31.5.07

Φέρε μια φωτιά...

(συγχύζομαι...)

Μέρα κατά του καπνίσματος η σημερινή, ε; Μάλιστα κύριε αποτέτοιε μου θα το σβήσω λίγη υπομονή σε παρακαλώ. Η ημέρα κατά της χοιρινής μπριζόλας ρε γαμώτο πότε είναι; Κατά του βενζολίου; Των πλαστικών; Των αυτοκινήτων; Του ράφτινγκ, του σκίστινγκ και του μαντάρινγκ γενικότερα; Του ουίσκι; Των γλυκών;

Οχι, μην πας να μου ξεγλιστρήσεις πως υπάρχουν μέρες περιβάλλοντος (άρα κατά του βενζολίου), μέρες του πεζού (άρα κατά του αυτοκινήτου), της στοματικής υγιεινής (γλυκά γιοκ), εδώ που σε ρωτάω πες μου. Ο,τι κάνεις έχει κίνδυνο και η αναπνοή στην πλατεία Συντάγματος επικίνδυνη είναι. Το ζήτημα με το κάπνισμα, όμως, δεν σε βάζει σε σκέψεις; Σου λένε χοντρικά ότι θα πεθάνεις από το τάδε, 'ντάξει ρε φίλε επιλέγω να πεθάνω από το τάδε, τι μου τα ζαλίζεις; Σε έναν κόσμο που οι για-το-καλό-μας έχουν επικρατήσει:

  • Το κάπνισμα απαγορεύεται
  • Οι θεωρούμενες ως παχυντικές τροφές απαγορεύονται
  • Οι τροφές που σε κάποια δόση προκαλούν παχυσαρκία δίνονται με δελτίο
  • Η κατανάλωση μπριζόλας και συναφών χοληστερινούχων απαγορεύεται δια νόμου
  • Στην κατανάλωση αλκοόλ μπαίνει δελτίο
  • Διατηρείται η απαγόρευση στη χρήση ψυχοτρόπων και παραισθησιογόνων

Με όλα αυτά οι άνθρωποι ζουν 350 χρόνια ο καθένας. 350 βαρετά και απέραντα χρόνια, καιρό έχει να βγει ένα καλό βιβλίο, μια καλή ταινία... Οι ημέρες μας ξεκινάνε με χυμό πορτοκάλι και τελειώνουν με ένα ποτήρι γάλα (του γνωστού καρτέλ). Εχει και τα καλά της η ιστορία, οι παραλίες δεν έχουν πια τσιγαρόβηχα από τις γόπες διαφόρων πακέτων από διαφορετικές μάρκες. Δεν λέω. Χέσε με με το μέτρον άριστον που μου τα ζάλισαν και στο σχολείο, το πάντων μέτρον άνθρωπος το 'μαθα όταν μεγάλωσα. Γαμώτο, είδες πουθενά το τασάκι;

Μια μικρή συνδρομή για την Αμαλία

(thx pølsemannen)

Ξεκινάς από το http://giatinamalia-blog.blogspot.com/ και οργανώνεσαι, πράγμα που σημαίνει πως ανεβάζεις από τα μεσάνυχτα και μετά το κείμενο στο blog σου ή το στέλνεις σε Βουλή, κυβέρνηση και Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Τώρα, αν θέλεις να στείλεις μήνυμα σε κάποιον από τους 2006 (!) παραλήπτες που αναφέρει ο εκλεκτός blogger σε ένα σχόλιό του, έχω μετατρέψει τη λίστα σε html για να μην τρέχεις στα copy-paste. Ο κατάλογος (το Excel σε κάτι τέτοια κάνει δουλίτσα) είναι στο http://docs.google.com/Doc?id=dc2m56kj_0dzr2z4,

30.5.07

Βεβαίως...

(να μην ξεχνιόμαστε κιόλας)

Χωρίς αλλά και αλάτια... Και αυτό το κομματάκι- φρέσκο πράγμα ακούγεται για καλή υπόκρουση...

23.5.07

Βρε λες να... (IΙΙ)

(παρτ γου, ταύτα και μένω)

Ανεβαίνοντας την Αμαλίας, στην Πύλη του Αδριανού ένας ήχος από κάπως μακριά, στο φανάρι της Βασ. Ολγας κάπως λίγο πιο ξεκάθαρα, στο ύψος της εισόδου του Εθνικού Κήπου σαφέστερος, άνθρωποι που τραγουδούν. Μέτρα πριν από το τέρμα του τραμ, πολλοί άνθρωποι που τραγουδούν. Τα πεζοδρόμια πάνω από το Σύνταγμα και μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη γεμάτα κόσμο, Εγγλέζοι οι περισσότεροι, άλλοι φωτογραφίζουν και φωτογραφίζονται, άλλοι χαζεύουν το κάτι που συμβαίνει στην πλατεία άλλοι (οι άτυχοι ίσως της μέρας, θα το μάθουν αύριο όμως) παζαρεύουν με ένα ταξί. Τραγούδι, όταν οι άνθρωποι τραγουδούν μαζί δεν φαλτσάρουν, ακόμη και αν μαζί τους τραγουδάνε μερικές εξάδες μπύρας. Ηρθαν από την άλλη άκρη της Ευρώπης, έφεραν μαζί και τον καιρό τους (γαμώτο) και μέσα στην ντίρλα της χαράς που άντε τώρα ψάξε να βρεις πώς και γιατί τους έπιασε στήθηκαν μέσα στην πλατεία και το 'ριξαν στο τραγούδι. Σαν να μου λένε, να σου λένε, να μας λένε, "βρε μαλάκες, αυτή είναι η πόλη σας κάντε κάτι μ' αυτήν κάντε κάτι μαζί της"... Οι έξαλλοι επισκέπτες μας, τρελοκομεία σκέτα, ωραίοι τύποι εν προκειμένω...

Δεν θα σε αιφνιδιάσει ο απόηχος, φαντάζομαι

Βρε λες να... (IΙ)

(υπομονή, άλλο ένα μένει, παρτ βου λοιπόν)

Μιας και τα αστέρια που κρατάνε τα κλειδιά του κράτους μας έχουνε πει να ξεχάσουμε μετρό μετά τα μεσάνυχτα και άλλες τέτοιες αηδίες, θα ήταν πολύ ωραία το βράδυ, μετά το ματσάκι, να μαζευόμασταν και να ρίχναμε βόλτες στα κουτουρού με μετρό και ηλεκτρικό σιδηρόδρομο. Οσο αντέξει κανείς, ως τη μία, τις δύο, τις τέσσερις το πρωί και μετά να μαζέψουμε όλα μας τα εισιτήρια και να τους τα τρίψουμε στα μούτρα. Ντροπή, στο παγωμένο Μόναχο το καταχείμωνο να έχει μετρό μες στις μαύρες νύχτες για τους τρεις και έναν κούκο που 'χε αϋπνίες και στην Αθήνα που θέλουμε να την κάνουμε και προορισμό Σαββατοκύριακου (το λένε city break στα γιάπικα) να κλείνουμε το μαγαζί από τις 12, 12.30. Μα κοστίζει, λένε, ε και, σου 'πα εγώ πως δεν κοστίζει; Να πληρώσουμε βρε αδερφέ διπλό εισιτήριο, όπως με τους ταρίφες, το πολύ πολύ να σηκωθεί και κανένας υπάλληλος από εκείνους που βαράνε σφραγίδες στα γραφεία ολημερίς να κάνει μια βόλτα ο άνθρωπος στις πλατφόρμες και να ξεμουδιάσει μπας και γλιτώσει και το έμφραγμα. Ορίστε, όλοι ευχαριστημένοι, θα μου πεις άντε να μάθεις στα όρνια να κελαηδάνε...

Βρε λες να... (I)

(πόνημα που ολοκληρώνεται σε 3 μέρη, παρτ α)

Ρε λύσσα με τα χρωμοσφαιρίδια, θα ‘γινε το paintball ολυμπιακό άθλημα και δεν το πήρα χαμπάρι. Επίσης δεν πήρα χαμπάρι ότι οι μπάτσοι έχουν μπερδέψει τις διαδηλώσεις με τις παρελάσεις, μάλλον θα είναι από τότε που αντιμετώπιζαν τους φορτωμένους με τούβλα και καδρόνια οικοδόμους (ψάξτο λίγο αυτό γιατί είναι σεντόνι). Θα σκέφτεται τώρα ο συνδικαλιστής μπάτσος, άμα εκείνοι τότε κατέβαιναν πορεία με τα ρούχα και τα εργαλεία της δουλειάς μούλοι είμαστε εμείς να κατεβούμε με τα ρούχα που πάμε στην εκκλησιά την Κυριακή; Ασε που αυτά μπορεί και να λερωθούν ενώ της δουλειάς θα μας τα μανουβράρει κάπως η επερεσία. Επίσης, αυτές οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις γύρω από το ΟΑΚΑ που έφτασαν ως το Γαλάτσι θα ‘ναι ιδέα αντισυνταγματάρχη των ΛΟΚ που πρότεινε απαγόρευση της κυκλοφορίας σε όλο το λεκανοπέδιο αλλά ο Βύρων την απέρριψε γιατί φοβήθηκε πως θα έμενε αμανάτι στο σπίτι σήμερα και δεν θα μπορούσε να κατεβεί στο υπουργείο.

Χώρια την πλάκα τώρα, αυτή η υπερβολική έμφαση στα μέτρα, τα κόντρα μέτρα και το φόβο των επεισοδίων κυρίως από την τηλεόραση μπας και είναι κανένα οργανωμένο σχέδιο να μας κλείσουν όλους σπίτια μας και να καταναλώνουμε Πρετεντέρη, Θέμο, Κακαουνάκη, Πάνια και λοιπούς διανοούμενους; Οχι γιατί άμα είναι έτσι να τους πει κανείς πως και τα μπλιμπλίκια μας σπίτι τα ‘χουμε και άμα θέλουμε οθόνη διαβάζουμε κανένα site της προκοπής ή κανένα blog, παίζουμε κανένα παιχνίδι, και ανοίγουμε την τηλεόραση με τον ήχο στη μούγγα για να ‘χουμε λίγο παραπάνω γαλαζωπό φως το βράδυ...

22.5.07

Πρώτη μέρα του Μαγιού, πάει το clipper του τσαγιού

(να προλάβει τη Σαγκάη να φορτώσει τ' άσπρο τσάι)

Πέρασε τόσα πολλά θα το ξεπεράσει και αυτό, και μάλλον κάτι θα ξέρουνε και οι Αγγλοσάξονες που θεωρούν πως τα πλοία είναι θηλυκά. Είναι σαν αυτό με τις καμπάνες που λέμε εμείς, άμα βαράει η καμπάνα ρωτάς ποιος πέθανε όχι ποια πέθανε, κάπως έτσι τέλος πάντων. Πέρα ότι είναι μπελαλίδικα (τα καράβια), θέλουν προσοχή, θέλουν ντάντεμα και άμα τη δουν πως χειραφετήθηκαν στέλνουν και πεντ'-έξι ναύτες στη θάλασσα να πιάσουνε κουβέντα με τα ψάρια, μέχρι να ξαναθυμηθούν την επόμενη επίσκεψη στο καρνάγιο. Γυναίκες παιδί μου, άντε βγάλε άκρη (και άντε ζήσε χωρίς αυτές, εδώ σε θέλω) και πέρα από τα μισοαστεία μισοσοβαρά, αυτά τα φοβερά αντανακλαστικά της Wikipedia είναι ώρες ώρες άλλο πράγμα. Το ομώνυμο ουίσκι, πάλι, όχι, δεν είναι άλλο πράγμα, τι κάθομαι τώρα και σου λέω...

21.5.07

Οι άλλοι 6.000.000.000

(μόνο τόσοι;)

"Είμαι παντρεμένος με τη γυναίκα μου εδώ και 24 χρόνια, ερωτευτήκαμε ο ένας τον άλλο πριν από δύο χρόνια", εξομολογείται ένας Αμερικανός που μένει στην Ισπανία. Λίγα βήματα πιο πέρα μια τραγουδιστή προσευχή από την Τανζανία, που πάει χέρι χέρι με την απορία μιας μικρής Βραζιλιάνας που όταν πρωτομπήκε σε αεροπλάνο ρώτησε στην πτήση τον πατέρα της να της δείξει το σπίτι του Θεού. Εναν όροφο πιο πάνω ένας φίλος μας που δεν είχαμε δει ως τα σήμερα εξομολογείται με τη μεγαλύτερη ειλικρίνεια πως το μεγαλύτερό του όνειρο είναι να καλλιεργήσει τομάτες και σκόρδα "στο μέγεθος της γροθιάς μου" στην παγωμένη Σιβηρία.

Στο μπαλκόνι μιλάνε για το φόβο, στο πίσω δωμάτιο για τα δάκρυα και στην κουζίνα τα παιδικά όνειρα. Ενδιαφέροντα πράγματα, αστεία πράγματα γλυκά πράγματα, κυρίως, γλυκά πράγματα...

17.5.07

Οι προσευχές δύο παπαγάλων

(όχι και τόσο φρέσκο, αλλά καλό...)

Αφήνει, που λες, χρόνους ένας παππούς και αφήνει στη γριά του ανάμεσα στα άλλα μια παπαγαλίνα που το μόνο που ξέρει να λέει είναι «έχω κάβλες θέλω κάποιον να με γαμήσει τώρα». Η γριά, ένεκα θεούσα, σκανδαλίζεται από το βρωμόστομο πουλί, πάει στον παπά της ενορίας μήπως και βρει λύση. Ο παπάς όντως έχει λύση. «Εχω εδώ δυο παπαγάλους, ο ένας διαβάζει το ευαγγέλιο καθισμένος πάνω στο ξύλο του και ο άλλος κόβει βόλτες από κάτω σε ένα ταψί ψέλνοντας. Φέρε την παπαγαλίνα και σε 4-5 μέρες το πολύ θα τις έχει κόψει τις βρισιές» της λέει, μια και δυο η γριά πάει σπίτι μαγκώνει το πουλί και το αφήνει στον ιερέα. Παίρνει ο παπάς την παπαγαλίνα την αφήνει δίπλα στους άλλους δύο παπαγάλους. «Εχω κάβλες θέλω κάποιον να με γαμήσει τώρα» φωνάζει η παπαγαλίνα, την ακούει ο παπαγάλος που ήταν από κάτω και έψελνε κόβοντας βόλτες στο ταψί, γυρίζει στον άλλο που διάβαζε το Ευαγγέλιο «μαλάκα, μαλάκα! Κόφ’ το διάβασμα και κατέβα κάτω! επιτέλους οι προσευχές μας εισακούστηκαν!!».

14.5.07

Βγήκαν στη γύρα τα αιλουροειδή

(όταν τελειώνει η υπομονή...)

Ανέβαινα πριν από λίγο και έκανα τρία τέσσερα ζιγκ ζαγκ μεταξύ πεζοδρομίου και δρόμου. Μια μηχανή χασμουριόταν αραγμένη μπέικα μπροστά από τα σκαλιά μιας πολυκατοικίας, δυο σακούλες με μπάζα είχαν πιάσει ψιλή κουβέντα με κάτι μπύρες, ένας λάκκος είχε ξαπλάρει έχοντας στρώσει πρώτα γύρω του κάτι πορτοκαλί διχτάκια που βάραγαν σκοπιά μην και τον ξυπνήσουν περαστικοί μες στη νύχτα, ο κώλος ενός αμαξιού προσπαθούσε να (τα) ρίξει σε έναν κορμό δέντρου... Και ύστερα βρήκα τους Πάνθηρες των Δρόμων. Εχουν και blog. Εχουν και κουβεντολόι στο Google Groups. Αλλά, δεν μιλάνε μόνο, κάνουνε κιόλας... Γουστάρω... Πριν την επανάσταση για να κάνουμε τους δρόμους δικούς μας, ένα κίνημα για να ξαναπάρουμε πίσω τα πεζοδρόμια...

10.5.07

Τραπεζίτες σε online περιπέτειες

(και όχι φρονιμίτες)

Ερχεται τις προάλλες, δεν πάει καιρός, ένα μήνυμα από την τράπεζα Πειραιώς. Χοντρικά, λέει, πως η τράπεζα θα ήθελε πάρα πολύ να στέλνει κάποια ενημερωτικά (στο χωριό μου τα λέμε και διαφημιστικά) μηνύματα και πως πολύ θα το εκτιμούσε αν επιβεβαίωνα το email μου, μην πάει σε κανέναν άσχετο άνθρωπο και –λέω εγώ τώρα- γαμοσταυρίζει την τράπεζα. Το μήνυμα ήταν σε πλούσιο χου-του-μου-λου, html δηλαδή να μη σου κάνω τη ζωή δύσκολη και είχε και ένα δυο links (υπερσυνδέσμους, αν διαβάζεις φανατικά RAM) για τα περαιτέρω. Νομίζω πως όπως θα έκανε κάθε λογικός άνθρωπος σούρνω τον πόντικα πάνω από τον υπερσύνδεσμο και βγάζει ένα url-μακαρόνι piraeusbank.rjs0.net ή κάτι τέτοιο. Αδέρφια μας την πέφτουν οι Κινέζοι / σουνίτες / κόπτες / ελληνορθόδοξοι «ψαράδες», σκέφτομαι, αφού αυτό το rjs0.net δεν μου κάνει και πολύ σόι πως είναι στο μαγαζί του κυρίου Σάλλα, που ‘χει την Πειραιώς, μπαίνω στο φιλότιμο προωθώ το μήνυμα στην τεχνική υποστήριξη της τράπεζας να κάμουνε οι άνθρωποι τα κουμάντα τους μπας και αλαφρώσω και το κάρμα (αμάν με αυτό το κάρμα). Τους γράφω και ένα συνοδευτικό πως δεν μου κάθεται η όλη ιστορία με το κουλό domain, μην μου στείλουν τον Σφακιανάκη (όχι τον Νότη, τον άλλονε της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος) στην πόρτα, «το και το, ψαράδες δεν είναι τούτοι;» τους γράφω. Περιμένω, που λες, είτε ένα τηλέφωνο να μου πούνε οι άνθρωποι της τεχνικής υποστήριξης πόσο δίκιο έχω και τα σχαρίκια τους κτλ κτλ. Κυριακή ήτανε θαρρώ, αριβάρει το email από την τράπεζα. «Ευχαριστούμε για το μήνυμά σας» μπούρδου μπούρδου «ξέρετε, το μήνυμα είναι όντως από την τράπεζά μας» και μένω μαλάκας, διότι αυτό το rjs0.net ξαφνικά έχει πατέρα και όχι όποιον όποιον, τον Σάλλα. Μυαλό ξουράφι τα παιδιά, αύριο μεθαύριο αντιμεθαύριο θα τη μυριστεί τη δουλειά με τα κουλά domains κανένα μαύρο τσακάλι και θα κλαίνε οι νοικοκυραίοι τα φράγκα τους, που θα σου πούνε τι διαφορά έχει το rjs0.net από το mixibixi.cn, παπάρια όλη μια οικογένεια είμαστε... Οχι, άμα δεν με πιστεύεις (που θα έπρεπε δηλαδή, φίδια δεν σου ‘χω πουλήσει όσον καιρό κάθομαι σε τούτη τη γωνιά, αλλά, πάλι, θα σε καταλάβω και δεν θα παρεξηγηθώ ούτε την καλημέρα/σπέρα θα κόψουμε, αλίμονο) να σου κάνω και ένα paste πιο κάτω το μήνυμα. Παίζεις με το διάολο, έχεις τέσσερις άσους αλλά σε κερδίζει ο διάολος που έχει πέντε και μετά ψάχνεσαι... Τέτοια πράματα...

8.5.07

Χορηγήστε τον αόμματο

(και τα τσέκια δεκτά)

Σύμφωνοι, αν δεν υπήρχαν πλούσιοι με χόμπι ο Αισχύλος και ο Ευριπίδης θα ξεροστάλιαζαν σε κανένα μαγαζάκι στα πέριξ της Αγοράς περιμένοντας να πουλήσουν δυο τρεις αμφορείς να βγει το μεροκάματο και δεν χρειάζεται να σε πάω και τόσο πίσω. Για το Καλλιμάρμαρο έγινε έρανος για το θωρηκτό "Αβέρωφ" ομοίως, το Ζάππειο μας το άφησαν δυο Γιαννιώτες κληρονομιά και πάει λέγοντας. Ολοι αυτοί κάπως έκαναν λεφτά άφησαν και κάτι πίσω τους είτε για να τους αλαφρωθεί το κάρμα είτε γιατί έτσι γούσταραν βρε αδερφέ. Δεν μπορείς να πεις, τώρα, πως στις ημέρες μας δεν έχουμε υπερπλούσιους που έχουν δέσει τα μπατζάκια για να μην τους γλιστράνε τα τάληρα στις σχάρες των υπονόμων, κάθε άλλο. Οπότε, απορώ πώς γίνεται να μη βρεθούν ένας δυο τρεις πρόθυμοι κατέχοντες (μιλάνε αυτοί μεταξύ τους; ε;) να στήσουν αυτό το ρημάδι το ογκολογικό νοσοκομείο.

Πόσο κοστίζει το όνειρο του συλλόγου "Ελπίδα"; Ορίστε, cached από τη Ναυτεμπορική. 23.730.000 ευρώ να στο κάνω φραγκοδίφραγκα, μισό λεπτάκι, ορίστε, 8.085.997.500 παλιές δραχμές, να στο στρογγυλέψω μη μου ζαλιστείς, 8,1 δισ. δρχ. Δεν είναι και στραγάλια, πάντως με αυτά τα λεφτά αξιοπρεπές αεροπλάνο δεν αγοράζεις, όσο για τάνκερ δεν στο συζητάω, με το ζόρι παίρνεις το βαπόρι από τη μέση προς την πρύμνη χωρίς τις προπέλες. Αμάν δηλαδή, ακόμα να μαζέψουν 23,73 εκατ. ευρώ και κάθε τρεις και λίγο ζητάνε τη συνδρομή μας;

Δεν λέω, να στάξω και εγώ το κατιτίς, αλλά ρε παιδιά πόσο να αντέξει ο άθρωπας να βλέπει την πρόεδρο της "Ελπίδας" στο Μέγκ(λ)α τουλάχιστον μια φορά στις 15 ημέρες και να λες πως τώρα όπου να 'ναι θα βγάλει το ακορντεόν να παίξει τη Ρεζεντά να μαζέψει στο τσίγκινο τασάκι κανένα ψιλό...

Στη λίστα του Forbes με τους περίπου 1.000 δισεκατομμυριούχους, μιας και το θυμήθηκα τώρα, η μοναδική ελληνική συμμετοχή είναι του Σπ. Λάτση και οικογενείας στην 55η θέση με 11 δισ. δολάρια (δολάρια, όχι δραχμές), ορίστε δες το να μη λες πως σου λέω παρόλες. Κάτω από το ένα δισ. όλο και κάποιος θα υπάρχει και αν δεν υπάρχει οικογένεια όλο και κάτι θα γίνεται από ιδρύματα, εταιρείες, φορείς και δεν συμμαζεύεται.

1.5.07

Οχι άλλα μισά Μαϊου

(έν-τονα) Η κλασική ερώτηση της εποχής: Πώς βάζω τόνο και διαλυτικά στη γενική του "Μάιος"; Α. Τυπώνεις αυτό που γράφεις και τα προσθέτεις με το χέρι (μαλακία)

Β. Αποφεύγεις τη γενική (μαλακία)

Γ. Πριν πατήσεις το "ι" κρατάς πατημένα Control + Alt, αντιστέκεσαι στον πειρασμό να πατήσεις το Del και αντί του τελευταίου πατάς το πλήκτρο του τόνου (το δεξιά από το "Λ"). Αφήνεις τα πλήκτρα στην ησυχία τους, πατάς "ι", ουπς, μιράκολο. Εχεις και εναλλακτική λύση, πατάς AltGr και το πλήκτρο του τόνου και αφήνεις το Control στην ησυχία του. Θες και άλλο συνδυασμό; Μ' έσκασες, σε κανονικό πληκτρολόγιο με numeric pad στα δεξιά του (θα είναι στα δεξιά αν δεν έχεις πάρει πληκτρολόγιο για αριστερόχειρες) κρατάς πατημένο το Alt και πληκτρολογείς (από το numeric, τα 'παμε αυτά) 0192, θα σου βγει το "ι" με όλα τα συμπράγαλα φορτωμένο και έτοιμο.

Αυτό το ελαφρώς χταποδίσιο το είχα γνωρίσει στο Word για Windows το δοκιμάζω και στο Web μέσα από τον editor του blogger.com και σαν να μου φαίνεται πως δουλεύει, οπότε τώρα μπορώ να ξεσυλλάξω:

Μαΐου, Μαΐου, Μαΐου (άει στο διάολο πιάστηκε το δάχτυλο)

Να και κάτι παράξενο

(και η αλεπού στο παζάρι;)

Αλλο και τούτο πάλι, η ΔΑΚΕ, λέει, κατέθεσε στεφάνι στο Σκοπευτήριο Καισαριανής και έκανε χωριστή εκδήλωση για την εργατική Πρωτομαγιά επειδή όλα τα άλλα παιδάκια (την οικογένειας των Κομματικοδίαιτων Συνδικαλιστών) ήθελαν να μιλήσουν για τα ομόλογα, δες και στο in.gr αν δεν με πιστεύεις. Είναι κομματάκι (άντε βρες τη λέξη, παράξενο; κουλό; κάπως; βάλε μια λέξη της αρεσκείας σου) να βλέπεις τη συνδικαλιστική παράταξη της ΝΔ (της Δεξιάς δηλαδή, μην κρυβόμαστε πίσω από το μεσαίο μας δάχτυλο τώρα) να πηγαίνει στην Καισαριανή, αλλά από πλευράς marketing τους βγάζεις και το καπέλο.

Αν πήγαιναν στη ΛΑΕΔ π.χ. δεν θα το συζητούσαμε, άντε να λέγαμε καμιά κακία παραπάνω και ότι βρέθηκαν οι άνθρωποι στο φυσικό τους χώρο. Θα μου πεις πως πια έπεσαν οι διαχωριστικές γραμμές και πως ντροπή μου τώρα και ποιος είμαι εγώ να το παίζω πορτιέρης στο Σκοπευτήριο, α) δεν κάνω τον πορτιέρη, β) σιγά μην έπεσαν οι γραμμές, απλώς άλλαξε ο προσδιορισμός τους σιγά τα λάχανα, γ) μου έκανε εντύπωση το σκηνικό και το σχολιάζω, σε τελική ανάλυση μαγκιά τους αλλά μεγαλύτερη θα ήταν η μαγκιά αν έκαναν το ίδιο πράγμα πριν από 20 ή 30 χρόνια ή και 40 χρόνια, οκ;

Τέλος πάντων, υποθέτω πως του χρόνου οι της ΔΑΚΕ θα μας κάνουν και ένα μικρό κήρυγμα για την Πρωτομαγιά, έχοντας προηγουμένως ρίξει και μια ματιά σε κείμενα και συνεντεύξεις όπως αυτή εδώ. Τώρα που είδαν το φως το αληθινό, άντε με το καλό να ακούσουμε τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς να τραγουδά το Bandiera Rossa α καπέλα...