Κονσέρτο εαρινής νυχτός...

κάτι τέτοια μεγαλόστομα πιάνω... Σε offline σχόλιο μού είπαν ότι στο τανγκό φταίει αυτός που τον πατούν, όχι αυτός που πατάει. Αν ισχύει (αμφιβάλλω σφόδρα) αδιαπραγμάτευτο χρέος εκείνου που πατάει είναι να προσέξει, το ταίρι του στο χορό κάτι δεν θα ξέρει. Αν δεν βγαίνει άκρη μπορούν πάντα να το γυρίσουν στη σάλσα, στο μάμπο, στο χασάπικο, στο τσάμικο ή στο ζεϊμπέκικο, άλλωστε αυτό που ήθελαν από την αρχή ήταν να χορέψουν. Και κάπως έτσι... "Χόρεψε μαζί μου τώρα στου καημού την άκρη... Χόρεψε τώρα για δυο αγάπες και μια φούχτα δάκρυ..." Οχι περαστικέ/ή μου επισκέπτη/τρια, δεν θα τρατάρω μόνο Βοσκόπουλο. Θα σου βγάλω και ένα αργό ανατολίτικο σκοπό από τα βρετανικά νησιά, γιατί τελικά υπάρχουν αλαφροϊσκιωτοι και πέρα από την οροσειρά του Αίμου. "Ενα βουβό τραγούδι σε αιώνιο φως / τραγουδά για την αυγή που έρχεται / τα πουλιά πετώντας μιλούν για το μέρος / που η καρδιά μετακινεί τις πέτρες". Οχι και πολύ δύσκολο να ξέρεις το Mystic's Dream της Loreena McKennitt, καθόλου δύσκολο να παρασυρθείς. Τρεις και κάτι το πρωί... "Οι κουρτίνες κλειστές στο δωμάτιο σκιές..." Μελίνα Ασλανίδου, στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου. Κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω το όνομα της τελευταίας θυμάμαι το "μονοπάτι μου / δυο τσιγάρα νότια" – απίστευτη έμπνευση. Ηχοι μιας νύχτας που μπορεί να 'βλεπες σε όνειρο γέφυρες φορτηγών πλοίων και αμμουδιές δύσκολες που τις κυβερνούσαν τα κύματα. Δράκοντες και σκιές, στο μεταξύ... "Αχ ζωή μάγισσα να σε μάθω άργησα... Κάθε μέρα χάνω τ' όνειρό μου και το ξαναβρίσκω όταν τραγουδώ " για να σε ηρεμήσω λίγο με τη φωνή της Μελίνας Κανά και έρχεται ένα βασανιστικό ακόρντο στην εισαγωγή και μετά: "Και συ αποσπερίτη μου / του δειλινού ταιριάζεις / άδολα είναι τα μάτια σου / και μην τα κατεβάζεις" Σωκράτης Μάλαμας. Αμέσως μετά με μια κρητική μαχαιριά, "παλιό τραγούδι κι άγιασε απ' το πολύ το δάκρυ... βαφτίστηκα στο άχτι σας, στην πίκρα στο γινάτι σας και πιο ψηλά ανεβαίνω" θα ΄θελα να ξέρω ποιος το λέει. Λίγο πριν τις 4, κοντά στα ξημερώματα... Στροφή απότομη, είναι αυτή η κιθάρα του Mike Oldfield που νιώθεις πως σε οδηγεί σ' ένα μέρος όπου στο ένα μισό του βρέχει με αστραπόβροντα και στο άλλο μισό ο ήλιος ζωγραφίζει ουράνια τόξα κλέβοντας λίγη βροχή από δίπλα. Αν το έπιασα σωστά "Με το φιλί του μελτεμιού / μελώνει το σταφύλι / με της αγάπης το φιλί / τα μάτια και τα χείλη" ένας απελπιστικά τίμιος Δημήτρης Μητροπάνος (όσο και αν δεν φαίνεται εδώ). Αμέσως μετά, "Αστρα μη με μαλώνετε που τραγουδώ τη νύχτα..." Μανώλης Λιδάκης. "Μου λέει το φεγγάρι και μου γελά / στης μάνας της κοιμάται την αγκαλιά / εγώ θα την ξυπνήσω όταν τη δω / εμένανε μ' ακούει σαν της μιλώ" στα μακεδονίτικια μπορεί και θρακιώτικα μονοπάτια του Ορφέα Περίδη. Γύρω στις 5 πια... (Αυτολογοκρισία...) Καλημέρα σας...