Μια κερδισμένη μέρα

(terra όχι και τόσο incognita) Μέρα αλητείας, από εκείνες που έρχονται μια φορά στα αρκετά χρόνια και όσο περνά ο καιρός αραιώνουν. Αλλά κάθε φορά που τις συναντάς είναι σαν να ανοίγεις ένα μπουκάλι παλιό κρασί που ξέρεις πριν τραβήξεις το φελλό πως δεν έχει ξινίσει. Το μόνο που περιόριζε τις κινήσεις ήταν ο δρόμος, άλλωστε σοβαρό λόγο ν' ανησυχώ δεν είχα. "Της Κυριακής τα όνειρα είν' ως το μεσημέρι" δεν λέει το τραγούδι; Ξανά, μιλάω για αλητεία, γνήσια αλητεία, δεν χρωστάω δεν χρωστάνε, όποιος θέλει έρχεται μαζί μου και πάλι με όλους φίλοι θα 'μαστε. Πότε, λοιπόν, μόνος, πότε με παρέα, πότε και με τα δύο μαζί, καφές, χάζι, ένα τσιγάρο εδώ, ένα ποτό εκεί, δυο μπουκιές παρακάτω, ατελείωτες σκέψεις που 'γιναν ατελείωτες κουβέντες και πέταξαν, οι απόψεις να γίνονται κουβάρι σε ένα χωμάτινο αλώνι και να βγαίνουν με ματωμένες μύτες, μα αγκαλιασμένες και γελαστές. Στο τέλος της ημέρας στους πρόποδες της εβδομάδας ένας καλός άνθρωπος που δεν θυμάμαι το όνομά του στον Εν Λευκώ διάβαζε από την (αυτο;)βιογραφία του Bob Dylan. Ο κόσμος είναι τρελός και εγώ τον κοιτάω κατάματα, διαβάζει. Κατά μία άποψη ο Κλάουζεβιτς ήταν προφήτης, συνεχίζει. Αποχαιρέτησε την ώρα του με ένα τραγούδι του Dylan που δεν έπαιξε ολόκληρο.

Η γέφυρα τα μεσάνυχτα τρέμει, ο γιατρός σουλατσάρει, οι ανιψιές των τραπεζιτών αναζητούν την τελειότητα, περιμένοντας όλα τα δώρα που φέρνουν οι σοφοί. Ο άνεμος σφυρίζει σαν σφυρί Η νύχτα φυσά βροχερή και κρύα η αγάπη μου είναι σαν ένα κοράκι στο παράθυρο μ' ένα σπασμένο φτερό. Love Minus Zero/No Limit, Bob Dylan

Αν θες να τρομάξεις πάρε την αρχή, αν θες να φοβηθείς τη μέση, αν θες να τρομοκρατηθείς τράβα για τον προτελευταίο στίχο, αλλά τι ζορίζεσαι; Το τραγούδι δεν είναι τραγούδι παρά μόνο όταν έρθει και ο τελευταίος στίχος που λύνει τα μάγια. Σου φυσάω ανάμεσα στα μάτια μια καλημέρα μήπως και πάρει κάπως φως η οθόνη σου...