31.3.05

Κόντρα...

(όχι ξύρισμα) Είναι οι στιγμές που θέλουν να ενώσουν τα νήματα που έκοψε ο χρόνος, οι αναπνοές που καίγονται να λυγίσουν τον αέρα, τα μάτια που ιδρώνουν όταν θυμηθούν. Οι στιγμές αυθαδιάζουν μπροστά στο εκκρεμές, οι αναπνοές φυλακίζουν τον αιθέρα, τα μάτια πυρπολούν τις εικόνες. Δεν το κάνουν, όταν το κάνουν, για το χατίρι ενός λεπτοδείκτη... Εκεί που θα λες πως χάνεσαι με όσα έλεγες για δικά σου, οι ανταριασμένες στιγμές θα ανεβούν πάλι στο βουνό, οι αναπνοές θα αλυσοδεθούν από το φύλακα Αίολο, τα μάτια θα στεγνώσει η λογική και το μυαλό θα πάρει πάλι πίσω τον κλεμμένο θρόνο του. Μετά, τι; Θυμάσαι αυτό το δίστιχο από το Hey you των Pink Floyd που φώναζε ότι στεκόμαστε μαζί και πέφτουμε χώρια; Ξέρεις πόσα τραγούδια έχουν προσπαθήσει να πουν ακριβώς το αντίθετο; Πολλά, τόσα πολλά που από τον αριθμό τους και μόνο καταλαβαίνεις πως θέλουν να αντισταθούν σε κάτι που μάλλον δεν μπορούν να παλέψουν. Είναι τόσες οι φανερές και κρυφές λύπες και χαρές σε αυτό το "together we stand/divided we fall" που χρειάστηκε πανστρατιά για να τα βγάλει πέρα μαζί τους. Οσο αυτή η μάχη συνεχίζεται και αφήνει πίσω της σωρό τις ξεχαρβαλωμένες νότες.... καλή σου μέρα...

Δεν υπάρχουν σχόλια: