8.3.07

Αναζητώντας την ημέρα του άντρα. Guest stars τα 40 παληκάρια

(Κανονικά, το να λες πως και οι γυναίκες έχουν δικαιώματα πρέπει να είναι σαν να λες πως και τα ψάρια βρέχονται)

Ο μακαρίτης το έλεγε κάπως έτσι: «Είναι ένας κόσμος του άντρα / μα δεν θα ‘ταν τίποτα / χωρίς μια γυναίκα ή ένα κορίτσι / Είναι χαμένος στον κόσμο του άντρα / Είναι χαμένος στην πίκρα».

Να πεις κάτι διαφορετικό δεν γίνεται. Οπότε, λοιπόν, κάποιος σε αυτό τον κόσμο ζήτησε να θεσμοθετηθεί από τον ΟΗΕ μια παγκόσμια ημέρα για τον άντρα. Ξέρεις, τον άντρα, το σωστό, τον πρόστυχο, τον κουβαλητή, τον μεροκαματιάρη, τον βασίλισσα θα σε κάνω μάνα μου όπου το μάνα μου κορίτσια δεν προέρχεται από το μητέρα αλλά από το μανάρι αλλά επειδή στις περισσότερες ξυπνάει η σουφραζέτα μέσα σας και λέτε «τι με πέρασες αγοράκι μου, για προβατίνα;» αυτολοκρίνεται ο άλλος, τι να κάνει. Τι, δεν με πιστεύεις; Πήγαινε μέχρι το Google, το «μάνα μου» επιστρέφει 87.800 αποτελέσματα το «μανάρι μου» 3.850. Θα μου πεις πως το «μάνα μου» μπορεί να αναφέρεται και στη μητέρα, σύμφωνοι, πάλι όμως η διαφορά είναι τεράστια. Βράστα, αυτολογοκρινόμασταν offline πήραμε το χούι και στο Δίκτυο.

Σου έλεγα λοιπόν πως κάποιος σκέφτηκε να ζητήσει από τον ΟΗΕ το προφανές, μια παγκόσμια ημέρα για τον άντρα. Λογικό αίτημα μου φαίνεται. Ζούμε λιγότερο, δουλεύουμε από νωρίτερα, δεν θα σου πω για το πρωινό ξύρισμα που έλεγε και ο Νίκος Δήμου, βάλε και το αγγούρι του στρατού, συν ότι έχεις να κάνεις με τις διάφορες ορμονικές τσιριτζάντουλες της συντρόφου σου για τις οποίες κανένας κερατάς δάσκαλος δεν σου είπε κουβέντα (οι παλιοκαργιόληδες ήξεραν αλλά δεν έλεγαν κιχ) και όσο για τις δασκάλες χέστα, η δικιά μου τουλάχιστον των πρώτων τάξεων του Δημοτικού είχε βαρύ χέρι και δεν προλάβαινε να μοιράζει σφαλιάρες σιγά και μη μας υποψίαζε για το τι θα συναντήσουμε τρεις δρόμους πιο κάτω.

Οπότε τη μια η σύντροφος περιμένει περίοδο, μετά έχει περίοδο, μετά γεμίζει το φεγγάρι, μετά αδειάζει το φεγγάρι και αν είσαι τυχερός και δεν πιστεύει στις μαλακείες περί Ερμή που μπήκε ο μαλάκας στον παράδρομο, τον έκλεισε η σκουπιδιάρα και δεν ξέρει πώς να βγει (εμ μαλάκα Ερμή διάβασε και ένα χάρτη) σου μένει με το ζόρι μια εβδομάδα το μήνα για μια ισορροπία στη σχέση. Αυτά είναι τα offsets της υπόθεσης τι να κάνεις τίποτε δεν είναι τέλειο και μετά αναρωτιέσαι γιατί οι γυναίκες ζουν περισσότερο (μάλλον γιατί οι άντρες τελικά δεν πεθαίνουν αλλά υποβάλουν παραίτηση)... Τώρα που είπα Ερμή και χάρτη ναι, εντάξει, έχουμε ένα πρόβλημα σε γενικές γραμμές, δεν ρωτάμε ποτέ για το πώς στο διάτανο θα βγούμε στην οδό Αρμοδίου και Αριστογείτονος είναι αυτό το μαλακισμένο γονίδιο του εξερευνητή.

Αν ο Κολόμβος ρωτούσε για το πώς να πάει στις Ινδίες δεν θα είχε βρει την Αμερική, πράγμα που θα μας είχε γλυτώσει από μπόλικους μπελάδες τώρα που το σκέφτομαι αλλά τέλος πάντων τίποτα δεν συγκρίνεται με τη χαρά της ανακάλυψης. Πάλι ξεστράτισα, συμπάθα με.

Ο θιγμένος λοιπόν που ήθελε μια παγκόσμια ημέρα για την πάρτη του αρσενικού φύλου λες και πρόκειται για είδος προς εξαφάνιση (χμμ, ας το ξανασκεφτούμε αυτό κάποια άλλη μέρα) βγήκε στο Δίκτυο και έστησε ένα online ψήφισμα να συστρατευτούν από κάτω του όλοι οι άνδρες του πλανήτη (ή, έστω, της πρώτης ταχύτητας του πλανήτη) μπας και αποκατασταθεί η ισορροπία. Να έχουν οι γυναίκες μια μέρα να πηγαίνουν στα στριπτιζάδικα να έχουν και οι άντρες μια επίσημη να πηγαίνουν στο κομμωτήριο να φτιάχνουν τα νύχια τους ή να ξύνουν στον ήλιο ακαμάτηδες τ’ αχαμνά τους, χωρίς να τους κοιτά το έτερον ήμισυ επιτιμητικά. Να λέμε «μωρό μου είναι η παγκόσμια ημέρα του άντρα και με το ξύσιμο τιμούμε όλα τα φωτεινά μυαλά της ανθρωπότητας που κάποτε κατέβασαν μια γαμάτη ιδέα είτε στη διάρκεια του πρωινού κατουρήματος είτε επειδή είχαν κάτσει κάτω από μια μηλιά για να ξαποστάσουν» (μύθος το τελευταίο αλλά ας το κρατήσουμε, συμπαθητικός θρύλος φαίνεται).

Εφτιαξε λοιπόν ο ανήσυχος σουφραζέτης το ψήφισμα. Και πήρε τ’ αρχίδια του. Τρόπος του λέγειν γιατί τα αρχίδια είναι μόλις δύο, ενώ το ψήφισμα υπέγραψε ο συγκλονιστικός αριθμός των 40 ανθρώπων από όλο τον κόσμο. Ποιον κόσμο δηλαδή, τίποτε φίλοι και συνάδελφοί του θα ήταν. Τα σαράντα παληκάρια από τη Λεβαδειά βγήκανε στο Δίκτυο και ζητάνε τα ίσα με τις γυναίκες, όχι, επίδομα θηλασμού δεν ζήτησαν. Από οργάνωση είμαστε για τα μπάζα, αν μας έβλεπε ο Τζίμι Χόφα θα τράβαγε τόσο πολύ τα βυζιά του απ’ την απελπισία που στο τέλος θα δανείζονταν σουτιέν για να κυκλοφορήσει στο δρόμο χωρίς να σκοντάψει στις ρώγες του. Να μου το θυμηθείς με αυτές τις μαλακείες που κάνουμε στο τέλος θα το φάμε το κεφάλι μας. Βρε, λες να;

Δεν υπάρχουν σχόλια: