*στροφή

(πόσες χρονιές έχει ο χρόνος;)

Πώς, ήρθε και ο θρήνος της καταστροφής, «κρίμα από το Θεό παιδί μου, τόσοι άνθρωποι...», και δεν περίμενε το βαπόρι της γραμμής για να φτάσει στην Ανατολή. Καμμένοι τόποι που όλο και άπλωναν, εξαφανίζοντας τα πάντα και αφήνοντας κάτι φωτογραφίες σε σκληρούς δίσκους με πράσινα μέρη, πού να ‘χουν πάει τάχατες; Τώρα; Τώρα το πλυντήριο βουίζει ξεπλένοντας την άμμο από τα Δωδεκάνησα, 25 ΜΒ μηνυμάτων στο email χτυπούν ανυπόμονα το πόδι τους απαιτώντας ανάγνωση, νέες φωτογραφίες περιμένουν ξεδιάλεγμα και, κάποιες, το κλικ μιας μοίρας αριστερά για να βρουν την οριζόντια τους δικαίωση. Καλωσόριζαν το πρωί οι αφίσες των κομμάτων στο λιμάνι κάτω από γυμνούς χωμάτινους σκληρούς λόφους, τι στο καλό, εκλογές μόνο στην Αθήνα θα έχει, τόσο καιρό στα μικρονήσια ένας υποψήφιος εμφανίστηκε όλος όλος, βολεύτηκε σε μια ανοιχτωσιά πάνω από την κεντρική πλατεία, μίλησε και έφυγε.

Α, ήρθαν και κάτι SMS ένας υποψήφιος και υπουργός σήμερα ήθελε να βρεθούμε στη Σαλονίκη και να μιλήσουμε «για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες της συμπρωτεύουσας». Λάθος σε όλα και στο φύλο και στην πόλη, μαντάρα τα ‘κανε ο κυβερνών...

Στο μεταξύ, κάτι τηλεοράσεις έπαιζαν την Πέμπτη το ντιμπέιτ κρυμμένες πίσω από τοίχους, με τον ήχο χαμηλωμένο σχετικά, διότι κύριε αποτέτοιε μου πώς να τον συγκινήσεις τον ξεχασμένο σου ψηφοφόρο στην Ανατολή που πρέπει πάντα όταν είναι σπίτι να ακούει πρώτα πρώτα τη θάλασσα απ΄έξω, άμα σταματήσει να την ακούει θα στριφογυρίζει στο κρεβάτι του ανήσυχα; Πώς είναι ο άνθρωπος της πόλης που μένει δίπλα στα τρένα ή πάνω από τη λεωφόρο και άμα ησυχάσει ο τόπος πετιέται ορθός απ’ το στρώμα αλαφιασμένος από τη σιωπή; Περίπου έτσι και τώρα παλεύω και πάλι να συνηθίσω τον αλλιώτικο αέρα, τη μυρωδιά έξω από τα διαμερίσματα. Δεν είμαι και σίγουρος αν το αναρριχώμενο χάρηκε που με είδε, τρεις βδομάδες με το αυτόματο πότισμα πήρε μεγάλη θάρρητα. Κάτι πρασίνισε εδώ αλλά καλά τα γράφω πριν το paste στο blog το password όμως το θυμάμαι;