31.10.05

Απόγευμα Κυριακής στα ξένα

(και ποτέ με άδεια χέρια) Αυτοκίνητα που βγήκαν γυαλιστερά από το εργοστάσιο πριν 15 ή 20 χρόνια, σήμερα με φανερά στο μάτι και το αυτί τα σημάδια της ζωής τους. Με έναν Αφρικανό στο τιμόνι, κάπου στα 30 με 40 μου φαίνεται ο ίδιος, δεν ξέρω ακριβώς. Μάλλον είναι που σχετικά πιο δύσκολα υπολογίζεις την ηλικία στις άλλες φυλές. Σε τρία τέσσερα τετράγωνα θα σταματήσει για να πάρει τον κολλητό του που ήρθε πριν από λίγα χρόνια από τη Νιγηρία. 'Η την Κένυα. 'Η το Πράσινο Ακρωτήρι, τη Σιέρρα Λεόνε... Στην επόμενη γωνία τον περιμένει μια συμπατριώτισσά του, με ένα παιδί στην αγκαλιά και ένα λίγο πιο μεγάλο που την κρατά από το φουστάνι. Ο άντρας της θα εμφανιστεί τρέχοντας κουτρουβαλώντας τις σκάλες της πολυκατοικίας, κρατώντας, όχι κρατώντας, ανεμίζοντας μια παραφουσκωμένη σακούλα με το δώρο για τους οικοδεσπότες που μένουν στην άλλη άκρη του λαβύρινθου... Θα στριμωχτούν στις πίσω θέσεις και το αυτοκίνητο θα ξεκινήσει, με λίγη δυσκολία αλλά θα ξεκινήσει... Οι ξένοι της γειτονιάς τα απογεύματα τις Κυριακές πηγαίνουν βόλτες. Και επισκέψεις. Φοράνε τα καλά τους και μπαίνουν ανά 4, 5 ή 6 σε αυτοκίνητα απομεινάρια μιας παλιάς ευρωπαϊκής γενναιοδωρίας ή λειτουργικής ανακύκλωσης όπως κανονικά θα έπρεπε να λένε το κύκλωμα εμπορίας των υπερμεταχειρισμένων. Τα χρώματα των ρούχων λάμπουν πάνω τους, όμως τίποτε δεν φαίνεται τόσο πολύ όσο το χαμόγελό τους, η χαρά τους που θα τα πουν με φίλους και ίσως θα τραγουδήσουν στη γλώσσα τους, γελώντας στις Δευτεριάτικες σκιές...

Δεν υπάρχουν σχόλια: