18.3.05

H κυρία της σιωπής

συναντήσεις πολυτελείας Οταν βρεθώ σε ομίχλη μου φαίνεται πως τίποτε άλλο δεν έχει αξία και πώς να 'χει άλλωστε αφού βρίσκομαι σε ομίχλη. Στην αρχή τη βλέπω σαν ένα θολό πέπλο πάνω από τα κίτρινα φώτα του δρόμου, πλησιάζοντας για μια στιγμή έχω την αίσθηση ότι ήταν παιχνίδι των ματιών, αλλά είναι εδώ, με τυλίγει με ένα μαγικό τρόπο. Κάποια στιγμή λεω πως αυτή με καθοδηγεί, σηκώνω το πόδι από το γκάζι, χαμηλώνω τη μουσική και εκείνη μπαίνει από τις γρίλιες του εξαερισμού ίδια και απαράλλαχτη όπως είναι έξω, τα φίλτρα δεν την αλλάζουν. Κατεβάζω το παράθυρο... Πυκνώνει, είναι παντού γύρω, τώρα πια και μέσα μου, είμαι κομμάτι της είναι και εκείνη πια μέρος μου αλλά δεν ξέρω αν είναι με το μέρος μου. Τελευταία επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο, ανάβω το φως ομίχλης. Η μηχανή του αυτοκινήτου μοιάζει σαν να έχει σωπάσει, ψέματα, το κοντέρ δείχνει 110, 90, 80, 75. Τα τζάμια μοιάζουν σαν θαμπωμένα... Ποιος νοιάζεται. Σημασία έχει η ομίχλη – ναι και ο δρόμος. Λέω πως στο τέλος της διαδρομής όλα μου τα όνειρα με περιμένουν μαζεμένα, πως αυτή η περίεργη πολιορκία θα πάρει ξαφνικά τέλος και αμέσως μετά θα δω τα πρόσωπα των ονείρων μου που θα μου γκρινιάζουν παίζοντας ανυπόμονα το πόδι τους στην άσφαλτο γιατί δήθεν άργησα στο ραντεβού που τους είχα δώσει, πότε άραγε; Δεν μιλάω με την ομίχλη για να της πω όλα αυτά, ίσως μόνο να σιγοτραγουδάω. Αλλωστε η ίδια σιχαίνεται τις κουβέντες... Στο τέλος θα δω τα φώτα του χωριού ή το σχήμα της πόλης ή την αντανάκλαση του νυχτερινού ουρανού σε μια λίμνη ή μια θάλασσα, δεν έχει σημασία, κανείς δεν θα περιμένει... Ισως, λέω ίσως, να περιμένει ο εαυτός μου, αν βέβαια δεν έχει και αυτός καλύτερη δουλειά να κάνει. Ολα αυτά όμως δεν έχουν παρά ελάχιστη σημασία εκείνη και εγώ ο ένας κομμάτι του άλλου, ξένο σώμα και ταυτόχρονα απαραίτητο συμπλήρωμα... ... όπως το περίμενα. Φώτα, σχήματα, αντανακλάσεις. Ανεβάζω την ένταση της μουσικής μαζί και το παράθυρο... Κοντέρ, 90, 120, 130, 145, 160, η μηχανή διαμαρτύρεται, το τιμόνι τρέμει ελαφρά από το άγχος του. Ανάβω τσιγάρο... Χαμόγελο... Ενα θολό πέπλο διαγράφεται πάνω απ' τα λιγοστά φώτα του δρόμου μπροστά... [άσχετο (και ξενέρωτο) ΥΓ: Μου κάνει εντύπωση που σε αυτό τον τραγικά απολίτιστο τεχνολογικά τόπο μπορείς να στείλεις post απ' οπουδήποτε.]

Δεν υπάρχουν σχόλια: