27.3.05

Καημένα πρόβατα...

(περιμένοντας τους βαρβάρους) Μετά από μια σκάφη παϊδάκια, μια λεκάνη μπιφτέκια και το throughput του Δέλτα του Αχελώου ή του Εβρου σε μορφή αγωργίτικου και τσίπουρου, η χώνεψη έρχεται με την κουβέντα που κύλησε αργά αργά, σαν τον ήλιο που γλίστραγε κατά τη μεριά της θάλασσας. Κάποια στιγμή προς το βράδυ, είχε βγει και ένα χορταστικό φεγγάρι κομματάκι ντροπαλό που πήγε και κρύφτηκε πίσω από κάτι σύννεφα, εμείς με μια κούπα ζεστό, μαύρο, πυκνό καφέ σφηνωμένη ανάμεσα στα χέρια και κάποιος θυμήθηκε ότι το φεστιβάλ τριγλυκεριδίων που είχε προηγηθεί έγινε καταμεσίς της σαρακοστής. Είχα ξανακούσει ότι ο χριστιανισμός, όπως εκφράζεται από το επίσημο κανάλι διανομής (την Εκκλησία ντε), βασίζεται πάρα πολύ στην καλλιέργεια συμπλεγμάτων ενοχής. Υπάρχει, σου λέει τώρα ο άλλος, μια ύπουλη μεθόδευση που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο ελλαττωματικό εξ ορισμού. Το νεογέννητο φέρει το βάρος του προπατορικού αμαρτήματος και πρέπει να εξαγνιστεί, αλλά η βουτιά στην κολυμβήθρα δεν έχει το αποτέλεσμα του μπάνιου στα νερά της Στύγας (ή Στυγός; δεν ξέρω) που έκανε η Θέτις στον Αχιλλέα -με τα γνωστά δυσάρεστα αποτελέσματα ελέω φούριας της μαμάς-, οπότε όσο μεγαλώνει το πιτσιρίκι φαίνεται πως ξαναμπαίνει ο διάολος μέσα του. Αντε νήστεψε μπας και ξελιγωθεί ο εξαποδώ και φύγει, άντε εξομολογήσου, σε κάποιες περιπτώσεις να σε πάμε για κανέναν εξορκισμό, κυρίως όμως μην έχεις πάθη, να είσαι εγκρατής και αν τη βγάλεις τη ζωή σου με μέλι και μπουτάκια ακρίδας ταρτάρ θα σου δώσουν πρώτο τραπέζι πίστα στον παράδεισο. Αν, μάλιστα, εγκαταλείψεις την κοινωνία και κλειστείς σε κανένα μοναστήρι τόσο το καλύτερο για σένα και την ψυχή σου. Το ότι θα έχεις διαπράξει ύβρι προς το ανθρώπινο είδος που εξελίχθηκε όχι ως αγελαίο αλλά ως κοινωνικό και πολιτικό ζώο δεν στο λένε... Ολα ξεκινούν ή καταλήγουν στην ενοχή, ο καλός Χριστούλης σαν αποδιοπομπαίος τράγος πήρε τα κρίματα του κόσμου στο λαιμό του, αλλά εσύ δεν το εκτιμάς αυτό, είσαι σκάρτος και όλη σου η ζωή πρέπει να είναι η αναζήτηση μιας συγγνώμης από ποιον άραγε; Και να οι επισκέψεις στα μοναστήρια και να τα προσκυνήματα σε λείψανα (κοινώς, πτώματα, όσο και αν δεν σ' αρέσει) αλλά ακόμη και αν δεν είσαι απ' τους πιστούς πιστούς και παρακολουθείς όλα αυτά από διακριτική απόσταση γιατί κάτι μέσα σου λέει πως δεν στέκει όλη η ιστορία, η ενοχή με την οποία μεγάλωσες βρίσκει τον τρόπο και ξετρυπώνει. Ισως στα ιερά κείμενα να υπάρχει μια φράση του τύπου "Ζήσε και άσε και τους άλλους να ζήσουν" και καθήκον μιας ανθρώπινης Εκκλησίας θα ήταν να έπαιρνε αυτή τη φρασούλα και να την έκανε κάτι πιο μεγάλο. Ισως έτσι να ήταν ο χριστιανισμός στα πρώτα του βήματα και στην πορεία έχασε το δρόμο του... Θα μου πεις, ο χριστιανισμός είναι το θέμα ή η Εκκλησία; Διαφορετικά πράγματα, δίκιο έχεις και απορώ πώς οι πιστοί δεν έχουν ακόμη πάρει τα δίκρανα και τους γκράδες. Σίγουρα το βράδυ θα στηθούν μπροστά στην τηλεόραση να δουν Βαβύλη, χωρίς ούτε μια στιγμή να περάσει από το μυαλό τους η σκέψη να πάρουν τις κουρελιασμένες ιδέες της πίστης τους, να τις περιθάλψουν μακριά από καλοθρεμμένους παπάδες και ιερείς που κραδαίνουν το φόβο και να περιμένουν να ξαναγίνουν αυτό που ήταν... Μπα, δεν λυπάμαι το Χριστόδουλο, αυτούς όμως...

Δεν υπάρχουν σχόλια: