30.4.07

Η υπόκλιση της Λύρας

(σε ντο ύφεση)

Μωρέ με γαργαλάνε τα δάχτυλα, ακούς εκεί να είσαι 13 χρονών νιάνιαρο και να αυτοαποκαλείσαι «Θρύλος» (και πώς και δεν σ’ έχουν πάρει χαμπάρι οι γαύροι ακόμα να λες) Λοιπον, ήθελα να στο δώσω σε link αλλά μου φαίνεται ασφαλέστερο το copy-paste, ανάθεμα την ανάγκη...

Η Εταιρία Γενικών Εκδόσεων - ΛΥΡΑ είναι η παλιότερη και μεγαλύτερη ανεξάρτητη εταιρία που άντεξε στην επέλαση των πολυεθνικών στην ελληνική δισκογραφία. Η δημιουργία της στα μέσα της δεκαετίας του ’60 από τον Αλέκο Πατσιφά συμπίπτει με μια δυναμική άνθηση στο ελληνικό τραγούδι, μια ανάπτυξη που η ΛΥΡΑ όχι μόνο έφερε στο προσκήνιο, αλλά και σε μεγάλο βαθμό καλλιέργησε.

Από την περασμένη Παρασκευή αυτή η ανεξαρτησία αποτελεί παρελθόν, μετά την εξαγορά της Lyra από την Legend, συμφερόντων Κ. Γιαννίκου (ναι, βασικός μέτοχος ή πέστον και ιδιοκτήτη του σύγχρονου Παρθενώνα της χώρας που ακούει στο όνομα Alter).

Η συμφωνία περιλαμβάνει και την Music Box και (εδώ αντιγράφω από τη σαββατιάτικη Ναυτεμπορική) «Σύμφωνα με τη Legend, οι τρεις εταιρείες θα συνεχίσουν να λειτουργούν αυτόνομα, καθώς δεν προβλέπεται η απορρόφηση των εταιρειών που εξαγοράστηκαν». Καλά, μας τα ‘παν κι άλλοι που ορκίστηκαν και σταυρό φιλήσανε και μόλις λασκάραμε λίγο, τσουπ, μας τη σκάσανε και μουτζωνομάστανε μετά.

Γαμώτο και ότι είχε αρχίσει να καταλαγιάζει το μέσα μου από το χθεσινοβραδινό βαλκανικό κρεσέντο του Θανάση Παπακωνσταντίνου στη Λιοσίων και ήθελα να σου πω για ξέφρενες τρομπέτες και βακχικά τύμπανα και για φωνές και για τραγούδια που έφευγαν από τη στριμωγμένη αρένα, θρόιζαν στο φουαγιέ και καβαλούσαν τα ανύποπτα αυτοκίνητα που περνούσαν απ’ έξω. Ποια πολιορκία μου λες τώρα, έχουν καβαλήσει τα τείχη και εφορμούν...

26.4.07

Αμάν αδέρφια, συφοριασμένα

(σνιφ, κλαψ, λυγμ)

Και αφού έχει γίνει αυτό το τουρλουμπούκι που παίζει βέβαια πρώτο θέμα στις ειδήσεις (σιγά και μην), στο Mega ένας μπάτσος κλαίει γιατί λέει οι μπάτσοι είναι απροστάτευτοι (να τους βάλουμε αγροφύλακες να τους φυλάνε) και μετά ο μέγιστος Ι. Πρετεντέρης αναρωτιέται αν μετά την απώλεια των Εξαρχείων και την απόσχισή τους από την Επικράτεια (πάνω κάτω το είπε αυτό), μήπως πρέπει να ανησυχούμε και για την τύχη του Κολωνακίου. Αμα πέσει και το μετερίζι του Da Capo γάμησέ τα, τον ήπιαμε και δεν εννοώ τον καπουτσίνο. Και μετά, λες να πέσει και η Πολιτεία κυρ Γιάννη μου; Πα πα πα, δεν είναι καιρός να 'σαι αριστοκράτης τη σήμερον ημέρα...

19.4.07

Γνωστά μυστικά

(κάντε λίγο χώρο συντρόφια)

Καλή η αγρανάπαυση ώρες ώρες... Να γέρνεις πίσω και απλώς να κοιτάς τον ουρανό σε αυτό το ατελείωτο φθινοπωρινό καλοκαίρι-γέφυρα ανάμεσα σε έναν Αύγουστο και έναν Ιούνιο. Εχει και τα κακά της αυτή η ιστορία (για την ακρίβεια έχει πολλά κακά) αλλά, να πεις πως δεν χαίρεσαι όλο αυτό τον σπάταλο ήλιο που κάνει τα μάτια να μισοκλείνουν, ντροπή είναι...

Οσο και να σέρνεσαι στο δρόμο ή να ακροβατείς στο πεζοδρόμιο, διάολε, είναι μια παρηγοριά όλο αυτό το φως. Οχι πως σε κάνει σώνει και καλά καλύτερο άνθρωπο αλλά μαλακώνουν τα πράγματα γύρω σου. Τα βράδια, πάλι, είναι μια άλλη ιστορία πάλι με γέφυρες από ένα σούρουπο σε ένα ξημέρωμα στις οποίες σουλατσάρουν οι εικόνες του μυαλού σου. Και όπως και να ‘σαι, πάντα θα βρεις κάτι για να σκάσει το χειλάκι σου να σ’ ακούσει και ο ήλιος. Να κυκλοφορείς ας πούμε στο λεωφορειόδρομο μετά τις 9 το βράδυ. Νόμιμο; Νομιμότατο, αλλά γιατί τότε όλοι στριμώχνονται στη μέση; Δυο σειρές από κόκκινα φώτα βλέπεις στη λεωφόρο και εσύ να ανεβαίνεις αρχοντικά από τα δεξιά. Μυστήριο πράγμα οι Αθηναίοι, κατά το καλοκαίρι παίρνουν το στρίμωγμά τους και το μετακομίζουν στην παραλία, μην τυχόν καθίσουν σε απόσταση μεγαλύτερη των τεσσάρων μέτρων από τον πλησιέστερο άνθρωπο, σαν να πρόκειται να τους φάει η μοναξιά ένα πράγμα. Ευτυχώς υπάρχουν και τα iPod-οειδή για αυτές τις συνθήκες. Και τα μισόκλειστα μάτια... ;)

4.4.07

Τσιμέντω να γίνη

(τι; δεν είχαν τσιμέντο οι αρχαίοι; και πώς έστησαν τους Δελφούς;)

Δεν είναι πως το έχω κατά νου, προγραμματίζω να μου συμβεί σε καμιά 230ριά χρόνια από σήμερα αλλά άμα ψοφήσω, τινάξω τα πέταλα, μείνω κόκορος, το σεβαστό ελληνικό Δημόσιο θα μου δώκει 2 άντε 2,5 τετραγωνικά μέτρα γης για να μπω μέσα και να κάνω το λίπασμα στα κυπαρίσσια.

Οσο είμαι ζωντανός έχω το πολύ 2,6 τετρ. μέτρα πρασίνου στη διάθεσή μου, υποθέτω πως κάποιος σοφός άρχων θεώρησε πως δεν μου χρειάζεται περισσότερο αφού με το θάνατό μου θα περάσω κάτω ακριβώς από αυτό το πράσινο για να σπρώχνω τις μαργαρίτες προς τα επάνω που λένε και οι Αυστραλοί ή για να μετράω τα ραδίκια ανάποδα που λένε και οι Ελληνες.

Δεν χρειάζεται φύρα σε πράσινο ο τόπος και ειλικρινά δεν ξέρω αν περιλαμβάνονται στις καταμετρήσεις και τα δυο αναρχικά αναρριχώμενα που έχω στο μπαλκόνι και που κάπου αυτό τον καιρό ξεκινάνε την καθιερωμένη τους επιδρομή προς τα κάγκελα. Κύριε, 2-2,5 τ.μ. σου δίνουμε σαν ψοφολογήσεις, πάρε τόσα και λίγα ψιλά ακόμη όσο ζεις και μη νομίζεις πως το περίσσεμα στο δίνουμε από λάθος, όχι. Ζωντανός είσαι όλο και κανένα βήμα θα θες να κάνεις να ξεμουδιάσεις. Αλλιώς θα παχύνεις, θα γίνεις τρίκωλος και θα θες περισσότερο χώρο πρασίνου για να βοσκάς ή να χέζεις ή να κάνεις και τα δυο.

Τώρα, άμα σπάσει ο διάολος το ποδάρι του (θα έκανε ποδήλατο στα γρασίδια μάλλον και γλίστρισε στις λάσπες) ή γυρίσει ο κόσμος ανάποδα και μεγαλώσει αυτή η περιβόητη αναλογία πρασίνου έχουμε πρόβλημα. Τεράστιο. Χαλάει η ισορροπία ζωντανών/νεκρών/νεκροζώντανων οι ζωντανοί θα νομίζουν πως είναι κάτι σπουδαίο και στο τέλος θα θέλουν να γίνουν και κυβέρνηση. Οπότε τι κάνουμε; Φωνάζουμε έναν εθελοντήκάποιο από τα μαγαζιά του- και φέρνει τα πράγματα σε λογαριασμό τσιμεντώνοντας και ταρτανίζοντας (όπα, νέο ρήμα;) το περίσσεμα. Μέγας ευεργέτης ο άθρωπας, δώστου και μια θέση στους αθανάτους ή ό,τι έχουμε πιο κοντά σε αυτούς.

Με αυτή τη λογική πού πάς ορέ κακομοίρη να ξετσιμεντιάσεις τα τσιμενταρισμένα και να φυτέψεις πικροδάφνες; Πού ακούστηκε; Να χαλάσει η ισορροπία; Να’ ρθει ο κόσμος τούμπα; Να γίνουν θνητοί οι αθάνατοι; Αυτό θες; Μα δεν είναι σοβαρός. Στάσου! Mall! (όπως, στάσου! Μύγδαλα!). Μην τρομάζεις και έλα κοντά, σουπερμάρκετ, υπερμάρκετ, ουμπερμάρκετ, μούλτιπλεξ, σίνγκλπλεξ, ό,τι τραβά η όρεξή σου να καταναλώσεις τη ζωή σου. Αλλά πικροδάφνες μωρέ; Πασέ, τρε πασέ. Τις είχαν και παλιά και ξέρεις πού κατάντησαν. Μια χρυσή Visa δεν είχαν οι ξεβράκωτοι. Ακούς εκεί πικροδάφνες. Ντροπής πράματα...

2.4.07

Η Ανάσταση δεν θα 'ρθει φέτος

(γι' αυτόν)

Εφυγε πολύ πιο αθόρυβα από το ακροπάτημα που 'καναν οι φτέρνες του όταν πάτησε εδώ τριγύρω. Χωρίς αγέρα, μ' ένα λαιμό σπασμένο, νεκρός ετών 15 ή 16, σημασία έχει; Βρέθηκαν άνθρωποι να πουν την πρώτη αράδα της ιστορίας του, όσα τα χρόνια του πάνω κάτω τόσα τα γραμμάρια της προσωρινής καταδίκης του . Καίγονταν παλιά ο τόπος για νεκρούς ετών 15 ή 16, ξεθυμασμένα παραμύθια και όσο και να παλεύεις για τους νεκρούς δεν γυρνάνε πίσω και 'χεις κι αυτά τα επιτόκια που δεν σ' αφήνουν να πάρεις αναπνοή απ' τη θηλειά που μόνος σου έβαλες στο λαιμό. Δίπλα σου στο καζάνι βράζονται οι ψυχές και ίσως να σηκώσεις κεφάλι απορημένος για τις φωνές που ακούς, για λίγο όμως, έχεις σημαντικά πράματα να κάμεις. Να διαβάσεις παραμύθια για νεκρούς ετών 15 ή 16 και να ξεχάσεις το δικό σου θάνατο, χρήσιμα πράγματα δηλαδή. Μη ρωτήσεις ποιος εισαγγελέας, μη ρωτήσεις ποιος ανακριτής, άκρη δεν θα βρεις ποτέ, αναρωτήσου όμως αν αυτοί οι άνθρωποι κοιμούνται χωρίς έναν κόμπο στο λαιμό τους το βράδυ, πες μου για τη Μεγάλη Εβδομάδα και το Μεγάλο Χρόνο, μάτια μου....

Ελα να σουβλίσουμε βασιλόπιτες

(ο Γολγοθάς του Αη Βασίλη)

Ακολούθησε ένα γαμωσταυρίδι με οδηγό μοτοσικλέτας που είχε την απίστευτη ιδέα ότι επειδή οδηγάει δίκυκλο το σύμπαν οφείλει να αναστείλει την ύπαρξή του μέχρι ο ίδιος να αποφασίσει σε ποια λωρίδα κυκλοφορίας ανήκει και πως όποιος κάνει χρήση του απολύτως προκαθορισμένου από τη διαγράμμισή δικού του χώρου είναι ένοχος εσχάτης προδοσίας, ωστόσο η επιφοίτησις που μάλλον του 'ρθε τον έκανε να σκεφτεί καθαρότερα και έτσι είμαστε όλοι παρόντες, εγώ που σου γράφω με λευκό ποινικό μητρώο, αυτός που κάπου μάλλον θα τριγυρνάει, εσύ που σκόνταψες εδώ.

Προηγήθηκε όλων αυτών η επαφή με τον ελληνο-αθηναϊκό σουρεαλισμό που υποψιάζομαι πως είναι ιδέα του νέου μας δημάρχου.

Κάπου σε μια άκρη της πρωτεύουσας (δηλαδή του Δήμου Αθηναίων) είδα ένα φωτεινό κατασκεύασμα κατά πλάτος του δρόμου σε ύψος 4-5 μέτρων. "Καλό Πάσχα" έγραφε με κάτι κοτόπουλα και αβγά τριγύρω. Πηγαίνοντας προς το κέντρο, σε κάτι κολώνες, άρχισε να γίνεται χειρότερο. Κάτι φωτεινά περιγράμματα αβγών κάτι τόρτσες (θα μπορούσα να γράψω και "λαμπάδες" αλλά τα ντόπια ελληνοϊταλικά του τόπου μου τα τιμάω όταν τα θυμάμαι, 'ντάξει;), τέτοια πράγματα. Θα μπορούσε να γίνει χειρότερο; Φυσικά, αυτή είναι η ροή των πραγμάτων, οπότε φτάνοντας Βασ. Σοφίας και μετά Πανεπιστημίου θαύμασα το μέγα θαύμα. Αβγά και τόρτσες (μην επαναλαμβάνομαι) στις κολώνες και από πάνω τα χριστουγεννιάτικα αστέρια στα διάφανα φωτισμένα στησίματα που όλοι ξέρουμε από τα Χριστούγεννα.

Αη Βασίλη να κουβαλάει σταυρό δεν είδα και, όχι, στην Κλαυθμώνος δεν έστησαν μίνι Γολγοθά σαν τις φάτνες, όσο για το μυστικό δείπνο των αστέγων παραμένει μυστικός. Το επόμενο βήμα θα είναι ο στολισμός των κεντρικών δρόμων το Δεκαπενταύγουστο, με Παναγιές να αιωρούνται πάνω από τα κεντρικά κτίρια, αλλά ως τότε έχουμε και μια Πεντηκοστή στη μέση, ας το βασανίσουμε λίγο. Στο μεταξύ πάμε όλοι μαζί να στήσουμε στο Σύνταγμα το ψηλότερο κοκορέτσι της Ευρώπης...

Μαθήματα Ιστορίας

(κονίτσιουά, αν θυμάσαι)

Στην αρχή μου φάνηκε για πρωταπριλιάτικο αστείο, αλλά σιγά σιγά οι αναφορές στο Δίκτυο πύκνωναν και πύκνωναν, του κερατά λοιπόν, κάτι συμβαίνει.

Η ιαπωνική κυβέρνηση, που λες, είπε να βάλει λίγο χέρι στην ιστορία του τόπου της, αλλά όπως λέει και ένα (ελληνικό) τραγούδι "από λίγο λίγο λίγο γίνεται πολύ" οπότε στο τέλος της γάμησε τα πρέκια. Από τα βιβλία Ιστορίας του γυμνασίου, λοιπόν, θα αφαιρεθούν όλες οι αναφορές σε ένα από τα πιο περίεργα (και βάρβαρα, αλλά από την άλλη εγώ το λέω βάρβαρο μπορεί τότε να μην ήταν, χέστον τον αυτοπροβληματισμό, βάρβαρο ήταν) περιστατικά του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Πρόκειται για τo (καθ' υπαγόρευση του ιαπωνικού στρατού, δηλαδή το λες και διατεταγμένη αυτοκτονία) θάνατο τουλάχιστον 42.000 αμάχων κατοίκων της Οκινάουα, χωρίς όμως αυτός ο αριθμός να θεωρείται και οριστικός. Μπερδεμένες ιστορίες των πολέμων και αν σε ενδιαφέρει ρίξε μια ματιά εδώ, μου φάνηκε για καλό σημείο εκκίνησης, τα υπόλοιπα θα τα βρεις στο Google.

Ταυτόχρονα, οι λογοκριτές, συγγνώμη οι αναθεωρητές, πήραν μια λίμα και άρχισαν να παίρνουν τα γρέζια (τι πάει να πει δεν ξέρεις τι είναι τα γρέζια; τις ακίδες τις ξέρεις; ωραία, οι ακίδες στο μεταλλικό τους λοιπόν), διότι αν καταλαβαίνω σωστά μια από τις μεγάλες ντροπές των Ιαπώνων για την ιστορία τους είναι η δουλεία γυναικών που χρησιμοποιήθηκαν για να ξεχαρμανιάζει (aka να γαμεί ανελεήτως) το στράτευμα και να πηγαίνει πιο ορεξάτο στην κάθε μάχη. Πάνε, που λες, να το αφαιρέσουν και αυτό από τα βιβλία που παίρνει η μαθητιώσα νεολαία στα χεράκια της και μετά σου λένε πως όταν πας σχολείο γίνεσαι άνθρωπος. Γραμματιζούμενα σκατά γίνεσαι αλλά μην το πάρεις και προσωπικά, προπάντων μην το κάνεις και θέμα και ξυπνήσουν τα πιτσιρίκια να κάνουν καταλήψεις στα νηπιαγωγεία, θα στενοχωρηθούν οι νοικοκυραίοι και δεν είναι καιρός να στενοχωριούνται - ανεβαίνει η χοληστερίνη και δεν θα μπορούν να φάνε το σουβλιστό μεθαύριο Κυριακή.

Το καλό (και συνάμα το πρόβλημα) των Ιαπώνων είναι πως δεν έχουν φαίνεται Χριστόδουλους και Παπαθεμελήδες και Καρατζαφέρηδες ή μήπως το πρόβλημα είναι πως τελικά έχουν πολλούς από δαύτους;

Τι στα λέω όλα αυτά, είναι που διάβαζα όσα διάβαζα και μου 'ρθε στο μυαλό η διόλου πρωτότυπη σκέψη πως σε γενικές γραμμές κάθε κράτος σκατά κράτος είναι όταν μιλά για το παρελθόν του, όχι πως είναι παρηγόρια τώρα αυτό. Βουδιστή Χριστόδουλο έχουν άραγε 'κει πέρα;