Αντάμωση

(σαν αποκατάσταση σχέσεων) Με τους Morcheeba, όταν έπαιζε παντού το Undress me now πριν από ένα δύο χρόνια, θύμωσα. Μου ακούστηκε για πολύ φτωχό κομμάτι, επιτηδευμένο, μόνο και μόνο για τα αυτιά των πολλών, περίμενα να ακούσω ψιθύρους και έπαιρνα κραυγές, όχι, αυτό δεν ήταν Morcheeba. Σίγουρα δεν ήταν κακό κομμάτι, αλλά μετά από ένα κολύμπι στον ωκεανό ή τη Μεσόγειο μπορείς να χαρείς την απλωτή σου σε μια πλαστική πισίνα; Ε, αυτό έπαθα με αυτό το τραγούδι. Πριν από λίγη ώρα, γυρίζοντας σπίτι άκουγα το τελευταίο τους κομμάτι, σαν να με εξιτάρισε λίγο, μαλακίες γράφω, με εξιτάρισε και μάλιστα πολύ... Εκανα για την πάρτη τους κανα δυο γύρους στο τετράγωνο για να τους χαρώ και όταν έφτασα στον πάρκινγκ που συνήθως διανυκτερεύει το Corsa ο Αντρέας της βραδινής βάρδιας με ρώτησε αν έχω ακούσει κάτι από το τελευταίο των Morcheeba (μιλημένος θα είναι). Χωρίς άλλες αναβολές...

Going on a journey Somewhere far out east We’ll find the time to show you Wonders never cease (Wonders never cease, Morcheeba)

... και σε εξαιρετικά ελεύθερη απόδοση του τελευταίου στίχου (μια εμμονή και αυτή), τα θαύματα ποτέ δεν νιώθουν ντροπή... Χαίρομαι γι' αυτό και χαίρομαι που ξαναβρήκα -και- τους Morcheeba... Καλημέρα σου...