Η υπόκλιση της Λύρας

(σε ντο ύφεση)

Μωρέ με γαργαλάνε τα δάχτυλα, ακούς εκεί να είσαι 13 χρονών νιάνιαρο και να αυτοαποκαλείσαι «Θρύλος» (και πώς και δεν σ’ έχουν πάρει χαμπάρι οι γαύροι ακόμα να λες) Λοιπον, ήθελα να στο δώσω σε link αλλά μου φαίνεται ασφαλέστερο το copy-paste, ανάθεμα την ανάγκη...

Η Εταιρία Γενικών Εκδόσεων - ΛΥΡΑ είναι η παλιότερη και μεγαλύτερη ανεξάρτητη εταιρία που άντεξε στην επέλαση των πολυεθνικών στην ελληνική δισκογραφία. Η δημιουργία της στα μέσα της δεκαετίας του ’60 από τον Αλέκο Πατσιφά συμπίπτει με μια δυναμική άνθηση στο ελληνικό τραγούδι, μια ανάπτυξη που η ΛΥΡΑ όχι μόνο έφερε στο προσκήνιο, αλλά και σε μεγάλο βαθμό καλλιέργησε.

Από την περασμένη Παρασκευή αυτή η ανεξαρτησία αποτελεί παρελθόν, μετά την εξαγορά της Lyra από την Legend, συμφερόντων Κ. Γιαννίκου (ναι, βασικός μέτοχος ή πέστον και ιδιοκτήτη του σύγχρονου Παρθενώνα της χώρας που ακούει στο όνομα Alter).

Η συμφωνία περιλαμβάνει και την Music Box και (εδώ αντιγράφω από τη σαββατιάτικη Ναυτεμπορική) «Σύμφωνα με τη Legend, οι τρεις εταιρείες θα συνεχίσουν να λειτουργούν αυτόνομα, καθώς δεν προβλέπεται η απορρόφηση των εταιρειών που εξαγοράστηκαν». Καλά, μας τα ‘παν κι άλλοι που ορκίστηκαν και σταυρό φιλήσανε και μόλις λασκάραμε λίγο, τσουπ, μας τη σκάσανε και μουτζωνομάστανε μετά.

Γαμώτο και ότι είχε αρχίσει να καταλαγιάζει το μέσα μου από το χθεσινοβραδινό βαλκανικό κρεσέντο του Θανάση Παπακωνσταντίνου στη Λιοσίων και ήθελα να σου πω για ξέφρενες τρομπέτες και βακχικά τύμπανα και για φωνές και για τραγούδια που έφευγαν από τη στριμωγμένη αρένα, θρόιζαν στο φουαγιέ και καβαλούσαν τα ανύποπτα αυτοκίνητα που περνούσαν απ’ έξω. Ποια πολιορκία μου λες τώρα, έχουν καβαλήσει τα τείχη και εφορμούν...