25.3.05

Ξύπνιος στο όνειρο...

(να σερβίρω πατσά ψιλοκομμένο άραγε;) Είναι δυο τρεις εβδομάδες τώρα... Πάω για ύπνο και αφήνω το ραδιόφωνο ανοιχτό... Δεν ξέρω αν είναι αυθυποβολή ή αν όντως έχει σημασία, όταν όμως βαδίζω για τα όνειρα με εκείνη τη χαμηλή υπόκρουση από τις μουσικές του Βασίλη Τσιτσάνη, του Μάρκου Βαμβακάρη, του Μάνου Χατζιδάκι, του Δήμου Μούτση, της Marianne Faithful, του Nick Cave, των Metallica ή της Edith Piaf και του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, των Archive ή των Stranglers και του Σωκράτη Μάλαμα, τέλος πάντων, όλων εκείνων των ανθρώπων που δημιουργίες τους κατοικούν στα ράφια στους τοίχους του σπιτιού ή τους φακέλους του σκληρού δίσκου, νομίζω πως πολλά θα πάνε καλύτερα το πρωί. Για να είμαι ειλικρινής δεν συμβαίνει πάντα, αλλά κάποια πρωινά νιώθω σαν να είμαι μπροστά σε έναν πεινασμένο δράκο που αφού του περιέγραψα τα χρώματα των μουσικών έδειξε ενδιαφέρον για το μπλε, το κόκκινο, το πράσινο και ξέχασε στην άκρη το γκρι με το οποίο μεγάλωσε, ευτυχώς και την πείνα του. Ομορφα...

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μ'αρέσει που κάνεις ποιοτικές επιλογές για το soundtrack του υποσυνείδητου ;)

NickTheCreek είπε...

Α, όλα κι όλα, εδώ υπάρχει γκουρμέ ύπνος :)