25.7.07

Φως

(ωδή στους συνεπείς ανθρώπους)

Να γράφω αργά σαν το αίμα να το φοβάμαι που ανεβαίνει από τα δάχτυλα... Ενα σκοτάδι είχε πέσει νωρίτερα στις γειτονιές, κάτι δειλά φώτα έβλεπες στους κεντρικούς δρόμους και μόνο σε αυτούς και όχι σε όλους και όχι παντού τους... Με την ψυχή στα δόντια οδήγησα στα στενά, μην και βρω την τελευταία στιγμή μπροστά μου έναν πεζό, ένα παπί χωρίς φώτα, ένα ποδήλατο χωρίς φώτα, κάτω από υπέρλαμπρα κλεισμένα παράθυρα, κάτω από τους συμπιεστές των κλιματιστικών να μετρούν τη νύχτα με τις στροφές της φτερωτής τους. Περπάτησα μέσα στα σκοτάδια στη μέση του δρόμου και εγώ, να αποφεύγω τις καμουφλαρισμένες λακούβες και τις παρατημένες σακούλες σκουπιδιών στα πεζοδρόμια... Σκοτάδι στο δρόμο φως στα σπίτια, να μια αντίθεση-υπογραφή του πολιτισμού μας, της κουλτούρας μας, της νοοτροπίας μας. Η νύχτα που ο ιδιωτικός χώρος πάτησε το λαιμό του δημόσιου. Ηταν πιο σημαντικό να δουλεύουν οι τηλεοράσεις και τα κλιματιστικά από το να κυκλοφορείς στο δρόμο και να ντουφεκίζεις τα θερμόμετρα και αυτό το αιμοβόρο καλοκαίρι, έτσι έκριναν. Συνεπείς άνθρωποι αυτοί που το έκριναν, έτσι έκριναν και στην Πάρνηθα. Το κλιματιστικό ήταν πιο ιερό από τα κεφαλλονίτικα δέντρα και η υψηλή τάση της ΔΕΗ δούλευε πονώντας και δούλευε ιδρώνοντας όσο το δάσος από κάτω της ακουμπούσε το καμένο του κεφάλι στο χώμα. Συνεπείς άνθρωποι, δεν μπορείς παρά να το πεις... Τα λίγα μα δροσερά πάρκα μας έρημα από ανθρώπους που πλήρωναν για 5, 6, 7 βαθμούς χαμηλότερους στο δωμάτιό τους μην ξέροντας πως το ίδιο πράγμα το είχαν απέναντί τους ελεύθερο και απλόχερο για όλους... Από μια κορυφή έβλεπα τις σκοτεινές τρύπες από κάτω που πολύ αργότερα φωτίστηκαν. Την ώρα που οι συνεπείς άνθρωποι θα σκέφτηκαν πως οι νοικοκυραίοι πέφτουν για ύπνο και έχουν κλείσει πια την αγία τηλεόραση, γύρισαν το διακόπτη...

19.7.07

Φτου, πέταξα την μπακατέλα

(αλί)

Γαμώτο στον κύβο, πέταξα κάτι παλιά τηλέφωνα και τα 'στειλα στην ανακύκλωση γαμώτο στην τετάρτη, που αν το 'ξερα νωρίτερα θα 'χα βγάλει δεύτερο επίδομα αδείας. Ψιτ, κομμάτι μαλακία το μέτρο, οι δορυφόροι έχουν φωτογραφίσει τα πάντα πριν από το κινητό του νεοσύλλεκτου. Αλλά θα μου πεις, ποιος ασχολείται τώρα και τι θέλεις να κάνουμε και πώς θα βγει το μεροκάματο του στραταίου που κατέβασε την ιδέα. Πώς το έλεγε και ο μέγας Groucho Marx; Military intelligence is a contradiction in terms, άει γεια σου...

10.7.07

Η παρεξηγημένη αξία του κοτετσοσύρματος

(γαλβανιζέ προστασία) Μεγαλειώδες, ελπιδοφόρο, υπέροχο... Ολα όσα έγιναν τις τελευταίες μέρες στις οθόνες και στο Σύνταγμα και όσα προηγήθηκαν, όπως και όσα θα ακολουθήσουν προγραμματισμένα ή μη. Ομως να σου πω κάτι για το πράσινο. Πριν από κάμποσα χρόνια (το '90; το '91; το '92; το '93; θα λαθέψω) κάηκε η μισή Κέρκυρα, πράγμα παράξενο άμα σκεφτείς πως μιλάς για το πιο ποτισμένο νησί της Ελλάδας. Κάπως έγινε και κάηκε η μισή, τι τον Ξενοκράτη φώναξαν, τι πυροσβεστικά τι φαντάρους από την Ηπειρο (η φρουρά του νησιού χωράει σε ένα μεγαλούτσικο τζιπ), κάηκε και δεν έμεινε κολυμπηθρόξυλο. Ευτυχώς στο νησί δεν έχει κατσίκια που κυκλοφορούν αδέσποτα, βλέπεις οι κάτοικοι ασχολούνται με τους tour operators και έχουν ξεχάσει τη γη. Τώρα κάτι πάει να γίνει με τα λιόδεντρα, τέλος πάντων να μην ξεφεύγω. Μιας λοιπόν και με τη γη οι πατριώτες μου δεν τα 'χουν και πολύ καλά, την έχουνε μόνο για να την πατούν και να χτίζουν ρουμτουλετατζίδικα όσο το δυνατόν πιο κοντά στο κύμα έχοντας αφήσει την ενδοχώρα λίγο πολύ στην ερημιά της, ούτε αναδασώσεις γίνηκαν ούτε τίποτα. Ούτε βγήκε ο Σουφλιάς της εποχής να υποσχεθεί μέτρα και λεφτά. Ελα που 'γινε το θαύμα και σε 4-5 χρόνια εκεί που πριν έβλεπες καρβουνίλα ξαναπρασίνισε ο τόπος με δεντράκια που μήνα με το μήνα χρόνο με το χρόνο παίρνανε μπόι. Τώρα; Τώρα ούτε που το θυμάσαι πότε κάηκε το νησί.

Γι' αυτό σου λέω, άστην την Πάρνηθα στην ησυχία της. Πες του Σουφλιά να αφήσει τα 30 εκατ. ευρώ στην άκρη και να τα κάνει τίποτε άλλο, σουβλατζίδικο π.χ. να χαρεί και τη χοληστερίνη. Ασε τα μεγάλα σχέδια και τις αναδασώσεις. Ανθρωποι είμαστε που θέλουμε να κάμουμε το Θεό, να διορθώνουμε τη Φύση όπου νομίζουμε πως κάνει λάθος και αφήνει να χάνονται δέντρα και ελάφια. Θέλουμε να διορθώσουμε το δικό μας λάθος με τους πυλώνες της ΔΕΗ που στους μονωτήρες τους ακουμπάνε να ξαποστάσουν οι κορφές των ελάτων. Και νομίζουμε πως είμαστε Θεοί, πως πρέπει να ανεβούμε στο βουνό και να του πούμε πώς να γίνει. Οχι αδέρφια, λίγα χιλιόμετρα κοτετσόσυρμα θέλουμε να το βάλουμε γύρω από τα καμένα. Οποιος μπαίνει μέσα να του κόβουν τον κώλο πρώτα και μετά να τονε δικάζουνε έτσι για το τυπικό. Αστο το βουνό ξέρει τι να κάνει και ξέρει το δρόμο του. Δεν θα του πούμε εμείς τι θα κάμει, ξανακάηκε ξέρεις, μπορεί εσύ και εγώ να μην ήμασταν εδώ να ήταν οι παππούδες μας ακόμα ιδέα στο μυαλό των μανάδων τους αλλά ξανάγινε. Αμα το αφήσεις.

Αυτά μου 'ρθαν στο μυαλό διαβάζοντας δύο άρθρα του Νίκου Μάργαρη, ενός συνεπή ανθρώπου όσον αφορά τις απόψεις του. Δες τι έλεγε πέρυσι (μέσω philos) και τι λέει φέτος.