Siembre...

(καπνισμένο μελί) Ετυχε οι Simon - Garfunkel να δίνουν τη δική τους ιδέα για το El Condor Pasa, το πέρασμα του κόνδορα. Πιο πριν κάτι προσπάθησαν να κάνουν οι Μπλε με το "Αιμορραγώ" αλλά όσο άκουγα το τραγούδι στο μυαλό μου έπαιζε το Message in a bottle των Police - κάντο τουλάχιστον με τρόπο το ρημάδι το πλιάτσικο... Μετά, ο Dylan και πιο μετά ο Μάλαμας, αυτοί οι δύο θα μπορούσαν να γίνουν φίλοι - νομίζω. Η Angie των Rolling Stones, η Nancy Sinatra του σήμερα, μου λες τι έπαθε το ραδιόφωνο και πηγαινοέρχεται στις δεκατίες σαν μπαλάκι του φλίπερ; Η Πατησίων μια πορτοκαλοκίτρινη ευθεία που έσβηνε δειλά δειλά κάτω από τον Παρθενώνα. Λες καμιά φορά πως ο δρόμος τελειώνει, σαχλαμάρες, ποτέ δεν τελειώνει, ο δρόμος συνεχίζει για πάντα. Ελίσσεται ανάμεσα σε τοίχους και βράχια, χαϊδεύει τη θάλασσα, κυκλώνει τα βουνά σαν σπείρα και πατά τις κορυφές τους αν τις καταδέχεται, ξεχύνεται ανάμεσα σε αγρούς και ελαιώνες, ορμάει στα χωριά, μπαίνει στα όνειρα των παιδιών κάνοντάς τα να χαμογελούν στον ύπνο τους, τρομάζει φιλήσυχους νοικοκυραίους που έκαναν από προξενιό γάμο με τη σιωπή, κάνει αναστροφή και γυρίζει κατά την πόλη, οι πολυκατοικίες σκορπούν στο διάβα του σαν κορίνες... Αστο, όλο αυτό ένας δρόμος είναι και το μόνο που ζητά γι' αντάλλαγμα είναι λίγο θράσος αν δεν υπάρχει θάρρος...

"Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά παίρνει φωτιά και ξημερώνει" (Φεύγω, Ορφέας Περίδης)

Οσο για την καλημέρα που θες να μου πεις (αν θες να μου την πεις) ψιθύρισέ την στην οθόνη σου, ξέρει αυτή τι να κάνει...