9.3.05

Μοιροφάγοι...

Σαν η πόλη να γιόρταζε χθες το βράδυ με όλα της τα φώτα αναμμένα, έμοιαζε να περίμενε κάτι που δεν έκανε τον κόπο να εμφανιστεί.. Από τον περιφερειακό του Πολυγώνου τα πράγματα φαίνονται διαφορετικά - υπερβολές, απλώς τα βλέπεις από άλλη οπτική γωνία. "Κάποιος μ' έστειλε εδώ κάτω..." Πορτοκάλογλου. "I'm going under…" Evanescence, "I'll take the rain" REM, "Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς..." Ενδελέχεια, ένα Ευαγγέλιο διαφορετικό, φτιαγμένο από ετερόκλητους γραφιάδες... Σε μια νύχτα που ζητούσαν ακαθόριστες συγγνώμες και το μόνο κατάλληλο εργαλείο συγχώρεσης έμοιαζε να ΄ναι η βαριοπούλα, ήρθαν οι Stranglers με ένα όνειρο μεσάνυχτα καλοκαιριού και τα πράγματα έμοιαζαν να μπαίνουν μόνα τους σε μια σειρά παραίτησης, αλλά εμφανίστηκε το ιππικό… "Τη νύχτα που είναι μόνο νύχτα δεν την ξέρω πια, ένα και δυο: τη μοίρα μας δεν θα την πει κανένας, ένα και δύο: τη μοίρα του ήλιου θα την πούμε εμείς". Κάτι πήγαν να πουν οι αντιρρησίες... Εσείς; Τη μοίρα του ήλιου; Μα ποιοι είστε εσείς και με... με ποιο δικαίωμα; Με αυτό που πήραμε ένα βράδυ σε μια πέτρα καταμεσίς του πελάγους, όταν τον ουρανό διέσχιζαν διάττοντες. Κουρασμένοι; Ισως.... Κουρσεμένοι; Μπορεί... Να μην αντέχουμε πια; Εστω... Ναι, εμείς, αντιρρήσεις; Ωραία...

Δεν υπάρχουν σχόλια: