20.3.05

Στην κορυφή του βράχου...

(σημασία, όμως, είχε η διαδρομή) Νομίζω πως σε πιάνει ένα αίσθημα εγκλωβισμού όταν μπαίνεις στη Μονεμβασιά, είναι μάλλον που από το όνομα του βράχου κιόλας ξέρεις πως η είσοδος είναι ταυτόχρονα και έξοδος, δεν υπάρχει άλλη διαφυγή ή, καλύτερα, δεν υπάρχει άλλη ασφαλής διαφυγή. Καμία σχέση με το "δυο πόρτες έχει η ζωή..." όπως καταλαβαίνεις. Ο ήλιος κάνει δοκιμές για το καλοκαίρι, παντού ακούγεται το βουητό από τις μέλισσες και κάπου στο βάθος το βουητό των επισκεπτών. Αν απομακρυνθείς λίγο από τον κόσμο –και δεν είναι τόσο δύσκολο- νιώθεις σαν να πρόκειται σε λίγο να συναντηθείς με βυζαντινούς αυτοκράτορες, Ενετούς ευγενείς, φιλόξενους ντόπιους και τρομερούς πειρατές. Ανεβαίνεις προς την κορυφή, λίγο δύσκολη υπόθεση. Σταματάς, ακουμπάς στο τείχος, κοιτάς προς τα κάτω. Ελα να αμπελοφιλοσοφήσουμε, όταν ανεβαίνεις να σταματάς πότε πότε και να κοιτάς πίσω, έχεις μια διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων, καλύτερη ή χειρότερη δεν έχει σημασία... Σε κάποια σημεία αντί για σκαλιά υπάρχουν πέτρες, γλιστερές και δεν φαίνεται να αστειεύονται. Πλάκα πλάκα το να εξημερώσεις την πέτρα είναι ζόρι (ωραίες εξυπνάδες λέω, μωρέ μήπως έπαθα ηλίαση;) Επιτέλους στην κορυφή, με την εκκλησία της Αγίας Σοφίας να έχει πιάσει το καλύτερο πόστο... Λίγο πιο πίσω ένα μονοπάτι ίσα που διαγράφεται κάτω από τους θάμνους. Μια σαύρα έχει αράξει πάνω στην πέτρα, με το που με παίρνει χαμπάρι τρέχει να κρυφτεί. Μυρωδιά από χαμομίλι. Δεν κουνιέται φύλλο, ο ήλιος ανελέητος. Το μονοπάτι τελειώνει ανάμεσα σε δύο λεία γκρίζα βράχια και μαζί του τελειώνει και το έδαφος... Από κάτω το μπλε μολυβί του Μυρτώου Πελάγους, να μια έξοδος κινδύνου κυριολεκτικά κινδύνου... Το μυαλό σε καθησυχάζει, σου λέει πως όσο πατάς κάτω, όσο είσαι σφηνωμένος ανάμεσα στα βράχια δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς. Τότε γιατί η καρδιά παίζει τρομοκρατημένη; Μέχρι να τα βρουν οι δυο τους να στρίψω τσιγάρο... Η θάλασσα μαγνητίζει, μια ματιά γύρω και πάλι προς τα κάτω, μισό βήμα από το κενό. Περίεργη αίσθηση, φόβος και μαγεία μαζί, δέος και χαρά... Βαθιά ανάσα, ένα πουλί ξεφυτρώνει από κάτι χαλάσματα, περνά από μπροστά μου στα δέκα μέτρα και με μια αριστερή ανοιχτή στροφή...
Βουτιά από ψηλά Σε μολυβένια θάλασσα Ενδελέχεια
(τη γόπα απ' το τσιγάρο την πήρα μαζί μου στην επιστροφή, μην αναρωτιέσαι)

Δεν υπάρχουν σχόλια: