28.4.05

Αγρίεψαν τα πράγματα

(ξαμολυτά) Οδηγάω. Νυστάζω. Βαριέμαι. Εχω ένα παπί στα δεξιά μου που παλατζάρει επικίνδυνα. Μπροστά μου ένα λεωφορείο, το 110 για την ακρίβεια. Ζωγραφισμένο από το Φασιανό. Φανάρι κάπου μεταξύ Ν. Κόσμου (όνομα και αυτό για περιοχή) και Ν. Σμύρνης. Γκρουγκρουγκρου βροντολογάει το λεωφορείο, βννννν το παπί δεξιά μου, το κοκοράκι κικιρικικί. Εχω τα νεύρα μου. Αριστερά μια στάση του τραμ, το επόμενο θα περάσει σε 7 λεπτά, λέει. Σταματάω. Πάλι. Το λεωφορείο φορτώνει. Κοιτάζω δεξιά. Ελα ρε, δεν το 'χα δει τόση ώρα. Ενας σωρός με πραγεμισμένους πλαστικούς σάκους. Χρώματος μπλε. Στο δρόμο δίπλα στο πεζοδρόμιο. Ενα μεγάλο χαρτόνι μπροστά από το σωρό, στερεωμένο κάπως πρόχειρα με κάτι πέτρες. Πού βρήκε τις πέτρες στο Ν. Κόσμο; Ενιγουέι. Στο χαρτόνι γραμμένο με τεράστια μαύρα γράμματα ΑΓΡΙΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ Μπα, από τη νύστα θα 'ναι. Κοιτάζω μια αριστερά να αλλάξω εικόνα. Πάλι δεξιά. Το χαρτόνι επιμένει ΑΓΡΙΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ Βγάζω τα γυαλιά ηλίου. Δεν το συζητάει, δεν το διαπραγματεύεται. ΑΓΡΙΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ Ρίχνω μια ματιά τριγύρω μπας και εντοπίσω τον πωλητή. Θέλω να μάθω. Πού τα έπιασε. Αν δαγκώνουν. Τι τα ταϊζει. Πού έχουν φωλιά. Κάθε πότε ζευγαρώνουν. Αν σκαρφαλώνουν στις κουρτίνες. Αν κατουράνε στο τασάκι ή στις γλάστρες. Δυστυχώς ο πωλητής λείπει. Το χαρτόνι εκεί. ΑΓΡΙΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ Εφυγα χωρίς να μου λυθεί ούτε μία από τις απορίες που είχα. Φτιάχνω βαλίτσα τριών ημερών. Πεινάω. Νυστάζω. Βάζω θερμοσίφωνα. Θυμάμαι το Θανάση Βέγγο. "Εγώ ξέρω και τέσσερις λέξεις εγγλέζικα. Μέτρο, Γκόλντγουιν, Μέγιορ". Δεν θυμάμαι ποιος τον ρωτάει ποια είναι η τέταρτη και εκείνη τη στιγμή "απαντά" με το βρυχηθμό του λιονταριού της MGM. Αγρια κάρβουνα... Για άγρια αρνιά. Φεύγω για το νησί. Offline. Καλό σου Πάσχα... Φιλιά...

Μεγάλε μου αδερφούλη...

(είμαι το νούμερο οκτώ) Σύστημα Σένγκεν, οι φίλοι το φωνάζουν SIS, κομματάκι αδερφίστικο μου φαίνεται αυτό. Καλύπτει 13 χώρες της Ε.Ε. συν τη Νορβηγία και την Ισλανδία. Ως το Μάρτιο του 2003, στο SIS έχουν εισαχθεί 877.655 εγγραφές (εγγραφή και πρόσωπο υποθέτω), 386.402 ψευδώνυμα και 15 εκατ. αντικείμενα (ό,τι και αν σημαίνει αυτό). Στο σύστημα έχουν συνδεθεί πανευρωπαϊκά 125.000 τερματικά. Όλα αυτά για την ελεύθερη κίνηση των πολιτών μέσα στη ζώνη Σένγκεν και φυσικά την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, της διακίνησης ναρκωτικών, της πορνείας. Ναι εντάξει, μπορείς να γυρίσεις πλευρό τώρα, μόνο μην ξαναχασμουρηθείς. Το SIS, που λες, είναι μικρό για τη διευρυμένη Ευρώπη, πρέπει να συνδεθούν στο σύστημα οι 10 νέες χώρες και οι συνηθισμένοι τζόρες, Βρετανία και Ιρλανδία που είναι σήμερα εκτός. Τι κάνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή; Προκηρύσσει διαγωνισμό για το SIS II που περιλαμβάνει πολλά νέα καλούδια. Βιομετρικά στοιχεία (δακτυλικό αποτύπωμα, φωτογραφία, ίριδα) αποθηκευμένα στο σύστημα; Αμέ. Νέες κατηγορίες με υπόπτους για τρομοκρατικές ενέργειες ή για συμμετοχή σε βίαια επεισόδια (π.χ. χουλιγκάνια); Σουρ. Εμ, σκούζι (και βογγάει), κάτι λείπει. Ολοι αυτοί που μπαίνουν στον ευρω-παράδεισό μας με μια βίζα -όχι την κάρτα- πού θα τους βάλουμε; Συμπληρώνουμε το SIS II με ένα άλλο σύστημα το VIS με όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία για όποιον έχει ζητήσει την έκδοση βίζας. Κάθε χρόνο στον ευρω-παράδεισο έρχονται γύρω στα 20 εκατ. άνθρωποι με βίζα, δεν είναι και λίγοι. Βιομετρικά στο VIS; Γιέπ. Για τα περαιτέρω δες εδώ, να σου πω μόνο ότι τα δύο νέα συστήματα θα μας κοστίσουν ως Ε.Ε. 37,5 εκατ. ευρώ και πρόκειται να είναι έτοιμα κατά το 2007. Hewlett-Packard, Steria, Mummert και Primesphere η ευτυχής κοινοπραξία.

Σήμερον....

(με κόντρα άνεμο) Δεν θέλω να είμαι στο κλίμα καμιάς ημέρας, αλλά αυτό που θέλω να κάνω σήμερα δεν διαφέρει και πολύ από μια σπονδή με 3-5 χτυπήματα του ποτηριού στο τραπέζι σε έναν γνήσιο άνθρωπο, έναν άνθρωπο που πίστεψε ότι μπορούσε να αλλάξει πράγματα, πάλεψε γι' αυτά όπως αυτός νόμιζε και έπεσε. Επεσε όρθιος, δεν πούλησε κανέναν, δεν έδωσε κανέναν, ανέλαβε έναντι της όποιας εξουσίας τις ευθύνες των πράξεών του και πλήρωσε το τίμημα με το κεφάλι του ψηλά. Ηταν διαφορετικός, όπως διαφορετικός ήταν και ο Μαχάτμα ή ο Μάρτιν Λούθερ στα πιο σύγχρονά μας και είμαι σίγουρος πως από τις ημέρες του ως τις ημέρες τους πολλοί επίσης αξιόλογοι μεσολάβησαν, αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχω καμία διάθεση να σκαλίσω ούτε μνήμη, ούτε αρχεία ούτε το δίκτυο. Κάπως πιο αλληγορικά μια αράδα μόνο από το Stairway to heaven των Led Zeppelin που πλησιάζει τα πράγματα εξαιρετικά διακριτικά και μάλλον αφαιρετικά.
... όταν όλα γίνονται ένα και το ένα είναι όλα...
Κάπου εκεί, λέω τώρα, κρύβεται η πρώτη πρόκληση. Η σκάλα υπάρχει, τ' αστέρια το ίδιο, μένει να γίνει το πάτημα στο πρώτο σκαλί για να αρχίσει το όποιο θαύμα. Τα υπόλοιπα έπονται... Με αφορμή αυτό (σχετικά ξώφαλτση αφορμή), αναρωτιέμαι αν το "σήμερον κρεμάται επί ξύλου" δεν είναι διαπίστωση ή προαναγγελία αλλά προτροπή που δεν προϋποθέτει τη συνδρομή ζωής αλλά ψυχής για όσα σε κάνουν να ανατριχιάζεις, να παλεύεις, να ξαγρυπνάς, να παλεύεις, να ανησυχείς, να φοβάσαι, να αγαπάς, να στηρίζεις, να χαίρεσαι... Σε άλλα λόγια, σήμερα ανεβαίνω όσο αντέχω ψηλότερα γιατί τολμάω και αντέχω να μιλήσω, να πονέσω, να ζήσω, να παλέψω, να υπερασπιστώ... Μια αιρετική ερμηνεία ενδεχομένως, που, πάντως, δεν μ΄εμποδίζει να σε καλωσορίσω σε αυτή την ημέρα...

27.4.05

Πίσω και σας έφαγα

[ο καταναλωτής δεν έχει να χάσει τίποτα παρά τις αλυσίδες (καταστημάτων)] Βλέπω στα μανταλάκια ενός περιπτέρου σήμερα το πρωί το "Ποντίκι" με ένα αφιονισμένο αρνί στην πρώτη σελίδα να φωνάζει στους έντρομους καταναλωτές "πίσω και σας έφαγα", ένεκα τα 14 (αν είδα καλά) ευρώ το κιλό. Να σου πω τι θα γίνει, είμαι απόλυτα σίγουρος, θα πάει κάποιος να το αγοράσει και μετά, με το σφαχτό ζαλωμένο στον ώμο, μόλις δει κάμερα και μικρόφωνο θα ψιλοτρελαθεί, θα αρχίσει να φωνάζει για την ακρίβεια και μόλις τα πει και ξεχαρμανιάσει θα συνεχίσει το δρόμο του, πάντα με το σφαχτό στον ώμο. Είναι περίεργος ο τρόπος που αντιμετωπίζει την κάμερα ο νεοέλλην, αλλά ακόμη περισσότερη εντύπωση μου κάνει ο τρόπος που αντιμετωπίζει την ακρίβεια. Δεν υπάρχει περίπτωση να του περάσει από το μυαλό η ιδέα να μην ψήσει αρνί ή κατσίκι "το απαιτεί το έθιμο" θα σου πει. Κάτσε ρε μπάρμπα λέει πουθενά το έθιμο να σκάσεις 14 ευρώ για ένα κιλό κρέας που όταν ψηθεί θα έχει χάσει γύρω στο 20-25% του βάρους του;
(Αν αμφιβάλλεις για το ποσοστό, βάλε ένα κιλό κρέας στη γάστρα, άστο να ψήνεται, δες μετά πόσο νερό θα βγάλει και το ξανασυζητάμε).
Δηλαδή επειδή το καλεί το έρμο το έθιμο πρέπει να υποστείς ως ραγιάς την αυθαιρεσία του χονδρ/λιαν-έμπορα. Ε, τα 'θελες και τα 'παθες, συγγνώμη πηγαίνεις γυρεύοντας και του χρόνου το κιλό θα πάει 18 και 20 ευρώ και δεν υπάρχει περίπτωση να του γυρίσεις την πλάτη, όχι κύριε, εκεί θα 'σαι, θα πληρώνεις με μετρητά, επιταγές και κάρτες για να ζαλωθείς και πάλι το σφαχτό και να βγεις από την αγορά ψάχνοντας κάμερα για να πεις το παράπονό σου. Ραγιάς. Θυμήθηκα πριν από 2-3 χρόνια πρέπει να ήταν, είχαν σκάσει μύτη κάτι κεράσια εισαγωγής σε μια λαϊκή πήγαιναν κοντά στα 17 ευρώ το κιλό και στην κάμερα ποζάριζε η μάνα ενός χλιμίντζουρα (με τέτοια μάνα, χλιμίντζουρας θα είναι) που 'λεγε με ένα ηλίθιο χαμόγελο πως πήρε λίγα "για το παιδί". Μη σώσει και τα φάει το σκασμένο και άρρωστο να 'ναι και του θανατά να 'χει πέσει στο κρεβάτι με τεταρταίο πυρετό, αποκλείεται να σωθεί με κεράσια. Τι παιδεύομαι, το περιέγραψε ο Ρήγας "ακόμη τούτη την άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες" για άσχετο θέμα, αλλά μου κολλάει...

Ενα κοκόρι κάποιος

(βοηθάτε γειτόνοι...) Σίγουρα έχεις και σήμερα πολλά να κάνεις ή, αν έρχεσαι από 'δω κατά το απομεσήμερο ή το βραδάκι θα έκανες πολλά, τέλος πάντων θα σου τα πω σε ενεστώτα ή μέλλοντα διότι αυτή τη στιγμή ξέρω πως περιμένουν: Το αυτοκίνητο που πρέπει να πάει για το ετήσιο σέρβις του αλλά αν και το 'χω πάει κάμποσες φορές ως τώρα δεν έχει μάθει το δρόμο να πηγαίνει μόνο του και να μ' αφήνει ήσυχο. Επειδή, όμως, είναι παραμονές Πάσχα φυσικά όλοι θέλουν τώρα να κάνουν την τακτική τους συντήρηση ώστε να είναι σίγουροι πως το όχημά τους θα καταφέρει για άλλη μια φορά να κουβαλήσει μπαμπά, μαμά, δυο πιτσιρίκια, γιαγιά/μητέρα/πεθερά (τρία σε ένα), συν τις αποσκευές, συν τη σούβλα, συν ένα βραστήρα νερού δώρο για τη συμπεθέρα, συν το κακοκουρεμένο κανίς και συν τη γυάλα με το χρυσόψαρο, ξέχασα τίποτα; Αυτό σημαίνει πως στο συνεργείο γίνεται της τρελής και το ραντεβού με το γιατρό, τα μαστόρια ορίστηκε για την 9η πρωινή, που με τη σειρά του σημαίνει πως πρέπει να σηκωθώ τουλάχιστον κατά τις 7 όχι λόγω κάποιας δραματικής απόστασης που με χωρίζει από την αντιπροσωπεία, αλλά χρειάζομαι τουλάχιστον 1,5 καφέ και ένα ποτήρι χυμό, σίγουρα όχι ταυτόχρονα αυτά τα δύο διότι συντίθενται στο στομάχι μου σε κάτι σαν ναπάλμ. Να πάρω και τους λογαριασμούς του ΟΤΕ που τους έχω αφήσει απλήρωτους από (πότε άραγε;) και ανησύχησαν οι παίδες στο customer care (ναι έχει και τέτοιο ο ΟΤΕ, είδες τι μαθαίνει κανείς;) για την υγεία μου.
-- break -- break -- break -- τι τραγούδι να σου πω πού να σε ξέρει να 'ναι κει όταν γελάς και όταν φοβάσαι... -- break -- break -- break --
Να περάσω μετά μπας και αξιωθώ επιτέλους να πάρω κανένα ρουχαλάκι, να επιστρέψω και να δουλέψω στο σπίτι, να πάρω 5-6 τηλέφωνα που δεν πρόλαβα χθες γιατί έγινε το σύστριγκλο, να ξαναπάω μετά -με τα πόδια- να παραλάβω το όχημα, να κατεβώ κατά το γραφείο, όπου με περιμένει και μια προθεσμία ωσάν αγγούρι καλιβιώτικο, την οποία καλό θα είναι να έχω προλάβει ως τις 4 το απόγευμα αν δεν θέλω ν' ακούσω γκρίνιες. Κάπου εκεί να ρίξω και έναν τσακωμό που δεν πρόλαβα να τον ρίξω χθες γιατί είχα μπει σε φάση αποσύνθεσης σαν μουχλιασμένο γιαούρτι και σε κάθε περίπτωση να μην ξεχάσω να πάρω τηλέφωνο στο νησί να μου κλείσουν εισιτήριο για το παπόρι (παπόρι λέμε, ό,τι θες διαβάζεις μου φαίνεται). Τι σημαίνουν όλα αυτά; Κάργα πρωινό ξύπνημα, γι' αυτό σου λέω ένα κοκόρι με δίπλωμα οδήγησης κατά προτίμηση μήπως σου βρίσκεται εύκαιρο;

26.4.05

Προσευχή...

(αλλιώτικη...) Θα σου πω όπως το καταλαβαίνω. Δεν πιστεύω σε θεό όπως στον είπαν, να σου πω όμως πώς περιγράφω αυτόν που ξέρω. Γέρο σίγουρα, παθιασμένο οπωσδήποτε, μπαίνει σε εστιατόρια, εκθέσεις, μπαρ, γραφεία, μουσεία, εργοστάσια, παραφυλάει μέχρι ν' ακούσει κάτι που του κάνει σε ενδιαφέρον, ακούει βλαστήμιες, όνειρα, ευχές, κατάρες, δακρύζει, γελά, πηγαίνει για πιο κάτω... Είναι κάτι σαν το αμάλγαμα που θα έβγαζες αν συνδύαζες τον Ομηρο με τον Μπουκόφσκι - ένας τύπος που έχει τις δικές του ιστορίες, κλειστές στα μάτια των πολλών, φωτεινές για (... κλείσε τα μάτια, δεν χρειάζεται να σου πω για ποιους)... Σου μιλάω για ένα θεό που δεν μπορεί να συγχωρέσει τον εαυτό του. Ενα βράδυ τσακώθηκε με το μεγαλύτερο γιο του και αυτός έφυγε από το σπίτι. Εγινε ο βοριάς και από τότε γκρεμίζει σε κάθε ευκαιρία την ανάσα του πατέρα του, μα αυτός δεν έμαθε... Κλείδωσε ένα βράδυ έξω απ' το σπίτι την κόρη του - την όστρια. Εκείνη δεν του το συγχώρεσε και, εδώ που τα λέμε, γιατί να κάνει κάτι τέτοιο.... Εμαθε τριγυρίζοντας τις αγορές, ακούγοντας τα κουτσομπολιά για τ' όνομά του, ήθελε να πει κάτι... Ενας θεός που τα γένια του μούσκεψαν απ' την αλμύρα... Αγαπάει το φως όπως απλώνεται πάνω στη γη... Μαζί, απλώνονται και οι σκιές... Αγαπάει τις σκιές που ξαποσταίνουν οι ηλιοκαμμένοι... Αγαπάει τη δροσιά που έρχεται μαζί με το σκοτάδι... Αγαπάει το φως που σκορπάει τις σκιές και η ιστορία ξεκινά από την αρχή.... Ενας θεός που θα 'θελε να 'ναι άνθρωπος να χαστουκίσει με το χέρι του τη γη, στο τελευταίο ζεϊμπέκικο της ζωής του να τη βλαστημίσει, να ξυπνήσει το χώμα, να το κάνει να βλαστήσει, να το κάνει να ζητήσει συγγνώμη για όσους έκρυψε... Ο θεός δεν κουμαντάρει το χώμα, το χώμα δεν κουμαντάρει τον άνθρωπο, ο άνθρωπος κουμαντάρει τίποτα, μα ο άνθρωπος είναι καπετάνιος... Ο δικός μου θεός, σηκώνει το ποτήρι στη δική του προσευχή, μία απ' αυτές που παίρνει θέλω και μπορώ τα σηκώνει με ένα ελαφρύ φύσημα στον αέρα και τα κάνει σύννεφα, αητούς και αστέρια...
I don’t believe in an interventionist god But I know, darling, that you do But if I did I would kneel down and ask him Not to intervene when it came to you Not to touch a hair on your head To leave you as you are And if he felt he had to direct you Then direct you into my arms Into my arms, o lord... And I don’t believe in the existence of angels But looking at you I wonder if that’s true But if I did I would summon them together And ask them to watch over you To each burn a candle for you To make bright and clear your path And to walk, like christ, in grace and love And guide you into my arms Into my arms... And I believe in love And I know that you do too And I believe in some kind of path That we can walk down, me and you So keep your candle burning And make her journey bright and pure That she will keep returning Always and evermore (Into my arms, Nick Cave)
Μεγάλη Εβδομάδα; Ζωή... Σκέτη... Ούτε μεγάλη ούτε μικρή, απλώς ζωή, εκεί που τα κεφαλαία υποκλίνονται ελαφρώς στα πεζά - εκεί που η μέρα αναδύεται ελαφρώς κολακευμένη...

25.4.05

Off, off, off...

(νυστάζω με τα κλισέ) Ως μαθητευόμενος προφήτης μαντεύω ότι τις επόμενες ώρες και ημέρες θα ακούσεις τα εξής:
  • αυξημένες οι τιμές στα κατσιά και τα αρνίκια (το καλύτερο σαρδάμ που έχω ακούσει ποτέ)
  • πρωινάδικες εκπομπές στην τηλεόραση προσαρμοσμένες στο κλίμα των ημερών
  • κινηματογραφικές ταινίες με σενάρια από την Παλαιά και Καινή Διαθήκη
  • οδηγίες για το πώς βάφονται τα αυγά (έλεος, πόσες φορές πρέπει να ακούσω/διαβάσω/δω ότι τα αυγά μπαίνουν στο νερό πριν αυτό βράσει...)
  • παραδοσιακές συνταγές από τις ορθόδοξες χώρες (παγκοσμιοποίηση γιου νόου)
  • συγκλονισμένος/με κατάνυξη ο χριστιανισμός παρακολουθεί την κορύφωση του Θείου Δράματος (τη Μεγάλη Παρασκευή)
  • με τους στρατιώτες/ναύτες/αεροπόρους τσούγκρισε αβγά ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου, η Παπαρήγα, ο Αλαβάνος... (την Κυριακή του Πάσχα)
  • ρεπορτάζ με τα τοπικά έθιμα (από τα κανάτια στην Κέρκυρα ως τις αυτοσχέδιες ρουκέτες στη Χίο), τα περισσότερα από τα οποία όπως μας πληροφορεί ο καλός ρεπόρτερ έχουν τις ρίζες τους στην Τουρκοκρατία ή την Ενετοκρατία
  • έκτακτα μέτρα έχει λάβει η Τροχαία για να διευκολύνει την έξοδο των εκδρομέων.
Γι' αυτό σου λέω, κλείστην τη ρημάδα...

Μαρμαρωμένη

(ή, τι είδε η πανσέληνος...) Περιφερειακός Γαλατσίου, η πόλη από κάτω μοιάζει σπαρμένη μ 'αστέρια, στον ουρανό ένα μεγάλο φωτεινό φεγγάρι... Εχω εκλεκτή παρέα στο ραδιόφωνο, ίσως γι' αυτό το αυτοκίνητο απλώς ρολάρει... Βγαίνω στο Πολύγωνο και στην Ευελπίδων, ένα ταξί σταματά την τελευταία στιγμή, πέφτω στα φρένα, σιχτιρίζω και κατεβάζω ό,τι μου 'ρχεται... Στο πεζοδρόμιο κορίτσι περπατά, γύρω στα 28(;), τζιν παντελόνι, μαλλιά καστανά ή μαύρα.... Μπαίνει σε μια πολυκατοικία, κλείνει την πόρτα βιαστικά πίσω της, το πρόσωπό της στον πήχυ του χεριού, πάνω στο μάλλον μαρμαροντυμένο τοίχο, κλαίει, δηλαδή όχι απλώς κλαίει, τραντάζεται από το κλάμα, η τσάντα πέφτει από τον άλλο ώμο σταματά για λίγο στον αγκώνα και πέφτει στο πάτωμα... Δεν τη νοιάζει, είναι παραδομένη στη λύπη της, με μια τζαμένια μεμβράνη να τη χωρίζει απ' τον υπόλοιπο κόσμο. Κακή εκτίμηση, απώλεια ή κάτι που έγινε εντελώς λάθος, μπορεί να φταίει απλώς η πανσέληνος - ό,τι και να 'ναι της φαίνεται πολύ, θέλει να το μοιραστεί με τον εαυτό της, το ότι το κάνει μέσα από μια τζαμαρία δεν αλλάζει και πολλά... Ολα αυτά ενώ στο μεταξύ ο ταρίφας έχει τελειώσει τη διαπραγμάτευση με δυο παιδιά και τις βαλίτσες τους... Μου κορνάρουν από πίσω, ξεκινάω απρόθυμα, σκέφτομαι διάφορα μαζί και μια αμπελοφιλοσοφία που συνηθίζω να λέω ότι "μόνο το μαξιλάρι σου ξέρει πώς και τι πραγματικά είσαι"... Και ο πήχυς του χεριού καμιά φορά Νίκο, συμπληρώνω τώρα... Πρώτη απόπειρα στην ανηφόρα της νύχτας και κομματάκι προβλέψιμη...
Μην κλαις αδερφούλα, όλα θα 'ναι καλύτερα το πρωί... Οταν ο γέρος με τα προβλήματα χτυπά την πόρτα σου μην του δίνεις το κλειδί θα κάνει τη ζωή σου μίζερη και θα σε ρίξει κάτω... (Don't cry sister, JJ Cale)
Δεύτερη από την κορυφή της:
Και αν έχτισα ένα κάστρο γύρω απ 'την καρδιά σου και το κύκλωσα με χαρακώματα και συρματοπλέγματα άσε με τότε να χτίσω μια γέφυρα γιατί δεν μπορώ να κλείσω τα κενά και άσε με να κάψω τους προμαχώνες (Fortress around your heart, Sting)
Τρίτη τρέχοντας στον κατήφορο για το ξημέρωμα:
Μια καινούργια μέρα τρέμει στον αγέρα, στάζοντας φως και νερά. Πιάστηκε στα δίχτυα μια τυχαία νύχτα στη μέση του πουθενά. Πιάστηκαν δυο ψάρια, ήλιοι και φεγγάρια λίμνες, ποτάμια, βουνά... (Φύσα ψυχή μου, Ελευθερία Αρβανιτάκη)
Ενας κόκκος σεληνόφως στη ματιά σου, ναι, καλημέρα και σε σένα...

24.4.05

Σε τυχαία σειρά

(μα απολύτως) Να θυμηθώ να: Ξανακατεβώ τη Σαμαρειά Τελειώσω το βιβλίο που διαβάζω Βρω το CD του Μπικάκη που μου παρήγγειλαν Βάψω το σπίτι Ακούσω Πέσω με αλεξίπτωτο Στείλω δυο προσκλήσεις για το Gmail Σιδερώσω τουλάχιστον ένα πουκάμισο Βάλω βενζίνη στο αυτοκίνητο Μυρίσω Δω την πανσέληνο Πάω στο γραφείο Σκαρφαλώσω στη Δρακόλιμνη Ταξιδέψω στην Κορσική Χαμογελάσω Πάρω 2-3 τηλέφωνα Βουτήξω στους Αντίπαξους Ανεβώ στην Ακρόπολη Ανανεώσω το διαβατήριο Ονειρευτώ Πάω γυμναστήριο Πω ένα ανέκδοτο Χαιρετίσω τον Αποσπερίτη Κολυμπήσω στη Γαύδο Χορέψω Δω το ηλιοβασίλεμα της Αμοργού Ξημερωθώ στην Οία Καληνυχτίσω την Παλιόχωρα Λιαστώ στον Ισσο ... Προλαβαίνω... νομίζω... ε;

23.4.05

Το '70...

(... είδα φως - και μετά;) Για τους παλαιότερους είμαι ένας τυχερός άνθρωπος, πέρασα τα παιδικά μου χρόνια, την εφηβεία, την πρώτη και δεύτερη περίοδο ενηλικίωσης, χωρίς να χρειαστεί να ρίξω μια ντουφεκιά, αν εξαιρέσω κάτι εκπαιδευτικές βολές στο στρατό που μάλλον δεν μετράνε. Επίσης, έχω καλύτερους γιατρούς και φάρμακα, πέρασα χάρη στην πρεμούρα των γιατρών τρεις φορές τη διαδικασία των εμβολιασμών (αυτό λες να εξηγεί τίποτα;), είχα μια επαρκή εκπαίδευση (επαρκέστερη από των παλαιοτέρων), γενικώς έχω ζήσει στη βαλκανική εκδοχή ενός παραδείσου με αρκετά πλην δεν λέω, αλλά πού είναι οι δικοί μου συγγραφείς, οι δικοί μου ποιητές, οι δικοί μου μουσικοί; Εντάξει βιβλία γράφονται, ποιήματα γράφονται, τραγούδια γράφονται, αλλά γιατί στα favorites του προσωπικού μου browser οι περισσότερες διευθύνσεις οδηγούν σε δημιουργούς που είτε έχουν πεθάνει είτε ξεκίνησαν τη δημιουργία τους ακόμη και στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα; Γιατί μου αρέσει ο Χέμινγουεϊ ή ο Καζαντζάκης, ο Ρίτσος ή ο Κέρουακ, ο Ντίλαν ή ο Ξυλούρης; Οχι πως οι Archive ή οι Red Hot Chili Peppers είναι λίγοι, στους REM βγάζω το καπέλο, ο Moby όλο και καλύτερος, ο Μάλαμας το ίδιο, οι Ενδελέχεια έγραψαν μια ωραία παράγραφο σε ένα από τα κεφάλαια των ακουσμάτων μου και μαζί τους πολλοί άλλοι, όμως γιατί στην καλή την ώρα ή την κακή την ώρα θα επιστρέψω στους Deep Purple, τους Led Zeppelin, τον Clapton, τον Gallagher, τους Dire Straits, τον, την, τους...; Γιατί, όμως, σκέφτομαι να βάλω ringtone στο κινητό μου το Smoke on the water και όχι το Leaving New York των REM που μου φαίνεται για την καλύτερη συνέχεια που θα μπορούσε να δώσει κανείς στο Crystal Ship των Doors; Τελικά, πού είναι οι δικοί μου ήρωες; Μήπως τελικά δεν υπάρχουν γιατί δεν έχουν λόγο να υπάρξουν; Το αναρωτιέμαι ξεκινώντας με τη σκέψη ότι σε 35 χρόνια συνέβησαν πολλά πράγματα, για κάποια από τα οποία μπορεί να μην συνειδητοποίησα τότε την αξία τους κυρίως λόγω ηλικίας, αλλά άλλαξαν τη ζωή μου (μάλλον και τη δική σου) όχι με το ριζικό τρόπο που το κάνει ένας πόλεμος. Είμαστε η πρώτη φουρνιά στην Ελλάδα που δεν έχει συμμετάσχει σε ένοπλη σύρραξη και εδώ ίσως εξηγούνται πολλά, αλλά κάτσε να δεις τι έγινε μέσα και έξω και ελαφρώς ανακατεμμένα. Ενεργειακή κρίση του '73 που άλλαξε πολλές συνήθειες και συμπεριφορές στην κατανάλωση, μεταπολίτευση εδώ το '74, τέλος στον πόλεμο καθαρεύουσας-δημοτικής με την επικράτηση της δεύτερης το '77, εμφάνιση του AIDS αρχές της δεκαετίας του '80, ΕΟΚ, ΠΑΣΟΚ και PC το '81, βίντεο κάπου εκεί και λίγο αργότερα CD, Τσερνομπίλ το '87, πτώση του Τείχους το '89, διάλυση της Σοβ. Ενωσης και η ταφόπλακα στο ανατολικό μπλοκ το ΄91, Internet για τις μάζες κάπου στο '92-'94, πρώτος ('91) και δεύτερος πόλεμος (2003) του Κόλπου, τρύπα του όζοντος διαχρονικά η τρύπα του όζοντος. το "θερμοκήπιο" και τα υπόλοιπα περιβαλλοντικά προβλήματα, επίσης διαχρονικά η στην πράξη κατάργηση του οκταώρου, διάλυση της Γιουγκοσλαβίας το '92 μαζί και τα πρώτα κινητά τηλέφωνα, Κόσοβο το '99 και ο χάρτης της Ευρώπης πια δεν ήταν ίδιος με εκείνον που μας μάθαιναν στο σχολείο, ευρώ και Δίδυμοι Πύργοι το 2001, μαζί με υστερία για την ασφάλεια και την τρομοκρατία, ξέχασα κάτι; Πολλά, μάλλον... Νιώθω μέλος μιας ζαλισμένης γενιάς - από τη μία απολαμβάνει την επικοινωνία χωρίς περιορισμούς χρόνου ή χώρου, μπορεί πρακτικά να αντλήσει πληροφορία όποτε της καπνίσει. Την ίδια στιγμή όμως δεν μπορεί να κάνει άλλα πράγματα, να ξαπλώσει στην άμμο γιατί μπορεί να έχουν μείνει ραδιενεργά κατάλοιπα, ενώ ο ήλιος δεν αστειεύεται, δουλεύεις 10, 12 ή 15 ώρες καταργώντας την κατάκτηση του 8ωρου, το διαβατήριο μπορεί να κάθεται στο συρτάρι και εσύ να αλωνίζεις τη μισή Ευρώπη, αν το καλοδείς όλα όσα ήθελε να μας διδάξει η προηγούμενη γενιά πρακτικά δεν εφαρμόζεται. Το ξανασκέφτομαι συνέχεια τον τελευταίο καιρό, μήπως τελικά δεν χρειαζόμαστε (βαρύ ρήμα τώρα που το ξανακοιτάω, άστο και βλέπουμε) ήρωες και ευρέως αναγνωρισμένους εκφραστές γιατί μπορούμε να πούμε μόνοι μας αυτό που θέλουμε; Και, μήπως τελικά, αυτό είναι που θα μας πάει ψηλά ή θα μας ρίξει στην άβυσσο; Τι λες; [ξαναδιαβάζοντας όλα αυτά μου 'ρθε στο μυαλό το Walk of Life των Dire Straits, εμμονή;]

22.4.05

Τις ζάντες, βρε, τις ζάντες

(η καλή μέρα...) Λοιπόν, δώσε βάση. Ανεβαίνω τη Σκουφά κατά τις 10 το πρωί, πηξηματάκι, ένας ταρίφας πίσω κορνάρει κάθε φορά που βλέπει το φανάρι πράσινο, άσχετα αν είμαι εγώ ο 5ος και αυτός ο 6ος στην ουρά, δεν δίνω σημασία, η Αφροδίτη στο ράδιο βρίσκεται στη συνηθισμένη της κρίση ευτυχίας που την πιάνει τις Παρασκευές, ωραία μέρα, ζεστούλα, παίζουμε όλοι μαζί το νεκρά - πρώτη - δευτέρα, περνάμε πανέμορφα. Αφηρημένος κοιτάω γύρω μου, εντοπίζω δέντρα που κινούνται δύο αυτοκίνητα μπροστά από μένα επί της Σκουφά. Ελα σύνελθε τα δέντρα δεν περπατάνε, μωρέ τούτα εδώ κουνιούνται, μπορεί να το κάνουν αργά αλλά κουνιούνται! Να πεις πως δεν έχω πιει και καφέ... τέλος πάντων, το μυστήριο λύνεται (δικαιολογούμε κύριε πρόεδρε λόγω αφηρημάδας;), πρόκειται για αγροτικό, κλασική ντατσουνιά που πουλάει χώματα, γλάστρες, λουλούδια και έχει κοτσάρει και μερικά δέντρα στην καρότσα. Η οποία καρότσα, έχει κάτσει από το βάρος. Στο μεταξύ η ντατσουνιά κάνει δεξιά, περνάω από δίπλα, μπροστά το μποτιλιάρισμα καλά κρατεί, χαζεύω το όχημα από το πλάι και μετά με την άνεσή μου από τον καθρέφτη. Ετσι κι αλλιώς με αυτή την κίνηση που έχει στο τέλος θα γίνουμε όλοι μας φίλοι... Οδηγός και άλλοι δύο στην καμπίνα, σκουρόχρωμοι, προφανέστατα αθίγγανοι. Ο οδηγός στο ρόλο και του εκφωνητή. "Ελα να πάρεις χώμα, ωραία λουλούδια έχω", λέξη δεν λέει για τα δέντρα ένεκα που αυτά φαίνονται, τι φαίνονται δηλαδή μπαμ κάνουν, δεν χρειάζονται διαφήμιση, λογικό μου φαίνεται. Οι άλλοι δύο δίπλα ξύνουν πατσές, χαζεύουν τον κόσμο στα πεζοδρόμια. Και ερχόμαστε τώρα στο όχημα. Σου 'χω ήδη πει ότι έχει κάτσει από το βάρος του εμπορεύματος. Η λαμαρίνα σε ένα κόκκινο χρώμα που έχει σκάσει μεριές μεριές. Το καπό πηγαίνει κυματιστά, σαν κάτι τσιπς, τέτοιο πράγμα. Η μηχανή βήχει σαν παππούς 800 χρονώ που καπνίζει ταμπάκο στριμμένο σε καλαμποκόφυλλο. Γενικότερα η ντατσουνιά δείχνει να έχει φάει τα ψωμιά της, έχοντας στο ένδοξο παρελθόν της οργώσει κάμποσες φορές, ξέρω 'γω, τον κάμπο της Αργολίδας φερ' ειπείν. Ωρα είναι τώρα να τινάξει τα πέταλα η μηχανή, να ξαμολυθούν οι λαμαρίνες και να γεμίσει χώματα, γλάστρες και πηλούς το σύμπαν. Σε ένα τέτοιο αυτοκίνητο, λοιπόν, τι έχει κάνει, νομίζεις, ο θεός, ο απίστευτος, ο μάγκας ο καραμπουζουκλής ο οδηγός. Του 'χει φορέσει κάτι ζάντες αγωνιστικές που πρέπει να κοστίζουν όσο το υπόλοιπο αυτοκίνητο. Απίστευτο σου λέω, εισαγωγή σε μια σουρεαλιστική μέρα. Εχεις τις ζάντες που φυσάνε σου λέω και το υπόλοιπο αυτοκίνητο τρέμει ο κώλος του να βγει η ψυχή του... Φτάνοντας στο γραφείο, πάω να πάρω καφέ, ένας συνάδελφος έχει κρεμάσει στο άσχετο από το ταβάνι την ελληνική σημαία. Σαν σε τρελάδικο αρχίζει να γίνεται η κατάσταση... Εσύ, ακόμη να κατεβάσεις τους διακόπτες; Ελα, πάμε να βγούμε έξω, ο κόσμος έχει πλάκα σήμερα...

Περί υπηρετικής

(θα πάρετε ένα τσάι με αυτό;) Μου 'φυγε η ψυχή, ο τάκος, τα είδα όλα, όλη μέρα στους δρόμους και στα τηλέφωνα για κάτι που ζωή παραπάνω από 24 ώρες δεν θα έχει, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Διάβαζα στο Τεκμήριο ένα πολύ ωραίο post, να πας να το διαβάσει;. Η διαφωνία μου μόνο στο τέλος "είμαστε σκλάβοι των επιλογών μας" έγραφε. Τι να σου πω, για μένα δεν είμαστε σκλάβοι, αλλά οι μπάτλερ των επιλογών μας... Ξέρεις τι εννοώ, δεν είσαι πιστός ακόλουθος των επιλογών σου, δεν σε διατάζουν και εκτελείς τυφλά, υπάρχει μια ιδιότυπη σχέση, κάθε εντολή ενέχει το χαρακτήρα της παράκλησης και ταυτόχρονα της αμφιβολίας. Εκτελείς μεν, αυτό είναι βέβαιο, αλλά, με τον τρόπο σου, αφαιρείς ενδεχομένως τις υπερβολές ή καμιά φορά προσθέτειες υπερβολές και ίσως κάτι άλλο που ο εντολέας δεν σκέφτηκε. Εδώ είναι το κομβικό σημείο. Αν οι επιλογές –άρα και αρκετά αφαιρετικά ο συνδυασμός παιδείας και ενστίκτου- έχουν μια άλφα άποψη για τη ζωή το σύμπαν και τα πάντα και εσύ ως μπάτλερ κάνεις με τον δικό σου υπόγειο και σχετικώς νομιμοποιημένο τρόπο τις αναγκαίες προσαρμογές π.χ. στο χρόνο και το χώρο, σαφώς έχει αλλοιωθεί η αρχική εντολή. Γνωρίζεις πως αν αυτή την εντολή την ακολουθούσες ως ήταν, η εξέλιξη των γεγονότων θα ήταν σχετικώς προβλέψιμη, καθώς ιδίως το ένστικτο γνωρίζει περισσότερα. Αντ' αυτού, προτιμάς να αρθείς στο ύψος του ρόλου του μπάτλερ και να κάνεις αλλαγές στην εντολή, στο αρχικό σχέδιο. Χρήση του δικαιώματός σου κάνεις, αλλά γιατί το κάνεις; Μάλλον συμβαίνει διότι μόνο και μόνο θες να δεις τι θα συμβεί όταν βγεις από την πεπατημένη των επιλογών, σαν να έχεις βάλει στοίχημα με το θεό ή το διάβολο και, κάπου εδώ, έρχεται η ώρα που γράφεται ιστορία. Οχι σώνει και καλά η ιστορία της ανθρωπότητας, αλλά αυτή που κάνει ακόμη και μόνον έναν άνθρωπο (όχι κατ' ανάγκη εσένα) να βρει ξαφνικά ένα κουτάλι κάτω από το μαξιλάρι και ν' αρχίσει να σκάβει στον τοίχο. Νομίζω πως δεν έχει σημασία αν πρόκειται για το έτερον ήμισυ μιας σχέσης ή τον περαστικό σε ένα blog ή ένα συνάδελφο που είδες σήμερα μετά από πολύ καιρό, ή τον ταρίφα που του 'δωσες σήμερα λίγο αέρα για να περάσει τη διασταύρωση. Ενας επιτυχημένος μπάτλερ είναι μάλλον εσωστρεφής, αν, δηλαδή, ανοίξει την πόρτα κατεμεσίς καύσωνα του Ιουλίου και δει ένα δράκο απ' έξω να φτύνει φλόγες θα τον αναγγείλει λέγοντας κάτι σαν "κύριε, ήρθε ο ειδικός για να ελέγξει τα προσανάμματα" - ο τρόμος του θα απασχολεί μόνο τον ίδιο και αυτόν ακριβώς τον τρόμο θα πάρει μέσα από μια αγκαλιά αύριο για να παρηγορήσει. Οι επιλογές μας; Απαιτητικά αφεντικά. Εμείς; Το απαραίτητό τους συμπλήρωμα, μπάτλερ που το βράδυ όταν η ησυχία πέφτει σαν βαριά κουβέρτα στα δωμάτια βγαίνουμε νυχοπατώντας και γράφουμε με σπρέι, σκασμένοι στα γέλια, συνθήματα στους τοίχους. Θέλω να δω τη φάτσα του αφεντικού το πρωί... "And even though I know the river is wide I walk down every evening and I stand on the shore…" (River of Dreams, Billy Joel) Το blogger έκανε πάλι διακοπή σε ώρα Ειρηνικού που συμπίπτει με τις συνηθισμένες ώρες ενημέρωσης (τις ξενύχτικες) αυτού εδώ του blog. Αν προλαβαίνω, καλημέρα σου, αλλιώς καλή σου υπόλοιπη μέρα...

21.4.05

Αντάμωση

(σαν αποκατάσταση σχέσεων) Με τους Morcheeba, όταν έπαιζε παντού το Undress me now πριν από ένα δύο χρόνια, θύμωσα. Μου ακούστηκε για πολύ φτωχό κομμάτι, επιτηδευμένο, μόνο και μόνο για τα αυτιά των πολλών, περίμενα να ακούσω ψιθύρους και έπαιρνα κραυγές, όχι, αυτό δεν ήταν Morcheeba. Σίγουρα δεν ήταν κακό κομμάτι, αλλά μετά από ένα κολύμπι στον ωκεανό ή τη Μεσόγειο μπορείς να χαρείς την απλωτή σου σε μια πλαστική πισίνα; Ε, αυτό έπαθα με αυτό το τραγούδι. Πριν από λίγη ώρα, γυρίζοντας σπίτι άκουγα το τελευταίο τους κομμάτι, σαν να με εξιτάρισε λίγο, μαλακίες γράφω, με εξιτάρισε και μάλιστα πολύ... Εκανα για την πάρτη τους κανα δυο γύρους στο τετράγωνο για να τους χαρώ και όταν έφτασα στον πάρκινγκ που συνήθως διανυκτερεύει το Corsa ο Αντρέας της βραδινής βάρδιας με ρώτησε αν έχω ακούσει κάτι από το τελευταίο των Morcheeba (μιλημένος θα είναι). Χωρίς άλλες αναβολές...
Going on a journey Somewhere far out east We’ll find the time to show you Wonders never cease (Wonders never cease, Morcheeba)
... και σε εξαιρετικά ελεύθερη απόδοση του τελευταίου στίχου (μια εμμονή και αυτή), τα θαύματα ποτέ δεν νιώθουν ντροπή... Χαίρομαι γι' αυτό και χαίρομαι που ξαναβρήκα -και- τους Morcheeba... Καλημέρα σου...

Θαυμάστε το μαλάκα...

(ναι, έχω θυμώσει και γαμώ τον αντίχριστό μου τουλάχιστον) Περίμενα ότι θα μου περνούσε αλλά δεν πέρασε και ξέρεις γιατί; Είναι που στα νεκροταφεία του Βύρωνα και του Ζωγράφου μένουν πια μόνιμα κάποιοι φίλοι και γνωστοί - έτσι και ποτέ βρεθώ απ' τη γειτονιά τους και πραγματικά αποφασίσω ν' ασχοληθώ σοβαρά με τις μαρμαρόπλακες δεν μου φτάνει μια μέρα για τις χαιρετούρες. Και μετά, θα πρέπει να κατεβώ κατά τα νεκροταφεία του Πειραιά γιατί και εκεί φιλοξενείται ένας ξώφαλτσα συνοδοιπόρος με μεγάλο μυαλό που όμως υπερεκτίμησε τις δυνατότητές του και την πάτησε. Αυτός, τουλάχιστον, ήταν μόνος του, άλλους στο λαιμό του δεν πήρε. Διαβάζω, που λες, για τον απίστευτα ηλίθιο, μαλάκα, ασυνείδητο, καθυστερημένο οδηγό πούλμαν, που έκανε όπισθεν στην εθνική με αποτέλεσμα μια νταλίκα να του τη φορέσει από πίσω. Πάλι καλά που η τροχαία δεν μέτραγε πτώματα για άλλη μια φορά.... Ολη τη μέρα προσπαθώ να το χωνέψω, δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο και μάλιστα από επαγγελματία οδηγό, αδυνατεί να το συλλάβει το μυαλό μου, από την άλλη η μαλακία και η ηλιθιότητα είναι αήττητες - το ίδιο όμως ισχύει για το συνάχι και τις κατσαρίδες, θα κάτσουμε λοιπόν με σταυρωμένα χέρια; Οχι, είναι ώρα να γίνει κάτι. Θα μου πεις, μαλακίες κάνουμε όλοι στο δρόμο, στα έγραφα και πριν από λίγες μέρες, πήγαινα τον κώλο μου κόντρα σε μια στροφή, μα ήμουν μόνος, δίπλα, μπροστά, πίσω μου δεν υπήρχε άλλος, αν γκρεμοτσακιζόμουν μόνο εγώ θα έφευγα - όχι πως αυτό αποτελεί δικαιολογία κάθε άλλο, μαλακία μου και μάλιστα μεγάλη, ελαφρυντικό δεν ψάχνω ξέρω τι έκανα και δεν το πουλάω για μαγκιά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, σου έχω οδηγό πούλμαν που κουβαλάει κόσμο (επιτέλους, στ' αρχίδια μου αν μεταφέρει μαθητές ή ΚΑΠΗ) που έχει επαγγελματικό δίπλωμα γράφει τον ΚΟΚ στον πούτσο του και κάνει όπισθεν μέσα στην εθνική και, ακόμη χειρότερα, σε αυτοκινητόδρομο. Γιατί δεν μπορώ να μάθω τ' όνομά του, να βρω πού μένει και να γράψω στον τοίχο του "ΕΔΩ ΜΕΝΕΙ Ο ΜΑΛΑΚΑΣ"; Ποια διεστραμμένα προστατευτική ερμηνεία του νόμου τον φυλάει και δεν μου επιτρέπει να μάθω το όνομά του; Οπισθεν στην εθνική; Η προφανής απάντηση προβλέπει κλύσμα με τζαμόσκονη τώρα, να ακολουθήσει η διαπόμπευση και μετά ας αναλάβει και η τακτική δικαιοσύνη για κάτι πιο ευγενικό. Κάποια στιγμή, μετά το δυστύχημα στα Τέμπη νομίζω, άκουσα τον Κώστα Καββαθά (τον εκδότη) να παρατηρεί ότι στις αερομεταφορές όλοι ακολουθούν τους κανόνες, κανείς δεν κάνει τις δικές του μαλακίες και γι' αυτό το αεροπλάνο εξακολουθεί να παραμένει το ασφαλέστερο μεταφορικό μέσο. Οπως έλεγε ο ίδιος και σε ελεύθερη απόδοση, το ό,τι το αίμα τρέχει ποτάμι στους δρόμους οφείλεται κάτα κύριο λόγο στο "έλα μωρέ" των οδηγών και, μη φύγει παραέξω, δεν έχει άδικο. Συζητούσα το απόγευμα το περιστατικό στην εθνική και ένας αναζητούσε ελαφρυντικά στον οδηγό του πούλμαν, λέγοντας ότι το λεωφορείο μπορούσε να πάει σιγά σιγά με όπισθεν στη βοηθητική λωρίδα. Παπαριές, μαλακίες, αρχίδια μάντολες, του κώλου τα εννιάμερα και της ψωλής τα Φώτα. Δεν υπάρχει οπισθοπορεία στην εθνική ποτέ και για κανένα λόγο, τον ρώτησα πότε κυκλοφορεί και πού για να ξέρω ποιους δρόμους ν' αποφεύγω, αν ψάχνει ελαφρυντικό για τον πανηλίθιο της εθνικής δεν θέλω να ξέρω τίποτε περισσότερο... Επιτέλους, γαμώ την ψυχή όλων αυτών των ελαμωρετζίδων, είναι πλέον πόλεμος και όποιον βρω στο δρόμο που θα μου δείξει ότι θέλει να βγάλει τη μαλακία του στην άσφαλτο, στ' ορκίζομαι στ' όνομα όσων δεν είναι πια στην παρέα, με όσα αυτόφωρα και να μου κοστίσει, θα επιχειρήσω τουλάχιστον να τον σαπίσω στο ξύλο επιδιώκοντας να τον αφήσω ανίκανο για τεκνοποίηση για να μη διαιωνίσει τα πειραγμένα του γονίδια. Στεγνά - και όσο δύσκολο αν σου φανεί, τ' ορκίζομαι.. Γαμώ τα καντίλια των σκατόψυχων κομπλεξικών, άλλος δικός μου δεν θα φύγει από/με ρόδα και μου κάνει χάρη να γίνει μαύρο το ποινικό μου μητρώο, δεν με νοιάζει, όχι καλτσόν δεν φοράω για να το σκίσω (σε πρόλαβα;), ο επόμενος ασυνείδητος που θα βρεθεί μπροστά μου και όσο με παίρνει θα ματώσει γιατί δεν παίζω με τις πιθανότητες. Αει στο διάολο πια...

20.4.05

Φάε ένα πρόστιμο

(ασκήσεις μπακαλογατικής) Που λες λοιπόν, ο ΕΦΕΤ εισηγείται την επιβολή προστίμου 500.000 ευρώ στη ΦΑΓΕ για την ιστορία με τα χαλασμένα γιαούρτια, έτσι γράφει εδώ. Μάιστα, για πόσες συσκευασμένες μουχλιασμένης γιαούρτης (πώς με βρίσκεις; ε; ε;) μιλάμε; Για γύρω στις 700.000 αν θυμάμαι σωστά, δηλαδή το πρόστιμο αναλύεται σε 0,7 ευρώ ανά κεσεδάκι, μάιστα... Ωραία, για να δούμε τώρα τι έκανε στη ζωή της η ΦΑΓΕ το 2004, μισό λεπτάκι να ανοίξω τα μπακαλοτέφτερα. Οπως διαβάζω από 'δω τα έσοδα της εταιρείας αυξήθηκαν περίπου 3% (συγκριτικά με το 2003) και έπιασαν τα 360 εκατ. ευρώ. Θες και τα καθαρά κέρδη; 12,7 εκατ., μείωση 2,4 εκατ. ευρώ από το 2003 λόγω αυξημένων δαπανών διοίκησης και κόστους πωλήσεων, έτσι λέει το μαγαζί και το πιστεύω, δεν έχω λόγο άλλωστε, άρα η ΦΑΓΕ λειτουργεί με περιθώριο καθαρού κέρδους 3,5%. Μάιστα, το πρόστιμο που θα φάει (αν το φάει) αντιστοιχεί δηλαδή σε 0,14% των εσόδων για το 2004 και σε 3,9% των καθαρών κερδών (κάνε αν θες τους υπολογισμούς και πες μου αν έχω κάνει κάποιο λάθος). Πες μου τώρα γιατί είμαι και λίγο σκοτισμένος, έφαγα και τη μισή μου μέρα στους δρόμους, τελικά συμφέρει από οικονομικής πλευράς να πουλάς μουχλιασμένα γιαούρτια;

Διακοπή για μερεμέτι

Μετά από πολλές δοκιμές, σκέψεις και αλλαγές το αποφάσισα, στην πρώτη σελίδα του ταπεινού τούτου blog βγαίνουν οι σημειώσεις των τελευταίων δύο ημερών, έλεγα να βάλω περισσότερες για να μην πηγαινοέρχεσαι στα links αλλά παραγίνονταν σεντόνι. Μου φαίνεται καλύτερα έτσι, μάλλον, δεν ξέρω, ίσως, θα δούμε, ουφ... [περισσότερο σε εσωτερικό memo μου φέρνει αυτό παρά σε post]

Πρωινό...

(anima) Κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, το ράδιο αποφάσισε να πρωτοτυπήσει. Ποιος σταθμός ήταν αδιάφορο, πάντως θεώρησε σωστό να παίξει Sinatra και όχι όποιο όποιο κομμάτι, το My Way. Μη μου βάζεις δύσκολα το πρωί, δεν ξέρω αν στο 'χω πει... Να πάω να φτιάξω τους πρώτους καφέδες της μέρας, η καφετιέρα μου γουργουρίζει ευχαριστημένη που θα επιτελέσει το καθήκον της... Κάπου στη διαδρομή μπάνιο-κουζίνα και χωρίς το συνδυασμό καφεϊνη-νικοτίνη, ακριβώς, είμαι ακόμη στη σκοτούρα μου... Γεμίζω την κούπα - ζάχαρη και γάλα δεν χωρούν και να 'θελαν. Μια γουλιά, μαύρη, ζεστή, γεμάτη, κάπως καλύτερα τώρα. Δεν βλέπω κάτι το τελετουργικό στο στρίψιμο του πρώτου τσιγάρου της μέρας, ό,τι και να λένε συγγραφείς και ποιητές, το πρώτο τσιγάρο είναι ανάγκη. Μόνο. Τελεία. Και παύλα. Το δεύτερο είναι μια άλλη ιστορία, ίσως στην πω αύριο αν έχω κέφι... Γενικότερα, αν έχω όρεξη, θα σου πω σήμερα αύριο γι' αυτό το δεύτερο... Μου είχε κολλήσει, λοιπόν, o Φράνκι και ο στίχος που λέει "regrets, I had a few, but then again too few to mention" και ψάχνω κάτι εξίσου δυνατό για να φέρει τη μέρα στα ίσια της. Είναι αλήθεια πως ο δεύτερος καφές δεν βοήθησε... Μου πήρε μέχρι το απόγευμα και στο μεταξύ ούτε το ράδιο βοήθησε, αλλά η μνήμη του μυαλού ψιθύρισε το αντίβαρο, αναρωτιέμαι γιατί της πήρε τόση ώρα. Je ne regrette rien, από την κλασική εκτέλεση της Edith Piaf, μεταξύ μας και μην ξεφύγει παραπέρα, η κυρία έχει δίκιο που μετανιώνει για τίποτα (ναι, με αυτήν ακριβώς τη μετάφραση)... Καλή σου μέρα και σε σένα...

Βενέδικτος; Θα περάσουμε φίνα...

(habemus ξύδια...) Ακούγοντας, λοιπόν, ότι ο νέος πάπας πήρε το nickname Βενέδικτος 16ος και καθώς αυτό το όνομα μου έκανε κάτι, κατέβηκα στο υπόγειο και από τα βαριά ράφια άρχισα να κατεβάζω σκονισμένα βιβλία. Πριν συνεχίσουμε και αν δεν έχεις πάρει χαμπάρι, πέρνα από το Ναυτίλο, άντε μπράβο, μετά έλα από εδώ, το ποτήρι σου περιμένει. Το όνομα που διάλεξε ο νέος ποντίφικας παραπέμπει στο λικέρ benedictine, το οποίο σήμερα χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο για να "χρωματίζει" με λίγο κόκκινο την tequila sunrise. Δημοφιλέστερη συνταγή που να χρησιμοποιεί benedictine δεν νομίζω πως υπάρχει... Δημιουργός του λικέρ θεωρείται ο μοναχός Μπερνάρντο Βιντσέλι (για Ιταλιάνο τον κόβω) που συνδύασε ο αθεόφοβος στη συνταγή του καμιά 30ριά βότανα και μαντζούνια απ' όλες τις άκρες του κόσμου, κάπου μεταξύ 17ου και 18ου αιώνα (πολύ hangover θα έπεφτε στα μοναστήρια εκείνη την εποχή). Ακολούθως, την εργολαβία για την παρασκευή του ποτού ανέλαβαν οι βενεδικτίνοι μοναχοί, απ΄αυτούς προκύπτει και το όνομα. Η συνταγή χάθηκε κατά τα χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης , ξαναβρέθηκε γύρω στα 90 χρόνια μετά και έκτοτε το λικέρ έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές κυρίως στη Γαλλία (αν ήξερα και γιατί). Ωραία, γιατί όμως στα λέω όλα αυτά. Είναι που στην παρθενική του ομιλία ο νέος πάπας περιέγραψε τον εαυτό του ως "εργάτη στο αμπέλι του Θεού" και επειδή ο χριστιανισμός έχει γενικότερα μια υπόγεια σχέση με το αλκοόλ , ελπίζω πως η καθολική εκκλησία θα αρθεί επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων για να αντιληφθεί ότι έχει έρθει η ώρα να αγιοποιηθούν οι εκλεκτοί κύριοι Jack Daniel και Jose Cuervo, ιδίως ο δεύτερος, μήπως και η λατινόφωνη Αμερική χωνέψει ότι η ολομέλεια των καρδιναλίων έβγαλε γερμανό ποντίφικα. Μια τέτοια κίνηση ενδεχομένως θα έκανε την ορθόδοξη εκκλησία να περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να αγιοποιήσει οινοπαραγωγούς και παραγωγούς ρακής και τσίπουρου, οι οποίοι σήμερα ζουν και τα ονόματά τους δεν αναφέρω γιατί δεν μου φταίνε σε τίποτε οι άνθρωποι για να τα κακαρώσουν (κλασική πρόληψη, μη δίνεις σημασία), άσε που δεν θέλω να με νομίσεις για ξεχασμένο βαφτιστήρι του Μητσοτάκη. Μετά από μια κάπως διονυσιακή διαδικασία στη διάρκεια της οποίας πατριάρχες, ποντίφικες, καρδινάλιοι και αρχιεπίσκοποι θα έχουν γίνει ντίρλα / τούτζι / κουρούμπελο / αλοιφή / λιάρδα, ίσως να έρθει και η γεφύρωση του χάσματος μεταξύ καθολικών και ορθοδόξων, μήπως και ησυχάσουμε και εμείς οι υπόλοιποι. Λες;

19.4.05

Siembre...

(καπνισμένο μελί) Ετυχε οι Simon - Garfunkel να δίνουν τη δική τους ιδέα για το El Condor Pasa, το πέρασμα του κόνδορα. Πιο πριν κάτι προσπάθησαν να κάνουν οι Μπλε με το "Αιμορραγώ" αλλά όσο άκουγα το τραγούδι στο μυαλό μου έπαιζε το Message in a bottle των Police - κάντο τουλάχιστον με τρόπο το ρημάδι το πλιάτσικο... Μετά, ο Dylan και πιο μετά ο Μάλαμας, αυτοί οι δύο θα μπορούσαν να γίνουν φίλοι - νομίζω. Η Angie των Rolling Stones, η Nancy Sinatra του σήμερα, μου λες τι έπαθε το ραδιόφωνο και πηγαινοέρχεται στις δεκατίες σαν μπαλάκι του φλίπερ; Η Πατησίων μια πορτοκαλοκίτρινη ευθεία που έσβηνε δειλά δειλά κάτω από τον Παρθενώνα. Λες καμιά φορά πως ο δρόμος τελειώνει, σαχλαμάρες, ποτέ δεν τελειώνει, ο δρόμος συνεχίζει για πάντα. Ελίσσεται ανάμεσα σε τοίχους και βράχια, χαϊδεύει τη θάλασσα, κυκλώνει τα βουνά σαν σπείρα και πατά τις κορυφές τους αν τις καταδέχεται, ξεχύνεται ανάμεσα σε αγρούς και ελαιώνες, ορμάει στα χωριά, μπαίνει στα όνειρα των παιδιών κάνοντάς τα να χαμογελούν στον ύπνο τους, τρομάζει φιλήσυχους νοικοκυραίους που έκαναν από προξενιό γάμο με τη σιωπή, κάνει αναστροφή και γυρίζει κατά την πόλη, οι πολυκατοικίες σκορπούν στο διάβα του σαν κορίνες... Αστο, όλο αυτό ένας δρόμος είναι και το μόνο που ζητά γι' αντάλλαγμα είναι λίγο θράσος αν δεν υπάρχει θάρρος...
"Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά παίρνει φωτιά και ξημερώνει" (Φεύγω, Ορφέας Περίδης)
Οσο για την καλημέρα που θες να μου πεις (αν θες να μου την πεις) ψιθύρισέ την στην οθόνη σου, ξέρει αυτή τι να κάνει...

Στο κυνήγι της άνω τελείας

(μου αρέσουν αυτές οι προκλήσεις) Ολα ξεκίνησαν από ένα σχόλιο στη γειτονιά του lefty όπου εν πολλοίς τίθεται το κρίσιμο ερώτημα - αυτή η ρημάδα η άνω τελεία που στην ευχή βρίσκεται; Δεν μπορεί, κάπου στους πίνακες του Unicode και του ASCII θα είναι (εκεί ξέρω πως συχνάζει). Ναι, αλλά πού; Κοίτα, συνήθως χρησιμοποιώ την απλή παύλα για να βάλω μια παύση στην πρόταση, όχι πως είναι το ίδιο με την άνω τελεία, πάντως μου κάνει. Με τα πολλά βρίσκω στο Word ότι το παρεξηγημένο και παρατημένο από θεούς και ανθρώπους σημείο στίξης έχει στο Unicode τη δεκαεξαδική τιμή 02D9, όμορφα. Με μια μετατροπή στο δεκαδικό προκύπτει 0729, αν λοιπόν στο Word χρησιμοποιήσω το συνδυασμό Alt+0729 θα εμφανιστεί η άνω τελεία. Μιράκολο, αυτό ακριβώς συμβαίνει (σημείωση: οι αριθμοί πληκτρολογούνται από το numeric pad και όχι από την ανώτερη σειρά στο κυρίως τμήμα του πληκτρολογίου). Και δεν μου λες τώρα, θα γυρίσεις και θα μου πεις ορεξάτα και θα έχεις και δίκιο διότι εσύ έχεις σηκωθεί από το κρεβατάκι σου φρεσκαδούρα αλλά όπως βλέπεις και από την ώρα δημοσίευσης ανήκω (και) στη μεταμεσονύκτια ζώνη των bloggers και κάνω παρέα και σε έναν μπούφο (όχι, δεν βλέπω τον καθρέφτη μου, τέτοια φτηνά σχόλια κάνω από μόνος μου κάθε μέρα, επιτέλους δικαιούμαι να περιμένω κάτι πιο έξυπνο). Αϊντε να πάω στο Google, από εκεί βρίσκω τον Alan Wood που τα εξηγεί όλα και με το νι και με το σίγμα και στο πι και στο φι. Τι λέει ο άνθρωπος; Θες να βάλεις έναν Unicode χαρακτήρα σε μια σελίδα στο Web; Εύμορφα, γιατί δεν το 'λεγες τόσην ώρα; Πληκτρολογείς "&#x" και αμέσως μετά τη δεκαεξαδική τιμή του χαρακτήρα και στο τέλος κοτσάρεις την αγγλοσαξωνική άνω τελεία, δηλαδή το δικό μας ερωτηματικό, έτοιμος ο χαρακτήρας. Θα μου πεις πού θα βρεις την δεκαεξαδική τιμή, εγώ τις βρίσκω από τον πίνακα συμβόλων του Word, αν έχεις κάτι καλύτερο... Με βάση όλα τα ανωτέρω στην πρόταση-παράδειγμα που ακολουθεί θα δεις την ξεχασμένη άνω τελεία μας.
"θα πάει σινεμά˙ μαζί μου"
Αστο, μην ξεσκονίζεις την οθόνη σου, αυτό που είναι δεξιά απο τη λέξη σινεμά είναι η άνω τελεία και μη μου πεις πως είναι ψηλά, εκεί πρέπει να είναι...

18.4.05

Ελληνική τεχνολογία (έλα μου;)

(από ανέκδοτα δεν μπορείς να πεις, είμαστε πλήρεις) Μισό, μισό, μισό λεπτό βρε, να βρω την ανάσα μου, άει στο καλό τους, ξεράθηκα στα γέλια πάλι. Α, ναι, λίγο νεράκι θα βοηθήσει, ευχαριστώ. Είναι, που λες, στην Αθήνα, ο πρόεδρος της Ευρ. Επιτροπής Χοσέ (ή Ζοζέ, μη σε γελάσω κιόλας) Μανουέλ Μπαρόζο για επίσημη επίσκεψη, νομίζω πως θα μιλήσει και στη Βουλή ενόψει της πατ κιούτ ψηφοφορίας για την έγκριση του Ευρωσυντάγματος (άλλη πιλάλα ετούτη). Τέλος πάντων, τα της επίσκεψης θα τα δεις όπως βολεύουν τον καθένα, π.χ. Flash και Σκάι έχουν ελαφρώς διαφοροποιημένες απόψεις για το πώς ο αρχικομισάριος βλέπει το θέμα του βασικού μετόχου, αλλά κάτσε να σε πάω στο καλύτερο. Αντιγράφω από το Σκάι και το ανωτέρω link
“Κατά την ξενάγησή του από τον υπουργό Ανάπτυξης σε έκθεση για την τεχνολογία σε στεριά και θάλασσα, στο Ζάππειο, ο κ. Μπαρόζο εμφανίστηκε εντυπωσιασμένος, λέγοντας ότι η Ελλάδα κάνει καλή δουλειά στον τομέα της τεχνολογίας και ότι τα χρήματα των ευρωπαίων φορολογουμένων αξιοποιούνται στη χώρα μας”…
Μπα σε καλό μου ξεράθηκα, κατακαημένε Χοσέ (ή Ζοζέ) τι σε βάζουν να λες. Για να καταλάβεις φτωχό μου ανυποψίαστο πορτογαλικό μου παπί αυτή η χώρα που ήρθες να επισκεφθείς είναι στην καλύτερη περίπτωση η ψηφιακή χωματερή της Ευρώπης (δεν είναι δικό μου, το είχε γράψει το Forbes νομίζω πριν από 3-4 χρόνια). Σε αυτή τη χώρα θεωρούμε ότι πληροφορική για παράδειγμα είναι το να πουλάς υπολογιστές, ένα Taxis ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε πριν από καμιά δεκαετία και ακόμη δεν το έχουμε βάλει να δουλέψει της προκοπής. Κάτι εμπορικές κατά βάση επιχειρήσεις με απειροελάχιστη συμμετοχή στην ανάπτυξη καινοτομίας μπήκαν στο Χρηματιστήριο, έγινε ό,τι έγινε και κάποιοι από τους ιδρυτές τους την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια και τώρα τρωγοπίνουν στην υγειά των κορόιδων (ας πρόσεχαν και αυτά, δεν είχε απολύτως άδικο ο Σημίτης). Α ναι, Ζοζέ (ή Χοσέ) ναι, σε αυτή την ψηφιακή χωματερή υπάρχουν και μερικά διαμάντια αλλά αυτά υπάρχουν μόνο και μόνο για να μην αναιρούν την ύπαρξη της χωματερής. Να μη σου πω για την γκρίζα ανεργία στην πληροφορική, να μη σου πω για τη ροή τεχνογνωσίας προς τις πολυεθνικές, να μη σου πω ότι στο Δίκτυο μπαίνει με το ζόρι το 25% του πληθυσμού και ότι ευρυζωνική πρόσβαση έχει μια χούφτα άνθρωποι που το ΟΑΚΑ δεν το γεμίζει. Που λες Χοσέ (ή Ζοζέ) ευτυχώς που ο Ευρωπαίος φορολογούμενος δεν γνωρίζει τι συμβαίνει εδώ και δεν έχει πάρει μυρουδιά (ναι, μυρουδιά) τι πρόκειται να γίνει σε λίγο καιρό. Ζοζέ (ή Χοσέ), τι μαλακίες σε βάζουν να λες - όχι τίποτε άλλο αν τα λες από μόνος σου, άστα να πάνε στο διάολο και ακόμη παραπέρα...

Κατεβάσματα με το Μάνο

(παράδειγμα προς αποφυγή, τι να σου λέω τώρα) Απορροφημένος στα απόνερα μιας συζήτησης για τις ζωές των άλλων και πώς σε αυτές τις ζωές βλέπεις τους θολούς, μη σου πω και σκοτεινούς, αντικατοπτρισμούς των ζωών άλλων, αλλά μη σε μπερδεύω, απορροφημένος λοιπόν κάποια στιγμή εντελώς αφηρημένα κοιτάζω το κοντέρ, λέει πάνω από τα 145 και ταυτόχρονα (καλά ξυπνητούρια!) η στροφή πλησιάζει απειλητική, όλα στο αυτοκίνητο λένε πως ο σχεδιαστής του δεν είχε στο νου του τέτοιες ταρζανιές. Fast forward αρκετά αργότερα μπροστά στην οθόνη, κάνω μπροστά στα μάτια σου την αυτοκριτική μου και rollback στα δευτερόλεπτα.
[ό,τι ακολουθεί στο γράφω όπως μου ΄ρχεται τώρα και όχι όπως τα αξιολογώ]
Πρώτον, υπάρχει το ένστικτο της επιβίωσης που φωνάζει "πανίβλακα, καλά όλα αλλά δες και το διαολοκοντέρ, θα γίνει της κολάσεως εδώ πέρα και θα 'σαι και πρωταγωνιστής - τριμάλακα". Δεύτερον, φευγαλέα περνούν μπροστά από το βλέμμα ζευγάρια μάτια που κατά πάσα πιθανότητα θα γεμίσουν και δεν θα παρηγοριούνται εύκολα (το λένε και εγωιστικό γονίδιο, με φώτισες). Τρίτον, αυτό το τσιγάρο θα το καπνίσω και δεν πάει να λέει ο συνασπισμός όλων των θεών του ανθρώπινου γένους - μου κάνει χάρη να μου κόψουν καλησπέρες/καλημέρες πατριάρχες και πάπες και όλοι όσοι νομίζουν πως τα πίνουν με την αλήθεια, αυτό το τσιγάρο θα το αφήσω γόπα και όχι μισό. Τέταρτον, οι Raining Pleasure τραγουδούν τον "Κεμάλ" του Μάνου Χατζιδάκι και με κεντρίζει αυτό που ακούω...
[Ενδεχομένως άσχετο: Σε ανύποπτο χρόνο ο Χατζιδάκις είχε πει από το μικρόφωνο του Γ' Προγράμματος: "Κύριοι σκοτώστε την μνήμη. Ξεκινήστε από την αρχή. Μονάχα έτσι μπορούμε να ελπίζουμε σε μια θαρραλέα ένταξη μας στους χρόνους τους μελλοντικούς ενός κόσμου που θα γελάσει κάποτε μαζί μας γιατί μας συγκινούσαν ιδιαίτερα οι νεκροί, οι μουσικές και τα άστρα", να εξηγούμαι, από μόνος μου το μισό της τελευταίας φράσης θυμόμουν, για το υπόλοιπο credit goes 2 the Net και για διορθώσεις - συμπληρώσεις εδώ είμαι]
Οσο και αν δεν φαίνεται, η κατάσταση δεν ήταν απολύτως ελεγχόμενη, μα με (σχεδόν) όλα αυτά για πότε η πέμπτη κατέβηκε και έγινε τετάρτη και μετά τρίτη - ένστικτο θα υποθέσω... Ο δείκτης του στροφομέτρου παραπονέθηκε για τη μεταμεσονύχτια αγγαρεία, αλλά, τέλος πάντων, κάποιος έπρεπε να δουλέψει και ο κλήρος έπεσε στη μηχανή. Σίγουρα όχι ό,τι καλύτερο, οι αναρτήσεις αναστέναξαν, τα κλασικά κοψίματα στο τιμόνι ακολούθησαν, ήταν και ελεύθερος ο δρόμος μπροστά και πήρα τη γραμμή που βόλευε με απολύτως μηδενικές απώλειες. Αρκετά αργότερα το ραδιόφωνο έκανε σαν να μην καταλάβαινε...
Watch the early morning sun, drip like blood from the day, See the busy people run, so many games to play See the blue suburban dream, under the jet plane sky, Sleep away and dream a dream Life is just a lullaby (Everything will flow, Suede)
... και ο ουρανός τη νύχτα σαν να ζητούσε συγγνώμη για την κάκιστη συμπεριφορά του όλη την προηγούμενη μέρα, μ΄ένα φεγγάρι να γεμίζει σε ένδειξη καλής θέλησης. Δεν περιμένεις να διαβάσεις κάτι λιγότερο από την καλημέρα μου, έτσι; Αλήθεια, κανένα καλό όνειρο τελευταία;

17.4.05

Του αγίου ανήμερα

(παραλίγο να το ξεχνούσα) Μες στην γκαντεμιά που έκατσε με τις αργίες φέτος και η μεγάλη παραγνωρισμένη εορτή του αγίου αποτέτοιου έπεσε Κυριακή, γαμώ την ατυχία μου μέσα (εντελώς μέσα). Μην αναρωτιέσαι σήμερα είναι η μεγάλη ημέρα και εξηγούμαι... Οταν υπηρετούσα τη μητέρα πατρίδα και μάλιστα τις πρώτες εβδομάδες (δεν νομίζω να είχαμε ορκιστεί ακόμη) ήμουν χαλαρός όπως και κάτι άλλοι συμπολεμιστές κάτω από κάποια πεύκα στο στρατόπεδο, κάποια στιγμή σκάει μύτη υπολοχαγός, σηκωνόμαστε, προσοχές, χαιρετούρες και τα δέοντα στη μανούλα σας. Με πλησιάζει "αναφέρσου παιδί μου", αρχίζω να του λέω το παραμυθάκι στρατιώτης τάδε, αριθμός μητρώου τάδε, αλλά θες ότι ήταν μεσημεροαπόγευμα, θες ότι είχε ψιλοκλείσει και ο λαιμός από τα τραγούδια (τρόπος του λέγειν) και τα συνθήματα στις δοκιμές της παρέλασης, θες ότι δεν με ενθουσίαζε όλη η ιστορία με τους στραταίους, δεν γκάριξα κατά την απαγγελία στο βαθμό που ενδεχομένως θα ήθελε ο ντάκος (παρατσούκλι του αξιωματικού, να μαθαίνεις και 'συ καλή μου αν δεν έχεις διατελέσει φανταροχήρα βέβαια). Μου ρίχνει μια ματιά φαρμάκι ο δικός σου, πάει στον παραδίπλα, αρχίζει αυτός το δικό του παραμύθι αλλά ρε παιδιά ο μάγκας έχει πιάσει το νόημα και γκαρίζει, μιλάμε γκαρίζει και κάτι αρκούδες στον Παρνασσό απέναντι τρέχουν να κρυφτούν, λες και του 'βγαζαν τις κωλότριχες τούφες-τούφες έκανε ο τσόγλανος. Να σου πω την αλήθεια, τα ψιλοχρειάστηκα, γιατί, εντάξει, ότι ήμουν ψαρωμένος ήμουν, μη λέμε τώρα μαλακίες, αλλά ήξερα ότι στη σύγκριση με το συμπολεμιστή έχανα κατά κράτος. Τέλος πάντων, επιστρέφει σε μένα ο υπολοχαγός (μάλιστα, ο ντάκος), θέλει το παραμύθι μου σε δεύτερη έκδοση. Ναι καλά, εμένα με ρώτησες αν μπορώ να στο βγάλω με echo; Μήπως να στο κάψω και σε CD να 'χεις να τ' ακούς το βράδυ; Κοίτα να δεις, σε λίγο θα μου ζητήσει και αυτόγραφο. Αλλά πού να βγει φωνή και γιατί να βγει δηλαδή, δηλαδή, βγήκε κάτι που θα το χαρακτήριζα αξιοπρεπές, αλλά δεν είχε ρε παιδί μου τη βαριά (ίσαμε 350 κιλά) αντρίλα που ήθελε ο τύπος, στα 'πα τα γιατί και τα πώς, μην επαναλαμβάνομαι και γίνομαι και κουραστικός. Γυρίζει τότε ο ντάκος και μου λέει την προφητεία "αγόρι μου, με τα μυαλά που κουμαντάρεις του αγίου πούτσου ανήμερα θα απολυθείς". Με δεδομένα α) ότι στο στρατό ο ανώτερος στο βαθμό έχει πάντα δίκιο , β) απολύθηκα στις 17 Απριλίου, συνάγω το συμπέρασμα ότι η γιορτή του εν λόγω αγίου είναι σήμερα. Θα μπορούσε να είναι και η ημέρα "ικανοποίησης των αιτημάτων των πολιτών" καθώς η επίλυση πολλών προβλημάτων κυρίως στις σχέσεις με το δημόσιο παραπέμπεται για του αγίου ανήμερα... Αντε και του χρόνου...

Να επιστραφεί πάραυτα

(απομακρυσμένη υποστήριξη) Ναι γειά σας, δεν ξέρω αν με θυμάστε, είχα έρθει την Παρασκευή και είχα πάρει αυτό το σετάκι Σάββατο με Κυριακή... Πώς είπατε; Οχι όχι, μόνο Σάββατο και Κυριακή πήρα, όχι, Δευτέρα δεν πήρα, μόνο αυτά τα δύο. Πώς; Ναι, ναι, αυτός είμαι, ξέρετε, έχω ένα πρόβλημα με την Κυριακή που μου δώσατε. Τι; Αν κράτησα την απόδειξη; Δυστυχώς όχι, αλλά φαντάζομαι πως θα με βρείτε στα αρχεία σας. Πώς; Οχι, μισό λεπτό κυρία μου να σας εξηγήσω, όχι, δεν είπα τέτοιο πράγμα, μα μισό λεπτό, μα ΜΗ ΦΩΝΑΖΕΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ουφ, "αρχεία" είπα, "αρ-χεί-α". Οχι, ούτε αυτά που λέτε είπα ούτε "ηχεία". Εντάξει, παρακαλώ, δεν πειράζει, συνήθως μιλάω γρήγορα, όχι, δεν πειράζει σας λέω, τέλος πάντων, έχω πρόβλημα με την Κυριακή. Τι; Οχι εντάξει είναι απ' αυτή την άποψη, ναι, είναι 24ωρη Κυριακή, απλώς δεν είναι αυτή που είχα ζητήσει. Αν θυμάστε, σας ζήτησα μια Κυριακή ηλιόλουστη με ένα ελαφρύ αεράκι, απ' αυτές που κάνουν τα κορίτσια να φορούν τις φούστες τους και να κάνουν βόλτες με τις φίλες τους ανάμεσα σε τραπεζάκια που μπερδεύονται οι καφέδες, με τις μπίρες και τα ουζάκια. Δεν ξέρω, έγινε κάποιο μπέρδεμα υποθέτω και μου δώσατε μια Κυριακή με έναν ουρανό φορτωμένο σκονισμένα σύννεφα και έναν άγριο νοτιά. Α, δεν μπορείτε να μου την αλλάξετε τέτοια ώρα, ναι, το ξέρω πως πήρα κάπως αργά, όχι, δεν μ' ενδιαφέρει η Δευτέρα... Οχι, ούτε η Τρίτη... Κοιτάξτε κυρία μου, αφού τα πράγματα έγιναν έτσι, μπορείτε να μου υποσχεθείτε τουλάχιστον ότι το βράδυ ο ουρανός θα πάρει ένα ζεστό κοκκινωπό χρώμα, σαν μάγουλα που μόλις άκουσαν κοπλιμέντο; Α, ωραία, ναι, δείτε τι μπορείτε να κάνετε. Να σας αφήσω το τηλέφωνο του γραφείου; Θα είμαι εδώ ως το βράδυ ξέρετε, αν τυχόν με χρειαστείτε. Και 'σεις να 'στε καλά, ευχαριστώ πολύ, καλό απόγευμα...

16.4.05

Στιφάδο

(δημιουργίες στην κουζίνα) Το κουνέλι μαριναρίστηκε σε νερό και ξύδι από χθες το βράδυ. Το δίλημμα ήταν αν θα προχωρούσα σε project στιφάδο ή αν θα έκανα κάποια μικροπαραλλαγή, επέλεξα το δεύτερο γιατί βαριόμουν να καθαρίζω κρεμμύδια, άσε που μου τελείωσαν και δεν είχα όρεξη να τρέχω σαββατιάτικο σε μανάβικα και σουπερμάρκετ. Ο άτυχος ξάδελφος του Μπαγκς μπήκε στη γάστρα. Μάραθος, πιπέρι, ελαιόλαδο, λευκό κρασί, ντοματούλα. Στο φούρνο στους 180 βαθμούς για καμία ώρα και μετά στους 150 βαθμούς για 2-3 ωρίτσες, θα δείξει. Ενδεχομένως ένα ρύζι να του πηγαίνει ή μήπως ψιλοκομμένες πατάτες στο φούρνο με μουστάρδα, σκόρδο και δεντρολίβανο; Ευτυχώς που δεν με ξέρεις, αντί όλων αυτών μπορεί να φύγω αργότερα, να γυρίσω κατά τα ξημερώματα και να καθαρίζω πατάτες στις 6.30 το πρωί. Τέλος πάντων, αν τελειώσει ο κούνελος τη φουρνοθεραπεία (και τον δοκιμάσω) θα σου πω εντυπώσεις με update.
[τα ανωτέρω έγιναν post αργά το απόγευμα, γυρίζω το ρολόι ένεκα επικαιρότητας]
|update| 08:02 μ.μ. Το κρασί έκανε εξαίσια παρέα με τους ελαχιστότατους φρεσκοτριμμένους κόκκους πιπεριού και τα δύο μαζί αποδείχθηκαν πολύ καλή συναναστροφή για το κουνέλι, το οποίο δοκίμασα στα πεταχτά, ένεκα ο πειρασμός για βόλτα βλέπεις... Τώρα, αν γυρίσω θα σου πω να 'ρθεις να φάμε μαζί, αν βέβαια κάνεις κέφι...

Μποϊκοτass

(pueblo unido hamas cera vencido) Μου επιτρέπεις να ρίξω μια πιο αναλυτική ματιά στην έρευνα της Καπα Research (για το θέμα δες επίσης Ναυτίλο, CrazyMonkey και Amarko) η οποία έβγαλε και το επαναστατικό συμπέρασμα ότι 6 στους 10 θα έκαναν μποϊκοτάζ προϊόντων και καταστημάτων; - Οι ηλικίες εκείνες που είναι και το αγαπημένο κοινό των διαφημιστών είναι λιγότερο ενθουσιώδεις στην ιδέα ενός μποϊκοτάζ σε σύγκριση με τις μεγαλύτερες ηλικίες. Στην ηλικιακή ομάδα 25-34 υπέρ μιας τέτοιας κινητοποίησης τάσσεται το 51% και στην ομάδα 35-44 το 61%, ενώ στα γκρουπ 45-54 και 55-64 έχουμε 77 και 71% αντίστοιχα και στους άνω των 65 το ποσοστό πέφτει στο 52%. Μα καλά, οι συνταξιούχοι δεν είναι εκείνοι που πλήττονται περισσότερο από την ακρίβεια; - Το 61% δεν εμπιστεύεται την ποιότητα των προϊόντων που προμηθεύεται - Αν και το δείγμα της έρευνας διαβλέπει ουσιαστικά προβλήματα ποιότητας το 37% δεν ζητά βελτίωση στη διαδικασία παραγωγής αλλά περισσότερους ελέγχους και πρόστιμα. Αντιμετωπίζει δηλαδή το θέμα κατασταλτικά, "μου 'δωσες σκάρτες αγκινάρες, κάτσε τώρα να φωνάξω το χωροφύλακα να σου κόψει ένα γιακά 500 ευρώ". - 8 στους 10 θεωρούν ότι τα ελληνικά προϊόντα είναι ασφαλέστερα σε σύγκριση με τα εισαγωγής. Χμμ, κράτα το λίγο αυτό... - Το 58% λέει ότι ο θόρυβος που ξέσπασε πρόσφατα για συγκεκριμένα τρόφιμα (παραδόξως η έρευνα προτάσσει το μέλι και όχι το γιαούρτι) οφείλεται σε πόλεμο συμφερόντων. Δηλαδή, ο Ελληνας καταναλωτής (αν πιστέψω την έρευνα) λέει ότι αμφιβάλλει για το τι στο διάολο βάζει στο στόμα του, θεωρεί πως υπάρχουν ελλειπείς έλεγχοι στην αγορά, 1 στους 3 εγκαλεί τους παραγωγούς για προβλήματα στην παραγωγή και την ίδια στιγμή διαβλέπει συνωμοσίες που βρίσκονται σε εξέλιξη. Προφανώς με το τελευταίο ακυρώνονται τα προηγούμενα, αφού τελικά όλα οφείλονται σε σκοτεινά παράκεντρα που έχουν βάλει στο στόχαστρο το ελληνικό μέλι, το ελληνικό γιαούρτι και τον ελληνικό καπλαμά. Εφόσον ισχύουν όλα αυτά προς τι το μποϊκοτάζ ορέ αδέρφια;

Ρελαντί

(ή κάνεις κάτι σωστά ή δεν το κάνεις καθόλου) Ενα best of των Queen, Archive unplugged, το "21 γραμμάρια" σε DVD, ένα CD για δώρο και ένα καλώδιο USB - όλα παρατημένα στο αυτοκίνητο και το αυτοκίνητο παρατημένο στο Polis δίπλα στο μετρό στον Ευαγγελισμό. Τα πηγμένα καφέ του Συντάγματος, με σπρώχνουν στην πολύβουη Ερμού που δεν είναι αυτό ακριβώς που θέλω, αλλά η παρηγοριά είναι πως ανάμεσα σε πλανόδιους μουσικούς και λατέρνες υπάρχει πάντα χώρος ν' ανταλλάξεις ένα χαμόγελο. Ο ήλιος σε πορεία φάτσα απέναντι, έχει βάλει πλώρη για το τέλος της Ερμού και δεν έχει καμία διάθεση να το συζητήσει. Κουβέντα πάνω από διπλούς εσπρέσο, ταιριαστά και αταίριαστα (ποιος κρίνει;) ζευγάρια μπροστά από την τζαμαρία, κορίτσια με φόρμες (έχει γυμναστήριο εκεί κοντά;) περνούν από μπροστά με θηριώδη σάντουιτς στα χέρια, ο ορισμός του οξύμωρου. Τι παρατηρεί ένας άνθρωπος ανάμεσα σε δυο γουλιές νερό. Κάνε το τσιγάρο σου να φύγουμε, λίγο καφέ ακόμη, κάτσε να κάνω το τσιγάρο μου και φεύγουμε, ο ραχάτικος φαύλος κύκλος. Κουβέντα σε χαμηλές στροφές, αργότερα ανήφορος στον πεζόδρομο με την κίνηση να έχει αρχίσει να αραιώνει και κάποια από τα καφέ να φορούν πίσω από την πλάτη μας τα βραδινά τους ρούχα. Αρκετά πιο αργά επιστροφή και αν στα λέω όλα αυτά ήταν γιατί είχα πεθυμήσει έναν καφέ απόγευμα καθημερινής με το φως να βάφει με τα ωραιότερά του χρώματα τους τοίχους, τους δρόμους και τα πρόσωπα των περαστικών. Και ήθελα -έτσι απλά- να το μοιραστώ και μαζί σου...

15.4.05

Ισορροπημένα πράγματα

(ασκήσεις γιν και γιανγκ) Καλά νέα: Νέος εκτυπωτής, απ' αυτούς που είναι πολυμηχανήματα. Κακά νέα: Στη συσκευασία δεν υπάρχει καλώδιο USB, γμτ όλες οι εταιρείες τα ίδια. Πρέπει να κατεβώ στο κέντρο κατά Πλαίσιο μεριά. Βαριέμαι. Καλά νέα: Εχω καιρό να κατεβώ με τα πόδια στο κέντρο. Θα χαζέψω βιτρίνες. Ισως τσουλήσω και για κανένα CD. Κακά νέα: Θ' αναστενάξουν οι κάρτες. Κακά νέα: Κάτι συνάδελφοι έφεραν τα πιτσιρίκια τους στο γραφείο και κάποια απ' αυτά ό,τι έχουν αρχίσει να περπατούν και χώνονται παντού. Εύκολα τα παίρνεις παραμάζωμα αν δεν προσέξεις. Καλά νέα: Ολοι προσέχουν και κανείς δεν τρέχει.Μία από το διπλανό μαχαλά που τσιρίζει διαρκώς ασχολείται με το πιτσιρίκι της συναδέλφου. Α, κανένα δεν κλαίει. Καλά νέα: Ακούω ράδιο μέσω δικτύου. Κακά νέα: Δεν είναι εύκολο να αλλάξεις σταθμό. Κακά νέα: Πάλι ξέχασα να πληρώσω τον ΟΤΕ. Καλά νέα: Το DSL δουλεύει τζάμι. Καλά νέα: Ξεμπέρδεψα με τη δουλειά σήμερα. Κακά νέα: Κάποια στιγμή πρέπει να στρωθώ στο σπίτι σήμερα, αύριο, μεθαύριο. Κακά νέα: Ακούω για ένα μπάχαλο με τα όσπρια Καλά νέα: Θα φτιάξω μακαρονάδα ή στιφάδο Καλά νέα: Τελείωσαν τα γυρίσματα της ταινίας που βασίζεται στο "Γυρίστε το Γαλαξία με Ωτοστόπ" Κακά νέα: Οι πρώτες κριτικές στέλνουν την ταινία στον πάτο του πηγαδιού Καλά νέα: Μπορώ να βάλω links σε κάποια από τα ανωτέρω Κακά νέα: Σκυλοβαριέμαι. Καλά νέα: Εχει λιακάδα. Κακά νέα: Θα έχει συννεφιά το Σαββατοκύριακο Κακά νέα: Το χρηματιστήριο πέφτει Καλά νέα: Δεν έχω μετοχές Πιάνεις το νόημα, φαντάζομαι... Αντε τι κάθεσαι, σήκω για μια βόλτα...

Αλυσιδωτή αντίδραση

(από τον ένα στον άλλο) Ο Πιτσιρίκος είχε μια ιδέα (δεν κατάλαβα πια) ο Χοιροβοσκός κάτι θυμήθηκε και σου το συνιστώ

Ανεμολόγιο

(υποτάσσοντας τις υποτακτικές) Εναν πουνέντε μου υποσχέθηκε ο ουρανός για σήμερα αλλά και αν γυρίσει και έρθει γαρμπής καθόλου δεν θα με χαλάσει. Το σχεδόν σίγουρο είναι πως τίποτε δεν θα εμποδίσει τον ήλιο να κατεβεί προς τα εδώ και να κατρακυλήσουμε μαζί στην κατηφόρα του σαββατοκύριακου. Ωραία! Α ναι, κουνάς το κεφάλι, μονολογείς μπροστά στην οθόνη, έχεις μπροστά σου δουλειές, υποχρεώσεις, και άλλες υποχρεώσεις, projects, προθεσμίες. Να διορθώσεις, να γράψεις, να στείλεις, να διορθώσεις, να πάρεις, να βάλεις, να τυπώσεις, να δέσεις, να σβήσεις, να λύσεις, να βγάλεις, να τρέξεις, ήταν και αυτή η ξελογιάστρα η Πέμπτη, άστην αυτή. Η Παρασκευή, πάλι, έχει ένα δικό της, διαφορετικό απόγευμα. Σαν ποτηράκι με Averna Amaro που το παίζεις ανάμεσα στα δάχτυλα όσο σκέφτεσαι την επόμενη κουβέντα που δεν θες να έχει τη γλύκα του ποτού, ούτε και την πίκρα του. Είναι ένα απόγευμα που... συγγνώμη, γιατί τα λέω πολλά;
Κάψε τις νύχτες μου, σβήσε τις μέρες μου, κάνε το χρόνο στιγμή. Ό,τι ευχήθηκα κι ό,τι φοβήθηκα είναι καιρός να φανεί. (Σαν βροχή, Ελευθερία Αρβανιτάκη)
Ομορφότερα τώρα... Θα κάνεις στον εαυτό σου λίγο pampering σήμερα... αύριο... Τα αποσιωπητικά μου ακροβάτες σου, να (μου) τα προσέχεις... Μια καλημέρα;

Αν υποψιαστώ....

(μακιγιαρισμένε γυφτάκο...) Αν υποψιαστώ, λοιπόν, πως σε αυτή τη χώρα ένας καλλιτέχνης μπορεί να... ... έχει στην κατοχή του κασέτες που όπως καταλαβαίνω απ' όσα λέει στα τηλεοπτικά παράθυρα εκθέτουν πρόσωπα του ευρύτερου -ως ξεχειλωμένου- δημόσιου βίου... ... γίνεται αποδέκτης τηλεφωνικών υποκλοπών τις οποίες κατά τα φαινόμενα αρχειοθετεί για κάθε ενδεχόμενο... ... έχει ενδείξεις τέλεσης ποινικών αδικημάτων και δεν τις καταθέτει στον εισαγγελέα αλλά λέει μισόλογα στα παραθύρια... Τότε, νομίζω πως δεν πρόκειται για καλλιτέχνη αλλά για μια εκδοχή της Πέμπτης Φάλαγγας (ναι, της 5ης Φάλαγγας) που από καιρό σε καιρό βγαίνει στον αφρό για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα συμφέροντα, πριν ακόμη τοποθετηθεί επί του θέματος το ποινικό δικαστήριο. Για τον ίδιο τον καβγά δεν θα σου πω, δεν με νοιάζει τι κάνουν δύο άνθρωποι στην πλατεία Κολωνακίου, Βικτωρίας, Τραφάλγκαρ ή Τάιμς, από τη στιγμή που ένας συνελήφθη και ο άλλος κατέθεσε μήνυση. Αλλά μου γαργαλάει τα δάχτυλα και καθώς έχω και εγώ τις πληροφορίες μου, αληθεύει ή όχι πως ο δικηγόρος όταν άκουσε όσα του χρέωνε ο δαρμένος είπε "τον πούστη, άμα τον δω στο δρόμο θα τον γαμήσω";

14.4.05

Οικοδόμος εμπιστοσύνης

(γκρικ του μι) Το ξανασκέφτηκα, αυτό με την πιθανή σύρραξη του Αιγαίου λόγω ασυνεννοησίας, μου 'ρθε σήμερα και ένα email με ένα ψιλομάθημα Αγγλικών που το είχα δει και παλιά και δεν του 'χα δώσει σημασία, ας κάνω το καθήκον μου στην ειρήνη. Λοιπόν, αν είσαι λιμενικός, ψαράς, ψαροντουφεκάς, σκαφάτος, ρομαντικός με βάρκα - τέλος πάντων, αν σε φέρει η θάλασσα κατά Ιμια μεριά και πιάσεις κουβέντα με τον αγγλομαθή μούτσο από την ακταιωρό των απέναντι να η απόδοση ορισμένων αγγλικών φράσεων στα ελληνικά, μην έχουμε ντράβαλα: into the spot = είν' του Δεσπότ' into you = είν' του γιού too funny = (είναι) του Φάνη nice party = να η Σπάρτη she has many = σιχαμένη kill kiss = Κιλκίς you too = U2 the necklaces = δεν έκλασες

Τσαλίμια

(μετράω, ξαναμετράω) Για το νέο πανηγύρι στα Ιμια τα λέει ο CrazyMonkey. Εγώ απόλαυσα το διάλογο μεταξύ του Ελληνα λιμενικού και των Τούρκων δημοσιογράφων (;)
-Δισ ιζ γκρικ τεριτόριαλ -Γουι αρ τζαστ γουέιτινγκ
Να μου το θυμηθείς θα πλακωθούμε καμιά μέρα με τους γειτόνους επειδή κάποιος θα βαριακούει
- Γκοου μπακ του γιορ σι σάιντ - Ντιντ γιου σέι σι-κτιρ γιου μαδερφάκερ; - Χου ντιντ γιου σέι μαδερφάκερ γιου σον οβ ε μπιτσ;
Για πολλοστή φορά η κυβέρνηση εξέφρασε τη δυσφορία της και επειδή σαν αυτή τη λέξη να την έχω ακούσει πολλές φορές κοίτα να δεις τι συμβαίνει αν το ψάξεις μέσω Google.
  • Η φράση "δυσφορία του πρωθυπουργού" επιστρέφει 26 αποτελέσματα
  • Ο συνδυασμός +δυσφορία +Μαξίμου δίνει 185 links σε ισάριθμες σελίδες
  • Με το συνδυασμό +δυσφορία +Καραμανλής, παίρνεις 731 αποτελέσματα. Γουάου!
Πώς το καταλαβαίνω τώρα αυτό. Είναι ο πρωθυπουργός στο Μαξίμου, κάθεται στο γραφείο του και δουλεύει πάνω από ένα χαρτομάνι. "Καλός και άγιος Μολυβιάτης αλλά μου τα φέρνει όλα χύμα, ένα συνδετήρα δεν ξέρει να βάλει" σκέφτεται, του πέφτει μια σελίδα κάτω, σκύβει να την πιάσει, βλαστημάει. Πιάνει έναν άλλο φάκελο, ατσαλάκωτο, τον ανοίγει. "Ενώ ο Αλογοσκούφης, ε, όσο να 'ναι φαίνεται ο νοικοκύρης ο άνθρωπος". Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα μπαίνει μέσα ο Ρουσόπουλος (ας πούμε) και του λέει ξέπνοος "Πρόεδρε η επιστολή Νίμιτς διέρρευσε στον Τύπο στα Ιμια έχει κατσικωθεί μια τουρκική ακταιωρός, ο Νάκος κάτι είπε για τα δικά μας παιδιά και έγινε πάλι της πουτάνας" αντιλαμβάνεσαι το στιλ. Ο πρωθυπουργός σηκώνεται, πάει στον καλόγερο, ψάχνει στο σακάκι του για τσιγάρα, θυμάται πως δεν καπνίζει, βάζει τα χέρια στις τσέπες, φτάνει ως το παράθυρο και κοιτά αφηρημένα την Ηρώδου Αττικού. Σταυρώνει τα χέρια στο στήθος, σφίγγει τα χείλια, σιγά σιγά χάνει το χρώμα του.
- Πρόεδρε τι συμβαίνει; - Ασε με, μ' έπιασε πάλι αυτή η δυσφορία. Κωλοδουλειά και αυτή, άει στο διάολο πια, είναι κάτι στιγμές που θέλω να πετάξω το κινητό από το παράθυρο και να πάω να χτενίζω τις φώκιες στις Σποράδες, έχω και τελευταία καούρες στο στομάχι. - Να το δώσω στους δημοσιογράφους; - Ποιο, τις καούρες; - Ελεγα για τη δυσφορία. - Ξέρω 'γω κάνε ό,τι θες, α, που 'σαι, φεύγοντας στείλε ένα κουτί συνδετήρες στο Μολυβιάτη.
Μήπως να 'παιρνε κανένα σιμέκο;

Ουράνιος αιφνιδιασμός (...)

(μια ομπρέλα ρε παιδιά) Περίληψη προηγουμένου:
Η περιπέτεια της στάθμευσης και του νυχτερινού εντοπισμού του οχήματος μου, θυμίζει συνειρμικά στην Ιφιμέδεια ότι έπλυνε το αμάξι της την Τρίτη αν και για την Τετάρτη η ΕΜΥ προέβλεπε βροχή. Η καλή επισκέπτις τούτου 'δω του blog επέστρεψε στο θέμα εύχαρις καθώς ως χθες το βράδυ ο ουρανός δεν είχε ρίξει σταγόνα, όλα αυτά εδώ...
Ημουν έτοιμος, λοιπόν, να γράψω πόσο εύκολο είναι να ανησυχεί κανείς για πράγματα που δεν μπορεί να αλλάξει με αφορμή (και όχι αιτία) το σχόλιο της Ιφιμέδειας. Ενα πλυμμένο αυτοκίνητο που σύμφωνα με το δελτίο καιρού θα λερωθεί την επόμενη ημέρα θα χρειάζονταν ούτως ή άλλως ξανά μπάνιο μετά από μερικές ημέρες, εβδομάδες, μήνες, δεν έγινε και τίποτα, ιδίως αφού τελικά δεν έβρεξε. Εντάξει σε πιάνει ένα γαμώτο αλλά δεν θα χαλάσει η διάθεση για περισσότερα από 20 nanoseconds. Κάτι που ήθελες να σου βγει στη δουλειά και δεν σου βγήκε, τι να κάνουμε τώρα, να βγούμε γυμνοί στους δρόμους και να ρίχνουμε στάχτη στα μαλλιά δεν θα είναι κατανοητό από τους άλλους (τι να σου κάνω;) στους καιρούς μας. Κάτι που δεν σου πήγε καλά πριν από 1, 2, 5, 10 χρόνια και καμιά φορά σου ταράζει τον ύπνο και τον ξύπνιο, δεν αλλάζει, όχι πως πρέπει να το ξεχάσεις κάθε άλλο, αλλά αυτό είναι, δεν κλαις άλλο, το ποτάμι σε κατεβάζει και σε πάει σούμπιτο στη θάλασσα (κάπως έτσι βγήκε το όνομα τούτου 'δω του blog, θύμισέ μου να σου πω), όταν βγεις στις εκβολές θα διηγηθείς σε αυτούς που το κατέβηκαν πριν από σένα και σε περιμένουν να τους πεις αν έχει αλλάξει κάτι στο τοπίο και τα χρώματα.
[Ολα αυτά στα λέω με ένα "νομίζω" μπροστά, αν έχεις άλλη άποψη μπορείς να κάνεις αυτό ή να με περάσεις από τη μηχανή των σχολίων στο τέλος του post, ξέρεις]
Για όλα αυτά ήμουν έτοιμος να γράψω, καθώς το βράδυ της Τετάρτης έγνεφε αντίο πάνω από τα σπίτια και τα μαγαζιά των ανθρώπων(ώρες, ώρες...). Ελα όμως που τελικά έβρεξε πιο αργά, κοντά στο έμπα της Πέμπτης. Περιδρόμιαζα σε μια άκρη τούτου του θαυμαστού πολεοδομικού συγκροτήματος, διαπίστωσα πως είχε βρέξει όταν βγήκα έξω και είδα τις σταγόνες να ξεκουράζονται στον ουρανό, όχι το δικό τους και δικό μας, του αυτοκινήτου μου. Στην αρχή μου βγήκε ένα γέλιο που σιγά σιγά μεταβλήθηκε σε νευρικό. Ενα ζευγάρι περνούσε και κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με απορία, ένας γάτος που κάθονταν πίσω από κάτι κάγκελα στη διπλανή μονοκατοικία αποφάσισε μετά από λίγο δισταγμό να υιοθετήσει παρόμοιο ύφος, όχι οι τεκίλες δεν είχαν τίποτα, εκτός από παραπανίσιο πάγο αλλά... Χθες το πρωί τα παιδιά στο βενζινάδικο με δική τους πρωτοβουλία έπλυναν το αυτοκίνητό μου και έχει γούστο όσο έπεφτε η βροχή η Ιφιμέδεια να είχε το δικό της αμάξι σε κανένα στεγασμένο πάρκινγκ. Γι' αυτό σου λέω, τι ανησυχείς; Να σε κεράσω το βραδάκι ένα April Rain;
2 μέρη βότκα 1/2 μέρος λάιμ 1/2 μέρος βερμούτ Ολα στο σέικερ με πάγο. Κοπανάς το σέικερ μέχρι να ξυλιάσουν τα χέρια σου, σερβίρεις σε ποτήρι του μαρτίνι, γαρνίρεις με φλούδα από λάιμ. Νομίζω πως έχει και άλλο όνομα, δεν το θυμάμαι τώρα.
Πριν όμως φτάσω σε αυτό ο συνονόματος που μάλλον ενστερνίζεται και αυτός την άποψη που λέει πως ο δρόμος της υπερβολής οδηγεί στο παλάτι της σοφίας:
And still your heart For still your face comes shining through And all the morning glows anew (Breathless, Nick Cave)
Στον τελευταίο στίχο κρύβεται και η ευχή που περιμένεις να διαβάσεις κάπου εδώ και που αυτή τη φορά δεν θα στη γράψω - τι θα ήταν αυτό το blog χωρίς μικρές ανατροπές;

13.4.05

Μακεδονίτικα

(κάπως καλύτερα τώρα) Τώρα που η περιβόητη επιστολή Νίμιτς βγήκε στον αφρό μπορείς να τη διαβάσεις και να βγάλεις τα συμπεράσματά σου. Πρώτη αίσθηση; Πολύ ισορροπημένο κείμενο, τόσο που πολύ αμφιβάλλω αν θα μπορούσε ποτέ να εφαρμοστεί. Ξαναδιαβάζω την επιστολή, μου βγάζει κάτι σε ευσεβή πόθο. Αν, πάντως, γίνονταν δημοψήφισμα με το ερώτημα αν θέλω η χώρα μου να συζητήσει με τη γείτονα το θέμα έχοντας ως σημείο εκκίνησης το εν λόγω σχέδιο/πρόταση θα έλεγα ναι να το κάνει. Βέβαια μπορείς να διαφωνήσεις όσο θέλεις... Στο μεταξύ ο Αστέρης κάνει ένα πολύ καλό μάζεμα όλων των απόψεων που έχουν διατυπωθεί τις τελευταίες ημέρες, update και από τον CrazyMonkey ενώ ο konfet εντοπίζει μια πτυχή που απορώ πώς μου ξέφυγε...

Βίβα Μέχικο

(πάει και αυτό) Καλά και ελπίζω ακόμη ότι ο Κομαντάντε Μάρκος θα σώσει την παρτίδα... Η ιστορία στα πεταχτά. ΗΠΑ και Ε.Ε. έχουν υπογράψει συμφωνία που προβλέπει ότι για κάθε πτήση προς τις ΗΠΑ οι αεροπορικές εταιρείες πρέπει να δίνουν στους Αμερικανούς μια λίστα με όλους τους επιβάτες και γύρω στα 30 κάτι στοιχεία για τον καθένα απ' αυτούς. Υποτίθεται ότι όλη αυτή η μαλακία γίνεται για να εντοπιστούν ύποπτοι για τρομοκρατικές πράξεις, παπάρια μάντολες δηλαδή. Την περασμένη Παρασκευή ένα αεροπλάνο της KLM πετούσε από το Αμστερνταμ για το Μεξικό (πρόσεξε, το Μεξικό) ζητά άδεια για να διασχίσει τον εναέριο χώρο των ΗΠΑ και τρώει πόρτα από τον πύργο ελέγχου. Τα χάνει ο πιλότος που δεν περίμενε τέτοιο χουνέρι προσπαθεί να γυρίσει το αεροπλάνο στον Καναδά δεν βρίσκει αεροδρόμιο (άλλο χουνέρι αυτό) για να κατεβεί και αναγκάζεται να γυρίσει στο Αμστερνταμ. Οπως διαπιστώθηκε αργότερα οι Μεξικανοί πήραν τη λίστα των επιβατών και την έδωσαν στους Αμερικανούς, αυτοί είδαν τα ονόματα δύο Αράβων που δεν τους άρεσαν (ε μα τώρα, τι θέλει ο Αλ Χαμπίμπι από την Τζέντα να κάνει στην Τιχουάνα) και επειδή όλη αυτή η διαδικασία πήρε λίγο περισσότερο απ' ό,τι συνήθως οι ΗΠΑ έδωσαν τομπούλο (μία λέξη) στο αεροπλάνο. Εκ των υστέρων η KLM ζήτησε εξηγήσεις, καθώς η πτήση δεν τερμάτιζε στις ΗΠΑ άρα η πρόσβαση των Αμερικανών στη λίστα των επιβατών ήταν παράνομη - η κατάληξη αναμενόμενη. Για τους Αμερικανούς, όπως αναφέρει το γνωστό φερέφωνο, υπάρχει άλλη διάσταση - "τρύπα" και καλά στο σύστημα ασφαλείας που ανέπτυξαν μετά τη γνωστή 11η. Δες σχετικά και από εδώ. Αν τυχόν δεν έχεις πετάξεις προς Αμερική, δεν μπορείς να καταλάβεις την ταλαιπωρία. Στην καλύτερη περίπτωση το αεροπλάνο (ένα Boeing747) πετούσε σερί γύρω στις 13-14 ώρες, ούτε στον εχθρό μου για όσους ταξίδευαν στην οικονομική θέση... Α, η πτήση εκτός από 278 επιβάτες μετέφερε και 15 άλογα ίσως να ήταν αραβικά και γι' αυτό όλο το νταβαντούρι.

Με λόγια δανεικά

(ποιος να είναι ο τόκος άραγε) Είναι φορές που θέλω να κάνω την πιο τεμπέλικη κουβέντα που μπορεί να υπάρξει. Να συμμετέχω σε αυτές τις ακροβασίες που οι λέξεις αποφασίζουν αν θα περάσεις στην άλλη άκρη του σχοινιού ή αν θα πέσεις και οι λέξεις πάλι να αποφασίζουν αν κάτω θα σε περιμένει η ασφάλεια της αγκαλιάς από ένα δίχτυ ή πεινασμένοι κροκόδειλοι. Αλλά θέλω να το κάνω τεμπέλικα, με λόγια και μουσικές άλλων. Μοιάζει θρασύδειλο, κάποιος είπε ότι το να χρησιμοποιείς τα λόγια άλλων δείχνει πως έχεις κενό μυαλό, αλλά και αυτό πάλι κάποιος το είπε, οπότε; Λέω, επίσης, μια μέρα να καθίσω και να σου γράψω για κάτι σαν το εγχειρίδιο της ζωής που γράφεται αράδα την αράδα με το πέρασμα του χρόνου σε στιγμές όπως όταν θέλεις κάτι και έχεις δίπλα σου τουλάχιστον έναν/μία που θέλει το ίδιο ακριβώς πράγμα. Ο χρόνος μπορεί να είναι ακατάλληλος αλλά only the time was wrong [Dire Straits] και στην τελική, στο διάολο να πάει, χρόνος είναι όπως γουστάρω τον κουμαντάρω. Και, για να γυρίσω στο προηγούμενο, θέλει κάτι που θες και εσύ. Αλλά δεν το λέει και δεν λες κουβέντα. Μπορεί να είναι ο,τιδήποτε ένα πεϊνιρλί στην Ομόνοια, μια βόλτα στο Σούνιο ή τη Μονεμβάσια, η επιστροφή σπίτι, ένας καφέ στα όρθια στο λιμάνι, ένα ξενύχτι, δύο ώρες πάθους, μια μέρα, μια εβδομάδα, μια ζωή, ο,τιδήποτε. Οπότε, τι, αδιέξοδο; Αλλο ένα γαμώτο; Μα όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο [από Μάριο Φραγκούλη], μήπως ν' αφήσεις τους κανόνες σωστής/καλής/ανδρικής/γυναικείας συμπεριφοράς και να κάνεις αυτό που θες και αυτό που θέλει.
{Το ότι στο προτείνω δεν σημαίνει πως είναι και σωστό, μη φτάσουμε στο γελοίο "το διάβασα στο blog έτσι θα είναι" του στιλ "το διάβασα στις εφημερίδες έτσι θα είναι", τα σχόλια υπάρχουν εδώ για να βάλεις αυτό το σημείωμα στο αμόνι και να το κοπανάς ώσπου να ματώσει. Δεν στο παίζω είδαν πολλά τα μάτια μου στις γειτονιές του κόσμου [δια Γιάννη Πουλόπουλου] 'ξηγημένος; }
Ισως αυτό το πρωί μια άκρη του κόσμου να ξυπνήσει καλύτερη απ' ό,τι ήταν όταν κοιμήθηκε γιατί συνέβη αυτό που ήθελες αυτό που ήθελε, αν πιστέψω σε αυτό το παράδειγμα της θεωρίας του Χάους με το πέταγμα της πεταλούδας. Μακάρι να είναι η δική σου άκρη αυτή και μακάρι να είναι πολλές οι άκρες που ξυπνούν επίσης νυσταγμένες, σκοτισμένες μα χαμογελαστές που δεν τις αγγίζει εκείνη τη στιγμή μια απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική [Διάφανα Κρίνα]. Παγίδες; Πολλές και από παλιά. Να αγαπάς αυτό που κάνεις [αγνώστου] σου λένε από την εποχή που πήγαινες δημοτικό, μα ξέχασαν να σου πουν πως καλύτερα να κάνεις αυτό που αγαπάς. Βολικός ο αυτοκινητόδρομος και τα 175 km/h, αλλά πανέμορφη και η πατημένη δευτέρα στο δρόμο τον πιο μακρινό που είναι ο πιο κοντινός στην καρδιά του Θεού [Γιάννης Ρίτσος], εκεί που οι κλειστές στροφές ακούνε παραμύθια από τις παπαρούνες και τα ηχεία σου απειλεί να τα κάψει το μπάσο του Leonard Cohen ή το σόλο του Gary Moore. Τελικά το δρόμο διαβάτη μόνος σου τον ανοίγεις [τοίχος στα Εξάρχεια κάπου στα 1987] και, δεν το συζητάω, τη μοίρα του ήλιου θα την πούμε εμείς [Οδυσσέας Ελύτης]. Εντάξει ίσως φταίνε τα φεγγάρια [δια Ελένης Βιτάλη] ή όποια άλλη δικαιολογία σε βολεύει... Μισό λεπτάκι να βάλω ένα κέρμα στο τζουκ-μποξ.
... Σε μια ανεμοδαρμένη ακτή, Σε μια ανεμοδαρμένη ακτή (Million Miles, Rory Gallagher)
Ελα, σου έχω και κάτι ακόμη...
... Γελάς και στην άκρη χορεύεις Η αγάπη είναι ένας θεός Στα θαύματα πες μου αν πιστεύεις (Γράμμα απ' το μεγάλο πουθενά, Μανώλης Φάμελλος)
Τώρα μάλιστα. Λίγη από την αστρόσκονη του Αυγερινού μαζί με τον απόηχο του Αιγαίου και κάπως σαν να καθάρισε το βλέμμα σου ή είναι ιδέα μου; Καλημέρα...

12.4.05

Χαμε-ε-ε-νος

(κάποτε θα συνέβαινε) Ξεκινάω χθες για το γραφείο, μπαίνω στο αυτοκίνητο φτάνω μετά από 20 λεπτά, πτι ρε γαμώτι, κάθε Δευτέρα έχει λαϊκή εκεί που συνήθως παρκάρω. Στρίβω στην πρώτη γωνιά, ξαναπτι, μπετονιέρα με ένα τεράστιο μαρκούτσι αδειάζει τσιμέντο στα θεμέλια οικοδομής. Φαλλική εικόνα, φλασμπακ ο Ζορζ Πιλαλί τραγουδάει την Μπετονιέρα (μην τη βλαστημάς αυτή σου δίνει για να φας), συνέρχομαι. Οπισθεν ζγα ζγα, μη μας έρθει και κανένας φουριόζος και φιληθούμε μούτρο-κώλο πρωινιάτικα. Παραλίγο να πάρω παραμάζωμα μια γιαγιά ή, πιο σωστά, το καροτσάκι της με πορτοκάλια Λακωνίας, μήλα Βόλου ΑΑ, σέσκουλα και ιταλικό ραδίκι, να γίνει ο δρόμος σουρεάλ πίνακας και ‘γω ο νέος Τσόκλης (αν θυμάσαι το χάπενινγκ με τα καρπούζια στη Βαρβάκειο Αγορά προ ετών). Βρίσκω άλλο ελεύθερο στενό, πάω να βγω στο δρόμο που είναι παράλληλα με τη λαϊκή, κάτι πιτσιρίκια καταμεσίς του δρόμου μιλούν για το ντέρμπι της Κυριακής, εκεί που λέω πως βγήκα στο ξάγναντο, λεωφορείο προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με κάτι διπλοπαρκαρισμένα. Μανούβρα, λίγο πίσω, μανούβρα, λίγο μπροστά, άντε και κάτι σε οπισθογωνία, λέω δεν μπορεί σε λίγο θα βγει από κάπου ο Αλέξης Κωστάλας να περιγράψει το διπλό άξελ του λεωφορείου. Πέρασε κανένα πεντάλεπτο, κάποια στιγμή το λεωφορείο περνά, διασχίζω το δρόμο γιατί με τόσα διπλοπαρκαρισμένα δεν υπήρχε ελπίδα να βρω θέση εντός του τρέχοντος έτους. Οπα, κενό, μπα, μούφα το κενό, έχει κάτι καρέκλες και έναν τύπο βιγλάτορα «περιμένω φορτηγό» μου λέει, άντε πάμε παρακάτω. Στενό δεξιά, στενό αριστερά, κυκλώνω το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο, το τέταρτο τετράγωνο, με τα πολλά παρκάρω. Ωραία και τώρα πού είναι το γραφείο; Θέλω να πω, ξέρω πού είναι το γραφείο, αλλά από εκεί που έχω παρκάρει δεν είμαι σίγουρος πως η εταιρεία και η τρέχουσα θέση μου ανήκουν στο ίδιο διαμέρισμα του δήμου. Ασε που μπορεί να έχω αλλάξει δήμο και να μην το ‘χω πάρει χαμπάρι. Παίρνω τον ανήφορο, βρίσκω δεξιά μου τον κεντρικό δρόμο, ΟΚ, σε πέντε λεπτάκια θα είμαι μπροστά στην οθόνη μου. Ελα όμως που η χθεσινή μέρα ήταν κάτι σαν διαβολοβδομάδα σε σφηνάκι (ή ζιπαρισμένη αν θες) και ξεμπέρδεψα αργάμισι. Ηθελα να διακτινιστώ και να βρεθώ ως δια μαγείας μέσα στο κτήνος των 1200 cc η πουτάνα η τεχνολογία δεν έχει εξελιχθεί όμως. Τι να κάνω δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω, ρε παιδιά πού έχω παρκάρει; Συνήθως βάζω σημάδια όπως μάλλον κάνουν όλοι, αυτή τη φορά το ξέχασα εντελώς. Εχει πέσει και σκοτάδι έχουν ξεμυτίσει κάτι σκουπιδιάρες και μου αλλάζουν το ανάγλυφο του τοπίου. Ρε λες αυτό να ήταν το στενό, όχι το αποπάνω είναι, μπα ούτε εδώ, πάω από κάτω. Οσο πάει η υπόθεση γίνεται όλο και πιο γελοία και το χειρότερο είναι πως δεν μπορώ να ρωτήσω κάποιον. Κοίτα, αν χάσεις ένα τηλέφωνο, ένα σκουλαρίκι, ένα πορτοφόλι και βγεις αλαφιασμένος στο δρόμο μπορείς πάντα να ρωτήσεις κάποιον αν το είδε, αν δεν θυμάσαι πού έχεις παρκάρει τι κάνεις; Δεν ρωτάς «σας παρακαλώ, μήπως είδατε ένα γαλάζιο αυτοκίνητο κομματάκι σύσκατο από τη σκόνη και τα ρετσίνια» θα σε κοιτάξουν με ένα βλέμμα όλο συμπόνοια, μπορεί να σου την πουν κιόλας ότι τους κάνεις πλάκα. Συνεχίζω τον ποδαρόδρομο, άλλο ένα τετράγωνο, κάτι ήξερε το τσογλάνι ο Κοντορεβυθούλης, ο Θησέας έγινε ήρωας αλλά αν δεν είχε πάρει το κουβάρι μαζί του δεν θα το μαθαίναμε ποτέ, τι κάνουμε τώρα; Tango on, που στην περίπτωσή μου σημαίνει σκάσε, περπάτα και κοίτα. Κάποια στιγμή χτυπά το κινητό, διάλογος περίπου έτσι:
- Πού είσαι ρε μαλάκα; - Ασε, ψάχνω το αυτοκίνητο - Τι έχει; - Όχι, λάθος, ψάχνω για το αυτοκίνητο. - Στο κλέψανε.. - Και να μου το κλέψανε δεν το ξέρω, δεν θυμάμαι που πάρκαρα - Μπουχαχαχαχα!!!
Οι πίκρες που απλόχερα πρώτοι οι φίλοι δίνουν, μωρέ κάτι ξέρουν τα τραγούδια. Πού είναι όμως το αυτοκίνητο; Από εδώ, όχι από εκεί, τσου, ξανατσου, γαμώ το φελέκι μου… Κανένα μισάωρο μετά και αφού έχω κάνει κάμποσες μεταβολές και έχω εκνευριστεί και απελπιστεί ταυτόχρονα, με βλέπουν και κάτι μαγαζάτορες ξύνουν το κεφάλι τους και σκέφτονται μάλλον κάτι σαν «κρίμα το παληκάρι», το βρίσκω επιτέλους φυσικά εκεί ακριβώς που το είχα αφήσει, πόντο δεν είχε κουνήσει. Την επόμενη φορά θα πάρω μαζί μου πετραδάκια...

Μεσημεριανό διάλειμμα

(μια πρόταση κάνω) Σαν να κατακάθισε κάπως ο κουρνιαχτός από το θάνατο και την κηδεία του Πάπα και βρήκα μέσω της Καθημερινής, που το αναδημοσιεύει ελαφρώς ψαλιδισμένο, αυτό το ενδιαφέρον σχόλιο στον Observer για την καθολική εκκλησία, τη θρησκεία γενικότερα και τη θέση της στον κόσμο. Στο μεταξύ στα δικά μας η επιστολή Νίμιτς δόθηκε, λέει, στα κόμματα με την παράκληση να την καταχωνιάσουν κάπου, η αντιπολίτευση επιτίθεται στην κυβέρνηση, ο συμπολιτευόμενος Τύπος επικρίνει τη στάση της αντιπολίτευσης, πώς γίναμε πάλι μαλλιοκούβαρα, α, είπα μαλλιοκούβαρα και θυμήθηκα αυτό το πλάκωμα δικηγόρου-πολυπράγμονος επωνύμου (πόσο σιχαίνομαι αυτό το "επώνυμος") που με τη σειρά του μου θύμισε τη μανιάτικη, αν δεν κάνω λάθος, παροιμία πούστηδες και παληκάρια έγιναν μαλλιά κουβάρια. Καλά, δεν πρωτοτύπησα κιόλας...

Το ροκ το ελληνικό...

(ποιο;) Βραδινή υποδοχή, επιστροφή φίλου αδερφού από τα ξένα. Τα ηχεία θεώρησαν σκόπιμο να θυμίσουν τη σπονδή των Deep Purple στο Kashmir και τους Led Zeppelin. Ναι, έπαιζε το Perfect Strangers και μη κάνεις τώρα πως ξινίζεις τα μούτρα αυτό το παλιοκαιρισμένο γρέζι στη φωνή του Gillan και οι ρουτινιάρικες εμμονές του Ritchie Blackmore είναι ό,τι πρέπει... Κουβέντες για την ξένη πόλη, στο παρασκήνιο ο Rory να λέει πως είναι στο ένα εκατομμύριο μίλια μακριά (μας), οι Uriah Heep να μιλούν για τη μαυροντυμένη κυρία τους, ο Oldfield (ναι, πάλι αυτός) να υπαγορεύει τα όνειρά του... Και όμως όλοι αυτοί και πολλοί ακόμη δεν είχαν να πουν πολλά όταν πολύ αργότερα εμφανίστηκε ένα κάπως προβλέψιμο αλλά ειλικρινές -ή έτσι μου φάνηκε- κομμάτι που σε μια στροφή του φιλοξενούσε το στίχο
"Δεν θέλω πια να μάθω τι ζητάμε"
Οχι, σίγουρα δεν εξατμίστηκαν οι προηγούμενοι, αλλά, από την άλλη, δεν είναι τελικά σχήμα λόγου, ίσως, μάλλον, ναι, το ροκ το ελληνικό ή και το βαλκανικό να είναι το ζεϊμπέκικο, με το δικό του τρόπο βέβαια... Θα ανταποδώσεις την καλημέρα μου υποθέτω...

Σαλάτα....

(μακεδονική ή χωριάτικη, ένας είναι ο ουρανίσκος) Διαβάζω τους προβληματισμούς της μαμάς της Σοφίας και του πιθανότατα συνονόματου nik_kit στο (κατά) τεκμήριο και κατεβάζω εκείνο το αραχνιασμένο tape από το 1992. Υπηρετούσα (υποτίθεται) τη μητέρα (υποτίθεται στο τετράγωνο) πατρίδα (υποτίθεται στον κύβο) και ήταν η μέρα με το συλλαλητήριο της Αθήνας. Θυμάμαι πως ήταν χειμώνας... Τα έχω λίγο ασορτάριστα στο μυαλό μου, είναι που αυτό το tape έμεινε για καιρό σκονισμένο στη ραφιέρα backup μου. Θυμάμαι επίσης λίγο αργότερα τις εφημερίδες του 1993 να αναφέρονται στο δάκρυ του Κων/νου Καραμανλή (του μακαρίτη, ο νυν πρωθυπουργός είναι Κώστας σκέτος και αν καταλαβαίνω καλά θα παλέψει πολύ για να αποκτήσει το βαφτιστικό του όνομα, μη με ρωτάς γιατί). Θυμάμαι επίσης το σαν σλόγκαν "το όνομά μας είναι η ψυχή μας", θυμάμαι τον Κ. Μητσοτάκη που έλεγε ότι σε δέκα χρόνια κανείς δεν θα θυμάται το θέμα του ονόματος, αλλά θυμάμαι και τον Α. Παπανδρέου να κηρύσσει εμπάργκο κατά της γειτονικής χώρας. Μετά απ' όλα αυτά διαβάζω και ακούω πως σήμερα ένα όνομα του τύπου Δημοκρατία της Μακεδονίας παύλα Σκόπια παύλα Να-Βάλω-Κάτι-Ακόμη-Που-Τώρα-Δεν-Θυμάμαι είναι ωραιότατη βάση διαπραγμάτευσης και παράλληλα πως το δικαίωμα χρήσης του όρου "Μακεδονία" δίνεται κάπως σαν trademark στους γειτόνους. Μακριά από εθνικιστικές παπαριές αλλά μεταξύ αστείου και σοβαρού (που είναι και οι πιο δύσκολες περιπτώσεις) ξέρω μια συνάδελφο που τη λένε Μακεδονία (δεν σου κάνω πλάκα) και τη βάφτισαν έτσι σε ανύποπτο χρόνο (σάμπως ξέρω πότε, αλλά και να 'ξερα δεν θα σου ΄λεγα, δεν θα το χαντακώσουμε τώρα το κορίτσι) τι πρέπει να κάνει; Πέρα απ' αυτό το ίσως εξειδικευμένο πρόβλημα, η πρεμούρα των τελευταίων 24ώρων του "να βρούμε ένα γαμωόνομα όποιο και να 'ναι" γιατί εμένα μου δημιουργεί μια αίσθηση να ψάξω να βρω πού έχω εκείνο το ρημάδι το απολυτήριο; Υπερβολικός, θα μου πεις... Ναι, ξανακοιτάζω το post υπερβολικός σίγουρα, αλλά βρες μου το μέτρο σε αυτή την μπερδεμένη διπλωματικο-οικονομικο-κοινωνικο-πολιτική ιστορία...

11.4.05

Προθεσμιακά

(δεν έχει να κάνει με καταθέσεις) Τείνω να πιστέψω ότι οι προθεσμίες είναι σαν τις κατσαρίδες. Εκεί που είσαι απόλυτα σίγουρος ότι εξολόθρευσες και την τελευταία θα πεταχτεί ξαφνικά μία από το πουθενά και θα σου κάνει μαντάρα την ψυχοσύνθεση. Ψυχραιμία ή για να το θέσω δια των λόγων του Douglas Adams "don't panic it's just a deadline". Χμμ, Marley στο ραδιόφωνο, άντε να χορέψουν τα δάχτυλα στα πλήκτρα...

Μια κερδισμένη μέρα

(terra όχι και τόσο incognita) Μέρα αλητείας, από εκείνες που έρχονται μια φορά στα αρκετά χρόνια και όσο περνά ο καιρός αραιώνουν. Αλλά κάθε φορά που τις συναντάς είναι σαν να ανοίγεις ένα μπουκάλι παλιό κρασί που ξέρεις πριν τραβήξεις το φελλό πως δεν έχει ξινίσει. Το μόνο που περιόριζε τις κινήσεις ήταν ο δρόμος, άλλωστε σοβαρό λόγο ν' ανησυχώ δεν είχα. "Της Κυριακής τα όνειρα είν' ως το μεσημέρι" δεν λέει το τραγούδι; Ξανά, μιλάω για αλητεία, γνήσια αλητεία, δεν χρωστάω δεν χρωστάνε, όποιος θέλει έρχεται μαζί μου και πάλι με όλους φίλοι θα 'μαστε. Πότε, λοιπόν, μόνος, πότε με παρέα, πότε και με τα δύο μαζί, καφές, χάζι, ένα τσιγάρο εδώ, ένα ποτό εκεί, δυο μπουκιές παρακάτω, ατελείωτες σκέψεις που 'γιναν ατελείωτες κουβέντες και πέταξαν, οι απόψεις να γίνονται κουβάρι σε ένα χωμάτινο αλώνι και να βγαίνουν με ματωμένες μύτες, μα αγκαλιασμένες και γελαστές. Στο τέλος της ημέρας στους πρόποδες της εβδομάδας ένας καλός άνθρωπος που δεν θυμάμαι το όνομά του στον Εν Λευκώ διάβαζε από την (αυτο;)βιογραφία του Bob Dylan. Ο κόσμος είναι τρελός και εγώ τον κοιτάω κατάματα, διαβάζει. Κατά μία άποψη ο Κλάουζεβιτς ήταν προφήτης, συνεχίζει. Αποχαιρέτησε την ώρα του με ένα τραγούδι του Dylan που δεν έπαιξε ολόκληρο.
Η γέφυρα τα μεσάνυχτα τρέμει, ο γιατρός σουλατσάρει, οι ανιψιές των τραπεζιτών αναζητούν την τελειότητα, περιμένοντας όλα τα δώρα που φέρνουν οι σοφοί. Ο άνεμος σφυρίζει σαν σφυρί Η νύχτα φυσά βροχερή και κρύα η αγάπη μου είναι σαν ένα κοράκι στο παράθυρο μ' ένα σπασμένο φτερό. Love Minus Zero/No Limit, Bob Dylan
Αν θες να τρομάξεις πάρε την αρχή, αν θες να φοβηθείς τη μέση, αν θες να τρομοκρατηθείς τράβα για τον προτελευταίο στίχο, αλλά τι ζορίζεσαι; Το τραγούδι δεν είναι τραγούδι παρά μόνο όταν έρθει και ο τελευταίος στίχος που λύνει τα μάγια. Σου φυσάω ανάμεσα στα μάτια μια καλημέρα μήπως και πάρει κάπως φως η οθόνη σου...

Πέτρα και χώμα δουλεμένα

αλλά αν σκεφτείς άλλη λεζάντα εδώ τριγύρω θα είμαι

Μια μήτρα δίπλα στα κεραμίδια όλα από το ίδιο υλικό αυτό της αρχής και του τέλους, η θάλασσα σιγοψιθυρίζει όσα έχει γίνει μάρτυρας, το μάρμαρο αγόγγυστος φρουρός ζωής.

9.4.05

Κάζο

(διπλωματικές ανησυχίες) Σύμφωνα με την Καθημερινή
"...η τουρκική πλευρά ανακοίνωσε χθες την πρόθεσή της να άρει το casus belli που προβλεπόταν σε περίπτωση επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια στο Αιγαίο. Τη σχετική ανακοίνωση έκανε ο πρόεδρος της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης Μπουλέντ Αρίντς και επιβεβαίωσε αργότερα ο υπουργός Εξωτερικών Αμπντουλάχ Γκιούλ...".
Τα Νέα
"ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Αμπντουλάχ Γκιουλ, που ρωτήθηκε σχετικά με τις «προχωρημένες» αντιλήψεις του κ. Αρίντς, επιβεβαίωσε ουσιαστικά τον προσανατολισμό της Άγκυρας για άρση του casus belli".
Την Ελευθεροτυπία
"Από την πλευρά του όμως ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας κ. Γκιουλ έσπευσε αμέσως να δηλώσει ότι είναι γνωστή η στάση της Τουρκίας στο θέμα του Αιγαίου"
Το Μακεδονικό Πρακτορείο
"Η Τουρκία δεν πρόκειται προς το παρόν να κάνει άνοιγμα στο θέμα του Αιγαίου, είπε ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών".
Επειδή μπερδεύτηκα ο έρμος είπα να πάω και προς Τουρκιά μεριά μήπως βγει άκρη Στην Zaman και με τίτλο "Ο υπουργός Εξωτερικών για την κρίση στο Αιγαίο: Καμία αλλαγή στάσης"
"Η στάση της Τουρκίας στο πρόβλημα του Αιγαίου είναι ήδη κατανοητή και δεν υπάρχει αλλαγή σε αυτή την πολιτική"
Τέλος, στο Turkish Daily News
"O υπουργός Εξωτερικών απέρριψε κάθε μεταβολή στη θέση της Τουρκίας"
Τώρα, γιατί στα ελληνικά μέσα υπάρχει αυτή η διαφορά στην προσέγγιση θέλω να μου το πεις...

Πάμε;

Βουρ!!

Προγραφές

(η ευγένεια πήγε για τσιγάρα) Λοιπόν, όπως θα έχεις καταλάβει ακούω σχεδόν συνέχεια ραδιόφωνο, κυρίως μη ειδησεογραφικούς σταθμούς. Τελευταία παίζουν, όπου τουλάχιστον εγώ στήνω αυτί, κάτι διαφημίσεις που μου κάνουν μια διάθεση να πάω στο διαφημιζόμενο και το διαφημιστή με ένα κακολαδωμένο (ναι, κακολαδωμένο) αλυσοπρίονο στα χέρια. Τα χειρότερά μου σε απολύτως τυχαία σειρά. - Ρουσουνέλος Οικοδομική ή κάτι τέτοιο. Χτίστε τους ποσωδήποτε που έλεγε ο Οβελίξ - Κάτι έτοιμες σαλάτες της chef greque, βρεγμένη σανίδα και όπου τον βρει - Nova με το διαχειριστή να σκούζει στην πόρτα και κάτι με τον ΕΤ, στην πυρά... - Τα γκοσπελοειδή πασχαλινά των Τζάμπο, στα καζάνια με το βραστό λάδι πάραυτα - Nissan Micra, με ένα πιτσιρίκι να σκούζει στο ρυθμό του "staying alive", αφαίρεση αμυγδαλών χωρίς αναισθησία - KFC με μία που λαλάει πίσσα και πούπουλα ελέω θέματος Το χειρότερο είναι ότι παίζουν συντονισμένες οι ρημάδες. Θα μου πεις γιατί δεν βάζεις ένα CD να παίζει, έλα μου ντε...

8.4.05

woolgather

Μου έταξαν για σήμερα έναν ήλιο ανόθευτο και κατά το βραδάκι έναν τρυφερό νοτιά. Λέω κατά το απογευματάκι να μπλέξω όσο περισσότερο γίνεται με την κίνηση της Παρασκευής. Στα φανάρια των πηγμένων διασταυρώσεων, σε αυτές που τίποτα δεν μπορεί να κουνηθεί, να μου κορνάρουν τα ταξί διαολεμένα και να ψάχνω για ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο που θα με πείσει να τη βάλω επιτέλους αυτή τη ρημάδα την πρώτη. Να σαμποτάρω ραντεβού των άλλων για δουλειές, κομμωτήρια, να βάλω φιτιλιές σε προθεσμίες και τα κινητά τηλέφωνα να καίγονται από αγχωμένα στόματα που προσπαθούν να βρουν δικαιολογίες, εκεί, κατά την ώρα που τα ρολόγια δεν ξέρουν αν πρέπει να προχωρήσουν ως τις 4 ή να ξαναγυρίσουν στη σιγουριά που δίνει η μέση της τρίτης μεσημβρινής. Αράζω με έναν καφέ σε χάρτινο κυπελλάκι στα σκαλιά του Μουσείου χαζεύοντας τους πρώτους τουρίστες. Κατεβαίνω κατά τη θάλασσα για να δω με τα μάτια μου αν κουνιούνται οι βάρκες. Πηγαίνω κατά το αεροδρόμιο για να δω πόσοι αποχαιρετισμοί φιλιούνται στο στόμα (όχι όσοι νομίζεις)... Γυρίζω στα γυάλινα της Κηφισίας και απολαμβάνω την εικόνα όσων ξεμυτίζουν από τα γραφεία και, καθώς δεν έχουν ακόμη συνηθίσει την αντανάκλαση του ήλιου στα μάρμαρα, μοιάζουν με γατιά που μόλις τώρα άνοιξαν τα μάτια και ψάχνουν πελαγωμένοι για τα γυαλιά ηλίου. Φυσάω μαζί με την όστρια για να βρουν τα δάκρυα της πόλης τη δικαιολογία για να στεγνώσουν.
Να μη μιλάμε αν είναι η νύχτα σκοτεινή να τραγουδάμε για το φως που θα μας βρει...
Ως να τελειώσει όμως η μέρα στρίμωξε σ'αυτήν αν θέλεις κάπου την καλημέρα μου, έστω και λίγο καθυστερημένη λόγω τεχνικών προβλημάτων...

7.4.05

Της αγάπης αίματα..

(πάλι παγανιά βγήκε) Είχαμε ένα ραδιόφωνο με λυχνίες, σήμερα πρέπει να είναι πια 40 χρονών. Ηταν στην κουζίνα στο σπίτι που μέναμε στο Μόναχο, από το παράθυρο είχες θέα στο σε γενικές γραμμές ήσυχο δρόμο και στην απέναντι μονοκατοικία με τα δέντρα και τη μικρή της αυλή. Από αυτό το ραδιόφωνο άκουσα πρώτη φορά τη φωνή του να τραγουδάει τη "Μεγαλύτερη μπόρα Οταν σημάνει η ώρα" (thx Πιτσιρίκο, στίχοι/μουσική του Ακη Πάνου αν δεν κάνω τραγικό λάθος). Ολα αυτά λίγο πριν τα μισά της δεκαετίας του '70... Πριν από λίγο διάβασα πως πήγε να συναντήσει τους ποιητές που τραγούδησε. Πολλοί δεν συγχώρεσαν τη στάση του στην περίοδο της χούντας, σίγουρα πάντως ήταν μια μεγάλη φωνή... Βιογραφία του εδώ.

Παρέα για το δρόμο...

(σαν ευλογημένη κατάρα) Στο δίκτυο ξεκίνησα χθες τη μέρα μου από εδώ και, να σου πω, μ' έβαλε σε σκέψεις που δεν έφυγαν στη διάρκεια της ημέρας. Νομίζω πως το ποδόσφαιρο είναι κάτι σαν το σκάκι του πεζοδρομίου και είναι και αυτό το τραγούδι-ύμνος της Λίβερπουλ... Ενα τραγούδι που υποψιάζομαι πως έχει βαριά ιστορία, δεν θέλω να το ψάξω, αλλιώς θα σου έδινα και links... Δεν θα ζοριστείς να το βρεις αν πραγματικά θέλεις, πηγαίνει κάπως έτσι:
Οταν περπατάς στην καταιγίδα, κράτα το κεφάλι σου ψηλά, και μη φοβάσαι το σκοτάδι Στο τέλος της καταιγίδας ένας χρυσός ουρανός και το γλυκό ασημένιο τραγούδι ενός χωρατατζή Προχώρα μέσα από τον άνεμο προχώρα μέσα από τη βροχή και αν τα όνειρά σου έχουν σκορπίσει, περπάτα με ελπίδα στην καρδιά σου και ποτέ δεν θα περπατήσεις μόνος. Προχώρα, προχώρα με την ελπίδα στην καρδιά σου και ποτέ δεν θα περπατήσεις μόνος Ποτέ δεν θα περπατήσεις μόνος "You'll never walk alone"
Σαν να σε μαντεύω, μοιάζει για σπάταλο, ξοδεμένο, ρηχό και απλοϊκό σκέφτεσαι φωναχτά και ετοιμάζεσαι για τη ρουτίνα της επόμενής σου στιγμής. Μην το ξαναδείς λοιπόν, κλείσε τα μάτια σου αν θες μα φαντάσου ανθρώπους να το τραγουδούν μαζί, κανένας, ένας, δύο ή και σαράντα χιλιάδες, όσοι νομίζεις πως χρειάζονται, δικό σου αυτό το μικρό όνειρο... Αραγε, να έχει αρχίσει να γλυκαίνει η οθόνη σου στον απόηχο αυτού του you'll never walk alone; Καλή μέρα θα είναι και άσε τα σύννεφα να σκούζουν...

6.4.05

Ενα σουτιέν και γρήγορα

(%$#""*@# και άλλα καντίλια) 14.000 ευρώ το μήνα μικτά, είναι οι αποδοχές της Αλεξάνδρας Πασχαλίδου, λέει ο πρόεδρος της ΕΡΤ και προσθέτει. «Αν αυτό θεωρείται σπατάλη να μου το πείτε και μένα να το ξέρω», να διαβάζεις ξέρεις, τράβα ως τη Ναυτεμπορική και έλα ξανά από εδώ. Δάνεισέ μου τις κοτσίδες σου να τις τραβήξω λίγο γιατί δεν έχω. Σε παρακαλώ, αν είσαι κοριτσάκι, πες μου μια καλή μάρκα σουτιέν γιατί θ’ αρχίσω να τραβάω τα βυζιά μου και φοβάμαι μην ξεχειλώσουν. Δεκατέσσερα χιλιάρικα, ξανά σε νούμερο να το χορτάσεις, 14.000 δες και εδώ. Πού; Στην Αλεξάνδρα Πασχαλίδου. Γιατί; Για τη Γιουροβίζιον. Εστω να σου πω ότι καλώς της τα δίνουν. Αραγε παίρνουν τα ίδια οι ερευνητές του Δημόκριτου για παράδειγμα, πώς μου ‘ρθε τώρα στο μυαλό... Ονειρεύομαι τη μέρα που ένας όχλος θα γεμίσει δρόμους και πλατείες, θα περιλάβει όλο αυτό το κηφηναριό και δεν θ’ αφήσει στο διάβα του παρά μόνο μισοφαγωμένα ωμά πλεμόνια και απομεινάρια από πορσελάνινες οδοντοστοιχίες. Μη με ξυπνήσεις είναι ωραίο όνειρο...