Βρε λες να... (IΙΙ)

(παρτ γου, ταύτα και μένω)

Ανεβαίνοντας την Αμαλίας, στην Πύλη του Αδριανού ένας ήχος από κάπως μακριά, στο φανάρι της Βασ. Ολγας κάπως λίγο πιο ξεκάθαρα, στο ύψος της εισόδου του Εθνικού Κήπου σαφέστερος, άνθρωποι που τραγουδούν. Μέτρα πριν από το τέρμα του τραμ, πολλοί άνθρωποι που τραγουδούν. Τα πεζοδρόμια πάνω από το Σύνταγμα και μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη γεμάτα κόσμο, Εγγλέζοι οι περισσότεροι, άλλοι φωτογραφίζουν και φωτογραφίζονται, άλλοι χαζεύουν το κάτι που συμβαίνει στην πλατεία άλλοι (οι άτυχοι ίσως της μέρας, θα το μάθουν αύριο όμως) παζαρεύουν με ένα ταξί. Τραγούδι, όταν οι άνθρωποι τραγουδούν μαζί δεν φαλτσάρουν, ακόμη και αν μαζί τους τραγουδάνε μερικές εξάδες μπύρας. Ηρθαν από την άλλη άκρη της Ευρώπης, έφεραν μαζί και τον καιρό τους (γαμώτο) και μέσα στην ντίρλα της χαράς που άντε τώρα ψάξε να βρεις πώς και γιατί τους έπιασε στήθηκαν μέσα στην πλατεία και το 'ριξαν στο τραγούδι. Σαν να μου λένε, να σου λένε, να μας λένε, "βρε μαλάκες, αυτή είναι η πόλη σας κάντε κάτι μ' αυτήν κάντε κάτι μαζί της"... Οι έξαλλοι επισκέπτες μας, τρελοκομεία σκέτα, ωραίοι τύποι εν προκειμένω...

Δεν θα σε αιφνιδιάσει ο απόηχος, φαντάζομαι