Ο νονός, ο νονός...

(ακούς εκεί, Νταίζη) Ζευγάρι γύρω στα 26-28 στη γωνιά του δρόμου, όχι δεν φιλιούνται, μέρα απόγευμα. Εκείνος προσπαθεί να στερεώσει με το “χταπόδι” ένα μικρό σάκο στο πίσω μέρος μιας μεγαλούτσικης ΒΜWοειδούς μοτοσικλέτας. Οσο προσπαθεί να τιθασεύσει το σάκο γυρίζει προς την κοπέλα και της λέει:

- Αυτή είναι η Νταίζη (υποθέτω πως αναφέρεται στη μοτοσικλέτα, δεν υπάρχει κάτι άλλο στο οποίο να μπορεί να αποδοθεί θηλυκή φύση εκεί κοντά) - Α, τι ωραίο όνομα!

Μάλλον ήταν η πρώτη τους κοινή έξοδος από την πόλη, αλλιώς δεν είχε νόημα να της συστήσει τη μηχανή. Πέρα απ' το κομματάκι σουρεαλιστικό του διαλόγου, γιατί άραγε οι άντρες (κυρίως, τι κυρίως δηλαδή, σχεδόν αποκλειστικά) έχουν τη διάθεση να δίνουν ονόματα σε ό,τι τους περιβάλλει, ξεκινώντας από το πουλί τους (όπως θέλει ένα κλασικό στερεότυπο) και φτάνοντας σε ο,τιδήποτε ο θείος Σίγκμουντ θα μπορούσε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να αποδώσει φαλλικές διαστάσεις (έτσι για να συνεχίσω επί των στερεοτύπων); Να, ποτέ δεν μπήκα σε αυτοκίνητο γυναίκας που να μου είπε (η γυναίκα, τα αυτοκίνητα δεν μιλάνε – ακόμα, πολλή τηλεόραση βλέπεις) π.χ. “και από 'δω η Φιρφιρίκα” όπως ποτέ δεν άκουσα από γυναικείο στόμα φράση του τύπου “πρόσεχε την κουτσουνέλα μου” (ευτυχώς - αν μπορούσε ποτέ να ειπωθεί κάτι τέτοιο). Μάλλον η ονοματοδοσία έχει να κάνει κάτι με την ιδιοκτησία, δεν το 'χω πιάσει ακριβώς. Μη μου το μπερδεύεις με τα χαϊδευτικά, άλλη υπόθεση αυτά, ναι, μάλλον αισθάνεσαι καλύτερα με κάτι όταν του δίνεις όνομα, σαν να δημιουργείς μια ξεκάθαρη σχέση εξάρτησης στην οποία δηλώνεις εξαρχής πως ελέγχεις την κατάσταση. Και καλά όλα αυτά αν αυτή η αμπελοφιλοσοφική ερμηνεία ψυχολογίας έχει μια έστω και στοιχειώδη βάση, από πού και ως πού όμως μια μοτοσικλέτα επαρκών κυβικών να ακούει στο Νταίζη;