5.9.05

Στην ανατολή...

(σαν απόπειρα ονείρου) Νύχτα χίλια κομμάτια που σκορπίζουν σε πεζοδρόμια και αυλές. Κλαδιά δέντρων που λικνίζονται και περιμένουν τον ήλιο να βάψει τους βράχους πορτοκαλί, γωνιά θάλασσας που ανεβαίνει σιγά σιγά στα μάτια, εκατομμύρια μικρές καταιγίδες που ανεβοκατεβαίνουν στο στήθος, χέρια που γράφουν δαχτυλίδια στον αέρα και στο βάθος σκιά σχεδίας που ξεχωρίζει από τους καπνούς...
Like the sound Of a windmill goin’ ’round (Soldier of fortune, Deep Purple)
Καλή σου μέρα, πού έχουν την αρχή τους οι δρόμοι;

1 σχόλιο:

neraida είπε...

Καλή σου μέρα και σένα.

Οι δρόμοι ξεκινούν μέσα από τα μάτια σου, ότι κοιτάς γίνεται δρόμος, ενίοτε κι ότι σκέφτεσαι.