Περί υπηρετικής

(θα πάρετε ένα τσάι με αυτό;) Μου 'φυγε η ψυχή, ο τάκος, τα είδα όλα, όλη μέρα στους δρόμους και στα τηλέφωνα για κάτι που ζωή παραπάνω από 24 ώρες δεν θα έχει, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Διάβαζα στο Τεκμήριο ένα πολύ ωραίο post, να πας να το διαβάσει;. Η διαφωνία μου μόνο στο τέλος "είμαστε σκλάβοι των επιλογών μας" έγραφε. Τι να σου πω, για μένα δεν είμαστε σκλάβοι, αλλά οι μπάτλερ των επιλογών μας... Ξέρεις τι εννοώ, δεν είσαι πιστός ακόλουθος των επιλογών σου, δεν σε διατάζουν και εκτελείς τυφλά, υπάρχει μια ιδιότυπη σχέση, κάθε εντολή ενέχει το χαρακτήρα της παράκλησης και ταυτόχρονα της αμφιβολίας. Εκτελείς μεν, αυτό είναι βέβαιο, αλλά, με τον τρόπο σου, αφαιρείς ενδεχομένως τις υπερβολές ή καμιά φορά προσθέτειες υπερβολές και ίσως κάτι άλλο που ο εντολέας δεν σκέφτηκε. Εδώ είναι το κομβικό σημείο. Αν οι επιλογές –άρα και αρκετά αφαιρετικά ο συνδυασμός παιδείας και ενστίκτου- έχουν μια άλφα άποψη για τη ζωή το σύμπαν και τα πάντα και εσύ ως μπάτλερ κάνεις με τον δικό σου υπόγειο και σχετικώς νομιμοποιημένο τρόπο τις αναγκαίες προσαρμογές π.χ. στο χρόνο και το χώρο, σαφώς έχει αλλοιωθεί η αρχική εντολή. Γνωρίζεις πως αν αυτή την εντολή την ακολουθούσες ως ήταν, η εξέλιξη των γεγονότων θα ήταν σχετικώς προβλέψιμη, καθώς ιδίως το ένστικτο γνωρίζει περισσότερα. Αντ' αυτού, προτιμάς να αρθείς στο ύψος του ρόλου του μπάτλερ και να κάνεις αλλαγές στην εντολή, στο αρχικό σχέδιο. Χρήση του δικαιώματός σου κάνεις, αλλά γιατί το κάνεις; Μάλλον συμβαίνει διότι μόνο και μόνο θες να δεις τι θα συμβεί όταν βγεις από την πεπατημένη των επιλογών, σαν να έχεις βάλει στοίχημα με το θεό ή το διάβολο και, κάπου εδώ, έρχεται η ώρα που γράφεται ιστορία. Οχι σώνει και καλά η ιστορία της ανθρωπότητας, αλλά αυτή που κάνει ακόμη και μόνον έναν άνθρωπο (όχι κατ' ανάγκη εσένα) να βρει ξαφνικά ένα κουτάλι κάτω από το μαξιλάρι και ν' αρχίσει να σκάβει στον τοίχο. Νομίζω πως δεν έχει σημασία αν πρόκειται για το έτερον ήμισυ μιας σχέσης ή τον περαστικό σε ένα blog ή ένα συνάδελφο που είδες σήμερα μετά από πολύ καιρό, ή τον ταρίφα που του 'δωσες σήμερα λίγο αέρα για να περάσει τη διασταύρωση. Ενας επιτυχημένος μπάτλερ είναι μάλλον εσωστρεφής, αν, δηλαδή, ανοίξει την πόρτα κατεμεσίς καύσωνα του Ιουλίου και δει ένα δράκο απ' έξω να φτύνει φλόγες θα τον αναγγείλει λέγοντας κάτι σαν "κύριε, ήρθε ο ειδικός για να ελέγξει τα προσανάμματα" - ο τρόμος του θα απασχολεί μόνο τον ίδιο και αυτόν ακριβώς τον τρόμο θα πάρει μέσα από μια αγκαλιά αύριο για να παρηγορήσει. Οι επιλογές μας; Απαιτητικά αφεντικά. Εμείς; Το απαραίτητό τους συμπλήρωμα, μπάτλερ που το βράδυ όταν η ησυχία πέφτει σαν βαριά κουβέρτα στα δωμάτια βγαίνουμε νυχοπατώντας και γράφουμε με σπρέι, σκασμένοι στα γέλια, συνθήματα στους τοίχους. Θέλω να δω τη φάτσα του αφεντικού το πρωί... "And even though I know the river is wide I walk down every evening and I stand on the shore…" (River of Dreams, Billy Joel) Το blogger έκανε πάλι διακοπή σε ώρα Ειρηνικού που συμπίπτει με τις συνηθισμένες ώρες ενημέρωσης (τις ξενύχτικες) αυτού εδώ του blog. Αν προλαβαίνω, καλημέρα σου, αλλιώς καλή σου υπόλοιπη μέρα...