31.12.07

Δυοχιλιάδεσοχτώ, δίχως εισπράκτορα και δίχως οδηγό

(άμα σου βγαίνουν οι ρίμες)

Ενα κατεστραμένο μίξερ... Μάλιστα, ένα μίξερ που τίναξε τα πέταλα προς το τέλος της ζύμης της βασιλόπιτας που δεν είναι βασιλόπιτα αλλά κέικ με φλουρί, φλουρί τώρα, λέμε και καμιά χαζομάρα να περνάει η ώρα, πού να το βρεις το φλουρί. Αμα δεν έχεις φτιάξει ακόμα, άκου με που παραλίγο να το πάθω, μην τυχόν σε πιάσουν τα κιμπαριλίκια και πας να βάλεις κανένα δίευρω μέσα στη ζύμη θα πάει τσουπ στον πάτο, άμα στήσεις αυτί μπορεί να το ακούσεις όταν θα αγγίξει το ταψί. Νομίζω πως το μισοεύρω είναι το σωστό νόμισμα, η αξία του νομίζω πως δεν έχει σημασία, άλλωστε το νόμισμα της πίτας αποσύρεται από την κυκλοφορία. Οχι λες; Ελα, σιγά μη σωθούμε τώρα με μισό ευρώ, να 'ταν τόσο εύκολο. Πού είχα μείνει; Α, στο μίξερ. Που λες, ναι, τα 'παιξε και ελλείψει εφεδρείας (πόσα μίξερ να έχει ένα σπίτι άλλωστε) τα βόλεψα με την κουτάλα, τώρα ανακάτεψα τη ζύμη ή την πλάκωσα στο ξύλο δεν ξέρω, αλλά δεν δείχνει να παρεξηγήθηκε. Φουσκώνει, καλά πάει, αλλά άμα συνεχίσω να το εκθειάζω γράφοντας εδώ, στο τέλος κάρβουνο θα κόψουμε για το καλόν του νέου έτους.

Ενα όμορφο 2008, γεμάτο και πλούσιο, σαν τα χιόνια του χειμώνα στα βουνά. Σε φιλώ... Α! Και να προσέχεις τα μίξερ :-)

10.12.07

Οταν σε πλευρίζουν χτύπα στα νώτα

(ιστορίες μη σχετικές)

Και, αυτή η ιστορία με τη "δίκη του Πλεύρη" ή όπως αλλιώς θες να την πεις τι άλλο είναι παρά απόδειξη πως δεν μπορούμε να ανεχτούμε το λόγο του άλλου και πως όχι και τόσο κατά βάθος είμαστε ένας συντηρητικός λαός με ένα ακόμα πιο συντηρητικό κράτος <<σκοτισμένοι δρόμοι μου έδειχναν το δρόμο για το σπίτι>>. Πού στο διάτανο πήγαν οι φιοριτούρες για την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης, σκατά στα μούτρα μας δηλαδή που θα καθίσουμε να συζητήσουμε και με τον εν λόγω. Τον νομιμοποιείς όταν τον καθίζεις στο σκαμνί <<να σου πω για την γεύση της άρμης στη γλώσσα σου>> τον κάνεις συνομιλητή σου. Και δεν είναι συνομιλητής μου ο τύπος, πολύ απλά γιατί πριν από 60 χρόνια που αιματοκυλίστηκε για τελευταία γκράντε φορά η Ευρώπη το δίλημμα ήταν "ναζί ή να ζει" και επικράτησε το δεύτερο, άσχετο τώρα που τα πράγματα έγιναν κώλος στην πορεία. <<η αψάδα του πρώτου σου καφέ>>. Χάσανε τότε οι ομοϊδέάτες σου κύριε αποτέτοιε μου; Χάσανε, τουμπεκί ψιλοκομμένο, μη μου κάθεσαι τώρα και μου κλαίγεσαι και μου ανοίγεις την κλεισμένη την ιστορία, πάει το παραμύθι, χάσατε, πήρατε τον πούλο, θα βρεθούμε στην Κόλαση να σας ρίξουμε και τα υπόλοιπα χρωστούμενα. <<θέλω να δαγκώσω τη νύχτα σου>> Ούτε έχει νόημα η αμφισβήτηση του Ολοκαυτώματος, δηλαδή για μισό λεπτάκι, αν δεν ήταν 6, 7, 8 εκατ. οι νεκροί αλλά σκέτοι 6, 7, 8 θα ήταν λιγότερο ειδεχθές το έγκλημα; Τι λες ρε μαλάκα μου, σαν να λέμε πως άμα σε σκοτώσουνε λίγο είναι ελαφρύτερο από το να σε σκοτώσουν πολύ. Και να σου πω και ένα ακόμα για να ξεμπερδεύουμε με τούτη την αρρώστια που μπορείς βέβαια να την πιπιλάς όσο θες,<<καστανιές το Νοέμβρη>> τι να κάνεις έχει και η Δημοκρατία τα προβλήματά της... Κύριε αποτέτοιε μου, σάλτα και γαμήσου που θες ν' ανοίξουμε και κουβέντα...