28.4.05

Σήμερον....

(με κόντρα άνεμο) Δεν θέλω να είμαι στο κλίμα καμιάς ημέρας, αλλά αυτό που θέλω να κάνω σήμερα δεν διαφέρει και πολύ από μια σπονδή με 3-5 χτυπήματα του ποτηριού στο τραπέζι σε έναν γνήσιο άνθρωπο, έναν άνθρωπο που πίστεψε ότι μπορούσε να αλλάξει πράγματα, πάλεψε γι' αυτά όπως αυτός νόμιζε και έπεσε. Επεσε όρθιος, δεν πούλησε κανέναν, δεν έδωσε κανέναν, ανέλαβε έναντι της όποιας εξουσίας τις ευθύνες των πράξεών του και πλήρωσε το τίμημα με το κεφάλι του ψηλά. Ηταν διαφορετικός, όπως διαφορετικός ήταν και ο Μαχάτμα ή ο Μάρτιν Λούθερ στα πιο σύγχρονά μας και είμαι σίγουρος πως από τις ημέρες του ως τις ημέρες τους πολλοί επίσης αξιόλογοι μεσολάβησαν, αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχω καμία διάθεση να σκαλίσω ούτε μνήμη, ούτε αρχεία ούτε το δίκτυο. Κάπως πιο αλληγορικά μια αράδα μόνο από το Stairway to heaven των Led Zeppelin που πλησιάζει τα πράγματα εξαιρετικά διακριτικά και μάλλον αφαιρετικά.
... όταν όλα γίνονται ένα και το ένα είναι όλα...
Κάπου εκεί, λέω τώρα, κρύβεται η πρώτη πρόκληση. Η σκάλα υπάρχει, τ' αστέρια το ίδιο, μένει να γίνει το πάτημα στο πρώτο σκαλί για να αρχίσει το όποιο θαύμα. Τα υπόλοιπα έπονται... Με αφορμή αυτό (σχετικά ξώφαλτση αφορμή), αναρωτιέμαι αν το "σήμερον κρεμάται επί ξύλου" δεν είναι διαπίστωση ή προαναγγελία αλλά προτροπή που δεν προϋποθέτει τη συνδρομή ζωής αλλά ψυχής για όσα σε κάνουν να ανατριχιάζεις, να παλεύεις, να ξαγρυπνάς, να παλεύεις, να ανησυχείς, να φοβάσαι, να αγαπάς, να στηρίζεις, να χαίρεσαι... Σε άλλα λόγια, σήμερα ανεβαίνω όσο αντέχω ψηλότερα γιατί τολμάω και αντέχω να μιλήσω, να πονέσω, να ζήσω, να παλέψω, να υπερασπιστώ... Μια αιρετική ερμηνεία ενδεχομένως, που, πάντως, δεν μ΄εμποδίζει να σε καλωσορίσω σε αυτή την ημέρα...

Δεν υπάρχουν σχόλια: