Την πρώτη νύχτα που άσπρισαν τα σύννεφα

(μουγκοί κεραυνοί)

Εχω τις λάμψεις του βραδινού ουρανού ακόμα στα μάτια μου και αυτοί που είναι ήδη στο μεθαύριο ψιθυρίζουν τις συλλαβές του φθινοπώρου... Όσο δυνάμωναν τα βιαστικά φώτα στο ταβάνι, πάνω από τα μάτια μου, άκουγα... Μοιάζει σαν να 'ρχεται επίσκεψη στο σπίτι ένας που τον ήξερες πριν από καιρό και τον έχασες ή σ' έχασε αλλά σε ξαναβρήκε, ακόμα και επειδή πήγαινε κάπου αλλού πέρασε από το δρόμο σου, σταμάτησε να σε ρωτήσει άμα διαβάζει σωστά το χάρτη του και είπε να σταθεί για λίγο παραπάνω - όσο θες όσο θέλει, όσο θέλετε... Πάνω κάτω, συμβαίνει πότε πότε, μπορεί και πάντα, όσο θα τα κοιτάς όλα αυτά πίσω από την πλάτη σου να ακούς τι όνειρα είδε σήμερα ξενυχτισμένος ο ήλιος...