Ανεμολόγιο

(υποτάσσοντας τις υποτακτικές) Εναν πουνέντε μου υποσχέθηκε ο ουρανός για σήμερα αλλά και αν γυρίσει και έρθει γαρμπής καθόλου δεν θα με χαλάσει. Το σχεδόν σίγουρο είναι πως τίποτε δεν θα εμποδίσει τον ήλιο να κατεβεί προς τα εδώ και να κατρακυλήσουμε μαζί στην κατηφόρα του σαββατοκύριακου. Ωραία! Α ναι, κουνάς το κεφάλι, μονολογείς μπροστά στην οθόνη, έχεις μπροστά σου δουλειές, υποχρεώσεις, και άλλες υποχρεώσεις, projects, προθεσμίες. Να διορθώσεις, να γράψεις, να στείλεις, να διορθώσεις, να πάρεις, να βάλεις, να τυπώσεις, να δέσεις, να σβήσεις, να λύσεις, να βγάλεις, να τρέξεις, ήταν και αυτή η ξελογιάστρα η Πέμπτη, άστην αυτή. Η Παρασκευή, πάλι, έχει ένα δικό της, διαφορετικό απόγευμα. Σαν ποτηράκι με Averna Amaro που το παίζεις ανάμεσα στα δάχτυλα όσο σκέφτεσαι την επόμενη κουβέντα που δεν θες να έχει τη γλύκα του ποτού, ούτε και την πίκρα του. Είναι ένα απόγευμα που... συγγνώμη, γιατί τα λέω πολλά;

Κάψε τις νύχτες μου, σβήσε τις μέρες μου, κάνε το χρόνο στιγμή. Ό,τι ευχήθηκα κι ό,τι φοβήθηκα είναι καιρός να φανεί. (Σαν βροχή, Ελευθερία Αρβανιτάκη)

Ομορφότερα τώρα... Θα κάνεις στον εαυτό σου λίγο pampering σήμερα... αύριο... Τα αποσιωπητικά μου ακροβάτες σου, να (μου) τα προσέχεις... Μια καλημέρα;