Βρε λες να... (IΙ)

(υπομονή, άλλο ένα μένει, παρτ βου λοιπόν)

Μιας και τα αστέρια που κρατάνε τα κλειδιά του κράτους μας έχουνε πει να ξεχάσουμε μετρό μετά τα μεσάνυχτα και άλλες τέτοιες αηδίες, θα ήταν πολύ ωραία το βράδυ, μετά το ματσάκι, να μαζευόμασταν και να ρίχναμε βόλτες στα κουτουρού με μετρό και ηλεκτρικό σιδηρόδρομο. Οσο αντέξει κανείς, ως τη μία, τις δύο, τις τέσσερις το πρωί και μετά να μαζέψουμε όλα μας τα εισιτήρια και να τους τα τρίψουμε στα μούτρα. Ντροπή, στο παγωμένο Μόναχο το καταχείμωνο να έχει μετρό μες στις μαύρες νύχτες για τους τρεις και έναν κούκο που 'χε αϋπνίες και στην Αθήνα που θέλουμε να την κάνουμε και προορισμό Σαββατοκύριακου (το λένε city break στα γιάπικα) να κλείνουμε το μαγαζί από τις 12, 12.30. Μα κοστίζει, λένε, ε και, σου 'πα εγώ πως δεν κοστίζει; Να πληρώσουμε βρε αδερφέ διπλό εισιτήριο, όπως με τους ταρίφες, το πολύ πολύ να σηκωθεί και κανένας υπάλληλος από εκείνους που βαράνε σφραγίδες στα γραφεία ολημερίς να κάνει μια βόλτα ο άνθρωπος στις πλατφόρμες και να ξεμουδιάσει μπας και γλιτώσει και το έμφραγμα. Ορίστε, όλοι ευχαριστημένοι, θα μου πεις άντε να μάθεις στα όρνια να κελαηδάνε...