Ατέρμονες πράσινες γραμμές

Συναντάς τις μέρες τις άλλες, σε χαϊδεύουν στο κεφάλι φευγαλέα και τις βλέπεις να στρίβουν στη γωνία. Φροντίζεις να γείρεις λίγο το σώμα για να προλάβεις και την τελευταία τους σκιά…

Είχε βρέξει, μέρες πολλές πίσω τώρα και τα πράσινα φώτα στα φανάρια έκαναν παράλληλες γραμμές στη βρεγμένη άσφαλτο που πήγαιναν ως το άπειρο.  Και έπαιζε αυτό.

And those were the days of roses, poetry and prose
And Martha all I had was you and all you had was me.
There was no tomorrows, we'd packed away our sorrows
And we saved them for a rainy day.

And I remember quiet evenings trembling close to you...