28.3.05

Από μηχανής θεά...

(μοιραίες συναντήσεις) Την είδα στο φανάρι του Παναθηναϊκού Σταδίου δίπλα μου, περιμένοντας το πράσινο. Στα κατακόκκινα η ίδια και λαμπερή κάτω από τα φώτα. Αριστοκράτισσα. Σκεφτόμουν να στρίψω αριστερά για Ρηγίλλης, άλλαξα γνώμη, θα πήγαινα ως το φανάρι της Σούτσου. Αν και βράδυ Δευτέρας η Βασιλέως Κωνσταντίνουν το 'χε το μποτιλιαρισματάκι της. Με πρώτη-νεκρά ως το Χίλτον, εκείνη πότε λίγο μπροστά μου, πότε λίγο πίσω μου ίσα ίσα να τη διακρίνω από τη γωνία του αριστερού καθρέφτη. Εκθαμβωτική. Την είχαν πάρει χαμπάρι και άλλοι οδηγοί. Τη χάζευαν από περισσότερο ή λιγότερο προνομιούχες θέσεις όση ώρα ο τροχονόμος έκανε τα δικά του (και δεν μας τα έλεγε) στη διασταύρωση. Μπροστά μου ένα επιβατικό Ντάτσουν με την ξεχαρβαλωμένη εξάτμισή του να κρέμεται μόνο από τις προσευχές του οδηγού. Νάτη πάλι, ποια Σούτσου τώρα... Στάθηκε πάλι δίπλα μου στους Αμπελόκηπους, πανέμορφη. Bedazzled θα σχολίαζε ο Nick Cave αν τον είχα συνοδηγό. Λίγα δευτερόλεπτα κράτησε, το βασανιστήριο του σασμάν ξεκίνησε και πάλι, εκείνη στην αριστερή λωρίδα, εγώ στη μεσαία, πρώτη νεκρά, πρώτη νεκρά. Το ίδιο κρυφτούλι... Στο φανάρι της Λαρίσης ο δρόμος της άνοιξε για λίγο, ίσα ίσα που άκουσα όπως περνούσε το φινετσάτο φύσημά της λίγο πριν ξανασταματήσει πίσω από ένα ταξί. Στην Πανόρμου ο τροχονόμος μάλλον μαθητευόμενος. Η λωρίδα της μπλόκαρε, έφυγα μπροστά, δεν την είδα ξανά... Σκληρή η δημοκρατία των δρόμων του κέντρου... Ακόμη και για τις Ferrari...

Δεν υπάρχουν σχόλια: