Στη χώρα του θυμού

(και με φιτίλι ένα δυνατό σημείωμα) Τρεις χιλιάδες εξακόσια ρολόγια το καθένα ρυθμισμένο σε διαφορά ενός δευτερολέπτου από κάθε άλλο. Τη δωδεκάτη ώρα φωνάζει κάποιο πρώτο και στο δεύτερο χτύπο του έρχεται ένα δεύτερο, στο δεύτερο χτύπο του δεύτερου έρχεται κάποιο τρίτο, σε κάποια στιγμή σε όλο το εξηντάλεπτο ένα ρολόι θα έχει αναγγείλει την αρχή του από διαφορετικό σημείο μέχρι ξανά το πρώτο ρολόι να χτυπήσει την πρώτη ώρα για να ακολουθήσει και πάλι ένα ηχητικό ντόμινο σε ένα μέρος που η σιωπή θα έχει εγκαταλείψει ζαλισμένη, μην ξέροντας τελικά ποιος από τους δευτερολεπτοδείκτες είπε την αλήθεια – αν υπάρχει αλήθεια, αν υπήρξε ποτέ αλήθεια... Τετρακέφαλα δελτία ειδήσεων χωνεύουν τη λίγη αλήθεια που ξέφυγε από τις μυλόπετρες των talk-show, με τα ψιλά που άφησαν ελεημοσύνη πρωινάδικα και μεσημεριανάδικα...Σακουλιασμένες εφημερίδες φόντο σε DVD πρώτης και δεύτερης διανομής, υφυπουργοί που ζητούν εκπτώσεις στην έκπτωση, αντιπολιτευόμενοι με μνήμη χρυσόψαρων, μη με διακόπτετε αφού δεν σας διέκοψα, επιτόκια υπόσχονται ευτυχείς ενώσεις πολυμερών... Κλειστή η χωματερή, στους κάδους σακούλες αναμονής, ανάγκης, αδιαφορίας, βιασύνης... Στενά ή ανύπαρκτα πεζοδρόμια αφού είναι σίγουρο πως το μέλλον θα μεγαλώσει σε μεγάλες βεράντες και ευρύχωρα σαλόνια και δεν χρειάζεται να φάει τα γόνατά του σε πλατείες, χώματα και ρημαγμένου γρασιδιού παρτέρια... Είναι πιο ασφαλές έτσι, στα χορτάρια τριγυρίζουν μικρόβια και μαμούνια, το σαλόνι απολυμάνθηκε προχτές, το παιδί θα παίξει μπάλα με τους φίλους του στα PlayStation Portable όσο κρατάνε τα σχολικά διαλείμματα. Θα μάθει από νωρίς να κάνει Save (όχι Store αλλά Save, κατάλαβες)... Περιούσιος λαός, ένας από τους εκλεκτούς έστω, εθνικοί θρίαμβοι, παραμύθι με σύνορα δηλαδή λες και ο Κοντορεβυθούλης κουβαλούσε διαβατήριο για να μην απελάσουν, τι άραγε... Το πρωί στον πάγκο πουλάνε τις ψευδαισθήσεις που πούλησες λίγο πιο πίσω, αναρωτιέμαι αν θ' αγοράσεις...

Οταν κάποιο βράδυ... (Στην Κ., Παύλος Σιδηρόπουλος)

Καλημέρα;