Ενα τραγούδι για καλό μήνα (VII)

(στη φουρκέτα του χρόνου) Ελα να τηρήσουμε τις παραδόσεις – ο Σεπτέμβρης, αρχή της σχολικής χρονιάς και μετά από εκείνα τα 12, 16, 18, 20 ή περισσότερα χρόνια στα θρανία μας έμεινε συνήθειο. Ο Γενάρης μπορεί να έχει το σκήπτρο της αρχής αλλά αυτός ο τσόγλανος που έφαγε τρεις μήνες στην άμμο, τα χωράφια και τα αλώνια είναι που βάζει νέφτι στα ωράρια, στα προγράμματα, τουλάχιστον αυτό λένε οι παραδόσεις. Ο,τι έχει οργανωθεί στις σκιές του Ιούλη και πιο πίσω έρχεται τώρα να βγει στο φως, το πολύ πολύ να περιμένει ένα μήνα ακόμη για να αποκαλυφθεί. Σεπτέμβριος λοιπόν, ο μήνας της λογικής – υποτίθεται. Οι νύχτες ήδη μεγάλωσαν αισθητά. Ψάχνουμε για λίγο περισσότερο φως, τώρα στα στερνά της γιορτής, με το πάτωμα γεμάτο άδεια μπουκάλια και τους προσκαλεσμένους με ζαλισμένα φώτα και μια αρμύρα κόκκινη στα μάτια... Ενα ακόμη καλοκαίρι υποτίθεται πως ετοιμάζεται να γυρίσει το βαρύ του οπισθόφυλλο και, κλείνοντας, να πάρει μια μπορντό πόζα στη βιβλιοθήκη. Μισό λεπτό, παράβλεψη, το καλύτερο κομμάτι της γιορτής είναι αμέσως μετά από εκεί που όλοι λένε πως ήρθε η ώρα για το σχόλασμά της. Ποιος ήταν που σου είπε για καλό χειμώνα και καλό φθινόπωρο; Οχι, δεν θα το διαλύσουμε τώρα, έχει επιδόρπιο που δεν πρόλαβαν να το σερβίρουν, οι άνθρωποί μας ήταν απασχολημένοι με dry martini και mojito, τα πιο ζεστά κύματα οι πιο μαβιές θάλασσες, οι πιο παθιασμένοι ήλιοι έχουν τώρα σειρά, ποιες παραδόσεις μου λες...

Οποια χρώματα και αν έχεις στο μυαλό σου θα στα δείξω και θα τα δεις να λάμπουν (Lay lady lay, Bob Dylan)

... καλό σου μήνα και για συνέχεια μια καλημέρα που τη χορεύει ο αέρας...