίνη. Ασε τα μεγάλα σχέδια και τις αναδασώσεις. Ανθρωποι είμαστε που θέλουμε να κάμουμε το Θεό, να διορθώνουμε τη Φύση όπου νομίζουμε πως κάνει λάθος και αφήνει να χάνονται δέντρα και ελάφια. Θέλουμε να διορθώσουμε το δικό μας λάθος με τους πυλώνες της ΔΕΗ που στους μονωτήρες τους ακουμπάνε να ξαποστάσουν οι κορφές των ελάτων. Και νομίζουμε πως είμαστε Θεοί, πως πρέπει να ανεβούμε στο βουνό και να του πούμε πώς να γίνει. Οχι αδέρφια, λίγα χιλιόμετρα κοτετσόσυρμα θέλουμε να το βάλουμε γύρω από τα καμένα. Οποιος μπαίνει μέσα να του κόβουν τον κώλο πρώτα και μετά να τονε δικάζουνε έτσι για το τυπικό. Αστο το βουνό ξέρει τι να κάνει και ξέρει το δρόμο του. Δεν θα του πούμε εμείς τι θα κάμει, ξανακάηκε ξέρεις, μπορεί εσύ και εγώ να μην ήμασταν εδώ να ήταν οι παππούδες μας ακόμα ιδέα στο μυαλό των μανάδων τους αλλά ξανάγινε. Αμα το αφήσεις.

Αυτά μου 'ρθαν στο μυαλό διαβάζοντας δύο άρθρα του Νίκου Μάργαρη, ενός συνεπή ανθρώπου όσον αφορά τις απόψεις του. Δες τι έλεγε πέρυσι (μέσω philos) και τι λέει φέτος.

29.6.07

Καζίνο Πάρνηθας

(ριέν νε βα πλι)

Μοναδικό φαινόμενο ο καύσωνας στην Ελλάδα το καλοκαίρι, απεφάνθη Προκόπης Παυλόπουλος.

Σχετική επιτυχία στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών έκραξεν Βύρων Πολύδωρας.

Την αναβάθμιση της Πάρνηθας υπόσχεται η κυβέρνηση. Γκα;! Αναβάθμιση; Τι είν' τούτο πάλι; Εννοεί μεζονέτες, εννοεί πισίνες, ή απλώς εννοεί δέκα τσιμεντόλιθους, να τραβήξουμε και μια γραμμή από διπλανή κολώνα της ΔΕΗ να δουλεύει το κλιματιστικό; Πώς σκατά αναβαθμίζεις ένα βουνό;

27.6.07

Starbucks και ο ντροπαλός καφές

(πολλά bucks παιδιά)

Ανάθεμα την ώρα που κόλλησε το μυαλό και δέχτηκα να γίνει το ραντεβού στο Starbucks στην Κηφισίας, εκεί κοντά στο φανάρι της Φιλοθέης. Την περασμένη εβδομάδα έγινε αυτό πριν μπει ο φούρνος στο φουλ. Φτάνω εγκαίρως μεν, αλλά κάνω και μισή ώρα για να παρκάρω, θα χαιρετήθηκα στον ύπνο μου με κανέναν γκαντεμόσαυρο και δεν θα το ‘χα πάρει χαμπάρι. Μη στα πολυλέω, βρίσκω τους επίλοιπους, «σελφ σέρβις είναι το μαγαζί;» ρωτάω ο γκάου που περνάω πάντοτε έξω από τα Starbucks «μάλιστα μου απαντάνε», μπαίνω μέσα. Δύο άνθρωποι μπροστά μου δεν είναι ουρά, είναι; Ερχεται η σειρά μου

- Τι θα πάρετε;
- Ενα φρέντο σκέτο
- Καπουτσίνο;
- Ε, ναι... (δεν γαμιέται, καπουτσίνο, γιατί όχι;)
- Ξέρετε εμείς εδώ (στο Αϊνταχο) χτυπάμε τον καφέ μαζί με το γάλα, τον κάνουμε λάτε.
- ;;; (τι μου είπε; Ελάτε;)
- Εντάξει;
- Εντάξει (μην σας κόψω το συνήθειο, τόσα λεφτά έδωσαν οι Starbucks για την εκπαίδευση του προσωπικού, κάτι θα ξέρουν παραπάνω από μένα το βλαχοβαλκάνιο).

Στο μεταξύ εμφανίζεται άλλος υπάλληλος με ένα τεράστιο πλαστικό δοχείο στο χέρι που απ’ έξω γράφει με μεγάλα μαύρα γράμματα σε λευκό αυτοκόλλητο «Dairy». Τίγκα μέσα στο γάλα. Αρχίζω να σκέφτομαι εκείνο το παλιό chain mail με τα αλλόκοσμα κοτόπουλα των KFC που, λέει, ήταν μεταλλαγμένα και είχαν μόνο μπούτια και φτερά. Φαντάζομαι μια τεράστια γραμμή παραγωγής με μαστάρια αγελάδων να κρέμονται από πάνω και να τα ξεζουμίζουν μηχανές ρομπότ που θα γεμίζουν με “Dairy” τεράστια δοχεία που από το Οχάιο και το Κάνσας διοχετεύονται σε όλα τα καταστήματα της αλυσίδας παγκοσμίως. Ενας σαματάς με βγάζει από το βίτσιο. Το δοχείο είναι μέσα σε ένα άλλο δοχείο που το κοπανάει αγρίως. Πηγαίνει το μικρότερο δοχείο πέρα δώθε, τώρα θα μουρλαθεί θα πεταχτεί το γάλα και θα παπαριάσουν ως και τα μουστάκια του Θεού.

- Ορίστε, κύριε!

Μπροστά μου, έχω ένα πλαστικό υπερ-κύπελλο, το λες και μικρό κουβά. Γεμάτο παγάκια, το καλαμάκι μπαίνει υπό γωνία και με το ζόρι. Το υγρό που είναι μέσα είναι ασπρογκριζοκαφέ. Ολο, απ’ την κορφή ως τον πάτο. Τι σκατά παρήγγειλα ο πούστης - δεν γαμιέται.

- Πόσο κάνει;
- 3,30...
(γκλουπ, θα ‘ναι ακριβή η μεταφορά του ρομποτικού γάλακτος από το Κάνσας, άτιμοι δασμοί)

Παίρνω ρέστα, παίρνω τον, πώς να το πω τώρα καφές ήταν αλλά καφές δεν ήταν. Γουλιά. Μπλιαχ. Θα ‘ναι που μπορεί να έκατσε το γάλα κάτω. Ανακατεύω. Γουλιά. Μπλιαχ, μπλιαχ. Σαν παγωμένο καλτσόπλυμα, νερό παρέα με γάλα και ο καφές πολύ ντροπαλός βρε παιδί. Τόσο που δεν τον καταλάβαινες, βγέκα λίγο πιο πάνω να σε δούμε να σε καμαρώσουμε μωρέ, τσου αυτός, είχε κατσικωθεί τρέχα γύρευε πού μέσα στον κουβά. Ελα πες μου τώρα πώς εντοπίζεις τον καφέ. Από τους επίλοιπους και εκ των πολλών υστέρων πληροφορήθηκα πως τα Starbucks δεν βάζουν γάλα αλλά κρέμα γάλακτος, πράγμα που μπορεί να είναι και urban legend αλλά δικαιολογεί τη γεύση. Ασε που άμα ισχύει και πιείς δεύτερο καφέ στο καπάκι το βλέπω το έμφραγμα να ‘ρχεται και να μένεις ο καφεϊνομανής κόκορος. Τι τα θέλω τα σταριλίκια ήθελα να ‘ξερα...

25.6.07

Τι λες; Εχει ζέστη τον Ιούνιο;

(πλουτς)

Αμάν ρε πούστη μου, καλοκαίρι είναι, ζέστη θα κάνει. Θα κάνει και καύσωνα και μη μου κλαίγεσαι τώρα πως καλά καλά δεν μπήκαμε στο θερινό ηλιοστάσιο, πέρυσι με μακρυμάνικο είδα τους Massive Attack στο Καραϊσκάκη (προβληματική συναυλία, τώρα που το ξαναθυμάμαι). Καθόμαστε αγκαλιά με το ημερολόγιο, δεν είναι λέει σωστό που έσφιξαν οι ζέστες στις 20 Ιουνίου, ναι ρε, κάνε μήνυση στο υψηλό βαρομετρικό που μας κατσικώθηκε πιο νωρίς απ’ ό,τι πρέπει, ποιος πρέπει δηλαδή και πώς πρέπει και πότε πρέπει. Τόσα (να, τόσα, βλέπεις;) μας τα ‘χετε κάνει. Εσκουζαν όλοι για μπλακ άουτ της ΔΕΗ το Σαββατοκύριακο και σήμερα θυμήθηκαν πως το ΣΚ οι εταιρείες κλείνουν και μαζί κλείνουν και τα αρκουδίσια, πώς να σου τελειώσουν τα Μεγαβάτ; Τι είναι άλλωστε τα Μεγαβάτ; Φιστίκια;

Αλλο αγαπημένο λακριντί τώρα. Να φοράτε καπέλο! Να φοράτε γυαλιά! Μωρέ να φορέσω και μια καπαρτίνα και να τη στήσω στη γωνία; Εντάξει, έχει ζέστη. Σόου φάκιν γουάτ, αν δεν είχε ζέστη θα έβγαιναν οι ειδικοί σε κανάλια και εφημερίδες να εξηγούν πως οφείλεται στο φαινόμενο του θερμοκηπίου «η καθυστέρηση του καλοκαιριού». Τώρα που έχει γαμώζεστη πάλι το θερμοκήπιο φταίει. Βρήκαμε τώρα τη δικαιολογία. Αχ μωρό μου δεν μπορώ να πηδήξω είναι από το φαινόμενο του θερμοκηπίου, αχ μωρό μου νταβραντίστηκα θα είναι από το φαινόμενο του θερμοκηπίου, έχεσε ο σκύλος στο σαλόνι, θα φταίει που λιώνουν οι πάγοι. Οχι πως δεν έχει ξεπατωθεί ο πλανήτης, αλλά το ‘χουμε ρίξει στη χοντρή μαλακία. Είσαι βράδυ στο κέντρο της Αθήνας στέκεσαι ακίνητος και σουρώνεις, στάζεις σα χαλασμένη βρύση. Λογικό ρε φίλε, μέσα στα μπετά είσαι, έτσι όπως την απαυτώσαμε την πόλη τι θέλεις δηλαδή; Πιάσε μια πλατεία, ένα πάρκο, μια ανοιχτωσιά και το ξανασυζητάμε. Ουφ, πάω να βρω μια καπαρτίνα...

16.6.07

Η μινιμαλιστική βαρβαρότητα του φρέντο

(Βύρων ο Δυτικός)

Δεν άλλαξε και τίποτα; Δες το λίγο πιο προσεκτικά. Εκεί που το πλάνο κατεβαίνει λίγο και "πιάνει" μια ολίγη από γραφείο. Ενα πλαστικό μπουκάλι νερό και δίπλα του ένα πλαστικό ποτήρι με καφέ. Φρέντο, φαίνεται ξεκάθαρα νομίζω, ο αφρός είναι λευκός, όχι εκείνο το καφετί της φραπεδιάς. Κάτι άλλαξε λοιπόν. (Και) οι μπάτσοι πίνουν, πια, φρέντο. Είναι και αυτό μια πρόοδος. Τώρα βάζουν τους κρατούμενους να αλληλοχαστουκίζονται και μη σου κάνει εντύπωση. Ζέστη κάνει, η επερεσία δεν έχει βάλει κλιματιστικό, θα κάτσει ο μπάτσος να βαράει τους κρατουμένους, να ιδρώσει, να γίνει κώλος; Νέα ήθη, μινιμαλιστικά, οι κρατούμενοι μπορούν να εξευτελίζονται και μόνοι τους, αλλά καλού κακού ας κρατάμε και ένα ματσούκι. Ή μια ζαρτινιέρα... Αηδία... Οσο για την εκ των υστέρων παρέμβαση, ο πρωθυπουργός μας μάλλον θα ενοχλήθηκε επειδή το βίντεο βγήκε στο Indymedia και στο YouTube.

4.6.07

Κάτι βίτσια...

(καιρό είχε να συμβεί)

Αμα έχεις συνηθίσει να έχεις κράτος-μπαμπά αυτά τραβάς. Μπουκάρει στο δωμάτιό σου σου κλείνει το στερεοφωνικό γιατί δεν γουστάρει π.χ. τους Motorhead, απειλεί πως θα σε κλειδώσει έξω από το σπίτι άμα δεν έχεις γυρίσει πριν τις 12.30 το αργότερο και κάνει αιφνιδιαστικούς ελέγχους να δει άμα κοιμάσαι με τα χέρια πάνω από τα σκεπάσματα. Οσο καιρό το παίζεις πολίτης-νιάνιαρο αυτά θα γίνονται, πού είναι δηλαδή το παράξενο; Δεν λες καλά που δεν ζητήσαμε πίσω για να τη χτίσουμε σε κανένα γεφύρι την γκόμενα που επειδή έτρωγε τα νύχια της ως τους αγκώνες δεν πρόκαμε να μαζέψει το βρακί της και την καμαρώνουνε όλοι ξεβράκωτη...

Φυσικά, είσαι σωστός πατριώτης όταν σου σηκώνεται η τρίχα στην ανάκρουση του Εθνικού Υμνου, αλλά άμα σου σηκωθεί προσβάλεις τα εθνικά σύμβολα.

1.6.07

Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

  • ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
  • ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
  • ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
  • ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
  • ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

  • ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
  • ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
  • ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

31.5.07

Φέρε μια φωτιά...

(συγχύζομαι...)

Μέρα κατά του καπνίσματος η σημερινή, ε; Μάλιστα κύριε αποτέτοιε μου θα το σβήσω λίγη υπομονή σε παρακαλώ. Η ημέρα κατά της χοιρινής μπριζόλας ρε γαμώτο πότε είναι; Κατά του βενζολίου; Των πλαστικών; Των αυτοκινήτων; Του ράφτινγκ, του σκίστινγκ και του μαντάρινγκ γενικότερα; Του ουίσκι; Των γλυκών;

Οχι, μην πας να μου ξεγλιστρήσεις πως υπάρχουν μέρες περιβάλλοντος (άρα κατά του βενζολίου), μέρες του πεζού (άρα κατά του αυτοκινήτου), της στοματικής υγιεινής (γλυκά γιοκ), εδώ που σε ρωτάω πες μου. Ο,τι κάνεις έχει κίνδυνο και η αναπνοή στην πλατεία Συντάγματος επικίνδυνη είναι. Το ζήτημα με το κάπνισμα, όμως, δεν σε βάζει σε σκέψεις; Σου λένε χοντρικά ότι θα πεθάνεις από το τάδε, 'ντάξει ρε φίλε επιλέγω να πεθάνω από το τάδε, τι μου τα ζαλίζεις; Σε έναν κόσμο που οι για-το-καλό-μας έχουν επικρατήσει:

  • Το κάπνισμα απαγορεύεται
  • Οι θεωρούμενες ως παχυντικές τροφές απαγορεύονται
  • Οι τροφές που σε κάποια δόση προκαλούν παχυσαρκία δίνονται με δελτίο
  • Η κατανάλωση μπριζόλας και συναφών χοληστερινούχων απαγορεύεται δια νόμου
  • Στην κατανάλωση αλκοόλ μπαίνει δελτίο
  • Διατηρείται η απαγόρευση στη χρήση ψυχοτρόπων και παραισθησιογόνων

Με όλα αυτά οι άνθρωποι ζουν 350 χρόνια ο καθένας. 350 βαρετά και απέραντα χρόνια, καιρό έχει να βγει ένα καλό βιβλίο, μια καλή ταινία... Οι ημέρες μας ξεκινάνε με χυμό πορτοκάλι και τελειώνουν με ένα ποτήρι γάλα (του γνωστού καρτέλ). Εχει και τα καλά της η ιστορία, οι παραλίες δεν έχουν πια τσιγαρόβηχα από τις γόπες διαφόρων πακέτων από διαφορετικές μάρκες. Δεν λέω. Χέσε με με το μέτρον άριστον που μου τα ζάλισαν και στο σχολείο, το πάντων μέτρον άνθρωπος το 'μαθα όταν μεγάλωσα. Γαμώτο, είδες πουθενά το τασάκι;

Μια μικρή συνδρομή για την Αμαλία

(thx pølsemannen)

Ξεκινάς από το http://giatinamalia-blog.blogspot.com/ και οργανώνεσαι, πράγμα που σημαίνει πως ανεβάζεις από τα μεσάνυχτα και μετά το κείμενο στο blog σου ή το στέλνεις σε Βουλή, κυβέρνηση και Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Τώρα, αν θέλεις να στείλεις μήνυμα σε κάποιον από τους 2006 (!) παραλήπτες που αναφέρει ο εκλεκτός blogger σε ένα σχόλιό του, έχω μετατρέψει τη λίστα σε html για να μην τρέχεις στα copy-paste. Ο κατάλογος (το Excel σε κάτι τέτοια κάνει δουλίτσα) είναι στο http://docs.google.com/Doc?id=dc2m56kj_0dzr2z4,

30.5.07

Βεβαίως...

(να μην ξεχνιόμαστε κιόλας)

Χωρίς αλλά και αλάτια... Και αυτό το κομματάκι- φρέσκο πράγμα ακούγεται για καλή υπόκρουση...

23.5.07

Βρε λες να... (IΙΙ)

(παρτ γου, ταύτα και μένω)

Ανεβαίνοντας την Αμαλίας, στην Πύλη του Αδριανού ένας ήχος από κάπως μακριά, στο φανάρι της Βασ. Ολγας κάπως λίγο πιο ξεκάθαρα, στο ύψος της εισόδου του Εθνικού Κήπου σαφέστερος, άνθρωποι που τραγουδούν. Μέτρα πριν από το τέρμα του τραμ, πολλοί άνθρωποι που τραγουδούν. Τα πεζοδρόμια πάνω από το Σύνταγμα και μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη γεμάτα κόσμο, Εγγλέζοι οι περισσότεροι, άλλοι φωτογραφίζουν και φωτογραφίζονται, άλλοι χαζεύουν το κάτι που συμβαίνει στην πλατεία άλλοι (οι άτυχοι ίσως της μέρας, θα το μάθουν αύριο όμως) παζαρεύουν με ένα ταξί. Τραγούδι, όταν οι άνθρωποι τραγουδούν μαζί δεν φαλτσάρουν, ακόμη και αν μαζί τους τραγουδάνε μερικές εξάδες μπύρας. Ηρθαν από την άλλη άκρη της Ευρώπης, έφεραν μαζί και τον καιρό τους (γαμώτο) και μέσα στην ντίρλα της χαράς που άντε τώρα ψάξε να βρεις πώς και γιατί τους έπιασε στήθηκαν μέσα στην πλατεία και το 'ριξαν στο τραγούδι. Σαν να μου λένε, να σου λένε, να μας λένε, "βρε μαλάκες, αυτή είναι η πόλη σας κάντε κάτι μ' αυτήν κάντε κάτι μαζί της"... Οι έξαλλοι επισκέπτες μας, τρελοκομεία σκέτα, ωραίοι τύποι εν προκειμένω...

Δεν θα σε αιφνιδιάσει ο απόηχος, φαντάζομαι

Βρε λες να... (IΙ)

(υπομονή, άλλο ένα μένει, παρτ βου λοιπόν)

Μιας και τα αστέρια που κρατάνε τα κλειδιά του κράτους μας έχουνε πει να ξεχάσουμε μετρό μετά τα μεσάνυχτα και άλλες τέτοιες αηδίες, θα ήταν πολύ ωραία το βράδυ, μετά το ματσάκι, να μαζευόμασταν και να ρίχναμε βόλτες στα κουτουρού με μετρό και ηλεκτρικό σιδηρόδρομο. Οσο αντέξει κανείς, ως τη μία, τις δύο, τις τέσσερις το πρωί και μετά να μαζέψουμε όλα μας τα εισιτήρια και να τους τα τρίψουμε στα μούτρα. Ντροπή, στο παγωμένο Μόναχο το καταχείμωνο να έχει μετρό μες στις μαύρες νύχτες για τους τρεις και έναν κούκο που 'χε αϋπνίες και στην Αθήνα που θέλουμε να την κάνουμε και προορισμό Σαββατοκύριακου (το λένε city break στα γιάπικα) να κλείνουμε το μαγαζί από τις 12, 12.30. Μα κοστίζει, λένε, ε και, σου 'πα εγώ πως δεν κοστίζει; Να πληρώσουμε βρε αδερφέ διπλό εισιτήριο, όπως με τους ταρίφες, το πολύ πολύ να σηκωθεί και κανένας υπάλληλος από εκείνους που βαράνε σφραγίδες στα γραφεία ολημερίς να κάνει μια βόλτα ο άνθρωπος στις πλατφόρμες και να ξεμουδιάσει μπας και γλιτώσει και το έμφραγμα. Ορίστε, όλοι ευχαριστημένοι, θα μου πεις άντε να μάθεις στα όρνια να κελαηδάνε...

Βρε λες να... (I)

(πόνημα που ολοκληρώνεται σε 3 μέρη, παρτ α)

Ρε λύσσα με τα χρωμοσφαιρίδια, θα ‘γινε το paintball ολυμπιακό άθλημα και δεν το πήρα χαμπάρι. Επίσης δεν πήρα χαμπάρι ότι οι μπάτσοι έχουν μπερδέψει τις διαδηλώσεις με τις παρελάσεις, μάλλον θα είναι από τότε που αντιμετώπιζαν τους φορτωμένους με τούβλα και καδρόνια οικοδόμους (ψάξτο λίγο αυτό γιατί είναι σεντόνι). Θα σκέφτεται τώρα ο συνδικαλιστής μπάτσος, άμα εκείνοι τότε κατέβαιναν πορεία με τα ρούχα και τα εργαλεία της δουλειάς μούλοι είμαστε εμείς να κατεβούμε με τα ρούχα που πάμε στην εκκλησιά την Κυριακή; Ασε που αυτά μπορεί και να λερωθούν ενώ της δουλειάς θα μας τα μανουβράρει κάπως η επερεσία. Επίσης, αυτές οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις γύρω από το ΟΑΚΑ που έφτασαν ως το Γαλάτσι θα ‘ναι ιδέα αντισυνταγματάρχη των ΛΟΚ που πρότεινε απαγόρευση της κυκλοφορίας σε όλο το λεκανοπέδιο αλλά ο Βύρων την απέρριψε γιατί φοβήθηκε πως θα έμενε αμανάτι στο σπίτι σήμερα και δεν θα μπορούσε να κατεβεί στο υπουργείο.

Χώρια την πλάκα τώρα, αυτή η υπερβολική έμφαση στα μέτρα, τα κόντρα μέτρα και το φόβο των επεισοδίων κυρίως από την τηλεόραση μπας και είναι κανένα οργανωμένο σχέδιο να μας κλείσουν όλους σπίτια μας και να καταναλώνουμε Πρετεντέρη, Θέμο, Κακαουνάκη, Πάνια και λοιπούς διανοούμενους; Οχι γιατί άμα είναι έτσι να τους πει κανείς πως και τα μπλιμπλίκια μας σπίτι τα ‘χουμε και άμα θέλουμε οθόνη διαβάζουμε κανένα site της προκοπής ή κανένα blog, παίζουμε κανένα παιχνίδι, και ανοίγουμε την τηλεόραση με τον ήχο στη μούγγα για να ‘χουμε λίγο παραπάνω γαλαζωπό φως το βράδυ...

22.5.07

Πρώτη μέρα του Μαγιού, πάει το clipper του τσαγιού

(να προλάβει τη Σαγκάη να φορτώσει τ' άσπρο τσάι)

Πέρασε τόσα πολλά θα το ξεπεράσει και αυτό, και μάλλον κάτι θα ξέρουνε και οι Αγγλοσάξονες που θεωρούν πως τα πλοία είναι θηλυκά. Είναι σαν αυτό με τις καμπάνες που λέμε εμείς, άμα βαράει η καμπάνα ρωτάς ποιος πέθανε όχι ποια πέθανε, κάπως έτσι τέλος πάντων. Πέρα ότι είναι μπελαλίδικα (τα καράβια), θέλουν προσοχή, θέλουν ντάντεμα και άμα τη δουν πως χειραφετήθηκαν στέλνουν και πεντ'-έξι ναύτες στη θάλασσα να πιάσουνε κουβέντα με τα ψάρια, μέχρι να ξαναθυμηθούν την επόμενη επίσκεψη στο καρνάγιο. Γυναίκες παιδί μου, άντε βγάλε άκρη (και άντε ζήσε χωρίς αυτές, εδώ σε θέλω) και πέρα από τα μισοαστεία μισοσοβαρά, αυτά τα φοβερά αντανακλαστικά της Wikipedia είναι ώρες ώρες άλλο πράγμα. Το ομώνυμο ουίσκι, πάλι, όχι, δεν είναι άλλο πράγμα, τι κάθομαι τώρα και σου λέω...

21.5.07

Οι άλλοι 6.000.000.000

(μόνο τόσοι;)

"Είμαι παντρεμένος με τη γυναίκα μου εδώ και 24 χρόνια, ερωτευτήκαμε ο ένας τον άλλο πριν από δύο χρόνια", εξομολογείται ένας Αμερικανός που μένει στην Ισπανία. Λίγα βήματα πιο πέρα μια τραγουδιστή προσευχή από την Τανζανία, που πάει χέρι χέρι με την απορία μιας μικρής Βραζιλιάνας που όταν πρωτομπήκε σε αεροπλάνο ρώτησε στην πτήση τον πατέρα της να της δείξει το σπίτι του Θεού. Εναν όροφο πιο πάνω ένας φίλος μας που δεν είχαμε δει ως τα σήμερα εξομολογείται με τη μεγαλύτερη ειλικρίνεια πως το μεγαλύτερό του όνειρο είναι να καλλιεργήσει τομάτες και σκόρδα "στο μέγεθος της γροθιάς μου" στην παγωμένη Σιβηρία.

Στο μπαλκόνι μιλάνε για το φόβο, στο πίσω δωμάτιο για τα δάκρυα και στην κουζίνα τα παιδικά όνειρα. Ενδιαφέροντα πράγματα, αστεία πράγματα γλυκά πράγματα, κυρίως, γλυκά πράγματα...

17.5.07

Οι προσευχές δύο παπαγάλων

(όχι και τόσο φρέσκο, αλλά καλό...)

Αφήνει, που λες, χρόνους ένας παππούς και αφήνει στη γριά του ανάμεσα στα άλλα μια παπαγαλίνα που το μόνο που ξέρει να λέει είναι «έχω κάβλες θέλω κάποιον να με γαμήσει τώρα». Η γριά, ένεκα θεούσα, σκανδαλίζεται από το βρωμόστομο πουλί, πάει στον παπά της ενορίας μήπως και βρει λύση. Ο παπάς όντως έχει λύση. «Εχω εδώ δυο παπαγάλους, ο ένας διαβάζει το ευαγγέλιο καθισμένος πάνω στο ξύλο του και ο άλλος κόβει βόλτες από κάτω σε ένα ταψί ψέλνοντας. Φέρε την παπαγαλίνα και σε 4-5 μέρες το πολύ θα τις έχει κόψει τις βρισιές» της λέει, μια και δυο η γριά πάει σπίτι μαγκώνει το πουλί και το αφήνει στον ιερέα. Παίρνει ο παπάς την παπαγαλίνα την αφήνει δίπλα στους άλλους δύο παπαγάλους. «Εχω κάβλες θέλω κάποιον να με γαμήσει τώρα» φωνάζει η παπαγαλίνα, την ακούει ο παπαγάλος που ήταν από κάτω και έψελνε κόβοντας βόλτες στο ταψί, γυρίζει στον άλλο που διάβαζε το Ευαγγέλιο «μαλάκα, μαλάκα! Κόφ’ το διάβασμα και κατέβα κάτω! επιτέλους οι προσευχές μας εισακούστηκαν!!».

14.5.07

Βγήκαν στη γύρα τα αιλουροειδή

(όταν τελειώνει η υπομονή...)

Ανέβαινα πριν από λίγο και έκανα τρία τέσσερα ζιγκ ζαγκ μεταξύ πεζοδρομίου και δρόμου. Μια μηχανή χασμουριόταν αραγμένη μπέικα μπροστά από τα σκαλιά μιας πολυκατοικίας, δυο σακούλες με μπάζα είχαν πιάσει ψιλή κουβέντα με κάτι μπύρες, ένας λάκκος είχε ξαπλάρει έχοντας στρώσει πρώτα γύρω του κάτι πορτοκαλί διχτάκια που βάραγαν σκοπιά μην και τον ξυπνήσουν περαστικοί μες στη νύχτα, ο κώλος ενός αμαξιού προσπαθούσε να (τα) ρίξει σε έναν κορμό δέντρου... Και ύστερα βρήκα τους Πάνθηρες των Δρόμων. Εχουν και blog. Εχουν και κουβεντολόι στο Google Groups. Αλλά, δεν μιλάνε μόνο, κάνουνε κιόλας... Γουστάρω... Πριν την επανάσταση για να κάνουμε τους δρόμους δικούς μας, ένα κίνημα για να ξαναπάρουμε πίσω τα πεζοδρόμια...

10.5.07

Τραπεζίτες σε online περιπέτειες

(και όχι φρονιμίτες)

Ερχεται τις προάλλες, δεν πάει καιρός, ένα μήνυμα από την τράπεζα Πειραιώς. Χοντρικά, λέει, πως η τράπεζα θα ήθελε πάρα πολύ να στέλνει κάποια ενημερωτικά (στο χωριό μου τα λέμε και διαφημιστικά) μηνύματα και πως πολύ θα το εκτιμούσε αν επιβεβαίωνα το email μου, μην πάει σε κανέναν άσχετο άνθρωπο και –λέω εγώ τώρα- γαμοσταυρίζει την τράπεζα. Το μήνυμα ήταν σε πλούσιο χου-του-μου-λου, html δηλαδή να μη σου κάνω τη ζωή δύσκολη και είχε και ένα δυο links (υπερσυνδέσμους, αν διαβάζεις φανατικά RAM) για τα περαιτέρω. Νομίζω πως όπως θα έκανε κάθε λογικός άνθρωπος σούρνω τον πόντικα πάνω από τον υπερσύνδεσμο και βγάζει ένα url-μακαρόνι piraeusbank.rjs0.net ή κάτι τέτοιο. Αδέρφια μας την πέφτουν οι Κινέζοι / σουνίτες / κόπτες / ελληνορθόδοξοι «ψαράδες», σκέφτομαι, αφού αυτό το rjs0.net δεν μου κάνει και πολύ σόι πως είναι στο μαγαζί του κυρίου Σάλλα, που ‘χει την Πειραιώς, μπαίνω στο φιλότιμο προωθώ το μήνυμα στην τεχνική υποστήριξη της τράπεζας να κάμουνε οι άνθρωποι τα κουμάντα τους μπας και αλαφρώσω και το κάρμα (αμάν με αυτό το κάρμα). Τους γράφω και ένα συνοδευτικό πως δεν μου κάθεται η όλη ιστορία με το κουλό domain, μην μου στείλουν τον Σφακιανάκη (όχι τον Νότη, τον άλλονε της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος) στην πόρτα, «το και το, ψαράδες δεν είναι τούτοι;» τους γράφω. Περιμένω, που λες, είτε ένα τηλέφωνο να μου πούνε οι άνθρωποι της τεχνικής υποστήριξης πόσο δίκιο έχω και τα σχαρίκια τους κτλ κτλ. Κυριακή ήτανε θαρρώ, αριβάρει το email από την τράπεζα. «Ευχαριστούμε για το μήνυμά σας» μπούρδου μπούρδου «ξέρετε, το μήνυμα είναι όντως από την τράπεζά μας» και μένω μαλάκας, διότι αυτό το rjs0.net ξαφνικά έχει πατέρα και όχι όποιον όποιον, τον Σάλλα. Μυαλό ξουράφι τα παιδιά, αύριο μεθαύριο αντιμεθαύριο θα τη μυριστεί τη δουλειά με τα κουλά domains κανένα μαύρο τσακάλι και θα κλαίνε οι νοικοκυραίοι τα φράγκα τους, που θα σου πούνε τι διαφορά έχει το rjs0.net από το mixibixi.cn, παπάρια όλη μια οικογένεια είμαστε... Οχι, άμα δεν με πιστεύεις (που θα έπρεπε δηλαδή, φίδια δεν σου ‘χω πουλήσει όσον καιρό κάθομαι σε τούτη τη γωνιά, αλλά, πάλι, θα σε καταλάβω και δεν θα παρεξηγηθώ ούτε την καλημέρα/σπέρα θα κόψουμε, αλίμονο) να σου κάνω και ένα paste πιο κάτω το μήνυμα. Παίζεις με το διάολο, έχεις τέσσερις άσους αλλά σε κερδίζει ο διάολος που έχει πέντε και μετά ψάχνεσαι... Τέτοια πράματα...

8.5.07

Χορηγήστε τον αόμματο

(και τα τσέκια δεκτά)

Σύμφωνοι, αν δεν υπήρχαν πλούσιοι με χόμπι ο Αισχύλος και ο Ευριπίδης θα ξεροστάλιαζαν σε κανένα μαγαζάκι στα πέριξ της Αγοράς περιμένοντας να πουλήσουν δυο τρεις αμφορείς να βγει το μεροκάματο και δεν χρειάζεται να σε πάω και τόσο πίσω. Για το Καλλιμάρμαρο έγινε έρανος για το θωρηκτό "Αβέρωφ" ομοίως, το Ζάππειο μας το άφησαν δυο Γιαννιώτες κληρονομιά και πάει λέγοντας. Ολοι αυτοί κάπως έκαναν λεφτά άφησαν και κάτι πίσω τους είτε για να τους αλαφρωθεί το κάρμα είτε γιατί έτσι γούσταραν βρε αδερφέ. Δεν μπορείς να πεις, τώρα, πως στις ημέρες μας δεν έχουμε υπερπλούσιους που έχουν δέσει τα μπατζάκια για να μην τους γλιστράνε τα τάληρα στις σχάρες των υπονόμων, κάθε άλλο. Οπότε, απορώ πώς γίνεται να μη βρεθούν ένας δυο τρεις πρόθυμοι κατέχοντες (μιλάνε αυτοί μεταξύ τους; ε;) να στήσουν αυτό το ρημάδι το ογκολογικό νοσοκομείο.

Πόσο κοστίζει το όνειρο του συλλόγου "Ελπίδα"; Ορίστε, cached από τη Ναυτεμπορική. 23.730.000 ευρώ να στο κάνω φραγκοδίφραγκα, μισό λεπτάκι, ορίστε, 8.085.997.500 παλιές δραχμές, να στο στρογγυλέψω μη μου ζαλιστείς, 8,1 δισ. δρχ. Δεν είναι και στραγάλια, πάντως με αυτά τα λεφτά αξιοπρεπές αεροπλάνο δεν αγοράζεις, όσο για τάνκερ δεν στο συζητάω, με το ζόρι παίρνεις το βαπόρι από τη μέση προς την πρύμνη χωρίς τις προπέλες. Αμάν δηλαδή, ακόμα να μαζέψουν 23,73 εκατ. ευρώ και κάθε τρεις και λίγο ζητάνε τη συνδρομή μας;

Δεν λέω, να στάξω και εγώ το κατιτίς, αλλά ρε παιδιά πόσο να αντέξει ο άθρωπας να βλέπει την πρόεδρο της "Ελπίδας" στο Μέγκ(λ)α τουλάχιστον μια φορά στις 15 ημέρες και να λες πως τώρα όπου να 'ναι θα βγάλει το ακορντεόν να παίξει τη Ρεζεντά να μαζέψει στο τσίγκινο τασάκι κανένα ψιλό...

Στη λίστα του Forbes με τους περίπου 1.000 δισεκατομμυριούχους, μιας και το θυμήθηκα τώρα, η μοναδική ελληνική συμμετοχή είναι του Σπ. Λάτση και οικογενείας στην 55η θέση με 11 δισ. δολάρια (δολάρια, όχι δραχμές), ορίστε δες το να μη λες πως σου λέω παρόλες. Κάτω από το ένα δισ. όλο και κάποιος θα υπάρχει και αν δεν υπάρχει οικογένεια όλο και κάτι θα γίνεται από ιδρύματα, εταιρείες, φορείς και δεν συμμαζεύεται.

1.5.07

Οχι άλλα μισά Μαϊου

(έν-τονα) Η κλασική ερώτηση της εποχής: Πώς βάζω τόνο και διαλυτικά στη γενική του "Μάιος"; Α. Τυπώνεις αυτό που γράφεις και τα προσθέτεις με το χέρι (μαλακία)

Β. Αποφεύγεις τη γενική (μαλακία)

Γ. Πριν πατήσεις το "ι" κρατάς πατημένα Control + Alt, αντιστέκεσαι στον πειρασμό να πατήσεις το Del και αντί του τελευταίου πατάς το πλήκτρο του τόνου (το δεξιά από το "Λ"). Αφήνεις τα πλήκτρα στην ησυχία τους, πατάς "ι", ουπς, μιράκολο. Εχεις και εναλλακτική λύση, πατάς AltGr και το πλήκτρο του τόνου και αφήνεις το Control στην ησυχία του. Θες και άλλο συνδυασμό; Μ' έσκασες, σε κανονικό πληκτρολόγιο με numeric pad στα δεξιά του (θα είναι στα δεξιά αν δεν έχεις πάρει πληκτρολόγιο για αριστερόχειρες) κρατάς πατημένο το Alt και πληκτρολογείς (από το numeric, τα 'παμε αυτά) 0192, θα σου βγει το "ι" με όλα τα συμπράγαλα φορτωμένο και έτοιμο.

Αυτό το ελαφρώς χταποδίσιο το είχα γνωρίσει στο Word για Windows το δοκιμάζω και στο Web μέσα από τον editor του blogger.com και σαν να μου φαίνεται πως δουλεύει, οπότε τώρα μπορώ να ξεσυλλάξω:

Μαΐου, Μαΐου, Μαΐου (άει στο διάολο πιάστηκε το δάχτυλο)

Να και κάτι παράξενο

(και η αλεπού στο παζάρι;)

Αλλο και τούτο πάλι, η ΔΑΚΕ, λέει, κατέθεσε στεφάνι στο Σκοπευτήριο Καισαριανής και έκανε χωριστή εκδήλωση για την εργατική Πρωτομαγιά επειδή όλα τα άλλα παιδάκια (την οικογένειας των Κομματικοδίαιτων Συνδικαλιστών) ήθελαν να μιλήσουν για τα ομόλογα, δες και στο in.gr αν δεν με πιστεύεις. Είναι κομματάκι (άντε βρες τη λέξη, παράξενο; κουλό; κάπως; βάλε μια λέξη της αρεσκείας σου) να βλέπεις τη συνδικαλιστική παράταξη της ΝΔ (της Δεξιάς δηλαδή, μην κρυβόμαστε πίσω από το μεσαίο μας δάχτυλο τώρα) να πηγαίνει στην Καισαριανή, αλλά από πλευράς marketing τους βγάζεις και το καπέλο.

Αν πήγαιναν στη ΛΑΕΔ π.χ. δεν θα το συζητούσαμε, άντε να λέγαμε καμιά κακία παραπάνω και ότι βρέθηκαν οι άνθρωποι στο φυσικό τους χώρο. Θα μου πεις πως πια έπεσαν οι διαχωριστικές γραμμές και πως ντροπή μου τώρα και ποιος είμαι εγώ να το παίζω πορτιέρης στο Σκοπευτήριο, α) δεν κάνω τον πορτιέρη, β) σιγά μην έπεσαν οι γραμμές, απλώς άλλαξε ο προσδιορισμός τους σιγά τα λάχανα, γ) μου έκανε εντύπωση το σκηνικό και το σχολιάζω, σε τελική ανάλυση μαγκιά τους αλλά μεγαλύτερη θα ήταν η μαγκιά αν έκαναν το ίδιο πράγμα πριν από 20 ή 30 χρόνια ή και 40 χρόνια, οκ;

Τέλος πάντων, υποθέτω πως του χρόνου οι της ΔΑΚΕ θα μας κάνουν και ένα μικρό κήρυγμα για την Πρωτομαγιά, έχοντας προηγουμένως ρίξει και μια ματιά σε κείμενα και συνεντεύξεις όπως αυτή εδώ. Τώρα που είδαν το φως το αληθινό, άντε με το καλό να ακούσουμε τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς να τραγουδά το Bandiera Rossa α καπέλα...

30.4.07

Η υπόκλιση της Λύρας

(σε ντο ύφεση)

Μωρέ με γαργαλάνε τα δάχτυλα, ακούς εκεί να είσαι 13 χρονών νιάνιαρο και να αυτοαποκαλείσαι «Θρύλος» (και πώς και δεν σ’ έχουν πάρει χαμπάρι οι γαύροι ακόμα να λες) Λοιπον, ήθελα να στο δώσω σε link αλλά μου φαίνεται ασφαλέστερο το copy-paste, ανάθεμα την ανάγκη...

Η Εταιρία Γενικών Εκδόσεων - ΛΥΡΑ είναι η παλιότερη και μεγαλύτερη ανεξάρτητη εταιρία που άντεξε στην επέλαση των πολυεθνικών στην ελληνική δισκογραφία. Η δημιουργία της στα μέσα της δεκαετίας του ’60 από τον Αλέκο Πατσιφά συμπίπτει με μια δυναμική άνθηση στο ελληνικό τραγούδι, μια ανάπτυξη που η ΛΥΡΑ όχι μόνο έφερε στο προσκήνιο, αλλά και σε μεγάλο βαθμό καλλιέργησε.

Από την περασμένη Παρασκευή αυτή η ανεξαρτησία αποτελεί παρελθόν, μετά την εξαγορά της Lyra από την Legend, συμφερόντων Κ. Γιαννίκου (ναι, βασικός μέτοχος ή πέστον και ιδιοκτήτη του σύγχρονου Παρθενώνα της χώρας που ακούει στο όνομα Alter).

Η συμφωνία περιλαμβάνει και την Music Box και (εδώ αντιγράφω από τη σαββατιάτικη Ναυτεμπορική) «Σύμφωνα με τη Legend, οι τρεις εταιρείες θα συνεχίσουν να λειτουργούν αυτόνομα, καθώς δεν προβλέπεται η απορρόφηση των εταιρειών που εξαγοράστηκαν». Καλά, μας τα ‘παν κι άλλοι που ορκίστηκαν και σταυρό φιλήσανε και μόλις λασκάραμε λίγο, τσουπ, μας τη σκάσανε και μουτζωνομάστανε μετά.

Γαμώτο και ότι είχε αρχίσει να καταλαγιάζει το μέσα μου από το χθεσινοβραδινό βαλκανικό κρεσέντο του Θανάση Παπακωνσταντίνου στη Λιοσίων και ήθελα να σου πω για ξέφρενες τρομπέτες και βακχικά τύμπανα και για φωνές και για τραγούδια που έφευγαν από τη στριμωγμένη αρένα, θρόιζαν στο φουαγιέ και καβαλούσαν τα ανύποπτα αυτοκίνητα που περνούσαν απ’ έξω. Ποια πολιορκία μου λες τώρα, έχουν καβαλήσει τα τείχη και εφορμούν...

26.4.07

Αμάν αδέρφια, συφοριασμένα

(σνιφ, κλαψ, λυγμ)

Και αφού έχει γίνει αυτό το τουρλουμπούκι που παίζει βέβαια πρώτο θέμα στις ειδήσεις (σιγά και μην), στο Mega ένας μπάτσος κλαίει γιατί λέει οι μπάτσοι είναι απροστάτευτοι (να τους βάλουμε αγροφύλακες να τους φυλάνε) και μετά ο μέγιστος Ι. Πρετεντέρης αναρωτιέται αν μετά την απώλεια των Εξαρχείων και την απόσχισή τους από την Επικράτεια (πάνω κάτω το είπε αυτό), μήπως πρέπει να ανησυχούμε και για την τύχη του Κολωνακίου. Αμα πέσει και το μετερίζι του Da Capo γάμησέ τα, τον ήπιαμε και δεν εννοώ τον καπουτσίνο. Και μετά, λες να πέσει και η Πολιτεία κυρ Γιάννη μου; Πα πα πα, δεν είναι καιρός να 'σαι αριστοκράτης τη σήμερον ημέρα...

19.4.07

Γνωστά μυστικά

(κάντε λίγο χώρο συντρόφια)

Καλή η αγρανάπαυση ώρες ώρες... Να γέρνεις πίσω και απλώς να κοιτάς τον ουρανό σε αυτό το ατελείωτο φθινοπωρινό καλοκαίρι-γέφυρα ανάμεσα σε έναν Αύγουστο και έναν Ιούνιο. Εχει και τα κακά της αυτή η ιστορία (για την ακρίβεια έχει πολλά κακά) αλλά, να πεις πως δεν χαίρεσαι όλο αυτό τον σπάταλο ήλιο που κάνει τα μάτια να μισοκλείνουν, ντροπή είναι...

Οσο και να σέρνεσαι στο δρόμο ή να ακροβατείς στο πεζοδρόμιο, διάολε, είναι μια παρηγοριά όλο αυτό το φως. Οχι πως σε κάνει σώνει και καλά καλύτερο άνθρωπο αλλά μαλακώνουν τα πράγματα γύρω σου. Τα βράδια, πάλι, είναι μια άλλη ιστορία πάλι με γέφυρες από ένα σούρουπο σε ένα ξημέρωμα στις οποίες σουλατσάρουν οι εικόνες του μυαλού σου. Και όπως και να ‘σαι, πάντα θα βρεις κάτι για να σκάσει το χειλάκι σου να σ’ ακούσει και ο ήλιος. Να κυκλοφορείς ας πούμε στο λεωφορειόδρομο μετά τις 9 το βράδυ. Νόμιμο; Νομιμότατο, αλλά γιατί τότε όλοι στριμώχνονται στη μέση; Δυο σειρές από κόκκινα φώτα βλέπεις στη λεωφόρο και εσύ να ανεβαίνεις αρχοντικά από τα δεξιά. Μυστήριο πράγμα οι Αθηναίοι, κατά το καλοκαίρι παίρνουν το στρίμωγμά τους και το μετακομίζουν στην παραλία, μην τυχόν καθίσουν σε απόσταση μεγαλύτερη των τεσσάρων μέτρων από τον πλησιέστερο άνθρωπο, σαν να πρόκειται να τους φάει η μοναξιά ένα πράγμα. Ευτυχώς υπάρχουν και τα iPod-οειδή για αυτές τις συνθήκες. Και τα μισόκλειστα μάτια... ;)

4.4.07

Τσιμέντω να γίνη

(τι; δεν είχαν τσιμέντο οι αρχαίοι; και πώς έστησαν τους Δελφούς;)

Δεν είναι πως το έχω κατά νου, προγραμματίζω να μου συμβεί σε καμιά 230ριά χρόνια από σήμερα αλλά άμα ψοφήσω, τινάξω τα πέταλα, μείνω κόκορος, το σεβαστό ελληνικό Δημόσιο θα μου δώκει 2 άντε 2,5 τετραγωνικά μέτρα γης για να μπω μέσα και να κάνω το λίπασμα στα κυπαρίσσια.

Οσο είμαι ζωντανός έχω το πολύ 2,6 τετρ. μέτρα πρασίνου στη διάθεσή μου, υποθέτω πως κάποιος σοφός άρχων θεώρησε πως δεν μου χρειάζεται περισσότερο αφού με το θάνατό μου θα περάσω κάτω ακριβώς από αυτό το πράσινο για να σπρώχνω τις μαργαρίτες προς τα επάνω που λένε και οι Αυστραλοί ή για να μετράω τα ραδίκια ανάποδα που λένε και οι Ελληνες.

Δεν χρειάζεται φύρα σε πράσινο ο τόπος και ειλικρινά δεν ξέρω αν περιλαμβάνονται στις καταμετρήσεις και τα δυο αναρχικά αναρριχώμενα που έχω στο μπαλκόνι και που κάπου αυτό τον καιρό ξεκινάνε την καθιερωμένη τους επιδρομή προς τα κάγκελα. Κύριε, 2-2,5 τ.μ. σου δίνουμε σαν ψοφολογήσεις, πάρε τόσα και λίγα ψιλά ακόμη όσο ζεις και μη νομίζεις πως το περίσσεμα στο δίνουμε από λάθος, όχι. Ζωντανός είσαι όλο και κανένα βήμα θα θες να κάνεις να ξεμουδιάσεις. Αλλιώς θα παχύνεις, θα γίνεις τρίκωλος και θα θες περισσότερο χώρο πρασίνου για να βοσκάς ή να χέζεις ή να κάνεις και τα δυο.

Τώρα, άμα σπάσει ο διάολος το ποδάρι του (θα έκανε ποδήλατο στα γρασίδια μάλλον και γλίστρισε στις λάσπες) ή γυρίσει ο κόσμος ανάποδα και μεγαλώσει αυτή η περιβόητη αναλογία πρασίνου έχουμε πρόβλημα. Τεράστιο. Χαλάει η ισορροπία ζωντανών/νεκρών/νεκροζώντανων οι ζωντανοί θα νομίζουν πως είναι κάτι σπουδαίο και στο τέλος θα θέλουν να γίνουν και κυβέρνηση. Οπότε τι κάνουμε; Φωνάζουμε έναν εθελοντήκάποιο από τα μαγαζιά του- και φέρνει τα πράγματα σε λογαριασμό τσιμεντώνοντας και ταρτανίζοντας (όπα, νέο ρήμα;) το περίσσεμα. Μέγας ευεργέτης ο άθρωπας, δώστου και μια θέση στους αθανάτους ή ό,τι έχουμε πιο κοντά σε αυτούς.

Με αυτή τη λογική πού πάς ορέ κακομοίρη να ξετσιμεντιάσεις τα τσιμενταρισμένα και να φυτέψεις πικροδάφνες; Πού ακούστηκε; Να χαλάσει η ισορροπία; Να’ ρθει ο κόσμος τούμπα; Να γίνουν θνητοί οι αθάνατοι; Αυτό θες; Μα δεν είναι σοβαρός. Στάσου! Mall! (όπως, στάσου! Μύγδαλα!). Μην τρομάζεις και έλα κοντά, σουπερμάρκετ, υπερμάρκετ, ουμπερμάρκετ, μούλτιπλεξ, σίνγκλπλεξ, ό,τι τραβά η όρεξή σου να καταναλώσεις τη ζωή σου. Αλλά πικροδάφνες μωρέ; Πασέ, τρε πασέ. Τις είχαν και παλιά και ξέρεις πού κατάντησαν. Μια χρυσή Visa δεν είχαν οι ξεβράκωτοι. Ακούς εκεί πικροδάφνες. Ντροπής πράματα...

2.4.07

Η Ανάσταση δεν θα 'ρθει φέτος

(γι' αυτόν)

Εφυγε πολύ πιο αθόρυβα από το ακροπάτημα που 'καναν οι φτέρνες του όταν πάτησε εδώ τριγύρω. Χωρίς αγέρα, μ' ένα λαιμό σπασμένο, νεκρός ετών 15 ή 16, σημασία έχει; Βρέθηκαν άνθρωποι να πουν την πρώτη αράδα της ιστορίας του, όσα τα χρόνια του πάνω κάτω τόσα τα γραμμάρια της προσωρινής καταδίκης του . Καίγονταν παλιά ο τόπος για νεκρούς ετών 15 ή 16, ξεθυμασμένα παραμύθια και όσο και να παλεύεις για τους νεκρούς δεν γυρνάνε πίσω και 'χεις κι αυτά τα επιτόκια που δεν σ' αφήνουν να πάρεις αναπνοή απ' τη θηλειά που μόνος σου έβαλες στο λαιμό. Δίπλα σου στο καζάνι βράζονται οι ψυχές και ίσως να σηκώσεις κεφάλι απορημένος για τις φωνές που ακούς, για λίγο όμως, έχεις σημαντικά πράματα να κάμεις. Να διαβάσεις παραμύθια για νεκρούς ετών 15 ή 16 και να ξεχάσεις το δικό σου θάνατο, χρήσιμα πράγματα δηλαδή. Μη ρωτήσεις ποιος εισαγγελέας, μη ρωτήσεις ποιος ανακριτής, άκρη δεν θα βρεις ποτέ, αναρωτήσου όμως αν αυτοί οι άνθρωποι κοιμούνται χωρίς έναν κόμπο στο λαιμό τους το βράδυ, πες μου για τη Μεγάλη Εβδομάδα και το Μεγάλο Χρόνο, μάτια μου....

Ελα να σουβλίσουμε βασιλόπιτες

(ο Γολγοθάς του Αη Βασίλη)

Ακολούθησε ένα γαμωσταυρίδι με οδηγό μοτοσικλέτας που είχε την απίστευτη ιδέα ότι επειδή οδηγάει δίκυκλο το σύμπαν οφείλει να αναστείλει την ύπαρξή του μέχρι ο ίδιος να αποφασίσει σε ποια λωρίδα κυκλοφορίας ανήκει και πως όποιος κάνει χρήση του απολύτως προκαθορισμένου από τη διαγράμμισή δικού του χώρου είναι ένοχος εσχάτης προδοσίας, ωστόσο η επιφοίτησις που μάλλον του 'ρθε τον έκανε να σκεφτεί καθαρότερα και έτσι είμαστε όλοι παρόντες, εγώ που σου γράφω με λευκό ποινικό μητρώο, αυτός που κάπου μάλλον θα τριγυρνάει, εσύ που σκόνταψες εδώ.

Προηγήθηκε όλων αυτών η επαφή με τον ελληνο-αθηναϊκό σουρεαλισμό που υποψιάζομαι πως είναι ιδέα του νέου μας δημάρχου.

Κάπου σε μια άκρη της πρωτεύουσας (δηλαδή του Δήμου Αθηναίων) είδα ένα φωτεινό κατασκεύασμα κατά πλάτος του δρόμου σε ύψος 4-5 μέτρων. "Καλό Πάσχα" έγραφε με κάτι κοτόπουλα και αβγά τριγύρω. Πηγαίνοντας προς το κέντρο, σε κάτι κολώνες, άρχισε να γίνεται χειρότερο. Κάτι φωτεινά περιγράμματα αβγών κάτι τόρτσες (θα μπορούσα να γράψω και "λαμπάδες" αλλά τα ντόπια ελληνοϊταλικά του τόπου μου τα τιμάω όταν τα θυμάμαι, 'ντάξει;), τέτοια πράγματα. Θα μπορούσε να γίνει χειρότερο; Φυσικά, αυτή είναι η ροή των πραγμάτων, οπότε φτάνοντας Βασ. Σοφίας και μετά Πανεπιστημίου θαύμασα το μέγα θαύμα. Αβγά και τόρτσες (μην επαναλαμβάνομαι) στις κολώνες και από πάνω τα χριστουγεννιάτικα αστέρια στα διάφανα φωτισμένα στησίματα που όλοι ξέρουμε από τα Χριστούγεννα.

Αη Βασίλη να κουβαλάει σταυρό δεν είδα και, όχι, στην Κλαυθμώνος δεν έστησαν μίνι Γολγοθά σαν τις φάτνες, όσο για το μυστικό δείπνο των αστέγων παραμένει μυστικός. Το επόμενο βήμα θα είναι ο στολισμός των κεντρικών δρόμων το Δεκαπενταύγουστο, με Παναγιές να αιωρούνται πάνω από τα κεντρικά κτίρια, αλλά ως τότε έχουμε και μια Πεντηκοστή στη μέση, ας το βασανίσουμε λίγο. Στο μεταξύ πάμε όλοι μαζί να στήσουμε στο Σύνταγμα το ψηλότερο κοκορέτσι της Ευρώπης...

Μαθήματα Ιστορίας

(κονίτσιουά, αν θυμάσαι)

Στην αρχή μου φάνηκε για πρωταπριλιάτικο αστείο, αλλά σιγά σιγά οι αναφορές στο Δίκτυο πύκνωναν και πύκνωναν, του κερατά λοιπόν, κάτι συμβαίνει.

Η ιαπωνική κυβέρνηση, που λες, είπε να βάλει λίγο χέρι στην ιστορία του τόπου της, αλλά όπως λέει και ένα (ελληνικό) τραγούδι "από λίγο λίγο λίγο γίνεται πολύ" οπότε στο τέλος της γάμησε τα πρέκια. Από τα βιβλία Ιστορίας του γυμνασίου, λοιπόν, θα αφαιρεθούν όλες οι αναφορές σε ένα από τα πιο περίεργα (και βάρβαρα, αλλά από την άλλη εγώ το λέω βάρβαρο μπορεί τότε να μην ήταν, χέστον τον αυτοπροβληματισμό, βάρβαρο ήταν) περιστατικά του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Πρόκειται για τo (καθ' υπαγόρευση του ιαπωνικού στρατού, δηλαδή το λες και διατεταγμένη αυτοκτονία) θάνατο τουλάχιστον 42.000 αμάχων κατοίκων της Οκινάουα, χωρίς όμως αυτός ο αριθμός να θεωρείται και οριστικός. Μπερδεμένες ιστορίες των πολέμων και αν σε ενδιαφέρει ρίξε μια ματιά εδώ, μου φάνηκε για καλό σημείο εκκίνησης, τα υπόλοιπα θα τα βρεις στο Google.

Ταυτόχρονα, οι λογοκριτές, συγγνώμη οι αναθεωρητές, πήραν μια λίμα και άρχισαν να παίρνουν τα γρέζια (τι πάει να πει δεν ξέρεις τι είναι τα γρέζια; τις ακίδες τις ξέρεις; ωραία, οι ακίδες στο μεταλλικό τους λοιπόν), διότι αν καταλαβαίνω σωστά μια από τις μεγάλες ντροπές των Ιαπώνων για την ιστορία τους είναι η δουλεία γυναικών που χρησιμοποιήθηκαν για να ξεχαρμανιάζει (aka να γαμεί ανελεήτως) το στράτευμα και να πηγαίνει πιο ορεξάτο στην κάθε μάχη. Πάνε, που λες, να το αφαιρέσουν και αυτό από τα βιβλία που παίρνει η μαθητιώσα νεολαία στα χεράκια της και μετά σου λένε πως όταν πας σχολείο γίνεσαι άνθρωπος. Γραμματιζούμενα σκατά γίνεσαι αλλά μην το πάρεις και προσωπικά, προπάντων μην το κάνεις και θέμα και ξυπνήσουν τα πιτσιρίκια να κάνουν καταλήψεις στα νηπιαγωγεία, θα στενοχωρηθούν οι νοικοκυραίοι και δεν είναι καιρός να στενοχωριούνται - ανεβαίνει η χοληστερίνη και δεν θα μπορούν να φάνε το σουβλιστό μεθαύριο Κυριακή.

Το καλό (και συνάμα το πρόβλημα) των Ιαπώνων είναι πως δεν έχουν φαίνεται Χριστόδουλους και Παπαθεμελήδες και Καρατζαφέρηδες ή μήπως το πρόβλημα είναι πως τελικά έχουν πολλούς από δαύτους;

Τι στα λέω όλα αυτά, είναι που διάβαζα όσα διάβαζα και μου 'ρθε στο μυαλό η διόλου πρωτότυπη σκέψη πως σε γενικές γραμμές κάθε κράτος σκατά κράτος είναι όταν μιλά για το παρελθόν του, όχι πως είναι παρηγόρια τώρα αυτό. Βουδιστή Χριστόδουλο έχουν άραγε 'κει πέρα;

30.3.07

Ο θρίαμβος της γελοιότητας

(τα χουλιγκάνικα)

Πάρε ομπρέλα πέφτουν άνθρωποι από τα σύννεφα και πήγαινε κάνε μαθήματα νοηματικής, έχασε το έθνος τη λαλιά του. Ρε, κοροϊδευόμαστε; Σάμπως δεν περιμέναμε πως όλη αυτή η γελοιότητα με τους οργανωμένους και τους συνδέσμους των ομάδων δεν θα κατέληγε σε νεκρούς; Το μισό χρόνο δεν τον περάσαμε με το απόγευμα της Κυριακής να παίζουμε στοίχημα ποιος θα πληρώσει τις μπίρες για το σε ποιο γήπεδο θα πέσει το περισσότερο ξύλο; Πέφτουν τώρα πάνω από τη σορό του μακαρίτη και κλαίνε, οι αθλητικές εφημερίδες με μαύρες, πράσινες και κόκκινες πλερέζες. Σωστά, οι αθλητικές εφημερίδες, ο στυλοβάτης του ελληνικού πολιτισμού. Κάθε Δευτέρα όλο και κάποιος ξεσκίζει τον αντίπαλο και ας μην το ξέρει ο ίδιος, δεν πάει να είναι ο Ριβάλντο ή ο Νίνης ή όποιος άλλος να 'ναι. Τώρα κλαίνε, θα καταθέσει στεφάνι ο Τσουκαλάς και το κάθε τσουτσέκι του κάθε προέδρου. Γιατί δεν φύλαγε τους χουλιγκάνους η αστυνομία, λένε από το πρωί ραδιόφωνα, εφημερίδες, τηλεοράσεις. Σωστά, να πάνε οι κάφροι να βρουν τους βαζιβουζούκους αλλά να τους φυλάνε οι Ζητάδες στο δρόμο μην πέσει κανείς από το μηχανάκι, σπάσει κανένα ποδάρι και χάσει το Μεγάλο Μαχαίρωμα. Ρε, δενγαμιωμάστενε (μια λέξη αυτό), το πήραμε σκοινί κορδόνι τώρα και θέλουμε έναν μπάτσο ο καθένας μας να 'χουμε και παρέα όταν κατεβάζουμε τα σκουπίδια. Όχι ρε παιδιά, να μην τους φυλάει κανείς, γιατί να έχει αστυνομία στα γήπεδα και όχι, ξέρω 'γω, τροχαία στους δρόμους; Να πλακωθούν, να σκοτωθούν, να τους κλάψουν όσοι είναι να τους κλάψουν, κάποια στιγμή θα τελειώσουν οι μεν ή οι δε, γελοία υποκείμενα οπαδοί μιας τάχαμου ιδέας που πήγε και 'γινε Ανώνυμη Εταιρεία που κάθε τρεις και λίγο ψάχνει κανένα παραθυράκι στο νόμο 2190 μήπως και δεν πληρώσει το ρεύμα. Οπαδό ζημιογόνας Α.Ε. έχεις δει; Ελα εδώ να σου δείξω κάμποσους που είναι και ικανοί να σκοτώσουν ή να σκοτωθούν. Τουλάχιστον να είσαι οπαδός της Google, της Microsoft, της Nestle να το καταλάβω, πάλι μαλακία είναι, αλλά ρε παιδί μπορεί να 'χεις αγοράσεις μετοχές και να θέλεις και να ντοπαριστείς. Και επειδή όταν η μαλακία παίρνει φόρα ήρθαν και τα κυβερνητικά μέτρα και το γλυκό απόδεσε. Δυο βδομάδες χωρίς εκδηλώσεις ομαδικών αθλημάτων, έτσι δεν το 'πε στο περίπου ο Ρουσόπουλος; Για τους συνδέσμους τσιμουδιά, για τους επιστήμονες που έλεγε και ο Σαλιαρέλης ούτε κιχ. Μην τυχόν χαλάσει η όρεξη του κάθε Προέδρου που χύνει (δάκρυα χαράς) όταν φωνάζουν το όνομά του οι 2.000 που παρακολουθούν το ματς σε ένα γήπεδο χωρητικότητας 30.000 θέσεων. Α, έχει και συνέχεια η μαλακία. Στους συλληφθέντες ήταν λέει υπάλληλος μιας ΠΑΕ (του γαύρου ή κάνω λάθος:), εμ τι ήθελες να είναι, η Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ με κουκούλα; Οχι αυτό δεν είναι μαλακία, μαλακία είναι αυτό που άκουσα σε ένα κανάλι ότι, λέει, ένας από τα λουλούδια ήταν ανιψιός βουλευτή (της ΝΔ; έχει σημασία;). Ναι ρε παπάρα, τον πήραν τηλέφωνο από τη Ρηγίλλης και του 'παν να πάει να σφαχτεί για να μην παίξει πρώτη είδηση η εκδρομή του Γιωργάκη στο ΣΕΦ στο δικό του θερμοκήπιο. Μωρέ δενγαμιωμάστενε...

26.3.07

Η δίαιτα του εύζωνος

(μας κλέψανε στο ζύγι)

Κοίταξε, τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά. Πρώτα συνέβη αυτό και στο καπάκι συνέβη τούτο εδώ. Με αυτά και με εκείνα άντε να εξασφαλιστεί η στύσις του τσολιά ο οποίος λόγω αυτών των ατυχών συγκυριών μετατρέπεται σε ελαφρόπουτσον με τα γνωστά καταστροφικά για το Γένος αποτελέσματα, που μόνον ο γίγας Γιακουμάτος είχε τα κότσια να θίξει (και όρχεις κυανοί)...

20.3.07

Εξ-ωμο-λογίες και στιχώματα

(τι λεξιλογικός πλούτος!)

Μπορείς να πεις πως έχει σημειωθεί μια κάποια πρόοδος βρε αδερφέ. Μια φορά και έναν καιρό άκουγες πότε πότε για καμιά "φωτογραφική" τροπολογία που βόλευε κάποιον κολλητό του χιψιτζή υπουργού (χιψιτζή; χμ, καλούτσικο), τώρα έχεις να κάνεις με ομόλογα που τα αγοραζοπουλάγανε και που για να παρακολουθήσεις τι διάολο γίνεται πρέπει να καθαρίσεις τον τόπο από τον μπουχό των σχολίων και να μπεις στο μαγικό κόσμο της στάθμισης κινδύνων, των επιτοκίων, των δικαιωμάτων κτλ κτλ... Ζαλάδα σε πιάνει αλλά 'ντάξει, είναι μορφωμένοι οι κλέφτες, ουπς, συγγνώμη, οι άνθρωποι...

Οπότε το άσμα " 'μολόγα τα, μολόγα τα / τα φράγκα μοιρολόγα τα / τι γίνανε 'μολόγα τα / χορτάρι για τα αλόγατα " βγαίνει μέσες άκρες δικαιωμένο και ίσως θέλει λίγο να δουλευτεί ο τελευταίος στίχος, π.χ. "φραγκάκι για τα κόμματα" ή "κοστούμια και αρώματα"...

16.3.07

Αριστερή Πτέρυγα

(άντωση)

O συχνός επιβάτης αεροπλάνων προτιμά το διάδρομο. Έχει πολλά καλά ο διάδρομος, χώρο,ελευθερία κινήσεων, αν είσαι τυχερός χάζι στις αεροσυνοδούς και αν είσαι από τους πάρα πολύ τυχερούς ευθεία στο βάθος του κόκπιτ ένας γενναιόδωρος ουρανός. Καλά, δεν είναι και κανόνας...

13.3.07

Αλλη μια ένδοξη ημέρα έρχεται

(εξυπνάδων συνέχεια)

Χμμ, αν είναι έτσι, προλαβαίνουν δεν προλαβαίνουν να ξεπαγώσουν οι μπριζόλες...

9.3.07

Ο τελευταίος κρίκος των chain mails

(βαράτε βιολιτζήδες)

Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσοι μου έστειλαν e- mail , γιατί:

  • Σταμάτησα να πίνω Coca Cola , αφού έμαθα ότι χρησιμοποιείται για να καθαρίζουν τους λεκέδες στα WC .
  • Δεν πάω πλέον κινηματογράφο, για να μην κάτσω σε κάθισμα που ίσως να έχει καρφίτσα που φέρει τον ιό του AIDS .
  • Μυρίζω άσχημα, αφού δεν βάζω πλέον αποσμητικό διότι ίσως μου προκαλέσει καρκίνο.
  • Δεν παρκάρω πλέον το αυτοκίνητό μου στα supermarkets , διότι ίσως κάποιος μου δώσει να δοκιμάσω κάποιο άρωμα για να με ληστέψει αργότερα.
  • Δεν απαντώ στο κινητό μου, διότι ίσως μετά μου πουν να πάρω σε κανένα παράξενο νούμερο και μου έρθει μετά ο λογαριασμός με κλήσεις σε Ουγκάντα, Σιγκαπούρη ή Τόκιο.
  • Δεν πίνω πλέον ποτά από τενεκεδάκι, διότι φοβάμαι ότι ίσως μου προκαλέσουν κάποια ασθένεια.
  • Όταν βγαίνω έξω σε κάποιο κλαμπ, δεν κοιτάζω καμία, ακόμα και αν είναι ωραία, διότι ίσως μετά μου δώσει ναρκωτικά, με πάρει σε κάποιο ξενοδοχείο και μου βγάλει το συκώτι για να το πουλήσει στη μαύρη αγορά.
  • Κατέθεσα όλες τις οικονομίες μου στον λογαριασμό της Αmy Bruce, που είναι άρρωστη στο νοσοκομείο, 7.000 περίπου φορές. Είναι αξιοθαύμαστο, αυτό το παιδί είναι 8 χρόνων από το 1995.
  • Έγραψα το όνομά μου περίπου 3.000 φορές σε μια λίστα για να σώσω ένα σπάνιο είδος σκίουρου.
  • Έχω μαζέψει περίπου 3.000 χρόνια με καλή τύχη και έχω πεθάνει 67 φορές από τα chain letters που μου έστειλαν...

8.3.07

Ya-ta-oura

(τσσσ)

Κάτι πράγματα τώρα, να συμπίπτει η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας με την Παγκόσμια Ημέρα Νεφρού. Πάμε για ένα εορταστικό κατούρημα τώρα...

Αναζητώντας την ημέρα του άντρα. Guest stars τα 40 παληκάρια

(Κανονικά, το να λες πως και οι γυναίκες έχουν δικαιώματα πρέπει να είναι σαν να λες πως και τα ψάρια βρέχονται)

Ο μακαρίτης το έλεγε κάπως έτσι: «Είναι ένας κόσμος του άντρα / μα δεν θα ‘ταν τίποτα / χωρίς μια γυναίκα ή ένα κορίτσι / Είναι χαμένος στον κόσμο του άντρα / Είναι χαμένος στην πίκρα».

Να πεις κάτι διαφορετικό δεν γίνεται. Οπότε, λοιπόν, κάποιος σε αυτό τον κόσμο ζήτησε να θεσμοθετηθεί από τον ΟΗΕ μια παγκόσμια ημέρα για τον άντρα. Ξέρεις, τον άντρα, το σωστό, τον πρόστυχο, τον κουβαλητή, τον μεροκαματιάρη, τον βασίλισσα θα σε κάνω μάνα μου όπου το μάνα μου κορίτσια δεν προέρχεται από το μητέρα αλλά από το μανάρι αλλά επειδή στις περισσότερες ξυπνάει η σουφραζέτα μέσα σας και λέτε «τι με πέρασες αγοράκι μου, για προβατίνα;» αυτολοκρίνεται ο άλλος, τι να κάνει. Τι, δεν με πιστεύεις; Πήγαινε μέχρι το Google, το «μάνα μου» επιστρέφει 87.800 αποτελέσματα το «μανάρι μου» 3.850. Θα μου πεις πως το «μάνα μου» μπορεί να αναφέρεται και στη μητέρα, σύμφωνοι, πάλι όμως η διαφορά είναι τεράστια. Βράστα, αυτολογοκρινόμασταν offline πήραμε το χούι και στο Δίκτυο.

Σου έλεγα λοιπόν πως κάποιος σκέφτηκε να ζητήσει από τον ΟΗΕ το προφανές, μια παγκόσμια ημέρα για τον άντρα. Λογικό αίτημα μου φαίνεται. Ζούμε λιγότερο, δουλεύουμε από νωρίτερα, δεν θα σου πω για το πρωινό ξύρισμα που έλεγε και ο Νίκος Δήμου, βάλε και το αγγούρι του στρατού, συν ότι έχεις να κάνεις με τις διάφορες ορμονικές τσιριτζάντουλες της συντρόφου σου για τις οποίες κανένας κερατάς δάσκαλος δεν σου είπε κουβέντα (οι παλιοκαργιόληδες ήξεραν αλλά δεν έλεγαν κιχ) και όσο για τις δασκάλες χέστα, η δικιά μου τουλάχιστον των πρώτων τάξεων του Δημοτικού είχε βαρύ χέρι και δεν προλάβαινε να μοιράζει σφαλιάρες σιγά και μη μας υποψίαζε για το τι θα συναντήσουμε τρεις δρόμους πιο κάτω.

Οπότε τη μια η σύντροφος περιμένει περίοδο, μετά έχει περίοδο, μετά γεμίζει το φεγγάρι, μετά αδειάζει το φεγγάρι και αν είσαι τυχερός και δεν πιστεύει στις μαλακείες περί Ερμή που μπήκε ο μαλάκας στον παράδρομο, τον έκλεισε η σκουπιδιάρα και δεν ξέρει πώς να βγει (εμ μαλάκα Ερμή διάβασε και ένα χάρτη) σου μένει με το ζόρι μια εβδομάδα το μήνα για μια ισορροπία στη σχέση. Αυτά είναι τα offsets της υπόθεσης τι να κάνεις τίποτε δεν είναι τέλειο και μετά αναρωτιέσαι γιατί οι γυναίκες ζουν περισσότερο (μάλλον γιατί οι άντρες τελικά δεν πεθαίνουν αλλά υποβάλουν παραίτηση)... Τώρα που είπα Ερμή και χάρτη ναι, εντάξει, έχουμε ένα πρόβλημα σε γενικές γραμμές, δεν ρωτάμε ποτέ για το πώς στο διάτανο θα βγούμε στην οδό Αρμοδίου και Αριστογείτονος είναι αυτό το μαλακισμένο γονίδιο του εξερευνητή.

Αν ο Κολόμβος ρωτούσε για το πώς να πάει στις Ινδίες δεν θα είχε βρει την Αμερική, πράγμα που θα μας είχε γλυτώσει από μπόλικους μπελάδες τώρα που το σκέφτομαι αλλά τέλος πάντων τίποτα δεν συγκρίνεται με τη χαρά της ανακάλυψης. Πάλι ξεστράτισα, συμπάθα με.

Ο θιγμένος λοιπόν που ήθελε μια παγκόσμια ημέρα για την πάρτη του αρσενικού φύλου λες και πρόκειται για είδος προς εξαφάνιση (χμμ, ας το ξανασκεφτούμε αυτό κάποια άλλη μέρα) βγήκε στο Δίκτυο και έστησε ένα online ψήφισμα να συστρατευτούν από κάτω του όλοι οι άνδρες του πλανήτη (ή, έστω, της πρώτης ταχύτητας του πλανήτη) μπας και αποκατασταθεί η ισορροπία. Να έχουν οι γυναίκες μια μέρα να πηγαίνουν στα στριπτιζάδικα να έχουν και οι άντρες μια επίσημη να πηγαίνουν στο κομμωτήριο να φτιάχνουν τα νύχια τους ή να ξύνουν στον ήλιο ακαμάτηδες τ’ αχαμνά τους, χωρίς να τους κοιτά το έτερον ήμισυ επιτιμητικά. Να λέμε «μωρό μου είναι η παγκόσμια ημέρα του άντρα και με το ξύσιμο τιμούμε όλα τα φωτεινά μυαλά της ανθρωπότητας που κάποτε κατέβασαν μια γαμάτη ιδέα είτε στη διάρκεια του πρωινού κατουρήματος είτε επειδή είχαν κάτσει κάτω από μια μηλιά για να ξαποστάσουν» (μύθος το τελευταίο αλλά ας το κρατήσουμε, συμπαθητικός θρύλος φαίνεται).

Εφτιαξε λοιπόν ο ανήσυχος σουφραζέτης το ψήφισμα. Και πήρε τ’ αρχίδια του. Τρόπος του λέγειν γιατί τα αρχίδια είναι μόλις δύο, ενώ το ψήφισμα υπέγραψε ο συγκλονιστικός αριθμός των 40 ανθρώπων από όλο τον κόσμο. Ποιον κόσμο δηλαδή, τίποτε φίλοι και συνάδελφοί του θα ήταν. Τα σαράντα παληκάρια από τη Λεβαδειά βγήκανε στο Δίκτυο και ζητάνε τα ίσα με τις γυναίκες, όχι, επίδομα θηλασμού δεν ζήτησαν. Από οργάνωση είμαστε για τα μπάζα, αν μας έβλεπε ο Τζίμι Χόφα θα τράβαγε τόσο πολύ τα βυζιά του απ’ την απελπισία που στο τέλος θα δανείζονταν σουτιέν για να κυκλοφορήσει στο δρόμο χωρίς να σκοντάψει στις ρώγες του. Να μου το θυμηθείς με αυτές τις μαλακείες που κάνουμε στο τέλος θα το φάμε το κεφάλι μας. Βρε, λες να;