Και σας ευχαριστώ κύριε μετρό μου για τα ψάρια

(απολεπίσατε)

Μπαίνω λοιπόν στο μετρό και βλέπω κάτι διαφημιστικά με ψάρια, που έχουν τιγκάρει το τρένο στο εσωτερικό του. Στη μία φωτογραφία είναι ένα λαβράκι, πράγμα εξαιρετικό από εκπαιδευτικής σκοπιάς διότι άμα σου τύχει και βρεθείς σε κανένα ψηλό (χάι δηλαδή) εστιατόριο σου φέρνουν μια φέτα από ψάρι και επειδή εσύ έχεις μια δυσπιστία διότι θυμάσαι από την τηλεόραση του Σκάι πως τα λαβράκιαδεν κυκλοφορούν ως φέτες, σου κάνουν και τη σύσταση «παρακαλώ, το λαβράκι με πουρέ φακής και κρουτόν πατάτας για τον κύριο». Λες και εσύ, που στο μεταξύ προσπαθείς να θυμηθείς πόσα δεκάρικα ευρώ έγραφε δίπλα στο βιογραφικό του πιάτου στον κατάλογο, πως για να σου το συστήνουν έτσι προσωπικά πρέπει να βγάλεις και εσύ μια κάρτα, να δώσεις το χέρι σου στη φέτα να της πεις «χαίρω πολύ».

Επίσης μιας και έφερα την κουβέντα, θα έχεις παρατηρήσει πως τα ψάρια που σερβίρονται στα ψηλά (μην επαναλαμβάνομαι) εστιατόρια είναι ασπόνδυλα. Ωραία όλα αυτά αλλά πού είχα μείνει; Α ναι στις φωτογραφίες. Αυτές λοιπόν οι εκπαιδευτικές είναι ψηλά στο βαγόνι, ενώ έχει και κάτι σαν ταμπλό πάνω από τις πλάτες των καθισμάτων όπου ο φιλομαθής επιβάτης βλέπει προφίλ μια τσιπούρα (δεν το έγραφε αλλά είμαι βέβαιος πως περί τσιπούρας πρόκειται και θα εξηγήσω μετά), έχει και κάτι βελάκια που δείχνουν σε συγκεκριμένα σημεία ώστε να μάθουμε επιτέλους να διαλέγουμε ψάρι όχι στο εστιατόριο (το εξάντλησα αυτό το θέμα νομίζω) αλλά στο ψαράδικο. Εντάξει; Ωραία…

Πρώτα πρώτα το βαγόνι είναι τίγκα στα φωτογραφημένα ψάρια, που όπως μου λέει και μια ψυχή που τα ‘χει σπουδάσει αυτά τα πράγματα είναι παρά πολύ καλό για την εταιρεία διότι, λέει, πως έχει το πλεονέκτημα να είναι η μόνη διαφημιζόμενη και πως, τι θα κάνει ο επιβάτης, θα γίνει αποδέκτης του μηνύματος. Τώρα, λέω εγώ, αυτά είναι και λίγο μαλακίες, λες δηλαδή πως θα βλέπω για μισή ώρα ένα λαβράκι απέναντι και θα βγω από το βαγόνι σαν ζόμπι με τα χέρια τεντωμένα και το μάτι ανάποδα και θα φωνάζω «θελω ψά’ι, θέλω ψά’ι….»; Μαλακία ε; Χαίρομαι που τα συμφωνούμε.

Μια από τις υποδείξεις με τα βελάκια δείχνει πως τα βράγχια που, λέει, πρέπει να είναι «υγρά, ροζ ή κόκκινα», πράγμα που το εκλαμβάνω και ως σεξουαλικό υπο-μήνυμα που θα ΄λεγαν και οι διαφημιστές αλλά το αγνοώ μιας που αν έβλεπα ένα ψάρι το πιθανότερο θα ήταν πως θα ‘θελα να το φάω και όχι να το πηδήξω, οπότε χέστηκα για τα ροζ υγρά του βράγχια και τα σαρκώδη του χείλια. Για τα λέπια δεν θα στα πρήξω, μιας και τα λέπια δεν τα τρώω (γούστα είναι αυτά) αλλά θα επιμείνω στο μάτι. Το μάτι, λέει τώρα η ρεκλάμα, πρέπει να είναι λαμπερό.

Ελα όμως που, του μοντέλου που ποζάρει, το μάτι προδίδει μια τρικυμιώδη καριέρα ως λατζέρη σε ξενυχτάδικα που το πρωί τσοντάριζε το μεροκάματο δουλεύοντας στον μπουφέ πατσατζίδικου. Με άλλα λόγια, το μάτι είναι μια δυσοίωνη καφετιά λάσπη που θυμίζει βούρκο λιμανιού ή βρεγμένο τασάκι τίγκα στις γόπες (όχι τα ψάρια, τις άλλες). Πιθανόν το ψάρι να ήταν στα πολύ καλά του όταν έγινε το casting αλλά από την ταλαπωρία κάτω από τα φώτα να κουράστηκε βρε αδερφέ. Επίσης μπορεί κάποιος να νόμιζε πως θα φωτογράφιζαν μπριζόλες οπότε θεώρησε σωστό να αφήσει το ψάρι στο μπαλκόνι για να σιτέψει λίγο.

Όπως καταλαβαίνεις, άμα είσαι σε μετρό «όχημα διαφήμισης» κοντεύεις να χάσεις τη στάση που κατεβαίνεις, όπως παραλίγο να μου συμβεί με όλη αυτή την ψαρολογία...