27.6.07

Starbucks και ο ντροπαλός καφές

(πολλά bucks παιδιά)

Ανάθεμα την ώρα που κόλλησε το μυαλό και δέχτηκα να γίνει το ραντεβού στο Starbucks στην Κηφισίας, εκεί κοντά στο φανάρι της Φιλοθέης. Την περασμένη εβδομάδα έγινε αυτό πριν μπει ο φούρνος στο φουλ. Φτάνω εγκαίρως μεν, αλλά κάνω και μισή ώρα για να παρκάρω, θα χαιρετήθηκα στον ύπνο μου με κανέναν γκαντεμόσαυρο και δεν θα το ‘χα πάρει χαμπάρι. Μη στα πολυλέω, βρίσκω τους επίλοιπους, «σελφ σέρβις είναι το μαγαζί;» ρωτάω ο γκάου που περνάω πάντοτε έξω από τα Starbucks «μάλιστα μου απαντάνε», μπαίνω μέσα. Δύο άνθρωποι μπροστά μου δεν είναι ουρά, είναι; Ερχεται η σειρά μου

- Τι θα πάρετε;
- Ενα φρέντο σκέτο
- Καπουτσίνο;
- Ε, ναι... (δεν γαμιέται, καπουτσίνο, γιατί όχι;)
- Ξέρετε εμείς εδώ (στο Αϊνταχο) χτυπάμε τον καφέ μαζί με το γάλα, τον κάνουμε λάτε.
- ;;; (τι μου είπε; Ελάτε;)
- Εντάξει;
- Εντάξει (μην σας κόψω το συνήθειο, τόσα λεφτά έδωσαν οι Starbucks για την εκπαίδευση του προσωπικού, κάτι θα ξέρουν παραπάνω από μένα το βλαχοβαλκάνιο).

Στο μεταξύ εμφανίζεται άλλος υπάλληλος με ένα τεράστιο πλαστικό δοχείο στο χέρι που απ’ έξω γράφει με μεγάλα μαύρα γράμματα σε λευκό αυτοκόλλητο «Dairy». Τίγκα μέσα στο γάλα. Αρχίζω να σκέφτομαι εκείνο το παλιό chain mail με τα αλλόκοσμα κοτόπουλα των KFC που, λέει, ήταν μεταλλαγμένα και είχαν μόνο μπούτια και φτερά. Φαντάζομαι μια τεράστια γραμμή παραγωγής με μαστάρια αγελάδων να κρέμονται από πάνω και να τα ξεζουμίζουν μηχανές ρομπότ που θα γεμίζουν με “Dairy” τεράστια δοχεία που από το Οχάιο και το Κάνσας διοχετεύονται σε όλα τα καταστήματα της αλυσίδας παγκοσμίως. Ενας σαματάς με βγάζει από το βίτσιο. Το δοχείο είναι μέσα σε ένα άλλο δοχείο που το κοπανάει αγρίως. Πηγαίνει το μικρότερο δοχείο πέρα δώθε, τώρα θα μουρλαθεί θα πεταχτεί το γάλα και θα παπαριάσουν ως και τα μουστάκια του Θεού.

- Ορίστε, κύριε!

Μπροστά μου, έχω ένα πλαστικό υπερ-κύπελλο, το λες και μικρό κουβά. Γεμάτο παγάκια, το καλαμάκι μπαίνει υπό γωνία και με το ζόρι. Το υγρό που είναι μέσα είναι ασπρογκριζοκαφέ. Ολο, απ’ την κορφή ως τον πάτο. Τι σκατά παρήγγειλα ο πούστης - δεν γαμιέται.

- Πόσο κάνει;
- 3,30...
(γκλουπ, θα ‘ναι ακριβή η μεταφορά του ρομποτικού γάλακτος από το Κάνσας, άτιμοι δασμοί)

Παίρνω ρέστα, παίρνω τον, πώς να το πω τώρα καφές ήταν αλλά καφές δεν ήταν. Γουλιά. Μπλιαχ. Θα ‘ναι που μπορεί να έκατσε το γάλα κάτω. Ανακατεύω. Γουλιά. Μπλιαχ, μπλιαχ. Σαν παγωμένο καλτσόπλυμα, νερό παρέα με γάλα και ο καφές πολύ ντροπαλός βρε παιδί. Τόσο που δεν τον καταλάβαινες, βγέκα λίγο πιο πάνω να σε δούμε να σε καμαρώσουμε μωρέ, τσου αυτός, είχε κατσικωθεί τρέχα γύρευε πού μέσα στον κουβά. Ελα πες μου τώρα πώς εντοπίζεις τον καφέ. Από τους επίλοιπους και εκ των πολλών υστέρων πληροφορήθηκα πως τα Starbucks δεν βάζουν γάλα αλλά κρέμα γάλακτος, πράγμα που μπορεί να είναι και urban legend αλλά δικαιολογεί τη γεύση. Ασε που άμα ισχύει και πιείς δεύτερο καφέ στο καπάκι το βλέπω το έμφραγμα να ‘ρχεται και να μένεις ο καφεϊνομανής κόκορος. Τι τα θέλω τα σταριλίκια ήθελα να ‘ξερα...

1 σχόλιο:

Christophorus είπε...

Ξέχασες να αναφέρεις και την ερώτηση "to go?", πάει να πει "θα τον πιείτε εδώ, ή όχι;", την οποία δυσκολεύτηκα να "πιάσω" και η οποία μου θραύει το νευρικό σύστημα...

Καλημέρα!