31.3.05

Κόντρα...

(όχι ξύρισμα) Είναι οι στιγμές που θέλουν να ενώσουν τα νήματα που έκοψε ο χρόνος, οι αναπνοές που καίγονται να λυγίσουν τον αέρα, τα μάτια που ιδρώνουν όταν θυμηθούν. Οι στιγμές αυθαδιάζουν μπροστά στο εκκρεμές, οι αναπνοές φυλακίζουν τον αιθέρα, τα μάτια πυρπολούν τις εικόνες. Δεν το κάνουν, όταν το κάνουν, για το χατίρι ενός λεπτοδείκτη... Εκεί που θα λες πως χάνεσαι με όσα έλεγες για δικά σου, οι ανταριασμένες στιγμές θα ανεβούν πάλι στο βουνό, οι αναπνοές θα αλυσοδεθούν από το φύλακα Αίολο, τα μάτια θα στεγνώσει η λογική και το μυαλό θα πάρει πάλι πίσω τον κλεμμένο θρόνο του. Μετά, τι; Θυμάσαι αυτό το δίστιχο από το Hey you των Pink Floyd που φώναζε ότι στεκόμαστε μαζί και πέφτουμε χώρια; Ξέρεις πόσα τραγούδια έχουν προσπαθήσει να πουν ακριβώς το αντίθετο; Πολλά, τόσα πολλά που από τον αριθμό τους και μόνο καταλαβαίνεις πως θέλουν να αντισταθούν σε κάτι που μάλλον δεν μπορούν να παλέψουν. Είναι τόσες οι φανερές και κρυφές λύπες και χαρές σε αυτό το "together we stand/divided we fall" που χρειάστηκε πανστρατιά για να τα βγάλει πέρα μαζί τους. Οσο αυτή η μάχη συνεχίζεται και αφήνει πίσω της σωρό τις ξεχαρβαλωμένες νότες.... καλή σου μέρα...

29.3.05

Εθνική ξεφτίλα γειά σου

(να δεις τι σου ‘χω για μετά)
Σχόλια για το σημερινή ξεφτίλα Ελπίδων θα βρεις εδώ για να μην επαναλαμβανόμαστε και πάρε μια μάλλον υποβαθμισμένη δόση από την ΕΡΤ και δύο πιο αναλυτικές από τον Flash και το sportime.
Θα σου πω κάτι παρεμφερές και σου αντιγράφω από το site της ΕΠΟ απόσπασμα της συνέντευξης του Οτο για τον αυριανό αγώνα με την Αλβανία. «Πρέπει να δείξουμε προσοχή και να μην γίνουν επεισόδια, γιατί θα βλάψουν την ομάδα μας» και προσπαθώ να βάλω να δουλέψει όση λογική μου απέμεινε. Ενδεχομένως ο Οτο να χρησιμοποίησε αυτή ακριβώς τη φράση, ενδεχομένως να είναι η απόδοσή της κατά τη μετάφραση ή τέλος να είναι η δεύτερη απόδοση του συντάκτη της σελίδας. Δεν με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή ποιος ακριβώς το είπε και αν το είπε, αλλά πώς βγαίνει προς τα έξω και γκρίνιαζε όσο θέλεις. Τι λέει η φρασούλα; Δεν θέλουμε να γίνουν επεισόδια όχι γιατί δεν είναι δυνατόν να φερόμαστε σαν κανίβαλοι[*] αλλά γιατί θα τιμωρηθεί η ομάδα. Ιξσκιούζμι, κάτι δεν πάει καλά. Αν το έπιασα σωστά, στην περίπτωση που εκ των προτέρων ξέραμε ότι δεν πρόκειται να πέσει καμπάνα από την FIFA θα: - Πηγαίναμε στο Καραϊσκάκη με τσεκούρια, ρόπαλα και άλλα επιχειρήματα. Εξω από το γήπεδο γυρολόγοι θα τρόχιζαν τα μαχαίρια που κρύβαμε στο σεντούκι κειμήλιο από τον παππού/τη γιαγιά μας και περίμεναν μια τέτοια ιστορική στιγμή για να γράψουν νέες χρυσές σελίδες δόξας του έθνους (όχι του Μπόμπολα, του άλλου). Επειδή πάνω απ' όλα είμαστε σπορτίβ τύποι δεν θα ενθαρρύνονταν η χρήση πυροβόλων όπλων. - Στην περίπτωση που αυτοί οι τουρκόσποροι μουσουλμάνοι που τους ανεχόμαστε για να ξεχερσώνουν τα χωράφια μας και να χτίζουν τα σπίτια μας είχαν το απύθμενο θράσσος να μην ανταποδώσουν την παροιμιώδη φιλοξενία μας και έβαζαν γκολ, ακόντια και κομμάτια αγνού παρθένου πεντελικού μαρμάρου, απ’ αυτό που χτίστηκε και ο Παρθενών, θα έφευγαν από την εξέδρα προς: α) το θρασίμι το σκόρερ, β) τη λούγκρα που του ‘δωσε την τελευταία πάσα, γ) τον διαιτητή-πράκτορα των γνωστών κέντρων που μέτρησε το γκολ. - Αν ο αγώνας τελείωνε με νίκη της Εθνικής θα είχαμε το ελεύθερο να μπούμε και οι 35.000 αγνοί φίλαθλοι στον αγωνιστικό χώρο και να α) γδάρουμε ζωντανούς τους παίκτες, β) ανασκολοπίσουμε τον προπονητή τους, γ) βιάσουμε κατά βούλησιν το γιατρό της ομάδας τους. - Σε περίπτωση ισοπαλίας ή ήττας της ΜΕΟΜ (Μεγάλης Εθνικής Ομάδας Μας), γνήσιοι Ελληνες πατριώτες θα άναβαν τεράστιες φωτιές στον αγωνιστικό χώρο εγκλωβίζοντας τους τουρκαλβανούς. Μετά, από τη φυσούνα των αποδυτηρίων θα απελευθερώνονταν λιοντάρια που τις τελευταίες δέκα ημέρες τρώνε μόνο κουνουπίδι και όσο να ‘ναι το άντερό τους λιγουρεύεται λίγο κρεταάκι. - Στο μεταξύ, Ελληνες με πιστοποίηση ότι το DNA τους είναι ίδιο και απαράλλαχτο από την εποχή του Θεμιστοκλή (άντε του Ιωάννη του Κατακουζηνού) θα κατέβαιναν σε παράταξη λοξής φάλαγγας την Πανεπιστημίου και θα ανακτούσαν την Ομόνοια, κοιτίδα του νεοελληνικού πολιτισμού, αποκεφαλίζοντας οποιονδήποτε φέρει έγγραφο με το δικέφαλο αετό σε κόκκινο φόντο. - Κατά τη συγκεκριμένη εκκαθαριστική επιχείρηση το ίδιο θα συνέβαινε σε όσους έχουν υπόπτως σκούρο χρώμα δέρματος ή ενοχλητικά κιτρινωπό. Αφού ξεκινήσαμε, άντε να κάνουμε τη δουλειά σωστή να τελειώνουμε μια για πάντα. Μ’ αρέσει ο τρόπος που σκέφτονται, μ’ αρέσει πολύ...Πού έχω βάλει το γιαταγάνι ρε γαμώτο, ΠΟΥ;;; [*] Τελικά αυτοί οι κανίβαλοι, όπως και οι κάφροι, όπως και οι Ουγκαντέζοι δεν έχουν καθόλου καλές δημόσιες σχέσεις και τους έχει βγει το όνομα

Ζωγραφιστός κώδικας

(το καλό να λέγεται...) Να μη σου λέω πολλά, ο Vrypan έκανε καταπληκτική δουλειά που θα τη βρεις εδώ, καθώς και δεξιά όπως με διαβάζεις στη στήλη με τα links.

28.3.05

Από μηχανής θεά...

(μοιραίες συναντήσεις) Την είδα στο φανάρι του Παναθηναϊκού Σταδίου δίπλα μου, περιμένοντας το πράσινο. Στα κατακόκκινα η ίδια και λαμπερή κάτω από τα φώτα. Αριστοκράτισσα. Σκεφτόμουν να στρίψω αριστερά για Ρηγίλλης, άλλαξα γνώμη, θα πήγαινα ως το φανάρι της Σούτσου. Αν και βράδυ Δευτέρας η Βασιλέως Κωνσταντίνουν το 'χε το μποτιλιαρισματάκι της. Με πρώτη-νεκρά ως το Χίλτον, εκείνη πότε λίγο μπροστά μου, πότε λίγο πίσω μου ίσα ίσα να τη διακρίνω από τη γωνία του αριστερού καθρέφτη. Εκθαμβωτική. Την είχαν πάρει χαμπάρι και άλλοι οδηγοί. Τη χάζευαν από περισσότερο ή λιγότερο προνομιούχες θέσεις όση ώρα ο τροχονόμος έκανε τα δικά του (και δεν μας τα έλεγε) στη διασταύρωση. Μπροστά μου ένα επιβατικό Ντάτσουν με την ξεχαρβαλωμένη εξάτμισή του να κρέμεται μόνο από τις προσευχές του οδηγού. Νάτη πάλι, ποια Σούτσου τώρα... Στάθηκε πάλι δίπλα μου στους Αμπελόκηπους, πανέμορφη. Bedazzled θα σχολίαζε ο Nick Cave αν τον είχα συνοδηγό. Λίγα δευτερόλεπτα κράτησε, το βασανιστήριο του σασμάν ξεκίνησε και πάλι, εκείνη στην αριστερή λωρίδα, εγώ στη μεσαία, πρώτη νεκρά, πρώτη νεκρά. Το ίδιο κρυφτούλι... Στο φανάρι της Λαρίσης ο δρόμος της άνοιξε για λίγο, ίσα ίσα που άκουσα όπως περνούσε το φινετσάτο φύσημά της λίγο πριν ξανασταματήσει πίσω από ένα ταξί. Στην Πανόρμου ο τροχονόμος μάλλον μαθητευόμενος. Η λωρίδα της μπλόκαρε, έφυγα μπροστά, δεν την είδα ξανά... Σκληρή η δημοκρατία των δρόμων του κέντρου... Ακόμη και για τις Ferrari...

Το πουλάκι, το πουλάκι...

(φτερά και πίπουλα) Προσπερνάω χριστοδουλιάδες, βαβυλιάδες, στρίβω αριστερά, κλείνω το βασικό μέτοχο, μπαίνω με τρίτη στην ανηφόρα, παίζω τα φώτα στο πιθανό ρεντίκολο της Τετάρτης, ο Μίκης τρώει τη σκόνη μου και με τα δυο πόδια στα φρένα και το χειρόφρενο σε κατάσταση σύγχυσης, σταματάω μπροστά στον Κάκαπο. Εδώ είμαστε. Τι είναι τούτο θα μου πεις. Δεν είναι μπαρ... Είναι ένας παπαγάλος που μου φαίνεται σαν ο άσωτος της φαμίλιας των ψιττακών (ο παπαγάλος στα κυριλέ, όσο για τον εν λόγω το σούπερ κυριλέ του όνομα είναι Strigops Habroptilus, άντε να κάνεις καριέρα με τέτοιο όνομα). Πρώτον, δεν πετάει αλλά ψιλοπηδάει από κλαδί σε κλαδί, δεύτερον, είναι νυκτερινός τύπος, τρίτον για το είδος του τρώει τον αγλέορα, 3,5 κιλά ζυγίζει ο μπαγάσας. Πού να μην την έβγαζε μόνο με φρούτα. Επίσης, το κελαήδισμά του είναι ασυνήθιστα μπάσο. Θα στον έλεγα και μαύρο πρόβατο του παπαγαλέικου, αλλά μην μπλέκουμε τώρα τα αμνοερίφια. Ο Κάκαπο, που λες, ζει στη Νέα Ζηλανδία και ως τον 19ο αιώνα ήταν άρχοντας. Μετά ήρθαν οι άποικοι και έφεραν μαζί τους, γάτες και σκύλους, που τον έκαναν μια, άντε δύο, χαψιές. Μετά μου λες για προβληματα... Ως το 1974 θεωρείτο δεδομένο ότι ο Κάκαπο ζούσε πια μόνο στα βιβλία, όταν ανακαλύφθηκαν δύο αρσενικά, τα οποία μεταφέρθηκαν σε καταφύγιο που βρίσκεται σε ένα απομονωμένο νησί. Ως το 1980 οι ερευνητές έβρισκαν μόνο αρσενικά πουλιά και είχαν απογοητευτεί αφού για την υπόθεση της αναπαραγωγής χρειάζονται και θηλυκά (κάτι αμοιβάδες, πάλι, δεν έχουν τέτοιο πρόβλημα). Εκείνη τη χρονιά βρέθηκαν, επιτέλους, τα πρώτα θηλυκά που μετακόμισαν άρον άρον για το καταφύγιο και ένα χρόνο αργότερα εντοπίστηκαν οι πρώτες δύο φωλιές. Ο καιρός πέρασε και πριν από λίγες ημέρες η ομάδα που παρακολουθεί τους Κάκαπο ανακοίνωσε ότι βρέθηκαν τρεις νεοσσοί, ανεβάζοντας σε 86 το συνολικό αριθμό των πουλιών. Τέτοια αισιόδοξα, κατάλαβες τώρα ή να στα κάνω πιο λιανά; Η είδηση όπως την αναμεταδίδει το in.gr, ψάξε στο Google από εδώ και μια αναλυτικότατη παρουσίαση του Κάκαπο εδώ.

Δευτέρα

(στην άκρη της εβδομάδας) Ελεγα να αρχίσω να σου λέω για τα γράμματα που ποτέ δεν έφυγαν από τα χέρια του αποστολέα τους. Μετά θυμήθηκα πως ξημερώνει Δευτέρα και μετά είδα ότι προς το τέλος της εβδομάδας έρχεται κρύο, η άνοιξη μάλλον θα ανοίξει μια παρένθεση για να πει ο χειμώνας τα τελευταία του λόγια, αυτά που από το φλεβαριάτικο οίστρο του ξέχασε να πει στη διάρκεια του Μάρτη... Μετά είπα να σου μιλήσω για τον Απρίλιο που 'ρχεται μαζί με τη μέση της εβδομάδας. Για τον TS Eliot είναι ο πιο σκληρός μήνας και αυτό μου έφερε στο μυαλό τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Διονυσίου Σολωμού
Aλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τί 'δες Nύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια! Xωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να πνένε, ουδ' όσο καν' η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι, γύρου σε κάτι ατάραχο π' ασπρίζει μες στη λίμνη, μονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι, κι όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του.
Είναι όμως που 'ρχεται Δευτέρα και δεν μου πάει να σου μιλάω για τους τυχερούς με το τάλαντο της Μοίρας... Εχεις τρεχάματα, λογαριασμούς να πληρώσεις, δουλειές να κάνεις, προθεσμίες να προλάβεις... Το βρήκα, θα σου πω για μια γλυκιά, νωχελική Κυριακή, που τις τελευταίες της ανάσες τις χάζευα από μια μπαλκονόπορτα με ένα ποτήρι malt, χωρίς πάγο. Είναι όμως η Δευτέρα που χτυπά την πόρτα... Στο ραδιόφωνο η Dido λέει πως πάντα ήθελε να ζήσει δίπλα στη θάλασσα και πως απ' όλα όσα έχει τίποτε δεν είναι δικό της. Τραγούδι Δευτέρας... Ασε, δεν θα σου πω τίποτα, μόνο την καλημέρα μου...

27.3.05

Κοίτα κάτι πράγματα...

(μην παρηγορηθείς πάντως) Ο επικεφαλής των ρωμαιοκαθολικών σε Αγγλία και Ουαλία ζητά το θέμα των αμβλώσεων να τεθεί στο πλαίσιο των επικείμενων βουλευτικών εκλογών (δεν ξέρω πότε, έχει σημασία;) και έγινε στην Αγγλετέρα το έλα να δεις. Το BBC φιλοξένησε μια online συζήτηση υπό το ερώτημα «πρέπει να αναμιγνύονται θρησκεία και πολιτική;», όπου όμως δεν παρενέβη κανείς από Ελλάδα μήπως και ξεστραβωθούν στην Εσπερία και μάθουν πώς χειριζόμαστε στα νότια βαλκάνια το θέμα. Να μη στα πω όλα, η συζήτηση στο BBC είναι εδώ και αν κάνεις κέφι οι δηλώσεις του καρδιναλίου και ο απόηχός τους όπως καταγράφεται από το Google News εδώ, άντε να σε χαρώ...

Καημένα πρόβατα...

(περιμένοντας τους βαρβάρους) Μετά από μια σκάφη παϊδάκια, μια λεκάνη μπιφτέκια και το throughput του Δέλτα του Αχελώου ή του Εβρου σε μορφή αγωργίτικου και τσίπουρου, η χώνεψη έρχεται με την κουβέντα που κύλησε αργά αργά, σαν τον ήλιο που γλίστραγε κατά τη μεριά της θάλασσας. Κάποια στιγμή προς το βράδυ, είχε βγει και ένα χορταστικό φεγγάρι κομματάκι ντροπαλό που πήγε και κρύφτηκε πίσω από κάτι σύννεφα, εμείς με μια κούπα ζεστό, μαύρο, πυκνό καφέ σφηνωμένη ανάμεσα στα χέρια και κάποιος θυμήθηκε ότι το φεστιβάλ τριγλυκεριδίων που είχε προηγηθεί έγινε καταμεσίς της σαρακοστής. Είχα ξανακούσει ότι ο χριστιανισμός, όπως εκφράζεται από το επίσημο κανάλι διανομής (την Εκκλησία ντε), βασίζεται πάρα πολύ στην καλλιέργεια συμπλεγμάτων ενοχής. Υπάρχει, σου λέει τώρα ο άλλος, μια ύπουλη μεθόδευση που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο ελλαττωματικό εξ ορισμού. Το νεογέννητο φέρει το βάρος του προπατορικού αμαρτήματος και πρέπει να εξαγνιστεί, αλλά η βουτιά στην κολυμβήθρα δεν έχει το αποτέλεσμα του μπάνιου στα νερά της Στύγας (ή Στυγός; δεν ξέρω) που έκανε η Θέτις στον Αχιλλέα -με τα γνωστά δυσάρεστα αποτελέσματα ελέω φούριας της μαμάς-, οπότε όσο μεγαλώνει το πιτσιρίκι φαίνεται πως ξαναμπαίνει ο διάολος μέσα του. Αντε νήστεψε μπας και ξελιγωθεί ο εξαποδώ και φύγει, άντε εξομολογήσου, σε κάποιες περιπτώσεις να σε πάμε για κανέναν εξορκισμό, κυρίως όμως μην έχεις πάθη, να είσαι εγκρατής και αν τη βγάλεις τη ζωή σου με μέλι και μπουτάκια ακρίδας ταρτάρ θα σου δώσουν πρώτο τραπέζι πίστα στον παράδεισο. Αν, μάλιστα, εγκαταλείψεις την κοινωνία και κλειστείς σε κανένα μοναστήρι τόσο το καλύτερο για σένα και την ψυχή σου. Το ότι θα έχεις διαπράξει ύβρι προς το ανθρώπινο είδος που εξελίχθηκε όχι ως αγελαίο αλλά ως κοινωνικό και πολιτικό ζώο δεν στο λένε... Ολα ξεκινούν ή καταλήγουν στην ενοχή, ο καλός Χριστούλης σαν αποδιοπομπαίος τράγος πήρε τα κρίματα του κόσμου στο λαιμό του, αλλά εσύ δεν το εκτιμάς αυτό, είσαι σκάρτος και όλη σου η ζωή πρέπει να είναι η αναζήτηση μιας συγγνώμης από ποιον άραγε; Και να οι επισκέψεις στα μοναστήρια και να τα προσκυνήματα σε λείψανα (κοινώς, πτώματα, όσο και αν δεν σ' αρέσει) αλλά ακόμη και αν δεν είσαι απ' τους πιστούς πιστούς και παρακολουθείς όλα αυτά από διακριτική απόσταση γιατί κάτι μέσα σου λέει πως δεν στέκει όλη η ιστορία, η ενοχή με την οποία μεγάλωσες βρίσκει τον τρόπο και ξετρυπώνει. Ισως στα ιερά κείμενα να υπάρχει μια φράση του τύπου "Ζήσε και άσε και τους άλλους να ζήσουν" και καθήκον μιας ανθρώπινης Εκκλησίας θα ήταν να έπαιρνε αυτή τη φρασούλα και να την έκανε κάτι πιο μεγάλο. Ισως έτσι να ήταν ο χριστιανισμός στα πρώτα του βήματα και στην πορεία έχασε το δρόμο του... Θα μου πεις, ο χριστιανισμός είναι το θέμα ή η Εκκλησία; Διαφορετικά πράγματα, δίκιο έχεις και απορώ πώς οι πιστοί δεν έχουν ακόμη πάρει τα δίκρανα και τους γκράδες. Σίγουρα το βράδυ θα στηθούν μπροστά στην τηλεόραση να δουν Βαβύλη, χωρίς ούτε μια στιγμή να περάσει από το μυαλό τους η σκέψη να πάρουν τις κουρελιασμένες ιδέες της πίστης τους, να τις περιθάλψουν μακριά από καλοθρεμμένους παπάδες και ιερείς που κραδαίνουν το φόβο και να περιμένουν να ξαναγίνουν αυτό που ήταν... Μπα, δεν λυπάμαι το Χριστόδουλο, αυτούς όμως...

26.3.05

Δακρυσμένα δέντρα

(τίποτα δεν πάει χαμένο) Δεν θα σε πάω από γλωσσικές φιοριτούτες ή λεξιλογικά συμπλέγματα, θα στο πω απλά, τα πεύκα της πόλης αρρώστησαν. Δεν είναι αλληγορία, δεν θέλω να σου πω κάτι άλλο, τα πεύκα μας δεν νιώθουν στα καλά τους. Ολη μέρα δακρύζουν από τα διάφορα της ατμόσφαιρας μάλλον, το ρετσίνι τους ντύνει πλάκες πεζοδρομίου, μένει στους ώμους των βιαστικών περαστικών, κυλά αργά αργά στα παρμπρίζ των παρκαρισμένων αυτοκινήτων… Οι κορμοί τους γεμάτοι από ένα λευκό χτικιάρικο αφρό που εξαφανίζεται όταν τον πάρεις στο χέρι σου σαν να θέλει να σε ξεγελάσει και να σου πει "δεν τρέχει τίποτα, δεν υπάρχει τίποτα για να ανησυχήσεις, όλα καλά". Ομως το πεύκο φωνάζει, το δάκρυ του τρέχει από τα κλαδιά, φτάνει στην άκρη, πέφτει χωρίς ελπίδα σταγόνα σταγόνα. Θα το πατήσεις, θα κολλάει το βήμα σου για μέρες ολόκληρες, πρόσεχε, μην παίζεις με το ρετσίνι... Δεν το ξέρεις το ρετσίνι... Τι είπες στα πεύκα και κλαίνε; Πότε άραγε πέρασες από μπροστά τους με τη βία της ψυχής σου αρματωμένη και τα τρόμαξες; Ασε, μη μου πεις, δεν θέλω να ξέρω, δεν θα γίνω καλύτερος ούτε χειρότερος. Αν ήμουν στη θέση σου θα περνούσα από τα πεύκα και θα τους χάριζα ένα τραγούδι... Αν ήμουν εσύ θα ακουμπούσα την πλάτη με δειλή εμπιστοσύνη στον άρρωστο κορμό τους και θα τους μιλούσα για όλα όσα κάνουν ισοβίτες ειδεχθείς δολοφόνους και βετεράνους μεγάλων πολέμων να γυρίζουν το βλέμμα από την άλλη μεριά. Αν, μετά, έσκαγαν τα κουκούλια των πεταλούδων που ήταν κρυμμένα ανάμεσα στις πευκοβελόνες θα έλεγα πως ήταν μια διαβολικά όμορφη σύμπτωση σε πλήρη εξέλιξη...

25.3.05

Ξύπνιος στο όνειρο...

(να σερβίρω πατσά ψιλοκομμένο άραγε;) Είναι δυο τρεις εβδομάδες τώρα... Πάω για ύπνο και αφήνω το ραδιόφωνο ανοιχτό... Δεν ξέρω αν είναι αυθυποβολή ή αν όντως έχει σημασία, όταν όμως βαδίζω για τα όνειρα με εκείνη τη χαμηλή υπόκρουση από τις μουσικές του Βασίλη Τσιτσάνη, του Μάρκου Βαμβακάρη, του Μάνου Χατζιδάκι, του Δήμου Μούτση, της Marianne Faithful, του Nick Cave, των Metallica ή της Edith Piaf και του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, των Archive ή των Stranglers και του Σωκράτη Μάλαμα, τέλος πάντων, όλων εκείνων των ανθρώπων που δημιουργίες τους κατοικούν στα ράφια στους τοίχους του σπιτιού ή τους φακέλους του σκληρού δίσκου, νομίζω πως πολλά θα πάνε καλύτερα το πρωί. Για να είμαι ειλικρινής δεν συμβαίνει πάντα, αλλά κάποια πρωινά νιώθω σαν να είμαι μπροστά σε έναν πεινασμένο δράκο που αφού του περιέγραψα τα χρώματα των μουσικών έδειξε ενδιαφέρον για το μπλε, το κόκκινο, το πράσινο και ξέχασε στην άκρη το γκρι με το οποίο μεγάλωσε, ευτυχώς και την πείνα του. Ομορφα...

Επανάσταση μωρέ!!

(να θυμηθώ που έκρυψα το γκρα) Πλαστή επέτειος... Αν ψάξεις λίγο, ο ευαγγελισμός και η έναρξη της Επανάστασης δεν συμπίπτουν ούτε στο γρηγοριανό ούτε στο ιουλιανό ημερολόγιο. Δούλεψε αρκετό βαυαρέζικο (λέγε με Οθωνα) και εκκλησιαστικό marketing για να φτάσει η επέτειος στη μορφή που την ξέρουμε στις μέρες μας. Ασχετο με αυτά και αν το καλοσκεφτείς αυτό που λέμε Επανάσταση του '21 είναι από τα λίγα ιστορικά γεγονότα στα οποία δεν υπήρχε ένας ηγέτης. Ηταν στην προετοιμασία της η αφορισμένη (κυριολεκτικά) Φιλική Εταιρεία, ήταν σίγουρα σε κομβικά σημεία της εξέλιξής της ο Κολοκοτρώνης, αλλά στην πράξη, νομίζω, η Επανάσταση ήταν ένα από τα λίγα γεγονότα που σημαντικό ρόλο δεν έπαιξε κάποια κεντρική φυσιογνωμία, εκτός και αν θέλεις να μιλήσουμε για το σπόρο που έσπειρε ο μισοξεχασμένος Ρήγας Φεραίος. Νομίζω ότι στην άκρη της γλώσσας σου γεννιέται η ερώτηση γιατί βάζω το "Ε" στην επανάσταση και όχι στον ευαγγελισμό. Είναι γιατί νομίζω πως όσα οι άνθρωποι αποφασίζουν ή/και κάνουν μόνοι τους είναι σημαντικότερο απ' οποιοδήποτε δόγμα και απ' οποιονδήποτε όμορφο, παρήγορο σίγουρα, ελπιδοφόρο οπωσδήποτε, μύθο. Είναι γιατί όταν δεν έχεις τίποτα θυμάσαι πως δεν έχεις και τίποτα να χάσεις και πέφτεις στη φωτιά, δεν έχει σημασία πως ορίζεται αυτό το "τίποτα". Σίγουρα αυτό που λέμε σύγχρονο ελληνικό κράτος είναι, τουλάχιστον στην αρχική του μορφή, αποτέλεσμα των αποφάσεων που έλαβαν οι μεγάλες δυνάμεις εκείνης της εποχής για να δημιουργήσουν ένα αγκάθι στα πλευρά της οθωμανικής αυτοκρατορίας (που την πλήγωσε θανάσιμα μαζί με κάποια άλλα καμιά 100στή χρόνια μετά, χωρίς όμως να δημιουργηθεί η βαλκανική ομοσπονδία). Πριν απ' αυτές τις αποφάσεις, όμως, βρέθηκαν κάποιοι κουζουλοί, κάποιοι βουρλισμένοι, κάποιοι αλαφροϊσκιωτοι που θέλησαν να ορίσουν τη μοίρα τους και πίστεψαν σε πράγματα. Γιατί αφήσαμε αυτή τη δουλειά στη μέση;

24.3.05

Σητεία-Νορβηγία, ένα τσιγάρο δρόμος

(χωρίς δραμαμίνες) Βρήκα τον Ερωτόκριτο σε μουσική Γιάννη (Ψαρογιάννη, το πιο σωστό) Ξυλούρη, η παραγωγή είναι της κρητικής Σείστρον. Ταξίδι με λαούτο και λύρα κάπου στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα πριν ακόμη η Κρήτη πέσει στους Τούρκους όταν στο νησί και τη Δύση φυσούσε Αναγέννηση. Το ποίημα δεν μιλά μόνο για τον έρωτα του Ερωτόκριτου και της Αρετούσας, αλλά τι να τα κάνεις τα σχόλια για το μάταιο του πλούτου ή τη σημασία της φρόνησης, όταν ο Βιτσέντζος Κορνάρος τελειώνει με το:
"το ρόδο κι όμορφος αθός γενάται μες στ' αγκάθι"
Ελα, πες μου πως το προσπερνάς αδιάφορα... Επίσης και εντελώς άσχετο, Lucky Jim ο πρώτος τους δίσκος έχει τίτλο Our troubles end tonight με το You Stole My Heart Away να είναι από τα πιο πολυπαιγμένα τραγούδια στο ραδιόφωνο το χειμώνα που πέρασε και ως εδώ τίποτα το νέο. Να σου πω κάτι, ψάξε λίγο περισσότερο το CD αν σου δοθεί ευκαιρία, είναι σαν ο Bob Dylan να συναντήθηκε με τον Nick Cave και τον Leonard Cohen. Ενα CD λίγο σκοτεινό, λίγο φωτεινό, πανέμορφα απλό, νομίζω πως δύσκολα θα πάει στραβά η μέρα σου αν τ΄ ακούσεις... Βοηθά όταν εξακολουθούν να βγαίνουν ωραία πράγματα. Μιλώντας για ωραία πράγματα (και συνεχίζοντας την αλυσίδα των άσχετων μεταξύ τους επιλογών) κυκλοφορεί νέο τεμάχιο των Madrugada, με τον τίτλο The Kids are on High Street. Κλασικό, στιβαρό, τίμιο, ίσως με πολύ μικρές δόσεις πίκρας και παραπόνου αλλά πάντως ειλικρινές ροκ σε μορφή μιας ελαφρώς γρήγορης μπαλάντας, με μια κιθάρα που μου θύμισε σε κάποια σημεία κάτι μεταξύ Mark Knopfler και Eric Clapton, αλλά αλλού νόμιζα πως ο Ritchie Blackmore ήταν στην ηχογράφηση και γελούσε κάτω απ' τα μουστάκια του. Θα χαμογελάσεις ελαφρά όταν το ακούσεις ίσως προς το τέλος ανεβεί και ένας κόμπος στο λαιμό, αλλά το χαμόγελο είναι αυτό που θα σου μείνει, είμαι σχεδόν απόλυτα σίγουρος. Καλημέρα σου είπα;

Την τεχνολογία μου μέσα

(εντελώς μέσα όμως) Μια μέρα θύμισέ μου να σου πω για το πώς εγκατέστησα τα ADSL τζάντζαλα στο σπίτι, πόσο υπέροχα περάσαμε με την τεχνική υποστήριξη και για το ότι όλα λύθηκαν με (τι άλλο) ένα ξεγυρισμένο reset στα πάντα. Σκέφτηκα να κατεβάσω και το γενικό για να κάνω επανεκκίνηση και στο ίδιο το σπίτι αλλά το ψιλοθεώρησα υπερβολικό. Να μη στα πολυλογώ ανήκω πια (θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει) στο 0,3-0,4% του πληθυσμού με ADSL, με τέτοια ποσοστά απορώ που δεν φτιάξαμε μια εθνική ημέρα για το broadband και τα λοιπά τηλεπικοινωνιακά είδη εν ανεπαρκεία. Το άλλο τεχνικό που ήθελα να σου πω είναι πως όπως θα παρατήρησες έγιναν κάτι ψιλομερεμετίσματα στα χρώματα, τα links και τις γραμματοσειρές εδώ πέρα, οι μαστόροι, αχ δεν τους πρόλαβες, έστριψαν πριν από λίγο στη γωνία, μου 'παν να σου δώσω πολλά χαιρετίσματα. Κοίτα τώρα, ειλικρινά, από αισθητική τούτο εδώ δεν μου λέει και πολλά πράγματα. Να μη σου πω και ότι τα σερνικά, λένε κάτι ειδικοί τώρα, βλέπουμε με το ζόρι 32 χρώματα (μπορεί και 16 τώρα που το λέω). Δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω το ροζ κιλοτί από το έντονο μοβ της βικτωριανής δαντέλας και το λευκό του πάγου από το πορτοκαλί της Τέρα Φουέγκο. Τι σε σκοτίζω, αφού ξέρω πως δεν έρχεσαι από εδώ για να δεις σχεδιαστικές καινοτομίες...

23.3.05

Εδώ ο άγιος, εκεί ο άγιος...

(τεμπέλη μυαλό, διαόλου συνεργείο) Μεσημέρι στο μετρό στο Σύνταγμα, μια κυρία γύρω στα 50 κοιτάζει τις ταμπέλες. Κάνει να πάει προς τη μία πλευρά, διστάζει, γυρίζει από την άλλη μεριά, το μετανιώνει πάλι, επιστρέφει προς την προηγούμενη κατεύθυνση, όλα αυτά στα δύο μέτρα μπροστά μου - Σας παρακαλώ κύριε από πού θα πάω για το Περιστέρι; Δεν θα σου σχολιάσω ότι μου απευθύνει ερώτηση στον πληθυντικό, δεν μπορώ να τον συνηθίσω τον άτιμο με τίποτα. Το χειρότερό μου είναι αν με ρωτήσει –αραιά και που- κανένα εικοσάχρονο στο δρόμο "μου λέτε σας παρακαλώ…", άστα να πάνε. Επίσης, καημό το έχω μια φορά να μου ζητήσει οδηγίες χαριτωμένη πιτσιρίκα… Θα μου πεις τώρα πως δεν το ΄ξερες να μου στέλνεις μοντέλες να με ρωτούν πώς θα πάνε στο Περιστέρι ή στην Τούρμιζα, έχεις ένα δίκιο εδώ που τα λέμε… - Από εκεί που λέει για Αγιο, ε, ..., ε, Αντώνιο και θα κατεβείτε στο τέρμα. Προς τι τα αποσιωπητικά; Κόλλησα, μπέρδεψα τους αγίους και αν το καλοσκεφτείς σε τρεις γραμμές (δύο μετρό και μία του ηλεκτρικού) έχουμε στριμώξει αρκετούς. Πρόσεξε: Στις άκρες της μίας γραμμής του μετρό από τη μία ο Αγιος Αντώνης στο Περιστέρι, απ' την άλλη ο Αγιος Δημήτρης στη Δάφνη. Αυτός ο τελευταίος έχει και σαν σε αστερίσκο το όνομα του Αλέκου Παναγούλη, αλλά αν ζητήσεις από κάποιον να σου πει πώς θα πας στον Παναγούλη θα σε κοιτάξει σαν να τον ρώτησες αν έφτιαξε λαχανοντολμάδες σήμερα. Ξεφτίλα, δεν λες τίποτα... Στην άλλη γραμμή του μετρό για την ώρα έχουμε Ευαγγελισμό, από το ομώνυμο νοσοκομείο. Να μην ξεχάσω να σου θυμίσω ότι συναντά τον ηλεκτρικό στο Μοναστηράκι, που όσο να ‘ναι έχει και αυτό την ιερότητά του. Ασε δε που σε 2-3 χρόνια θα ανοίξει και η Αγία Παρασκευή... Στον ηλεκτρικό, τώρα, σου έχω κοντά κοντά κιόλας τον Αγιο Νικόλαο και τον Αγιο Ελευθέριο και άντε να μην μπερδευτείς. Να μη σου πω καλύτερα τι γίνεται στα λεωφορεία και τα τρόλεϊ. Από τις 350 γραμμές που υπάρχουν συνολικά (ναι, τις μέτρησα, όχι δεν μου ήρθε το νούμερο με επιφοίτηση) στις 62 γίνεται αναφορά σε άγιο, αγία ή αγίους, χοντρικά 1 στις 3 γραμμές. Δηλαδή το 33% των γραμμών εξυπηρετεί εκκλησίες - όχι δεν έχουν βάλει λεωφορείο για τη Μονή Πετράκη.

22.3.05

Απορίες που τις έχεις...

(ώρες ώρες...) Από χθες προχθές με τριβελίζει. Γιατί ο Χριστόδουλος κυκλοφορεί με αστυνομική συνοδεία; Δηλαδή, αν δεχτώ ότι ο αρχιεπίσκοπος είναι ο τοπικός εκπρόσωπος του Θεού και ότι εξελέγη από το παπαδαριό με επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος (ή κάπως έτσι τέλος πάντων), θα πρέπει να περιμένω ότι έχει και τη σχετική θεϊκή προστασία. Αν ισχύει αυτό ο Χριστόδουλος είναι τόσο πιστός όσο και ένα βαζάκι μαρμελάδα που ‘χω στο ψυγείο, δεν μπορεί να λες ότι είσαι αυτός που είσαι, να έχεις κοτζάμ Θεό στο πλευρό σου και να έχεις και μπάτσους να σε φυλάνε. Θυμίζει εκείνο το ανέκδοτο με το βοσκό που παραπατάει και πέφτει σε μια χαράδρα, πιάνεται από ένα βράχο. «Βοήθεια, μ’ ακούει κανείς;» φωνάζει. Μετά από δύο, τρεις ώρες και ενώ ο βοσκός έχει βραχνιάσει και έχει απελπιστεί ακούγεται μια φωνή που του λέει «Αφησε τα χέρια σου και μη φοβάσαι». «Ποιος είναι;» ρωτάει ο βοσκός έχοντας πάρει θάρρος, «ο Θεός, άφησε τα χέρια σου και μη φοβάσαι για να πέσεις στα χέρια μου».Το σκέφτεται λίγο ο βοσκός. «Μ’ ακούει κανένας άλλος;» Κάπως έτσι πρέπει να συμβαίνει και με το Χριστόδουλο. Τώρα, αν ο Θεός (άγνωστες οι βουλές του κτλ, κτλ) έχει άρει την εμπιστοσύνη του στο νυν αρχιεπίσκοπο, λογικό είναι ο τελευταίος να έχει μια ανασφάλεια, αλλά τότε γιατί τον κρατάμε σε αυτή τη δουλειά και τρέμει και τον ίσκιο του; Θα μου πεις ότι και ο Πάπας ισχυρίζεται ότι είναι τοπικός εκπρόσωπος του Θεού αλλά αυτό δεν τον βοήθησε από τις σφαίρες του Αλή Αγκτσά (έτσι δεν τον έλεγαν;) Ασχετο, η εισαγωγή των Scorpions στο Always Somewhere γιατί μου φαίνεται ότι μοιάζει σκανδαλωδώς με εκείνη των Lynyrd Skynyrd στο Simple Kind of Man; Ναι, το έχω ξανακούσει ότι δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη, πράγμα που με οδηγεί σε άλλη απορία, πού στην ευχή υπάρχει παρθενογένεση; Στο μεταξύ, έπεσαν, λέει καμπάνες για τη χειραγώγηση μετοχών του 1999 και μεταξύ άλλων διαβάζω για πρόστιμα 140 ευρώ. Τι διάολο, για διπλοπαρκάρισμα τους καταδίκασαν; Αλήθεια, γιατί δεν έγραψα τίποτα για την εαρινή ισημερία; Εχω σβήσει το θερμοσίφωνα; Πότε να πληρώσω την Εφορία; Η Χρυσοπηγή έχει ετήσια συνδρομή; Μ’ αγαπάς ή τζάμπα πίνω (κλεμμένο); Να πάω για φαγητό; Πόσο ξύλο θα φάμε από την Κομισιόν για το βασικό μέτοχο; Πότε θ' ασχοληθώ σοβαρά με το layout του blog και γιατί το blogger.com "βήχει" κάθε τρεις και λίγο και γιατί μου ανέστησε διαγραμμένο κομμάτι; Οτι στο ματς Ελλάδα-Αλβανία (την άλλη εβδομάδα δεν είναι αυτό;) θα γίνει της πουτάνας το ξέρω, πόσο όμως της πουτάνας θα γίνει; Ξέρεις τίποτα;

Κατς!

(χωρίς Σουγκλάκο) Τι κράτησα από την πρεμιέρα του Cats στο Γουδί. - Την επιβεβαίωση ότι το βρετανικό μιούζικαλ δεν έχει καμία σχέση με την ελληνική επιθεώρηση όπως τη γνωρίσαμε τα τελευταία 20+ χρόνια, ευτυχώς για το πρώτο. - Τον ελληνικό σωβινισμό όταν το "Memory" ντύνεται με ελληνικούς στίχους. Χειροκροτούσαν στη μέση του τραγουδιού, επαρκέστατος λόγος για εφ' όρου ζωής έξωση από κάθε θεατρική παράσταση (από Επίδαυρο ως τα θέατρα της Λεωφ. Αλεξάνδρας) - Το ετερόκλητο πλήθος. Πολλοί έφυγαν στη μέση της παράστασης (άντε να μετρηθούμε πόσοι είναι για την Παπαρίζου και πόσοι για την αποδώ πλευρά του ποταμού που δεν είναι κατ' ανάγκη η ομορφότερη, αλλά ίσως η πιο ενδιαφέρουσα, χωρίς να είμαι απολύτως σίγουρος γι' αυτό) - Τον επαγγελματισμό των ηθοποιών/χορευτών - Τις χορογραφίες, τα σκηνικά και τα ξεγελαστικά κοστούμια. - Το παρατεταμένο χειροκρότημα στο τέλος (ναι, τελικά άρεσε, εντάξει;) Και επειδή ξέρω (ή ελπίζω), περαστικέ μου αναγνώστη, ότι αν τυχόν πας θα τα πάρεις με όλους εκείνους που θα χειροκροτήσουν στη μέση των τραγουδιών, σου δίνω, έτσι για να ξεκινήσει ή να συνεχίσει η μέρα σου , το πιο γνωστό μέρος του μιούζικαλ και, εύχομαι, να φτάσεις στον (προ)τελευταίο στίχο.
Midnight. Not a sound from the pavement. Has the moon lost her memory? She is smiling alone. In the lamplight the withered leaves collect at my feet and the wind begins to moan. Memory. All alone in the moonlight I can smile at the old days; I was beatiful then. I remember the time I knew what happiness was. Let the memory live again. Every street lamp seems to beat a fatalistic warning. Someone mutters and a street lamp gutters and soon it will be morning. Daylight. I must wait for the sunrise, I must think of a new life and I mustn't give in. When the dawn comes tonight will be a memory too and a new day will begin. Burnt out ends of smoky days, the stale, cold smell of morning. The street lamp dies, another night is over, another day is dawning. Touch me. It's so easy to leave me all alone with a memory of my days in the sun. If you touch me I'll understand what happiness is. Look, a new day has begun.
Ο T.S. Eliot έδωσε, όπως ίσως θα καταλάβεις, πολλές εμπνεύσεις. Το μιούζικαλ βασίζεται σε μια συλλογή ποιημάτων του που θα βρεις εδώ και σε πολλές ακόμη μεριές του Δικτύου αν ψάξεις. Ξέρεις, φαντάζομαι, να ψάχνεις...

20.3.05

Στην κορυφή του βράχου...

(σημασία, όμως, είχε η διαδρομή) Νομίζω πως σε πιάνει ένα αίσθημα εγκλωβισμού όταν μπαίνεις στη Μονεμβασιά, είναι μάλλον που από το όνομα του βράχου κιόλας ξέρεις πως η είσοδος είναι ταυτόχρονα και έξοδος, δεν υπάρχει άλλη διαφυγή ή, καλύτερα, δεν υπάρχει άλλη ασφαλής διαφυγή. Καμία σχέση με το "δυο πόρτες έχει η ζωή..." όπως καταλαβαίνεις. Ο ήλιος κάνει δοκιμές για το καλοκαίρι, παντού ακούγεται το βουητό από τις μέλισσες και κάπου στο βάθος το βουητό των επισκεπτών. Αν απομακρυνθείς λίγο από τον κόσμο –και δεν είναι τόσο δύσκολο- νιώθεις σαν να πρόκειται σε λίγο να συναντηθείς με βυζαντινούς αυτοκράτορες, Ενετούς ευγενείς, φιλόξενους ντόπιους και τρομερούς πειρατές. Ανεβαίνεις προς την κορυφή, λίγο δύσκολη υπόθεση. Σταματάς, ακουμπάς στο τείχος, κοιτάς προς τα κάτω. Ελα να αμπελοφιλοσοφήσουμε, όταν ανεβαίνεις να σταματάς πότε πότε και να κοιτάς πίσω, έχεις μια διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων, καλύτερη ή χειρότερη δεν έχει σημασία... Σε κάποια σημεία αντί για σκαλιά υπάρχουν πέτρες, γλιστερές και δεν φαίνεται να αστειεύονται. Πλάκα πλάκα το να εξημερώσεις την πέτρα είναι ζόρι (ωραίες εξυπνάδες λέω, μωρέ μήπως έπαθα ηλίαση;) Επιτέλους στην κορυφή, με την εκκλησία της Αγίας Σοφίας να έχει πιάσει το καλύτερο πόστο... Λίγο πιο πίσω ένα μονοπάτι ίσα που διαγράφεται κάτω από τους θάμνους. Μια σαύρα έχει αράξει πάνω στην πέτρα, με το που με παίρνει χαμπάρι τρέχει να κρυφτεί. Μυρωδιά από χαμομίλι. Δεν κουνιέται φύλλο, ο ήλιος ανελέητος. Το μονοπάτι τελειώνει ανάμεσα σε δύο λεία γκρίζα βράχια και μαζί του τελειώνει και το έδαφος... Από κάτω το μπλε μολυβί του Μυρτώου Πελάγους, να μια έξοδος κινδύνου κυριολεκτικά κινδύνου... Το μυαλό σε καθησυχάζει, σου λέει πως όσο πατάς κάτω, όσο είσαι σφηνωμένος ανάμεσα στα βράχια δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς. Τότε γιατί η καρδιά παίζει τρομοκρατημένη; Μέχρι να τα βρουν οι δυο τους να στρίψω τσιγάρο... Η θάλασσα μαγνητίζει, μια ματιά γύρω και πάλι προς τα κάτω, μισό βήμα από το κενό. Περίεργη αίσθηση, φόβος και μαγεία μαζί, δέος και χαρά... Βαθιά ανάσα, ένα πουλί ξεφυτρώνει από κάτι χαλάσματα, περνά από μπροστά μου στα δέκα μέτρα και με μια αριστερή ανοιχτή στροφή...
Βουτιά από ψηλά Σε μολυβένια θάλασσα Ενδελέχεια
(τη γόπα απ' το τσιγάρο την πήρα μαζί μου στην επιστροφή, μην αναρωτιέσαι)

18.3.05

Ορσε...

(1. όχι Πόρσε 2. δεν ήθελα να επαναληφθώ τόσο σύντομα, αυτοί φταίνε...) Τόσες μαλακίες σε λιγότερο από μισή μέρα είναι πλέον πολλές για τα γούστα μου. Κατά το μεσημεράκι σκάει μύτη ένα email από την ΕΡΤ και το eurovision.ert.gr (πώς; δεν σου 'χει έρθει; κάτσε και περίμενε η μαλακία είναι σαν τη γρίπη) που ξεκινά χοντρικά λέγοντας ότι την προηγούμενη χρονιά εμείς οι Ελληνες (sic) δείξαμε ότι όλοι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε. Καλά θα σου πω άλλη φορά, τέλος πάντων, σε γενικές γραμμές το μήνυμα εμφανίζει τη συμμετοχή στην Eurovision περίπου ως εθνικό θέμα, μαλακία πρώτη. Η δεύτερη -που παραδοσιακά είναι μεγαλύτερη απ' την πρώτη- έρχεται λίγο πιο κάτο που (παρα)καλεί να προωθήσουμε το μήνυμα σε όσους πιο πολλούς μπορούμε και κυρίως στους Ελληνες της ομογένειας για να βρει πρώτο το "δικό μας" τραγούδι. Η ΕΡΤ, η κρατική ραδιοτηλεόραση έτσι, μου λέει να κάνω spamming για εθνικούς λόγους, βρες μου ένα καδρόνι με σκουρφιασμένα καρφιά στη μια άκρη, να το κρατάω από την άλλη και όπου βρω αυτόν που το 'γραψε το μήνυμα, τον άλλο που το σκέφτηκε, τον παράλλο που το ενέκρινε να τον κοπανάω μέχρι να κουραστεί το χέρι μου. Θέλω να τους υποβάλω σε κλύσμα με ψιλή άμμο και να τους τρίψω ταυτόχρονα τα μούτρα σε μονόχρωμη οθόνη με telnet και gopher. Ρε πάτε καλά, ρε σας έχει δει γιατρός τώρα τελευταία, κρατικό μαγαζί με προτρέπετε να στείλω spam;;; Ρε τριμάλακες αυτό δεν είναι αδίκημα, ηλίθιες αποφύσεις που το παίζετε και στελέχια; Να ανασκολοπίσω τώρα ή να περιμένω γι' αργότερα να έρθουν και άλλοι με μυτερά παλούκια; Σου φτάνει; Οχι ε, θες και παρακάτω. Δεν θα σου πω για Σουφλιά και Μπακογιάννη και το γήπεδο του Παναθηναϊκού γιατί αν με ρωτούσες θα σου 'λεγα να γίνει γήπεδο για τον ΠΑΟΚ στο Γουδί ή το Βοτανικό να γίνει και λίγος τζερτζελές, ούτε θα σου πω ότι η Ομόνοια θα μείνει όπως την ξέρεις δηλαδή μια τσιμεντένια έρημος που το μόνο που φυτρώνει είναι οι σύριγγες, θα τα προσπεράσω και θα σε πάω τσιφ στο απόγευμα. Ραδιόφωνο και όχι όποιο, όποιο, Red, αυτό που θέλει να χρεώνει ο Αλαφούζος για να το ακούνε οι ακροατές στο εξωτερικό μέσω Internet (περισσότερα στο Digital Era, btw ευχαριστώ Σοφία, μια άλλη άποψη στο blog του Vrypan εδώ). Λέει, λοιπόν, ο μέγας στο μικρόφωνο ότι αν σας πάρουν στο κινητό και σας πουν να πατήσετε τη δίεση (το κάγκελο, που κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις) να μην το κάνετε γιατί θα κλειδώσει η SIM και θα κάνουν μετά τηλεφωνήματα χρεώνοντας το λογαριασμό σας. Ορσε και σε σένα μόμολο, γκαβούλιακα, άχρηστε, μα-λά-κα και μαζί με σένα τα σκάγια από τα φάσκελα παίρνουν και τ' αφεντικά σου που προσπαθούν να πουλήσουν τις παπάρες που λες στον αέρα χωρίς να ντρέπεσαι, χωρίς να ξέρεις τι στο διάολο λες, πώς το λες, γιατί το λες. Αει στο γεροδιάολο όλοι τους ιερείς της απόλυτης ημιμάθειας (δεν είναι οξύμωρο), της ασχετοσύνης και της βλαχογκλαμουριάς, βαρέθηκα και σιχάθηκα πάω μια βόλτα, αν με ζητήσει κανείς εδώ πιο κάτω θα είμαι και θα αφρίζω...

H κυρία της σιωπής

συναντήσεις πολυτελείας Οταν βρεθώ σε ομίχλη μου φαίνεται πως τίποτε άλλο δεν έχει αξία και πώς να 'χει άλλωστε αφού βρίσκομαι σε ομίχλη. Στην αρχή τη βλέπω σαν ένα θολό πέπλο πάνω από τα κίτρινα φώτα του δρόμου, πλησιάζοντας για μια στιγμή έχω την αίσθηση ότι ήταν παιχνίδι των ματιών, αλλά είναι εδώ, με τυλίγει με ένα μαγικό τρόπο. Κάποια στιγμή λεω πως αυτή με καθοδηγεί, σηκώνω το πόδι από το γκάζι, χαμηλώνω τη μουσική και εκείνη μπαίνει από τις γρίλιες του εξαερισμού ίδια και απαράλλαχτη όπως είναι έξω, τα φίλτρα δεν την αλλάζουν. Κατεβάζω το παράθυρο... Πυκνώνει, είναι παντού γύρω, τώρα πια και μέσα μου, είμαι κομμάτι της είναι και εκείνη πια μέρος μου αλλά δεν ξέρω αν είναι με το μέρος μου. Τελευταία επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο, ανάβω το φως ομίχλης. Η μηχανή του αυτοκινήτου μοιάζει σαν να έχει σωπάσει, ψέματα, το κοντέρ δείχνει 110, 90, 80, 75. Τα τζάμια μοιάζουν σαν θαμπωμένα... Ποιος νοιάζεται. Σημασία έχει η ομίχλη – ναι και ο δρόμος. Λέω πως στο τέλος της διαδρομής όλα μου τα όνειρα με περιμένουν μαζεμένα, πως αυτή η περίεργη πολιορκία θα πάρει ξαφνικά τέλος και αμέσως μετά θα δω τα πρόσωπα των ονείρων μου που θα μου γκρινιάζουν παίζοντας ανυπόμονα το πόδι τους στην άσφαλτο γιατί δήθεν άργησα στο ραντεβού που τους είχα δώσει, πότε άραγε; Δεν μιλάω με την ομίχλη για να της πω όλα αυτά, ίσως μόνο να σιγοτραγουδάω. Αλλωστε η ίδια σιχαίνεται τις κουβέντες... Στο τέλος θα δω τα φώτα του χωριού ή το σχήμα της πόλης ή την αντανάκλαση του νυχτερινού ουρανού σε μια λίμνη ή μια θάλασσα, δεν έχει σημασία, κανείς δεν θα περιμένει... Ισως, λέω ίσως, να περιμένει ο εαυτός μου, αν βέβαια δεν έχει και αυτός καλύτερη δουλειά να κάνει. Ολα αυτά όμως δεν έχουν παρά ελάχιστη σημασία εκείνη και εγώ ο ένας κομμάτι του άλλου, ξένο σώμα και ταυτόχρονα απαραίτητο συμπλήρωμα... ... όπως το περίμενα. Φώτα, σχήματα, αντανακλάσεις. Ανεβάζω την ένταση της μουσικής μαζί και το παράθυρο... Κοντέρ, 90, 120, 130, 145, 160, η μηχανή διαμαρτύρεται, το τιμόνι τρέμει ελαφρά από το άγχος του. Ανάβω τσιγάρο... Χαμόγελο... Ενα θολό πέπλο διαγράφεται πάνω απ' τα λιγοστά φώτα του δρόμου μπροστά... [άσχετο (και ξενέρωτο) ΥΓ: Μου κάνει εντύπωση που σε αυτό τον τραγικά απολίτιστο τεχνολογικά τόπο μπορείς να στείλεις post απ' οπουδήποτε.]

17.3.05

H ώρα των γαλλικών (και πολύ που άργησε)

ακολουθούν πολλά μπινελίκια Προσωπικώς εχέστηκα που λένε και στο χωριό μου για το αν ο Απόστολος Βαβύλης συνελήφθη, θα συλληφθεί, αλλά ταυτόχρονα θα παραδοθεί κιόλας γιατί δεν αντέχει να ζει μια ζωή που στο κατόπι του θα βρίσκεται το μπατσοτσουρμό της Ευρώπης και οι παλιοί κολλητοί του από την ΕΥΠ, την CIA, την NSA, την KGB, την ΜΙΤ, το ΜΙΤ, το ΕΜΠ και δεν ξέρω ποιος άλλος. Ειλικρινώς στα αποτέτοια μου αν ο Ιάκωβος Γιοσάκης θα δικαστεί για 4, 44, 306, 682 ή 5.023 υποθέσεις, διότι φιλαράκο το ζήτημα είναι αν θα καταδικαστεί και τελικά αν θες να με ψήσεις καλέ μου απ' την τηλεόραση ότι ο υπόδικος είναι σώνει και καλά ένοχος, να γαμήσω και σένα και αυτόν που στα 'γραψε και το μαλάκα που σ' αφήνει να βγαίνεις στο γυαλί. Τεκμήριο αθωότητας σου λέει κάτι παπάρα; Σιγά μη σου θυμίζει, είσαι ικανός να μου ζαλίζεις τ' αρχίδια καταμεσίς του Δεκεμβρίου γιατί οι τομάτες στη λαϊκή πάνε 3 ευρώ το κιλό και ότι τα κεράσια το Φλεβάρη είχαν 16 ευρά τα 1.000 γραμμάρια λες και βρε ηλίθιο κατασκεύασμα είχες στο χωριό σου τομάτες το Δεκέμβρη και κεράσια το Φεβρουάριο (στο δικό μου είχαμε, μην αλλάζεις θέμα). Meantime (επίσης παραδοσιακή ατάκα του χωριού μου) ο Χριστόδουλας πήγε να ορκίσει τον Παπούλια ντυμένος με τιάρες, μίτρες και τον αυτοκρατορικό μανδύα που τον κεντούσαν ολημερίς και ολονυχτίς στη Μονή Πετράκη και θα μου μιλήσει για νηστεία, έτσι; Κοιτάτε ρε ποιος μιλάει, που ευτυχώς που τα ράσα είναι ριχτά και δεν γράφουν (κάτι ήξεραν οι στιλίστες). Μια μάζωξη σαπιοκοιλιάδων που αυτοαποκαλείται Ιερά Σύνοδος έρχεται να μου κηρύξει εμένα την αποχή και την αυτοσυγκράτηση. Ορε ούρτου ρε, που έχετε μούτρα και μιλάτε αλλά τι να σου κάνω που οι συνταξιούχοι πετάνε γιαούρτια μόνο όταν βλέπουν κάμερες έξω από το υπουργείο Οικονομικών. Δεν παίρνουν απ' αυτά τα βιολογικά τα "Ολυμπος" που είναι σε γυάλινο βαζάκι, μπας και ανοίξουν και κανένα κεφάλι. Θα μου πεις, είναι ακριβά, ε, ό,τι πληρώνεις παίρνεις, τι να σου κάνει το πλαστικό κεσεδάκι; Ενας ήταν μάγκας, ένας, και τα 'κανε λαμπόγυαλο στο Ναό πριν από δυο χιλιάδες χρόνια και ο μαλάκας ο όχλος άφησε και τον καρφώσαν σ' ένα ξύλο (έλα πες με και αντισημίτη τώρα να γίνει της πουτάνας εδώ πέρα). Ολοι αυτοί στο μεταξύ (meantime ντε) θέλουν να μου πουν ότι είναι η Εκκλησία. Παπάρια (το ξανάπα ε;) μάντολες, Εκκλησία είναι ο λαός ρε, το πόπολο, όπως και Δικαιοσύνη είναι το πόπολο. Το ξέρεις –ναι ρε, σε σένα το λέω που βγαίνεις στο γαμογυάλι και μου τα 'χεις κάνει τόσα για τα βερίκοκα το Γενάρη- ότι όλες οι αποφάσεις των δικαστηρίων βγαίνουν στο όνομα του ελληνικού λαού, μη εξαιρουμένων των στρατοδικείων; Αλλά που να το ξέρεις, το μόνο που ξέρεις είναι ποιος κατούρησε σήμερα πρώτος στο Fame Story και με το ίδιο –κοίτα κάτι πράγματα- ασχολείται και αυτός ο περισπούδαστος λαός. Αλλη ατάκα μνημείο μαλακίας τώρα που το θυμήθηκα. "Σε απεργιακό κλοιο η χώρα από τις κινητοποιήσεις που έχουν εξαγγείλει ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ". Ορέ ηλίθιο κατασκεύασμα, με δείκτη νοημοσύνης ανήλικου νούφαρου, τι είναι η χώρα αν δεν είναι ο λαός της; Τι είναι ρε χώρα, τα γιοφύρια και οι χαράδρες; Ναι ρε, αυτός ο λαός που ξημεροβραδιάζεται βλέποντας τα θαύματα του Χαρδαβέλα, τα πιρούνια του Γιούρι Γκέλερ, τα "σκίστην-γαμήστην-λιώστην" των Fame Story, τι να σου κάνω αυτό το λαό έχω εύκαιρο. Αυτό το λαό που γύρω του γίνονται σ' ένα βράδι 12.000 ή 20.000 προσαγωγές στα κατά τόπους αστυνομικά τμήματα και δεν αναρωτιέται προς τι όλο αυτό το τουμπουρλούκι, απλώς γυρίζει πλευρό, ψέματα, αλλάζει κανάλι. Εστω, κατά καιρούς, ψιλοκουνιέται για να ξεμουδιάσει, αύριο θα ξαναπέσει στον καναπέ (τόσο μαλάκας είναι) θα φροντίσει να απεργήσει πρώτα θα βάλει σε κλοιό τον εαυτό του δηλαδή. Και δεν βρίσκεται ένας τσόγλανος να σου πάρει το κεφάλι σε ζωντανή σύνδεση... Ε, αυτό το λαό έχουμε πανηλίθιε, απ' αυτόν θα βγουν και σάπιοι δικαστές και παπάδες που τα παίρνουν και τομπαίρνουν, αστυνομικούς που "σπρώχνουν" Ουκρανές στα κολόμπαρα της επαρχίας, μην επαναλαμβάνομαι χοντρικά τα έγραψα και πριν μερικές μέρες, αλλά δεν μπορώ άλλο τις ευγένειες. Στρατός ρε κακομοίρη δεν είναι ο αρχηγός ΓΕΣ, οι φαντάροι είναι, πάλι το πόπολο (ναι αυτό το κακομοίρικο πόπολο που σπρώχνει φακελάκια σε γιατρούς, είπαμε δεν έχω άλλο, απ' αυτό είμαι και εγώ, πες με και μένα κακομοίρη καλό θα μου κάνεις, κακό όχι). Το πρόβλημα αυτού του λαού είναι ότι έχει ξεχάσει (για να μην πω διαγράψει) τα δικαιώματά του. Την εκλογή των ιερέων, τη συμμετοχή στα κοινά, τα δημοψηφίσματα (ρώτα έναν για το Ευρωσύνταγμα και αν ξέρει κανείς τίποτε, στείλε μου mp3 με κλέφτικο σφύριγμα). Αν ξεβαφτίσω ρε προνεαντερτάλιε τον υπουργό και γυρίσει αυτός να μου πει ότι προσβάλλω τη Δημοκρατία θα τον ξαναξεβαφτίσω. Είναι τόσο Δημοκρατία όσο ο Χριστόδουλος είναι Εκκλησία και όσο ο Γιοσάκης είναι Δικαιοσύνη. Περιμένω την άλλη εβδομάδα τις συνηθισμένες ανιστόρητες μαλακίες για το κρυφό σχολείο και δεν ξέρω τι. Ψάξε λίγο ρε, δες τους μύθους που έχουν συνοδεύσει την Επανάσταση του '21 και μετά θα καταλάβεις και τη δράση της Εκκλησίας στην Κατοχή, 120 χρόνια μετά. Αν εξαιρέσεις κάποιους ιερείς που ανέβηκαν στο βουνό (ΕΑΜ ή ΕΔΕΣ δεν έχει σημασία) σχεδόν όλοι οι άλλοι έμαθαν να λένε "γιαβόλ" με προφορά Ρηνανίας και μόλις έφυγαν οι Γερμανοί έλεγαν το "γιες" λες και είχαν περάσει όλα τους τα χρόνια στο Μάντσεστερ. Θα μου πεις πάλι το παραμύθι της Αγίας Λαύρας έτσι; Και οι άλλοι από κάτω θα σε ακούνε, θα σε χειροκροτήσουν και μετά θα πάνε να δουν πόσο ανέβηκαν οι φούστες στη μαθητική παρέλαση (οι αμοιβάδες που μετέχουν σε αυτή τη διαδικασία θα πρέπει να τους αφαιρεθεί το δικαίωμα ψήφου στα 18, από τα 28 και βλέπουμε). Περαστικέ επισκέπτη, μόλις παρακολούθησες ένα παραλήρημα μετά το οποίο είμαι πολύ καλά ευχαριστώ, αλλά αν θες να πάρεις τη σκυτάλη, παρακαλώ...

16.3.05

Αστραπόβροντα

Ο νεφεληγερέτης μαζί μας Τώρα, δεν ξέρω πόσο χρήσιμο είναι να ξέρεις ότι έπεσε πριν από λίγο κεραυνός κάπου στο νότιο Αιγαίο, αλλά αν θέλεις δες το εδώ. Ενημερώνεται ανά λεπτό, γραμμένο σε Java, η απορία μου παραμένει (όχι θα έφευγε)... Α, προσπαθώ να σκαλίσω λίγο το ρημαδοκώδικα της σελίδας να προσθέσω και κανένα link στο κενό δεξιά ίσως και αριστερά, θα δω, όπερ μεθερμηνευόμενον, αν προκύψει καμιά ψιλομαλακιούλα τις επόμενες ώρες μη φρικάρεις, εδώ θα είμαι να μπαλώνω. (ακούς εκεί ανιχνευτής κεραυνών, άλλη δουλειά δεν είχαν;)

Η εργονομία, η μπύρα και μία στροφή

κάτι συνδυασμούς που κάνω Νέα στάση για να δουλεύεις στον υπολογιστή, οκλαδόν στο πάτωμα. Σε μερικά λεπτά έχουν μουδιάσει τα πόδια σου, οπότε μπορείς απερίσπαστος να συνεχίσεις το γράψιμο καθώς είσαι πλέον σίγουρος πως θα αναγκαστείς να μη σκεφτείς με τα πόδια και έτσι ελπίζεις πως αυτό που θα βγει θα είναι άξιο παρουσίας. Τρέχα γύρευε τώρα... Μόλις διάβασα λίγο Εντγκαρ Αλαν Πόε από το 1827 παρακαλώ, ακούγοντας Διάφανα Κρίνα και King Crimson στο ραδιόφωνο. ΟΚ, ιδανικό σκηνικό για να κόψεις φλέβα, πού να τρέχεις τώρα, θα κάνεις και τους τοίχους χάλια... Ασε, ας βγω ξανά έξω, μπα, ας μείνω μέσα μιας και ήρθα δηλαδή... Η ανακάλυψη της ημέρας: Εισαγόμενη Heineken από την Ολλανδία, καμία σχέση με την ελληνική έκδοση. Θα την αναγνωρίσεις από το σκούρο πράσινο κουτάκι, έχει και ένα αυτοκόλλητο επάνω που λέει ότι μέσα έχει μπύρα (όχι τίποτε άλλο μην έχεις απορίες για τι αγοράζεις). Α, να μην ξεχάσω, η τελευταία στροφή της Φιλελλήνων. Είναι σχεδόν ορθή γωνία, ελαφρά κυρτή όχι όσο θα έπρεπε ίσως, μπορεί να γέρνει και από τη λάθος πλευρά, τέλος πάντων. Είναι σχεδόν μεταφυσική στροφή, συνοψίζει στα λιγοστά της μέτρα όλη την παράνοια του ρυμοτομικού της Αθήνας. Σκέψου πως είναι δρόμος με 4 λωρίδες στο κέντρο της πόλης και δεν είναι λεωφόρος. Αν δεν ξέρεις ότι η αριστερότερη λωρίδα είναι στροφή για την άνοδο της Αμαλίας παθαίνεις ταραχή γιατί το πληροφορείσαι με μεγάλη καθυστέρηση. Τους βλέπεις όλους να στρίβουν και εκεί που λες να φωνάξεις φαναρτζήδες και ασθενοφόρα κάπως κάτι γίνεται και όλα τσουλάνε καλώς. Σου λέω, είναι σημείο με φιλοσοφικές προεκτάσεις μπορείς να βρεις αναλογίες με ο,τιδήποτε έχει να κάνει με τη ζωή σου, κατά βάθος νομίζω πως η στροφή θα ήθελε να σου χαμογελάσει και να σου πει "περάστε"...

15.3.05

Ερχεται, έρχεται...

σαν σε trance mode λειτουργώ Πώς καταλαβαίνεις στην Αθήνα ότι έρχεται η άνοιξη - Τα τζιπ φεύγουν, τα κάμπριο έρχονται - Βλέπεις τους πρώτους γυμνούς γυναικείους ώμους - Ο μπάρμαν σου κυκλοφορεί με σορτσάκι - Πρώτες αναφορές στο ραδιόφωνο για το καλοκαίρι - Ακούς νέα τραγούδια - Την άλλη Κυριακή αλλάζει η ώρα - Τα λουλούδια θέλουν πότισμα (πάλι; την περασμένη εβδομάδα το 'κανα) - Βάζεις κι άλλα παγάκια στην κατάψυξη - Τα πουλόβερ θέλουν καθαριστήριο αλλά δεν βιάζεσαι - Κυκλοφορείς στο δρόμο το μεσημέρι μόνο με το πουκάμισο - Κυκλοφορείς στο σπίτι ξεκάλτσωτος - Ο ουρανός παίζει με όλες σχεδόν τις αποχρώσεις του μπλε, αλλά... - ... οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να βρέξει - Είσαι σίγουρος πως δεν ξέρεις τι θέλεις - Οι συνάδελφοι παραγγέλνουν τους πρώτους φραπέδες - Φτιάχνεις CD με μουσική για το δρόμο - Ο αέρας είναι πιο ζεστός - Μέλισσες σου κάνουν παρέα στο φανάρι - Οδηγείς με κατεβασμένο το παράθυρο του αυτοκινήτου - Που και που βλέπεις χνούδι από τις λεύκες

Κονσέρτο εαρινής νυχτός...

κάτι τέτοια μεγαλόστομα πιάνω... Σε offline σχόλιο μού είπαν ότι στο τανγκό φταίει αυτός που τον πατούν, όχι αυτός που πατάει. Αν ισχύει (αμφιβάλλω σφόδρα) αδιαπραγμάτευτο χρέος εκείνου που πατάει είναι να προσέξει, το ταίρι του στο χορό κάτι δεν θα ξέρει. Αν δεν βγαίνει άκρη μπορούν πάντα να το γυρίσουν στη σάλσα, στο μάμπο, στο χασάπικο, στο τσάμικο ή στο ζεϊμπέκικο, άλλωστε αυτό που ήθελαν από την αρχή ήταν να χορέψουν. Και κάπως έτσι... "Χόρεψε μαζί μου τώρα στου καημού την άκρη... Χόρεψε τώρα για δυο αγάπες και μια φούχτα δάκρυ..." Οχι περαστικέ/ή μου επισκέπτη/τρια, δεν θα τρατάρω μόνο Βοσκόπουλο. Θα σου βγάλω και ένα αργό ανατολίτικο σκοπό από τα βρετανικά νησιά, γιατί τελικά υπάρχουν αλαφροϊσκιωτοι και πέρα από την οροσειρά του Αίμου. "Ενα βουβό τραγούδι σε αιώνιο φως / τραγουδά για την αυγή που έρχεται / τα πουλιά πετώντας μιλούν για το μέρος / που η καρδιά μετακινεί τις πέτρες". Οχι και πολύ δύσκολο να ξέρεις το Mystic's Dream της Loreena McKennitt, καθόλου δύσκολο να παρασυρθείς. Τρεις και κάτι το πρωί... "Οι κουρτίνες κλειστές στο δωμάτιο σκιές..." Μελίνα Ασλανίδου, στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου. Κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω το όνομα της τελευταίας θυμάμαι το "μονοπάτι μου / δυο τσιγάρα νότια" – απίστευτη έμπνευση. Ηχοι μιας νύχτας που μπορεί να 'βλεπες σε όνειρο γέφυρες φορτηγών πλοίων και αμμουδιές δύσκολες που τις κυβερνούσαν τα κύματα. Δράκοντες και σκιές, στο μεταξύ... "Αχ ζωή μάγισσα να σε μάθω άργησα... Κάθε μέρα χάνω τ' όνειρό μου και το ξαναβρίσκω όταν τραγουδώ " για να σε ηρεμήσω λίγο με τη φωνή της Μελίνας Κανά και έρχεται ένα βασανιστικό ακόρντο στην εισαγωγή και μετά: "Και συ αποσπερίτη μου / του δειλινού ταιριάζεις / άδολα είναι τα μάτια σου / και μην τα κατεβάζεις" Σωκράτης Μάλαμας. Αμέσως μετά με μια κρητική μαχαιριά, "παλιό τραγούδι κι άγιασε απ' το πολύ το δάκρυ... βαφτίστηκα στο άχτι σας, στην πίκρα στο γινάτι σας και πιο ψηλά ανεβαίνω" θα ΄θελα να ξέρω ποιος το λέει. Λίγο πριν τις 4, κοντά στα ξημερώματα... Στροφή απότομη, είναι αυτή η κιθάρα του Mike Oldfield που νιώθεις πως σε οδηγεί σ' ένα μέρος όπου στο ένα μισό του βρέχει με αστραπόβροντα και στο άλλο μισό ο ήλιος ζωγραφίζει ουράνια τόξα κλέβοντας λίγη βροχή από δίπλα. Αν το έπιασα σωστά "Με το φιλί του μελτεμιού / μελώνει το σταφύλι / με της αγάπης το φιλί / τα μάτια και τα χείλη" ένας απελπιστικά τίμιος Δημήτρης Μητροπάνος (όσο και αν δεν φαίνεται εδώ). Αμέσως μετά, "Αστρα μη με μαλώνετε που τραγουδώ τη νύχτα..." Μανώλης Λιδάκης. "Μου λέει το φεγγάρι και μου γελά / στης μάνας της κοιμάται την αγκαλιά / εγώ θα την ξυπνήσω όταν τη δω / εμένανε μ' ακούει σαν της μιλώ" στα μακεδονίτικια μπορεί και θρακιώτικα μονοπάτια του Ορφέα Περίδη. Γύρω στις 5 πια... (Αυτολογοκρισία...) Καλημέρα σας...

Θεριστής ή Αλωνάρης...

λίγο πιασάρικος ο τίτλος ίσως, δίκο έχετε Ξαναβρήκα την Ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη, την είχα για χαμένη, αλλά όπως αποδείχθηκε ήταν πάντα στη βιβλιοθήκη και περίμενε υπομονετικά να την ξαναβρώ. Εκδόσεις Ελένης Καζαντζάκη, σκληρό μπορντό εξώφυλλο, λίγο πιο μέσα το σύμβολο Γιν και Γιανγκ. Σίγουρα έχουν περάσει τουλάχιστον δέκα χρόνια από την τελευταία φορά που άνοιξα αυτό το βιβλίο. Εξω, από τον ουρανό κρέμεται ένα απειλητικό φεγγάρι δρεπάνι θανάτου, που θα γεμίσει και αυτό και θα γίνει πανσέληνος. Αστείο, κανείς δεν δίνει σημασία στην πιο δυσοίωνη έκφραση του φεγγαριού περιμένει να γεμίσει για να το φοβηθεί. Πίσω στις σελίδες. Ξεφύλλισμα... Μπρος, πίσω και ξανά μπροστά. Τσιγάρο... Ουίσκι... "Ο Θεός μου δεν είναι παντοδύναμος (...) Είναι όλος πληγές, τα μάτια του είναι γιομάτα φόβο και πείσμα (...) Μα δεν παραδίνεται, ανεβαίνει (...) ανεβαίνει ανένδοτος". "Ο κάθε άνθρωπος έχει ένα κύκλο δικό του από πράματα, από δέντρα, ζώα, ανθρώπους, ιδέες – και τον κύκλο τούτον έχει χρέος αυτός να τον σώσει. Αυτός, κανένας άλλος. Αν δεν τον σώσει, δεν μπορεί να σωθεί". "Πιστεύω στην καρδιά του ανθρώπου, το χωματένιο αλώνι, όπου μέρα και νύχτα παλεύει ο ακρίτας με το θάνατο". Εδώ τα υπόλοιπα λόγια φτωχαίνουν, τα μάτια γεμίζουν, η σιωπή διαβαίνει το κατώφλι και αναρωτιέσαι αν μπορείς ή αν θες να είσαι το αλώνι ή ο ακρίτας.

14.3.05

Μάθημα τανγκό

- Ηρέμησε, έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου... - Α, γι' αυτό δεν βλέπω τίποτα; (παράκληση: αν κανείς θυμάται από πού είναι αυτός ο διάλογος ας μου πει) Στην άκρη του ξημερώματος, τέσσερα φιλιά, άπειρα τσιγάρα και σχεδόν δύο μπουκάλια μετά... Πιο πριν, ναι, όχι, μπορώ, δεν ξέρω, ίσως, δεν μπορώ, ξέρω, μα, δεν... - Δεν ξέρω τι θέλω (είπε) - Ξέρεις τι δεν θέλεις; (δεν ρώτησα το σκέφτηκα, πιάνεται;) Πετούν οι χαρταετοί, τα παντζούρια κλειστά, απίστευτος πονοκέφαλος, στόμα στεγνό, σας παρακαλώ εσείς κάτω στο ισόγειο μπορείτε να μην αναπνέετε τόσο δυνατά γιατί ενοχλείτε εμάς στον τέταρτο; Depon ή καφές; Κάτι διλήμματα ώρες ώρες... Εχουμε κάτι; Τίποτα απολύτως, όπως θέλει το παίρνει αυτό κανείς. Είναι και αυτές οι λέξεις που στριμώχνονται βιαστικές να βγουν όλες μαζί στο φως. Να και ένα πρόβλημα. Ρωτάς και για απάντηση παίρνεις σιωπή και ως εδώ καλά, η σιωπή είναι συγκατάβαση. Τι κάνεις παρακάτω, εδώ σε θέλω μάγκα μου. "If you get all tangled up, you just tango on" (Ο Αλ Πατσίνο στο Αρωμα Γυναίκας) Βοηθάει κάπως...

9.3.05

Μοιροφάγοι...

Σαν η πόλη να γιόρταζε χθες το βράδυ με όλα της τα φώτα αναμμένα, έμοιαζε να περίμενε κάτι που δεν έκανε τον κόπο να εμφανιστεί.. Από τον περιφερειακό του Πολυγώνου τα πράγματα φαίνονται διαφορετικά - υπερβολές, απλώς τα βλέπεις από άλλη οπτική γωνία. "Κάποιος μ' έστειλε εδώ κάτω..." Πορτοκάλογλου. "I'm going under…" Evanescence, "I'll take the rain" REM, "Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς..." Ενδελέχεια, ένα Ευαγγέλιο διαφορετικό, φτιαγμένο από ετερόκλητους γραφιάδες... Σε μια νύχτα που ζητούσαν ακαθόριστες συγγνώμες και το μόνο κατάλληλο εργαλείο συγχώρεσης έμοιαζε να ΄ναι η βαριοπούλα, ήρθαν οι Stranglers με ένα όνειρο μεσάνυχτα καλοκαιριού και τα πράγματα έμοιαζαν να μπαίνουν μόνα τους σε μια σειρά παραίτησης, αλλά εμφανίστηκε το ιππικό… "Τη νύχτα που είναι μόνο νύχτα δεν την ξέρω πια, ένα και δυο: τη μοίρα μας δεν θα την πει κανένας, ένα και δύο: τη μοίρα του ήλιου θα την πούμε εμείς". Κάτι πήγαν να πουν οι αντιρρησίες... Εσείς; Τη μοίρα του ήλιου; Μα ποιοι είστε εσείς και με... με ποιο δικαίωμα; Με αυτό που πήραμε ένα βράδυ σε μια πέτρα καταμεσίς του πελάγους, όταν τον ουρανό διέσχιζαν διάττοντες. Κουρασμένοι; Ισως.... Κουρσεμένοι; Μπορεί... Να μην αντέχουμε πια; Εστω... Ναι, εμείς, αντιρρήσεις; Ωραία...

7.3.05

Παγκόσμιες ημέρες (χωρίς νύχτες)

Μισώ τις στρατευμένες μέρες, Βαλεντίνοι (σήμερα σ’ αγαπώ χουχουνέλι μου, αύριο ξαναπλακωνόμαστε στα χριστοκάντιλακ), Τσικνοπέμπτες (εγώ θέλω να φάω σπανακόρυζο) και στην κορυφή όχι κανέλα αλλά αυτές οι παγκόσμιες ημέρες. Όχι ουδένα σχόλιο από εδώ και κάτω για την ημέρα της γυναίκας (νομίζω ότι είναι ότι πιο μισογύνικο αυτή η μέρα, αλλά ποιος με ρωτά εμένα;), αλλά έτσι για να δείτε λίγο την υποκρισία των πραγμάτων (άλλη παρένθεση, όχι πως με χρειάζεστε μυαλό έχετε, αλλά αν δεν τα πω θα σκάσω). Στις 21/2 θα γιόρταζα την ημέρα της μητρικής γλώσσας μάλλον στην πλατεία Συντάγματος, έχοντας μόλις παραγγείλει ένα burger από τα Mac και στέλνοντας μηνύματα στα φραγκολεβαντίνικα όπως έκανα στο χωριό μου στο Αϊνταχο. Στις 21/3 είναι η ημέρα κατά του ρατσισμού και για όσους δεν το κατάλαβαν ακολουθεί 7ήμερος εορτασμός. Υποθέτω τις υπόλοιπες 51 εβδομάδες μπορώ να κυνηγάω χωρίς τύψεις τον #@@#** Αλβανό/Ρουμάνο/Βούλγαρο/Κούρδο/Πακιστανό. Παράλληλα όμως στις 22/3 να μην ξεχάσω να κάνω ένα έξτρα μπάνιο γιατί γιορτάζουμε τη μέρα του νερού (παρέα με το ρατσισμό πάει αυτό τώρα;) και στο καπάκι την επόμενη ημέρα η ΕΜΥ θα πέσει μέσα στην πρόγνωση, ελέω ημέρας μετεωρολογίας (προσωπικά προτιμώ το Αστεροσκοπείο πάντως). Ανάσα. 7/4 ημέρα υγείας, να θυμηθώ να μη βήξω. 23/4 ημέρα βιβλίου και copyright παρακαλώ, προς τα πού πέφτει ο ΟΗΕ (υπεύθυνος για τις παγκόσμιες ημέρες) να τραβήξω δυο φάσκελα. Ευλογάτε το copyright ορέ; Τον περιορισμό στη γνώση; Ενιγουέι, 3/5 ημέρα της ελευθερίας του Τύπου (και η Γη είναι επίπεδη, η άλλη μεγάλη αλήθεια). 15/5 ημέρα της οικογένειας (της πατρίδας και της θρησκείας δεν έχει έρθει ακόμη). 17/5 ημέρα τηλεπικοινωνιών (μια χρονιά αυτή οι καρμίρηδες στον ΟΤΕ να μην κάνουν τα τηλεφωνήματα τσάμπα εκείνη τη μέρα). Κοντεύουμε να κοιμηθούμε, ευτυχώς στις 25/5 φέτος είναι η εβδομάδα αλληλεγγύης στους λαούς μη αυτοκυριαρχούμενων περιοχών, Viva Zapata, αυτονομία στη Χώρα των Βάσκων τώρα, να παίρνουν σειρά η Κρήτη και η Ιόνιος Πολιτεία. Α, 22/5 ημέρα βιολογικής ποικιλομορφίας ότι στο διάολο και αν σημαίνει αυτό, 31/5 ημέρα κατά του καπνίσματος (όχι κατά του υδροξειδίου και του βενζολίου δεν υπάρχει μέρα, το ταμπάκο τους πείραξε). Στις 4/6 έχουμε τα αθώα παιδιά θύματα της επιθετικότητας, τα ένοχα παιδάκια καλώς έφαγαν το ξύλο της χρονιάς τους. 5/6 ημέρα περιβάλλοντος (συγγνώμη για το άλμα, στις 20/11 είναι η ημέρα για την εκβιομηχάνιση της Αφρικής πως κολλάνε αυτά τα δύο…). Δεν καταλάβατε το μάθημα; 17/6 σου τραβάω μια ημέρα κατά της ερημοποίησης και της ξηρασίας (τον υπόλοιπο χρόνο σε κάτι Αφρικές και Ασίες δεν έχουν πρόβλημα, πλακώνονται στις μπύρες) και στις 20/6 ημέρα για τους πρόσφυγες μπας και αλαφρώσει το κάρμα μας που μοιάζει με νταλίκα που ‘ρχεται από το Κιρτζικιστάν βαρυφορτωμένη με 3 μετακομίσεις. 26/6 ημέρα κατά των ναρκωτικών και της διακίνησης, είδαμε τι έγινε και στην ποτοαπαγόρευση και επειδή το ημερολόγιο δεν έφτανε, την ίδια ημέρα περνάμε και μια υποστήριξη στα θύματα βασανιστηρίων (να σας βάλω λίγο ιώδιο;). Οπα, έχουμε κινητή εορτή, το πρώτο ΣΚ του Ιουλίου είναι για τους συνεταιρισμούς, στις 11/7 να μας αλληλοσυγχαρούμε μιας και είναι η ημέρα του πληθυσμού της Γης (και όχι του άλφα του Κενταύρου), στις 9/8 είναι η ημέρα των ιθαγενών πληθυσμών (όσων δεν ξεπαστρέψαμε). 12/8 ημέρα νεολαί(ρ)ας, 23/8 ημέρα μνήμης για το δουλεμπόριο και την κατάργησή του (τώρα πότε καταργήθηκε ακριβώς θα σας γελάσω). 8/9 ημέρα κατά του αναλφαβητισμού, 16/9 για την προστασία του όζοντος (της μουχρίτσας όμως;), στις 21/9 για την ειρήνη (μη φωνάζετε έχετε 364 ημέρες για να μαχαιρώσετε/ανασκολοπίσετε/κάψετε/βιάσετε, πάρτε και μια μέρα ρεπό) και η τελευταία εβδομάδα του Σεπτεμβρίου είναι για τη ναυτιλία (γιορτάζουν και τα φέρι-μποτ στο Ρίο-Αντίρριο;). 1/10 η τρίτη ηλικία (δώρο ένα ρυζόγαλο), 4/10 ημέρα διαστήματος (γουάου μπέιμπι βλέπω τ’ αστέρια), 5/10 ημέρα δασκάλων (φαρμακοποιοί, δικηγόροι, κηπουροί, πολιτικοί μηχανικοί και άλλες συμπαθείς τάξεις επαγγελματιών πήραν τον πούλο), 9/10 οι ταχυδρόμοι, 10/10 η πνευματική μας υγεία (να θυμηθώ να μου στείλω κάρτα με τα χρόνια πολλά), 16/10 ημέρα διατροφής (πάλι έξω από τα Mac θα είμαι), 17/10 καταπολεμούμε τη φτώχεια (εδώ δεν μπορούμε να καταπολεμήσουμε τη φυματίωση…), 24/10 ημέρα του ΟΗΕ (ε, μάτωσαν στη δουλειά) αλλά και ημέρα για την ανάπτυξη του κόσμου (λέγε με εκβιομηχάνιση μου ακούγεται αυτό). 24-30/10 εβδομάδα αφοπλισμού (λύσσα κακιά, αφού την ειρήνη τη γιορτάσαμε άλλη μέρα πότε θα αλληλοσκοτωθούμε με την άνεσή μας;). 6/11, αυτό είναι ωραίο, ημέρα για την προστασία του περιβάλλοντος κατά τη διάρκεια ένοπλων συρράξεων (μου πιάνετε ένα αβγό με χαίτη;). 14/11 κατά του διαβήτη (οι χάρακες και άλλες ασθένειες τη γλίτωσαν), 16/11 γιορτάζουμε την ανοχή (και τους οίκους άραγε;), 20/11 εκτός της Αφρικής έχουμε και τα παιδάκια και στις 21/11, δεν είμαστε σοβαροί, ημέρα τηλεόρασης. 25/11 κάτω η βία κατά των γυναικών λες και η 8/3 ήταν λίγη, 29/11 αλληλεγγύη στους Παλαιστινίους (Κούρδοι και άλλες εθνότητες ατύχησαν). 1/12 κατά του AIDS (η ξεφτίλα της Δύσης, που με φιλανθρωπικές πορδές προσπαθεί να κλείσει πληγές, σε όλο της το μεγαλείο), 2/12 κατά της δουλείας (πάλι;), 3/12 υπέρ των ατόμων με ειδικές ανάγκες (αύριο μπορώ να παρκάρω μπροστά στη ράμπα έτσι;), 5/12 για τους εθελοντές για οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη (;;;), 7/12 ημέρα πολιτικής αεροπορίας (η πολεμική γιατί μας ξέφυγε;), 10/12 ανθρώπινα δικαιώματα (να ξεκουραστούν τα γκλομπ), 18/12 για τους μετανάστες (πάλι θα λείπει ο #@$$Αλβανός)…. Τη λίστα θα τη βρείτε εδώ. Δεν κάνουμε και μια ημέρα υποκρισίας να ‘μαστε κομπλέ;

1.3.05

Ενα τραγούδι για καλό μήνα

Πάει κάπως έτσι σε λίγο ελεύθερη μετάφραση
Εκεί στη μέση του κόσμου Στέκεται Βλέπει, νιώθει Με μια κίνηση του δυνατού δεξιού χεριού Φεύγει Για το ναό του βασιλιά Μακριά από τον κύκλο στην άκρη του κόσμου Ελπίζει, απορεί Θυμάται από τις ιστορίες που άκουσε Αυτά που θα δει Εκεί στη μέση του κύκλου στέκεται Ουρανέ βοήθησέ με Μετά όλοι μπορούσαν να καταλάβουν από τη λάμψη των ματιών του Πως η απάντηση είχε βρεθεί Πίσω με τους ανθρώπους στον κύκλο Στέκεται, Δίνονοντας, νιώθοντας Με ένα μόνο άγγιγμα του δυνατού δεξιού χεριού Μαθαίνουν Για το ναό και το βασιλιά
Πρέπει να πάνε 20 χρόνια και κάτι απ' όταν το άκουσα για πρώτη φορά. Αν και δεν θυμάμαι, είμαι απολύτως σίγουρος ότι ήταν από κασέτα. Από δίσκο βινιλίου δεν νομίζω πως ήταν, θα είχα να θυμάμαι όχι κάποιο απροσδιόριστο φύσημα αλλά τη σκόνη που άφηνε το ίχνος της καθώς περνούσε η βελόνα ή κάποιο σκρατς. Μπα, κασέτα ήταν σίγουρα. Επίσης σίγουρα ήταν μια κασέτα που αυτός που την είχε φτιάξει δεν είχε πάει στο δισκάδικο της γειτονιάς (εκείνο τον καιρό τα δισκάδικα έπαιζαν το ρόλο που παίζει σήμερα το Kazaa και το Limewire). Τα τραγούδια τα είχε επιλέξει ο ίδιος, όπως κάναμε λίγο πολύ όλοι. Νυχτερινή ακρόαση παράνομων ραδιοφωνικών σταθμών στα FM, ως τα 102 άντε 103 MHz το πολύ, το υπόλοιπο δεξιότερο τμήμα της μπάντας το καταλάμβαναν κυρίως ραδιοσταθμοί που τους περιγράφαμε τότε ως "οικόπεδα". Επαιζαν συνήθως σκυλάδικα, μπόλικο echo και ανά 2-3 λεπτά έβγαινε ένας τύπος και διαφήμιζε οικόπεδα "στην Κινέττα, -νέττα, -έττα και στο Δήλεσι, -ήλεσι, -εσι, 10 λεπτά από την Ομόνοια, -όνοια –οια..." την εικόνα την πήρατε νομίζω. Περίμενες το κατάλληλο τραγούδι, πατούσες το REC στο κασετόφωνο και είχες το νου σου να σταματήσεις την εγγραφή πριν μιλήσει ο τύπος στο μικρόφωνο... Για ροκ στους σταθμούς του κρατικού ραδιοφώνου ψιλοπράγματα. Εντάξει, ήταν ο Γιάννης Πετρίδης στο Πρώτο, ο Χρ. Δασκαλόπουλος στο Τρίτο, νομίζω χωρίς να είμαι και 100% σίγουρος ο Αργύρης Ζήλος στο Δεύτερο, ως εκεί. Φίλοι μου από τα νότια προάστια μου λένε για το ραδιοφωνικό σταθμό της αμερικανικής βάσης, δεν ξέρω, δεν μπορούσα να τον ακούσω από το κέντρο της Αθήνας... Νομίζω πως το ροκ ήρθε και με βρήκε στις πρώτες μπαρότσαρκες στα πέριξ της πλατείας Εξαρχείων... Οχι σαν να είχαμε δώσει ραντεβού, ήταν μάλλον τυχαία συνάντηση, ξανάκουσα το κομμάτι, αυτή τη φορά από "καλά" ηχεία, από δίσκο βινιλίου με τη σκόνη του και τις ελαφρές αναπηδήσεις της βελόνας στις μικρές χαρακιές. Η δικιά μου ημέρα μηδέν για το ροκ είναι μάλλον αυτή με αυτό το τραγούδι... Ενα τραγούδι που κάθε φορά που το ακούω μου φέρνει στο μυαλό κελτικούς μύθους, θρύλους των δασών της Κεντρικής Ευρώπης... Μια φωνή που έρχεται να πει την ιστορία με το σέβας που της αρμόζει, μία ιστορία όσο χρειάζεται ελλειπτική για να της προσθέσεις αυτά που της λείπουν όταν πια θα είσαι έτοιμος. Μια κιθάρα που κάνει την πρώτη προσπάθεια αυτής της συμπλήρωσης ή μήπως είναι αυτή που τελικά ξεκινάει την ιστορία; Ψήγματα στους στίχους που σου ψιθυρίζουν για τρεις τέχνες, την τέχνη του να δίνεις, την τέχνη του να λαμβάνεις, την τέχνη του να μοιράζεσαι… Δεν χρειάζεται να έχεις και τις τρεις απλώς να ξέρεις πως υπάρχουν και θα σε βρουν αυτές... Temple of the King, Rainbow, 1976.