Κατευθείαν από το παράθυρο

(μα να μην έχω ένα φοντάν) Και εκεί που διαβάζω και ξαναδιαβάζω και ξαναματαδιαβάζω καμιά εικοσαριά σελίδες κρατώντας πρόχειρες σημειώσεις και άλλες ακόμη πιο πρόχειρες στον υπολογιστή, αυτό τώρα συμβαίνει για γύρω στις 4-5 ώρες , ακούω ένα ελαφρύ “τακ”. Σκέφτηκα πως θα ξέχασα να σφίξω τη βρύση και θα 'πεσε καμιά σταγόνα. Απορία. Γιατί δεν άκουσα νωρίτερα κάποιο άλλο “τακ”; Είχα και λίγο δυνατά τη μουσική (δουλειά στη μούγκα δεν μπορώ να κάνω), αλλά μιας και δεν χαμήλωσα το ραδιόφωνο λογικά θα έπρεπε να το είχα ξανακούσει. Α να και άλλο ένα “τακ”, όπα κι άλλο, πολύ κοντά με το προηγούμενο. Σηκώνω τα μάτια. Εχω μουσαφίρη, μάλλον μεθυσμένο. Μια από εκείνες τις μικρές τις πεταλούδες ή τέλος πάντων τις σαν πεταλούδες, στο νησί μου τις λέμε και λεφτερίδες, μπορεί και λευτερίδες ίσως και λεφτερίδια μη σε γελάσω. Παρένθεση, ενδιαφέρον όνομα για κάτι τόσο ταπεινό, τα περισσότερα απ' αυτά τα ζουζουνοειδή έχουν μονότονα και φτωχικά φτερά χρώματος καφετί, καταφρονεμένοι του ζωικού βασιλείου, κλείνει η παρένθεση. Είναι, λοιπόν το λεφτερίδι (ήταν να μην καταλήξω στην ορθογραφία και το γένος) και τριγυρνάει γύρω από το φωτιστικό του χολ διαγράφοντας άτακτους κύκλους, πότε δεξιόστροφους πότε αριστερόστροφους. Το κοιτάς λίγο και ζαλίζεσαι, εντάξει, τρόπος του λέγειν δεν κάνει και τα λουπ των Red Arrows. Κάποια στιγμή, σκοτισμένο από τις γυροβολιές, τραβάει για το ταβάνι ρίχνοντας κάτι κουτουλιές παράγοντας αυτά τα μικρά, ακανόνιστα “τακ”. Γυρίζω στις σελίδες μου. Σιωπή. Ρε μήπως τσουρουφλίστηκε στη λάμπα. Καμία σχέση, είπε να αράξει κάπου. Οπως περνούσα λίγο αργότερα σε αναζήτηση ποτηριού τρόμαξε (ή το τρόμαξα, εξαρτάται ποιον ακούς σε αυτή την ιστορία) και ξαναξεκίνησε τις πτήσεις γύρω από το αγαπημένο του φωτιστικό. Λεπτομέρεια, τόσην ώρα κάθονταν πάνω στο ραδιόφωνο...

Meet me in the morning when you wake up Meet me in the morning then you'll wake up (Bend and break, Keane)

Keep the good vibes..