15.3.05

Θεριστής ή Αλωνάρης...

λίγο πιασάρικος ο τίτλος ίσως, δίκο έχετε Ξαναβρήκα την Ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη, την είχα για χαμένη, αλλά όπως αποδείχθηκε ήταν πάντα στη βιβλιοθήκη και περίμενε υπομονετικά να την ξαναβρώ. Εκδόσεις Ελένης Καζαντζάκη, σκληρό μπορντό εξώφυλλο, λίγο πιο μέσα το σύμβολο Γιν και Γιανγκ. Σίγουρα έχουν περάσει τουλάχιστον δέκα χρόνια από την τελευταία φορά που άνοιξα αυτό το βιβλίο. Εξω, από τον ουρανό κρέμεται ένα απειλητικό φεγγάρι δρεπάνι θανάτου, που θα γεμίσει και αυτό και θα γίνει πανσέληνος. Αστείο, κανείς δεν δίνει σημασία στην πιο δυσοίωνη έκφραση του φεγγαριού περιμένει να γεμίσει για να το φοβηθεί. Πίσω στις σελίδες. Ξεφύλλισμα... Μπρος, πίσω και ξανά μπροστά. Τσιγάρο... Ουίσκι... "Ο Θεός μου δεν είναι παντοδύναμος (...) Είναι όλος πληγές, τα μάτια του είναι γιομάτα φόβο και πείσμα (...) Μα δεν παραδίνεται, ανεβαίνει (...) ανεβαίνει ανένδοτος". "Ο κάθε άνθρωπος έχει ένα κύκλο δικό του από πράματα, από δέντρα, ζώα, ανθρώπους, ιδέες – και τον κύκλο τούτον έχει χρέος αυτός να τον σώσει. Αυτός, κανένας άλλος. Αν δεν τον σώσει, δεν μπορεί να σωθεί". "Πιστεύω στην καρδιά του ανθρώπου, το χωματένιο αλώνι, όπου μέρα και νύχτα παλεύει ο ακρίτας με το θάνατο". Εδώ τα υπόλοιπα λόγια φτωχαίνουν, τα μάτια γεμίζουν, η σιωπή διαβαίνει το κατώφλι και αναρωτιέσαι αν μπορείς ή αν θες να είσαι το αλώνι ή ο ακρίτας.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ευτυχως που μας θυμίζεις καποια πράγματα. καιρός να επιστρεψουμε στα βιβλία και μάλιστα σε τέτοια βιβλία που μας επιτρέπουν να συνειδητοποιούμε την ανθρωπινη υπόστασή μας. Γιατί την ξεχνάμε, συχνά , πολύ συχνά
ritsmas

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ένα σεληνιακό δρεπάνι αισθάνεσαι να σε απειλεί. Είναι η σπάνια ιδέα μιας έρημης πόλης. Είναι η αίσθηση της μοναξιάς μέσα στην άλλοτε πολυτάραχη πολιτεία.