Με λόγια δανεικά

(ποιος να είναι ο τόκος άραγε) Είναι φορές που θέλω να κάνω την πιο τεμπέλικη κουβέντα που μπορεί να υπάρξει. Να συμμετέχω σε αυτές τις ακροβασίες που οι λέξεις αποφασίζουν αν θα περάσεις στην άλλη άκρη του σχοινιού ή αν θα πέσεις και οι λέξεις πάλι να αποφασίζουν αν κάτω θα σε περιμένει η ασφάλεια της αγκαλιάς από ένα δίχτυ ή πεινασμένοι κροκόδειλοι. Αλλά θέλω να το κάνω τεμπέλικα, με λόγια και μουσικές άλλων. Μοιάζει θρασύδειλο, κάποιος είπε ότι το να χρησιμοποιείς τα λόγια άλλων δείχνει πως έχεις κενό μυαλό, αλλά και αυτό πάλι κάποιος το είπε, οπότε; Λέω, επίσης, μια μέρα να καθίσω και να σου γράψω για κάτι σαν το εγχειρίδιο της ζωής που γράφεται αράδα την αράδα με το πέρασμα του χρόνου σε στιγμές όπως όταν θέλεις κάτι και έχεις δίπλα σου τουλάχιστον έναν/μία που θέλει το ίδιο ακριβώς πράγμα. Ο χρόνος μπορεί να είναι ακατάλληλος αλλά only the time was wrong [Dire Straits] και στην τελική, στο διάολο να πάει, χρόνος είναι όπως γουστάρω τον κουμαντάρω. Και, για να γυρίσω στο προηγούμενο, θέλει κάτι που θες και εσύ. Αλλά δεν το λέει και δεν λες κουβέντα. Μπορεί να είναι ο,τιδήποτε ένα πεϊνιρλί στην Ομόνοια, μια βόλτα στο Σούνιο ή τη Μονεμβάσια, η επιστροφή σπίτι, ένας καφέ στα όρθια στο λιμάνι, ένα ξενύχτι, δύο ώρες πάθους, μια μέρα, μια εβδομάδα, μια ζωή, ο,τιδήποτε. Οπότε, τι, αδιέξοδο; Αλλο ένα γαμώτο; Μα όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο [από Μάριο Φραγκούλη], μήπως ν' αφήσεις τους κανόνες σωστής/καλής/ανδρικής/γυναικείας συμπεριφοράς και να κάνεις αυτό που θες και αυτό που θέλει.

{Το ότι στο προτείνω δεν σημαίνει πως είναι και σωστό, μη φτάσουμε στο γελοίο "το διάβασα στο blog έτσι θα είναι" του στιλ "το διάβασα στις εφημερίδες έτσι θα είναι", τα σχόλια υπάρχουν εδώ για να βάλεις αυτό το σημείωμα στο αμόνι και να το κοπανάς ώσπου να ματώσει. Δεν στο παίζω είδαν πολλά τα μάτια μου στις γειτονιές του κόσμου [δια Γιάννη Πουλόπουλου] 'ξηγημένος; }

Ισως αυτό το πρωί μια άκρη του κόσμου να ξυπνήσει καλύτερη απ' ό,τι ήταν όταν κοιμήθηκε γιατί συνέβη αυτό που ήθελες αυτό που ήθελε, αν πιστέψω σε αυτό το παράδειγμα της θεωρίας του Χάους με το πέταγμα της πεταλούδας. Μακάρι να είναι η δική σου άκρη αυτή και μακάρι να είναι πολλές οι άκρες που ξυπνούν επίσης νυσταγμένες, σκοτισμένες μα χαμογελαστές που δεν τις αγγίζει εκείνη τη στιγμή μια απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική [Διάφανα Κρίνα]. Παγίδες; Πολλές και από παλιά. Να αγαπάς αυτό που κάνεις [αγνώστου] σου λένε από την εποχή που πήγαινες δημοτικό, μα ξέχασαν να σου πουν πως καλύτερα να κάνεις αυτό που αγαπάς. Βολικός ο αυτοκινητόδρομος και τα 175 km/h, αλλά πανέμορφη και η πατημένη δευτέρα στο δρόμο τον πιο μακρινό που είναι ο πιο κοντινός στην καρδιά του Θεού [Γιάννης Ρίτσος], εκεί που οι κλειστές στροφές ακούνε παραμύθια από τις παπαρούνες και τα ηχεία σου απειλεί να τα κάψει το μπάσο του Leonard Cohen ή το σόλο του Gary Moore. Τελικά το δρόμο διαβάτη μόνος σου τον ανοίγεις [τοίχος στα Εξάρχεια κάπου στα 1987] και, δεν το συζητάω, τη μοίρα του ήλιου θα την πούμε εμείς [Οδυσσέας Ελύτης]. Εντάξει ίσως φταίνε τα φεγγάρια [δια Ελένης Βιτάλη] ή όποια άλλη δικαιολογία σε βολεύει... Μισό λεπτάκι να βάλω ένα κέρμα στο τζουκ-μποξ.

... Σε μια ανεμοδαρμένη ακτή, Σε μια ανεμοδαρμένη ακτή (Million Miles, Rory Gallagher)

Ελα, σου έχω και κάτι ακόμη...

... Γελάς και στην άκρη χορεύεις Η αγάπη είναι ένας θεός Στα θαύματα πες μου αν πιστεύεις (Γράμμα απ' το μεγάλο πουθενά, Μανώλης Φάμελλος)

Τώρα μάλιστα. Λίγη από την αστρόσκονη του Αυγερινού μαζί με τον απόηχο του Αιγαίου και κάπως σαν να καθάρισε το βλέμμα σου ή είναι ιδέα μου; Καλημέρα...