31.10.05

Απόγευμα Κυριακής στα ξένα

(και ποτέ με άδεια χέρια) Αυτοκίνητα που βγήκαν γυαλιστερά από το εργοστάσιο πριν 15 ή 20 χρόνια, σήμερα με φανερά στο μάτι και το αυτί τα σημάδια της ζωής τους. Με έναν Αφρικανό στο τιμόνι, κάπου στα 30 με 40 μου φαίνεται ο ίδιος, δεν ξέρω ακριβώς. Μάλλον είναι που σχετικά πιο δύσκολα υπολογίζεις την ηλικία στις άλλες φυλές. Σε τρία τέσσερα τετράγωνα θα σταματήσει για να πάρει τον κολλητό του που ήρθε πριν από λίγα χρόνια από τη Νιγηρία. 'Η την Κένυα. 'Η το Πράσινο Ακρωτήρι, τη Σιέρρα Λεόνε... Στην επόμενη γωνία τον περιμένει μια συμπατριώτισσά του, με ένα παιδί στην αγκαλιά και ένα λίγο πιο μεγάλο που την κρατά από το φουστάνι. Ο άντρας της θα εμφανιστεί τρέχοντας κουτρουβαλώντας τις σκάλες της πολυκατοικίας, κρατώντας, όχι κρατώντας, ανεμίζοντας μια παραφουσκωμένη σακούλα με το δώρο για τους οικοδεσπότες που μένουν στην άλλη άκρη του λαβύρινθου... Θα στριμωχτούν στις πίσω θέσεις και το αυτοκίνητο θα ξεκινήσει, με λίγη δυσκολία αλλά θα ξεκινήσει... Οι ξένοι της γειτονιάς τα απογεύματα τις Κυριακές πηγαίνουν βόλτες. Και επισκέψεις. Φοράνε τα καλά τους και μπαίνουν ανά 4, 5 ή 6 σε αυτοκίνητα απομεινάρια μιας παλιάς ευρωπαϊκής γενναιοδωρίας ή λειτουργικής ανακύκλωσης όπως κανονικά θα έπρεπε να λένε το κύκλωμα εμπορίας των υπερμεταχειρισμένων. Τα χρώματα των ρούχων λάμπουν πάνω τους, όμως τίποτε δεν φαίνεται τόσο πολύ όσο το χαμόγελό τους, η χαρά τους που θα τα πουν με φίλους και ίσως θα τραγουδήσουν στη γλώσσα τους, γελώντας στις Δευτεριάτικες σκιές...

Για κρατήσεις στο τηλεστιατόριο: 9011....

(θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας, ο σεφ έχει κέφια) Εχουμε λοιπόν στο Πρώτο Θέμα δημοσκόπηση της Alco που περίπου αθωώνει τις υποκλοπές και τις κρυφές κάμερες. Ρωτά ο γκαλοπάριος αν πρέπει να αποκαλύπτονται από τα ΜΜΕ περιπτώσεις αδιαφάνειας και σκανδάλων έστω και με υπερβολικό τρόπο που ενδεχομένως παραβιάζει προσωπικά δεδομένα. Ενα ουρανομήκες ΝΑΑΑΑΑΙΙΙΙ ακούγεται από το πλήθος του 78,4% του δείγματος(*). Στην Ελευθεροτυπία η έρευνα της VPRC. Το 71% λέει ότι οι ενημερωτικές εκπομπές και ορισμένα δελτία ειδήσεων σκοπεύουν στη δημιουργία εντυπώσεων (**). Εμμ, μήπως είναι λίγο αντιφατικά αυτά τα δύο; Εκ πρώτης όψεως ναι, εκ δευτέρας (τρίτης, πέμπτης, σαββάτου, ποτέ την κυριακή) όχι και τόσο. Συνδυάζοντας τις απαντήσεις προκύπτει ότι ναι μεν αυτό που βλέπουν σκοπεύει στη δημιουργία εντυπώσεων αλλά το βλέπουν ευχαρίστως και στα παπάρια τους πώς προέκυψε στην οθόνη τους... Θαυμάσια και υπέροχα - μια αναγούλα με πιάνει... (*) Ψιτ, εσύ του 78,4% η αδιαφάνεια είναι πάρα πάρα πολύ σχετική, το σκάνδαλο δεν είναι κατ' ανάγκη παράνομο, όταν όμως έρθουν στην πόρτα σου με το άλλοθι που τους δίνεις εγώ πάλι δεν θα είμαι εκεί. (**) Ε, εσύ του 71% πόσες τέτοιες εκπομπές βλέπεις σήμερα; Γιατί; Στα παιδιά σου τι λες;

28.10.05

Reality check

(αυτά τα αγγλοειδή να μην είχα) Επάγγελμα; Μαθητευόμενος πεντικιουρίστας ελεφάντων που θέλει να γίνει ΩΡΛ ρινοκέρων Δημιουργός προτάσεων που η πρώτη δεύτερη λέξη είναι το “αλλά” Οπαδός κατοικημένων κήπων Αμετρος Δανειολήπτης ήχων Και τι θέλετε; Τώρα που και το γιασεμί χασμουριέται, νομίζω είναι μια καλή ώρα για χειμώνα... Θα δούμε... Κάτι άλλο; Λίγο χιόνι στην οθόνη και μια κιθάρα στο φόντο του ραδιοφώνου, ευχαριστώ...

27.10.05

Σαν επίσκεψη ζεστού αέρα

(συνήθεις ύποπτοι) Με χαμηλές μεταμεσονύχτιες εντάσεις στη φωνή και πινελιές τζαζ να δίνουν χρώματα μαζί με τα κρουστά, Calexico και Iron & Wine φτιάχνουν αυτό που το Rolling Stone περιγράφει σαν μια έκδοση του Nebraska του Springsteen από ανεξάρτητο παραγωγό κάπου 300 μίλια πιο νοτιοδυτικά και πάει κάπως έτσι
How do you bust the clouds Head on the ground and feeling what you've seen I wanna scope you out I wanna be your eyes and show you me (Burn that broken bed, Iron & Wine / Calexico)
Απλώς...

Γιατί όταν λείπεις εσύ...

(ραδιοφονικές ανησυχίες, κλισέ κλισέ) Η διαφήμιση για το στεγαστικό δάνειο της Novabank με τον τύπο που σκούζει ψάχνοντας το νοίκι ή μια γκόμενα που τη λένε Νίκη (ραδιοσκηνοθετική σοφία το λένε αυτό) μου σπάει τα νεύρα. Περισσότερο όμως μου σπάει το νευρικό σύστημα ένα τραγούδι της Ευσταθίας που συμμετείχε στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης και λέει ότι “χωρίς εσένα η ζωή θα ήταν ένα βαρετό σερφάρισμα στο Internet”, όπως επίσης ότι χωρίς τον περί ου ο λόγος η ζωή θα ήταν μέσα στ' άλλα ζαμπόν με χαμηλά λιπαρά (ή χωρίς καθόλου λιπαρά;), χάζεμα των ριάλιτι, ειδύλλια του κώλου. Επίσης η τραγουδίστρια μας πληροφορεί πως όταν εκείνος λείπει την επισκέπτεται μια χύμα κατάσταση και διάφορα άλλα καταθλιπτικά, όπως η εφορία για να της κάνει έλεγχο αλλά αυτό δεν το λέει. Τώρα, δεν ξέρω πως ένα σερφάρισμα στο Internet μπορεί να είναι βαρετό ή και γαμώ τις εμπειρίες. Δεν θυμάμαι ποτέ να φώναξα τα κολλητάρια και να στηθήκαμε γύρω από μια οθόνη χτυπώντας URLs, μαλακία και μόνο που το σκέφτομαι. Από την άλλη δεν θυμάμαι να 'πα ποτέ “πω ρε πούστη μου τώρα πρέπει να πάω στο Google και βαριέμαι, άσε θα κατεβάσω από το πατάρι τον 16ο τόμο της Πάπυρος Λαρούς”. Σε όλα αυτά βάλε και ένα ξεκούδουνο σόλο κιθάρα δεκαετίας του '80 που ακολουθεί κάτι βιολιά σε ενορχήστρωση ελληνικής ταινίας του Κλέαρχου Κονιτσιώτη. Τραγούδι που εικονογραφείται με άνδρα/γυναίκα που έχει δέσει τα χέρια γύρω από τον αστράγαλο του άλλου μισού που εκείνη την ώρα κατεβαίνει τις σκάλες. Μπορεί το θύμα να αφήνει από ένα δόντι σε κάθε σκαλί, αλλά έχει το κουράγιο να σκούζει διαρκώς “Σάκηηηηη/Κούλααααα, μη μ' αφήηηηηηνεις τι θ' απογίνω μοναχούλι μουουουουου (μούξινος και ξερός)”. Ερωτας νταντά με μουσικό χαλί που το βούτηξαν από αίθουσα αναμονής ή σουπερμάρκετ. Α, για το τραγουδάκι, όταν ο τύπος είναι παρών η ζωή μάλλον θα είναι ζαμπόν με πλούσια λιπαρά, κάτι σαν μπέικον, ψητό γουρουνόπουλο, μουσακάς, μακαρονάδα με κιμά και τριμμένο κεφαλοτύρι συνοδευόμενη από καρβέλι φρέσκου ψωμιού (ολοκληρώσαμε με τη γουρουνιά ή να το συνεχίσω;) Καλά που λείπει, θα 'χε γίνει το κορίτσι τρίκωλο.

Και ενώ το τηλεδικείο βαράει διπλοβάρδιες...

(ψιλοκόβει τον πατσά;) ... και διάφοροι απίστευτοι θέλουν να μονοπωλήσουν τη ζωή μας μέσω του καθοδικού σωλήνα, ο Αγγελος Στάγκος στο reporter.gr στρέφει (άκουσον άκουσον) το βλέμμα στην Ευρώπη (μα είναι ποτέ δυνατόν; Πού νομίζει ότι ζει ο άνθρωπος;) και στην άτυπη σύνοδο κορυφής που συγκάλεσε η Βρετανία (η Βρετανία; Και ο Μαντούβαλος πού είναι;)
"... άγνωστη είναι και η θέση της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία ως σήμερα δεν μας έχει δείξει τι είδους Ευρώπη προτιμά και οραματίζεται, έστω και παίζει πλέον ελάχιστο ρόλο στη διαμόρφωση των αποφάσεων. Για να τη βοηθήσουμε πάντως, αν η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση εξελιχθεί σε απλή ζώνη ελεύθερων συναλλαγών, θα είναι καταστροφή για μας..."
Μα γιατί κάθομαι και κάνω copy paste; Εδώ είναι...

26.10.05

Σκιά κουκίδας

Αητός εβγήκε να κυνηγήσει, να κυνηγήσει και να γυρίσει Με γυρίσματα στον άνεμο, το πρέπει παίρνει αγκαλιά το μολυβένιο του εαυτό και σπάει σε χίλια εκατομμύρια δεκάδες κομμάτια που γίνονται φωνή νομάδων....

Το γαλαντόμο -1,5%;

(το αφεντικό τρελαίνεται) Ηρθε το εκκαθαριστικό της Εφορίας που με καταδικάζει να πληρώσω όλο το φόρο σε μια δόση διότι, αν δεν το ξέρεις, μια φούξια Φεράρι, μια κίτρινη Καγιέν και ένα τσαγαλί Χάμερ που έχεις δει κατά καιρούς στο δρόμο εγώ τα 'χω και τα τρία και τα κυκλοφορώ εναλλάξ μαζί με μια σκουροπράσινη χειροποίητη Μπέντλεϊ που την ψώνισα επειδή μου την έδωσε το χρώμα. Τέλος πάντων (συνεχίζω να επιμένω πως πρόκειται για χαζή έκφραση) το πρώτο καλό νέο είναι πως το ελληνικό δημόσιο θεωρεί ότι είμαι ακόμα ζωντανός σαν ροκ συγκρότημα (π.χ. οι Rolling Stones) και σε αυτό δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω, τυχόν αμφισβήτηση αυτής της θέσης θα προκαλούσε μια σειρά από δυσάρεστες παρενέργειες. Σκέψου μόνο πόσο κοστίζει ένα αξιοπρεπές μνημόσυνο, θα ξεπενταριαζόμουν και δεν θα είχε και πλάκα γιατί άλλο να είσαι τέζα και να το απολαμβάνεις και άλλο κάθετος προς το έδαφος και να πληρώνεις τα κόλυβα. Ενα δεύτερο καλό είναι ότι το ελληνικό δημόσιο θεωρεί πως μπορώ να καταβάλω τον οβολό μου με την πρώτη και χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία και το τρίτο και καλύτερο (που δεν είναι και μακρύτερο) είναι ότι οι αρμόδιοι για την είσπραξη μού κάνουν σκόντο 1,5% επειδή θα πληρώσω το φόρο. θέλοντας και μη, εφάπαξ. Γλέντι τρελό, έχω τρελαθεί από τη χαρά μου, δεν ξέρω τι να το κάνω αυτό το περίσσευμα, μάλλον θα βάλω βενζίνη σε όλα μου τα αυτοκίνητα και θα ψωνίσω πετρέλαιο για τη γειτονιά... Γιούπι...

25.10.05

Μισοφέγγαρο

(ίσαλος κορυφογραμμή) Κούνια μωρού παιδιού, το μόνο που έλειπε ήταν δυο ασημένιες κλωστές στις άκρες που αν τραβούσες τη μία ή την άλλη θα έκαναν τις άκρες των βλεφάρων σου να τρεμοπαίξουν ανήσυχες για λίγο, όσο χρειάζεται για να βρει το όνειρο της νύχτας σου το δρόμο...
There's so many different worlds So many different suns (Brothers in arms, Dire Straits)
... για να πάρει τον κατήφορο ακολουθώντας το φως μιας νέας μέρας. Καλής – εύχομαι...

Η έκτη ημέρα της Δημιουργίας

(γιατί όχι έτσι;) Το περιοδικό New Yorker απαντά στην θεωρία της ευφυούς σχεδίασης, το απόσπασμα είναι σε σχετικά ελεύθερη απόδοση: "Λοιπόν, σήμερα θα είμαι καταπληκτικός" είπεν ο Κύριος ο Θεός. "Και ξέρω πως δεν θα είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στην αρχή και όλοι θα λέτε πως είναι η Γη του Κυρίου του Θεού, αλλά σε μερικά εκατομμύρια χρόνια..., λοιπόν, θα σχεδιάσω έναν άνθρωπο". Και όλοι είδαν τον άνθρωπο που ο ο Κύριος ο Θεός σχεδίασε. "Εχει τα μάτια σου” είπε ο Δίας στον Κύριο το Θεό. "Ξεγελιέται στην τράπουλα;" αναρωτήθηκε ο Αλλάχ. "Εχει μια αφελή αίσθηση του στιλ το-έφτιαξα-μονάχος-μου"είπε ο Βούδας. Ο θεός του ήλιου των Ινκας, απλώς πρόσθεσε. "Βαρετό. Εξέλιξη. Μια ξυρισμένη μαϊμού". "Μου αρέσει" διαμαρτυρήθηκε ο Βούδας. "Αλλά δεν μπορεί να φορέσει στράπλες φουστάνι". Ολοι συμφώνησαν σε αυτό και έτσι ο Κύριος ο Θεός δήλωσε "εντάξει, τι θα λέγατε αν του έδινα ωραία στρόγγυλα στήθη και του αφαιρούσα το πέος;" "Ναι", απάντησαν αμέσως οι θεοί. "Τώρα είναι έξυπνο" είπε η Αφροδίτη "Και τι θα λέγατε αν το έκανα ξανθό;" είπε γελώντας ο Κύριος ο Θεός. "Εσύ τι θα έλεγες αν σε έκανα μια φωνή με ηχώ σε πολλές κακές κινηματογραφικές ταινίες;" ρώτησε η Αφροδίτη.

Βοηθείας

(που δεν κατηγορείς εύκολα) Το πάρκο μιας άλλης πόλης, πολύ μακριά από τα μέρη που περπατάω, το διατρέχει ένα φαρδύ ρυάκι και το ακολουθούν στην ανηφορική του πορεία ψηλά σύρματα σαν φύλακες στις δυο του όχθες. Είναι για τους σολωμούς, λέει ο ξεναγός, που καμιά φορά ξεστρατίζουν και όπως προσπαθούν ν' ανεβούν φεύγουν δεξιά και αριστερά από το δρόμο τους. Παλιά, αρκετοί πέθαιναν πάνω στο κοντοκουρεμένο γρασίδι όσο προσπαθούσαν με εναγώνιους χορούς να ξαναβρεθούν στο νερό. Απ' όταν μπήκαν τα σύρματα απλώς αναπηδούν σ' αυτά και ξαναπέφτουν στο νερό για να συνεχίσουν, να φτάσουν στην κορυφή και εξαντλημένοι να αφήσουν τα αυγά τους και, μαζί, να αφήσουν αυτό τον κόσμο ικανοποιημένοι που έκαναν αυτό που που έπρεπε να κάνουν.

24.10.05

Δύο ώρες χωρίς χάρτη

(πήγε κ' ήρθε) Δεν έχουν σκιά οι δρόμοι. Οι γέφυρες έχουν, οι ανισόπεδοι έχουν, οι δρόμοι όχι. Μπορεί να πηγαίνουν όσο μακριά μπορείς να φανταστείς, ο ένας με τον άλλο να σε βγάλουν στην ακτή που θες, όλοι οι δρόμοι όσο πολύπλοκοι και αν είναι κάποια στιγμή ψάχνουν να αγγίξουν το νερό... Αλλά δεν έχουν δικιά τους σκιά, το παράπονό τους.
Follow me down to the valley below You know Moonlight is bleeding from out of your soul (Lazarus, Porcupine Tree)
Ισως γι' αυτό οι μουσικές να κυλάνε πιο εύκολα πάνω τους... Καλή σου μέρα...

Το μπαρ στην άλλη άκρη του Σύμπαντος

(απ' όπου πραγματικά άρχισαν όλα) Ξεκρέμασε το πωλητήριο έσπρωξε την πόρτα και στο θέαμα που είδε άφησε την απογοήτευση να τον πλημμυρίσει. Το μέρος είχε τα χάλιά του, οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες το είχαν αφήσει σε ελεεινή κατάσταση. Το πάτωμα ή ό,τι ήταν αυτό που έπαιζε το ρόλο του πατώματος ήταν σκεπασμένο από σκουπίδια. Ανάμεσα σε αναποδογυρισμένες καρέκλες, σπασμένα μπουκάλια και ποτήρια, τα βήματά του κόλλησαν σε αποξηραμένα περιγράμματα παλιών μικρών λιμνών που είχαν αφήσει γλυκά ποτά, άγνωστο πότε. Ο μισός καθρέφτης που παρέμενε όρθιος ήταν σχεδόν αδιαφανής από τη σκόνη και δεν χρειάστηκε παρά μόνο ένα άγγιγμα για να κατηφορίσει και να συναντήσει με σαματά το άλλο μισό που εξαπλώνονταν σε μερικές δεκάδες μικρότερα κομμάτια. “Κακή αρχή κάναμε” σκέφτηκε. Η διάθεσή του ήταν διφορούμενη, όχι τόσο εξαιτίας του ατυχήματος με τον καθρέφτη δεν ήταν δα και τόσο προληπτικός, αλλά αυτή η βαριά συννεφιά έξω με τις περαστικές ψιχάλες δεν τον βοηθούσε να σκεφτεί πιο καθαρά. Σήκωσε ένα λιπόθυμο μπουκάλι από το τραπέζι για να δει αν υπήρχε κάτι μέσα που να ήταν ακόμα άξιο λόγου. Αδειο. Το άφησε να κυλήσει στο πάτωμα. Το είχε ξαναδεί αυτό το έργο. Στην αρχή χάος, μερικές ημέρες έντασης για να νοικοκυρευτεί το μέρος, μετά η μορφή όλων άλλαζε προς το καλύτερο και εκεί που έλεγε πως είχε έρθει πια η ώρα να κάνει αυτό που αγαπούσε, να παίζει ξεχασμένα τραγούδια στο πιάνο για τους πιο καλούς του πελάτες κατά τις 3 το πρωί και να μην κάνει τίποτε άλλο, κάτι συνέβαινε. Μια έξωση, μια φωτιά που ξεκίναγε από εκεί που δεν την υπολόγιζε, μια παρέα βανδάλων, ό,τι πιο παλαβό βάλεις με το νου σου τον έφερνε στην αρχή. Σε ένα σκωροφαγωμένο πάτωμα με σπασμένα γυαλιά και κορνίζες και την αναπνοή του να κάνει αντίλαλο. Γέλασε στη σκέψη της εικόνας που θα έδινε αν τον έβλεπε κανείς, τώρα στα γεράματα με μια σκούπα στα χέρια να πολεμάει με το χάος. Στάθηκε στη μέση της αίθουσας, χαϊδεύοντας αφηρημένος τα γένειά του, είχαν μακρύνει πάλι και αν δεν πετύχαινε αυτή τη φορά, δεν θ' άγγιζε ξυράφι το μάγουλό του, το 'χε υποσχεθεί στον εαυτό του. Στην κορυφή του σωρού με τα σκουπίδια ένα ημερολόγιο ξεχασμένο σε μια παλιά Τετάρτη 23 Οκτωβρίου. Συμπτωματικά ήταν και σήμερα 23 Οκτωβρίου, του φάνηκε καλός οιωνός... Αυτή τη φορά σίγουρα θα τα κατάφερνε. Εψαξε για τον πίνακα, βρήκε το γενικό διακόπτη και τον γύρισε. Το φως έβηξε λίγο όπως έβγαινε και πάλι από τις λάμπες φθορίου... (με έμπνευση μια ιδέα που θέλει το Σύμπαν να δημιουργήθηκε στις 23 Οκτωβρίου του 4004 π.Χ., όπως ανακάλυψε αυτός ο καλός άνθρωπος πριν πολλά πολλά χρόνια)

21.10.05

Γράφουν οι λεπτοδείχτες γράμματα;

(χωρίς φάκελο και γραμματόσημο) Το σκεφτόμουν και το ξανασκεφτόμουν αν τελικά έπρεπε να γράψω, τελικά, όπως βλέπεις, το πήρα απόφαση. Ολοι με βλέπουν σαν τον άρχοντα που ορίζει τις ζωές τους και ταυτόχρονα μου ρίχνουν όλες τις ευθύνες σαν να είμαι ο τελευταίος δούλος του σπιτικού τους. Με κατηγορούν πως πάντα έρχομαι πιο νωρίς ή πιο αργά όταν πρόκειται να ερωτευτούν, να σπουδάσουν, να κάνουν οικογένεια, να δουλέψουν, να αγοράσουν σπίτι - για ένα μυστήριο λόγο πάντα με κατηγορούν πως είμαι ασυνεπής, λες και είχα ραντεβού μαζί τους και τους έστησα ή τους έτρεξα! Ελα στη θέση μου, θα είχες ποτέ όρεξη να κουμαντάρεις τόσους ανθρώπους; Είμαι, λέει, υπεύθυνος που πέρασε η ζωή από δίπλα τους και δεν πήραν μυρωδιά. Είχαν τα διαόλια τους; Χτύπησε το τηλέφωνο και δεν το πρόλαβαν; Πάντα φταίω εγώ, ήμουν, λέει, ακατάλληλος. Ακούς εκεί ακατάλληλος. Νομίζεις πως τα βράδια κάθομαι σκυφτός πάνω από χαρτιά με σημειώσεις σε ένα σκωροφαγωμένο τραπέζι και μετράω τη ζωή του καθενός; Παραμύθια, τις νύχτες κάνω ό,τι και τις ημέρες, απλώς υπάρχω και λιώνω δίπλα τους, μαζί τους. Αντί να με δουν σαν φίλο με βλέπουν για τον απόλυτο εχθρό τους, με ξορκίζουν να φύγω μακριά και να μην τους ξανακοιτάξω, να εξαφανιστώ μαζί με όλα όσα δεν έκαναν ή όλα όσα έκαναν και δεν τους άρεσαν. Δεν μπορώ να φύγω, κάποιος πρέπει να μετράει και μου κληρώθηκε να το κάνω, τίποτε άλλο δεν κάνω, μόνο μετράω και υπάρχω, Χρόνος

20.10.05

Αρχοντα, τα ουίσκια

(παρακμιώδες) Ηταν η πρώτη μου που είδα παχιά κοκκινωπή μοκέτα να ξεκινά από τη γωνία τοίχου-ταβανιού, να κατεβαίνει στο πάτωμα,να συνεχίζει μονοκόμματα ως την άλλη πλευρά και ν' ανεβαίνει πάλι ως την ακμή του ταβανιού. Δυο τρεις καθρέφτες πεταμένοι κάπου στο ενδιάμεσο, στη μέση μια σχετικά μεγάλη πίστα για τα δεδομένα του χώρου με την ορχήστρα, την οποία πρέπει να την είχαν νοικιάσει με τη νύχτα διάφοροι τύποι που πρώτη φορά τους έβλεπα και ούτε επρόκειτο να τους ξαναματαδώ αργότερα. Χρόνια πίσω, κάπου στην εθνική οδό, εκεί είδα και το Chivas να παίρνει φωτιά βάζοντας στον κύκλο του έναν από τους τακτικούς επισκέπτες του μαγαζιού, στον ήχο ενός βαρύτατου λαϊκού που ηλιθίως χαμογελαστά τραγουδούσε ο βάρδος - εκεί είδα και ένα εφιαλτικά πανέμορφο τσιφτετέλι και όλα αυτά τα υπερόχως παρακμιακά στα οποία συμμετείχα από ένα σημείο και μετά με περίσσια χαρά θυμήθηκα εκείνο το σκυλάδικο με τούτο το μεταγενέστερο...
Θέλω αλλά δεν μπορώ δεν μπορώ κωλύομαι φεύγω και διαλύομαι μα θα ξαναγυρίσω. Θέλω αλλά δεν μπορώ δεν μπορώ τρελαίνομαι όταν ερωτεύομαι και όταν αγαπήσω (Δεν μπορώ κωλύομαι, 667)
Του σαλονιού και του αλωνιού, παντού πάντως ίδια η καλημέρα...

Ο Μεϊμααράκης, το μπουρδέλο και τα σίριαλ

(ξέχασα τίποτα;) Θα αποτελούσε τεράστια υποκρισία να επιχειρήσεις να αντικρούσεις το σχόλιο / επισήμανση / αναφορά σε άλλον / υπενθύμιση του Βαγγέλη Μεϊμαράκη ότι η Ελλάδα είναι μπουρδέλο. Τα έλεγε στο Mega και εκεί που είχα αρχίσει να τον συμπαθώ τον τυπάκο που μου θυμίζει πάρα πολύ συνοικιακό ιχθυοπώλη άρχισε να κλαίει τον πούτσο του σαν να του 'χε ψοφήσει από τη γρίπη των πουλερικών. Το παράπονο του Βαγγέλα ήταν ότι τα διάφορα talk show στα οποία συμμετέχει ο ίδιος ξεκινάνε κατά τα μεσάνυχτα και πως όσες φορές έχει πει στο κατά περίπτωση κανάλι να το πάνε λίγο νωρίτερα (γιατί έχει και γυναίκα ο άνθρωπος και δεν τον πιστεύει όταν της λέει ότι πάει στον Χατζηνικολάου, νομίζει ότι πάει στις πουτάνες) του λένε πως δεν γίνεται διότι πιο νωρίς έχει σίριαλ και έναν πόλεμο τηλεθέασης στο prime-time, οπότε τι να σου κάνει το talk-show. Εκεί ακριβώς με χάλασε ο καλός μου ο ψαρέμπορας. Σε τελική ανάλυση αν ένα σίριαλ όπου ο παντρεμένος γιός του μεγαλοβιομήχανου ερωτεύεται τη γραμματέα του πατέρα του που είναι όμως κρυφολεσβία και προσπαθεί να τη φέρει στον ίσιο του κρεβατιού δρόμο τη στιγμή που η ερωμένη της συμπράττει με έναν μεγαλοεκδότη για να καταστρέψει τον πατέρα του ή ένα άλλο σίριαλ όπου ένας Κούρδος λαθρομετανάστης που πουλάει χαρτομάντηλα στα φανάρια περιμένοντας να του εγκριθεί η αίτηση χορήγησης πολιτικού ασύλου ερωτεύεται τον ταρίφα που περνά κάθε μέρα από τα ίδια φανάρια με τρεις κούρσες ή ένα άλλο σίριαλ όπου μια 25χρονη δικηγόρος (υπάρχουν 25χρονες δικηγόρες;) ερωτεύεται τον καφετζή του μαγαζιού αποκάτω που όμως έχει κρυφό νταλκά με το Λενάκι που δουλεύει κορδελιάστρα στη θέση της Αντζελας Δημητρίου και έχει καλύτερη φωνή, όμως το Λενιό έχει μείνει έγκυος από τον αφεντικό της δικηγορίνας (που έφεγγε και κένταγε η κόρη το καντίλι, ντίλι, ντίλι, ντίλι) ή το αμέσως πιο κάτω σίριαλ όπου ένας Τούρκος μαχαραγιάς που αντιστέκεται στο κοσμικό κράτος που ίδρυσε ο Κεμάλ προσπαθεί να χτίσει γέφυρες φιλίας με τον Βόλο γιατί έχει πάθος με το τσίπουρο, στο οποίο τον έσπρωξε η γυναίκα του όταν καψουρεύτηκε το Μήτσο από τον Τύρναβο, μπορούν να ρίξουν (ουφ, ξαναθυμήθηκα τι ήθελα να πω) στην 851η θέση τηλεθέασης το γραμματέα του κυβερνώντος κόμματος, μήπως φταίει ο γραμματέας και οι παπαριές που λέει και όχι τα σίριαλ; Α ρε Βαγγέλη, καλά το ξεκίνησες, τα σκάτωσες μετά ρε γαμώτο...

19.10.05

Γενιά Χ

(βρε λες να;) Τηλεόραση; Ναι, εντάξει, όχι φανατικά, μάλλον περιστασιακά, μου αρέσουν τα τρέιλερ των ελληνικών σίριαλ και αν προσέξεις λίγο ως πολύ μιλούν για κάποιους και κάποιες που είναι στο λίγο πλην στο συν ή στο προχωρημένο συν των 30. Δεν πέφτεις και από την καρέκλα από την έκπληξη, είμαστε η ηλικιακή ομάδα που δεν είναι μόνο στην παραγωγή, καταναλώνει κιόλας και καταναλώνει μπόλικα. Αν το συγκρίνεις και με τις προηγούμενες γενιές έχω την αίσθηση πως είμαστε η πιο ανύπαντρη φουρνιά, συγγενές θέμα αυτό ίσως, τι έλεγα; Α ναι, για τις σειρές, θεωρητικά προσπαθούν να κολλήσουν τη δικιά μου γενιά στο γυαλί, σε γενικές γραμμές μπορεί και να το καταφέρνουν, μην ξεχνάς πως είμαστε η πρώτη γενιά στην Ελλάδα που μεγάλωσε μαζί με την τηλεόραση για πολλούς είναι και θέμα συνήθειας πια. Οπως θα περίμενες οι διαφημίσεις προσαρμόζονται στο αντίστοιχο κοινό, που θεωρητικά τουλάχιστον θα επηρεαστεί σχετικά. Το αστείο είναι ότι παρ' όλη αυτή την απίστευτη ροή προτάσεων για το ιδανικό lifestyle πάμε για παράδειγμα στο σουπερ-μάρκετ και είμαστε κομματάκι αψυχολόγητοι, αγοράζουμε για παράδειγμα το λιγότερο διαφημισμένο γάλα απ' όλα, το “Ολυμπος” και στέλνουμε τη Δέλτα και τη Φάγε να κάνουν μαγικά στις συσκευασίες. Λίγο πολύ συμβαίνει αυτό σε πολλά, παρά το φουλ των διαφημίσεων και των εφευρέσεων του marketing υπάρχει τελικά πολύς χώρος για την πληροφορία που πάει από τον έναν στον άλλο. Βρε λες να...;
Αγρια των άστρων μουσική (Γ. Αγγελάκας)
Σε κάθε περίπτωση, χρειάζεται μια καλημέρα...

Να (μας) φάν' και οι κότες (δε σίκουελ)

(εντάξει με τα πουλερικά, μπορείς να μου πεις αν οι τσιπούρες οι αλανιάρες κολλάνε ανεμοβλογιά;) Γουστάρω, έχει γίνει το μπάχαλο της μαϊμούς και δεν το 'χουμε πάρει χαμπάρι. Από αυτή την μπερδεμένη ιστορία με τις γαλοπούλες στις Οινούσσες (όσο και αν βαριέσαι διάβασε την είδηση όπως την περιγράφει το in.gr) δεν θα μου 'κανε εντύπωση αν στο τέλος έρθουν τα αποτελέσματα των εργαστηριακών εξετάσεων από το Λονδίνο και μάθουμε ότι η χοληστερίνη του πτηνοτρόφου είναι στα 220 (εννοείται πως θα του κόψει κλήση η Τροχαία) και ότι η γυναίκα του περιμένει δίδυμα. Αν έχω καταλάβει σωστά κάτι δείγματα από γαλοπούλες πήραν μεν οι αρμόδιοι αλλά δεν είμαστε και απολύτως σίγουροι τι διάολο δείγμα έχουμε στείλει για ανάλυση, μπορεί να έχουμε πακετάρει και τα ούρα του υπουργού να δούμε πώς πάει το ουρικό οξύ, ποτέ δεν ξέρεις... Ασε και το άλλο, η ύποπτη φάρμα απολυμάνθηκε η μισή την Τρίτη και η άλλη μισή την Τετάρτη γιατί στο μεταξύ είχε τελειώσει το απολυμαντικό. Γέλα γιατί αν δεν γελάσεις σε βλέπω να παίρνεις κανένα τούβλο και ν' αρχίσεις να σπας κεφάλια... ΥΓ1: Το μόνο καλό ως τώρα είναι ότι τα δικά μας κοκόρια βγήκαν από τη γιάφκα τους και έχουν και καλή διάθεση :) ΥΓ2: Δεν πάει το παπάκι στην ποταμιά (ο προφητικός Τζιμάκος περιγράφοντας τη ζωή ενός πτηνού στην παρανομία) ΥΓ3: Τελικά σε κάποια πράγματα οι Αμερικανοί είναι χρόνια μπροστά, σκέψου πόσα χρόνια πουλάνε τις γαλοπούλες τους με θερμόμετρο σφηνωμένο στον πισινό τους (των γαλοπούλων μωρέ, τι ρωτάς τώρα). ΥΓ4: Με αυτές τις μαλακίες στο τέλος θα την πληρώσουν τα κουνέλια. ΥΓ5: Τελικά κολλάνε ανεμοβλογιά οι αλανιάρες τσιπούρες ναι ή όχι;

18.10.05

Να (μας) φάν' και οι κότες

(φτερά και πούπουλα) Η σημερινή πρώτη φουρνιά ενημέρωσης μετά την έρμη τη γαλοπούλα στις Οινούσσες και με την κλασική δραματική μουσική για υπόκρουση έβγαλε τον υπουργό Μπασιάκο πόσες φορές να λέει πως η κυβέρνηση έχει λάβει όλα τα μέτρα. Αμέ, ψώνισε μεζούρες (αλλιώς πώς θα 'παιρνε τα μέτρα), ασβέστη, δισκοπότηρα, ταφόπλακες, έκανε και τα τάματά της, η φτερού στην Αθήνα πουλάει ξεσκονόπανα και όποιο περιστέρι μπαίνει στον εθνικό εναέριο χώρο χωρίς να έχει υποβάλει σχέδιο πτήσης θα καταρρίπτεται. Αν πήρε καλά τ' αυτί μου οι δικοί μας κόκορες εδώ λίγο πιο κάτω έχουν βγει στην παρανομία μπας και γλιτώσουν το λεπίδι του χασάπη Μπασιάκου. Σκέψου τώρα πως όλα αυτά γίνονται χωρίς καλά καλά να ξέρουμε αν η γαλοπούλα από τις Οινούσσες (που λόγω περιοχής για κρασάτη πρέπει να πήγαινε, ας όψονται όμως οι κακές παρέες) είχε όντως το κακό χτικιό, αυτό θα το μάθουμε σε καμιά βδομάδα. Ως τότε έχεις όλο το χρόνο στη διάθεσή σου για να πανικοβληθείς, πάντως το Κράτος τα είχε κάνει τα κουμάντα του από το καλοκαίρι κιόλας. Κάθε πότε πιάνει καράβι στις Οινούσσες; Ε, είδες, πώς θα φύγει η ινφλουέντσα από το νησί, να έρθει εδώ με φαξ δεν γίνεται. Ναι, σιγά μην κάνει όλη τη διαδρομή το γλαρόνι από τις Οινούσσες στην Αθήνα και μας χέσει όλους με ΗΝ51, μωρέ σαν μεγάλη ιδέα έχεις για την πάρτη μας. Ασε που ακόμη και αν αρρωστήσουμε όλοι (πες πως είμαστε γύρω στα 5 εκατομμύρια πια εδώ) θα πάει να συναντήσει τη γαλοπούλα το πολύ το 2% (μη με υπολογίζεις στο ποσοστό, έχω το Δία στην υγεία μου 'πε μια φορά μια αστρολόγα με ντοκτορά, όχι καμιά τυχαία), γύρω στους 100.000 δηλαδή. Χαζομάρες δηλαδή, δεν λύνεις έτσι το κυκλοφοριακό. Σοβαρότερα τώρα, το πρωί που πήγα για χέσιμο και διάβαζα τους NY Times αναδημοσιευμένους στην IHT έπεσε το μάτι μου σε ένα ενδιαφέρον άρθρο, στα μισά της δεύτερης σελίδας το θέμα έγινε πιο ενδιαφέρον. Οι φαρμακοβιομηχανίες δεν επενδύουν στην ανάπτυξη φαρμάκων για τη θεραπεία της γρίπης και η μπάλα της κριτικής παίρνει κυρίως την Glaxo και την Roche. Δεν έχω ιδέα τι λες και εσύ, πάω να ξεχαστώ με τους Raveonettes... ... Καλημερίζω (Πληροφοριακό υλικό για τη γρίπη θα βρεις μπόλικο, ξεκίνα από τον WHO και κάνε μια περαντζάδα από Wikipedia μεριά, τη συνέχεια σίγουρα θα τη βρεις χωρίς ιδιαίτερη βοήθεια.)

17.10.05

Ενα bug στο Internet

(ένα; τέλος πάντων...) Αυτό που λείπει από το Δίκτυο ξέρεις τι είναι; Να του σιγοψιθυρίζεις ένα σκοπό και εκείνο να τρέχει να σου βρει όλη την υπόλοιπη μουσική, τα λόγια, τα ακόρντα, τα πάντα (όχι μωρέ τα αρκουδοειδή, τα άλλα πάντα λέω). Του λείπει, επίσης, να του περιγράφεις όσο καλύτερα μπορείς μια μυρωδιά και να τρέχει να σου φέρει τη συνταγή, αλλά γι' αυτό δεν είμαι και τόσο σίγουρος, τώρα που το ξαναβλέπω γραμμένο νομίζω πως είναι πιο καλό να μένεις με την ανάμνηση της μυρωδιάς, να μην μπορείς να την αναπαράγεις αλλά να είσαι σχεδόν καταδικασμένος να ξυπνάει η ανάμνησή κάθε φορά που η ίδια μυρωδιά σε επισκέπτεται, εντάξει ίσως να μην είναι ακριβώς η ίδια, αυτό το συν πλην κάτι τέλος πάντων... Στο πιο συχνό που ξυπνούν αναμνήσεις είναι με τις μυρωδιές του φθινοπώρου, του καλοκαιριού και της άνοιξης, κάθε εποχή έχει το δικό της ίχνος στον αέρα εξαιρείται ο χειμώνας, δεν ξέρω μπορεί να κάνω και λάθος αλλά έτσι μου φαίνεται, είναι μια τόσο φτωχή περίοδος που θέλει μάτια για να την αντέξεις – και αφή, αλλά κυρίως μάτια, ίσως γιατί χρειάζεται πιο πολύ φως. Αλλά, τώρα που το ξαναβλέπω γραμμένο, μήπως θέλει περισσότερη αφή, να αγγίζεις τους παγωμένους τοίχους για παράδειγμα ή ένα κρύο μάγουλο ή ένα χνώτο – μάλλον αυτοκαταραστήκαμε ως είδος όταν χρίσαμε τα μάτια μας για βασιλιά. Τι έλεγα λοιπόν; Α, για τις μυρωδιές, όχι, νωρίτερα, α ναι, για τα λειψά του Δικτύου. Ετσι που λες, ένα ακουστικό Internet, εντάξει και οπτικό αν το θέλεις τόσο πολύ πια, αυτό έχει αρχίσει να γίνεται σχετικά εύκολα, αν έχω καταλάβει καλά bandwidth να 'χεις και τα υπόλοιπα βρίσκονται, οι αλγόριθμοι είναι στη γωνία και περιμένουν να τους φωνάξεις, αλλά τη φωνή, τον ήχο των πνευστών και των εγχόρδων, άντε να βάλεις όλα τα σύνολα μαζί και τα υποσύνολά τους επίσης και να τα κάνεις κώδικα για να βρίσκουν οι περιπλανώμενοι την επόμενη έμπνευση για το ξενύχτι, τη βόλτα, το μουσικό χαλί για το όνειρο που είδαν χθες ή αυτό που θα δουν αύριο...
Hope you're feeling better now Hope you got my letter, how? Is my stormy weather now gonna change? (Stormy weather, Echo and the Bunnymen)
Ε, αφού επέστρεψαν και αυτοί με τα διφορούμενα ντυσίματα στις μουσικές τους... Καλή σου μέρα...

14.10.05

Αλμυρισμένο μέλι

(απόπειρα) Θέλω μια μέρα οι προτάσεις μου να γεμίσουν με ρηματικούς τύπους, ουσιαστικά, επιρρήματα, αντωνυμίες, προθέσεις, άρθρα, να γίνουν μια πολύβουη παρέλαση λέξεων που θα σπάσουν τις στενές τέσσερις γωνίες της οθόνης σου και θα πλημμυρίσουν το πληκτρολόγιο, παρασέρνοντας μαζί τους εικονίδια, προγράμματα και αρχεία. Ολα μαζί να κατρακυλήσουν ως την άκρη του γραφείου και να πέσουν στο πάτωμα αφήνοντας φλούο χρώματα στα παλιά μωσαϊκά, γεμίζοντας τα κενά ανάμεσα στις πλάκες, τις σανίδες του παρκέ, τους κόμπους των χαλιών.
Καλοκαίρι στην Πράγα, Μιχάλης Γκανάς
Κοντινοί μου άνθρωποι σε σταυροδρόμια, άλλοι επιλογής άλλοι ανάγκης, ερωτηματικά και αποφάσεις στρίβουν χέρι χέρι στη γωνία – ζωή είναι εκείνο που μας συμβαίνει όσο εμείς κάνουμε σχέδια και είναι αυτά τα σχέδια που μας εμπνέουν να φυτέψουμε τα δέντρα που όταν μεγαλώσουν θα κόψουμε για να φτιάξουμε τη σχεδία (προβλέψιμο, συμφωνώ) και να σταθούμε αναποφάσιστοι πάνω από μια θάλασσα την ύπαρξη της οποίας ως τότε θα αγνοούμε.
Μια τρομπέτα του Miles Davis
Η ελπίδα είναι ένα κακομαθημένο κορίτσι που καπνίζει στις αίθουσες εντατικής, πίνει παίρνοντας τη δεξιά φουρκέτα στο δρόμο με τις σπασμένες μπαριέρες, πηδάει πάνω από φωτιές στην πιο χιονισμένη νύχτα του χρόνου και αμολά ματωμένους χαρταετούς τη μέρα που στα αμπέλια γιορτάζουν τον περσινό τρύγο...
Διάσημο μπλε αδιάβροχο, Leonard Cohen
Θα ήταν ωραία μια φορά στο τόσο να επαναστατεί το φως και να ανακατεύει τα χρώματά του, αφήνοντας αναπάντεχες τροχιές στο ψέμα του ουρανού. Ετσι κι αλλιώς, το άσπρο και το μαύρο είναι από παλιά τα χρώματα των τεμπέληδων και αν το σκεφτείς έτσι, νύχτα δεν -χρειάζεται να- υπάρχει... Ούτε μεσημέρι...
Κυματοδρομώντας, Mike Oldfield
Οπως ακριβώς όταν η σκέψη αγγίζει την άκρη των νεύρων και φέρνει τα χείλη έτοιμα στην άκρη της έκφρασης.
Κάποιος μου είπε, Carla Bruni
Ακροπατούν οι βιτρίνες γράφοντας την καλημέρα τους...

13.10.05

Ιστορία ρεφενέ με τίτλο Ο Κυνηγός

(μου έταξαν πως θα γράψουν και σίκουελ) Τέσσερις φίλοι γράφουν ο καθένας από μια σελίδα. Το αποτέλεσμα, μια ιστορία με έναν κυνηγό, μια σέξι νεράιδα και μερικούς βατράχους (ο αριθμός στην αρχή κάθε παραγράφου δηλώνει, αντί ονόματος, το συγγραφέα της) - παλαβιάρα ιστορία:
Ο κυνηγός
1 Το τραυματισμένο ελάφι σταμάτησε μπροστά σ' ένα νερόλακο. Μ' ένα τεράστιο άλμα, ο ξαναμμένος κυνηγός που το ακολουθούσε το άρπαξε από τα κέρατα, αλλά ένα κοράκι που πέταγε από πάνω τον χτύπησε στο κεφάλι. Η βροχή που έπεφτε ξέπλενε το αίμα, το ελάφι ικανοποιημένο χάθηκε στην ομίχλη. 2 Ωρες πέρασαν η δροσοσταλίδα της αυγής που έπεσε στα μάτια του κυνηγού τον επανέφερε στην ψυχρή πράσινη πραγματικότητα του δάσους. Ζαλισμένος, σηκώνει το βλέμμα “θα το πηδήξω το πούστικο”... Ξάφνου, σα μια οπτασία βλέπει μια πανέμορφη - Ποια είσαι εσύ μωρό μου; - Η νεράιδα του δάσους γλυκέ κυνηγέ... - Μπορείς να με κάνεις καλά; - Ναι, αλλά εσύ τι θα μου δώσεις; - Αν μου φέρεις το ελάφι μπορείς να ζητήσεις ό,τι θέλεις 3 Ξαφνικά η γυναίκα εξαφανίζεται και πριν περάσουν πέντε λεπτά, εμφανίζεται με το ελάφι στα χέρια της. - Και τώρα υποθέτω πως θα σου ζητήσω ό,τι θέλω... Πετάγεται από το κρεβάτι του συνειδητοποιώντας ότι έβλεπε όνειρο και σκέφτεται καθισμένος πια ότι πρέπει να κόψει το πολύ κρέας, πρέπει οπωσδήποτε να βρει γυναίκα και να μην ξαναπάρει τα χάπια που πήρε γιατί μάλλον ήταν ληγμένα 4 Κοιτάζει το ρολόι, είναι πολύ νωρίς για να σηκωθεί για να πάει στη δουλειά και γυρίζει πλευρό για να διαπιστώσει ότι έχει αφήσει την τηλεόραση ανοιχτή. Καθώς προσπαθεί να πιάσει το τηλεκοντρόλ και την ίδια στιγμή ακούγεται ένας εκκωφαντικός θόρυβος. Ανοίγει την πόρτα της κρεβατοκάμαρας και μια λάμψη τον τυφλώνει. Μετά το πρώτο σοκ διακρίνει μια πανέμορφη γυναίκα που μιλάει στο μυαλό του: “Με θυμάσαι γλυκέ κυνηγέ;” 1 Τα τεράστια στήθη της λούζονταν στο φεγγαρόφωτο, την κοίταζε βαθιά στα μάτια και ο ανδρισμός του εκτοξεύθηκε στα ύψη. Η πτήση ήταν σύντομη. Η γυναίκα έτρεξε στο σκοτάδι, το γάργαρο νερό της βρύσης σταμάτησε τους στεναγμούς της. Ο γλυκός της γείτονας που τόσα χρόνια παρακολουθούσε κρυφά από το μπαλκόνι της, αποδείχθηκε ένας παρανοϊκός με πρόβλημα πρόωρης εκσπερμάτωσης. Η δυστυχία της ήταν απόλυτη. Χτύπησε το κουδούνι. Ετρεξε να ανοίξει. 2 Το θέαμα που αντίκρυσε ήταν εξωπραγματικό. Εξω από την πόρτα είχαν παραταχθεί 22 μικροί βάτραχοι σε αναπηρικά καροτσάκια . - Πού είναι ο κυνηγός έξαλλο πορνίδιο, τη ρώτησε ο αρχηγός της ομάδας. Αλαλη η κοπέλα θέλει να ξεφύγει. Ο αρχηγός των βατράχων πλησιάζει τον κυνηγό που στο μεταξύ έχει αρχίσει να συνέρχεται - Εσύ είσαι ο πούστης που του αρέσουν τα βατραχοπόδαρα; Πριν προλάβει να απαντήσει ο κυνηγός, μια φωνή ακούγεται απ' έξω. Κυνηγέ, είσαι μόνος; 3 Εντρομη και έκπληκτη βλέπει την πόρτα να ανοίγει, το φως του ήλιου δεν είναι παρά το φως από την εξώπορτα του γείτονά της, που στέκεται μπροστά της. - Βλέπω πως δεν μου 'φερες το ελάφι άρα δεν μπορείς να μου ζητήσεις ό,τι θέλεις αλλά εγώ μπορώ να σου κάνω ότι θέλω. Αυτή, έκπληκτη ακόμη, το μόνο που κατορθώνει να ψελλίσει είναι: 4 – Θα μπορούσα να σε τιμωρήσω και να μαρτυρήσω ποιος τρώει βατραχοπόδαρα. Ο αρχηγός βάτραχος κάνει νόημα στη νεράιδα να σκύψει για να της πει κάτι στο αυτί. Οταν αυτή σηκώθηκε το βλέμμα της είχε πια αλλάξει. Τα βατράχια έφυγαν, η συμφωνία είχε γίνει. Ενας καλπασμός ακούστηκε, τρία δυνατά και ρυθμικά χτυπήματα στην πόρτα και την ώρα που η πόρτα άνοιγε από μόνη της, ένας κεραυνός έσκισε τον ουρανό. Το ελάφι μπήκε στο δωμάτιο. 1 Στα μάτια του καθρεφτίζονταν η αγωνία και η προσμονή μιας αναπάντεχης αλλά τόσο μοιραία προσδιορισμένης αναχώρησης. Από δέκα μίλια μακριά ακούγονταν ένα κοπάδι μάστανγκ. 3 Ο ήχος της μηχανής του Ford Mustang με τα 200 άλογα τον επανέφερε στην πραγματικότητα. Καθώς επέστρεφε με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο σπίτι του σκέφτονταν πως την προτομή του ελαφιού που είχε κρεμασμένη πάνω από το τζάκι πρέπει να την πάει στην αποθήκη γιατί του προκαλεί εφιάλτες. Επίσης, πολύ θα ήθελε να καλέσει τη γειτόνισσά του να τον συνοδέψει στο κυνήγι το επόμενο Σαββατοκύριακο και, τελικά, μάλλον θα αποφεύγει από εδώ και πέρα να τρώει βατραχοπόδαρα γιατί τον πειράζουν. Καθώς σκέφτεται όλα αυτά ακούει τον ήχο των βατράχων από τα χωράφια και κοιτά ένα κοράκι που κάθεται στα εναέρια καλώδια. Ακόμη και αν η γειτόνισσα αρνηθεί να έρθει μαζί του στο κυνήγι θα του έχουν τελικά μείνει τα όνειρα, τα οποία θα πρέπει να τα κάνει καλύτερα. Επίλογος (δια πέμπτου χεριού): 6 μήνες μετά Η νεράιδα παντρεύεται τον αρχηγό των βατράχων που της είχε ψιθυρίσει ότι μπορεί να της κάνει έρωτα για 5 ώρες χωρίς ανάπαυλα. Από τα υπόλοιπα βατράχια 3 σκοτώθηκαν σε τροχαία ατυχήματα 2 περπάτησαν 10 έπαιξαν μπάσκετ στους παραολυμπιακούς 6 έκαναν το συγκρότημα The Quack Cribles

12.10.05

Ερώτηση ασφάλτου σε πρωτεύουσα ώρα

(ατέλειας συνέχεια) Τα μολυβένια μυστικά έκαναν το δρόμο να μοιάζει με ένα ανθρακί πάτωμα που καθρέφτιζε θολά τα μισοφέγγαρα των νησίδων και τις επιγραφές των καταστημάτων με τα κατεβασμένα ρολά, την ίδια ώρα που βαθιά κόκκινα σύννεφα έκλεβαν λίγο από το φως των παραθύρων για να παρηγορήσουν τη θάλασσα και καθώς οι πεζόδρομοι εξακολουθούσαν πεισματικά να αντηχούν φωνές και γέλια, μερικά ταξί έσερναν τη βαριεστημένη κούραση των οδηγών τους σε μια απέραντη δεξιά λωρίδα που έμοιαζε να δένει τα σκισμένα περιτυλίγματα των παλιών πολυκατοικιών, ενώ τα μπαλκόνια ψιθύριζαν μηνύματα κρυμμένα σε πρασινοκιτρινισμένα φύλλα και το ραδιόφωνο απορούσε με μια αργόσυρτη βραχνάδα
αν σου δείξω τα τριαντάφυλλα θα ακολουθούσες;
Καλημέρα...

Πολιτικά μαργαριτάρια

(άντε να μη σου πέφτει το σαγόνι...) Γιωργάκης (τι πάει να πει ποιος Γιωργάκης, ένας είναι ο Γιωργάκης) 1: Δημοψήφισμα για το όνομα των Σκοπίων θα πληγώσει τη χώρα τη δικιά μας και θα διχαστεί ο λαός. Μαλακία μου τόσα χρόνια που νόμιζα πως το δημοψήφισμα είναι η πιο δημοκρατική διαδικασία λήψης αποφάσεων στο παρόν αντιπροσωπευτικό σύστημα. Μαλακία επίσης των Ελβετών που για το μόνο που δεν έχουν κάνει δημοψήφισμα είναι για την ώρα που θα βγάζουν τα σκουπίδια. Γιωργάκης 2: Οταν η ορχήστρα δεν πάει καλά φταίει ο μαέστρος. Δεν είμαι και ο θερμότερος ποδοσφαιρόφιλος αλλά αυτή η αρχή δεν ισχύει στις ελληνικές ομάδες με αποτέλεσμα από τη 2η αγωνιστική και μετά όλο και κάποια ν' αλλάζει προπονητή; Ενώ, θυμάμαι, όταν έπαιζε πριν από λίγα χρόνια κοντραμπάσο στην κυβερνητική ορχήστρα τα πράγματα πήγαιναν και γαμώ (τα καντίλια τους, όχι τίποτε προσωπικό, σχήμα λόγου είναι). Κανόνισε να πάρει τούτος εδώ χαμπάρι τι λες να 'χουμε άλλα εθνικά δράματα. Γιωργάκης 3: H ΝΔ αποδεικνύεται κατώτερη των παλαιών εκδοχών της Δεξιάς. Ωρα να τους εγκαλέσει που δεν έβαλαν αρματαγωγά στη γραμμή Λαύριο-Μακρόνησος. Ολα τούτα τα απολαμβάνεις και με τα ματάκια σου διαβάζοντας τα σχετικά στο in.gr. Το ζήτημα δεν είναι πως ο Γιωργάκης θέλει να γίνει πρωθυπουργός, αλλά ότι κούτσα κούτσα (χράτσα χρούτσα με τη μασελίτσα) και με τους μαλάκες που ΄χουμε μπλέξει θα γίνει. Θαύμασε και το σημερινό κυβερνητικό μαργαριτάρι: Νικήτας Κακλαμάνης: Δεν χρειάζεται ούτε εφησυχασμός ούτε πανικός για τη γρίπη των πουλερικών. Να σου κάνω δυο αβγά μελάτα μέχρι να αποφασίσεις τι ακριβώς χρειάζεται;

11.10.05

IQ 090

(για βασεκτομές) Είναι, που λες, ένας τύπος και έχει βγει στην τηλεόραση για να διηγηθεί πώς εξαπατήθηκε από τους διάφορους διαγωνισμούς των μερακλίδικων τηλεοπτικών καναλιών με τις γραμμές τύπου 090 (τώρα πια είναι 90 και κάτι μετά, αλλά είναι να μη σου βγει τ' όνομα). Κρίνοντας από το ύφος του κλαίγονταν που έχασε όλα του τα λεφτά και τώρα δεν ξέρει τι να κάνει γιατί το λογαριασμό ο ΟΤΕ δεν του τον στέλνει με το κλασικό ταχυδρομείο αλλά με φορτηγάκι. Αντί να πάει και να κρυφτεί κάπου που να μην τον βλέπει ο ήλιος, έχει το απίστευτο θράσος (καλά θέλει και θάρρος για να γίνεις τηλεοπτικώς ξεφτίλα, δεν το παραβλέπω) να βγει στο γυαλί και να εξιστορήσει το πώς πιάστηκε μαλάκας από την πιο ηλίθια απάτη που υπάρχει μετά τα “αεροπλανάκια” (γνωστά τα τελευταία και ως πυραμίδες). Ειρωνεία ή όχι, ο τύπος έχει πάρει σβάρνα τα τηλεοπτικά κανάλια για να περιγράψει πόσο απίστευτα κρετίνος είναι... Και καλά, στην τελική θέλω και εγώ που και που να δω ένα μαλάκα με πατέντα στην τηλεόραση για να διασκεδάσω (ναι, τόσο χαιρέκακος, τόσο ποταπός, πειράζει;), χρειάζονται και αυτοί και μη βιαστείς να πεις τίποτε για τον Καιάδα, ο πολιτισμός θα προχωρούσε δυσκολότερα χωρίς ανθρώπους αυτής της συνομοταξίας. Τι ήθελε όμως ο συγκεκριμένος και, κυρίως, τι έλεγε; Δεν ξέρω, είχα κλείσει τον ήχο...

Από το Σάββα σε όλους

(λογικά άλματα) Οι τοίχοι των Εξαρχείων μιλούν συχνά και πολλές φορές τους ακούω να λένε ωραία πράγματα, το “πατριώτες, F-16 να 'ναι οι ώρες σας” ήταν ένα από τα πιο εμπνευσμένα συνθήματα που είχα διαβάσει σε έναν απ' αυτούς. Πιο παλιά, το πιο φιλοσοφικό “διαβάτη το δρόμο τον ανοίγεις μόνο σου” είναι φορές που είναι σαν να το βλέπω να γράφεται μπροστά στα χέρια μου από ένα αόρατο χέρι που κρατάει το μαύρο σπρέι. Σήμερα, “Λευτεριά στο Σάββα Ξηρό... σε όλους” με το κυκλωμένο κακογραμμένο Α στη θέση της υπογραφής. Πιο κάτω, το ίδιο σύνθημα μόνο που στη θέση των αποσιωπητικών επαναλαμβάνεται η λευτεριά, ίσως ο γραφιάς ήθελε να ζητήσει συγγνώμη για την οικονομία του προηγούμενου συνθήματος, ίσως και ο χρόνος να έπαιζε ανάποδα, οι τρεις τελείες να ήταν απλώς οικονομία στο σπρέι (ή βαριεμάρα). Το βλέμμα στέκεται στο “σε όλους”, ποιοι να είναι αυτοί. Δύσκολο να μιλάει για βιαστές παιδιών ή για εμπόρους μεταναστών ή, ή, ή... Μάλλον για τους υπόλοιπους της 17Ν θα μιλάει, μα, για μισό λεπτό, ο χώρος του κυκλωμένου Α ήταν πάντα αντίθετος ιδεολογικά με τις ιδέες που πρέσβευε η 17Ν παρά τη χωροταξική εγγύτητα, προς τι η συμπαράσταση; Για λόγους υγείας του Σάββα σκέφτομαι βιαστικά, το απορρίπτω, αν ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος είχε τέτοιες ευαισθησίες θα υπέγραφε π.χ. και το “λευτεριά στον Παττακό”, λάθος εκκίνηση λέω από μέσα μου. Μα ποιοι είναι αυτοί οι “όλοι” πια; Μια ομάδα ή ένας θύλακας που καθάριζε επιφανείς (κατά τη λογική των μελών) εκπροσώπους της αστικής δημοκρατίας, αυτό ήταν η 17Ν και κήρυξε τον πόλεμο κατά της αστικής δημοκρατίας. Προφανώς τα μέλη της ήταν έτοιμα να αναλάβουν τις ευθύνες τους στην περίπτωση που έχαναν στην αναμέτρηση, αυτό το “σε όλους” λοιπόν είναι σαν να ζητά, σαν να ζητά..., δεν μπορώ να καταλάβω τι ζητά...

10.10.05

Βαλκανιζατέρ

(μια γειτονιά) Πας μια βιαστική βόλτα ως τα Βαλκάνια, σου σφραγίζουν το διαβατήριο στην είσοδο και την έξοδο και κάπου στο μεσοδιάστημα, ένας σκοπός, ένας χορός, η χαρά της μουσικής, όμοια και σχεδόν απαράλλαχτη (το σχεδό εδώ μπήκε για ξεκάρφωμα). Οικεία ακούσματα, δεν καταλάβαινες μία από τους στίχους, αλλά η αίσθηση ίδια και όσο ζεσταίνονταν τα χάλκινα, τόσο καλύτερα γίνονταν τα πράγματα... Μαλακία εφεύρεση τα σύνορα...

7.10.05

Εκφώνηση ειδήσεων ήταν αυτή;

(μπέρδα γλωσσεμένη) Αυτός που πριν από λίγο έλεγε τις ειδήσεις στο ραδιόφωνο του Σκάι (αναμετάδοση και στο Μελωδία): α) είχε σκάσει μπάφο (μπράβο το μαγαζί και δεν του φαίνεται) β) είχε γίνει ντίρλα (καθόλου πρωτότυπο) γ) του έκανε φατσούλες κάποιος από απέναντι (δεν νομίζω) δ) του είχε πέσει η μασέλα ή η γέφυρα στον καφέ (μην το αποκλείεις) ε) του έπαιρναν πίπα κατά την εκφώνηση (θα μπορούσε) στ) τον είχε πιάσει κόψιμο και ήθελε να πάει να ξαλαφρώσει (πιθανόν) Ανεξαρτήτως του τι συνέβη, φιλιά στην Παρασκευή σου...

Αγνοείται φούτερ

(για μια βαλίτσα που δεν θα πάει και πολύ μακριά) Με κάτι τέτοια άντε να κάνεις προκοπή. Εχω να φτιάξω βαλίτσα για τρεις μέρες, εντάξει ως εδώ; Πόσο θέλει ο άνθρωπος να μαζέψει και να διπλώσει αξιοπρεπώς τα ρούχα που χρειάζεται; 10 λεπτά; Αντε 15; Ναι αρκεί τα ρούχα να είναι σιδερωμένα διότι, ας πούμε, ανοίγω την ντουλάπα για πουκάμισα και οι κρεμάστρες με χαζεύουν ξερακιανές με ένα στιλ “τι θε' ρε φίλε, σ' ενοχλάμε; Γιατί μας ενοχλάς;” Δυο πουκάμισα στο σίδερο, έφτασεεεεϊϊ, τρόπος του λέγειν το τελευταίο, να βρω τώρα και κάτι πιο ζεστό μάλλον θα χρειαστεί, μην κοιτάς που εδώ κυκλοφορώ ξεκάλτσωτος Οκτώβρη μήνα... Φούτερ, φούτερ πού είσαι φούτερ (πάει κατά το “Λούλα, Λούλα που είσαι Λούλα” του Λογό), μωρέ μήπως να 'παιρνα πουλόβερ, ξέχασα, είναι στο καθαριστήριο. Ολα τα συρτάρια έξω, νιέντε. Ρε μπας και κρύφτηκε πίσω από κανένα κοστούμι, πριτς. Τελευταία ελπίδα το μικρό μου Εβερεστ, καλά υπερβάλλω. Ενας σωρός (σχετικώς τακτοποιημένος) ρούχων από μπουγάδα, ψάχνω, μη μου φωνάζετε σας λέω, ψάχνω. Νάτο, νάτο, βλέπω το μανίκι, το μαγκώνω πριν μου κρυφτεί, ψαρεύω το φούτερ, καταρρέει ο σωρός, τον συμμαζεύω, γαμώ το κεφάλι μου, ξανάχασα το φούτερ. Διακριτικό ψάξιμο αυτή τη φορά, νάτο, νάτο, (αν διαβάζει κάνας Κνίτης: όχι το νάτο που νομίζεις) πιάστο μη σου φύγει. Ταλαιπωρία... Τελικά η βαλίτσα φτιάχτηκε χωρίς τραυματισμούς.

6.10.05

Χορεύεις;

(μα μην ντρέπεσαι, ούτε εγώ ξέρω) Οι σαν από πηλό λόφοι στην ενδοχώρα φυλάνε τις σκουρόχρωμες πεδιάδες που φτιάχνουν την ηχώ που ταιριάζει για ρούχο στους μύθους. Την ίδια ώρα λίγο πιο κάτω ρυθμικά παλαμάκια ενθαρρύνουν τους μουσικούς που βγαίνουν με τις φλέβες ιδρωμένες από τις πιο στενές στροφές της παρτιτούρας. Βλέφαρα που αν τα δεις ξεχνάς τι ήθελες να πεις... Οι θάλασσες μιλάνε για μπερδεμένες γοργόνες... Τα έγχορδα φυτεύουν κόκκινη βροχή στον ουρανό...
Tango Serenata, F. Schubert
Καλημέρα...

"Finish what you started"

(ακολουθεί μακαρόνι) Το Suicide του Bobby Gaylor δεν είναι ακριβώς τραγούδι, μάλλον περισσότερο με μανιφέστο μοιάζει, μπα, με εγχειρίδιο οδηγιών χρήσης, που οι πρώτες του σελίδες είναι μαύρες και σταδιακά το τοπίο χρωματίζεται, όχι όμως τελείως. Ενα ποίημα σε ελεύθερο στίχο και εξαιρετικά αστικές αναφορές (αν αρχίζω να θυμίζω πυροβολημένο κριτικό πες το μου). Το κομμάτι έχει μερικά χρονάκια απ' όταν πρωτοκυκλοφόρησε, πότε πότε το θυμούνται τα ραδιόφωνα. Μια βιαστική μετάφραση με πολύ μικρές απόπειρες απόδοσης, περισσότερο σαν προσωπική απορία σχετικά με καθαρά τεχνικά θέματα (νοηματική απόδοση, μπλα μπλα μπλα, μη σε απασχολεί), αν αντέχεις: Τα ζώα δεν έχουν επιλογές Αν δεν είναι ευτυχισμένα με τη θέση τους στον κόσμο – ας πρόσεχαν Πρέπει να ζήσουν τη ζωή που τους έλαχε Οι άνθρωποι, από την άλλη, δεν χρειάζεται να συμπεριφέρονται έτσι Μπορούμε να διαλέξουμε κάτι άλλο Αν δεν σ' αρέσει η θέση σου στον κόσμο μπορείς να την κάνεις όποτε θες Αυτοκτονία. Ακριβώς. Δεν σ' αρέσει ο δρόμος που 'χει πάρει η ζωή σου δεν σ' αρέσει πώς στέκεσαι στον κόσμο μπορείς να την κοπανήσεις όποτε θες Στα ζώα δεν επιτρέπεται αυτή η σκέψη και, πίστεψέ με, αν την είχαν θα την είχαν χρησιμοποιήσει Θα υπήρχαν πολλοί σκύλοι και γάτες, που τους έχουν κάτι παπάρες και ζουν στα ακριβά προάστια, που θα βούταγαν απ' τα παράθυρα. Οι ζέβρες. Αν είχαν ποτέ έστω και κατά διάνοια αυτή τη σκέψη θα έριχναν μια ματιά στον εαυτό τους και θα 'λεγαν "τι στο διάολο" Ασπρόμαυρος σε έναν καφέ και πράσινο κόσμο – αηδία θα πάω να πέσω στο ποτάμι Δεν έχω ούτε έναν αντίχειρα για να χειριστώ ένα όπλο ή ένα μαχαίρι ή ακόμη ν' ανοίξω ένα κουτί με χάπια Πάω να πέσω στο στόμα του πρώτου λιονταριού Γιατί να χολοσκάω; Τώρα, οι μαϊμούδες έχουν αυτόν τον αντίχειρα και θα μπορούσαν να το 'καναν όπως εμείς. Μα έρχεται μια χούφτα ανθρώπων που λέει, "Α, αυτό είναι παράνομο" Λοιπόν, είναι παράνομο μόνο αν έχεις μια σκατένια δουλειά και σε πιάσουν. Αλλοι λένε "μα πρέπει να τις σώσουμε" Ναι καλά, λοιπόν, ξέρεις κάτι; Δεν θέλουν όλοι να σωθούν Δεν πρέπει όλοι να σωθούν. Και ποιοι είμαστε εμείς που θα τους αναγκάσουμε; Θέλω να πω, αυτή δεν είναι μια απ' τη χαρά του να 'σαι άνθρωπος; Η ελευθερία της επιλογής; Λοιπόν, δεν είναι τόσο χάλια. Ούτε λέω να πας να σκοτωθείς Αλλά αν είσαι ηλίθιος και το κάνεις όπως και να ΄χει, δεν με νοιάζει Αρκετά καλά θα βγουν απ' αυτό μαζί με μερικά κακά Κάποια από τα καλά Μια θέση εργασίας θα μείνει κενή Ενα διαμέρισμα θ' αδειάσει Περισσότερος αέρας για μένα Λένε πως υπάρχουν δύο γυναίκες για κάθε άντρα – αν είσαι άντρας θα μου αντιστοιχούν τέσσερις γκόμενες Περισσότερη βότκα για μένα Ενας ηλίθιος στην ουρά λιγότερος που φτάνει στο γκισέ χωρίς να έχει συμπληρώσει την αίτησή του (...) Δεν θα κολλήσεις AIDS Δεν θα σε ξανανοιάξουν οι θερμίδες Δεν θα ξαναπείς "μήπως αυτό με δείχνει πιο χοντρό;" Ενας άνθρωπος που ρυπαίνει το περιβάλλον λιγότερος Δεν θα χρειάζεται να ανακυκλώσεις Ενα αυτοκίνητο λιγότερο στο δρόμο Περίπου πενήντα κοτόπουλα θα ζήσουν Δεν θα ξαναλερώσεις τα χέριά σου τρώγοντας φρέσκα φιστίκια Δεν θα αναγκάζεσαι να επισκέπτεσαι τους παππούδες τις Κυριακές Τέλος η εκκλησία Θα μπορείς να πεις "κόσμε, παρ' τ' αρχίδια μου" Τέρμα οι ονειρώξεις Δεν θα ξανασκεφτείς αν είσαι αποτυχημένος Αντίο στα ηλίθια χριστουγεννιάτικα δώρα των θείων Δεν θα ξαναϋποφέρεις από άλλη μία επανένωση των Πυξ Λαξ Χεσμένο το 'χω το βούρτησμα των δοντιών Δεν θα ξαναχάσεις τον ύπνο σου από το φόβο μιας εγκυμοσύνης Δεν θα νοιάζεσαι πια αν ταιριάζεις με τους άλλους ή όχι Καμία άλλη εργασία για το σχολείο Δεν θα ξαναδείς άλλη μια ταινία των Ρέππα - Παπαθανασίου Τέρμα το σχολείο Τέρμα οι λογαριασμοί Ομως θα σου λείψουν (...) ο Μπαγκς Μπάνι Το καταπληκτικό ηλεκτροφόρο συναίσθημα που νιώθεις όταν φιλάς κάποιον για πρώτη φορά Τα γλυκά Το να ζεις πάνω από την επιφάνεια της γης Θα σου λείψει η χαρά του να πιάνεις το πρώτο σου σπίτι Θα σου λείψει εκείνο το σημείο στη ζωή σου που μπορείς να πεις στους γονείς σου “μη μου τα πρήζετε, πρέπει να κάνω τα δικά μου λάθη, εσείς κάνατε τα δικά σας” Θα σου λείψει το σεξ – θα σου λείψει να το σκέφτεσαι, να το αναζητάς σεξ μόνος σου, σεξ με σύντροφο, σεξ με πολλούς συντρόφους Τέρμα στα βράδια του καλοκαιριού που μοιάζουν ατελείωτα Το να δίνεις στο παιδί σου το όνομα που πάντα ήθελες Το να κάνεις τη διαφορά στον κόσμο Θα χάσεις την εμπειρία και ευχαρίστηση των παραισθησιογόνων Να βλέπεις τη γυναίκα του γείτονα να αλλάζει ρούχα ενώ τα παράθυρα είναι ανοιχτά Μια ζωή αυνανισμού Να βλέπεις την αγαπημένη σου ομάδα να παίρνει με τις πάντες το πρωτάθλημα Μουσική, οπωσδήποτε θα σου λείψει η μουσική Να προσπαθείς να μπεις σπίτι μεθυσμένος, τρεις ώρες αργότερα απ' ό,τι έλεγες πως θα επιστρέψεις αρχικά Τη γεύση της σοκολάτας Αν είσαι αγόρι, θα σου λείψει η αίσθηση της πρώτης φοράς που βάζεις το χέρι σου κάτω από τη φούστα ενός κοριτσιού Αν είσαι κορίτσι, την αίσθηση της πρώτης φοράς που βάζεις το χέρι σου στο παντελόνι ενός αγοριού Θα σου λείψει το αγαπημένο σου παλτό Βάφλες Να νικάς τους φίλους σου σε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι Θα χάσεις την αίσθηση που έχεις όταν σκέφτεσαι την πρώτη σου αγάπη, 30 χρόνια μετά Τη χαρά του να δίνεις και να παίρνεις τα Χριστούγεννα Το μπάνιο στη θάλασσα χωρίς ρούχα Να τρως τον αγλέορα Τα ιπτάμενα αυτοκίνητα Α να σου πω, γεννήθηκες, τελείωσε αυτό που ξεκίνησες!

Αποθήκες ψυχών made in Greece

(βρέχει ή μας φτύνουν ορές;) Εγκριση αιτήσεων για την παροχή πολιτικού ασύλου με το σταγονόμετρο... Πολύμηνες κρατήσεις σε άθλιες συνθήκες ακόμη και ανηλίκων... Επαναπροωθήσεις αντιφρονούντων... Πυρ κατά βούληση στα σύνορα... Βία από κρατικούς υπαλλήλους... Η ελληνική εκδοχή του εξπρές του μεσονυκτίου. Ο ένστολος ή άστολος φασισμός. Να δω τι θα πουν αυτή τη φορά οι συνήθεις απολογητές για την έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας σχετικά με το πώς αντιμετωπίζονται στην Ελλάδα τα δικαιώματα των μεταναστών και των μειονοτήτων. Ενα (ακόμα) χαστούκι με την ανάποδη του χεριού, δεν βαριέσαι μωρέ, θα ξεχαστεί και αυτό, κάτσε να δούμε κάνα ριάλιτι τώρα...

5.10.05

96 ορφανοί μεγάκυκλοι

(down the drain) Σεπτέμβριος του 2000 και εκείνο το ωραίο πρωινομεσήμερα οι αίθουσες του Χίλτον έσφυζαν κόσμο. Οποιον ήθελες να δεις εκείνη την ημέρα θα τον έβρισκες κάπου εδώ, να δουν ή να τους δουν. Το flash.gr και τα εγκαίνία του ήταν απλώς η αφορμή. Το corporate bullshitting των παρουσιάσεων και των ομιλιών αδιάφορο, περισσότερο σημασία είχε το απουσιολόγιο. Πόσοι δεν είχαν έρθει για να δουν και να ακούσουν το Σωκράτη να εξηγεί πώς ο flash.gr και η Intracom θα κατακτούσαν το ελληνικό διαδίκτυο με επενδύσεις 2 δισ. δρχ (6 εκατ. ευρώ αν μπερδεύεσαι) και πώς με τη συνεργασία και τρίτων θα προέκυπταν διάφορα προϊόντα, ως και πιστωτική κάρτα. Ευτυχώς υπάρχει η cache του Google:
Και η πρόεδρος της Flash Multimedia Ελένη Κόκκαλη περιέγραφε το στίγμα του flash.gr «Ενημέρωση και καινοτομίες. Είναι ο οριζόντιος και ο κάθετος άξονας του διαγράμματος που παριστάνει τα σχέδια και τους στόχους μας. Είναι, αν θέλετε, το πλαίσιο που περικλείει τα αποτελέσματα της δουλειάς εκατό και πλέον ανθρώπων. Και οι δύο άξονες, η ενημέρωση και η καινοτομία, έχουν σαφές σημείο αναφοράς. Το περιεχόμενο του δικτυακού τόπου αντλεί κύρος από τον Flash 9.61, ο οποίος είναι και σημαντικός εταίρος στη μετοχική σύνθεση της εταιρίας».
Το όνειρο της Flash Multimedia κράτησε σκάρτα δύο χρόνια. Το Μάιο του 2002 η εταιρεία μπήκε σε εκκαθάριση και το flash.gr απορροφήθηκε από το ραδιοσταθμό. Τελικά από τους άξονες της κυρίας Κόκκαλη έμεινε ο κάθετος και σε αυτόν κάθισαν 160 εργαζόμενοι, χώρια όσους επηρεάζονται από τα γύρω γύρω. Flash 96.0 και site στην ιστορία και it's going to get worse λένε αυτοί που ξέρουν.

Από το Τέξας με αγάπη

(και μ' έναν αναπτήρα) Από αυτά που δύσκολα πιστεύεις. Κλεμμένα αυτοκίνητα από τις ΗΠΑ χρησιμοποιούνται στις επιθέσεις αυτοκτονίας στο Ιράκ. Το FBI ερευνά το θέμα όταν έγινε γνωστό ότι σε μία από τις πρόσφατες επιθέσεις το παγιδευμένο αυτοκίνητο ήταν καταχωρισμένο στο Τέξας και είχε κλαπεί από εκεί σχετικά πρόσφατα. Εντάξει, έχει πολλές ειρωνείες η ιστορία. Το Τέξας είναι η Πολιτεία με τις πιο έντονες αποσχιστικές τάσεις στις ΗΠΑ, από εκεί πέρασε ως κυβερνήτης ο Μπους, έχει και αυτές τις εμμονές με τη θανατική καταδίκη (ψιλοάσχετο, αλλά κάθε φορά που ακούω για το Τέξας μου 'ρχεται στο μυαλό η εικόνα ενός τύπου έξω από κάποια φυλακή της Πολιτείας παραμονές μιας εκτέλεσης που κρατούσε πάνω απ' το κεφάλι του ένα μεγάλο χαρτόνι στο οποίο έγραφε “ο Θεός συγχωρεί, το Τέξας όχι”, βλαμμένο με πατέντα το ζώο τ' όρθιο). Καλά αυτά δες και το άλλο τώρα. Ενα αμερικανικό αυτοκίνητο περνά γενικώς απαρατήρητο στο Ιράκ, δηλαδή στην άλλη άκρη του κόσμου και, μάλιστα, περνά τόσο απαρατήρητο που μπορείς να το φορτώσεις εκρηκτικά να το κατεβάσεις ανενόχλητο σε μια γειτονιά της Βαγδάτης και να μη μείνει κολυμπηθρόξυλο όρθιο. Θα μου πεις, πως στην κατάσταση της κατοχής που βρίσκεται το Ιράκ δεν απέχει και πολύ από το να θεωρηθεί αμερικανικό έδαφος. Οχι, άδικο δεν έχεις...

4.10.05

Γκρεμνά του Λόγου

(και του λόγγου)
(άσχετο με το βασικό θέμα: Σκέφτομαι πως η διαφορά ανάμεσα στα δύο άκρα μιας δεκαπενταετίας είναι ότι πράγματα που τότε έμοιαζαν ακραία μπορούν να γίνουν τελικά με ακόμη πιο περίεργο τρόπο απ' ό,τι είχες τότε φανταστεί. Ενα από τα καλά του βάθους της ενηλικίωσης ίσως...)
Αν ακούγοντας μια ιστορία σταθείς στα μισά μιας κουβέντας, οι προεκτάσεις που μπορεί να δοθούν είναι στην πράξη άπειρες αφού σε κάθε τελεία που θα φτάσεις μόνος υπάρχουν δεκάδες τρόποι να ξεκινήσεις με το επόμενο κεφαλαίο γράμμα και στο τέλος να βρεθείς εσύ στη θέση να σου κλέψουν ή να σου παραπέσει η μέση της φράσης, οπότε ο κύκλος βρίσκει την αρχή του. Στη θεωρία κάποια απ' όλες αυτές οι παραφυάδες συνέχειας μπορεί τελικά να βρει το αρχικό δεύτερο μισό της πρότασης (ή της συζήτησης) αλλά όλοι λίγο πολύ ξέρουμε ή φανταζόμαστε πως κάτι τέτοιο είναι μεν πιθανό να συμβεί αλλά πάρα πάρα πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθεί τελικά. Η εύκολη λύση που θα μας έβγαζε από πολλές περιπέτειες θα ήταν να επιστρέψουμε στον αφηγητή αφήνοντάς τον να ολοκληρώσει τη σκέψη του αλλά συνήθως συμβαίνουν πιο παράξενα πράγματα, όπως ο αυτοσχεδιασμός της συνέχειας. Αλλες φορές το πώς ολοκληρώνεται η πρόταση δεν έχει καμία σημασία, μια λέξη ή μια σειρά λέξεων του πρώτου μέρους χτύπησαν κάποια κέντρα της μνήμης σου και σου επανέφεραν ήχους, εικόνες, μυρωδιές του παρελθόντος - ο λόγος μπορεί να συνεχίζεται αλλά έχεις μείνει ήδη πίσω και αναμοχλεύεις ξεχνώντας πως αυτός ο λόγος δεν είναι ενιαίος για όλους. Υποθέτω πως κάποιες φορές θα έπιασες τον εαυτό σου να σκέφτεται (ή να λέει) πως αυτό που άκουσες μόλις τώρα είναι ίδιο με εκείνο που είχε ειπωθεί σε μια ίσως παρόμοια κατάσταση από ένα διαφορετικό πρόσωπο κάποια στιγμή παλαιότερα. Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία τελικά τι ακριβώς έχει ειπωθεί, σημασία (ή μία από τις σημασίες) του λόγου είναι πως έχει στενή σχέση με τον (εκ)φορέα του, αν αγνοήσεις τον ένα ή τον άλλο φτάνεις όπου να 'ναι, δύσκολα όμως εκεί που θα σε περίμενε η αρχική τελεία (που θα σου έδινε το δικαίωμα να πάρεις όλη την πρόταση και να την πετάξεις στα σκουπίδια ενδεχομένως).
oh mare nero, oh mare nero, oh mare ne... tu eri chiaro e trasparente come me (Canzone Del Sole, Lucio Battisti)
? (ερωτηματικό ήταν τώρα αυτό;)

3.10.05

Σαν σπονδή

(αιθυλικό λινό) Ούτε που μπορείς να φανταστείς πόσες φορές ξεκίνησε αυτή η πρόταση και πόσες γύρισε πίσω πριν αποφασίσει να σταθεί στην άκρη...
Το πρόσωπό σου κράτησα κι είδα τα δυό σου μάτια γεμάτα δροσερό νερό κρυστάλλινα κανάτια (Το πηγάδι, Ν. Παπάζογλου)
Εκλειψη; Καλημέρα...

Κάτι παλιόκρασα

(ξινίσαμε) Διαβάζω στο in.gr, που με τη σειρά του παραπέμπει στο κυριακάτικο Εθνος (όχι τα τσιγάρα, το άλλο εκείνο του Μπόμπολα) και σε μια συνέντευξη του προέδρου της ΔΕΗ Γ. Παλαιοκρασσά, όπου λέει ο τρισμέγιστος, άκυρο δεν λέει, καταγγέλλει, ότι τον πολεμάνε συμφέροντα. Ως εδώ καλά, ποια είναι τούτα τα συμφέροντα ω θεϊκέ πρόεδρε, θα μας πεις, θα σου πω, ωραία πες, όχι σήμερα, όχι τώρα, μου 'κατσε ένα στραγάλι στο λαιμό, μια άλλη φορά, άσε να πάω να ρίξω ένα κατούρημα και τα λέμε σε κάνα τέρμηνο, 'ντάξει; Μισό, τους πληρώνουν τούτους εδώ για να λένε ότι τους πολεμάνε αόρατα συμφέροντα; Θέλω να πω, αν κάποιος σου κάνει τη ζωή δύσκολη και δεν σ' αφήνει να τρέξεις το μαγαζί σου όπως ξέρεις και όπως πρέπει βγαίνεις στις ρούγες και το λες. ΔΕΗ είναι δεν είναι και κανένα κωλόμπαρο να του το σπάσει ο τοπικός νονός, βγες, πες πως σου βάζει τρικλοποδιές ο Χλιμιτζίρογλου, τύλιξέ τον σε μια κόλλα χαρτί και στείλτον για τα περαιτέρω, τι φοβάσαι δεν θα σε πουν ρουφιάνο, μη μας ζαλίζεις τον έρωτα (άσε είναι ακόμη αρχή του μήνα τα γαλλικά σε άλλο μάθημα) με παπαριές (ουπς), έχουμε να κατεβάσουμε και τα παπλώματα.

1.10.05

Ενα τραγούδι για καλό μήνα (VIII)

(μόνο ένα;)
While the sun hangs in the sky and the desert has sand While the waves crash in the sea and meet the land While there’s a wind and the stars and the rainbow Till the mountains crumble into the plain
Μάλλον θα 'χουν ξυπνήσει και οι τελευταίοι που πήραν την ιδέα από τους Green Day. To Wake me up when September ends, πρέπει να είναι το πιο αγχωμένο από άποψη χρήσης κομμάτι στη σύγχρονη ιστορία του ροκ, από την άλλη μπορείς να το ακούς άφοβα από σήμερα, να το σιγοτραγουδάς και να εννοείς βέβαια τον επόμενο Σεπτέμβριο. Αν το δεις έτσι, το κομμάτι είναι τόσο λάσκα τεμπέλικο όσο το Hey Joe του Hendrix. Ο Τζο πάει να καθαρίσει τη σουρτούκω την πορτογύρω τη γυναίκα του και ο δικός σου το ρωτά με ζεστό εγκυκλοπαιδικό ενδιαφέρον πού τριγυρίζει με το όπλο στο χέρι, ενώ στην επιστροφή του (ματοβαμένου Τζο, μάλλον) δήθεν αθώα “άκουσα πως πυροβόλησες τη γυναίκα σου”, λίγο πριν κατεβάσει το πλατύ του καπέλο για να πάρει έναν υπνάκο χωρίς να τον ενοχλεί ο ήλιος, ενώ ο Τζο τρέχει να κρυφτεί κατά το Μέχικο.
While we live according to race, colour or creed While we rule by blind madness and pure greed Our lives dictated by tradition, superstition, false religion Through the eons, and on and on
Ενα εβδομαδιαίο soundtrack όμως, έτσι για να ξαναγυρίσω στα ημερολογιακά... Για αρχή Sunday Morning των Velvet Underground, μετά το ολίγον τι προφητικό I don't like Mondays των Boomtown Rats, η Ruby Tuesday των Rolling Stones, στο καπάκι, Wednesday Morning 3 am από Simon – Garfunkel, Thursday's Child με David Bowie, Friday on my mind με τον Garry Moore και φινάλε με Ghosts of Saturday Night του εκλεκτού Tom Waits. Μια πρόχειρη ιδέα, πακετάρισμα στο Police on my back των Clash, έφυγες...
Through the sorrow all through our splendour Don’t take offence at my innuendo
Στο μεταξύ πάνω από τις κεραίες της τηλεόρασης ξεδιπλώνεται ένας αναποφάσιστος Οκτώβρης που δεν ξέρει αν πρέπει να κάνει κάτι με τη βαριά συννεφιασμένη κληρονομιά που τ' αφήσαν έξω απ΄την πόρτα ή να δώσει μια δική του πινελιά ανοίγοντας πρώτα πρώτα τα κουκούλια του αέρα.
You can be anything you want to be Just turn yourself into anything you think that you could ever be (Innuendo, Queen)
Φθινόπωρο...