Η παρεξηγημένη αξία του κοτετσοσύρματος

(γαλβανιζέ προστασία) Μεγαλειώδες, ελπιδοφόρο, υπέροχο... Ολα όσα έγιναν τις τελευταίες μέρες στις οθόνες και στο Σύνταγμα και όσα προηγήθηκαν, όπως και όσα θα ακολουθήσουν προγραμματισμένα ή μη. Ομως να σου πω κάτι για το πράσινο. Πριν από κάμποσα χρόνια (το '90; το '91; το '92; το '93; θα λαθέψω) κάηκε η μισή Κέρκυρα, πράγμα παράξενο άμα σκεφτείς πως μιλάς για το πιο ποτισμένο νησί της Ελλάδας. Κάπως έγινε και κάηκε η μισή, τι τον Ξενοκράτη φώναξαν, τι πυροσβεστικά τι φαντάρους από την Ηπειρο (η φρουρά του νησιού χωράει σε ένα μεγαλούτσικο τζιπ), κάηκε και δεν έμεινε κολυμπηθρόξυλο. Ευτυχώς στο νησί δεν έχει κατσίκια που κυκλοφορούν αδέσποτα, βλέπεις οι κάτοικοι ασχολούνται με τους tour operators και έχουν ξεχάσει τη γη. Τώρα κάτι πάει να γίνει με τα λιόδεντρα, τέλος πάντων να μην ξεφεύγω. Μιας λοιπόν και με τη γη οι πατριώτες μου δεν τα 'χουν και πολύ καλά, την έχουνε μόνο για να την πατούν και να χτίζουν ρουμτουλετατζίδικα όσο το δυνατόν πιο κοντά στο κύμα έχοντας αφήσει την ενδοχώρα λίγο πολύ στην ερημιά της, ούτε αναδασώσεις γίνηκαν ούτε τίποτα. Ούτε βγήκε ο Σουφλιάς της εποχής να υποσχεθεί μέτρα και λεφτά. Ελα που 'γινε το θαύμα και σε 4-5 χρόνια εκεί που πριν έβλεπες καρβουνίλα ξαναπρασίνισε ο τόπος με δεντράκια που μήνα με το μήνα χρόνο με το χρόνο παίρνανε μπόι. Τώρα; Τώρα ούτε που το θυμάσαι πότε κάηκε το νησί.

Γι' αυτό σου λέω, άστην την Πάρνηθα στην ησυχία της. Πες του Σουφλιά να αφήσει τα 30 εκατ. ευρώ στην άκρη και να τα κάνει τίποτε άλλο, σουβλατζίδικο π.χ. να χαρεί και τη χοληστερίνη. Ασε τα μεγάλα σχέδια και τις αναδασώσεις. Ανθρωποι είμαστε που θέλουμε να κάμουμε το Θεό, να διορθώνουμε τη Φύση όπου νομίζουμε πως κάνει λάθος και αφήνει να χάνονται δέντρα και ελάφια. Θέλουμε να διορθώσουμε το δικό μας λάθος με τους πυλώνες της ΔΕΗ που στους μονωτήρες τους ακουμπάνε να ξαποστάσουν οι κορφές των ελάτων. Και νομίζουμε πως είμαστε Θεοί, πως πρέπει να ανεβούμε στο βουνό και να του πούμε πώς να γίνει. Οχι αδέρφια, λίγα χιλιόμετρα κοτετσόσυρμα θέλουμε να το βάλουμε γύρω από τα καμένα. Οποιος μπαίνει μέσα να του κόβουν τον κώλο πρώτα και μετά να τονε δικάζουνε έτσι για το τυπικό. Αστο το βουνό ξέρει τι να κάνει και ξέρει το δρόμο του. Δεν θα του πούμε εμείς τι θα κάμει, ξανακάηκε ξέρεις, μπορεί εσύ και εγώ να μην ήμασταν εδώ να ήταν οι παππούδες μας ακόμα ιδέα στο μυαλό των μανάδων τους αλλά ξανάγινε. Αμα το αφήσεις.

Αυτά μου 'ρθαν στο μυαλό διαβάζοντας δύο άρθρα του Νίκου Μάργαρη, ενός συνεπή ανθρώπου όσον αφορά τις απόψεις του. Δες τι έλεγε πέρυσι (μέσω philos) και τι λέει φέτος.