Η μαγκιά των 700

(τμήμα σταρχιδογραφίας, είστε σε γραμμή προτεραιότητας)

Ενας καλός άνθρωπος γράφει σήμερα στη στήλη του και, χοντρικά, απορεί γιατί δεν υπάρχουν νέοι και νέες που να θέλουν να δουλέψουν με βασικό μισθό 700 έουρος πλας νυχτερινά, πλας σαββατοκυριακάτικα σε τηλεπικοινωνιακή εταιρεία. Του φαίνονται καλά για αρχή, λέει. Εμ τότε γιατί ο καλός αυτός άνθρωπος δεν στέλνει στην εταιρεία (η Wind πρέπει να είναι, τρέχουν και κάτι σχετικές διαφημίσεις παντού τον τελευταίο καιρό) το γιό του, την κόρη του, το ανίψι του, κάποιον τέλος πάντων, αναρωτιέμαι… Πολλά και ποικίλα τα σχόλια (βεβαίως και ορισμένα σχολιανά), ένα από αυτά διερωτάται προς τι το παράπονο του καλού ανθρώπου. Λέει, ο σχολιαστής, ότι αφού η προσφορά δεν τα βρίσκει με τη ζήτηση (και να βγούμε να φάμε ένα βράδυ, προσθέτω, ενθυμούμενος το «Οβελίξ και Σία») γιατί η εταιρεία δεν ανεβάζει την προσφορά της μπας και βρει πρόθυμους υπαλλήλους; Σωστό το ερώτημα κατά τη γνώμη μου - γιατί ρε παιδιά δεν ανεβάζετε το μισθό να δούμε ποιος είναι ο μαλάκας, αυτός που έβαλε τα 700 ως προσφορά ή αυτοί που δεν πάνε; Στοιχηματίζω για τον πρώτο. Μην πεις καμιά (νεο)φιλελεύθερη παπαριά, πολύ απλά δεν ζεις με 700 έουρα το μήνα, το πολύ πολύ να επιζείς και όταν είσαι σε μια τέτοια δουλειά με κυλιόμενα ωράρια δεν μπορείς να πιάσεις δεύτερη, δεν θέλει και μυαλό.

Θα μου πεις πως με την υπερωριακή/νυχτερινή απασχόληση τα 700 γίνονται 1.000 και 1.200, πάει να πει να σου γίνει πρέπει ο κώλος τελάρο από το καθισιό μπας και καταφέρεις να πιάσεις διαμέρισμα σε όροφο και όχι στο τρίτο υπόγειο. Θα μου πεις πως τα δραματοποιώ, ναι τα δραματοποιώ, αυτός που λέει πως τα 700 είναι κεγαμώ τι κάνει; Φταίει, σου λένε, ο νέος που τα σταρχιδογράφει όλα αυτά...