Πρωινό...

(anima) Κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, το ράδιο αποφάσισε να πρωτοτυπήσει. Ποιος σταθμός ήταν αδιάφορο, πάντως θεώρησε σωστό να παίξει Sinatra και όχι όποιο όποιο κομμάτι, το My Way. Μη μου βάζεις δύσκολα το πρωί, δεν ξέρω αν στο 'χω πει... Να πάω να φτιάξω τους πρώτους καφέδες της μέρας, η καφετιέρα μου γουργουρίζει ευχαριστημένη που θα επιτελέσει το καθήκον της... Κάπου στη διαδρομή μπάνιο-κουζίνα και χωρίς το συνδυασμό καφεϊνη-νικοτίνη, ακριβώς, είμαι ακόμη στη σκοτούρα μου... Γεμίζω την κούπα - ζάχαρη και γάλα δεν χωρούν και να 'θελαν. Μια γουλιά, μαύρη, ζεστή, γεμάτη, κάπως καλύτερα τώρα. Δεν βλέπω κάτι το τελετουργικό στο στρίψιμο του πρώτου τσιγάρου της μέρας, ό,τι και να λένε συγγραφείς και ποιητές, το πρώτο τσιγάρο είναι ανάγκη. Μόνο. Τελεία. Και παύλα. Το δεύτερο είναι μια άλλη ιστορία, ίσως στην πω αύριο αν έχω κέφι... Γενικότερα, αν έχω όρεξη, θα σου πω σήμερα αύριο γι' αυτό το δεύτερο... Μου είχε κολλήσει, λοιπόν, o Φράνκι και ο στίχος που λέει "regrets, I had a few, but then again too few to mention" και ψάχνω κάτι εξίσου δυνατό για να φέρει τη μέρα στα ίσια της. Είναι αλήθεια πως ο δεύτερος καφές δεν βοήθησε... Μου πήρε μέχρι το απόγευμα και στο μεταξύ ούτε το ράδιο βοήθησε, αλλά η μνήμη του μυαλού ψιθύρισε το αντίβαρο, αναρωτιέμαι γιατί της πήρε τόση ώρα. Je ne regrette rien, από την κλασική εκτέλεση της Edith Piaf, μεταξύ μας και μην ξεφύγει παραπέρα, η κυρία έχει δίκιο που μετανιώνει για τίποτα (ναι, με αυτήν ακριβώς τη μετάφραση)... Καλή σου μέρα και σε σένα...