1.3.05

Ενα τραγούδι για καλό μήνα

Πάει κάπως έτσι σε λίγο ελεύθερη μετάφραση
Εκεί στη μέση του κόσμου Στέκεται Βλέπει, νιώθει Με μια κίνηση του δυνατού δεξιού χεριού Φεύγει Για το ναό του βασιλιά Μακριά από τον κύκλο στην άκρη του κόσμου Ελπίζει, απορεί Θυμάται από τις ιστορίες που άκουσε Αυτά που θα δει Εκεί στη μέση του κύκλου στέκεται Ουρανέ βοήθησέ με Μετά όλοι μπορούσαν να καταλάβουν από τη λάμψη των ματιών του Πως η απάντηση είχε βρεθεί Πίσω με τους ανθρώπους στον κύκλο Στέκεται, Δίνονοντας, νιώθοντας Με ένα μόνο άγγιγμα του δυνατού δεξιού χεριού Μαθαίνουν Για το ναό και το βασιλιά
Πρέπει να πάνε 20 χρόνια και κάτι απ' όταν το άκουσα για πρώτη φορά. Αν και δεν θυμάμαι, είμαι απολύτως σίγουρος ότι ήταν από κασέτα. Από δίσκο βινιλίου δεν νομίζω πως ήταν, θα είχα να θυμάμαι όχι κάποιο απροσδιόριστο φύσημα αλλά τη σκόνη που άφηνε το ίχνος της καθώς περνούσε η βελόνα ή κάποιο σκρατς. Μπα, κασέτα ήταν σίγουρα. Επίσης σίγουρα ήταν μια κασέτα που αυτός που την είχε φτιάξει δεν είχε πάει στο δισκάδικο της γειτονιάς (εκείνο τον καιρό τα δισκάδικα έπαιζαν το ρόλο που παίζει σήμερα το Kazaa και το Limewire). Τα τραγούδια τα είχε επιλέξει ο ίδιος, όπως κάναμε λίγο πολύ όλοι. Νυχτερινή ακρόαση παράνομων ραδιοφωνικών σταθμών στα FM, ως τα 102 άντε 103 MHz το πολύ, το υπόλοιπο δεξιότερο τμήμα της μπάντας το καταλάμβαναν κυρίως ραδιοσταθμοί που τους περιγράφαμε τότε ως "οικόπεδα". Επαιζαν συνήθως σκυλάδικα, μπόλικο echo και ανά 2-3 λεπτά έβγαινε ένας τύπος και διαφήμιζε οικόπεδα "στην Κινέττα, -νέττα, -έττα και στο Δήλεσι, -ήλεσι, -εσι, 10 λεπτά από την Ομόνοια, -όνοια –οια..." την εικόνα την πήρατε νομίζω. Περίμενες το κατάλληλο τραγούδι, πατούσες το REC στο κασετόφωνο και είχες το νου σου να σταματήσεις την εγγραφή πριν μιλήσει ο τύπος στο μικρόφωνο... Για ροκ στους σταθμούς του κρατικού ραδιοφώνου ψιλοπράγματα. Εντάξει, ήταν ο Γιάννης Πετρίδης στο Πρώτο, ο Χρ. Δασκαλόπουλος στο Τρίτο, νομίζω χωρίς να είμαι και 100% σίγουρος ο Αργύρης Ζήλος στο Δεύτερο, ως εκεί. Φίλοι μου από τα νότια προάστια μου λένε για το ραδιοφωνικό σταθμό της αμερικανικής βάσης, δεν ξέρω, δεν μπορούσα να τον ακούσω από το κέντρο της Αθήνας... Νομίζω πως το ροκ ήρθε και με βρήκε στις πρώτες μπαρότσαρκες στα πέριξ της πλατείας Εξαρχείων... Οχι σαν να είχαμε δώσει ραντεβού, ήταν μάλλον τυχαία συνάντηση, ξανάκουσα το κομμάτι, αυτή τη φορά από "καλά" ηχεία, από δίσκο βινιλίου με τη σκόνη του και τις ελαφρές αναπηδήσεις της βελόνας στις μικρές χαρακιές. Η δικιά μου ημέρα μηδέν για το ροκ είναι μάλλον αυτή με αυτό το τραγούδι... Ενα τραγούδι που κάθε φορά που το ακούω μου φέρνει στο μυαλό κελτικούς μύθους, θρύλους των δασών της Κεντρικής Ευρώπης... Μια φωνή που έρχεται να πει την ιστορία με το σέβας που της αρμόζει, μία ιστορία όσο χρειάζεται ελλειπτική για να της προσθέσεις αυτά που της λείπουν όταν πια θα είσαι έτοιμος. Μια κιθάρα που κάνει την πρώτη προσπάθεια αυτής της συμπλήρωσης ή μήπως είναι αυτή που τελικά ξεκινάει την ιστορία; Ψήγματα στους στίχους που σου ψιθυρίζουν για τρεις τέχνες, την τέχνη του να δίνεις, την τέχνη του να λαμβάνεις, την τέχνη του να μοιράζεσαι… Δεν χρειάζεται να έχεις και τις τρεις απλώς να ξέρεις πως υπάρχουν και θα σε βρουν αυτές... Temple of the King, Rainbow, 1976.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Έτσι όπως τα περιγράφεις στην τελευταία σου παράγραφο νομίζω ότι είναι τα πράγματα για όλους όσους ακούσαμε αυτό το τραγούδι (ή μήπως ύμνο...?) τότε...
Η αλήθεια είναι ότι έχω καιρό να το ακούσω και μου άρεσε που μου ξαναψιθύρισα...
Εύχομαι καλό μήνα και σένα...

ΥΓ : Είσαι σίγουρος ότι οι τρεις τέχνες θα μας βρουν; Και αν κάποτε τις είχαμε και κάπου στην πορεία τις χάσαμε; Θα μας συγχωρέσουν όταν μας ξανασυναντήσουν ή θα μας γυρίσουν την πλάτη;...

Ανώνυμος είπε...

Σίγουρος δεν είμαι για τίποτα (δεν νομίζω ότι είναι απαραίτητο άλλωστε) αλλά γιατί οι ερωτήσεις σου διατυπώνονται στο μέλλοντα και όχι στον παρακείμενο ή τον ενεστώτα; Τι συμβαίνει αν μας έχουν ήδη βρει, αν μας έχουν ήδη συγχωρέσει αν είναι ήδη εδώ;

Sofia είπε...

Εννοείς τότε που ήταν η Πλατεία Εξαρχείων στα καλά της; Γιατί τελευταία όλο κάτι ποπ καψουροτράγουδα άκουγα...

NickTheCreek είπε...

Ε ναι, Σοφία, όχι τώρα με τους φραπουτσίνους. Ωχ, αρχίζω να γερνάω και να λέω εκείνα τα "θυμάμαι τότε που ήταν αλλιώς τα πράγματα..."