Γκρεμνά του Λόγου

(και του λόγγου)

(άσχετο με το βασικό θέμα: Σκέφτομαι πως η διαφορά ανάμεσα στα δύο άκρα μιας δεκαπενταετίας είναι ότι πράγματα που τότε έμοιαζαν ακραία μπορούν να γίνουν τελικά με ακόμη πιο περίεργο τρόπο απ' ό,τι είχες τότε φανταστεί. Ενα από τα καλά του βάθους της ενηλικίωσης ίσως...)

Αν ακούγοντας μια ιστορία σταθείς στα μισά μιας κουβέντας, οι προεκτάσεις που μπορεί να δοθούν είναι στην πράξη άπειρες αφού σε κάθε τελεία που θα φτάσεις μόνος υπάρχουν δεκάδες τρόποι να ξεκινήσεις με το επόμενο κεφαλαίο γράμμα και στο τέλος να βρεθείς εσύ στη θέση να σου κλέψουν ή να σου παραπέσει η μέση της φράσης, οπότε ο κύκλος βρίσκει την αρχή του. Στη θεωρία κάποια απ' όλες αυτές οι παραφυάδες συνέχειας μπορεί τελικά να βρει το αρχικό δεύτερο μισό της πρότασης (ή της συζήτησης) αλλά όλοι λίγο πολύ ξέρουμε ή φανταζόμαστε πως κάτι τέτοιο είναι μεν πιθανό να συμβεί αλλά πάρα πάρα πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθεί τελικά. Η εύκολη λύση που θα μας έβγαζε από πολλές περιπέτειες θα ήταν να επιστρέψουμε στον αφηγητή αφήνοντάς τον να ολοκληρώσει τη σκέψη του αλλά συνήθως συμβαίνουν πιο παράξενα πράγματα, όπως ο αυτοσχεδιασμός της συνέχειας. Αλλες φορές το πώς ολοκληρώνεται η πρόταση δεν έχει καμία σημασία, μια λέξη ή μια σειρά λέξεων του πρώτου μέρους χτύπησαν κάποια κέντρα της μνήμης σου και σου επανέφεραν ήχους, εικόνες, μυρωδιές του παρελθόντος - ο λόγος μπορεί να συνεχίζεται αλλά έχεις μείνει ήδη πίσω και αναμοχλεύεις ξεχνώντας πως αυτός ο λόγος δεν είναι ενιαίος για όλους. Υποθέτω πως κάποιες φορές θα έπιασες τον εαυτό σου να σκέφτεται (ή να λέει) πως αυτό που άκουσες μόλις τώρα είναι ίδιο με εκείνο που είχε ειπωθεί σε μια ίσως παρόμοια κατάσταση από ένα διαφορετικό πρόσωπο κάποια στιγμή παλαιότερα. Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία τελικά τι ακριβώς έχει ειπωθεί, σημασία (ή μία από τις σημασίες) του λόγου είναι πως έχει στενή σχέση με τον (εκ)φορέα του, αν αγνοήσεις τον ένα ή τον άλλο φτάνεις όπου να 'ναι, δύσκολα όμως εκεί που θα σε περίμενε η αρχική τελεία (που θα σου έδινε το δικαίωμα να πάρεις όλη την πρόταση και να την πετάξεις στα σκουπίδια ενδεχομένως).

oh mare nero, oh mare nero, oh mare ne... tu eri chiaro e trasparente come me (Canzone Del Sole, Lucio Battisti)

? (ερωτηματικό ήταν τώρα αυτό;)