11.11.16

Ρωγμή της απώλειας

Φεύγουν οι ήρωες που μας ξενύχτησαν και μας νανούρισαν και μας μεγάλωσαν και που στο φόντο των ήχων τους αγαπήσαμε και γελάσαμε και κλάψαμε και ξαναγαπήσαμε και ξανα... και είναι αυτή η χρονιά της απώλειας και που προσπαθείς να παρηγορήσεις και να παρηγορηθείς με τα λόγια πως πεθαίνεις μόνο όταν σε ξεχάσουν και πως σε όλα υπάρχει μια ρωγμή  απ' όπου περνά το φως και μακάρι το φως να είναι δυνατό και η ρωγμή να δυναμώσει και να ανοίξει πιο πλατιά και πιο φαρδιά πάνω στην ύλη με τη δύναμη μιας νότας και με μια επίκληση σε έναν θεό που δεν τον ξέρουμε και δεν τον πιστεύουμε αλλά για το καλό το δικό του καλό θα είναι να συνδράμει και, αχ, αυτή η ρωγμή σε όλα και στο σύμπαν μακάρι να την περάσει το φως όπως η Αργώ τις Συμπληγάδες και το χάσμα να μείνει για πάντα ανοικτό και το φως να τα ποτίσει όλα και είναι 4 δεκαετίες ήχοι και ακούς για το φευγιό ανθρώπων και ξέρεις πως κάπου στο βάθος οι μυλόπετρες του χρόνου σε περιμένουν και σένα αλλά σε στενοχωρεί  όχι το τότε αλλά το τώρα που οι φωνές που σε μεγάλωσαν δεν είναι εδώ να σε παρηγορήσουν και να παρηγορηθείς πως είσαι παιδί που το πρωί το μόνο που θα σε περιμένει θα είναι ένα ποτήρι γάλα στο τραπέζι και μια φέτα ψωμί με βούτυρο και ζάχαρη για πρωινό και που τα ψίχουλα τους θα κολλάνε στα μάγουλά σου και εσύ θα γελάς και γύρω όλα σου θα γελάνε και το φως θα κάνει πιο πέρα τις άκρες και θα ανοίγει τις ρωγμές και οι φωνές με τις νότες θα είναι εκεί γύρω.
Για να σου πουν πως θα περάσει
Για να τους απαντήσεις περιπαικτικά "όπως και εγώ"
Για να σου γελάσουν
Εχει μια ρωγμή σε όλα και από εκεί περνάει το φως.

27.5.16

Matinee

Απογευματινή προβολή... Mα να υπάρχει μια λέξη γι'αυτή... "Κάτι πρόκειται να συμβεί που θα κάνει τη ζωή σου πολύ καλύτερη"  ακούγεται σαν γλυκαναλατη καλησπέρα, όπως όταν βάζουμε ζάχαρη στις σάλτσες και  αλάτι στα γλυκά.

Και στις πληγές, πώς μου'ρθε αυτό τώρα.



Καλημέρα...

16.5.16

Απογεύματα ψηλά στη γέφυρα


Όταν μπορούσε ο δρόμος τον έφερνε ψηλά πάνω από την πόλη, κατά προτίμηση τις μέρες με το περισσότερο φως και όταν ο ήλιος ήταν έτοιμος να φύγει.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή που θάλασσα και ουρανός έμοιαζαν να ήταν ένα και δεν ήξερες.
Αν αυτό που έβλεπε ήταν νησί.
Ή σύννεφο.
Σύννεφο στη θάλασσα ίσως…

12.5.16

Δεν...

Χόρεψες αυτό που έπρεπε να χορέψεις τότε που έπρεπε να το χορέψεις γιατί ήθελες να το χορέψεις μια άλλη στιγμή και τώρα δεν θα το χορέψεις ποτέ. Σχεδόν...

17.4.16

Ατέρμονες πράσινες γραμμές


Συναντάς τις μέρες τις άλλες, σε χαϊδεύουν στο κεφάλι φευγαλέα και τις βλέπεις να στρίβουν στη γωνία. Φροντίζεις να γείρεις λίγο το σώμα για να προλάβεις και την τελευταία τους σκιά…

Είχε βρέξει, μέρες πολλές πίσω τώρα και τα πράσινα φώτα στα φανάρια έκαναν παράλληλες γραμμές στη βρεγμένη άσφαλτο που πήγαιναν ως το άπειρο.  Και έπαιζε αυτό.

And those were the days of roses, poetry and prose
And Martha all I had was you and all you had was me.
There was no tomorrows, we'd packed away our sorrows
And we saved them for a rainy day.

And I remember quiet evenings trembling close to you...

1.4.16

ping....

Έξι χρόνια μετά, λάθος, εφτά χρόνια μετά.
Εφτά χρόνια είναι ένα καλό διάστημα. Για να ζήσεις και να χάσεις πράγματα. Να χάσεις και να ξαναβρείς. Να κλείσεις και να ανοίξεις τα μάτια. Με μεγαλύτερο βάρος στα βλέφαρα ίσως. Και στους ώμους.
ping...
64 bytes from ... .... ...  icmp_seq=5 ttl=45 time=70.238 ms
Καλά είμαστε... Και είναι αλήθεια...



8.8.09

Πηγαίνουν τα τρωκτικά στις σβουνιές άραγε;

(και άμα πηγαίνουν χρησιμοποιούν και κωλόχαρτο;)

Δεν θα τα βάλω εγώ τα πράγματα σε μια σειρά, οπότε μην μου περιμένεις τίποτα περισπούδαστες διδαχές, μερικές απλές σκέψεις μονάχα η μια πίσω από την άλλη.

Αμα αποφασίσω να κατεβάσω τα βρακιά μου και να αφήσω μια ωραιότατη και ζεστή σβουνιά στην πλατεία Συντάγματος, δίπλα από την κολώνα που έχει οριστεί ότι αποτελεί το σημείο 0 μέτρησης των χιλιομετρικών αποστάσεων στην Ελλάδα, αυτό δεν σημαίνει απαραιτήτως πως η σβουνιά μου αποτελεί το σημείο αναφοράς όλων των διαδρομών ανά τη χώρα.

Αν αμολήσω έτερες σβουνιές ανά την Αθήνα και αρχίζω να διαλαλώ πως η απόσταση μεταξύ σβουνιάς 0 και σβουνιάς π.χ. Ομονοίας είναι ένα χιλιόμετρο, αυτό δεν σημαίνει πως όλοι οι άλλοι θα αρχίσουν να χωροπροσδιορίζονται με βάση τις δικές μου σβουνιές.

Συνακόλουθα, αν με κάποιο μαγικό τρόπο δημιουργήσω αντίστοιχα σβουνόσημα (κατά το ορόσημο) σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, ούτε τότε θα μπορώ να διεκδικήσω από τους άλλους να μετρούν με βάση τις εντερικές μου δημιουργίες. Αν οι τελευταίες αποτελέσουν τη βάση για αποικίες μυγών, αυτό δεν με νομιμοποιεί αυτομάτως να απαιτήσω την ένταξη των σβουνιών σε ένα δίκτυο προστασίας, π.χ. το Natura.

Οσο για την περιλάλητη ανωνυμία του διαδικτύου, αγγούρια καλυβιώτικα, ουδέποτε υπήρξε και ουδέποτε θα υπάρξει, αφού όλοι έχουμε ένα όνομα και δη μοναδικό, το λένε ΙΡ. Α και κάτι ακόμα, η ανωνυμία δεν είναι δικαίωμα, είναι χαρακτηριστικό και για να λέμε του στραβού το δίκιο η πλήρης της εφαρμογή θα έβρισκε πεδίο μόνο σε απόλυτα απολυταρχικά καθεστώτα, αν θέλεις το συζητάμε αυτό το τελευταίο. Σκέψεις άλλων: ΑΝemos, Λαπούτα,